Βρήκα τις αδελφές της απογευματινής βάρδιας , στη Χειρουργική Κλινική , όπου πήγα για ψιλοχαβαλέ (σπασμένες οι δουλειές Μεγαλοβδομαδιάτικα) , να χαχανίζουν μπροστά από τον θάλαμο 109 …. – Τί τρέχει ;…. – Ελάτε κυρία Σίλια , να δείτε τί γίνεται στο 109 μόλις ανάψουμε τα φώτα …. Αχ , τί πλάκα ! …. Άνοιξαν απαλά την πόρτα του θαλάμου . Γυναικείος , από τους λεγόμενους (χλευαστικά) … χιλιόκλινους …. Για 8 κλίνες βασικά διαμορφωμένος , αλλά στιβιάζονται το λιγότερο δώδεκα … Ηλικιωμένες οι περισσότερες , χειρουργημένες ή όχι , αλλά με ορούς , καθετήρες , γάζες βρεμμένες , τσαλακωμένα σεντόνια , ψίχουλα στο πάτωμα , κάποιοι συνοδοί που λαγοκοιμούνται ζαρωμένοι στα πόδια των αρρώστων , μυρωδιά ελαφρά δυσάρεστη , ακόμα και για … μυημένους … Δευτεροκλασσάτος θάλαμος , ενός παρακμιακού επαρχιακού Νοσοκομείου . Κάποιος , άναψε απότομα , όλα τα φώτα … Κάποιοι σάλεψαν … Κάποιοι μας αγνόησαν … – Αχ …. τί έγινε καλέ ;;; … Φτάσαμε …. Ορεστιάδα ;;
Γύρισα και την κοίταξα … Βρισκόταν στο πρώτο κρεβάτι στα αριστερά , ακριβώς δίπλα στο βρώμικο λαβομάνο . Λεπτούλα , με ξεχτένιστα τα κάτασπρα μαλλιά της , χωρίς ορούς , πάνω απ’ τα 80 (σαφώς) μου χαμογέλασε ελαφρά ενοχλημένη …
– Σε σας μιλάω , δεσποινίς … Σε σας με την άσπρη μπλούζα … Γιατί ανάψατε όλα τα φώτα του λεωφορείου ; Φτάσαμε ;
– Πού ; …. ρώτησα αμήχανα σαν … ηλίθια .
– ‘Ελα Χριστέ μου … Εισπράκτορας να σου πετύχει … Στην Ορεστιάδα δεν πάμε ; Πού αλλού ….
– Ναι …. ναι ….
– Τί ;;; φτάσαμε ; …. Να κατέβω …
– ΟΧΙ !!! … (η φωνή μου , ακούστηκε υστερική) … Όχι δεν φτάσαμε ακόμα ….Σας είπα ότι … Ναι … στην Ορεστιάδα πηγαίνουμε …. αλλά όχι και ότι , φτάσαμε …
– Α … ρωτώ , γιατί το λεωφορείο , σταματάει συχνά τελευταία …
– Αργούμε … Κοιμηθείτε …
Έκλεισα το φως και την πόρτα του θαλάμου .
Τα κορίτσια , ήταν λιγωμένα στο γέλιο .
– Τί … έχει η γιαγιά ;
– Αλσχάϊμερ ….
– Αυτό το κατάλαβα βρε … Για ποιό πράγμα θα χειρουργηθεί εννοώ (υπέθεσα ότι δεν είχε χειρουργηθεί ακόμα για κάτι επειδή δεν είχε ορό) …
– Για τίποτε … Δεν θα χειρουργηθεί για τίποτε ….. Χα χα …
– Τί γυρεύει τότε εδώ , σε μια …. Χειρουργική Κλινική ;
– Τίποτα … χα χα χα … Είναι απλά … «παρκαρισμένη» στο Νοσοκομείο από την οικογένεια για το Πάσχα …. Νομίζει πως βρίσκεται μέσα στο λεωφορείο για Ορεστιάδα … Θα την πάρουν την … τρίτη μέρα του Πάσχα … Μπα … ίσως και αργότερα … Είναι και η Πρωτομαγιά στη μέση …. Χα χα χα … αχ , μωρέ … πώς θα … γεράσουμε ;… Εντάξει εσύ , που έχεις κόρη …. Μπα δε βαριέσαι , και τα κορίτσια καμιά φορά …
Οι νοσοκόμες , σκόρπισαν η κάθε μια στη δουλειά της … Απέμεινα ελαφρά μουδιασμένη , εξω από το 109 …
«Παρκάρανε» τη γιαγιά με το Alzheimer , στο Νοσοκομείο για να μπορέσουν να γιορτάσουν ανενόχλητα την Πασχαλιά … Ζήτησα τον φάκελλο της . Το δελτίο εισαγωγής , ανέφερε αόριστα , κάποια … φλεγμονή άκρου ποδός – σακχαρώδης διαβήτης . Η «φλεγμονή» … έδενε λιγάκι με την χειρουργική κλινική , αλλά όχι πια και εισαγωγή … Τηλεφώνησα στην Παθολογική … Με το που το ανέφερα πήρα την απάντηση σοκ :
– Ούτε που να το σκέφτεστε για μεταφορά στην Παθολογική , …. Έξι «παρκαρίσματα» έχουμε … συν τους αρρώστους μας … Και μην σκέφτεσαι την Καρδιολογική … μέχρι και στην Εντατική τους μέσα , βάλανε «παρκαρισμένους» ….. οι … μέρες βλέπεις …
…………………………………………
Ένας ηλικιωμένος , πάντα τέτοιες μέρες … ενοχλεί … ιδίως αν υποφέρει από κάτι … αν είναι «καθηλωμένος» σε κρεβάτι κι ακόμα χειρότερο αν τά’χει χαμένα (Alzheimer , το λένε πια όλοι … το μάθανε από την TV) … Πού να τον αφήσεις και να πας για οβελία ; … Για ταξίδι , μην το συζητάς …. Να τον πάρεις μαζί σου ; … μικρή τραγωδία … ποιός θα τον φροντίζει ; χώρια που μπορεί να σε κάνει ρεζίλι ανά πάσα στιγμή στα συμπεθέρια , στους φίλους , στον … υποψήφιο γαμπρό , που σου …. «γυάλισε» …. Να μείνει κάποιος στο σπίτι μαζί του ; … Δεν λέει με τίποτα … Ποιός ;;; ποιός είναι άξιος τέτοιας τιμωρίας ;… Να τον αφήσεις μόνο του ; … Έ , … έχουμε και μια …. ανθρωπιά δικέ μου …. Όχι και μόνο του τον άνθρωπό μας χρονιάρες μέρες …. Άσε που μπορεί να βγει έξω και να … χαθεί …. Και άντε φασαρίες και Αστυνομίες και να σε κοιτάνε όλοι με μισό μάτι , που άφησες την μάνα του μόνη …. Ε , φυσικά , αν ήταν η δική σου μάνα , δεν θα την άφηνες …. Ή μήπως ;;;… Τα παιδιά , δυσανασχετούν και μαλλώνουν με την γιαγιά ή τον παππού , που …. λέει «κουφά» ρε μαμά …. και ένας γέροντας με Alzheimer , με ποιόν να κουβεντιάσει τέτοιες ώρες ; … και τί να πεί ; … ενώ μια γιαγιά που τά’χει χαμένα , είναι και …. εντελώς άχρηστη … δεν της «κόβει» ούτε στο σερβίρισμα να βοηθήσει …. Χώρια , που κλαίνε κιόλας έτσι στα καλά καθούμενα και σου χαλάνε την ατμόσφαιρα …. Αυτή την «ατμόσφαιρα» , που την ονειρεύεσαι εδώ και ένα τρίμηνο τα χαράματα που ξυπνάς για να πας στη γ….νη τη δουλειά , η στο τράφφικ στη λεωφόρο γυρνώντας σπίτι , ή στην TV , το βράδυ έχοντας δίπλα σου , έναν (μία)… αδιάφορο , νυσταγμένο σύντροφο , δυο παιδιά που δέρνονται από το μεσημέρι , ένα σωρό εκκρεμούντες λογαριασμούς , διαμαρτυρημένα γραμμάτια , απλήρωτες δόσεις και …..
