– Καλώς την …
– Ουάου !… η Silia !…
– Μας ξέχασες …
– Μας … ξέχασες ;;;
– Βρε , βρε …
– Αχ βρε Άννα …
– Έλα βρε Άννα … Κόψε την πλάκα … Θα ξανάρθεις … ε ;
– Μου λείπεις …
– Ο μαλάκας ο […] σε έψαχνε προχθές … Τώωωωωωρα ;… του είπα … Πάει αυτή … έφυγε … δεν θα ξανάρθει .
– Να κάνω τσάκα-τσάκα , ένα πρωτόκολλο αποχρέωσης ;… Αλλά όχι … Την άλλη φορά που θα έρθεις .. Μη μου πεις πως δεν θα ξανάρθεις ;…
– Οι εφημερίες ;… Δεν «βγαίνουν» γμτ μου … Ξέρεις … όπως πάντα . Τί «όπως πάντα» δηλαδή ; Τώρα που έφυγες , όλα … χειρότερα .
– Άσε βρε ηλίθια το μπαστούνι … Συνταξιούχος και μπαστούνι , δεν είναι καλός συνδυασμός . Εκτός κι αν τό’ χεις για να βαράς κανέναν εδώ μέσα …
– Ο [….] , δήλωσε ότι του λείπεις ήδη … Είπε πως δεν πίστευε ότι το έλεγες αλήθεια … ότι μας … τεστάριζες , αν σ’ αγαπούμε .
– Αχ , κυρία Σίλια … γιατί ;… γιατί ;…
– Άννα !!!… Ααααα , ξαναγύρισες έ ;… Τόξερα πως η … κρίση , θα σε φέρει πάλι πίσω …
– Αχ Άννα …
……………………………………..
Θαμπωμένα μάτια
Οι φωτογραφίες των παιδιών . Ο Κωστής με (πολύ) μακριά μαλλιά και γυαλάκια … Ο Γιάννης κατσουφιασμένος και όπως πάντα να μην κοιτάει στον φακό …
Ένα παρακμιακό σετ περιποίησης νυχιών , που το χρησιμοποιούσα πάντα κρυφά μέσα στην τουαλέττα , μετά την αναφορά κάποιου «μάγκα» , ότι … «οι γιατροί , ξύνουν τα νύχια τους» αντί να δουλεύουν»
Χαρτιά … Πολλά χαρτιά … πρωτοκολλημένα , απρωτοκόλλητα , σκιτσάκια , ένα ποιητικό πόνημα του μικρού μου , όταν ακόμα ήταν πολύ μικρός και τον κουβαλούσα μαζί μου στην δουλειά (στα έκτακτα – επείγοντα) , μη έχοντας … πού να τον αφήσω … Το «ποίημα» φέρει τον βαρύγδουπο τίτλο «Πόλεμος κατά των Γερμανών» … Βρε … λες το παιδί μου να είχε πάντα το «χάρισμα» του … μαντεύειν ;…
Νοτισμένα μάτια …
Χαρτιά … Προγράμματα εφημεριών με μουντζούρες-αλλαγές … Πρωτόκολλα παραγγελιών … Αναφορές … καταγγελίες …
Μια μικρή ευρεσιτεχνία , για επείγουσα τραχειοτομή … (τόση σκόνη … ούτε οι μούμιες στις πυραμίδες … )
Χαμόγελα …
Μια οδοντόβουρτσα , ένα μαύρο μολύβι ματιών , ένα περιλαίμιο μολύβδου , για προστασία από τις ακτινοβολίες («θα μας πρήξετε τους θυρεοειδείς μας εδώ μέσα γμτ μου με τα ακτινοσκοπικά σας» ) , ένα … κουτάλι , ένα παρδαλό σκουφάκι χειρουργείου …
Δάκρυα …
Σφραγίδες … Πολλές σφραγίδες … Σφραγίδες που δείχνουν μια … «εξέλιξη καριέρας»…. Η Anna-Silia σκέτη , η Anna-Silia αγροτική γιατρός , ειδικευόμενη , βοηθός , επιμελήτρια , Αναπλ.Διευθύντρια , Διευθύντρια … Ματαιότης ματαιοτήτων … τα πάντα … μ@λ@κίες …
Λυγμός …
Βιβλία … πολλά βιβλία . Με σελιδοδείκτες , με υποσημειώσεις , με λερωμένα εξώφυλλα από καφέδες , δάκρυα , ματωμένα χέρια … Με σκόνη … Με μια μυρωδιά μούχλας (πάντα έμπαζε εκείνο το παλιοπαράθυρο δίπλα μου και νότιζε τα βιβλία) .
Αναφυλλητά …
================================
Σήμερα , μετά από 40 ημέρες αποχής από την δουλειά , πήγα για μια «καλημέρα» , για έναν καφέ … και για να μαζέψω τα πράγματά μου … Στις 30 Ιουνίου , λύεται οριστικά και επίσημα ο «γάμος» μου με την … Δημόσια Ιατρική . .
Anna-Silia 
mamma
20 Μαΐου , 2010 at 20:39
Εσύ 30, εγώ 28 Ιουνίου. Μαζί μαζί λευτερωνόμαστε Αννούλα 🙂
Πολλά φιλιά και περαστικά.
