ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΜΕ ΕΙΚΟΝΕΣ ΑΠ’ ΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ

Με προσκαλεσε ο νεόκοπος φιλος μου Γιωργος να γραψω καποια τραγουδια , που σημαδεψαν τη ζωη μου….Η ζωη μου ειναι ενας χαρτης , γεματος σημαδια απο τραγουδια , κοιταγματα , ακουσματα , μνημες, χαστουκια , κλωτσιες , φιλια ,γλυκα ονειρα , εφιαλτες , εικονες……Ας ειναι ….Θα γραψω για τα σημαδια απ’τα τραγουδια….Ειναι ολα ομορφα , ασχετα αν καποτε , κάποια , μου φάνταζαν , ασχημα ή λυπητερά .

Μου ελεγε (ο πατερας μου) , πως στην πατριδα του τη Ρωσσια επειδη οι αποστασεις αναμεσα στα χωριά ειναι τεραστιες , οι ταξιδευοντες (με τα ποδια εννοειται) απο το ενα στο αλλο , φτιαξαν τραγουδια μακρόσυρτα για να μη χρειαζεται να τραγουδουν παραπανω απο πεντε-εξι στο δρομο ,ωσπου να φτασουν .Μου ελεγε ακομα , οτι το πιο μακροσυρτο ρώσσικο τραγουδι ειναι το Kalinka ,που εχει μονο δυο λεξεις , που ομως τραγουδωντας το τις επαναλαμβανεις οσο θες εσυ . Με επαιρνε στην αγκαλια του και μου τραγουδαγε παθιαρικα: «Καλίνκα-Καλίνκα-Καλίνκα μαγιά (Καλίνκα μου)» . «Μα , δεν με λενε Καλίνκα γιατι δεν λες Άννιτσκα μαγιά ;» , διαμαρτυρόμουν ….Δεν μου απαντουσε και ζηλευα . Ζηλευα παράφορα ….Παθιασμένα …… Το τραγουδι , το εχω σε δυο εκτελεσεις σε 33αρια βινύλια . Μια με την στρατιωτικη ορχηστρα του Σοβιετικου Στρατου του Λενινγκραντ και μια με την ορχηστρα του Paul Mauriat .

Θεσσαλονικη , Οκτωβρης του 1970 ….φοιτηταριό…..Με αρπαξαν στα καλα καθουμενα εξω απο την πορτα της πολυκατοικιας μας , και με …συραν ως το Μεταγωγών , ενα τετραγωνο πιο πανω . Μεσα σε ενα γραφειο (!) δερναν εναν νεαρο…Πρωτη μου φορα τον εβλεπα . «Τον ξέρεις ;» Μονο το κεφαλι μου κουνησα αρνητικα …και αρπαξα την πρωτη μου μπάτσα . Μετα απο ενα τεταρτο και καμμια 10ρια μπάτσες , πηραν τον νεαρο αλλου και βαλανε μπρος τις δυο μοτοσυκλεττες εξω απο το Τμημα…..Ακουσα τον νεαρο να ουρλιαζει καπου στο βαθος .Ουρλιαξα κι εγω , οχι απο συμπαρασταση , αλλα γιατι ενας φανταρος μου εσπασε με μια αποτομη κινηση τον αντιχειρα του δεξιου μου χεριου . Δεν μας ….ακουσε κανεις….(ο θόρυβος απο τις μοτοσυκλεττες βλέπεις) ……..Μετα απο την μεταπολιτευση , ακουσα για πρωτη φορα το τραγουδι «Χτυπάν απόψε στην ταράτσα τον Αντρέα». Δεν γυρεψα ποτε ,να αποχτησω αυτο το τραγουδι….Καθε που βρεχει και λογω ηλικιας πονουν τα κοκκαλά μου , ακουμπω το σπασμενο μου χερι στο δεξι μου αυτί και ακουω να μου το τραγουδάει καποιος …Μαλλον ο νεαρος του Μεταγωγών θα ειναι……Μαλλον , Αντρέα θα τον ελεγαν ……

