………………………………………………. Στέκομαι εδώ , μαζί με τον Τ. και τόσους άλλους , και ορκίζομαι … μαλακίες … Κανονικά , θα έπρεπε να ορκίζομαι , πως θα κάνουμε τα αδύνατα δυνατά να τινάξουμε απ’ το κεφάλι μας , αυτόν τον βραχνά … την Χούντα … Γιατί αν δεν το κάνουμε εμείς οι 20άρηδες – 25άρηδες , ποιός θα το κάνει … Απ’ την άλλη μεριά … καλό θα μου κάνει αυτός ο «Όρκος» … Απ’ αυτόν και μετά , θα μπορώ να δουλεύω και να βγάλω κανένα φράγκο , μπας και σταματήσει και η μάνα μου που έφτασε στα 70 κι ακόμη δουλεύει σαν το σκυλί … Αλήθεια , … γιατί λένε «σαν το σκυλί» ;… Δουλεύουν τα σκυλιά ;… Τέλος πάντων … Κανονικά , απ’ το προηγούμενο Σάββατο στις 17 Νοέμβρη έπρεπε να τον είχαμε δώσει τον όρκο , αλλά εκείνη τη μέρα έγιναν τραγικά πράγματα … σκοτώθηκαν ένα σωρό παιδιά στο Πολυτεχνείο στην Αθήνα κι εδώ στην Θεσσαλονίκη έπεσε πολύ ξύλο και συλλήψεις από την ΕΣΑ …. Βέβαια άλλα είπε η ΥΕΝΕΔ … ότι τάχα μου και δεν σκοτώθηκε κανείς , αλλά δεν μπορεί να μην σκοτώθηκε κανείς , αφού το τανκ γκρέμισε την Πύλη του Πολυτεχνείου , όπου είχαν μαζευτεί λέει εκατοντάδες … ίσως και χιλιάδες άνθρωποι … φοιτητές κυρίως … «Φοιτητές» , λέω εγώ κι ο Τ. (και δεν ξέρω και ποιος άλλος … γιατί φοβόμαστε να μιλήσουμε γι αυτά τα πράγματα) αλλά η ΥΕΝΕΔ είπε πως ήταν κάποιοι λίγοι αναρχικοί αλήτες , που θέλαν να καταστρέψουνε την Δημόσια περιουσία του Πανεπιστημίου … ‘Ετσι , με τούτα και με εκείνα μας έδιωξαν εκείνη την μέρα … «- Την άλλη βδομάδα να έρθετε , μας είπαν , την Κυριακή στις 25 να δώσετε τον όρκο» … Καλά … όσο το σκέφτομαι , πως παρά λίγο , ούτε και σήμερα θα ορκιζόμασταν , γιατί λέει … (η ΥΕΝΕΔ πάντα) άλλαξε η ηγεσία της χώρας … και τώρα θα μας κυβερνάει ένας … Ιωαννίδης , που λέει είναι καλύτερος από τον Παπαδόπουλο , που ήταν μέχρι τώρα … «Τί άλλαξε η ηγεσία ;… η Χούντα άλλαξε … πραξικόπημα έκανε ένας το ίδιο αχρείος με τον Παπαδόπουλο» μου είπε ο Τ. αλλά μου είπε να μην μιλάω , γιατί όσο πάει τα πράγματα «σφίγγουν» όλο και πιο πολύ … Καλά που ήταν κάτι χουντόμουτρα μαζί μας για να ορκιστούν και παρακάλεσαν και δέχτηκε και ο Πρύτανης με τον Κοσμήτορα της Σχολής και έτσι τώρα … ορκιζόμαστε … Αλλιώς ;… Ο Θεός ξέρει πότε μπορεί να άρχιζα να δουλεύω … και η μάνα μου να δουλεύει «σαν το σκυλί», μέχρι τα … 90 της … ……………………………………………………….. Ἡγήσασθαι μὲν τὸν διδάξαντά με τὴν τέχνην ταύτην ἴσα γενέτῃσιν ἐμοῖσι, καὶ βίου κοινώσασθαι, καὶ χρεῶν χρηίζοντι μετάδοσιν ποιήσασθαι, καὶ γένος τὸ ἐξ ωὐτέου ἀδελφοῖς ἴσον ἐπικρινέειν ἄῤῥεσι, καὶ διδάξειν τὴν τέχνην ταύτην, ἢν χρηίζωσι μανθάνειν, ἄνευ μισθοῦ καὶ ξυγγραφῆς, παραγγελίης τε καὶ ἀκροήσιος καὶ τῆς λοιπῆς ἁπάσης μαθήσιος μετάδοσιν ποιήσασθαι υἱοῖσί τε ἐμοῖσι, καὶ τοῖσι τοῦ ἐμὲ διδάξαντος, καὶ μαθηταῖσι συγγεγραμμένοισί τε καὶ ὡρκισμένοις νόμῳ ἰητρικῷ, ἄλλῳ δὲ οὐδενί .
………………………………………….. Τί λέει , μωρέ ο άνθρωπος ;… Οι … «δάσκαλοι» μου της Ιατρικής Σχολής … ίσα με τους γονείς μου ;… Από πού κι ως πού ;… Ποιόν , ρε μάγκα μου Ιπποκράτη ;… Αυτούς που προσκύνησαν την Χούντα , και πρόδωσαν τα παιδιά της εξέγερσης του Πολυτεχνείου , ή τον άλλο τον ακατανόμαστο , που με «έκοψε» στην Ανατομική λέγοντας μου «- Το πτυχίο σας δεσποινίς μου , βρίσκεται κάτω από το … μαξιλάρι μου … Δεν έχετε παρά να ψάξετε να το βρείτε» … Ευτυχώς που …πέθανε και ήρθε τον Οκτώβρη άλλος , που … εντάξει … σκατά ήταν κι αυτός , αλλά , δεν «έκρυβε» πτυχία φοιτητριών , κάτω από το μαξιλάρι του … Για να μην θυμηθώ και τον «αριστοκράτη» της Ιστολογίας-Εμβρυολογίας , που έδιωξε τον Τ. από τις εξετάσεις γιατί λέει δεν φορούσε κουστούμι και γραβάτα … Πού να το βρεί το κουστούμι ο Τ. ;… πού φοράει ένα μεταποιημένο παντελόνι (το γαμπριάτικο του πατέρα του) και όταν το πλένει η μάνα του δεν βγαίνουμε ραντεβού εκείνο το βράδυ , γιατί δεν προφταίνει να στεγνώσει και δεν έχει άλλο (βλέπεις το γαμπριάτικο κουστούμι του καθενός , … ένα είναι … δεν υπάρχει άλλο) . … Πάντως με το που θα τελειώσει αυτή η ορκομωσία , και γίνω επιτέλους γιατρός , ελπίζοντας και στο ότι θα φύγει κάποτε και η στρατιωτική Χούντα και όλα θα είναι καλύτερα τότε , λέω να προσπαθήσω να γίνω Πανεπιστημιακός δάσκαλος και να διδάξω την Ιατρική ΜΟΝΟ σ’ αυτούς που θα την αγαπάνε … κι όχι μόνο στα παιδιά των Πανεπιστημιακών δασκάλων και στα παιδιά των γιατρών … κι αν τα παιδιά μου … αυτά που θα κάνω με τον Τ. δεν θέλουν να γίνουνε γιατροί , θα τα αφήσω ελεύθερα να γίνουν ό, τι θέλουν και δεν θα τους διδάξω την Ιατρική με το ζόρι … Αλλά είμαι σίγουρη ότι τα παιδιά μου θα την αγαπάνε την Ιατρική …. γιατί το DNA τους θα είναι μισό δικό μου , που την αγαπώ και μισό του Τ. που την αγαπάει ακόμα πιο πολύ κι από μένα …. ………………………………… Διαιτήμασί τε χρήσομαι ἐπ’ ὠφελείῃ καμνόντων κατὰ δύναμιν καὶ κρίσιν ἐμὴν, ἐπὶ δηλήσει δὲ καὶ ἀδικίῃ εἴρξειν. Οὐ δώσω δὲ οὐδὲ φάρμακον οὐδενὶ αἰτηθεὶς θανάσιμον, οὐδὲ ὑφηγήσομαι ξυμβουλίην τοιήνδε. Ὁμοίως δὲ οὐδὲ γυναικὶ πεσσὸν φθόριον δώσω. Ἁγνῶς δὲ καὶ ὁσίως διατηρήσω βίον τὸν ἐμὸν καὶ τέχνην τὴν ἐμήν.