(ο κήπος σου είναι υπέροχος 🙂 )
silia
21 Μαΐου , 2010 at 20:18
@ mamma
Αυτό μου ήρθε σαν απάντηση στο όμορφο σχόλιο σου :
————————
Καλή μας … λευτεριά .
mamma
21 Μαΐου , 2010 at 22:36
🙂
Ελένη
20 Μαΐου , 2010 at 20:58
Δεν ξέρω τι να σου γράψω… να σου ευχηθώ καλή αρχή στον ιδιωτικό τομέα; Πάντως ότι και αν αποφασίσεις να κάνεις, σου εύχομαι καλή τύχη (αν και δεν πιστεύω στην τύχη… μάλλον καλύτερα, καλές συμπτώσεις στην ζωή σου)…
silia
21 Μαΐου , 2010 at 20:25
@ Ελένη
Ελένη μου , είμαι ένας πιστός οπαδός της Δημόσιας Ιατρικής και ορκισμένος «εχθρός» της ιδιωτικής .
Άλλωστε , το έχω υποσχεθεί στην μάνα μου όταν πριν από πολλά χρόνια (περίπου στο 1967 … ) μου είπε :
– Ώστε το αποφάσισες ; Θέλεις να γίνεις γιατρός ;… Γίνε αγάπη μου μπορείς … Μόνο σου δίνω ευχή και κατάρα , … πρόσεχε … Ποτέ δεν θα πάρεις χρήματα από άρρωστο άνθρωπο …
Είχε προαποφασισθεί η Δημόσια Ιατρική , πριν ακόμα αρχίζω να σπουδάζω …
Και κάτι ακόμα … Πιο ρεαλιστικό αυτή τη φορά :
Επί 35 συναπτά χρόνια , ασκώ , μια φοβερά κουραστική ειδικότητα … Πρέπει να … ξεκουραστώ .
sognatrice
20 Μαΐου , 2010 at 21:15
Είναι πάντα συγκινητικό όταν κλείνει ένας κύκλος στη ζωή, πόσο μάλλον ένας τόσο μεγάλος κύκλος…
Μόλις ανακάλυψα το blog σας και μου αρέσει πολύ (σόρι για τον πληθυντικό, αλλά δεν μου βγαίνει ο ενικός…)
silia
21 Μαΐου , 2010 at 22:45
@ sognatrice
Συγκινητικό , είναι τελικά το … blogging …
Γιατί εδώ (στα ιστολόγια) μπορείς να συναντήσεις και να συγκινηθείς , από κάποιον … όμοιο σου , που … ανοίγει έναν κύκλο ζωής , την ώρα που εσύ , τον ίδιο κύκλο , τον κλείνεις …
Σ’ ευχαριστώ και για … τον πληθυντικό … Μου άρεσε .
kanali
21 Μαΐου , 2010 at 00:49
Πρέπει να είναι μια απο τις 4-5 πιο σημαντικές «τελετές» που κάνει ο άνθρωπος στη ζωή του. Δεν ξέρω αν είναι από τις χαρούμενες ή τις στενάχωρες μεταβολές στη ζωή. Ως εκ τούτου δεν μπορώ να σου πω κάτι.
silia
21 Μαΐου , 2010 at 22:52
@ kanali
Μου θύμησες , έναν φίλο και συνάδερφο χειρουργό (καλό παιδί και άριστος έντιμος γιατρός και που δυστυχώς εγκατέλειψε τα εγκόσμια , πολύ νωρίς στα 45 του) που συνήθιζε να λέει πως , οι σημαντικότεροι σταθμοί στην ζωή ενός ανθρώπου , είναι το όταν αποφασίζει τί θα σπουδάσει (δηλ. με τί θα ασχοληθεί) , όταν παίρνει το πτυχίο του (δηλ. που δεν εγκαταλείπει τον στόχο του) , όταν παντρεύεται , όταν αποφασίζει , (εντελώς ενσυνείδητα όμως) , ότι θα κάνει παιδιά και όταν αποφασίζει να … εγκαταλείψει την δουλειά του .
————————–
Πες μου … «καλή προσαρμογή» .
Φιλιά .
DaisyCrazy
21 Μαΐου , 2010 at 07:15
Σίλια μου μου’λειψες! Να χαίρεσαι βρε γιατί έχεις τόσα πολλά ταλέντα που δε σε άφηνε το επάγγελμα να αναπτύξεις. Ενώ τώρα θα’χεις όλο το χρόνο να το κάνεις μια χαρά 🙂
Κανένα βιβλίο λέω γω άνετα θα μπορούσες να γράψεις. Ειδικά οι αναμνήσεις σου από το πατέρα σου θα ήταν ένας τόμος από μόνες τους. Χώρια οι δικές σου.. Γράφεις τόσο όμορφα.
Εκτός κι αν έχεις σχέδια να συνεχίσεις στον ιδιωτικό τομέα. Άλλωστε η ειδικότητα σου είναι δυσκολόρευτη κι εσύ ακόμα νέα.
Πάντως ό,τι κι αν αποφασίσεις να κάνεις, ακόμα και σπίτι να μείνεις να ξεκουραστείς, είμαι σίγουρη ότι θα το κάνεις όμορφα και θα φωτίζεις τη ζωή των γύρω σου όπως το κάνεις για μας εδωμέσα που σ’αγαπάμε.
Φιλιά πολλά!
silia
21 Μαΐου , 2010 at 22:57
@ DaisyCrazy
Α πα πα πα , με τον … ιδιωτικό τομέα … Ούτε κατά διάνοια . (Δες την απάντηση μου στο σχόλιο της Ελένης , παραπάνω) .
