ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙΣ ΟΤΑΝ ΜΕΓΑΛΩΣΕΙΣ ;…

Η μαμά μου ήταν νοσοκόμα . Νοσοκόμα στην ελληνική επαρχία της 10ετίας του ’50 ήταν μια γυναίκα που έτρεχε με τα κατάλληλα εργαλεία της , από σπίτι σε σπίτι και έκανε ενέσεις , κλύσματα , βεντούζες κοφτές ή απλές , αφαιμάξεις στους υπερτασικούς , εντριβές , καταπλάσματα , μασάζ , κινησιοθεραπεία , αλλά αναλάμβανε και την φαρμακοθεραπεία των ασθενών της , δηλαδή το να εξηγήσει την δράση των υποθέτων και να τα … τοποθετήσει με τον σωστό τρόπο , να κόψει τα χάπια σωστά , να μοιράσει με ακρίβεια τα … σκονάκια στις σωστές δόσεις , να αποστειρώσει γάζες και τολύπια βάμβακος , και ένα σωρό άλλα πράγματα , που την σήμερον ημέρα μας φαντάζουν αδιανόητα και λιγότερο σοβαρά απ’ ότι τα θεωρούσαν εκείνη την εποχή . Τα χρόνια εκείνα , με το που αρρώσταιναν οι άνθρωποι , δεν καλούσαν ή επισκέπτονταν αμέσως και με το πρώτο … γιατρό , γιατί αφ’ ενός δεν υπήρχε ΕΣΥ και Νοσοκομεία εύκολα προσβάσιμα στους ανθρώπους , αλλά και το να καλέσεις γιατρό , ήταν τόσο ακριβό , που ήταν σχεδόν … απαγορευτικό για … ψύλλου πήδημα … Έτσι , καλούσαν την νοσοκόμα , που με … μία ή δύο δραχμές , επισκεφτόταν τον άρρωστο , τον ρωτούσε για τα συμπτώματα του , μετρούσε τις σφύξεις , την πίεση , την θερμοκρασία του , τις αναπνοές του , κοίταζε τα … λαιμά του , τα πιθανά εξανθήματα , τις κινήσεις του , το χρώμα του δέρματος , των ματιών , την υγρασία της γλώσσας και άλλα τέτοια παρόμοια , και … αποφαινόταν , αν χρειάζεται γιατρός , και … ποιάς ειδικότητας . Έτσι , οι νοσοκόμες , ήσαν αρκετά αξιοσέβαστα άτομα και λέω «αρκετά» , γιατί και μόνο η λέξη «νοσοκόμα» , παρέπεμπε (φαινόμενο της … σεμνότυφης εποχής) , σε γυναίκα … εξώλης και προώλης … το γιατί δεν μου το εξήγησε ποτέ η μαμά μου , με αποτέλεσμα να φουντώνει επικίνδυνα η παιδική μου φαντασία και να πιστεύω πράγματα , που όμως δεν είναι του παρόντος να σας τα περιγράψω , γιατί ήδη … μακρυγόρησα

————————————————————–

Ο μπαμπάς μου  ήταν ράφτης , αλλά ο κύριος ρόλος του στην τριμελή μας οικογένεια , στρεφόταν περί τα … καλλιτεχνικά . Ήταν ο … διασκεδαστής μας . Η μαμά μου φρόντιζε κυρίως για τον επιούσιο (να υπάρχει ψωμί στο τραπέζι) και ο μπαμπάς μου φρόντιζε για την ενημέρωση και το ευ ζην μας (να πράττει αυτά , που θα με έκαναν να τρώω με όρεξη το ψωμί που έμπαινε στο τραπέζι… γιατί ήμουν και … ανάφαγη κι αυτό , ήταν βάσανο και για τους δυό τους) . Στα πλαίσια των υποχρεώσεων διασκέδασης ήταν και ο … κινηματογράφος , κάτι που ο μπον-βιβέρ μπαμπάς μου λάτρευε κυριολεκτικά (τελικά , ο μπαμπάς μου , μάλλον είχε διαλέξει τις καλύτερες γι αυτόν οικογενειακές υποχρεώσεις) . Έτσι , με πήγαινε στο σινεμά , επιλέγοντας ο ίδιος κατά την κρίση του τα έργα και ποιά ήταν κατάλληλα ή ακατάλληλα για παιδιά , με αποτέλεσμα να βλέπω … «προστυχιές» όπως έλεγαν οι φίλες της μαμάς μου , αλλά η μαμά μου και ο μπαμπάς μου αυτά τα έγραφαν στα παλιά τους τα παπούτσια, γιατί είχαν μια δικιά τους εντελώς ξένη με την ντόπια … Ηθική , άποψη περί του τί ήταν ηθικό ή όχι … Οι γονείς μου ήσαν Ρώσοι και όπως έλεγαν οι φίλες της μαμάς μου πάντα , καθώς και κάποιοι «φίλοι» του μπαμπά μου , που αυτός δεν τους χώνευε … «οι Ρώσοι , είναι πρόστυχοι , όπως και οι Βούλγαροι και οι υπόλοιποι … κουμμουνιστές» …

Έτσι , κάποτε στην … απαλών ονύχων ηλικία , είδα στο σινεμά την … Σπεράντζα Βρανά , να τραγουδάει και να χορεύει αυτό :

και επειδή μου άρεσε υπερβολικά , ρώτησα τον μπαμπά μου :

– Τί είναι αυτή , μπαμπά ;… Τί δουλειά κάνει ;

– Ηθοποιός …

– Τραγουδάει κιόλας …

– Είναι και τραγουδίστρια .