…………………………………………. Τελικά … είναι δυνατόν ένας γιατρός , να χρησιμοποιεί τις γνώσεις και την τέχνη του για να κάνει κακό σε κάποιον ;… Ε , γιατρέ μου (Ιπποκράτη μου) ;… Δεν ξέρω τί γινότανε στην εποχή σου , αλλά εδώ ακόμα και τότε στο Μεταγωγών , όταν με έδειραν και μου έσπασαν τον δεξιό μου αντίχειρα … ο γιατρός που βρίσκονταν εκεί (γιατί είχαν και γιατρό … παρόντα στις ανακρίσεις) , έφυγε το κατόπι μου προφασιζόμενος κάποια σπουδαία δουλειά και με πρόλαβε στην επόμενη γωνία , όπου είχα σταθεί για να κλάψω και μου είπε : «- Τράβα στο φαρμακείο απέναντι που διανυκτερεύει και ζήτα του φαρμακοποιού , να σου το ανατάξει το δάχτυλο στη θέση του και να σου βάλει και ένα ξυλάκι για νάρθηκα να μην μείνει πολύ στραβό … Είναι φίλος μου … Πές του : Ο Μιχάλης με στέλνει και δεν θα σε διώξει» … Και έτσι έκανα και το δάχτυλο δεν έμεινε πολύ στραβό … Λίγο στραβό είναι μόνο …ίσα – ίσα , για να … μην με πιάνει το μάτι …. Τί πλάκα Χριστέ μου … Θαρρώ πως θα με πιάσουν τα γέλια τέτοια ώρα σοβαρή … της ορκομωσίας … Αλλά και κάτι άλλο φίλε μου Ιπποκράτη … Αυτό για το «δεν θα δώσω φάρμακο για να πεθάνει κάποιος που το επιθυμεί και μου το ζητά» … ή το ότι δεν θα προκαλέσω έκτρωση σε έγκυο που το επιθυμεί , θαρρώ πως δεν είναι δίκαιο , γιατί ο άνθρωπος είναι ελεύθερος να διαχειρίζεται την ζωή και το σώμα του όπως επιθυμεί … Το μόνο που υπόσχομαι , είναι να εκπαιδεύσω έτσι το μυαλό και την καρδιά μου , ώστε να μπορώ να καταλαβαίνω , ΠΟΙΟΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΕΠΙΘΥΜΕΙ κάτι τέτοιο , και όχι να το ζητάει από μαλακία και χαζομάρα ή από επιπόλαιη σκέψη … Δύσκολο ε ;… Μα και το να είσαι γιατρός , δύσκολο είναι … Μεγάλες κουβέντες , λέω (σκέφτομαι) , αλλά πως να το κάνουμε ;… είμαι πολύ περήφανη , που βρίσκομαι εδώ και λέω τον όρκο σου Γιατρέ μου … Και με την άκρη του ματιού μου βλέπω και την μάνα μου που με παρακολουθεί συγκινημένη και σκέφτομαι πως αν δεν ήταν αυτή , δεν θα βρισκόμουν τώρα εδώ να λέω τον όρκο σου , που κρατάει την αξία του χιλιάδες χρόνια τώρα και ούτε θα είχα γνωρίσει τον Τ. που … εντάξει , δεν είμαι και τρελλά ερωτευμένη μαζί του , αλλά είναι ο πιο καλός κι αξιαγάπητος άνθρωπος στον κόσμο … που δεν θα ξεχάσω ποτέ τότε (πριν τα «φτιάξουμε» , που είμασταν στης Ιωάννας μαζεμένοι όλοι φοιτητές και τρώγαμε μακαρονάδα και σκέφτηκα : «Πόσο διψάω … Πού να είναι άραγε η κουζίνα να πιω ένα ποτήρι νερό;» … κι εκείνος μόνο κοιτάζοντας με , το έννοιωσε τί σκεφτόμουν και μού’φερε ένα ποτήρι νερό και μου είπε «ξέρω πάντα τί θέλεις …γιατί σκέφτομαι μόνο αυτό … το τί μπορεί να θέλεις δηλαδή» . ………………………………….. Οὐ τεμέω δὲ οὐδὲ μὴν λιθιῶντας, ἐκχωρήσω δὲ ἐργάτῃσιν ἀνδράσι πρήξιος τῆσδε. Ἐς οἰκίας δὲ ὁκόσας ἂν ἐσίω, ἐσελεύσομαι ἐπ’ ὠφελείῃ καμνόντων, ἐκτὸς ἐὼν πάσης ἀδικίης ἑκουσίης καὶ φθορίης, τῆς τε ἄλλης καὶ ἀφροδισίων ἔργων ἐπί τε γυναικείων σωμάτων καὶ ἀνδρῴων, ἐλευθέρων τε καὶ δούλων. ……………………………………………… Α χα χα χα !!!… νησιώτη Αιγιοπελαγίτη γιατρούλη μου … τί πλάκα έχεις … Από τα χρόνια σου ήταν κάπως πιο … προστυχάντζες οι γιατροί και οι συν αυτοίς απ’ όλους τους άλλους εργαζόμενους … Ίσως να φταίει , ότι έρχονται συνέχεια σε επαφή με το …γυμνό σώμα … Ίσως πάλι να φταίει το γεγονός ότι συμβιούν συνέχεια με το …θάνατο και ο καλύτερος τρόπος να ξορκίσεις τον θάνατο , είναι να ασχοληθείς με την Ζωή και … Ζωή παράγεται με το … σεξ … Εντάξει … εντάξει … μην στραβομουτσουνιάζεις … Μια θεωρία είναι … Μια πλάκα κάνουμε … ………………………………………….. Ἃ δ’ ἂν ἐν θεραπείῃ ἢ ἴδω, ἢ ἀκούσω, ἢ καὶ ἄνευ θεραπηίης κατὰ βίον ἀνθρώπων, ἃ μὴ χρή ποτε ἐκλαλέεσθαι ἔξω, σιγήσομαι, ἄῤῥητα ἡγεύμενος εἶναι τὰ τοιαῦτα.
………………………………………………….. Η μεγαλύτερη τελικά αρετή σ’ έναν γιατρό , είναι η Εχεμύθεια … Από την άλλη , όμως και το κουτσουμπολιό , καλό είναι … ευχάριστο … Μπα … θα προσπαθήσω να είμαι εχέμυθη … σε ό, τι μου λένε οι ασθενείς μου … Μόνο με τον Τ. (γιατί ο Τ. θα είναι πάντα … σε όλη μου τη ζωή , δίπλα μου) θα τα κουβεντιάζω … Τί ; Όχι ;… Καλά … ούτε με τον Τ. … έχεις δίκιο .
………………………………………………….. Ὅρκον μὲν οὖν μοι τόνδε ἐπιτελέα ποιέοντι, καὶ μὴ ξυγχέοντι, εἴη ἐπαύρασθαι καὶ βίου καὶ τέχνης δοξαζομένῳ παρὰ πᾶσιν ἀνθρώποις ἐς τὸν αἰεὶ χρόνον. παραβαίνοντι δὲ καὶ ἐπιορκοῦντι, τἀναντία τουτέων. ………………………………………………….. Ουάου !… τελειώνουμε … Θα χαιρετήσω τον Πρύτανη και τον Κοσμήτορα , θα υπογράψω , θα φιληθούμε με τον Τ. , θα δώσω κι ένα φιλί στην μάνα μου που …. ουπς … κλαίει ήδη … και μετά … Α, μετά … Έχω για μετά , ένα ολόκληρο και ολόδικο μου … δεκάρικο , που το μάζευα πως και πως αυτές τις τελευταίες ημέρες … Θα πάω λοιπόν τον Τ. και την μαμά μου να τους κεράσω ούζο «με … δώδεκα ειδών μεζέδες» , που λέει και ο κατάλογος στου «Ξαρχάκου» , στο πάρκο της Παραλίας , κάτω από την ΧΑΝΘ … ============================= Έχω «εγγραφή» στην Ιατρική Σχολή Του Αριστοτέλειου , με ημερομηνία 13-12-1967 ….. Ημέρα που έγινε το … αντιπραξικόπημα (κίνημα ; ) του «τέως» τότε με τον … Έρσελμαν … Και έχω ημερομηνία ορκομωσίας (αποχώρηση) με ημερομηνία 25-11-1973 ημέρα του πραξικοπήματος του Ιωαννίδη … Με πραξικόπημα μπήκα , με πραξικόπημα βγήκα … Σημαδιακό ;… κι αν ναι , σε τί ;
Τον όρκο μου όμως προσπάθησα να τον κρατήσω … Και … κάτι κατάφερα . —————————————————-
Σαν … σήμερα … 25 Νοεμβρίου 1973 ….. «Ὄμνυμι Ἀπόλλωνα ἰητρὸν, καὶ Ἀσκληπιὸν, καὶ Ὑγείαν, καὶ Πανάκειαν, καὶ θεοὺς πάντας τε καὶ πάσας ….»
Anna-Silia 
faros
24 Νοεμβρίου , 2009 at 20:33
Επειδή δεν κατάλαβα … χριστό – αλήθεια σε ποια γλώσσα ορκίστηκες ;;;;;;;;;; – το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι φόραγες ένα υπέροχο ταγιεράκι και επίσης μου άρεσε πολύ το … στιλ των δαχτύλων σου !!!
Μια ερώτηση: Ο Ιπποκράτης το … ξέρει ότι ορκίζεστε στο όνομά του ;;;
Τέλος, ελπίζω σιγά – σιγά να … αποχουντοποιήθηκες !!! 😀 😀 😀
(πλάκα κάνω , έτσι ; )
υ.γ. Άλλο ένα Υπέροχο Δοκίμιο !