Και τί κάνεις ; Τόσο απλό … κανένα … «ψιλοφακελλάκι» σε γιατρό … που «ξέρει» από τέτοιους καημούς … ή ένα μικροδωράκι …. λίγο στο «παρακαλετό» … άσε που οι περισσότεροι έχουν κι από κάποιον γνωστό πια μέσα στα Νοσοκομεία , και νά σου ο γέροντας ή η γερόντισσα , «παρκαρισμένη» σε μιά οποιαδήποτε Κλινική ένός Νοσοκομείου …. Και μη μου πει κανένας για είδικούς χώρους … Ιδρύματα … Άσυλα …. Γηροκομεία κλπ …. φιλοξενίας , γιατί είναι σίγουρο πως στη χώρα της …. φαιδράς πορτοκαλλέας , υπάρχουν περισσότερα pet-hotels , παρά ειδικοί χώροι όπου μπορείς να … παρκάρεις τον παππού που τηλεφωνιέται με τον Ζισκάρ Ντ’ Εστέν και τον Μπρέζνιεφ και την γιαγιά που , χρόνια τώρα ταξιδεύει στην Ορεστιάδα , για να κάνεις και σύ – ο νεώτερος – μια … αλλαγή …. μια ρημαδοπασχαλιά …. Για το ρεβεγιόν …. Για την Αποκριά …. για την Πασχαλιά …. Για την Πρωτομαγιά …. Για τις ρημαδοδιακοπές στο νησί …. ρε γαμώτο .
…………………………………………………..
Ξαναπλησίασα στον …. 109 . Άνοιξα μαλακά την πόρτα και χωρίς να ανάψω φώτα , πλησίασα στο κρεβάτι της … Ήταν εκεί , στην ίδια ακριβώς θέση , κοιτώντας το κενό απέναντι της … Κάθησα στην άκρη του κρεβατιού , δίπλα της , πήρα το λεπτό ρυτιδιασμένο της χεράκι στο δικό μου και :
– Που πάμε ;
– Ορεστιάδα ….
– Φτάνουμε ;….
– Μπα … αργούμε …. Ξέρω εγώ …Ταξιδεύω , χρόνια τώρα …. Τί μέρα έχουμε σήμερα ;
– Μεγάλη Παρασκευή ….
– Έχουμε ακόμη πολύ ταξίδι …. Υπομονή ….
======================================
Είχα σκοπό να γράψω αυτές τις ημέρες για την Πασχαλιά του 1970 , όπου μου την …. «βίδωσε» που λένε και …. αρραβωνιάστηκα μόνη μου (ναι … μόνη μου …. χωρίς γαμπρό) , αλλά η μικρή αυτή ιστορία του Νοσοκομείου , με έκανε να αλλάξω το … αφιέρωμά μου για τις … Άγιες ημέρες του Πάσχα .
Εύχομαι σε όλους , μια χαρούμενη κι ανέφελη Ανάσταση …. Και …. καλό ταξίδι σέ όσους ταξιδεύουν ….
Anna-Silia 
γητεύτρια
25 Απριλίου , 2008 at 02:31
Υπέροχο ποστ! Με άπειρα επί μέρους θέματα κοινωνικά, που θα μπορούσαν να συζητηθούν. Στέκομαι στο ότι ευτυχώς η γιαγιούλα δεν καταλαβαίνει και ζει το δικό της ταξίδι!
Συμφωνώ απόλυτα και απολύτως απόλυτα εντελώς, με τις διαπιστώσεις σου για την χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας! Εδώ γίναμε ρεζίλι των σκυλιών με την ξεφτίλα του περιβάλλοντος! τριτοκοσμικοί! Και μιλάμε για κοινωνική μέριμνα; Ποιός ήρθε;
Καλή Ανάσταση Αννούλα μου! Να είσαι καλά που γλυκαίνεις καμιά ψυχούλα στο διάβα σου…
Ανυπομονώ για το ποστ του μοναχικού αρραβώνα. Με ενδιαφέρει τα μάλα! 🙂
Φιλάκια!
Stylianos M.
25 Απριλίου , 2008 at 03:00
Κυρία Άννα,
Καλημέρα ! 🙂
Τώρα είδα το σχόλιό σας. Είναι αλήθεια πως δεν έχω σχεδόν καθόλου χρόνο, λόγω πανελλαδικών.
Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για τις ευχές σας !! 🙂
Σας εύχομαι και ‘γώ με τη σειρά μου ένα πολύ ευτυχισμένο και οικογενειακό Πάσχα , γεμάτο αγάπη και υγεία πάνω απ’ όλα !!
Χαιρετισμούς απ’ το Κιλκίς,
Στέλιος
Indictos
25 Απριλίου , 2008 at 03:54
…
(καλή Ανάσταση {γενικώς})
faros
25 Απριλίου , 2008 at 07:02
Μεγάλη Παρασκευή σήμερα η πιο δύσκολη μέρα του χρόνου …
Παλιά την «έβγαζα» μόνο με νερό (άντε κι κανά τσιγάρο …) …
Εν αναμονή της Αύριον, λοιπόν …
Παρ΄όλα αυτά, την Καλημέρα μου.
Υ.Γ.: Πόση δυστυχία, πόση κακομοιριά, τί βλέπουν τα μάτια σας …
ερμία
25 Απριλίου , 2008 at 10:07
και όλοι ,μα όλοι, έχουν το «δίκιο» τους..
(ευχές για καλή ανάσταση)
ο Αναμοχλευτής
25 Απριλίου , 2008 at 11:06
«Δε βγάλαμε ποτέ καλό χαρτί, χάναμε χάναμε ολοένα
Πως θα φύγουμε τώρα; Που θα πάμε; Ποιός θα μας δεχτεί;
Δώστε μας πίσω τα χρόνια μας δώστε μας πίσω τα χαρτιά μας
Κλέφτες!
Στα ψέματα παίζαμε !»
(Από το ποίημα «Στ’ αστεία παίζαμε…» του Μ. Αναγνωστάκη)
Δύσκολες αυτές οι μέρες όταν πρέπει να «παρκάρης» τις ρίζες σου να μη τις βλέπουν οι άλλοι, κυρίως όμως για να μη τις βλέπεις εσύ, χρονιάρες μέρες που ‘ναι…
Να πούμε «Καλές γιορτές»;
Ε, ας το πούμε αφού η σύμβαση το απαιτεί…
(Στις ΗΠΑ λένε οι ειδήσεις μοιράζουνε το ρύζι με δελτίο, στην Αίγυπτο υπό το βλέμμα του Προφήτη σκοτώνονται άνθρωποι μεταξύ τους για ένα καρβέλι ψωμί, ενώ κατά σίγουρες πληροφορίες ο… Σωτήρ θ’ αναστηθή κι εφέτος κατά τα ειωθότα.)
__________
«…la casa è vuota non aspetta più nessuno.
Che fatica essere uomini»
(Από το τραγούδι του Sergio Endrigo «L’arca di Noè» )
Νεφελόεσσα
25 Απριλίου , 2008 at 11:42
Λοιπόν, τώρα που το σκέφτομαι καλλίτερα, η γιαγιά του 109 θα πρέπει να είναι ευτυχισμένη και να μην το ξέρει, μια κι αυτή έχει τουλάχιστον κάποιον να την παρκάρει και μάλιστα δωρεάν. Αυτό, άλλωστε, είναι το τίμιο και το συνεπές προς τις παραδόσεις. Να τιμάς το γονιό σου. Να του ανταποδίδεις τις ώρες της προσωπικής του σκλαβιάς (ξέρεις, εκείνες που ξόδεψε για σένα) με μέρες χαλάρωσης σε μια άνετη νοσοκομειακή κλίνη, βορά στο φιλοθεάμον κοινό.
Ευτυχώς που υπάρχει κάπου κάποτε μια πραγματική λειτουργός για να χαϊδέψει το χέρι που άλλοι θα πέταγαν με ευκολία στο καλάθι των αχρήστων αν δεν ήταν πράξη ποινικώς κολάσιμη. Πίκρα…
stardust30
25 Απριλίου , 2008 at 12:08
Μετά σου λένε «αγάπα τον πλησίον σου» οι christians orthodox..
Αυτοί δεν αγαπάνε ούτε τους ανθρώπους που τους μεγάλωσαν και τους έκαναν αυτό που είναι σήμερα. Αν ήξεραν πάντως οι γονείς αυτών των τεράτων ότι θα κατέληγαν έτσι μάλλον τα σημερινά τέρατα θα είχαν καταλήξει (δικαίως) στον Κεάδα..
Ειλικρινά μόνο ντροπή και αηδία μπορώ να νιώσω για αυτούς τους υπ-ανθρώπους.
Όταν ο πατέρας μου ήταν στο νοσοκομείο (λόγω εγκεφαλικού), περνούσα το βράδυ στο προσκεφάλι του, συνομιλώντας μαζί του για κάθε λογής παραλογισμούς και την άλλη μέρα σερνόμουν στην δουλειά , άυπνος γαρ..
Υ.Γ.: Ο πατέρας μου έχει φύγει πια, αλλά οι ομορφιές που ζήσαμε μαζί θα μου κάνουν συντροφιά για το υπόλοιπο της δικής μου ζωής..