Το βιβλίο , όμως , ναι … Θα το εκδόσω . Τώρα πια δεν έχω «άλλοθι» τον φόρτο και την κούραση από την δουλειά .
Εξυπακούεται ότι θα συνεχίσω και να γράφω . Είναι πολύ αγαπημένο χόμπυ …
Αν σταματήσω να γράφω , πιστεύω ότι θα … βουλιάξω σε καμιά κατάθλιψη .
Μπορεί και να … ερωτευθώ …
Θα δω …
Φιλάκια κι από μένα .
DaisyCrazy
21 Μαΐου , 2010 at 07:17
Αχ σου’γραψα ένα μεγάλο σχόλιο και νομίζω πως χάθηκε! Θα ψάξω να δω που πήγε..
silia
21 Μαΐου , 2010 at 22:58
@ DaisyCrazy
Το βρήκες , ευτυχώς (για μένα) .
Mr e.
21 Μαΐου , 2010 at 08:09
Καλημέρα Άννα,
Η φωτό με τα είδη γραφείου στο χαρτοκούτι όλα τα λεφτά… Το κειμενάκι σου περιγραφή των βουρκωμένων μου ματιών μια μέρα Δεκεμβρη του ‘ 05… Τη δική μου μέρα… (σου έχω γράψει σχετικά…) Η πλημμύρα των συναισθημάτων κοινή (πιστεύω) σε όλους τους έντιμους «δουλευτάδες» που κλείνουν ένα κύκλο ζωής…
Καλώς όρισες Άννα στο club των… «μπαστουνοφόρων» νέων… Να είσαι καλά.
silia
22 Μαΐου , 2010 at 00:07
@ Mr e.
Θαρρώ πως θέλεις να μου πεις , πως όλοι στα ίδια «πατήματα» βαδίζουμε , και … τα ίδια χνάρια αφήνουμε γι αυτούς που έρχονται στο κατόπι μας .
Πλημμύρα τα συναισθήματα , ναι …
Συγγνώμη … αλλά δεν μπορώ να πω περισσότερα .
———————–
… Μπορώ … μπορώ … Έχω να πω , πως πολύ μου άρεσε αυτό το «Καλώς όρισες Άννα στο club των… «μπαστουνοφόρων» νέων… »
Να είσαι κι εσύ καλά .
faros
21 Μαΐου , 2010 at 08:34
Που λες …
Πριν τέσσερα (4, ακούς ;;; 4!) χρόνια, μάζεψα κι εγώ τα πράγματά μου σε ένα κουτί …
Κι ακόμα εκεί βρίσκεται …
Δεν πήγα να το πάρω …
Λες και είναι … μακρυά !!!
Δεν ξέρω γιατί …
Χάρηκα, ξέρεις, που … την κοπάνησα !
Αλλά …
Ωραία περιγραφή … όπως πάντα !
Και (επίτρεψέ μου) ΧΑΙΡΟΜΑΙ ιδιαίτερα που μέσα από ένα άψυχο πισι, «γνώρισα» έναν Άνθρωπο που έφτασε τόσο ψηλά !
Άκου Διευθύντρια … (καθόλου μα καθόλου μ@λ@κ@ες) !
Να νιώθεις Υπερήφανη !
Με την Προσφορά σου έφτασες εκεί !
Στους ανθρώπους !
Τι πιο σπουδαίο !
Υπερήφανη, Χαρούμενη, Δυνατή, Σημαντική !
Θερμή Καλημέρα !
silia
22 Μαΐου , 2010 at 00:20
@ faros
Τώρα πια , κανένα νόημα δεν έχει , το να πας να πάρεις το … «κουτί» σου . Άφησέ το εκεί … Αλλά να το αγαπάς … Μην το ξεχάσεις .
Μένω εντυπωσιασμένη από τον ενθουσιασμό σου και τον άδολο θαυμασμό και σεβασμό σου στον τίτλο του Διευθυντή … Και για μένα κάποτε είχε αξία … Όχι γιατί αμοίβεσαι περισσότερο , ούτε γιατί ελέγχεις και οδηγείς κάποιους ή ασκείς εξουσία , αλλά γιατί το δημοσιοϋπαλληλίκι είναι … διευθυντικοκεντρικό , και μόνο έχοντας τον τίτλο του Δ/ντή , μπορείς να κάνεις πράγματα , να υλοποιείς ιδέες να … προσφέρεις περισσότερα από αυτά για τα οποία «ετάχθης» … Κι εγώ ήθελα να κάνω πολλά … Είχε αξία , όταν ήμουν νεότερη … Σιγά – σιγά όμως κουράστηκα , απογοητεύθηκα , και σε κάποια πράγματα … τσάκισα … Έτσι όταν ήρθε το διευθυντιλίκι (λίγο πριν απ’ τα Χριστούγεννα του 2009) ήμουν τόσο «άδεια» , που αποφάσισα να φύγω … Τέλος πάντων … Όλα αυτά που λέω , είναι κάπως … «γκρίζα» …. και εγώ ακόμα , σχεδόν σε όλα τα άλλα της ζωής , νοιώθω … ροζ …
Αισιοδοξία λοιπόν για το αύριο …
———————————
Καλά , αυτό το «Υπερήφανη, Χαρούμενη, Δυνατή, Σημαντική !» , όλα τα λεφτά .
atheofobos
21 Μαΐου , 2010 at 11:19
Για όσους έχουν και άλλα ενδιαφέροντα στην ζωή τους δεν υπάρχει πρόβλημα όταν φεύγουν από την δουλειά.