– Και … χορεύει  …

– Είναι ΚΑΙ  χορεύτρια

– Όλα αυτά ;…

– Ναι … όλα … Αυτό θα πει … «καλλιτέχνης» .

……………………………………………………………….

Τότε ήταν που μου καρφώθηκε στο «ακατοίκητο» , να γίνω καλλιτέχνης .

———————————————————–

Η μαμά μου και ο μπαμπάς μου , είχαν μόνο ένα παιδί και μάλιστα «θεοζητημένο» (έκαναν πολλά παιδιά , αλλά όλα … νεκρά και η μαμά μου στα βαθειά της γεράματα – 45 χρόνων , γέννησε εμένα , που … έζησα) …. την αφεντιά μου .

Έτσι , όταν οι μαμά μου πήγαινε στα διάφορα σπίτια για να κάνει την δουλειά της , δεν ήθελε να με αφήνει μόνη και όταν δεν ήμουν στο σχολείο , με κουβαλούσε μαζί της . Ήμουν ήσυχο παιδάκι , και επειδή αγαπούσαν την μαμά μου , έδειχναν να αγαπάνε κι εμένα . Επειδή δε , ήμουν και καλή μαθήτρια , με χάϊδευαν στο μάγουλο κάποιες φορές και με ρωτούσαν :

– Τί θα γίνεις Αννούλα , όταν μεγαλώσεις ;

– Καλλιτέχνης … (και επειδή έβλεπα πάντα ένα υφάκι απορίας , εξηγούσα) Ηθοποιός … τραγουδίστρια … και χορεύτρια …

Τότε εκείνοι , κοίταζαν με οίκτο την μαμά μου η οποία , εκεί μπροστά στον κόσμο , δεν έλεγε τίποτα , αλλά με το που μέναμε μόνες στον δρόμο της επιστροφής , με τραβολογούσε με μανία από το χέρι και μου άστραφτε και κάτι ξεγυρισμένα χαστούκια λέγοντας μου το περίφημο :

– Δεν σου είπα εγώ , να μην λες τέτοιες … προστυχιές ;… Ακούς εκεί … «τραγουδίστρια» ! Δεν φτάνει που εγώ είμαι νοσοκόμα … Να γίνεις κι εσύ τραγουδίστρια , να μας «κράξουν» εντελώς . Αλλά ξέρω ποιός φταίει … Εκείνος ο πατέρας σου , που δεν δίνει σημασία …

Όταν ο μπαμπάς μου , αναλάμβανε να με νουθετήσει , τον έπιαναν τα γέλια , αλλά συγκρατιόταν , γιατί η μαμά μου τον αγριοκοίταζε , και μουρμούριζε δυο – τρία ακαταλαβίστικα , αλλά όταν μέναμε μόνοι , πάντα με έπαιρνε στην αγκαλιά του και μου ψυθύριζε τραγουδιστά στο αυτί :

– Αχ , Άννιτσκα , Άννιτσκα … Είσαι τόσο όμορφη !… Θα γινόσουν σπουδαία … καλλιτέχνιδα ! Παρίσι , Βιέννη , Βερολίνο , Ρώμη , Μόσχα … Αγία Πετρούπολη … Όλος ο κόσμος θα μιλούσε για σένα ! Τόσο όμορφη , γλυκειά μου Άννιτσκα !… Πήγαινε τώρα να … διαβάσεις …

========================================

 

===========================================

Την ιστορία αυτή , την θυμάμαι κάθε φορά που … κάποιος στην δουλειά (εργοδότης-Κράτος , συνάδελφος , ή ασθενής μου , μου φέρεται άσχημα , απαξιωτικά ή προσβλητικά (ναι φίλοι μου … πιστέψτε με . Εκτός από τους γιατρούς του «κακού» ΕΣΥ που φέρονται άσχημα στους ασθενείς , υπάρχουν και ασθενείς που συμπεριφέρονται άσχημα , απαξιωτικά και προσβλητικά στους γιατρούς του «κακού» ΕΣΥ …. Ιδίως σ’ αυτούς , που δεν χρηματίζονται , ή δεν … κομπάζουν) .

Και τότε μονολογώ μυστικά :

– Αχ , βρε μαμά , που δεν με άφησες να γίνω … καλλιτέχνιδα της σκηνής και του … μουσικοχορευτικού ρεπερτορίου … Τώρα θα ήμουν μια διάσημη του Χόλλυγουντ … της TV … του Μεγάρου Μουσικής … του «Ποσειδωνίου» … των μπαλλέτων Μπολσόϊ … των γυμνών μπαλλέτων του Τάκη Σαγιώρ … των εκπομπών του Μικρούτσικου … του Παπαδόπουλου … της Σεμίνας Διγενή …

… και ρεμβάζω , μέχρι την επόμενη κραυγή κάποιου , που θα με επαναφέρει βίαια και «στεγνά» στην πραγματικότητα …

.

.

.

Αυτό το ποστ , το αφιερώνω στον «Κινέζο»  μου … Τον άνθρωπο , που , δεν ξέρω ποια … Ειμαρμένη τον έσπρωξε , όταν τον ρώτησα «Με τί ασχολείσαι ;» , να μου απαντήσει :

– Είμαι … καλλιτέχνης …