Συνέχισα να πηγαίνω στη Βιβλιοθήκη , με την ελπίδα ότι θα τον ξανάβλεπα….Όμως , Εκείνος … δεν ξανάρθε . Ούτε ο κύριος Θαλής μου ξαναμίλησε γι αυτόν… Κάποτε … απελπίστηκα ότι θα τον ξανάβλεπα … , αλλά και πάλι συνέχισα να πηγαίνω , γιατί αγαπούσα τα βιβλία (όλοι λίγο πολύ τα αγαπούσαμε τότε) . Σαν … ήμουνα μικρή , πίστευα πως πολυτέλεια , είναι οι παραθαλάσσιες βίλλες και οι μακριές τουαλέτες των καλοχτενισμένων κοσμικών και εύπορων κυριών …. Τώρα , στην ωριμότητα μου , πιστεύω ότι πολυτέλεια είναι , κάτι σαν αυτό που έζησα εκείνο το πρωινό στην Δημοτική Βιβλιοθήκη … =======================================
www.radiobubble.gr/el/blog/hatzidakis-tribute-day/
|
marianaonice
16 Μαρτίου , 2009 at 01:54
Πολυτέλεια ναι είναι αυτό που έζησες εκείνη την ημέρα!!!
Και είσαι τυχερή!!
Τέτοιους γίγαντες της τέχνης και της μουσικής δεν τους συναντάμε κάθε μέρα στο διάβα μας!
‘Ασε που όλο και εξαφανίζονται στις μέρες μας, σαν είδος εν ανεπαρκεία!
Και τα βιβλία μπήκαν στο περιθώριο της καρδιάς μας…
faros
16 Μαρτίου , 2009 at 09:40
Κορυφαίος δημιουργός, μπράβο για το αφιέρωμα …
Αν είχες τέτοιες συναντήσεις μικρή, δεν είναι παράξενο (ίσα-ίσα) που έφτασες εδώ …
Την Καλημέρα μου και ευχές για μιαν όμορφη Βδομάδα !
Nikos V.
16 Μαρτίου , 2009 at 16:28
….αυτά είναι!!!
Μπήκες στο σωστό δρόμο από…μικρή!!!
Μάλλον ήταν γραφτό σου…Χεχεχε!!
…πολύ γλυκιά ιστορία μέσα από τα…αθώα τότε μάτια σου!!(..ίσως να έχουν παραμείνει έτσι και τώρα,δεν ξέρω…)
Εύχομαι μια υπέροχη εβδομάδα αγαπητή!!
Nikos V.
Кроткая
16 Μαρτίου , 2009 at 22:50
αυτό δεν είναι πολυτέλεια, απλά.
αυτό είναι ανεκτίμητη καλοτυχία, Σίλια.
olvios
16 Μαρτίου , 2009 at 23:23
ΤΙ ΚΡΙΜΑ ΠΟΥ ΓΚΡΕΜΙΣΤΗΚΕ ΤΟ ΤΕΙΧΟΣ
Πρώτα πιστεύαν οι απο κει
πώς εδώ ζούσε η Ελευθερία
και οι από δω πως απο κει
υπήρχε η τάξη κι η εργασία
Τώρα διαπίστωσαν μαζί
ότι το τείχος δεν έπρεπε να γκρεμιστεί
γιατί ‘ταν άξιο μόνο του να συντηρεί
και τάξη και αξιοπρέπεια κι ελευθερία
το βράδυ μες στην ονειρική τους φαντασία.
Τι κρίμα που γκρεμίστηκε το τείχος
Και τώρα πώς να ζεσταθεί
Μες στην καρδιά το ψύχος.
……
Ανέκδοτο ποίημα του Μάνου
Maria Mikro Analogo
17 Μαρτίου , 2009 at 10:57
Silia, μεγάλος θησαυρός η ιστορία σου! Φιλιά 🙂
αλεπού
17 Μαρτίου , 2009 at 12:34
τι ωραίο που είναι αυτό που έζησες!Μεγάλος πλούτος!
silia
17 Μαρτίου , 2009 at 12:47
@ marianaonice
Ναι , η εποχή μας μοιάζει , σαν να είναι «ορφανή» από τέτοιους «γίγαντες» …
Όμως θαρρώ , πως η αλήθεια είναι πως υπάρχουν σπουδαίοι άνθρωποι της Τέχνης (ίσως όχι γίγαντες , αλλά Σπουδαίοι) γύρω μας , αλλά μέσα σε μια γενικευμένη ατμόσφαιρα λαϊκισμού , χαμηλής Παιδείας , και τάσης να τα εξισώνουμε όλα προς τα κάτω , χάνονται , … ή περνάνε απαρατήρητοι . Άλλωστε και οι ίδιοι οι Σπουδαίοι (της Τέχνης και όχι μόνο) επιθυμούν και επιδιώκουν να περνάνε απαρατήρητοι μέσα σ’ αυτή την ατμόσφαιρα της ευτέλειας , της φτήνιας της προστυχιάς και της αναξιοπρέπειας … Και έτσι , η σύγχρονη ζωή μας , γίνεται ακόμη … φτωχότερη .