NIOBH
25 Απριλίου , 2008 at 13:06
Mεγάλη Παρασκευή σήμερα…πριν μια ώρα γύρισα απ’την εκκλησία όπου παρακολουθήσαμε και φέτος την Αποκαθήλωση και μπαίνοντας -ύστερα από μια βδομάδα και..- στα μπλογκς, το πρώτο που διάβασα ήταν τούτο δω…
«Έδεσε» μέσα μου κι είναι σα να συνέχισα να βρίσκομαι μπροστά στον σταυρό του Κυρίου…
Καλή Ανάσταση Σίλια 🙂
Allu Fun Marx
25 Απριλίου , 2008 at 13:44
Δεν είναι ότι δεν τα ξέρουμε… Τα ξέρουμε.
Είναι που συνηθίσαμε να γυρνάμε αλλού το κεφάλι μας. Να κάνουμε σαν να μη συμβαίνει τίποτε απ΄ όλα αυτά.
Συνηθίσαμε να αποστρέφουμε το βλέμμα μας από τους μικρούς εσταυρωμένους που καθημερινά ανεβαίνουν τον γολγοθά τους δίπλα μας.
Τι να ευχηθεί κανείς;
Τι;
με το φεγγαρι αγκαλια
25 Απριλίου , 2008 at 15:19
διαβαζοντας σε ξεσπασα σε γελια..με δακρυα μαζι..
τι να πεις..ο καθενας το δικιο του εχει..
αλλα..ασχημο πραγμα τα γεραματα..
καλη ανασταση γλυκια μου
φιλι
kyriayf
25 Απριλίου , 2008 at 16:47
καλή Ανά(σ)ταση αγαπημένη μου Άννα!!
συγκίνηση και πόνο
μου έβγαλε το «ποστ»…
αλλά… είμαστε όλοι στο λεωφορείο για…
(προορισμός κατά βούλησιν!!!!)
όχι όμως στο εορταστικό παρκάρισμα γερόντων…
ακόμα και την «ανάλγητη» μαμά μου…
(ξέρεις 😉 ) δεν θα άφηνα ποτέεεεεε….
σε φιλώ
🙂
zambia
25 Απριλίου , 2008 at 18:25
«- Ελάτε κυρία Σίλια , να δείτε τί γίνεται στο 109 μόλις ανάψουμε τα φώτα …. Αχ , τί πλάκα ! ….»
Ξεκίνησα να διαβάζω το ποστ και μετά από λίγο το παράτησα ενοχλημένη με την παραπάνω πρόταση.
Επανήλθα να ολοκληρώσω το διάβασμα, για να έχω μια πλήρη εικόνα των γραφομένων, μήπως και αδικήσω κανένα με τα γραφτά μου.
΄Εχοντας πικρή πείρα από τη φροντίδα τριών (3) υπερηλίκων εκ των οποίων οι δυο με άνοια (ο ένας εν ζωή), καταλαβαίνετε τη φόρτισή μου!
Πιστεύω πάντως ότι όποιος δεν έχει θητεύσει στο συγκεκριμένο «σπορ», θα ήταν προτιμότερο να μη βγάζει βιαστικά συμπεράσματα και αφορισμούς.
Εσείς, ως ειδικός, σίγουρα τα ξέρετε καλύτερα, τα συναντάτε κάθε μέρα…
Για δε τους ανθρώπους που είναι επιφορτισμένοι να συμπαραστέκονται και να φροντίζουν τους πονεμένους και τους ανήμπορους, μια βαθιά γονυκλισία στον επιτάφιο θα αλαφρύνει αυτόματα τη συνείδησή τους. Έτσι θα μπορούν να σπάσουν πλάκα ξάλαφροι την επόμενη φορά που θα τους τύχει η μάνα μου.
Αλήθεια τί μπορεί να ευχηθεί κανείς:
Να ΄χούμε το μυαλό μας, για να μπορέσουμε να πεθάνουμε αξιοπρεπώς;
Να βρούμε την πόρτα του γηροκομείου μόνοι μας;
Monaliza
25 Απριλίου , 2008 at 22:07
εξαιρετικό ποστ! γραφή και μήνυμα ,όλα ξεκάθαρα, κρυστάλλινα σαν νερό!
έχω συναντήσει κι εγώ τέτοιες γιαγιάδες και παππούδες…ακόμα κι όταν οι μέρες δεν είναι χρονιάρες….δυστυχώς…
να ‘χουμε το μυαλό μας και τα χέρια μας ζωντανά.μόνο έτσι βγαίνει η εφημερία μια τέτοια μέρα (αλλά και κάθε άλλη…)
καλη Ανάσταση!!!
giousurum
26 Απριλίου , 2008 at 00:51
Kata ta alla oi imeres autes einai imeres agapis, pneumatikis anazitisis, kai oikogeneiakou klimatos. Otan feressai etsi stis rizes sou kapoia stigmi ta kladia sou tha sou krysoun ton ilio kai tote tha xreiazesai kai esy (ego, autos klp) kapoion na anavei to fos kai na sou leei pou pame!!!
Kalo Pasxa se olous.
"Το τέρας της Αμάθειας"
26 Απριλίου , 2008 at 08:27
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ & ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ Silia μου 🙂
faros
26 Απριλίου , 2008 at 09:25
Σήλια, καλημέρα, να σου ευχηθώ Καλή Ανάσταση, από το … εξωτικό νησί της Σαμοθράκης, όπου περνάω το Πάσχα!
silia
26 Απριλίου , 2008 at 11:16
@ γητεύτρια
Στέκομαι κι εγώ , στο …. ότι ευτυχώς η γιαγιούλα δεν καταλαβαίνει και ζει το δικό της ταξίδι!…. , για να σου πω την εξής ιστορία :
Η μητέρα μου πέθανε , «πλήρης ημερών» – στα 86 της και σε …πλήρες … Alzheimer (και οι δυο γονείς μου έπασχαν στο τέλος τους από Αλτσχάϊμερ). Ήταν μια γυναίκα ακόμη και στα γεράματα της , πανέμορφη , δραστήρια , έξυπνη , κοινωνική , περήφανη , φιλελεύθερη και …. με λάτρευε (ήμουν το δέκατο της παιδί και το μόνο που κράτησε ζωντανό στην αγκαλιά της) . Κι όμως τα τελευταία χρόνια , με την άνοια , έφτασε στο σημείο , να ΜΗΝ με αναγνωρίζει … Μάτωνα , όταν με κοίταζε με «άδειο» βλέμμα …
Κι όμως , Μαριάννα …. Όταν κάποιες φορές έπαιρνα στα χέρια μου , τα χέρια της και τα χάϊδευα …. σαν να ζωντάνευαν τα μάτια της και κοιτάζοντας με , μου έλεγε :
– Άννα ;;;…
… Έτσι … πάντα με ένα ερωτηματικό … »Άννα ;» …. Σαν να «ξυπνούσε» στιγμιαία , από τον «ύπνο» του μυαλού …
Πίστεψα , πως μπορεί και να την … γιάτρευα με το χάδι μου ….
Έχω έναν γιό (τον μεγάλο μου) , που κλεισμένος σε κάποια εργαστήρια Μοριακής Βιολογίας , της βόρειας Ευρώπης , «παλεύει» μαζί με άλλους βιολόγους , να βρουν την θεραπεία του Alzheimer , με …. αντιμεταθέσεις γονιδιωμάτων (τμημάτων DNA και RNA) …. Καμιά φορά θέλω να του πω , πως πρέπει να βάλουν και το χάδι , μέσα στην …. φαρέτρα τους στον πόλεμο κατά της άνοιας , αλλά …. πάντα με πιάνουν τα κλάμματα , κι ακόμα , δεν το έχω καταφέρει να του το πω ….
Επέτρεψέ μου να σου θυμίσω τα :
http://www.silia.wordpress.com/2007/09/18/ ΤΟ ΧΑΔΙ
http://www.silia.wordpress.com/2007/06/18/ Η ΒΑΛΙΤΣΑ
———————–
Ευτυχισμένη Πασχαλιά .
silia
26 Απριλίου , 2008 at 12:08
@ Stylianos M.
Στέλιο μου , γειά σου .
Ό,τι ήταν να σου …. ευχηθώ , στο ευχήθηκα … Σήμερα δεν θα ευχηθώ …. Σήμερα , απλά , θα … προσευχηθώ στον νεκρό και σε λίγες ώρες Αναστημένο Θεό , μια προσευχή , που ούτε λίγο , ούτε πολύ , θα λέει τα εξής :
– Κάνε Χριστέ μου , ώστε στο επόμενο σχόλιο του Stylianos M. , που θα ακούσω , να μου μιλά για την μεγάλη του επιτυχία στις Πανελλαδικές … Όχι πως το θεωρώ , λύση ζωής , αλλά για έναν 18χρονο … είναι πολύ σπουδαίο .
silia
26 Απριλίου , 2008 at 12:12
@ Indictos
Καλή Ανάσταση και σε σένα ….