Η γραμματέας μου είχε πεί μια πολύ σωστή κουβέντα για μερικούς που δυστυχούν όταν συνταξιοδοτούνται:
Αυτοί δεν περνάνε καλά στο σπίτι τους!
silia
22 Μαΐου , 2010 at 00:24
@ atheofobos
Σοφή γραμματέα έχεις …
Είσαι τυχερός .
————————–
Δεν μίλησα για δυστυχία , που απομακρύνομαι από την δουλειά μου . Μόνο μια … αμηχανία , μια ελαφριά θλίψη , κάτι σαν … γλυκό πόνο .
Την αγάπη μου , Αθεόφοβε .
angie2
21 Μαΐου , 2010 at 14:20
Ήρθε η ώρα λοιπόν να σου ευχηθούμε…
…Καλή Αρχή!!
…να έχεις μια όμορφη, γλυκειά, δημιουργική, χαρούμενη, πικάντικη, συναρπαστική, γεμάτη εκπλήξεις, υγεία, έργα, εγγόνια, φίλους και ό,τι άλλο επιθυμείς εσύ …ΖΩΗ!!!!!
angie2
21 Μαΐου , 2010 at 14:24
χα χα, νομίζατε ότι τελείωσα;
…να απολαμβάνεις την ελευθερία σου και να μας βομβαρδίζεις με ιδέες…
…να χαίρεσαι την οικογένειά σου και να κάνεις ό,τι θέλεις και όποτε το θέλεις τέλος πάντων!
…και ποτέ να μήν καταπιέζεις τα δάκρυα, να τα αφήνεις να κυλούν. Σημαίνουν ότι μοιραστήκαμε στιγμές με ανθρώπους, ότι ζήσαμε έντονα, ότι ό,τι κάναμε, το κάναμε με την ψυχή μας. Να μην στέκεσαι στη μελαγχολία που νιώθεις στο τελείωμα ενός ταξιδιού, να σχεδιάζεις αμέσως ένα άλλο… ποτέ δεν ξέρεις τι θα συναντήσεις!
…
Αρκετά! Έχεις τις καλύτερες ευχές όλων μας. Πολλά πολλά φιλιά!!!!!!!!
silia
21 Μαΐου , 2010 at 23:21
@ angie2
Λέω να … τεμπελιάσω για ένα (… αρκετά μεγάλο διάστημα) …
Επομένως … «καλή αρχή» στην Τεμπελιά …
Μετά βλέπουμε … Έχει ο Θεός .
Το «πικάντικη» , μου άρεσε πιο πολύ απ’ όλα όσα μου ευχήθηκες .
Όσο για το «…να κάνεις ό,τι θέλεις και όποτε το θέλεις» , υπάρχουν δυο σοβαρά εμπόδια … Χρειάζονται χρήματα που δεν έχω (ή μπορώ να τα βρώ , αλλά δύσκολα) και χρειάζονται και … νιάτα , που δυστυχώς , δεν βρίσκονται πουθενά …
Αλλά , όμως … Βρε , λες να κάνω ένα …. Ολοσωματικό λίφτινγκ ;;; … Ωραία ιδέα !
—————————
Όσο για τα δάκρυα … ποτέ μου δεν καταπιέζω και δεν «φιμώνω» ό, τι αγαπώ … Και τα δάκρυα , τα αγαπώ .
Lilith
21 Μαΐου , 2010 at 15:09
Έλα! Πάμε γι’ άλλα!
Και άσε το μπαστούνι στην άκρη!
Καλά σου λένε!
Δεν είναι τα μπαστούνια για ανθρώπους σαν και σένα! 😉
Μακάρι να είχαμε όλοι ένα κουτί σαν και το δικό σου να ανασκαλέψουμε όταν θα έρθει η ώρα…
Να είσαι περήφανη για όσα κατάφερες.
Θα συμφωνήσω με την Daisy για το βιβλίο.
Νομίζω θα’ πρεπε να το σκεφτείς σοβαρά. 🙂
Φιλιά πολλά και καλή συνέχεια!
The best are yet to come!
silia
22 Μαΐου , 2010 at 21:39
@ Lilith
Το βιβλίο είναι σχεδόν έτοιμο …
Μένει να βρω εκδότη και να συμφωνήσω μαζί του …
Το έχω βάλει στην λίστα με τα «πράγματα που έχω να κάνω , μετά την συνταξιοδότηση» .
Και … μακάρι … (αυτό το λέω για το The best are yet to come! )
Φιλάκια κι από μένα .
Lena
21 Μαΐου , 2010 at 16:24
Θέλω να ελπίζω και στο εύχομαι ολόψυχα, ο κύκλος που έκλεισε να γίνει η αρχή για να ανοίξει ένας καινούριος, εξίσου σημαντικός.
Όσο για τα δάκρυα, μ’ αρέσουν…δηλώνουν άνθρωπο καλόψυχο, ευαίσθητο. Και επιπλέον μη ξεχνάς πως καθαρίζουν την ψυχή και τα μάτια 🙂
Καλή αρχή
Φιλιά
silia
22 Μαΐου , 2010 at 21:46
@ Lena
Τα δάκρυα , είναι ένας πολύτιμος καθρέφτης της ψυχής μας .