Την αγάπη μου .
αλέξανδρος ανδρουλάκης
17 Μαρτίου , 2009 at 23:40
Σαν ασπρόμαυρη ταινία μικρού μήκους.
Μόνο που αν τη γύριζα εγώ θα ρετουσάριζα να φαίνεται έγχρωμο το κίτρινο παπιγιόν!
Αρης
18 Μαρτίου , 2009 at 00:06
Τετοιες μοναδικές στιγμές χαράζουν την ζωή μας και μας συνοδεύουν συνεχώς… τυχερή που εζησες κατι τετοιο και το κουβαλάς φυλαχτό μες την καρδιά σου ! ! !
Αρης
silia
18 Μαρτίου , 2009 at 00:59
@ faros
Κι όμως … Δεν έγινα καλλιτέχνης , όπως με συμβούλεψε … Δεν τον άκουσα ..
Ξέρεις Φάρε μου , σαν ήμουνα παιδί , το όνειρό μου , ήταν να γίνω …καλλιτέχνης …Τραγουδίστρια συγκεκριμένα … Τώρα το πώς έγινα γιατρός , είναι μια εντελώς ανόητη ιστορία , που επειδή κάποτε υποσχέθηκα στον φίλο «Ευδαίμονα» (olvios) , να την γράψω θα την γράψω και θα την μάθεις κι εσύ .
Και κάτι άλλο : Η εβδομάδα που πέρασε , ήταν πολύ άσχημη για μένα . Κι αυτή που ήδη κυλάει , μέχρι αυτή την στιγμή που σου μιλώ … χειρότερη … Μήπως (λέω μήπως) … δεν βάζεις όλη την δύναμη της ψυχής σου σ’ αυτές τις καλωσυνάτες ευχές , που μου δίνεις ;
Σε πειράζω … Προσπαθώ να ξεχαστώ …
silia
18 Μαρτίου , 2009 at 01:02
@ Nikos V.
Όλων των παιδιών του κόσμου , τα μάτια , … αθώα είναι … Μετά θαμπώνουν …
——————————
Κι εσύ μου εύχεσαι , μία καλή εβδομάδα ;…
Νά’ σαι καλά σ’ ευχαριστώ …
Μακάρι .
silia
18 Μαρτίου , 2009 at 01:10
@ Кроткая
Άλλοι μετρούν την περιουσία τους σε μετρητά , σε καταθέσεις , σε ακίνητα , σε ράβδους χρυσού …
Εγώ την μετράω σε μνήμες καλοτυχίας .
Ξέρεις . .. Πραγματική τύχη , είναι να αξιολογείς τα καλά που σου συμβαίνουν , και προπαντός να τα θυμάσαι …
Στην λίστα «ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΩ» , πάντα πρώτο να μπαίνει το «ΝΑ ΘΥΜΑΜΑΙ ΤΑ ΚΑΛΑ ΠΟΥ ΜΟΥ ΣΥΝΕΒΗΣΑΝ» .
silia
18 Μαρτίου , 2009 at 01:12
@ olvios
Σ’ ευχαριστώ Ευδαίμονα γι αυτό το δώρο σου .
Νά ‘ σαι καλά .
silia
18 Μαρτίου , 2009 at 01:16
@ Maria Mikro Analogo
Έχεις «πάμπλουτη» φιλενάδα (σ’ αυτού του είδους τον πλούτο) , γλυκειά Μαρία .
Φιλιά κι από μένα .
@ αλεπού
Το ίδιο με της Μαρίας , έχω να πω και σε σένα αλεπού μου .
faros
18 Μαρτίου , 2009 at 09:12
Δεν κατάλαβα !!!
Τι ακριβώς εννοείς ότι ΔΕΝ έγινες καλλιτέχνης ;;;
Εκτός του γεγονότος ότι αυτό που κάνεις (επαγγελματικά εννοώ) είναι απόλύτως καλλιτεχνικό … εγώ στις ναρκώσεις μου μέχρι σήμερα νιώθω όπως κανείς βρίσκεται μπροστά στα πιο υπέροχα καλλιτεχνήματα που μπορεί να φτιάξει άνθρωπος, χώρια τα όνειρα που βλέπω … ξυπνάω πάντα με ένα υπέροχο αίσθημα για τη ζωή …, εκτός λοιπόν από αυτό …
Μα αγαπητή μου, εσύ δεν γράφεις ποστ, δεν γράφεις υπέροχα κείμενα, δεν συγκινείς απλά, δεν μας κάνεις και να γελάμε και να κλαίμε ταυτόχρονα, εσύ απλά πολύ απλά ΖΩΓΡΑΦΙΖΕΙΣ !