Πίνδος …..ι974 . Υπηρεσία υπαιθρου ….Καπου θαρρω οτι το εχω ξαναπει , πως ο δασκαλος του χωριου , ερωτευμενος μονοπλευρα μαζι μου , μου δυσκόλευε και μου ομορφαινε συγχρόνως τις μερες μου εκει πανω …..Ενα δίμετρο παλληκαρι απο την Κατερινη . Νοικιαζαμε απο ενα δωματιο στο ιδιο σπιτι ,και ειχαμε την ιδια νοικοκυρα .Τα πρωινα περνουσαν μαλλον ησυχα . Απο το μεσημερι και μετα , αρχιζε το ιδιο τροπαρι . Ερωτικη εξομολογηση με χιλιους δυο τροπους , παρακαλετά , αυστηρα , απειλητικά, κλαψιάρικα …ολες τελος παντων , οι εκδοχες . Το βραδυ με εβρισκε παντα , με μια …αιτηση γάμου , που την απερριπτα ευγενικα και πηγαιναμε για υπνο….Και φτου παλι απο την αρχη την αλλη μερα …….Καποτε μετα ενα χρονο , ο καθενας τραβηξε για τον τοπο του και για την δικη του ζωη . Δεν ξαναειδωθηκαμε .Τον Αυγουστο του 1998 πηρα ενα τηλεγραφημα απο την γυναικα του (;). Μου ελεγε πως ο….δασκαλος (δεν λεω τ’ονομα του γιατι πονάω) , ειχε πεθανει ξαφνικα , πριν λιγες μερες στις 8 Αυγουστου……αφηνοντάς την μονη και τρια ορφανα . Ξεκινησα να παω στην Κατερίνη με το τραινο…Ηθελα να ακουμπησω το ….χωμα του . Στο INTERCITY τοτε βαζαν και μουσικη…..Σε καποια φαση ακουστηκε το «Νοεμβρης μηνας δεν θα μεινει , να μη θυμασαι στις οκτω (δις) το τραινο για την Κατερινη ….Νοεμβρης μηνας δεν θα μεινει…» . Δεν ητανε Νοεμβρης , τελη Αυγουστου ητανε , μα , εγω νομιζα , πως η Μαρια Δημητριαδη , το τραγουδουσε για μενα ……..Το χωμα που τον σκεπαζει, ποτε δεν θα ειναι ελαφρυ . Θα το βαραινουν τα δακρυα μου, καθε που ακουω αυτο το τραγουδι .

Οταν πηγαινα στο Λυκειο , ημουν ερωτευμενη με τον συμμαθητη μου τον Γ. Φτωχοπαιδο , απο χωριο του καμπου , 6 χρονια μεγαλυτερος μου , που στα 24 του αποφασισε να τελειωσει το Λυκειο (δυο ταξεις του ειχαν μεινει) μπας και μπορεσει να σπουδασει για να γλυτωσει απο το «χωραφι» και την μιζερια …..Ποτε μου δεν του το ομολογησα ….Του τό’δειχνα ομως οπως μπορουσα ….Με ματιες , με δειλα αγγιγματα , με υπονοούμενα , με το οτι φροντιζα να ειμαστε συχνα μαζι…..Αυτος , εμοιαζε φευγατος…..Σαν να μη καταλάβαινε τίποτα . Σκυμμενος στα μαθηματά του ,στην οικογενεια του την πατρικη , στα κατα καιρους ….»κοριτσια» του (γιατι ηταν και νοστιμο παλληκαρι….με τις επιτυχιες του) , με συντροφευε (ημασταν τα καλυτερα φιλαράκια) , με βοηθουσε στα μαθηματα , με συνοδευε στα parties της …εποχης ….αλλα ,μεχρι εκει . Η συντροφια μας συνεχιστηκε και στα φοιτητικα μας χρονια στη Θεσσαλονικη και καποτε…ψιλοχαθηκαμε ……..Πριν μερικα χρονια μαζευτηκαμε οι παλιοι συμμαθητες , στη πολη των μαθητικων μας χρονων , να γιορτασουμε τα 30 χρονια απο την αποφοιτηση μας……Συγκινηση , φιλια , αγκαλιες , δακρυα , ρυτιδες , φαλάκρες , κοιλιτσες , φτιασιδώματα , βαμμενα μαλλια ,αφθονες αναμνησεις και αφθονο οινοπνευμα . Προς τα ξημερωματα , ο Γ. πηρε μια κιθάρα , τραβηξε μια καρεκλα απεναντί μου και ….κοιταζοντας με στα ματια , τραγουδησε ακκομπανιάροντας , το «Είδα την Άννα κάποτε» , καλυτερα (ή ετσι μου φάνηκε) κι απο τον ίδιο τον Νιόνιο …….«…..την βλεπω κατεβαινει , στεκεται στο σκαλί και χάνεται για παντα , στου κοσμου τη βουή…..» . Στο τελος , χωρις να σταματησει το ….»χάϊδεμα» των χορδων , μας ….»εστειλε» ολους , με εκεινο το περιφημο να πω ; αμιμητο να πω ;….»ημουν για χρόνια, ερωτευμενος μαζι σου…..αλλα εσυ , με εγραφες….Δεν μου’δωσες ποτε σημασια»…Σε λιγο , λεμε να γιορτασουμε τα 40 χρονια απο την αποφοιτηση μας……Λεω αυτη τη φορα , να το τραγουδησουμε μαζι , «ντουέτο» δηλαδη , οπως λενε …….Για οποιον δεν …καταλαβε ….ο φιλος μου ο Γ. , ειναι Πόντιος . Πόντιος , που παιζει πολυ ομορφη κιθαρα……