Να μου φιλήσεις τις όμορφες κόρες σου …
Που ξέρω , πως είναι όμορφες ; ….
Ε , … Θεσσαλονικιές και άσχημες , γίνεται ;;; … Δεν γίνεται .
silia
26 Απριλίου , 2008 at 12:37
@ faros 1 και 2
Καλή … πορεία προς την Ανάσταση .
(Ξέρεις … ντροπή μου , ίσως , που το λέω , αλλά δεν έχω πάει ποτέ μου στην Σαμοθράκη …. Και λένε , πως είναι τόσο , όμορφη… )
silia
26 Απριλίου , 2008 at 13:00
@ ερμία
Αυτό …α κ ρ ι β ώ ς… ήθελα να πω … Πως ΟΛΟΙ , σ’ αυτές τις ιστορίες , έχουν τα δίκια τους …. Δυστυχώς ….
Γι αυτό , μήπως θα έπρεπε να προσέξουμε λίγο τους … αφορισμούς μας ; ….
———————————
Λάθος …. ΔΕΝ «έχουμε» ΟΛΟΙ , δίκιο ….
Η …. κοινωνική «μέριμνα» του σύγχρονου κράτους , ΔΕΝ έχει δίκιο , όταν λέει ότι κάνει ό,τι του είναι μπορετό σ’ αυτόν τον τομέα . Λέει ψέμματα …. και το ψέμμα , είναι άδικο .
Να έχεις μια γλυκειά Ανάσταση .
silia
26 Απριλίου , 2008 at 13:26
@ ο Αναμοχλευτής
Θλιμμένο σε βρίσκω σήμερα …. σαν να σε βαραίνει μια απογοήτευση , μια κούραση ….
Ίσως λόγω των ημερών …
Σου εύχομαι , τα καλύτερα .
@ Νεφελόεσσα
Όλες (αυτές) οι «γιαγιάδες» , όλων των «109» αυτού του κόσμου , κατά πάσα πιθανότητα είναι ευτυχισμένες …. γιατί ΔΕΝ μπορούν να μας δουν , ΟΥΤΕ να μας ακούσουν , ΟΥΤΕ να μας ψυχανεμιστούν …. Απλά … ταξιδεύουν … Και μη θαρρείς πως αν τους πεις «Φτάσαμε» , θα … κατέβουν … Να δεις , που θα … επινοήσουν ένα σωρό λόγους , για να συνεχίσουν το ταξίδι …. Και μια μέρα , από εκεί ψηλά , να δεις , πως θα …. μας κοροϊδεύουν ….
Όσο για το «… βορά στο φιλοθεάμον κοινό…» , που γράφεις … Ναι … σαν Κολοσσαίο μου μυρίζει …. Κάτι σαν τις παλιές κινηματογραφικές ταινίες , που μας «ταΐζει» η κρατική τηλεόραση , αυτές τις μέρες …. Οι Χριστιανοί , στα …. λιοντάρια .
Για το «πραγματική λειτουργός» , θα σε παραπέμψω στην απάντησή μου στο σχόλιο της Γητεύτριας …. Πιστεύω στο …. Χάδι .
——————————
Σου (σας) εύχομαι τα καλύτερα .
zalmoxis
26 Απριλίου , 2008 at 13:27
Ο χειρότερος ρατσισμός στην Ελλάδα δεν εκδηλώνεται ούτε στους Πακιστανούς ούτε στους gays ούτε στους Αλβανούς. Ασκείται σε βάρος της 3ης ηλικίας. Ένας τυπικός Έλληνας μένει με τους δικούς του μέχρι να παντρευτεί (στη Γερμανία, τη Σκανδιναβία και σε άλλες πολιτσιμένες χώρες, αυτό ονομάζεται παρασιτισμός ή «μαμαδισμός», ανάλογα από ποια σκοπιά θα το δει κανείς…) επιβαρύνοντας τους «γέρους» του (έχω δει ουκ ολίγα 25χρονα -ή και μεγαλύτερα-… «παιδάκια» να ζουν με χαρτζιλίκι απ΄ τη σύνταξη της «γριάς»…).
Όταν θα παντρευτεί και κάνει παιδιά, τότε ο «παππούς» και η «γιαγιά» είναι χρήσιμοι να «παρκάρουμε» για μια νύχτα σπίτι τους τα παιδιά όταν θέλουμε να πάμε στη μπουζουκλερί ή για καμία εβδομάδα όταν ξαμοληθούμε (με «γκρουπ» εννοείται…) στις Πράγες, τις Βιέννες και τις Όξφορντ Στρητς για ψώνια…
Όταν πλέον είναι τόσο γέροι και δεν μπορούν να κρατήσουν τα παιδιά ούτε να μας στείλουν κανένα ντενεκέ λάδι απ΄ το χωριό, τότε… στον θάλαμο 109!
Καλή Ανάσταση!
Кроткая
26 Απριλίου , 2008 at 13:51
καλή ανάσταση, Σίλια.
😦
roula karamitrou
26 Απριλίου , 2008 at 15:13
Σίλια να σαι καλά που άλλαξες γνώμη για την ανάρτησή σου :)…να σαι καλά να χαίδεύεις, γιατρέ μου
stardust30
26 Απριλίου , 2008 at 15:31
Πόσο κοστίζει άραγε μια καλή κουβέντα σε αυτούς τους ανθρώπους;
Πόσο κάνει μια αγκαλιά, ένα χαμόγελο, ένα κλείσιμο του ματιού βρε αδερφέ..Να μη νιώθουν τόσο μόνοι τους. Γι’αυτό και δεν θέλω να κάνω παιδιά εγώ..
Κι όμως.. ο άνθρωπος έχει φτάσει σε σημείο να βάζει τόκους ακόμη και στην αγάπη..
Sotiris K.
26 Απριλίου , 2008 at 16:21
Καλή Ανάσταση.
Χρόνια Πολλά!
Δεν θέλω να σχολιάσω την ουσία του κειμένου σου.
Η γραφή σου όμως …
Και η στάση σου…
Και πάλι Χρόνια Πολλά
silia
26 Απριλίου , 2008 at 17:38
@ stardust30
Το να … συντροφεύεις τον γονιό σου , που … πεθαίνει , βασικά , είναι ΠΡΟΣΦΟΡΑ στον εαυτό σου …. Αργότερα , νοιώθεις την πιο γλυκειά και δημιουργική γαλήνη του κόσμου …. Αυτό που έννοιωσες κι εσύ .
—————————–
Και , …. θαρρώ , πως είσαι λίγο αυστηρός …. Κανένας γονιός (έτσι νομίζω – μπορεί να κάνω και λάθος όμως) , αν ήξερε από πριν την …. εγκατάλειψη , δεν θα πετούσε το παιδί του στον Καιάδα .
silia
26 Απριλίου , 2008 at 17:41
@ NIOBH
Ευχαριστώ … Είναι πολύ σπουδαίο , αυτό που μου έγραψες ….
Καλή Ανάσταση , σε όλους .
silia
26 Απριλίου , 2008 at 19:41
@ Allu Fun Marx
Εντάξει … ναι … «Συνηθίσαμε να αποστρέφουμε το βλέμμα μας από τους μικρούς εσταυρωμένους που καθημερινά ανεβαίνουν τον γολγοθά τους δίπλα μας.» ….
Όμως υπάρχει μία ώρα , για τον καθένα μας , που αυτοί οι «μικροί Εσταυρωμένοι» , ξαναγυρνάν σαν μπούμεραγκ , επάνω μας , και τρυπούν την άθλια καρδιά μας …. Και τότε ο πόνος είναι αφόρητος ….
Ενοχές ….
—————————
Τί να ευχηθούμε ;….
Ας ευχηθούμε , ένα ….. Alzheimer , να μη ξέρουμε τί μας γίνεται …. μπας και περάσουμε καλύτερα την ‘ωρα του Πόνου .
————————-
Τις ευχές μου , πάντως , τώρα , για μια χαρούμενη Ανάσταση …. εφ’ όλης της ύλης .
faros
27 Απριλίου , 2008 at 09:41
Καλημέρα από τη βροχερή Σαμοθράκη.
Χριστός Ανέστη Χρόνια Πολλά.
nik-athenian
27 Απριλίου , 2008 at 09:46
Χρόνια Πολλά.
Σήμερα το είδα και το διάβασα το ποστ σου.
Και για μένα κάτι χτυπάει μέσα μου με τέτοια θέματα, αφού η ιστορία της οικογένειας μου τα έχει σερβίρει στο πιάτο μου και με κάνουν να νιώθω κάποιο φόβο για το μέλλον.
silia
27 Απριλίου , 2008 at 10:50
@ με το φεγγαρι αγκαλια
Kαι γέλια και δάκρυα μαζί ….