Γεια και χαρά σου !
silia
25 Νοεμβρίου , 2009 at 23:19
@ faros
Στην υπέροχη … αρχαία Ελληνική γλώσσα και επαναλαμβάνω , πως το ακόμα πιο υπέροχο , είναι πως ορκίστηκα στον Απόλλωνα , τον Ασκληπιό , την Υγεία, την Πανάκεια, καὶ σε ΟΛΟΥΣ τους θεοὺς ΚΑΙ ΤΙΣ ΘΕΕΣ !!! συμπεριλαμβανομένης και της Αφροδίτης (υποθέτω) … Μη μου πεις πως δεν είναι υπέροχο …
Ωστόσο , έχεις δίκιο , στους περισσότερους από εμάς , ακόμη και από την γενιά μας , η αρχαία Ελληνική , είναι δυσ- …έως και α-κατανόητη . Γι αυτό αν δεν βαριέσαι διάβασε αυτό
————————————
Στις … ενδυματολογικές σου γνώσεις , φίλε μου , παίρνεις ΕΠΙΕΙΚΩΣ … κάτω από την βάση και να ξανάρθεις τον Σεπτέμβρη (που λέγανε τα παλιά χρόνια) με τον … κηδεμόνα σου … Με άλλα λόγια έμεινες μεταξεταστέος … Βρε Φάρε ! … έλεος … Δεν λέγεται «ταγιεράκι» αυτό που φοράω … «Μαντώ» λέγεται … Πρόσεξε είναι η δεύτερη ενδυματολογική άγνοια που εκδηλώνεις … με την τρίτη … «καίγεσαι» .
———————————
Όσο γι αυτό που γράφεις για τα δάχτυλά μου … χτύπησες στόχο κατευθείαν στο «Δόξαπατρί» … Είναι το πιο αγαπημένο μου κοπλιμέντο ever… Κοκκίνησα από την χαρά μου τόσο πολύ , που μπορεί να με εκλάβεις και σαν μέλος της … ΚΝΕ .
Αλήθεια σου λέω ότι κοκκίνησα από την χαρά μου …
faros
25 Νοεμβρίου , 2009 at 23:53
Πάλι με μπέρδεψες !
Τι είναι «Μαντώ» ;;;
Εγώ, μόνο … τη Μαντώ Μαυρογένους, γνωρίζω … 😆
Η πρώτη … πότε ήταν ;;; Δεν θυμάμαι !
Σ΄ευχαριστώ για την μετάφραση … μόνο … μόνο να: Έτσι όπως το διάβασα … ε, κανένας γιατρός (από όσους γνώρισα) δεν τα ακολουθεί αυτά !
Γιατί ορκίζεστε αφού δεν πρόκειται να τα ακολουθήσετε ;;;
Για την πλειοψηφία μιλάμε …
υ.γ. πολύ θα το ήθελα … πίστεψέ με !
Την καλησπέρα μου !
silia
5 Δεκεμβρίου , 2009 at 01:22
@ faros
Δεν είναι σίγουρο , και εκ προοιμίου γνωστό , ότι δεν θα τα ακολουθήσουμε .
Άλλωστε , και ένας μόνο να τα ακολουθήσει , … σπουδαίο θα είναι .
Το τί σημαίνει «μαντώ» σου το γράφω , παρακάτω .
nikoleta
24 Νοεμβρίου , 2009 at 20:51
Ειστε υπεροχος ανθρωπος..Αυτο εχω αποκομισει απο τις εγραφες σας.
silia
25 Νοεμβρίου , 2009 at 23:36
@ nikoleta
Σ’ ευχαριστώ καλή , μικρή μου φίλη .
Συγχώρεσέ μου το ότι σε αποκαλώ «μικρή» , αλλά το υποθέτω από το γεγονός ότι μου απευθύνεις τον λόγο στον Πληθυντικό .
Με έκανες να νοιώσω πολύ σπουδαία .
πρεσβύωψ
24 Νοεμβρίου , 2009 at 21:36
Ορκίζομαι να μη ξανακλάψω διαβάζοντας κείμενό σου. Να είσαι καλά να χαίρεσαι αυτούς που αγαπάς και να έχεις χρόνο να γράφεις αυτά τα υπέροχα κείμενα.
silia
26 Νοεμβρίου , 2009 at 00:00
@ πρεσβύωψ
Να μην ξανακλάψεις φίλε μου … Να μου υποσχεθείς όμως ότι θα γελάς με τα αστεία που γράφω όπως πχ το τελευταίο ανέκδοτο που άκουσα σήμερα το μεσημέρι στην τραπεζαρία του Νοσοκομείου . Χάρισμα σου :
Η γνωστή τριας (ένας Αμερικάνος , ένας Ρώσος και ένας Έλληνας γιατροί) ταξιδεύουν για συνέδριο στην Ιαπωνία με αεροπλάνο . Από κάτω τους ο Ειρηνικός ωκεανός . Ξαφνικά εμφανίζεται ο Χάρος και τους λέει : «Ήρθα να σας πάρω και θα γλυτώσει όποιος καταφέρει να πετάξει από το αεροπλάνο στην θάλασσα , ένα αντικείμενο και δεν μπορέσω να το βρω και να το φέρω πίσω σε λίγα λεπτά … Όσο μικρό κι αν είναι » … Ο Αμερικάνος βγάζει κρυφά από το πέτο του , μια μικρή βελόνα και την πετάει από το ανοιχτό παράθυρο στην θάλασσα . Ο Χάρος φεύγει και σε ένα λεπτό , επιστρέφει πίσω με την βελόνα στο χέρι … «αυτή δεν ήταν ;» «ναι » απαντάει ο Αμερικάνος και πέφτει νεκρός . Η ιστορία επαναλαμβάνεται με τον Ρώσο , που βγάζει κρυφά μια τρίχα από το φρύδι του (δεν θέλω γελάκια … «φρύδι» , είπα) και ο Χάρος την επιστρέφει σε δύο λεπτά … Πάει και ο Ρώσος … Έρχεται η σειρά του Έλληνα γιατρού , που βγάζει από την τσέπη , ένα άσπρο μεγαλούτσικο αντικείμενο και το πετάει στην θάλασσα … Ο Χάρος φεύγει και … χάνεται . Περνούν ώρες , το αεροπλάνο φτάνει στον προορισμό του , προσγειώνεται , φεύγουν όλοι για τα ξενοδοχεία τους και την άλλη μερα νάτος ο Χάρος καταπτοημένος μπροστά στον δικό μας … «Σου χαρίζω βέβαια την ζωή , αλλά έλεος .. Πές μου τί ήταν αυτό , που πέταξες και δεν μπόρεσα να το βρω» … Και η απάντηση του Έλληνα γιατρού «DEPON αναβράζον» .
====================
Aν μου πεις ότι γέλασες , αυριο , θα σου πω άλλο ένα … Σόκιν αυτή την φορά .
———————————
Σ’ ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια .
itelli
24 Νοεμβρίου , 2009 at 21:42
Μάνα, νομίζω ότι ξέχασες κ την δικτατορία του Μεταξά (4 Αυγ) ως επέτειο (γενεθλίων).
Ή μήπως αυτή είναι η άλλη μου μάνα;; Είστε τόσο κοντά που σας έχω μπερδέψει…
silia
26 Νοεμβρίου , 2009 at 00:10
@ itelli
itelli σπλάχνο μου !… Η μανούλα χάρηκε τόσο πολύ που την ξαναθυμήθηκες μετά από τόσο καιρό , που σου συγχωρεί το … ατόπημα , να την τοποθετείς ηλικιακά στην εποχή της δικτατορίας του Μεταξά … Εντάξει … σε πειράζω … Ξέρω ότι λές για τον Αυγουστο … Στις 5 Αυγούστου έχει η μανούλα γενέθλια … Στίς 4 Αυγούστου έχει γενέθλια μάλλον η άλλη σου η μαμά …. Που με την ευκαιρία να μου την φιλήσεις , και να διαβάσεις αυτό .
——————————
Μου έλειψες .
ελευθερία
25 Νοεμβρίου , 2009 at 00:27
Υπέροχο κείμενο, Σήλια.
ελευθερία
25 Νοεμβρίου , 2009 at 00:35
Υπέροχο κείμενο, Σήλια. Ακόμα κι αν το διάβαζα αλλού θα ήξερα οτι είναι δικό σου, έχεις εναν ιδιαίτερο τρόπο γραφής τελείως δικό σου. Με πραξικόπημα μπήκες, με πραξικόπημα βγήκες… σημαδιακό …. ίσως γιατί η στάση ζωής σου είναι από μόνη της πραξικόπημα. Γιατί τα αυτονόητα όπως το να κρατάς τον όρκο σου, και να προσπαθείς για το καλύτερο, δουλεύοντας με ανθρώπους, στην εποχή μας έχει γίνει πραξικοπηματικό. Να είσαι πάντα καλά. ( η πιο πάνω αρχή του σχολίου, μου «έφυγε» κατά λάθος).
silia
29 Νοεμβρίου , 2009 at 17:54
@ ελευθερία
Πόσο γλυκός ο λόγος σου καλή μου φίλη … «Χαϊδεύει» , με στοργή , όλες (σχεδόν) τις «πληγές» της ζωής μου … Αυτός ο λόγος για την … πραξικοπηματική ζωή … Δεν μπορώ να βρω λόγια για να πω «ευχαριστώ» … Θα το κάνω κατά μόνας …. «από μέσα μου» , που λένε και ελπίζω ότι θα καταφέρεις να το «ακούσεις» … Τί λέω ;… είμαι σχεδόν σίγουρη πως θα το ακούσεις . Άνθρωπος που «μιλάει» στα σώψυχα των ανθρώπων , μπορεί και να «ακούει» τα σώψυχά τους .