Πρωτοχρονια του 2002……….Η αναγκη το εφερε να εφημερεύω και αποφασισαμε να κανουμε το πρωτοχρονιατικο παρτυ στο Νοσοκομειο …….Μαζευτηκαμε λοιπον , ολοι (οχι ακριβως ολοι…καποιοι εμειναν στα Τμηματα) οι μεγάλοι και μικροι (στην ηλικια εννοω) εφημερευοντες , όλες οι βαρδιες νοσηλευτων, τεχνικων, βοηθητικων και διοικητικων υπαλληλων , στην τραπεζαρια του νοσοκομειου , φεραμε κρασια , φαγητα κασσετοφωνα και ……τραπουλες (μη το πει κανενας στον Αβραμό , καηκα….) κι αρχισαμε το …»γλεντι» .Ηρθαν και καποιοι περιπατητικοί αρρωστοι , με τους ορούς και με τους …καθετηρες ανα χειρας , ηρθαν και οι δυο μου γιοι , που ζουν τα τελευταια χρονια μακρυα μου …….Σε καποια φαση ακουστηκε το «ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας» , ενα απο τα πιο «λεβέντικα» 9/8 που εχω ακουσει και η καρδια μου σκιρτησε απο λαχτάρα …..Ο «μεγάλος» μου σαν να εννοιωσε το σκίρτημα αυτο , χαϊδεύοντας μου τους ώμους , εγειρε στο αυτί μου : «Σήκω ρε μανα , χορεψέ το ……σου παει…ειναι τοσο λεβέντικο…..Θα σου χτυπω τα παλαμάκια…» . Αρνηθηκα με …μιση καρδια : «Ειναι …αρσενικος χορός αστέρι μου , δεν κανει για γυναικα » . «Εχει , ενα…..αντριλίκι μεσα της η μανα μας …..ετσι δεν ειναι Κότια ;» γυρισε προς τον μικρο , που μας αρεσει να τον φωναζουμε με το ρώσσικο ονομα του παππου του . Ο μικρος , ειναι αυστηρος , σωβινιστης με το φύλο του , ροκάς , ανάρχας , λιγομίλητος……..Με κοιταξε απο πανω μεχρι κατω , χαμογέλασε ισα για να το καταλαβω μονο εγω και….εγνεψε καταφατικά ……….Χόρεψα το πιο ……λεβεντικο ζεϊμπεκικο του κοσμου , ακουμπωντας το ενα χερι στην καρδια και το αλλο απλωμενο ,σαν να εψαχνα να αγγιξω το Θεο , με δυο καταξανθους αγγέλους γονατισμενους μπροστα μου , να μου κρατουν το ….»ίσο» με τα παλαμάκια τους……..Απο τοτε , το χορευω παντα , οταν το ακουσω….

Ειναι πολλες οι εικονες …πολλα τα τραγουδια….πολλα τα σημαδια …..Αν θάπρεπε να τα γραψω ολα , το Διαδίκτυο θα ηταν μικρο , για να τα χωρεσει….Αλλωστε και η ζωη μου ειναι μεγαλη….(χρονικά) .

Για να …συντηρήσω την «πυραμίδα» , προτεινω – παρακαλω τους : Allu Fun Marx , imikrimarika , θειο Ισίδωρο , χαρτοπόντικα , Γ ρ η γ ό ρ η , να κανουν το ιδιο και ….τους ευχαριστω εκ των προτέρων .