Θυμάμαι , όταν πρωτοαντιλήφθηκα , πως ο πατέρας μου ξεκίνησε το «ταξίδι» της άνοιας , έχασα την ψυχραιμία μου και έκλαιγα συνέχεια . Ο Νευρολόγος -Ψυχίατρος που τον εξέτασε , και μας εξήγησε το τί συμβαίνει και τί εξέλιξη και κατάληξη θα είχε η όλη ιστορία , μου είπε το περίφημο :
– …. Και να μάθετε , να …. μη κλαίτε , αλλά να γελάτε … Η πορεία θα είναι κατά πάσα πιθανότητα , μακριά … Αν από τώρα κλαίτε δεν θα πολυαντέξετε … Θα σας …. «θάψει» όλους ο παππούς ….
Βέβαια , δεν είναι εύκολο να γελάς , με κάτι τέτοιο …. αλλά και το να κλαίς … σε σκοτώνει .
—————————–
Χρόνια σου Πολλά .
silia
27 Απριλίου , 2008 at 10:59
@ kyriayf
«…. ακόμα και την “ανάλγητη” μαμά μου…
(ξέρεις ) δεν θα άφηνα ποτέεεεεε….»
————————————
Το ξέρω καλή μου Υφάντρα … το ξέρω ….
Όλοι μαζί στο …. πούλμαν της …. μεγάλης «εκδρομής» , που λέγεται (γενικά) ΖΩΗ …
‘Ολοι μαζί , χωρίς ενδιάμεσα παρκαρίσματα για να «αφήσουμε» τον Α’ ή τον Β’ …
Μαζί …. Η «ανταμοιβή» σου θα είναι μεγάλη . Πίστεψέ με .
silia
27 Απριλίου , 2008 at 11:14
@ zambia
Πικραμένη , ακούγεσαι …
Και τί άλλο (από πικραμένη), όμως , θα μπορούσες να νοιώθεις … φροντίζοντας άνθρώπους με άνοια ….
Θέλει πολύ κουράγιο αυτή η ιστορία .
Όμως , προσπάθησε να μην περισσεύεις την πίκρα σου , με την «στάση» των άλλων ανθρώπων …. Οι «άλλοι» θα είναι πάντα ξένοι και δεν μπορούμε να έχουμε την απαίτηση να …. συμπάσχουν μαζί μας …. ούτε να πονούν τον άνθρωπό μας , που «ταξιδεύει» στην Ορεστιάδα …. Ο κάθε άνθρωπος , έχει τα … δικά του . Ο κάθε άνθρωπος , πρέπει να μάθει μόνος να πορεύεται … κι αν έλθει η «έξωθεν» κατανόηση και βοήθεια … κέρδος θα είναι ….
Φρόντισα δυο γονείς , και οι δυό με άνοια , και ξέρω από τέτοιους καημούς .
———————————
Θελω να σου πω ακόμα κάτι :
Κουράγιο .
silia
27 Απριλίου , 2008 at 11:50
@ Monaliza
Σ’ ευχαριστώ Monaliza …. για την καλή σου κριτική .
Και … ναι , έχεις δίκιο …. Μόνο έτσι «βγαίνει» η …. ρημάδα η εφημερία .
Χρόνια σου Πολλά .
silia
27 Απριλίου , 2008 at 17:26
@ giousurum
Όπως λέει και η παροιμία :
«δανεικά είναι τα καρύδια»
ή :
«Ότι έσπειρες θα θερίσεις»
————————
Καλώς ήρθες και Χρόνια Πολλά .
hliaxtina
27 Απριλίου , 2008 at 17:27
Αληθώς Ανέστη!
Με νεφέλωσες με τις αλήθειες σου Σίλια!
Σα τον καιρό απ’ εξω…
…και δεν ήθελα πολύ…
silia
27 Απριλίου , 2008 at 17:29
@ «Το τέρας της Αμάθειας»
Και τις δικές μου τις ευχές για καλό Πάσχα .
@ faros
Nα περνάς καλά . Και μη θαρρείς … Κι εδώ , βροχερός είναι ο καιρός . Καλή Πασχαλιά .
silia
27 Απριλίου , 2008 at 17:38
@ zalmoxis
Υπάρχουν και χειρότερα «κολαστήρια» εγκατάλειψης από τον «109» …. Τουλάχιστον εκεί , έχει ζέστη , φαγητό , καθαρά σεντόνια (που και που) , σου δίνουν και το … χάπι της πίεσης …. και αν είσαι και τυχερός όλο και θα βρεθεί και κανένας … «εισπράκτορας» , βαρεμένος από παρόμοιες ιστορίες , να σου χαϊδέψει το χέρι και να πιάσει κουβέντα μαζί σου για την …. Ορεστιάδα σου ….
silia
27 Απριλίου , 2008 at 18:01
@ Кроткая
Καλή Ανάσταση και σε σένα γλυκειά μου …. Όλα να σου έρθουνε όπως τα ονειρεύεσαι .
@ roula karamitrou
Χαίρομαι που σου άρεσε …
Αλλά μη θαρρείς … και την ιστορία με τον «μοναχικό αρραβώνα» κάποτε θα σας την πω … Αναβολή πήρε απλά …
silia
27 Απριλίου , 2008 at 18:07
@ stardust30 2
Πόσο κάνει μια αγκαλιά, ένα χαμόγελο, ένα κλείσιμο του ματιού ; ….
Αχ, … για ακριβά πράγματα ρωτάς καλέ μου …
Πανάκριβα … που ούτε στις Εκπτώσεις , «βγαίνουν» φθηνότερα ….
Ωστόσο αυτός δεν είναι λόγος να απογοητεύεσαι τόσο , ώστε να μην θέλεις να κάνεις δικά σου παιδιά …. Τα παιδιά είναι μια … περιουσία , από άλλη σκοπιά .
silia
27 Απριλίου , 2008 at 18:12
@ Sotiris K.
Σ’ ευχαριστώ φίλε Σωτήρη για τις ευχές αλλά και για το ότι δείχνεις να σου αρέσει η γραφή μου .
‘Οσο για την … στάση μου , δεν είναι τίποτα παραπάνω από την στάση ενός ανθρώπου , που πέρασε απ’ αυτήν την δοκιμασία … Είπα και πιο πάνω , πως και τους δυο μου τους γονείς , τους … «αποχαιρέτησα» ενώ βρισκόντουσαν σε … πλήρη άνοια ….
Δεν είμαι καν σίγουρη , αν το κατάλαβαν ότι ήμουν δίπλα τους … Μεγάλη πίκρα …
τα φιλιά μου .
mamma
27 Απριλίου , 2008 at 18:51
Συγκλονιστική ιστορία επειδή είναι αληθινή και δοσμένη τόσο όμορφα από σένα.
Η γιαγιά μου είχε άνοια τα τελευταία χρόνια, ζούσε μαζί μας (σε ένα σπίτι για 5 άτομα είμασταν 7, κοιμώμασταν και στο σαλόνι) κι είχαμε μόνιμα μια κυρία να την προσέχει (την οποία την αλλάζαμε κάθε τρεις και δύο… η μια δεν άντεχε τη γιαγιά, η άλλη ήταν αλκοολική, η τρίτη γύρναγε στη χώρα της κ.λπ.) και αυτό δημιουργούσε τεράστια αναστάτωση στο σπίτι. Τότε με είχε εκνευρίσει η κατάσταση (και σιγά που έκανα και κάτι φοβερό, η μάνα μου και ο πατέρας μου την φρόντιζαν) τώρα που τα βλέπω πιό ώριμα και καθαρά… σκέφτομαι πως όσο κι αν ταλαιπωρήθηκε η μάνα μου έκανε αυτό που έπρεπε να κάνει, αυτό που θα κάνω κι εγώ όταν χρειαστεί.
Καλή Ανάσταση αγαπητή Σίλια.
silia
27 Απριλίου , 2008 at 19:01
@ nik-athenian
Δεν ξέρουν και πολλά πράγματα για την νόσο του Alzheimer …. Λένε πως παίζει ρόλο η κληρονιμικότητα ….
Αν είναι έτσι , αλλοίμονό μου …
Το μόνο καλό μ’ αυτή την νόσο , είναι , πως δεν ξέρεις , ότι …. την έχεις …
——————————–
Χρόνια σου πολλά .
silia
27 Απριλίου , 2008 at 19:07
@ hliaxtina
Δεν τό’θελα , στ’ αλήθεια ….
Έτσι είναι όμως η Άνοιξη … Τις συννεφιές , τις ακολουθούν κάποιες λιακάδες …
Θα σου γράψω την ιστορία με τον ….»μοναχικό αρραβώνα …
Αν και τώρα που το σκέφτομαι … σαν συννεφιασμένη μου φαίνεται κι αυτή η ιστορία …
Δεν βαριέσαι … Κάτι θα βρούμε , να διώξουμε την συννεφιά .
