ΡΙΤΑ , ΡΙΤΑΚΙ …

Την Ρίτα , την γνώρισα το καλοκαίρι του 2008 , όταν χτιζόταν το «σπίτι στο βουνό» (για όποιον δεν το γνωρίζει , την Άνοιξη του ’08 , αγόρασα ένα μισοερειπωμένο σπίτι σε ένα ορεινό χωριό της  περιοχής μου και το μετέτρεψα σε … «καταφύγιο» μου) .

Έμενε στο απέναντι σπίτι , μαζί με τον μπαρμπα-Θωμά και την γυναίκα του την κυρα-Διαλεχτή , 80άρηδες και βάλε και οι δυο τους . Αρκετά νέα (δεν θα την έλεγες και νεαρούλα) και μάλλον αδύνατη . Με το που με αντίκρυσε για πρώτη φορά , κάρφωσε τα μάτια της επάνω μου και δεν τα ξαναπήρε … Μόνον αυτό . Ούτε γαλιφιές , ούτε αγρίλες . Μόνο κάρφωσε τα μάτια της επάνω μου …

– Πώς την λένε ; – ρώτησα τον μπαρμπα-Θωμά , που το θεώρησε μεγάλη τιμή να χτίσω σπίτι στο χωριό του και να τον έχω και γείτονα

– Ε, τώρα … τί θα πει «πως την λένε » …

– Θα πει … ποιό είναι το όνομά της . Κάποιο όνομα θα έχει , δεν μπορεί … – του χαμογέλασα – .

– Ρίτα … Την λένε Ρίτα , αλλά να ξέρεις , είναι … ηλίθια .

– Τί σημαίνει αυτό ;

– Σημαίνει πως είναι χαζή εντελώς … Ούτε το όνομα της δεν ξέρει … Και μην της δίνεις και πολλά θάρρητα , γιατί είναι και στριμμένη .

– Δηλαδή ; … -άρχισα να απογοητεύομαι-

– Δηλαδή , μπορεί και να σε … δαγκώσει .

– Μα … γιατί;

– Ουφ… σου είπα … Είναι γιατί είναι ηλίθια … και στριμμένη .

—————————————————————-

Εκείνο το Καλοκαίρι (του 2008) πέρασε με τα κτισίματα και με τις φασαρίες των συνεργείων …

Στα τέλη του Φθινοπώρου , Νοέμβρη μήνα , το σπίτι ήταν πια κατοικίσιμο . Τότε ήταν , που ο μπαρμπα-Θωμάς και η κυρα-Διαλεχτή , με … αποχαιρέτησαν :

– Εμείς τον Χειμώνα με τα κρύα κατεβαίνουμε στο σπίτι μας στην πόλη . Δεν είναι το χωριό για γερόντια σαν κι εμάς . Την Άνοιξη θα ξανάρθουμε . Να προσέχεις , γιατρέ , γιατί θα είσαι μοναχή πια εδώ πάνω … Η γειτονιά , άδειασε με τον Χειμώνα  … μετρημένοι έμειναν κι εκείνοι μακριά από εδώ . Να προσέχεις …. το βουνό , δεν αστειεύεται .

– Και η … Ρίτα ; – ανησύχησα –

– Η …ποιά ;

– Η Ρίτα , λέω … Τι θα απογίνει ; τί θα τρώει ;

–  Α, δε βαριέσαι … Είναι μαθημένη αυτή κι από άλλες χρονιές .Την αφήνουμε λυμένη και πληρώνω και κατιτίς στον Αντνάν , που φέρνει τα ψωμιά στο χωριό , να της πετάει ένα ψωμί κάθε που θα περνάει … Δυό φορές την εβδομάδα , έρχεται … Βασίλισσα θα είναι .

– Να την … ταϊζω κι εγώ όταν θα έρχομαι στο χωριό ;

– Και το ρωτάς ;… Πω πω … μεγαλεία το Ριτάκι … Θα σου γίνει «στενός κορσές» , θα σου λερώνει τις βεράντες , θα σε ενοχλεί … Με κόπο την κρατάω, να μην ανηφορίζει για το σπίτι σου . Ξέρεις … η Ρίτα , … σ’αγαπάει …

– Αλήθεια ;… (κολακεύτηκα) … πώς το ξέρεις ;

– Ε , το ξέρω … Μπορεί να είναι ηλίθια και να μην ξέρει ούτε το όνομα της , αλλά σ’ αγαπάει … Αυτό φαίνεται … Θα το δεις .