Ξέρεις Ελευθερία … : Έχω την εντύπωση , ότι σε πολλά «μεγάλα» , δεν κατάφερα να κάνω το καθήκον μου πλήρως … Ότι θα μπορούσα να κάνω πιο πολλά … πιο ορθά … πιο βαθειές τομές … αλλά δεν τα κατάφερα . Ίσως γιατί φοβόμουν … ίσως γιατί ολιγώρησα … ίσως γιατί την τελευταία στιγμή έκανα πίσω … ίσως γιατί νοιάστηκα πιο πολύ για τον εαυτό μου … Σε πολλά θέματα … Στο θέμα «Αντίσταση» , στο θέμα γονείς … στο θέμα ΑΥΤΑΠΑΡΝΗΣΗ (μεγάλη Αρετή) …
Δεν θέλω να … μειώσω τον εαυτό μου , αλλά θαρρώ πως αυτός ο υπέροχος , γλυκός σου λόγος περί ….. «πραξικοπηματικής ζωής» και αυτονόητου , αποτελεί μια κάπως … υπερβολή για την πάρτη μου .
Όπως και νά’χει όμως , απλά … σ’ ευχαριστώ .
Νερένια
25 Νοεμβρίου , 2009 at 08:21
Πολύ με συγκινήσατε.
Είχα πολλές φορές σκεφτεί πόσο δύσκολο θα ήταν εκείνα τα χρόνια για τους αντικαθεστωτικούς φοιτητές να έρχονται σε επαφή με «δασκάλους» που τα κάναν πλακάκια με τη χούντα. Όσο να ‘ναι, γκρεμίζεται μέσα σου το πρότυπο του δασκάλου. Κι άντε να τους σφίξεις και το χέρι στην ορκωμοσία. Μια ανατριχίλα από αηδία θα την έχεις, δεν μπορεί…
Να είστε καλά. Σας διαβάζω πάντα με ενδιαφέρον, σήμερα όμως με συγκινήσατε.
silia
26 Νοεμβρίου , 2009 at 20:59
@ Νερένια
Σ’ ευχαριστώ Νερένια . Να είσαι καλά .
Θέλω να πω κάτι παραπάνω πάνω σ’ αυτό το αίσθημα από ανατριχίλα και αηδία που περιγράφεις … Είναι σαν να … βουτάς και να βουλιάζεις το χέρι σου , αργά-αργά , μέσα σε ένα μεγάλο δοχείο γεμάτο σκ….α για να πιάσεις με προσοχή στον πάτο του , εκείνο το κομμάτι του ψωμιού , που θα σε σώσει από την … λιμοκτονία …
Με την ευκαιρία , μου θύμισες μια ιστορία από το τέλος των φοιτητικών μου χρόνων , με μια επαφή μου με κάποιον από τους «δασκάλους» μου … Είναι μια ιστορία που μοιάζει απλοϊκή και συνηθισμένη , αλλά αποδίδει πολύ καλά , αυτό το έτσι περιγραφόμενο συναίσθημα …
Σου υπόσχομαι , να την κάνω ποστ , και να σου την αφιερώσω .
Τα φιλιά μου .
mamma
25 Νοεμβρίου , 2009 at 09:08
Με συγκίνησες.
silia
26 Νοεμβρίου , 2009 at 20:50
@ mamma
Ξέρεις mamma , κι εσύ με συγκίνησες … Όχι τώρα , αλλά πριν από πολύ καιρό , όταν πρωτοεμφανίστηκες στον χώρο των ιστολογίων … Τότε γεννήθηκε μέσα μου μια πεθυμιά (απόρροια της συγκίνησης που μου προκάλεσες) , που σιγά – σιγά ωρίμασε (και ωριμάζει ακόμα μέσα μου) και που μοιάζει να μου μιλά και να μου λέει : «Αν ξαναγεννηθώ , θέλω να γίνω …»mamma» … Όχι «μαμά» («μαμά» , έγινα) , αλλά «mamma» …
Πιστεύω να καταλαβαίνεις τί θέλω να πω … Είσαι πολύ έξυπνη γυναίκα
Τα φιλιά μου και σ’ ευχαριστώ .
Γιωργος
25 Νοεμβρίου , 2009 at 10:36
Μας «φτιάξατε» παλι για τα καλά……..αν και περάσαν πολλά χρόνια δεν αλλάξανε πολύ τα πράγματα οσον αφορά τις ορκομωσίες(πήγα σε πολλές φίλων-συμμαθητών) ουτε η προστυχιά η αχρειότητα καθηγητών……..άκου «την έχω κάτω απο το μαξιλάρι μου» κρατώ ως μεγαλύτερο πλεονέκτημα την εχεμύθεια των γιατρών να είστε καλά……..το μαντό(γιατι μαντο ειναι οχι ταγιερακι)τι χρώμα είχε,μήπως καροτί;;;
silia
26 Νοεμβρίου , 2009 at 02:20
@ Γιωργος
Έχεις … μερικό δίκιο . Στις ορκομωσίες η αλήθεια είναι πως δεν άλλαξαν πολλά … Οι ίδιοι περήφανοι και συγκινημένοι γονείς , το ίδιο καμάρι κρατώντας το «χαρτί» , τα φλας (ίσως λίγο περισσότερα) , η ίδια βαριεστημάρα στα μούτρα των καθηγητών (των περισσοτέρων) . Αλλά οι καθηγητές του «τότε» , θαρρώ πως έφεραν επάξια τον τίτλο του …πρόστυχου και του αχρείου … ενώ τώρα πρόκειται για βαριεστημένα ταλαίπωρα λαμόγια (όχι όλοι , επιμένω) που δίκαια φέρουν τον χλευαστικό τίτλο «ιπτάμενοι» . Ξέρεις Γιώργο , ότι δεν σε δεχόντουσαν να μπεις καν να δώσεις εξετάσεις περιόδου , όχι μόνο αν δεν φορούσες κουστούμι με γραβάτα , αλλά αν δεν προσκόμιζες (σαν εισητήριο για τις εξετάσεις) την απόδειξη αγοράς (από το βιβλιοπωλείο) του βιβλίου τους . Υπήρχαν πάντα όμως και παντού οι φωτεινές εξαιρέσεις . Λαμπροί άνθρωποι , διδάσκαλοι , και γιατροί που γινόντουσαν παραδείγματα της τήρησης του Ιπποκράτειου όρκου .
————————————
Συγχαρητήρια , για τις …. ενδυματολογικές σου γνώσεις …. μαντώ , βέβαια και όχι ταγιεράκι … Να το πεις του Φάρου αυτό … Όσο για το χρώμα , μπορεί να μην το … υποψιάζεσαι από την ασπρόμαυρη φωτογραφία , αλλά ήταν κόκκινο … Κόκκινο της φωτιάς … του αίματος …
Ε , μα … τά’θελε κι εμένα ο … κ…λος μου . Φιρί φιρί το πήγαινα για μια επισκεψούλα στο Τμήμα Μεταγωγών …
atheofobos
25 Νοεμβρίου , 2009 at 12:36
Τι μου θύμισες τώρα με αυτό το υπέροχο κείμενο…..
Φαίνεται΄πάντως ότι για να γίνεις καθηγητής της Ιστολογίας πρέπει κάποια βίδα να έχει λασκάρει.
Στην Αθήνα αντίστοιχα έπρεπε να φοράς οπωσδήποτε κουστούμι αλλά αυτό δεν έπρεπε να είναι ψαλιδόκωλο αλλά επίσης δεν θα έπρεπε να είσαι και πολύ μαυριδερός αλλά ούτε και Εβραίος!
silia
29 Νοεμβρίου , 2009 at 18:23
@ atheofobos
Καμία βίδα δεν τους είχε λασκάρει …. Απλά η «μηχανή» του μυαλού τους , τα «γρανάζια» τους , οι «ιμάντες» τους τα «ρουλεμάν» , «δούλευε» μόνο σε περιβάλλον κακίας , προστυχιάς , φιλαυτίας , κομπασμού , ρατσισμού , και άλλων τέτοιων … «κινητήριων δυνάμεων» …. Πάντα για κάποιους μιλάμε …. είπαμε … όχι για όλους .
Άσχετο : Αυτό το «ψαλιδόκωλο» κουστούμι , τί ακριβώς είναι ; Μεγάλωσα με μπαμπά … ράφτη και δεν το έχω ξανακούσει …
Ωστόσο επειδή μου ήρθε στο μυαλό το «Για ένα κουστούμ…» του Άσιμου , ας το ξαναθυμηθούμε
atheofobos
2 Απριλίου , 2013 at 19:04
Διαβάζοντας σήμερα τα σχόλια στου Σαραντάκου ξαναβρέθηκα εδώ από το λινκ που είχες βάλει.
Ξαναδιάβασα το ποστ με την ίδια ευχαρίστηση όπως την πρώτη φορά διάβασα την απορία σου για τα ψαλιδόκωλα σακάκια.
Την 10ετια του 60 ήταν της μόδας τα σακάκια με ένα άνοιγμα στο κάτω μέρος της πλάτης και μετά με τα δύο πίσω πλαϊνά ανοίγματα.Αυτά στην Αθήνα τα λέγαμε ψαλιδώκολα!
vel
25 Νοεμβρίου , 2009 at 19:47
πολύ όμορφο .. νάσαι καλά .. τί έγινε ο Τ. ;
silia
29 Νοεμβρίου , 2009 at 19:04
@ vel
Καλώς ήρθες φίλε μου και νά ‘ σαι καλά κι εσύ με την εύστοχη … απορία σου . Ξέρεις , … από την ώρα που χτύπησα το τελευταίο πλήκτρο , αυτής της ανάρτησης , περιμένω , από τους ανθρώπους , που δεν με γνωρίζουν , να ακούσω , αυτή την ερώτηση : «Τί απέγινε ο Τ.;» … Μα , τί άλλο από το να … είμαστε ακόμα μαζί …. ‘Αλλωστε το είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου :Είπα «…γιατί ο Τ. θα είναι πάντα … σε όλη μου τη ζωή , δίπλα μου…» .