Χρόνια σου πολλά .
silia
27 Απριλίου , 2008 at 20:31
@ mamma
«… αυτό που θα κάνω κι εγώ όταν χρειαστεί…»
————————————–
Εύχομαι , να μη χρειαστεί … Όπως και νά ‘χει όμως , και μόνο που το είπες κέρδισες άλλο ένα …. «ελευθέρας» για τον Παράδεισο .
Χρόνια σου πολλά , mamma .
hliaxtina 2
28 Απριλίου , 2008 at 06:26
Αφορμή ήταν! Δε φταίς!
Αιτία η οστεονέκρωση στο δεξί γόνατο της Μάνας.
Ηρθα πάνω ακριβώς στην ώρα που με χρειάζεται!
Αλλά και πάλι, όλο να μην με κουράσει νοιάζεται.
Το παιδί ήρθε και το βαραίνει αντί να το ξεκουράσει. Μάνα βλέπεις.
Ασε, ούτε οι σαχλαμάρες του Μπους – μαέστρου δεν κατάφεραν να με κάνουν να χαμογελάσω.
Ίσως η μαγνητική στο τέλος του Μάη… Ελπίζω!
Μα η Μάνα δε βοηθάει και πολύ, όσο και αν προσπαθώ να την προλάβω. Δε λέει να καταλάβει ότι έτσι με στεναχωρεί και νιώθω άσχημα που δεν το έκανα πριν από εκείνη.
Αυτά………
faros 3
28 Απριλίου , 2008 at 10:45
Πολύ Καλημέρα, να έρθεις…
Μαρία
28 Απριλίου , 2008 at 11:54
Χριστός Ανέστη! Να χαίρεσαι την οικογένειά σου Silia. Υγεία, αγάπη και ευτυχία 😀
Φιλιά!
επιρρεπής
28 Απριλίου , 2008 at 15:04
Χριστός Ανέστη!
το έχω σκεφτεί πολλές φορές όλο αυτό, από την άλλη τέτοιες περιπτώσεις ασθενειών που κρατάνε χρόνια & χρόνια πρέπει να είναι πολύ ψυχοφθόρες.. Σίγουρα το.. παρκάρισμα μου είναι αποκρουστικό και φυσικά δεν αποτελεί λύση όμως ποια είναι η υγιέστερη αντιμετώπιση μιας τέτοιας κατάστασης? Υποθέτω αυτή που θα έχει τη μεγαλύτερη δόση αγάπης, ωστόσο εξακολουθεί να με τρομάζει μια τέτοια ευθύνη.
silia
28 Απριλίου , 2008 at 15:46
@ hliaxtina 2
Κάνε κουράγιο Ηλιαχτίνα μου …
Επιστράτευσε όλα τα … υπόλοιπα αισιοδοξίας και πορέψου .
Εύχομαι όλα να πάνε καλά .
silia
28 Απριλίου , 2008 at 15:48
@ faros 3
Κάποια πράγματα (όπως πχ. αυτά τα ταξίδια) , θα τα κάνω , όταν θα βγω στην … σύνταξη ….
Θα απορείς ίσως , αλλά …. ναι , τόσο δύσκολο μου είναι …
silia
28 Απριλίου , 2008 at 15:50
@ Μαρία
Αληθώς Ανέστη , γλυκειά Μαρία .
Αντεύχομαι τα ίδια , κι ακόμη πιο πολλά .
Γιώργος Μαργαρίτης
28 Απριλίου , 2008 at 18:39
❗
😦
Καλές γιορτές
🙂
γητεύτρια
28 Απριλίου , 2008 at 19:17
Χρόνια πολλά Αννούλα ! Κάθε καλό!
Δε θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο μαζί σου! Είναι και μένα και άποψη και στάση ζωής πολύ πριν βγει το βιβλίο με τη Συναισθηματική Νοημοσύνη του Daniel Goldeman και γίνει μόδα.
Αρκεί ένα χάδι στο παιδικό κεφαλάκι για να του φύγει το άγχος, το τρακ, ο φόβος και να λυθεί η γλωσσίτσα και το μυαλουδάκι του. Αν μπορούσα να γυρίσω βίντεο για το πως αλλάζει η έκφραση του παιδιού και πως φωτίζεται το προσωπό του, απλά αν κατά τη διάρκεια του μαθήματος, περιφέρεσαι και πού και πού, τυχαία και καλά, χαϊδέψεις το μαλλάκι ή αγγίξεις ενθαρρυντικά τον ώμο.
Είμαι σίγουρη πως θα επιταχυνόταν η θεραπεία πολλών ασθενειών κατά μεγάλο ποσοστό με ένα χάδι, μια γλυκιά κουβέντα.
Και είμαι πάλι σίγουρη πως η μητέρα σου σε αναγνώριζε όταν ρωτούσε.
Να είσαι καλά!
zambia
28 Απριλίου , 2008 at 19:50
Έχεις απόλυτο δίκιο.
Ζητώ συγνώμη για τη φόρτιση της κουβέντας μου, βγήκε αυθόρμητα, χωρίς πολλή σκέψη.
Θέλει υπερβολικά μεγάλη δόση μεγαλοψυχίας και προσφοράς, από μέρους αυτών των ανθρώπων και παράλληλα θα πρέπει να δημιουργήσουν άμυνες για να μπορούν να ανταπεξέλθουν στη δουλειά τους και να κρατούν τις ισορροπίες τους.
Δική μου η στρεβλωτική οπτική γωνιά…
Μακάρι το αστέρι σου και η λοιπή ομάδα να βρουν το φως στην άκρη του τούνελ. Και μόνο που το διάβασα πήρα ανάσα…
silia
28 Απριλίου , 2008 at 21:48
@ επιρρεπής
Διαβάζοντας το σχόλιο σου , μου ήρθε στο μυαλό κάτι , που θέλει αρκετό κουράγιο για να το πω . Θα το πω , όμως , με κάθε επιφύλαξη :
Το να … «παρκάρεις» τον γέρο γονιό σου με την άνοια , σε ένα Νοσοκομείο για τις γιορτές , δεν είναι πάντα , έλλειψη αγάπης . Είναι ένα είδος απελπισίας με μπόλικη δόση από … άλλοθι , που σου χρειάζεται σε τέτοιες καταστάσεις …. Θέλεις να ξεφύγεις , να ξεδώσεις , θέλεις να ξεκουραστείς …. κι ακόμη κάποιες φορές , κλείνεις τα μάτια και ονειρεύεσαι πως ο παππούς ή η γιαγιά …. δεν υπάρχουν … ή ότι … έπαψαν πια να υπάρχουν …. Δεν είναι σπάνιο να επιθυμείς τον θάνατό τους , άσχετα αν σου είναι αδύνατον να το παραδεχτείς ακόμη και στον εαυτό σου …. Λες «Αν πεθάνει , θα γλυτώσει από το μαρτύριο» … Ποιό μαρτύριο ;… Το μαρτύριο είναι πιο πολύ δικό σου ….
Συγχώρεσέ με (και συγχωρήστε με όλοι σας) γι αυτά που λέω …. Πρέπει όμως κάποτε μακριά από αφορισμούς , να βλέπουμε και την … «άλλη πλευρά» (την σκοτεινή) , πλευρά του φεγγαριού .
silia
28 Απριλίου , 2008 at 21:52
@ Γιώργος Μαργαρίτης
Χαίρομαι που σε ξαναβλέπω στα μέρη μου , ακόμη και αν σε … λύπησα (αυτό δεν σημαίνει το φεγγαράκι που έβαλες ; ) με τα γραφόμενά μου .
Χρόνια σου πολλά .
επιρρεπής
28 Απριλίου , 2008 at 22:29
ναι το ξέρω άλλωστε η παροιμία για τη μεγάλη μπουκιά και τον μεγάλο λόγο ισχύει μέχρι εκεί που δεν παίρνει. Δεν είναι αφορισμός αυτό έγραψα, ίσα- ίσα αγωνία για το μέλλον.
silia
28 Απριλίου , 2008 at 23:28
@ γητεύτρια 2
Έχει πια αποδειχτεί (στατιστικά βέβαια) , πως η αισιοδοξία , η ελπίδα , τα θετικά συναισθήματα και η ανθρώπινη επικοινωνία (συζήτηση , βλέμμα , άγγιγμα , χάδι , έρωτας , βοηθούν τον οργανισμό , στην μάχη του με την αρρώστια (γενικώς) .
Ο βιολογικός τρόπος δεν έχει βρεθεί ακόμα (είπα πως τα συμπεράσματα είναι στατιστικά) , αλλά η «απάντηση» θαρρώ , πως δεν θα αργήσει .