================================

Πέρασα ένα Χειμώνα και ένα Καλοκαίρι (αυτό που μας τέλειωσε) «μαζί» με την Ρίτα . Της έμαθα πολλά πράγματα . Της έμαθα να κάθεται  ακίνητη με διπλωμένη την ουρά με το παράγγελμα «κάτσε κάτω» (για λίγα δευτερόλεπτα βέβαια , αλλά κάτι είναι κι αυτό … Ξεκουράζει τις … γάτες , για λίγα δευτερόλεπτα) . Της έμαθα να δίνει το χέρι (μπροστινό πόδι … τέλος πάντων) , αλλά αυτή , εμπλούτισε το παράγγελμα «δώσε το χέρι σου»  και με ένα παρατεταμένο … γλύψιμο , οπότε δεν επιμένω όταν έχουμε κόσμο . Της έμαθα να … τραγουδάει … Ναι , ναι αυτό που ακούσατε . Να τραγουδάει … Δηλαδή , εκμεταλλεύτηκα τις τσιρίδες που βάζει μόλις με αντιλαμβάνεται όταν μπαίνω με το αυτοκίνητο στο χωριό , και με πολλή υπομονή , κατάφερα να τις κάνω πιο … μελωδικές …. τσιρίζοντας κι εγώ φυσικά και έτσι κατάφερα , οι τσιρίδες μας να έχουν έναν … ρυθμό , που … μα την Πίστη μου , μοιάζουν με τραγούδι .

Κάποια πράγματα όμως , δεν μπόρεσα (όσο κι αν προσπάθησα) να της τα μάθω . Δεν μπόρεσα να της μάθω να είναι κατά κάποιο τρόπο , φύλακας στο σπίτι … πχ να γαυγίζει όποιον μπαίνει στον περιβάλλοντα χώρο . Η Ρίτα , όλους όσους μπαίνουν μέσα , τους θεωρεί εκ προοιμίου … «κολλητούς» μου και δικούς μου ανθρώπους και τους χαρίζει και ένα … ψιλοτραγουδάκι , από εκείνα τα … δικά μας . Δεν μπόρεσα να της μάθω να μην τρώει το φαγητό από τα γατιά , (γιατί ειρήσθω εν παρόδω , ότι «υοθέτησα» και 4 αδέσποτα γατιά) . Αυτό το θεώρησα πολύ κακό , αλλά επειδή δεν μπόρεσα με το καλό να καταφέρω τίποτα , είπα «τέρμα τα συστήματα αντιαυταρχικής εκπαίδευσης , τύπου  Montessori , ας πιάσουμε τα παλιά καλά συστήματα … εκφοβισμού» , και από τότε παίρνω αφού πρώτα την ταϊσω ένα μεγάλο παλούκι – μπαστούνι που έχω για τις πεζοπορίες στο βουνό , με το οποίο την απειλώ , ότι αν πλησιάσει το πιατάκι των γατιών , θα το δοκιμάσει στην ράχη της … Το φοβάται τόσο πολύ , που όχι μόνο … χόρτασαν ψωμί οι γάτες , αλλά και μια μέρα που το ξέχασα έξω στην βεράντα , την βρήκα να κλαίει έξω από την αυλή σε απόσταση 50 μέτρων και να μην τολμάει να πλησιάσει . Ήρθε κοντά μου , μόνον όταν το … εξαφάνισα μέσα στο σπίτι …

Με το μόνο που δεν κατάφερα απολύτως τίποτα , είναι να την μάθω να ακούει το όνομά της … Τί «Ρίτα» , τι «Ριτάκι» … τί λιχουδιές και χάδια με το «Ρίτα» … Τίποτε δεν έπιασε . Πάντα με κοιτάει με ένα ενδιαφέρον , αλλά μοιάζει να μην καταλαβαίνει τί της λέω . Κάποτε , βαρέθηκα και αποφάσισα να την φωνάζω με το μόνο πράγμα που όταν το ακούει το … παίρνει προσωπικά … Το … «ψι ψι ψι ψι» , με το οποίο καλώ τις γάτες . Τελικά , κατέληξα , ότι πιστεύει πως αυτό είναι το όνομα της …

Μάλλον πρέπει να είναι … ψιλοηλίθια .