——————————-
Δεν βλέπω κάτι σημαντικό , να ανοίγεται μπροστά μου , αλλά … ίσως η θλίψη του πρώτου καιρού με κάνει … «κοντόφθαλμη» … Σ’ ευχαριστώ .
magissa kirki
21 Μαΐου , 2010 at 21:38
Ωχ!!! Γιατί τα παρατάς κορίτσι μου; Απηύδησες ε; 😦
Εύχομαι από δω και πέρα ότι καλύτερο και η επόμενη επιλογή σου να σε ανταμείψει με αυτό που έχεις ονειρευτεί!
silia
24 Μαΐου , 2010 at 21:28
@ magissa kirki
Δεν τα … παρατάω για κανέναν άλλο λόγο , αλλά επειδή ήρθε το πλήρωμα του χρόνου …
Η Υπηρεσία μου ανέφερε στο Υπουργείο μας , ότι προ πολλού έχω κλείσει τα 35 χρόνια μου στο Δημόσιο και εκείνο (το Υπουργείο) με ειδοποίησε , πως είναι καιρός … να του δίνω . Με μία αίτηση , ίσως θα μπορούσα να μείνω λίγο ακόμα (λόγω του ότι έχω και μια περιζήτητη ειδικότητα) αλλά η αλήθεια είναι ότι είχα κουραστεί … Όχι ότι απηύδησα , … Μπορεί να απογοητεύτηκα σε πολλά , μπορεί να προδόθηκα σε προσδοκίες , αλλά την δουλειά μου την αγαπώ τόσο , που τίποτα δεν θα μπορούσε να με κάνει να απηυδήσω .
Η … επόμενη επιλογή μου , θα είναι να ξεκουραστώ , και να ασχοληθώ λίγο παραπάνω με τα χόμπυ μου .
Φιλιά .
faros
22 Μαΐου , 2010 at 07:17
Θερμότατη Καλημέρα και Καλό Σαββατοκύριακο !
υ.γ. είμαι, ξέρεις, υπέρ της … δόξας – με πιάνεις, φαντάζομαι – αρκεί να την αξίζει κανείς … και η αξία ΚΑΤΑΧΤΙΕΤΑΙ !
silia
27 Μαΐου , 2010 at 10:21
@ faros
Είσαι ένα … παιδί . Ένας αγνός και ενθουσιώδης έφηβος … με όλη την καλή σημασία που περικλείει αυτός ο όρος .
Καλημέρα .
olvios
22 Μαΐου , 2010 at 08:21
Καλός πολίτης
🙂 🙂 🙂
silia
24 Μαΐου , 2010 at 21:34
@ olvios
Ευτυχείτε Ευδαίμονα φίλε μου .
Ευχαριστώ .
Μεγάλη θητεία … Πολύ μεγάλη … «Κατατάχτηκα» στις 2 Ιανουαρίου του 1974 και «απολύθηκα» («απολύομαι» , πρέπει μάλλον να πω) στις 30 Ιουνίου του 2010 …
Τώρα … όπως λέω και στον μικρό μου γιο (που πριν 4 ημέρες απολύθηκε από τον Στρατό) , πρέπει να κοιτάξω και το … μέλλον μου .
Φιλιά .
faros
23 Μαΐου , 2010 at 07:29
Κυριακάτικη Θερμή Καλημέρα !
sailinsea
23 Μαΐου , 2010 at 07:57
Όσο για τα δάκρυα … ποτέ μου δεν καταπιέζω και δεν “φιμώνω” ό, τι αγαπώ … Και τα δάκρυα , τα αγαπώ .
Σωστή σας βρίσκω.Ούτως ή αλλως ένα τέτοιο σημαντικό γεγονός πρέπει πρώτα να το »κλάψεις», για να μπορέσεις μετά να το χαρείς και να προχωρήσεις παρακάτω.
Τέλος πάντων ….Εμείς στο Π.Ν. λέμε καλός πολίτης.
silia
26 Μαΐου , 2010 at 23:24
@ sailinsea
Χα χα χα … μου θύμησες τον πατέρα μου (έναν άνθρωπο , που ποτέ του δεν προσαρμόσθηκε με την Νεοελληνική πραγματικότητα , αλλά φοβερά ευαίσθητο και με αίσθηση του χιούμορ) που στον γάμο μου (ήμουν και το μοναχοπαίδι του) ενώ είχε τρελλή χαρά που με … πάντρευε , εντούτοις όταν ήρθε η ώρα να μας χαιρετήσει , αντιλήφθηκα ότι ήταν … δακρυσμένος και σχεδόν μυξόκλαιγε και την ώρα που με φιλούσε του ψιθύρισα συγχισμένη :
– Τί συμβαίνει καλέ μπαμπά ;… γιατί κλαις ;
… για να πάρω την περίφημη απάντηση του που με έκανε να χαχανίσω ξεδιάντροπα … νύφη πράμμα :
– Τίποτα δεν συμβαίνει σε μένα Άννιτσκα … Μια χαρά είμαι εγώ . Αλλά συγκινήθηκα βρε παιδάκι μου με την … πεθερά σου … Κάτι φοβερό πρέπει να της συμβαίνει , γιατί από την ώρα που άρχισε ο γάμος , δεν έπαψε να κλαίει …
(Ο αγαπημένος της γιος , γαρ)
—————————————
Όταν λέτε … «ΠΝ» τί εννοείτε ;… Αν υποθέσω από το nick σας μάλλον «Πολεμικό Ναυτικό» , μου κάνει …. Γιατί Παραβάτες Νόμου , δεν λέει (συνάδει) με το «sailinsea»
Καλώς ήρθες στο «σπιτικό» μου .
faros
24 Μαΐου , 2010 at 07:33
Καλημέρα και Καλή Βδομάδα !