Σ’ ευχαριστώ γι αυτό το τελευταίο , που είπες .
silia
28 Απριλίου , 2008 at 23:37
@ zambia 2
Κάποτε βγαίνοντας από ένα χειρουργείο , όπου είχαμε χάσει την μάχη , και ο θάνατος , μας «πήρε» την ψυχούλα ενός 8χρονου κοριτσιού , με ρώτησαν , αν γυρνώντας στο σπίτι μου , θα άνοιγα το ραδιόφωνο να ακούσω μουσική στη διαδρομή …. Δεν ήξερα τί να απαντήσω … ένοιωσα φοβερή αμηχανία , και απέφυγα να δώσω σαν απάντηση κάτι θετικό … Κατά την διαδρομή , όχι μόνο άνοιξα το ραδιόφωνο , αλλά έπιασα τον εαυτό μου και να σιγομουρμουρίζει το τραγούδι …. Όχι πως δεν πονάς , αλλά είναι αδύνατον να «κουβαλάς» όλο αυτόν τον πόνο , όλο αυτό το πένθος , και στην ζωή σου … Θα διαλυθείς … Θα πάψεις να υπάρχεις , σαν συγκροτημένος νους και προσωπικότητα … Θα πάψεις να είσαι χρήσιμος Το μόνιμο πένθος και η μόνιμη λύπη , μέσα σου , είναι …. θάνατος …. Για τους ανθρώπους του … Ιπποκράτη μιλάω πάντα …
silia
28 Απριλίου , 2008 at 23:48
@ επιρρεπής 2
Μόνο όποιος δεν πέρασε από αυτού του είδους τα … «κολαστήρια» της ψυχής , μπορεί να είναι κάθετος κι απόλυτος σ’ αυτό που θα πει …
Δεν αναφερόμουν σε σένα όταν μίλησα για «αφορισμούς» … ήσουν από τους λίγους που δεν μίλησαν αφοριστικά και απόλυτα , πάνω σ΄αυτό το τόσο ευαίσθητο θέμα .
Και μην «ταλαιπωρείς» πολύ τον εαυτό σου με τέτοιου είδους «αγωνίες» … Η ζωή είναι μικρή …
Βλέπουμε ….
Γιώργος Μαργαρίτης
29 Απριλίου , 2008 at 13:32
Βασικά έρχομαι συχνά από τα μέρη σας, αλλά παραμένω σιωπηλός παρατηρητής. Τις περισσότερες φορές δεν μπορώ να γράψω κάτι.
Το προηγούμενο σχόλιο μου ήταν η σειρά των συναισθημάτων που μου δημιούργησε το συγκεκριμένο ποστ. Να ‘σαι πάντα καλά και να μας χαρίζεις πανέμορφα αρθράκια όπως αυτό. 🙂
faros
29 Απριλίου , 2008 at 14:18
Σήμερα δεν είχα καιρό για «καλημέρες» … ταξίδευα – δηλ. επέστρεφα – οπότε … καλησπέρα!
yo!reeka's
29 Απριλίου , 2008 at 14:49
χριστέ μου…
itelli
29 Απριλίου , 2008 at 17:08
Ξεκίνησα να γράφω, να γράφω κ να ξαναγράφω, αλλά τελικά, μετά από πολλή κ αδυσώπητη σκέψη, κατέληξα στο εξής:
Χρόνια καλά, μάνα.
υ.γ. τα μεϊλ μου δεν τα παίρνεις, οπότε το αφήνω εδώ. Για να μη λες ότι δεν σε σκεφτονται τα παιδιά σου 🙂
silia
29 Απριλίου , 2008 at 19:38
@ Γιώργος Μαργαρίτης
Xαίρομαι πολύ , που το ακούω αυτό (ότι περνάς από τα μέρη μου) .
Σ’ευχαριστώ για τον καλό σου λόγο και … δεν χρειάζεται να γράφεις κάτι . Πίστεψέ με , δεν χρειάζεται … Όπως το νοιώθεις εσύ .
silia
29 Απριλίου , 2008 at 19:40
@ faros 4
Καλώς μας επέστρεψες …
Ξεκουράσου για την ώρα , και από αύριο αρχίζεις να μας διηγείσαι πως πέρασες στο όμορφο και ήσυχο νησί της Σαμοθράκης .
Και του χρόνου , με υγεία .
silia
29 Απριλίου , 2008 at 19:44
@ yo!reeka’s
Τί έπαθε ο νεοαφιχθείς φίλος yo!reeka’s και επικαλείται τον …. Αναστάντα ; Μήπως τον πείραξε ή τον ενόχλησε κανείς , να τον μαλλώσω ;
—————————
Καλώς ήρθες στα μέρη μου .
silia
29 Απριλίου , 2008 at 19:52
@ itelli
Τί έπαθες σπλάχνο μου και ταλανίζεσαι μ’ αυτή την … «αδυσώπητη» σκέψη ; Άστην να πάει στο καλό της ….
Χρόνια πολλά καμάρι μου .
Και … δεν έχω πάρει ούτε ένα mail σου … Μάλλον σε άλλη μάνα τα στέλνεις … Έχεις και … πολλές .
——————————
Ακόμη στην «σκοτεινή» Σκωτία είσαι ; Δεν θα μας έρθεις ; … Γερνάει βρε η μάνα σου … Θα την «πλακώσει» και κανένα Alzheimer , και δεν θα σε … γνωρίζει … Άντε , όσο είναι ακόμα καιρός .
faros
29 Απριλίου , 2008 at 22:24
Το έχω σκοπό!
Εσύ τί κάνεις;
Αυτό δεν είναι πασχαλινό παρκάρισμα, είναι το παρκάρισμα του … αιώνα !
(καλή νύχτα)
faros
30 Απριλίου , 2008 at 08:14
Καλημέρα σας !
Nina C
30 Απριλίου , 2008 at 10:32
«Tότε είδα το μεγάλο ικρίωμα, όπου έπρεπε ν’ ανέβω, άγνωστο αν θα στεφθώ βασιλιάς ή θα κυλήσω στο καλάθι των αποκεφαλισμένων». (Τάσος Λειβαδίτης – Νυχτερινός επισκέπτης)
_________
Αλλά και μέσα στο καλάθι να βρεθεί το κεφάλι σου, πάντα μπορεί να υπάρξει ένα χέρι στοργικό να σου χαϊδέψει τα μαλλιά και να τα παραμερίσει από τα μάτια σου, για να μπορέσεις να δεις, αυτά τα τελευταία 7 κρίσιμα δευτερόλεπτα, το φως του ήλιου για τελευταία φορά.
Φιλώ σας, αγαπημένη.
itelli
30 Απριλίου , 2008 at 11:38
Ήρθα ρε μάνα… Κ σου’στειλα κ μεϊλ οτι έρχομαι… Αλλά δεν το πήρες ποτέ… Άσε που (αν κατάλαβα καλά) ήσουν μυτιλήνη, οπότε… τρελό άκυρο! 🙂
Λοιπόν, μάνα, στείλε μου μεϊλ εσύ για να το’χω κ να σε καταχωρήσω – κ θα σου στείλω όσα δεν πήρες 😉
silia
1 Μαΐου , 2008 at 10:57
@ faros 5 & 6
Λοιπόν έχεις δίκιο ….
Πέρασαν οι μέρες . Πρέπει να γράψω καινούριο ποστ ….
silia
1 Μαΐου , 2008 at 11:14
@ Nina C
«… Κανείς δεν μας συγχώρησε , που ζήσαμε σιωπηλοί , με χαμηλωμένο το βλέμμα .
Κι όταν αύριο οι εκτιμητές στο περιστήλιο , θα αρχίσουν το απολογισμό ,
θα τους φανούμε δειλοί , ή το λιγότερο μικρόψυχοι .
Όμως αυτό το άστρο στον ουρανό ,
είναι η πέτρα πού ‘χαμε στο στόμα , μη και ξεφύγει το μυστικό μας …»
ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ (Βίοι παράλληλοι)
——————————-
Εμένα , αυτό μου ήρθε στο μυαλό , διαβάζοντας το σχόλιο σου .
Σ’ ευχαριστώ .
silia
1 Μαΐου , 2008 at 11:21
@ itelli
Έστειλα , παλληκάρι μου ….
Και πήρα ….
——————————–
Μακάρι να μπορούσες να μου στείλεις , όσα …. ΔΕΝ πήρα …. (γενικά μιλάω … «όσα δεν πήρα απ’ τη ζωή μου» εννοώ)…. Ψιλομελαγχόλησα ….
——————————-
Και , ΝΑΙ … Ο μεγάλος μου ο γιός , (αυτός ο ξενητεμένος σαν κι εσένα) , Τοξότης είναι (10 Δεκεμβρίου) ….
Σου στέλνω την αγάπη μου .