=================================

—————————————————————-

Και τώρα , μετά από αυτόν τον πρόλογο γνωριμίας , ήρθε η ώρα , να σας διηγηθώ την ιστορία , που μου συνέβη λίγες ημέρες πριν και που φέρει τον τίτλο «ΡΙΤΑ , ΡΙΤΑΚΙ» :

************************************************

Ο καιρός δεν είχε χαλάσει ακόμα εντελώς . Βροχή , ομίχλη και η ψιλοβαρεμάρα της ζωής της πόλης , με οδήγησαν στο βουνό , από νωρίς το απόγευμα . Λίγη πεζοπορεία , γεύμα για την Ρίτα αφού ψιλοτραγουδήσαμε λιγάκι οι δυό μας , καραούλι με την μαγκούρα για να φάνε και τα έρμα τα γατιά , και μετά μέσα στο σπίτι , Λίγο τακτοποίηση , άναμμα το τζάκι , λίγο διάβασμα , … μπορεί να με πήρε και λίγο ο ύπνος … η ώρα όταν την πρόσεξα , ήταν εντελώς περασμένη … Μεσάνυχτα παρά κάτι και αποφάσισα να γυρίσω στην πόλη . Μάζεψα τα πράγματά μου , έσβησα όλα τα φώτα και … με το που άνοιξα την πόρτα , μου ρίχτηκε μεσ’ τη χαρά η Ρίτα , «τραγουδώντας» και σκαρφαλώνοντας με τις λάσπες της επάνω μου . Τα .. «πήρα» , που λένε , ξανάνοιξα την εξώπορτα , πέταξα μέσα την τσάντα και τα κλειδιά , πήρα την μαγκούρα για να απομακρύνω την … τραγουδίστρια , έκλεισα την εξώθυρα για να μην ορμήσουν μέσα τα γατιά-καμικάζι και τα κυνηγάω μετά να τα βγάλω έξω και ….

…. και … έμεινα έξω από το σπίτι ….

Μέσα στο σκοτάδι , στην παγωνιά , στην ερημιά , με το πλησιέστερο κατοικημένο σπίτι πολύ μακριά μου , γεμάτο αλαλάζοντα ,αφρισμένα μαντρόσκυλα , και με κατοίκους , που κοιμούνται αμέσως μετά τις βραδυνές ειδήσεις … Χωρίς κλειδιά για το σπίτι , ή για το αυτοκίνητο , χωρίς κινητό , με μόνη … παρηγοριά , το μπουφάν μου και ένα κασκόλ (ευτυχώς) , την πανσέληνο , την μαγκούρα , και …. την Ρίτα … η οποία παραδόξως , και να «τραγουδάει» και να χοροπηδάει σταμάτησε , αλλά και να μην φοβάται πια την μαγκούρα έμοιαζε .

Τα γατιά , όταν κατάλαβαν ότι … δεν έχει άλλο φαγητό , εξαφανίστηκαν χοροπηδώντας μέσα στο σκοτάδι … «Ψι ψι ψι ψι» , φώναξα , αλλά με αγνόησαν και εκείνο που με έφερε στα πρόθυρα του πανικού , ήταν ότι με αγνόησε και η Ρίτα …

– Ρίτα … ψιθύρισα

Με πλησίασε , κουνώντας ελαφρά την ουρά , χωρίς να δίνει καμία σημασία στο παλούκι , που κρατούσα … Ακούμπησε την μουσούδα της πάνω στο γόνατό μου (είχα ήδη καθήσει τρέμοντας στο μοναδικό σκαλάκι της βεράντας) και με κοίταξε καθησυχαστικά , μέσα στα μάτια .

– Τί κάνουμε τώρα Ρίτα ;… . Η φωνή μου έμοιαζε με λυγμό .

Δάγκασε την άκρη από το παντελόνι μου και με ανάγκασε να σηκωθώ … Την ακολούθησα σαν υπνωτισμένη (ήμουν έτοιμη να κάνω , ό, τι θα … μου πρότεινε … Είχε πάρει την κατάσταση , στα χέρια της) . Με οδήγησε στο εσωτερικό της βεράντας όπου φυσούσε λιγότερο και με … ανάγκασε (κρατώντας το μπατζάκι μου πάντα στα δόντια της) να καθήσω στο περβάζι του παραθύρου (αυτό που κοιτάει στην φωτο) και που ήταν πιο προφυλαγμένο από τον αέρα και την βροχή .