μούργος
24 Μαΐου , 2010 at 19:37
αααααααααα, τι ευχες να πω τωρα;
το βιβλιο και γρηγορααααααααααααα! 🙂
silia
26 Μαΐου , 2010 at 23:58
@ μούργος
Α , φίλε μου … Πόσες ευχές θα μπορούσες να μου δώσεις … πχ.
1. Να γίνει το βιβλίο … «ευπώλητο»
2. Άντε και με έναν καινούριο έρωτα (ψηλός , μελαχροινός , με θεληματικό πηγούνι και σκληρό ανδρισμό αλλά και Mazeratti) στο πλάϊ σου , που να σε λατρεύει και να μην έχει μάτια για καμία άλλη .
3. Να πάρω το … εφάπαξ μου …
4. Αλλά η καλύτερη ευχή ever … είναι να μου ευχήθείς να κλείσω τα μάτια μου για λίγα δευτερόλεπτα και όταν τα ανοίξω , να αντιληφθώ , πως όλα όσα μας συνέβησαν το τελευταίο 3μηνο , δεν ήταν παρά ένα κακό όνειρο …
Ζητάω πολλά ;… Ή ζητάω ομόλογα ΕΤΒΑ ; (που έλεγε και μια παλιά διαφήμιση) …
Άσχετο : Άκουσα , ότι είναι πολύ πιθανό αντί για εφ ‘ άπαξ , να μας δώσουν … ομόλογα του Ελληνικού Δημοσίου …
Α χα χα χα χα !!!
—————————
Φιλιά πολλά .
Z.
24 Μαΐου , 2010 at 22:28
«Μπορεί και να … ερωτευθώ …
Θα δω …»
Αχ! Silia, το να ερωτευτείς περισσότερο από όσο ήδη είσαι (με τη ζωή, τους αγαπημένους σου, τον κήπο, τους ανθρώπους και τα ζώα σου) το βρίσκω λίγο δύσκολο…Άντε να…ερωτευτείς κανένα πιτσιρίκι που θα έχει το χαμόγελο σου και θα του αφοσιωθείς πλήρως!
ΚΑΛΗ ΑΡΧΗΗΗΗΗΗ
λέμε.
silia
26 Μαΐου , 2010 at 23:46
@ Z.
Σαν να έχεις δίκιο … Σαν πολλοί έρωτες ανέβηκαν και μεσουρανούν στο … ερωτικό μου στερέωμα …
Να τους δώσω όλους έναν δρόμο , και να μείνω στον ένα και μοναδικό μεγάλο έρωτα της ζωής μου ; … Αυτόν με το …πιτσιρίκι που θα έχει βεβαίως βεβαίως και το χαμόγελο και τα μάτια μου και τα μαλλιά μου … Τα αυτιά , τέλος πάντων , ας τα πάρει από την … συμπεθέρα μου …
Καλά , … λές να το ερωτευθεί και η συμπεθέρα ;… Δεν θα το αντέξω … Μαλλιά κουβάρια θα γίνουμε … Θα σφαχτούμε στην ποδιά του …
Χριστέ μου ! Τί σχόλιο – ευχή , ήταν αυτό ; …
Χίλιες φορές … μακάρι !
Νατασσα
24 Μαΐου , 2010 at 23:13
Να ξεκουραστείς και μετά να δώσεις όσο μπορείς περισσότερα στον εαυτό σου και με τον τρόπο που εσυ γνωρίζεις καλύτερα απ τον καθένα.Εύχομαι καλή αρχή και πολλά δάκρυα ανακούφισης και χαράς.
Την καλησπέρα μου
silia
28 Μαΐου , 2010 at 00:06
@ Νατασσα
Όμορφη ευχή … Αυτή με τα δάκρυα της ανακούφισης και της χαράς …
Σ’ ευχαριστώ …
————————-
Υπέροχη η αίσθηση της … ανακούφισης .
happyshelly
24 Μαΐου , 2010 at 23:36
Silia, καλώς σε βρήκα!
Σε πετυχαίνω σε μια μεγάλη αλλαγή στη ζωή σου, που προφανώς θα σε ανανεώσει.
Σου εύχομαι να κρατήσεις μόνο τα καλά από την πολυετή θητεία σου.
Καλή αρχή στην νέα σου ζωή.
Να είσαι και να περνάς καλά
silia
28 Μαΐου , 2010 at 00:12
@ happyshelly
Μακάρι να με ανανεώσει … αν και δεν το βλέπω … Αλλά , είπαμε … ο πρώτος καιρός μιας τέτοιας αλλαγής φαντάζει γκρίζος .
Όμορφη ευχή μου εύχεσαι («…να κρατήσεις μόνο τα καλά από την πολυετή θητεία σου» ) , αλλά το θεωρώ μάλλον αδύνατον … Άντε ας πω …. πολύ δύσκολο . Δυστυχώς μαζί με τα καλά , μένουν (κρατάς) και διάφορα κακά , όσο κι αν θέλεις να τα ξορκίσεις . Σιγά σιγά βέβαια με τον χρόνο και με αρκετή δύναμη θέλησης , μπορείς να … «ξεθωριάσεις» και να απαλύνεις τα κακά που έχεις κρατήσει … Αλλά θέλει κόπο και υπομονή …
Ίδωμεν …
Καλώς ήρθες στα μέρη μου .
happyshelly
28 Μαΐου , 2010 at 00:34
Καλώς σε βρήκα!
faros
25 Μαΐου , 2010 at 07:37
Κατατάχτηκες το 1974 ;;;;;;;
Τόσο μικρή είσαι ;;;;;;;
Μόλις και μετά … βίας 36 χρονάκια ;;;;;;
Φαίνεται δεν άκουσε τα νέα μέτρα !!!