Και ξέρεις κάτι ;… Μπορεί να το θεωρήσεις υπερβολή , αλλά πίστεψέ με : Ακόμη ξέρει .. τί θέλω , και ακόμα μέχρι τώρα , δεν χρειάζεται να το ζητήσω , αυτό που θέλω … Το ξέρει και θα γίνει χίλια κομμάτια , που λένε , για να μου το προσφέρει … Γιατί αυτό που είπε , το :«ξέρω πάντα τί θέλεις …γιατί σκέφτομαι μόνο αυτό … το τί μπορεί να θέλεις δηλαδή” , δεν ήταν απλά ένας λόγος εντυπωσιασμού , για να «ρίξει την γκόμενα» … Αυτό που ειπε , είναι ο ίδιος ο Τ. … Είναι η … λεζάντα , κάτω από την «εικόνα» του ….
Γι αυτό και είμαστε , 40 περίπου χρόνια μετά , ακόμα μαζί ….
vel
30 Νοεμβρίου , 2009 at 23:59
νάστε πάντα καλά ..
silia
1 Δεκεμβρίου , 2009 at 00:27
@ vel
Διάβασε σε παρακαλώ , αν έχεις χρόνο και διάθεση , αυτό https://silia.wordpress.com/2007/10/29 (Η ΚΟΥΚΛΑ ΜΟΥ)
kanali
26 Νοεμβρίου , 2009 at 07:22
Ελπίζω (και μεταφέρω παράκληση όλων των Ελλήνων) να μην αποφασίσεις να ξανασπουδάσεις.
Σε μια τέτοια περίπτωση, σε παρακαλώ φιλενάδα, να με ειδοποιήσεις να πάω να κρυφτώ την ημέρα της εγγραφής και την ημέρα της αποχώρησης. 🙂
Κατά τα άλλα …»έγγραψες» πάλι.
silia
29 Νοεμβρίου , 2009 at 19:53
@ kanali
Χα χα χα !… Κι όμως , Καναλιώτη μου ,… Ξανασπούδασα , πριν 15 χρόνια Θεατρολογία , και συγκεκριμένα , Σενάριο και Σκηνογραφία στα πλαίσια του Ανοιχτού Πανεπιστημίου που λειτούργησε τότε στην πόλη μου ….
Λες να … μην πιάνει το Ανοιχτό Πανεπιστήμιο ;… ή δεν πιάνει απλά επειδή πέρασαν πολλά χρόνια ;
Σ’ ευχαριστώ .
faros
26 Νοεμβρίου , 2009 at 12:50
Το επαναλαμβάνεις αυτό το … Μαντώ … μήπως τελικά εννοείς … μαντό ;;;;;;;;;;;;;;
Καλημερούδια !
silia
29 Νοεμβρίου , 2009 at 20:23
@ faros
Το επαναλαμβάνω , γιατί το σωστό είναι «μαντώ» και θα σου εξηγήσω το γιατί :
Η λέξη είναι γαλλική και ελληνοποιημένη . Δεν είναι Ελληνική ώστε να ακολουθεί τον κανόνα της γραμματικής που λέει , πως τα ουδέτερα σε «ο» γράφονται πάντα με όμικρον . Τα παλιά (εννοώ τα αρχαία , χρόνια η ορθογραφία έπαιζε τεράστιο ρόλο , γιατί υπεισέρχετο στο θέμα προφορά . Έτσι λοιπόν , όταν οι Έλληνες έλεγαν μια λέξη με «ω» (πχ. ωόν) τραβούσαν το «ω» , και το πρόφεραν σαν … μακρόσυρτο «ο» . Με άλλα λόγια , αλλιώς πρόφεραν την λέξη «το ον» και αλλιώς την λέξη «ο ών» . Στην Γαλλική γλώσσα , έχουμε την κατάληξη «eau» που προφέρεται σαν «ο» , αλλά … μακρόσυρτα και παχιά , κάτι δηλαδή , σαν το «ωμέγα» το δικό μας (των αρχαίων) … Έτσι δηλαδή μακρόσυρτα και παχιά προφέρονται οι καταλήξεις των λέξεων manteau (=ελαφρύ πανοφώρι) , nouveau (=νέος) , bureau (=γραφείο) plateau (=οροπέδιο) κλπ…
Τώρα θα μου πεις : Δεν μιλάμε και γράφουμε πια την Αρχαία Ελληνική γλώσσα . Ναι , αλλά δεν καταργήσαμε το «ω» και γράφουμε μόνο με «ο» τα πάντα Και «ο» γράφουμε , και «ω» γράφουμε… Άρα ;… Ποιό είναι πιο σωστό ;…. Το «μαντώ» Φάρε μου … Όχι που το «το μαντό» είναι τελείως λάθος , αλλά ούτε και το «το μαντώ» είναι για … πέταμα ….. ΔΕΝ σκοτώνουν τα άλογα , όταν γεράσουν…
Φιλιά και καλή εβδομάδα από αύριο .
Εμείς (οι ορκισθέντες στον Ιπποκράτη) από αύριο , αρχίζουμε … απεργιακές κινητοποιήσεις .
faros
1 Δεκεμβρίου , 2009 at 17:35
Ο λόγος ;;;;
Για να αγοράσετε πολλά … μαντά ;;;;;;;;;;
υ.γ. και μην μου πεις ότι και ο … πληθυντικός μου είναι λάθος ;;;;;;;;
Δεν θα το … αντέξω !!! 😆
Και Καλό Μήνα !
faros
27 Νοεμβρίου , 2009 at 09:08
Ξανα … καλημερούδια !
Βιολιστής στη στέγη
27 Νοεμβρίου , 2009 at 14:50
Θαυμάζω τους ανθρώπους που ανοίγοντας το σεντούκι των αναμνήσεών τους, αποκαλύπτουν ιστορίες με ιδιαίτερο βάρος και νόημα…
Ισως γι’ αυτό, ενθύμια αυτού του είδους, δεν χάνονται ποτέ, δεν ξεθωριάζουν, δεν γίνονται ποτέ «ντεμοντέ»…
Και ευτυχώς, ακόμη, που η αρχαία ελληνική γλώσσα, κάποιες φορές συναντά τους πραγματικούς εκφραστές της…
Υπέροχη ανάρτηση!
silia
29 Νοεμβρίου , 2009 at 21:34
@ Βιολιστής στη στέγη
Τίποτα δεν «χάνεται» στην ροη του χρόνου , αν κρατάς καλολαδωμένα και περιποιημένα τις κλειδωνιές , τους μεντεσέδες , και τα κλείστρα και τα μάνταλα , από το … σεντουκάκι του μυαλού σου , με άλλα λόγια , αν δεν τακτοποιείς , και φροντίζεις να …»ξεσκονίζεις» κατά καιρούς τις πολύτιμες αναμνήσεις σου …
Πολύτιμες , γιατί τελικά , αυτές μόνο σου απομένουν , απόλυτα δικές σου …
Σ’ ευχαριστώ για όλα .
anepidoti
27 Νοεμβρίου , 2009 at 23:23
Δεν έχω τι να πω…μάλλον εκτόςς απ’ τον ιπποκράτη έπρεπε να συμπεριλάβεις στον όρκο σου και όλες τις μούσες.
υπέροχες αναδρομές και συγκρίσεις, υπέροχες!
silia
30 Νοεμβρίου , 2009 at 00:12
@ anepidoti
Πω πω !… τί σπουδαίος λόγος !
Τις Μούσες , ε ;… Τα αρχαία κορίτσια των Τεχνών …
Σαν με έμμεσο τρόπο να μου λες πως … είμαι καλλιτέχνης ;…
Πόσο πολύ σ’ ευχαριστώ .!
Μου θύμισες μια κουβέντα μου , που ξεστόμισα παλιά , πάνω σε μια φάση … εγωπάθειας :
-Εγώ , δεν ζω απλά … Κάνω τέχνη …
Εντάξει …. Εγωπαθέστατο …. Αλλά το είπα … το ομολογώ .
faros
28 Νοεμβρίου , 2009 at 08:15
Καλημέρα … Καλό Σαββατοκύριακο !
