21 ΜΑΡΤΗ … μια ακόμα ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ …

Τον Βέργο , τον γνώρισα την Άνοιξη του 1974 . 35 χρόνων , και με μυαλό 7χρονου παιδιού , είχε τόσο ενθουσιασμό μέσα του , που ήθελες δεν ήθελες στον διοχέτευε και σε σένα ….  Τον είχε επιφορτίσει ο Κοινοτάρχης του όμορου με το Αγροτικό Ιατρείο μου , χωριού , να  … φροντίζει να περνάω καλά , κάθε Τετάρτη που επισκεπτόμουν το χωριό τους για τακτικό ιατρείο . Αναβε την ξυλόσομπα από νωρίς , καθάριζε τον χώρο του Κοινοτικού Γραφείου (εκεί στεγάζονταν το ιατρείο του χωριού) , έφτιαχνε καφέδες και μου τους σέρβιρε μαζί με κομμάτια από τσουκνιδόπιτα ή  «γκουμούλια» (τοπικό γλυκό με σιμιγδάλι και πετιμέζι) … που όταν κάποτε τον ρώτησα «Πού τα βρίσκεις όλα αυτά βρε Βέργο ;» , πήρα την χαμογελαστή και αφοπλιστική απάντηση : «Τα κλέβω από του Μπαρμπα-τσέλιγκα» ….

Ο Βέργος  όμως , έκανε (για μένα) και πράγματα … δικής του έμπνευσης , χωρίς δηλαδή να τον έχει επιφορτίσει , υποχρεώσει , ή συμβουλέψει κανείς . Όπως πχ , να έρχεται μαζί μου όπου κι αν πήγαινα μέσα στο χωριό του , στα σπίτια πχ για να δω κανέναν άρρωστο , στο σπίτι του Μπαρμπα-τσέλιγκα όπου μου έκαναν και το μεσημεριανό τραπέζι η οικογένεια του … τοπικού άρχοντα , ή στο καφενείο του χωριού όπου περιμένοντας το τοπικό λεωφορείο που θα με ξαναγύριζε στην βάση μου , έπινα και κανένα «διπλοβγαλμένο»  τσίπουρο , με μεζέ … καυτερά στραγάλια . Ερχόταν το κατόπι μου , ελαφρά σκυμένος και κρατώντας πάντα την άκρη απ’ το πανωφόρι μου, που το άφηνε μόνο όταν καθόμουν σε καρέκλα , ή εξέταζα άρρωστο .

– Ρε Βέργο , γιατί έρχεσαι όπου πάω το κατόπι μου  (τον ρώτησα κάποτε)

– Για να σε προσέχω , μη σε γαυγίσει κανένα ζαγάρι , μη σε φάει καμιά ξεστρατισμένη … αρκούδα , ή μη σε γ@…ει  κανένας … λωλοβουρλισμένος παλαλός …

– ‘Εχει και τέτοιους το χωριό ; (τον πείραζα)

– Αμ πως δεν έχει … Απ’ όλα τα «φρούτα» έχει το χωριό μας … Μην τηράς που εγώ είμαι μυαλωμένος και σ’ αγαπάω και μια μέρα , όταν θα μεγαλώσω θα σε παντρευτώ …

– Μα … είμαι ήδη αρραβωνιασμένη (του αντιγύριζα γελώντας)

– Μη χαλιέσαι … Όλοι κάνουμε λάθη . Όταν θα μεγαλώσεις , θα του δώσεις δρόμο . Κι αν δεν φύγει , δεν πειράζει … Θα … τον παντρευτώ κι αυτόν . Αφού τον αγαπάς , μάλλον θά’ ναι καλός άνθρωπος …