Έχεις άλλα … 4 !!!
Για … πλήρη σύνταξη !!!
Ξέρεις, στο επάγγελμά σου που λέγεται «να συγκινείς και να ανεβάζεις το … πεσμένο, των μπλογκόφιλων» κάτσε ακόμα …
Έχεις πολλά να δώσεις …
(άλλωστε μ΄αυτό το επάγγελμα σε γνωρίσαμε εμείς)
Και … σ΄αγαπήσαμε !
Να είσαι καλά και Θερμή Καλημέρα !
silia
28 Μαΐου , 2010 at 00:23
@ faros
36 και μισό , για την ακρίβεια …
Και … ξέρεις … Δεν το ζήτησα εγώ , αλλά «Αυτοί’ … μου είπαν να φύγω … Όχι πως μου ήρθε άσχημα δηλαδή (τον τελευταίο καιρό ένοιωθα ένα είδος αποστροφής για τον χώρο της δουλειάς … Όχι για την ίδια την δουλειά , αλλά για την «προστυχιά» και την «φθήνια» του χώρου … για τον λαϊκισμό και την ισοπέδωση προς τα κάτω , για την περιφρόνηση του Ήθους , για την μιζέρια του … ).
————————————-
Όσο γι αυτό που λες για το «άλλο» μου επάγγελμα το να … «να ανεβάζεις το … πεσμένο, των μπλογκόφιλων” … τί να σου πω καλέ μου … Θα με κλείσει η WordPress , με τέτοια που λες . Θα με περάσει από βαριά λογοκρισία , και θα με κλείσει …
Και φυσικά κάνω πλάκα … Και φυσικά καταλαβαίνω ακριβώς τί λες , και φυσικά νοιώθω πολύ χαρούμενη και περήφανη , μ’ αυτά που λες .
faros
26 Μαΐου , 2010 at 08:54
Αυτάάάάάάάάάάάάάάάάάά !!!
nikolios
26 Μαΐου , 2010 at 15:46
Οχι δεν θα ευχηθώ «καλα γεραματα»! Θα ευχηθώ να απολαυσεις καθε στιγμη της ζωης ξενοιαστα και αυτυχισμενα.
Για εμας τους θαμωνες αυτης της ομορφιας που λεγεται /silia.wordpress θα ευχηθω :
¨Περισσότερη Αννα…»
silia
28 Μαΐου , 2010 at 21:14
@ nikolios
Αυτό σου έλειπε Νικόλα μου … Να μου πεις και «Καλά γεράματα» !… Πες μου «καλά στερνά» … «καλή ψυχή» …
Μπα … ούτε κι αυτά μου αρέσουν …
Ενώ το «περισσότερη Άννα» με ΕΝΘΟΥΣΙΑΣΕ !
Θα το προσπαθήσω νεαρέ φίλε μου . Στο υπόσχομαι .
Mr e.
26 Μαΐου , 2010 at 21:36
Καλημέρα Αννα.
Η ζωή είναι ωραία και μετά τα… σαράντα…
Φιλιά.
silia
29 Μαΐου , 2010 at 01:07
@ Mr e.
Η ζωή , είναι πάντα ωραία . και μετά τα σαράντα και τα πενήντα … ακόμη και μετά τα εξήντα …
Να , πχ , εγώ … σήμερα (sorry , χθές ήταν) το ένοιωσα μέχρι τα νύχια ότι η ζωή είναι ωραία και μετά τα… 60 … επειδή μετά από δύο μήνες οδήγησα ξανά γύρω στα 200 χλμ χωρίς να παραπονεθώ για κάτι και εκτός αυτού , μου … χαμογέλασε και ένας νεαρός καθώς βολτάριζα παραλιακά …
Μπορεί και να ήταν άσχετο με μένα το χαμόγελό του , αλλά εγώ το παίρνω από την θετική του την πλευρά … ότι δηλ. η ζωή είναι ωραία και μετά τα… 60 …
Καλό μας βράδυ Mr e .
glaykidarling
26 Μαΐου , 2010 at 22:32
τωρα αρχίζουν τα όμορφα…
σου απαγορεύω να διαβάσεις του Καβαφη το:μελαγχολία του Ιάσωνος Κλεανδρου ποιητη εν Κομμαγηνη…
η κάθε πόρτα που κλέινουμε..δίνει το έναυσμα…να ανοίξουμε μία άλλη…
και η ζωή συνεχίζεται…
🙂
Δυνατά φιλιά!
silia
29 Μαΐου , 2010 at 01:11
@ glaykidarling
Αχ , γλυκειά μου glayki , … το έχω διαβάσει (παλιότερα) , αλλά δε βαριέσαι … Αυτό (η μελαγχολία) είναι πρόβλημα του Ιάσωνος Κλεανδρου …
Και ναι … η ζωή συνεχίζεται και … είναι εδώ (βλέπε επόμενο ποστ) .
Πολλά φιλιά .
faros
27 Μαΐου , 2010 at 07:57
Καλημερούδια !