Liakada
28 Νοεμβρίου , 2009 at 22:38
αει να χαθείς! Μ έκανες και βούρκωσα.. έτσι που τα έγραψες …
Το μαντώ σου υπέροχο μανταμ! Και η τσαντούλα tres sic ! ;)ppp Καθόλου ντεμοντέ . Οπως και το κείμενο σου .. ΑΥτό κούκλα μου δεν είναι ανάρτηση είναι «κατάθεση ψυχής» …
Το 73 έδωσες τον ορκο σου είπες ? εμ Σίλια μου τι τις έκοψες μισερες τις φωτογραφίες βρε.. Ασε τις ολόκληρες να δούμε κανα γνωστό ;)ppp
παλιοσειρες.. λολ
silia
1 Δεκεμβρίου , 2009 at 18:42
@ Liakada
Ένα με είχε η μάνα μου κι εκείνο … θεοζητημένο (κάπου το έχω ξαναγράψει , πως η μάνα μου γέννησε 10 (! ) παιδιά και είχε εμένα μόνο) . Γι αυτό λοιπόν φρόντιζε να με έχει στην τρίχα … Και όταν λέω «φρόντιζε» αυτό μεταφράζεται σε α π ό λ υ τ η προσωπική δική της ένδεια και στέρηση και βαριά εργασία μέχρι τα 71 της , για να μπορώ να ντυθώ αξιοπρεπώς (με την έννοια που έφερε το «αξιοπρεπώς» , εκείνη την εποχή) , μια μέρα με τόσο μεγάλη αξία στα μάτια της …
Επέτρεψέ μου όμορφη Χειμωνιάτικη Λιακάδα μου να πω κάτι ίσως άσχετο με το όλο δημοσίευμα , αλλά αυτή τη στιγμή που σου γράφω , νοιώθω τόσο πληγωμένη από κάποια λόγια εδώ μέσα , ωστε πρέπει να το πω , με την ελπιδα ότι ίσως έτσι λυτρωθώ από την έντονα πικρή … στυφή γεύση , που κάθησε πάνω στην ψυχή μου :
Η φτώχεια Λιακάδα μου , δρα με δυο τρόπους πάνω στον άνθρωπο . Ή τον σκληραίνει και του σαπίζει την καρδιά και τον κάνει εκδικητικό και ανελέητο με τους «άλλους» , ή τον γλυκαίνει και τον κάνει φιλάνθρωπο και ελεήμονα και μεγαλόψυχο και αλτρουιστή , άσχετα αν στην μετέπειτα ζωή του απέκτησε ή όχι χρήματα …
Σου ζητώ για μια ακόμη φορά , συγνώμη για την «άσχετη» (φαινομενικά) ροή λόγου , αλλά έννοιωσα ότι έπρεπε κάπου να τα πω … Και «διάλεξα» εσένα .
———————————–
Όσο για το «κόψιμο» των φωτογραφιών , ε … δεν έκοψα και πολλούς … Μια συμφοιτήτρια μου μόνο που στέκεται δίπλα στον Τ . , κι εκείνη γιατί μου φάνηκε ότι ήταν … πιο όμορφη από μένα …
Ας γελάσουμε λιγάκι , γιατί με πήραν τα … ζουμιά .
elina
28 Νοεμβρίου , 2009 at 23:15
Ενα σχόλιο θα κάνω μόνο: ΥΠΕΡΟΧΕΣ ΟΙ ΦΩΤΟ!!
silia
1 Δεκεμβρίου , 2009 at 19:15
@ elina
Ένα (σχόλιο) … και φαρμακερό .
Πλάκα κάνω .
Μα και εσύ βρε Ελινάκι … Ποιος απεικονίζεται σ’ αυτές τις φωτο , ώστε να μην είναι υπέροχες ;…
——————————-
Άσχετο : Πήγαινε στην σελίδα σου του facebook . Σου έχω δώρο ένα βιντεάκι , από τα περσινά μας Χριστούγεννα .
Φιλιά .
faros
29 Νοεμβρίου , 2009 at 08:48
Καλημέρα !
silia
1 Δεκεμβρίου , 2009 at 19:24
@ faros
Καλό μήνα .
Και … καλό Χειμώνα .
Λιακαδα
29 Νοεμβρίου , 2009 at 10:57
Επανέρχομαι για να σχολιάσω σοβαρά τούτη τη φορά. Γύρω μας κυκλοφορούν πολλοί γιατροί που ποιος όρκος στον Ιπποκράτη.. Δείχνουν σαν να μην ορκίστηκαν ποτέ! Υπήρχαν και υπάρχουν ( ευτυχώς ) και οι φωτεινές εξαιρέσεις Σίλια μου. . Λαμπροί άνθρωποι , διδάσκαλοι , και γιατροί που έιναι παραδείγματα της τήρησης του Ιπποκράτειου όρκου. .
Οσογια τους γονείς πάντα δάκρυζαν και θα δακρύζουν κατά την τελετή απονομής πτυχίου στο παιδί τους ειδικά όταν ξέρουν ότι εχει κοπιάσει γι αυτό και δεν του το έχουν αγοράσει.. ή δεν έχει δώσει άλλου είδους ανταλλάγματα για να περάσει κάποιον «δύσκολο» καθηγητή ( πολλά συμβαίνουν στις μέρες μας)
Οσο για τις επισκεψούλες από τα «γραφεία τους» μου θύμισες τη φοβερή ατάκα που είχε πετάξει κάποια ( όταν τη μάζεψαν από την ταράτσα της Νομικής) στον ασφαλήτη όταν της είπε τάχα μου συμβουλευτικά:
-«Δεν ντρέπεσαι ρε κοπέλα μου εσύ μια κόρη στρατηγού να κάνεις παρέα με όλους αυτούς τους αλήτες ?»
– Δεν έχετε δίκιο, είναι όλοι τους αγνά παιδιά!
ΛΟλ
Και είμαστε αγνά παιδιά Σίλια μου.
Κανένας μας δεν έκλεψε, δεν καταχράστηκε, δεν ψευδομαρτύρησε, δεν αδίκησε…
Κλείνω πριν με πιάσει πολυλογία!
Την καλημέρα μου!
silia
1 Δεκεμβρίου , 2009 at 19:19
@ Λιακαδα
Είχε δίκιο η κοπέλα της ταράτσας της Νομικής …
Οι … «κακοί» , είναι στην φυλακή , που λέει και η λαϊκή παροιμία .
Και κάτι άλλο : Άσε τον εαυτό σου ελεύθερο να πολυλογεί …
Βάλσαμο ο λόγος σου (ακόμη και η πολυλογία σου) στην ψυχή μας .
Γιωργος
29 Νοεμβρίου , 2009 at 15:45
Φωτεινή εξαίρεση η Λιακάδα…πως θα μπορούσε άλλωστε, το λέει και τ’ όνομα……..κυρία για το μαντο (παλαιά γραφή )…….κατακκόκινο;;;;τον Βέγγο σε μιά ταινία τον «τσιμπήσαν» διότι ήλιασε τραπεζομάντιλο κόκκινο………εμ δεν ξέρουμε εμ δεν ρωτάμε;που πηγαίνατε ντε!!!
silia
1 Δεκεμβρίου , 2009 at 19:30
@ Γιωργος
Ε , μα … Τά’ θελε και του Βέγγου ο … αποτέτοιος , καληώρα σαν τον δικό μου .
Ακούς κατακόκκινα πράγματα μεσούσης της Χούντας …
——————————-
Όσο για το μάθημα περι «μαντό-μαντώ» , είναι πολύ μακροσκελές για να το επαναλάβω . Γι αυτό , βλέπε και διάβαζε την απάντηση μου στον Φάρο .
Την αγάπη μου .
glaykidarling
30 Νοεμβρίου , 2009 at 11:30
Βρίσκομαι και σε μυστήρια περίοδο…λες και περνάω κλιμακτήριο..κλαίω με το παραμικρό…
συγκινητικό και βαθιά αληθινό…ανθρώπινο ποστ…
εξάλλου τρελαίνομαι για τα βιωματικά κείμενα…
κάτι επιπρόσθετο…
τώρα κατάλαβα γιατί ήσουν από τις λίγες που κατάλαβες τι εννοούσα με την πλαστική
αυτη την περίοδο εκτίμησα βαθύτατα τους γιατρούς
υπάρχουν ανθρώπινοι γιατροί σε κρατικά νοσοκομεία
και θα ηθελα να το καταθέσω εδώ ,καθώς όλοι κοιτάμε μόνο τα αρνητικά ,τα στηλιτεύουμε,ενώ δεν υμνούμε τα θετικά.
επιπροσθέτως
αν λάβω υπόψιν
τα γραφόμενά σου στο σύνολό τους
η επιστήμη , στην περίπτωσή σου,προχωρά παρεούλα με την ηθική
μεγάλο πράγμα!
σε ευχαριστω!
silia
4 Δεκεμβρίου , 2009 at 22:42
@ glaykidarling
Γλυκειά μου … όμορφη μου glayki :
Όλοι μας κατά καιρούς περνάμε από παρόμοιες φάσεις . Μην απαρνιέσαι αυτό που περνάς , απλά …. δέξου το και αγάπησε το (ναι , ναι … αγάπησέ το) , σαν ένα ακόμη κομμάτι της ζωής σου . Θα έρθει μια μέρα που θα θαμπώσει , θα ξεβάψει και ίσως θα σε … εγκαταλείψει για πάντα . Και ίσως ακόμη αργότερα , θα έρθει κάποια στιγμή , που θα το … νοσταλγήσεις αυτό το «γκρίζο» κομμάτι ζωής …
Να αγαπάς ό, τι σου συμβαίνει … είτε φαντάζει όμορφο , είτε όχι . Κι αν δεν καταλαβαίνεις γιατί σου συμβαίνει κάτι , σκύψε με αγάπη και ενδιαφέρον πάνω απ’ αυτό το «κάτι» και προσπάθησε να το κατανοήσεις … Να νοιώσεις γιατί νοιώθεις έτσι , πώς ξεκίνησε , τί άλλο σου προκαλεί , τί αισθάνεσαι και γιατί . Κι αν τα καταφέρεις όλα αυτά , τότε θα έχεις κάνει ένα μικρό αλλά πολύτιμο «βήμα» μέσα στην αυτογνωσία και πιθανώς μέσα στην λύτρωση , από κάθε τί δυσάρεστο .
Και θα σου πω και κάτι ακόμα : Αν σου έρχεται να κλάψεις για κάτι που δεν καταλαβαίνεις , κλάψε … Άφησε τον εαυτό σου ελεύθερο να κλάψει και το «διότι» , κάποια στιγμή , θα έρθει μόνο του να σε βρει .