– Ρίτα … πήγαινε να φωνάξεις κάποιον … ήδη μιλούσα με αναφυλλητά … Μιλούσα σαν ηλίθια , σε έναν σκύλο … Σε έναν σκύλο που μπορεί να ήταν και πιο ηλίθιος από μένα … έναν σκύλο , που δεν ήξερε ούτε το ονομα του … Η μήπως …

Η Ρίτα , τριγύρισε ολόγυρα το βλέμμα , και άρχισε να τρέχει προς το πιο κοντινό κατοικημένο σπίτι … Πανικοβλήθηκα … Σηκώθηκα και έκανα μια κίνηση προς το μέρος της … δεν ήθελα να μείνω μόνη … Γύρισε απότομα και με γαύγισε αυστηρά . Ξανακάθησα μουδιασμένη . Έτρεξε προς το σπίτι , που είχε βάλει στο μάτι και άρχισε να ορύεται … Της απάντησαν αγριεμένα όλα τα σκυλιά τριγύρω … Κανείς … Σκοτάδι … Βροχή σιγανή … Ουρλιαχτά και αλυχτίσματα …  Γύρισε πίσω κοντά μου και ξανακούμπησε το μουσούδι της στην αγκαλιά μου . Επιχείρησε άλλες δυο φορές να ειδοποιήσει κάποιον , αλλά το αποτέλεσμα ήταν πάντα το ίδιο . Έτσι κάποτε ξαναγύρισε και δεν ξανακούνησε από κοντά μου … Η μουσούδα της πάνω στο γόνατό μου μου χάριζε ζεστασιά και ένα αίσθημα ασφάλειας ….

Γύρω στις 05.30 το πρωί , με το που άρχισε να αχνοφέγγει , η Ρίτα … το έβαλε στα πόδια … Ξαναγύρισε μαζί με τον Αντνάν , τον άνθρωπο που φέρνει ψωμί στα γύρω χωριά …

Ο άνθρωπος , ήταν ταραγμένος … Χωρίς πολλές κουβέντες , με έβαλε να καθήσω στο ημιφορτηγάκι του , με αναμμένη την μηχανή και μου έβαλε στο χέρι το κινητό του τηλέφωνο …

*************************************************

Λίγες ημέρες μετά , χαζεύοντας στην βεράντα , είδα απέναντι την κυρά-Διαλεχτή να με χαιρετάει (είχε έρθει μια βόλτα στο χωριό , να κλείσει τα νερά , για να μην παγώσουν) . Η Ρίτα , της κούνησε χαρούμενα την ουρά και της … έρριξε και ένα «τραγουδάκι» , από εκείνα … τα γνωστά , αλλά δεν κούνησε ρούπι από δίπλα μου .

– Τί πλάκα έχει τελικά , αυτό το … ζαγάρι … Με ξέχασε κιόλας … Έχει εσένα τώρα για αφεντικό .

– Μπα , γιατί το λες αυτό ;….

– Μα δεν την βλέπεις ;… δεν έρχεται στο σπίτι μας πια … με ξέχασε , σου λέω …

– Εδώ που τα λέμε , ε… είναι και λίγο … ψιλοανόητη …

– Α , μπα … Ξουράφι είναι η πονήρω … Μην αρχίσεις κι εσύ σαν τον Θωμά , που την έχει για χαζή …

– Μα … είναι … λίγο … Δεν ξέρει το όνομα της …

– Ποιό όνομά της ;

– Μα … το «Ρίτα» … Τί θα πει «ποιό ονομά της»

– Α χα χα χα χα !!!… πλάκα που έχεις βρε γιατρίνα !… Μα , δεν έχει όνομα … ποτέ δεν είχε … δεν την λένε Ρίτα …

– Μα … ο μπαρμπα-Θωμάς …

– Α χα χα χα χα!!! … Ρίτα λέγανε μια … παλιά γκόμενα του Θωμά που τώρα με την γεροντική άνοια  , o Θωμάς , την ξαναθυμήθηκε και … ξέρεις οι γνωστές σαχλαμάρες των γερόντων  …

……………………………………

Γύρισα και κοίταξα την Ρίτα , με θαυμασμό και λατρεία …

Εκείνη με κοίταξε , με … νόημα .

– Θα σε φωνάζω Ρίτα … της είπα αργότερα .

– Να με φωνάζεις , όπως σου κάνει κέφι , μου απάντησε … και πιάστηκε να κυνηγάει τις γάτες …

************************************************