υ.γ. μια απορία … γιατί οι γυναίκες έχουν στο νου τους έναν όμορφο άντρα με ένα εξίσου όμορφο αυτοκίνητο ;;;;;;;;;; Τόση πεζότητα πια … 😀 😀 😀
silia
27 Μαΐου , 2010 at 10:28
@ faros
Είναι απλό …
Γιατί , απλούστατα οι άντρες έχουν στο μυαλό τους μια όμορφη γυναίκα , με μια εξ ίσου όμορφη νοοτροπία : Να μην λένε «όχι» … σε τίποτα …
Τόση πεζότητα .
faros
27 Μαΐου , 2010 at 16:58
Δηλαδή, … παραδέχεσαι ότι σας κάνουμε ό,τι θέλουμε … δεν έχετε δική σας προσωπικότητα … 😀 😀 😀
Mr e.
27 Μαΐου , 2010 at 16:04
Δεν ξέρω γιατί αλλά μπήκα στον πειρασμό να σου αφιερώσω το παρακάτω ποίημα ….
Μια σκάλα η ζωή μου (της Αμαλίας Ηλιάδη)
Μια σκάλα η ζωή μου
Πότε η ανάβαση είναι αργή
Και πότε γρήγορη.
Μια σκάλα γιγάντια
Σαν τη φασολιά του παραμυθιού,
Που έφτανε στον ουρανό.
Πότε έφτασα στου δρόμου τα μισά ?
Πότε πλήθυναν πίσω μου τα σκαλοπάτια?
Όταν ζούσα τη ζωή μου
Παρέα με την ανεμελιά
Παρέα με την έγνοια.
Τριάντα χρόνια ανεβαίνω.
Περνώ τις εποχές,
Χειμώνες καλοκαίρια
Για να φτάσω στον προορισμό μου.
Τον άδηλο.
….
Να είσαι καλά.
Liakada
27 Μαΐου , 2010 at 19:31
Καιρος να ξεκουραστεις και να απολαυσεις οτι εχεις γυρω και μεσα σου .. Ειναι περιεργα τα συναισθηματα οταν γεμιζεις αυτη τη χαρτοκουτα φευγοντας απο καπου μετα αποχρονια δουλιας… Μαζι με τα μολυβια, την κουπα του καφε σου και ολα τα συμπαραμαρτουντα περνεις συνηθως και μικρες ξεθωριασμενες γευσεις απο οτι εζησες κοντα τους τοσα χρονια… Χαρες, αγωνιες, λυπες, εντασεις, γνωριμιες, ψυχικες επαφες, φιλους εχθρους κ.α
Αλλαγη διαδρομης.. .Νεος τροπος ζωης…
Δεν θα σου ευχηθω να παρεις συντομα το εφαπαξ..( γιατι το βλεπω χλωμο…)
Θα σου ευχηθω ομως κατι πιο γλυκο!
Να εισαι ορθια και να το ξεκοκκαλισεις ως το τελευταιο δεκαρακι σε ευχαριστα οταν το βαλεις στο χερι!
Μη κατσουφιαζεις φιλεναδα! Υπαρχει ζωη για ολους .. ακομα και τυς συνταξιουχους! Ειμαι σιγουρη οτι μολις συνελθεις αποτο πρωτο σοκ … μολις ξεκουραστεις θα βρεις χιλια δυο ευχαριστα ενδιαφεροντα να γεμιζεις την μερα σου!
Σου στελνω πολλα πολλα φιλια και σε ευχαριστω γι αυτη την καταθεση ψυχης που μοιραστηκες μαζι μας !
faros
28 Μαΐου , 2010 at 07:33
Πολύ Καλημέρα !
Marina
4 Ιουνίου , 2010 at 20:57
Δύσκολη η αποχώρηση απο την ενεργή δράση της δουλειάς. Σαν να κλείνει μία πόρτα ευτυχίας και η άλλη που πιθανόν να ανοίξει..να είναι η εικόνα που έχουν οι άλλοι για τον συνταξιούχο στο περιθώριο της ζωής. Αδικο, ναί. Ιδιαίτερα όταν αισθάνεσαι δυνατή και ακμαία.
Δύσκολη η αναχώρηση..την ώρα που μαζεύεις τα πράγματά σου, σα να λύνεται ο κόμπος στο λαιμό..τα δάκρυα να ακουμπούν τις αναμνήσεις. Οχι δεν είναι σαπουνόπερα..είναι η ζωή μας μέσω της δουλειάς..που μας έμαθε, μας έψησε, μας γέμισε εμπειρίες, φιλίες και έχθρες, γλυκά λόγια, πικρά λόγια..μέχρι το τελευταίο κουτί…των λιγοστών αντικειμένων..που ήρθες να συλλέξεις.
Καλο κατευόδιο λοιπόν
Υ.Γ. ακολουθώντας τους παλιούς πειρατικούς ερασιτεχνικούς ραδιοφωνικούς σταθμους..σου αφιερώνω αυτό το τραγούδι
silia
20 Ιουνίου , 2010 at 19:02
@ Mr e.
@ Liakada
@ Marina
Καλοί μου φίλοι :
Σας ευχαριστώ από καρδιάς για τις ευχές , για τα «δωράκια» για τα καλά και παρηγορητικά σας λόγια .
Ποτέ στο παρελθόν , δεν πίστευα ότι θα μπορούσα να νοιώσω τόσο γλυκά , για ανθρώπους , που αντί για όνομα , έχουν nickname , αντί για πρόσωπο , έχουν avatar και ο ήχος της … φωνής τους (όταν μου μιλούν) μοιάζει με τον ήχο που κάνει ένα … πληκτρολόγιο .
Χίλιες φορές , σας ευχαριστώ .