Συγχώρα μου τον κάπως άσχετο λόγο μου , αλλά με εντυπωσίασε και με «άγγιξε» πολύ αυτό το «Βρίσκομαι και σε μυστήρια περίοδο…λες και περνάω κλιμακτήριο..κλαίω με το παραμικρό…» , που είπες .
———————————–
Θάθελα ακόμη να σε ευχαριστήσω για τα καλά λόγια που λές για τους δημόσιους γιατρούς και προπαντός , ότι τα «καταθέτεις» εδώ , σ’ αυτό το μπλογκ , σε έναν χώρο που ανήκει σε έναν επί 36 συναπτά έτη …. δημόσιο γιατρό .
Λένε , πως η ύψιστη των Αρετών , είναι η Ευγνωμοσύνη …. και ότι στον αντίποδά της στέκει η ύψιστη των κακιών , η Αχαριστία .
—————————
Σου εύχομαι περαστικά και για την «πλαστική» σου αλλά και για τα «γκρίζα» συναισθήματα που μπορεί να σε ταλανίζουν τον τελευταίο καιρό .
Την αγάπη μου .
"To τέρας της αμάθειας"
30 Νοεμβρίου , 2009 at 14:52
«Πραξικοπηματικά» λοιπόν έγινες ιητρός Άννα Σίλια μας;!
Αν πάντως σε έχω κρίνει σωστά απ’ τη μικρe-γνωριμία μας… ΧΑΛΑΛΙ σου!!!
silia
4 Δεκεμβρίου , 2009 at 22:48
@ «To τέρας της αμάθειας»
“Πραξικοπηματικά” , Τέρας μου … Ναι μπορείς να το πεις και έτσι .
Σ’ ευχαριστώ .
Liakada
1 Δεκεμβρίου , 2009 at 20:23
Μια καλησπέρα να πω…
Θα τo ‘ χω κατά νου Σίλια μου όταν σου σχολιάζω! H αλήθεια είναι ότι νιώθω πολύ άνετα εδω μέσα γι αυτό και στάζω βάλσαμο ..
Οσο για τους κακούς ε δεν είναι και όλοι μέσα χαχ α
Θα χαρώ να σε ΄δω κι απ το κονάκι μου ..;-D
silia
4 Δεκεμβρίου , 2009 at 23:13
@ Liakada
Νοιώθω πολύ χαρούμενη , όταν οι άνθρωποι μου λένε , πως νοιώθουν άνετα κοντά μου ή μέσα στον χώρο μου . Είναι σπουδαία φιλοφρόνηση αυτό .
Όσο για τους κακούς … ε, έτσι συνηθίσαμε να λέμε . και συνηθίσαμε να το λέμε , για … να παρηγοριόμαστε .
Liakada
1 Δεκεμβρίου , 2009 at 20:40
aax τωρα ειδα την απάντηση πουμου ειχες αφησει πιο πάνω..
Ξέρω νομίζω για τι μιλας …
Σε Ευχαριστώ..
silia
4 Δεκεμβρίου , 2009 at 23:14
@ Liakada
🙂
Εγώ σ’ ευχαριστώ .
amelinia
3 Δεκεμβρίου , 2009 at 13:00
Γλυκιά μου Σίλια φοβερο το κείμενο σου. Δεν ξέρω αν ήταν σημαδιακό που μπήκες και τέλειωσες την ιατρική με πραξικόπημα αλλά είμαι σίγουρη πως έγινες φοβερή γιατρός. Ο Τ. είναι τελικά ο άντρας σου; Πολύ όμορφος είναι 🙂
silia
5 Δεκεμβρίου , 2009 at 00:50
@ amelinia
Ούτε κι εγώ ξέρω αν ήταν σημαδιακό που μπήκα και τέλειωσα την ιατρική με πραξικόπημα αλλά είμαι σίγουρη πως η Ιατρική , μπορεί να μου χάρισε πολλά , αλλά αυτό εδώ το μπλογκ , μου χάρισε την απόλυτη ικανοποίηση του να ακούω τόσο όμορφες κουβέντες για την αφεντιά μου , σαν καληώρα αυτή που μόλις μου είπες .
Και … ναι . Ο Τ. είναι ο σύζυγός μου …
Είμαι πολύ τυχερός άνθρωπος , τελικά .
faros
3 Δεκεμβρίου , 2009 at 18:41
Γεια και χαρά σου !
silia
5 Δεκεμβρίου , 2009 at 00:51
@ faros
Γειά σου κι εσένα Φάρε μου .
So_Far
4 Δεκεμβρίου , 2009 at 07:29
Συγκινηθηκα μετα απο παρα πολυ καιρο. Βλεπεις δεν ειναι συχνο τωρα πια το να μπλεκει η προσωπικη ιστορια με την Ιστορια με τοσο λεπτο αλλα δυνατο τροπο
Τσαντιστηκα με τον κωλογερο που εκρυβε τα πτυχια κατω απο τα μαξιλαρι του
Γελασα πικρα με τον ορκο που ειναι πια εκτος πραγματικοτητας οπως ολοι αυτοι οι ορκοι
και να ξερεις οτι εχω κι εγω ενα στραβο δαχτυλο οχι απο τη Χουντα αλλα απο ατυχημα στη δουλεια
Την καλημερα μου και το σεβασμο μου γιατρε
silia
5 Δεκεμβρίου , 2009 at 01:13
@ So_Far
Η συγκίνηση , είναι ένα υπέροχο συναίσθημα , ώστε αισθάνομαι περήφανη , που έγινα αιτία να το νοιώσεις και μάλιστα μετά από πολύ καιρό .
Όταν είσαι νέος , και βιώνεις κάποια προσωπική σου ιστορία , ούτε που σου περνάει από το μυαλό , ότι δίπλα σου , μέσα σου , γύρω σου , μπορεί να γράφονται , ένδοξες , τραγικές , ή ακόμα και ακραίες σελίδες της Ιστορίας … Εσύ (ο νέος) , είσαι απορροφημένος από την ΔΙΚΗ ΣΟΥ ιστορία , που είναι για εκείνη την στιγμή και για σένα το … ό, τι πιο σπουδαίο συμβαίνει στον κόσμο … Όταν μεγαλώνεις και … γερνάς , μπορείς να τα βάλεις κάτω και να τα … συνδυάσεις … Και τότε ναι … κάτι σαν μαγεία , ξεδιπλώνεται εμπρός στα μάτια της ψυχής σου .
Όσο για το στραβό δάχτυλο , αν θέλεις ρίξε μα ματιά εδώ :
https://silia.wordpress.com/2007/05/03
Και τώρα που μιλήσαμε για δάχτυλα και … ατυχήματα στην δουλειά , θυμήθηκα και μια ιστορία από την εργασιακή μου καθημερινότητα , που αξίζει να την κάνω κάποτε ποστ …
Θα το κάνω και θα σου το αφιερώσω .
Την ειλικρινή μου αγάπη .
So_Far
5 Δεκεμβρίου , 2009 at 08:51
Σας ευχαριστω (απο τωρα) θερμα γιατρε για την αφιερωση
faros
5 Δεκεμβρίου , 2009 at 09:32
Θερμή Καλημέρα !
υ.γ.: ευτυχώς … πέρασε τις … εξετάσεις ο … πληθυντικός μου … 😆
silia
10 Δεκεμβρίου , 2009 at 23:57
@ faros
Ξέρεις πολύ καλά , πως πληθυντικός , δεν υπάρχει στις ελληνοποιημένες ξένες λέξεις … Δεν λέμε «τα παλτά» , ή «τα μαγιά» .
Καλημέρα και σε σένα .
suspect
5 Δεκεμβρίου , 2009 at 14:43
πω πω οργη…
silia
10 Δεκεμβρίου , 2009 at 23:54
@ suspect
Πού την βλέπεις Ύποπτε μου την οργή ;
Πίκρα (κάποια) έχει το γραπτό μου , όχι οργή .
faros
6 Δεκεμβρίου , 2009 at 12:23
Καλημερούδια !
Liakada
6 Δεκεμβρίου , 2009 at 16:21
Αφού ξαναδιάβασα όλα τα παραπάνω σχόλια αφήνω την καλησπέρα μου και δυο καλά λόγια για κάποια γιατρό του δημοσίου που χαλάλι στους κόπους της μαμάς της αλλά κυρίως και της ίδιας που δεν την βόηθησαν μόνο να πάρει το ρημάδι το πτυχίο που με κόπο και πολύ διάβασμα απεκτησε αλλά την βοήθησαν να γίνει και «άνθρωπος» … πάνω από όλα!
Κι από οτι φαίνεται όχι μόνο ευφυής άνθρωπος αλλά και με ευσιασθησία και ξεχωριστές ικανότητες να καταλαβαίνει πολλές φορές και πίσω απο τα γραφόμενα των σχολιαστών της…
Καλησπέεεραααα λοιπον!
silia
10 Δεκεμβρίου , 2009 at 23:58
@ Liakada
🙂
Dorothea
6 Δεκεμβρίου , 2009 at 19:37
Αχ Σίλια τι όμορφο κείμενο. Ακριβώς ό,τι χρειαζόμουν αυτό το μουντό και βροχερό απόγευμα της Κυριακής. Όντως είναι φοβερό που ακόμα και σήμερα οι γιατροί ορκίζονται στον Απόλλωνα και τους άλλους θεούς 😉
Με τον Τ. τι έγινε τελικα;
Τα ρούχα που φορούσες τότε είναι πολύ όμορφα και της μόδας 🙂
Νομίζω πως είσαι τυχερή που έκανες αυτό που αγαπούσες και ήθελες επάγγελμα σε καιρούς δύσκολους όπως ήταν τότε. Είναι μεγάλο πράγμα ο άνθρωπος να μην καταπιέζεται συνέχεια αλλά να κάνει κάτι που τον ευχαριστεί. Με αυτό τον τρόπο αληθινά προσφέρει.