Σου εύχομαι από την ψυχή μου μια πολύ θερμή Καλημέρα …
Και επειδή πάω σήμερα Σαμοθράκη, σου στέλνω και την δροσιά της υπέροχης θάλασσας και των βουνών της …
vnottas
18 Μαρτίου , 2009 at 10:26
Αγαπητή Άννα Σίλια
Όμορφο το κείμενο σου για τον Μάνο και πολύ ενδιαφέρον το σχόλιο του Όλβιου, το οποίο αναδημοσιεύω. Εύχομαι να είσαι καλά
Βασίλης
silia
18 Μαρτίου , 2009 at 16:12
@ αλέξανδρος ανδρουλάκης
Υπέροχη εικόνα , Αλέξανδρε …
Σε ένα τέτοιο ασπρόμαυρο φιλμάκι , θα ήταν μια ευχάριστη καινοτομία-έκπληξη … Μπορεί να τραβούσε τα βλέμματα ένα κατακίτρινο παπιγιόν , αλλά οι «καρδιές» , θα έμεναν σίγουρα ασφυκτικά προσκολλημένες στο πρόσωπο του Μεγάλου πρωταγωνιστή .
silia
18 Μαρτίου , 2009 at 16:14
@ Αρης
Θα ήμουν τραγικά αχάριστη με την τύχη μου , αν δεν το κουβαλούσα εσαεί επάνω μου .
Σ’ ευχαριστώ ‘Αρη .
silia
18 Μαρτίου , 2009 at 18:47
@ faros 2

Τώρα που το λές … ναι , ζωγραφίζω κιόλας … δηλαδή ζωγράφιζα παλιότερα … με σινική μελάνη …
Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια . Καλά να περάσεις στην όμορφη Σαμοθράκη .
silia
18 Μαρτίου , 2009 at 18:51
@ vnottas
Τιμή μου Βασίλη Νόττα η παρουσία σου εδώ στο μπλογκ μου , και ακόμα περισσότερη τιμή , η καλή κριτική σου .
Ευχαριστώ για τις ευχές .
Μου χρειάζονται …
να είστε όλοι καλά
18 Μαρτίου , 2009 at 21:19
ευχαριστούμε για την προθυμία, τη συμμετοχή, την καλή παρέα. Το μικρό θησαυρό με το υλικό που προέκυψε από το αφιέρωμα (blog posts, εκπομπές, video, εικόνες, αφίσες κ.α.) θα τον βρείτε μαζεμένο εδώ http://www.radiobubble.gr/blog/hatzidakis-tribute-day/3759
Δε θα συνηθίσουμε ποτέ!
Λάκης Φουρουκλάς
19 Μαρτίου , 2009 at 15:15
Αλλάζουν με τον καιρό οι άνθρωποι, αναγνωρίζουν άλλες αξίες. Καλό απόγευμα
i carmela
19 Μαρτίου , 2009 at 21:43
Αν έχεις τύχη διάβαζε.
silia
21 Μαρτίου , 2009 at 12:03
@ Λάκης Φουρουκλάς
Οι άνθρωποι αλλάζουν … ναι … αλλά κάποιες εικόνες μέσα τους δεν αλλάζουν εντελώς … ξεθωριάζουν ίσως λίγο , αλλά πάντα μένουν .
Ποτέ οι άνθρωποι δεν αλλάζουν τόσο , ώστε να χάσουν τα πολύ «σπουδαία» , που «κέρδισαν» κάποτε … Ίσως μόνο με το Alzheimer ;… Ίσως … δεν ξέρω τί να πω … Δεν έχω πάθει ακόμη .
silia
21 Μαρτίου , 2009 at 12:04
@ i carmela
Καλώς ήρθες .
DaisyCrazy
22 Απριλίου , 2010 at 08:32
Αχ μάγισσα Σίλια έζησες μαγικές στιγμές 🙂
Τι όμορφη ιστορία! Ονειρική..
silia
22 Απριλίου , 2010 at 20:23
@ DaisyCrazy
Κάποιες φορές , καλή μου φίλη , κλείνω τα μάτια και φέρνω στον Νου ,κάποιες στιγμές που έζησα και …. μου φαίνονται σαν όνειρα …
Όλοι ζούμε μαγικες στιγμές … πρέπει μόνο να έχουμε πάντα … «ανοιχτά , πάντα άγρυπνα , τα μάτια της ψυχής μας» («Ελεύθεροι πολιορκημένοι) , και να τα … θυμόμαστε , γιατί αλλιώς … φτερωτό δαιμόνιο η Μαγεία και … φεύγει και την χάνουμε …
Με την ευκαιρία , μου θύμησες κάτι που πολύ – πολύ αγαπώ :