Εκείνο όμως που μ’ έκανε κυριολεκτικά να τον λατρεύω , ήταν το ότι κάθε Τετάρτη που ανέβαινα στο χωριό του , έβγαινε έξω απ’ το χωριό και σκαρφάλωνε σε έναν βράχο απ’ όπου είχε περίοπτη θέα και μόλις αντιλαμβανόταν το αυτοσχέδιο τοπικό λεωφορείο (φορτηγό ήταν που το μετέτρεψαν με τέντες και ξύλινους πάγκους σε λεωφορείο) να ανηφορίζει αγκομαχώντας μέσα στις σκόνες , ή τις λάσπες , ή τα χιόνια προς το χωριό , κουβαλώντας τον … πολύτιμο «γιατρό» , έτρεχε (όσο μπορούσε να τρέξει , γιατί ήταν και λίγο βραδυκίνητος) στο Κοινοτικό Γραφείο όπου και θα κατέλυα και έβαζε μπρος το γραμμόφωνο να παίζει στην διαπασών από τα τεράστια μεγάφωνα τα «σκαρφαλωμένα» στα πλατάνια της πλατείας του χωριού το :

.

Ο Βέργος είχε γεννηθεί πριν 35 χρόνια , με την χρωματοσωμική ανωμαλία «Τρισωμία του 21» , ή Σύνδρομο Down , ή … όπως  απλά (και αδόκιμα) την λέμε  Μογγολοειδή Ιδιωτεία . Ήταν δηλαδή ένα «Μογγολάκι» , με πνευματική ανάπτυξη 7χρονου παιδιού , ορφανός (οι γονείς του , μετανάστες στην Γερμανία , είχαν σκοτωθεί πριν πολλά χρόνια στα ξένα) και μεγάλωνε στα χέρια γηραιών συγγενισσών .

Το Φθινόπωρο του ’74 , αμέσως μετά την Μεταπολίτευση , εκμεταλλευόμενη έναν νεόκοπο Νόμο για συνταξιοδότηση αναπήρων , κατάφερα (μέχρι και … ραντεβού με τον Νομίατρο που με γούσταρε , βγήκα – μη σας πάει το μυαλό σε τίποτα … άγρια πράγματα … το ραντεβού ένα γεύμα συνοδευόμενο και από καφέ ήταν, προκειμένου να το πετύχω) να … τον βγάλω ανάπηρο και να πάρει την σύνταξη των … 200 δραχμών μηνιαίως .

7  χρόνια μετά , έμαθα ότι βαρέθηκε να παίρνει την (σχεδόν παράνομη) αναπηρική του σύνταξη και αποφάσισε να καταγεί στην … χορεία των Αγγέλων , εκεί δηλαδή που δικαιωματικά , ανήκε πάντα .

Σαν αιτία θανάτου , αναγράφηκε στο πιστοποιητικό του , η … «καρδιακή … ανεπάρκεια» …

Δεν το χώνεψα ποτέ μου … Ανεπαρκής η καρδούλα του Βέργου ;… Αν είναι δυνατόν !…

======================================

Πριν λίγες ημέρες διαβάζοντας στο «Χαμομηλάκι» , ότι η 21η του Μάρτη , είναι η Παγκόσμια ημέρα η αφιερωμένη στο σύνδρομο Down , αποφάσισα να γράψω αυτό το ποστ …

Χθες , έμαθα πως η 21η Μάρτη , είναι επίσης η Παγκόσμια ημέρα κατά του Ρατσισμού …(«Δεν πειράζει» , είπα … «εγώ θα γράψω για τον Βέργο , το «μογγολάκι»  ) .

Καθώς το έγραφα , κάποιος , μου θύμισε πως η 21η του Μάρτη , είναι η Παγκόσμια ημέρα της Ποίησης και μου τόνισε με έναν ελαφρό σαρκασμό :

– Τί γράφεις βρε Σίλια ;… μπα στο καλό σου … Κανονικά έπρεπε γι αυτή την ημέρα , να γράψεις ένα … ποίημα .

– Μα , ποίημα έγραψα , (απάντησα )… Ποίημα για κάποιον που θα αγαπάω πάντα .