Να’σαι καλά!
silia
10 Δεκεμβρίου , 2009 at 23:13
@ Dorothea
Ήμουν που ήμουν αρχαιολάτρης , ήρθε και ο όρκος στον Απόλλωνα κλπ… και έδεσε …
Θα σε απογοητεύσω ίσως , αλλά εκείνη την εποχή (1967) που έδωσα εξετάσεις στο πανεπιστήμιο , το όνειρό μου κάθε άλλο ήταν (ενσυνείδητα τουλάχιστον) η Ιατρική … Το όνειρό μου τότε , ήταν να βρίσκομαι κοντά σε κάποιον με τον οποίο ήμουν ερωτευμένη και ζούσε στην Θεσσαλονίκη … Οι σπουδές , ήταν το … πρόσχημα , για να μου επιτρέψουν οι γονείς μου να πάω και να ζήσω στην Θεσσαλονίκη … Έγινα γιατρός , για … έναν έρωτα … Ωστόσο , στην πορεία , την λάτρεψα την Ιατρική , όσο κανέναν και τίποτε άλλο .
Για τον Τ. επέτρεψέ μου να επαναλάβω κάτι που έγραψα και σε κάποιον άλλο φίλο , που μου έκανε την ίδια ερώτηση :
«…. από την ώρα που χτύπησα το τελευταίο πλήκτρο , αυτής της ανάρτησης , περιμένω , από τους ανθρώπους , που δεν με γνωρίζουν , να ακούσω , αυτή την ερώτηση : “Τί απέγινε ο Τ.;” … Μα , τί άλλο από το να … είμαστε ακόμα μαζί …. ‘Αλλωστε το είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου :Είπα “…γιατί ο Τ. θα είναι πάντα … σε όλη μου τη ζωή , δίπλα μου…” .
Και ξέρεις κάτι ;… Μπορεί να το θεωρήσεις υπερβολή , αλλά πίστεψέ με : Ακόμη ξέρει .. τί θέλω , και ακόμα μέχρι τώρα , δεν χρειάζεται να το ζητήσω , αυτό που θέλω … Το ξέρει και θα γίνει χίλια κομμάτια , που λένε , για να μου το προσφέρει … Γιατί αυτό που είπε , το :“ξέρω πάντα τί θέλεις …γιατί σκέφτομαι μόνο αυτό … το τί μπορεί να θέλεις δηλαδή” , δεν ήταν απλά ένας λόγος εντυπωσιασμού , για να “ρίξει την γκόμενα” … Αυτό που ειπε , είναι ο ίδιος ο Τ. … Είναι η … λεζάντα , κάτω από την “εικόνα” του ….
Γι αυτό και είμαστε , 40 περίπου χρόνια μετά , ακόμα μαζί ….
Mr e.
7 Δεκεμβρίου , 2009 at 00:19
1. Είμαστε… συνομήλικοι…
2. Εχουμε δώσει και οι δυο όρκους…
3. Εγώ τους τηρώ ! Εσείς ? ….
4. Μη μου λέτε ψέμματα ! Ο γιατρούλης από την Κώ κάτι έχει πεί και για τα… φακελλάκια…
5. Αν δεν υπήρχαν καθηγητές που «καθ’ υμας» «προσκηνησαν…» δεν θα εισαστε γιατρος.
6. Εχετε την ιδια ευθυνη με αυτους αφου είχατε την «αναίδεια» να φοιτήσετε σε πανεπιστήμιο επί χούντας ! Σκεφτείτε το και ζητήστε συγγνώμη από τα παιδια τους γιατι οι ίδιοι, παρά την επιστήμη τους, φαντάζομαι ότι έχουν αποδημήσει εις Κύριον.
6. Οφείλω παντως να ομολογήσω ότι έχετε χιούμορ εξαιρετικό και υφος γραφής σπανιο.
7. Είμαι φίλος σας γιαυτό μη με… δείρετε για όσα σας γραφω.
silia
10 Δεκεμβρίου , 2009 at 23:48
@ Mr e.
Φίλε μου καλώς ορίσατε .
1. Χαίρομαι
2. Έχετε ορκισθεί κι εσείς στον Απόλλωνα και τον Ασκληπιό και την Υγεία ;…
3. Εγώ , προσπαθώ .
4. Σε τί ακριβώς σας είπα ψέμματα ;Αναφέρθηκα εγώ σε «φακελάκια» ;
5. Συμφωνώ , αλλά αυτό , δεν τους απενοχοποιεί από το «αμάρτημα» .
6. Αυτό το κομμάτι του σχολίου σας , δεν το κατανοώ , και υπάρχει κάτι που μου φέρνει μια αίσθηση πικρού να πω ;… ξινού να πω ;… Τέλος πάντων …
Για ποιό πράγμα να ζητήσω συγγνώμη από τα παιδιά των Πανεπιστημιακών μου δασκάλων ;… Επειδή ήμουν μαθήτρια τους εκείνη την εποχή ; Πιστεύετε ότι ήταν αναγκασμένοι εκ των πραγμάτων , να γίνουν οι ρουφιάνοι , ή δοσίλογοι , ή χειροκροτητές , ή νεροκουβαλητές της Χούντας (δεν μιλάω , είπαμε , για όλους) ;… Ή μήπως πρέπει να ζητήσω συγγνώμη από τα παιδιά τους γιατί δεν τους βάζω στην ίδια μοίρα (όπως με προστάζει ο Ιπποκράτειος όρκος) με τους γονείς μου ;… Ο Ιπποκράτης , θα έσκιζε τα …»παπύρια» του και θα καταργούσε τους όρκους του , αν υπήρχε περίπτωση να αντιληφθεί πως εξελίχθηκαν οι «δάσκαλοι» της Τέχνης του , στην Ελλάδα του 1960 (επαναλαμβάνω … όχι όλοι) …
6. Σας ευχαριστώ για την φιλοφρόνηση , αν και εκείνο το «πάντως» που γράψατε , χαλάει την ωραία αίσθηση … Δεν βλέπω να έκανα κανένα κακό , ώστε να χρειάζεται εκέινο το «πάντως» για μια φιλοφρόνηση .
7. Αν είσασταν original φίλος μου , θα γνωρίζατε ότι δεν … δέρνω τους μη-φίλους … Δεν δέρνω κανέναν . Αν πάλι , μιλάτε μεταφορικά , και πραγματικά φοβάστε το «ξύλο» (το διανοητικό) , σας πληροφορώ , ότι με τίποτα (ούτε με την «φιλία» ) δεν θα το γλυτώσετε αν αποφασίσετε να με προκαλέσετε .
—————————–
Καλώς ήρθατε στο ιστολόγιο μου .
mr e.
11 Δεκεμβρίου , 2009 at 23:15
Αγαπητή silia
Ευχαριστώ που μπήκατε στον κόπο να απαντήσετε στο σχόλιο μου. Έχετε δίκιο. Ήμουν ίσως λίγο υπερβολικός, σε ορισμένα σημεία αλλά γνωρίζετε πολύ καλά ότι στις μέρες που ζούμε υπάρχει μια τάση ισοπέδωσης των πάντων. Κάτι σαν «πας μην Έλλην βάρβαρος…» Είχες αξίωμα την εποχή της Χούντας ? Ήσουν χουντικός… Είσαι αστυνομικός ? είσαι «Μπάτσος» και «φονιάς» και δεν ξέρω τι άλλο… Γνωρίζετε ότι δεν είναι έτσι. Και με αυτή την έννοια σχολίασα ότι σχολίασα…
Δεν λέω, πάντα σ΄ αυτή την «άμοιρη» χώρα υπήρξαν και εφιάλτες και δοσίλογοι και προσκυνητές και κουκουλοφόροι και … Άλλοι από πεποίθηση άλλοι από… βλακεία… Όμως σε κάθε περίπτωση ήταν λίγοι. Η έστω λιγότεροι…
Κυρία, συγκινήθηκα όταν διάβασα αυτό https://silia.wordpress.com/2007/05/03/tragoudia-me-eikones/ Σας άφησα σχετικό σχόλιο.
Έχετε ΑΠΟΛΥΤΟ ΔΙΚΙΟ σε ότι αφορά το… «πάντως» ! Το σβήνω και ΤΟΝΙΖΩ ότι «…έχετε χιούμορ εξαιρετικό και ύφος γραφής σπάνιο…» Χωρίς ΠΑΝΤΩΣ ! Να είστε καλά.
George Kalatzis
26 Νοεμβρίου , 2017 at 19:20
Εξαιρετικά κείμενα. Όλα όσα έχω διαβάσει από εσάς εδώ ή στο FB! Να τα συγκεντρώσετε και να κάνετε ένα βιβλίο. Είναι κρίμα να είναι χαμένα, σκόρπια στο διαδίκτυο και μόνο. Έστω και ηλεκτρονικό βιβλίο, σε pdf ή epub. Μια ιδέα λέω.
ΜΑΡΙΑ ΛΙΛΙΜΠΑΚΗ
27 Νοεμβρίου , 2017 at 22:32
Τι ενδιαφέρουσα προσωπικότητα!