An-Lu
1 Μαΐου , 2008 at 19:20
Ανατριχιαστικό είναι…αν το καλοσκεφτείς…και όχι μόνο στα δημόσια νοσοκομεία αλλά και σε ιδιωτικά ψυχιατρεία ανθεί το παρκάρισμα…
silia
1 Μαΐου , 2008 at 21:46
@ An-Lu
Λοιπόν τώρα που το λες ….
Αυτά τα … «ιδιωτικά ψυχιατρεία» …. δεν τα είχα καλοσκεφτεί , όταν άρχισα να γράφω αυτό το κείμενο …. Είναι όντως πολύ πιο ανατριχιαστικό απ’ τα δημόσια Νοσοκομεία …. (σαν ιδέα….) .
μούργος
4 Μαΐου , 2008 at 23:42
τι εγραψες παλι βρε Σιλια;
συγκλονιστικο θεμα!
(ξερω περιπτωση επωνυμου δημοσιογραφου, «αριστερου» και μετα πασοκου και με μεγαλες ιδεες που εχει τη μανα του παρακαρισμενη σε μια κλινικη και δεν εχει παει να τη δει εδω και καποια χρονια. εχει οικογενεια και παιδια και ΚΑΝΕΝΑ τους δεν αφορα η γυναικα αυτη, η οποια χαιρει ακραν υγειας περαν της μεγαλης ηλικιας που εχει.)
silia
5 Μαΐου , 2008 at 19:15
@ μούργος
Σε καλοσωρίζω (μετά τις διακοπές του Πάσχα εννοώ) και χαίρομαι που είσαι πάλι μαζί μας .
Ποιός είπε πως οι … «αριστεροί» , είναι καλύτεροι άνθρωποι απ’ τους υπόλοιπους ;… Απλά μας πληγώνει να το διαπιστώνουμε … Εμένα προσωπικά με πληγώνει , γιατί όπως πολλοί άνθρωποι έτσι κι εγώ στην … «απαλών ονύχων» ηλικία … και την αθωότητα της νεότητας , πίστεψα στον Μύθο …. Διότι στην ευτελή εποχή μας … ένας μύθος έχει καταντήσει και η Αρετή του αριστερού ….
Τέλος πάντων , δεν θα πω περισσότερα , γιατί όπως είπα πληγώνομαι …
Αν ο εν λόγω δημοσιογράφος έχει όπως λες , οικογένεια και παιδιά , … κοντός ψαλμός , Αλληλούϊα … Που θα πάει … Θα γεράσει κι αυτός και στην καλύτερη των περιπτώσεων θα έχει ένα καλό … παρκάρισμα σε ανάλογο Ιδρυμα .
Η πλάκα ξέρεις ποια είναι ;
Ότι αν το κουβεντιάσεις μαζί του θα σου πει σαχλοφιλοσοφώντας και αποδεχόμενος τάχα την μοίρα του : «Μακάρι να με παρκάρουν κι εμένα τα παιδιά μου εκεί που πάρκαρα εγώ τη μάνα μου» …. Όμως … όμως Μούργε μου …. όταν θα γεράσει , ΔΕΝ θα λέει τα ίδια … Καρατσεκαρισμένο (όπως έλεγε και η φίλη μας η Μαλβίνα) αυτό .
Την αγάπη μου . Και του χρόνου .
Γς
5 Μαΐου , 2013 at 06:10
Χρόνια πολλά Silia.
Θησαυρός το ιστολόγιο σου!
silia
5 Μαΐου , 2013 at 09:55
@ Γς
Χρόνια πολλά και σε σένα φίλε μου .
Πολύτιμο το επαινετικό σχόλιο σου .
mr e.
5 Μαΐου , 2013 at 20:23
Χριστός Ανέστη ! Χρόνια σου πολλά αγαπητή Αννα.
Πραγματικά όσο σε διαβάζει κανένας τόσο και πιο πολύ σιγουρεύεται για το πόσο αξιόλογος άνθρωπός είσαι. Πραγματικά είσαι ένας θησαυρός στο… διαδίκτυο… είμαι σίγουρος όμως πώς μεγαλύτερος θησαυρός είσαι για όσους σε γνωρίζουν ή είχαν, έστω, την τύχη να σε γνωρίσουν…
Να είσαι πάντα καλά.
silia
9 Μαΐου , 2013 at 23:03
@ mr e.
Ω , mr e. μου , με τα όμορφα κοπλιμέντα και τα επαινετικά για την αναξιότητα μου , σχόλια σου ! Πόσο , μα πόσο … γαργαλάς την ματαιοδοξία μου (θαρρώ πως το ξαναείπα αυτό , αλλά δεν πειράζει … ας το πω άλλη μια φορά) .
Πέρα από την πλάκα , δεν ξέρεις πόσο καλό μου κάνουν τα επαινετικά σχόλια …
Και επειδή , ανήκεις στην κάστα των … «άτυχων» , που δεν αξιώθηκαν να με γνωρίσουν δια ζώσης , αποφάσισα να σε βγάλω από την «ατυχία» σου και σου κάνω ανοιχτή (δημόσια) πρόσκληση να έρθεις στα μέρη μου , να σε φιλοξενήσω για όσο θέλεις και όποτε θέλεις , να σε ξεναγήσω στα Άγια μέρη μας , και να … τακιμιάσεις (τοπική έκφραση) και με τον αγαπημένο σου συμπατριώτη που ζει μαζί μου τα τελευταία … 43 χρόνια (θα το χαρεί κι αυτός , όσο δεν φαντάζεσαι) …
Άντε καλοκαιράκι μπήκε … Ευκαιρία , για όμορφες διακοπές .
Ευχαριστώ για τις ευχές και σε φιλώ .
mr e.
10 Μαΐου , 2013 at 18:05
Χμ… δεν θέλω και πολύ να σου παρουσιαστώ καλοκαιριάτικα «φάντης μπαστούνης » που λένε … να «ξελογιάσω» τον πατριώτη μου με τίποτα τσιπουράκια και άντε να μας βρεις και να μας πιάσεις μετά… (χαχαχα)
Ευχαριστώ πάντως για την πρόσκλησή σου. Αν καμιά φορά οι δρόμοι οδηγήσουν το «νεανικό» μου σαρκίο κατά τα μέρη σας για διακοπούλες μπορεί και να σας/μας συναντήσετε.
Χαιρετισμούς στον… πελοποννήσιο σύντροφο της … καρδιάς σου…που σε σένα έκανε, μάλλον, την πιο σοβαρή (ως χειρουργός) «επέμβαση» της ζωής του.
dimis
5 Μαΐου , 2013 at 22:12
Αννα καλησπερα
Με λενε Δημητρη, διαβασα μολις τωρα ενα παλαιοτερο σχολιο σου σε αλλου φιλου τη διευθυνση και ηθελα να σε ρωτησω. Ηταν σχετικα με το χωριο Αρατος στην Ροδοπη, φαινεται δε να γνωριζεις την περιοχη αρκετα καλα.Το ερωτημα μου ειναι εαν στην ευρυτερη περιοχη υπαρχει χωριο Νυμφαια και εαν αυτο ονομαζεται και Γενικι.ο.ι. Δεν νομιζω οτι ειχες κανει λαθος σε αυτο που ειχες γραψει και καποιος κακως σε ειχε διορθωσει. Ευχαριστω εκ των προτερων //////D. d’ A.-
silia
9 Μαΐου , 2013 at 22:45
@ dimis
Καλησπέρα και καλώς ήρθες φίλε μου . Και βέβαια την γνωρίζω την περιοχή καλά (σαν την μέσα μεριά της τσέπης μου , όπως λέμε , εδώ πάνω) . Μεθαύριο , 11 Απριλίου , κλείνω 32 χρόνια που ζω εδώ και τριγυρνάω σ’ αυτά τα Άγια μέρη .
Και ναι … θυμάμαι πολύ καλά την ιστορία με τον Άρατο . Ξέρεις , δεν μου αρέσει να αντιμαχώ στο Διαδίκτυο … Δεν μου αρέσει να αντιμαχώ πουθενά , Γιατί , αν το κάνω θα χρειασθεί ίσως να πεις(γράψεις) πράγματα που δεν πρέπει …
‘Οπως και να έχει πάντως , η αλήθεια είναι πως στον Άρατο υπάρχει ΚΑΙ τζαμί , ΚΑΙ εκκλησία .
Κι ας πάμε τώρα στο ερώτημα σου . Ναι , υπάρχει χωριό με το όνομα Νυμφαία (Γιανίκιοϊ στα Τουρκικά) βόρεια της πόλης της Κομοτηνής στον ορεινό όγκο της οροσειράς της Ροδόπης και είναι Πομακοχώρι (ανήκει στα Πομακοχώρια) .
Χαίρομαι να βλέπω καινούριους «φίλους» εδώ μέσα (στο ιστολόγιο) .