Πάμε λοιπόν : ———————–

1. Αγαπώ την … αδεξιότητα στην φάση της πρώτης γνωριμίας . Την ειλικρινή όμως αδεξιότητα , που αν μη τι άλλο , φανερώνει αθωότητα , μια Αρετή , που εν πολλοίς εκλείπει στις μέρες μας εμάς των … ενηλίκων . .

2. Αγαπώ τις γάτες … Δηλαδή , όλα τα ζώα τα αγαπώ , αλλά τις γάτες , τις λατρεύω . Λατρεύω το ότι πρέπει να κοπιάσεις για να κερδίσεις την αγάπη της γάτας , την προσοχή της , την προτίμησή της στο πρόσωπό σου . Λένε πως … είναι αχάριστες . Λάθος . Απλά , θέλει κόπο και τρόπο , και υπομονή και επιμονή για να σε βάλει στην καρδιά της … Και εμένα (προσωπικά) , μου αρέσουν τα δύσκολα . Τα «εύκολα» , τα βρίσκω λίγο … νερόβραστα … .

3. Αγαπώ τις … αναμνήσεις μου . Πιστεύω ακράδαντα στο «Παρελθόν δεν είναι ό, τι έζησες , αλλά ό, τι θυμάσαι» και το έχω κάνει όχι μόνο τσιτάτο μου , αλλά και τρόπο ευζωίας . Άλλωστε κι αυτό το blog , στις αναμνήσεις μου στηρίζεται εν πολλοίς … Όχι αποκλειστικά , αλλά … εν πολλοίς . .

4. Μου αρέσει (αγαπώ) η ενασχόληση με τις «ρίζες» μου … Όχι , όχι … δεν είμαι φυτό , ούτε … «γλάστρα» (αν θα εμφανιστώ δίπλα σε κάποιον διάσημο , θα φροντίσω να είμαι ισάξια του τουλάχιστον και όχι διακοσμητικό στοιχείο της εικόνας… Μου αρέσουν οι … πρωταγωνιστικοί ρόλοι) . Όταν λέω «ρίζες» , εννοώ τους αγαπημένους μου ανιόντες . Αγαπώ , να ψάχνω στο βάθος του χρόνου και να μαθαίνω όσα μπορώ πιο πολλά γι αυτούς απ’ τους οποίους προήλθα . .

5. Με ευχαριστεί το διάβασμα . Είναι από τις αγαπημένες μου ασχολίες , αλλά αγαπώ το … χαρτί των βιβλίων . Το τρίξιμο που κάνει καθώς το ξεφυλλίζεις μέσα στην σιωπή , η μυρουδιά του , που είναι μοναδική , η αίσθηση που αφήνει στα δάχτυλά σου όταν το χαϊδεύεις , το γεγονός ότι μπορείς να τσακίσεις ένα φύλλο του (αν και ο μπαμπάς μου πάντα μου έλεγε «να μην τσακίζεις ποτέ ένα βιβλίο Άννιτσκα … Είναι ζωντανό … Πονάει» ) , να υπογραμμίσεις κάτι , να γράψεις μια κρυφή σου σκέψη στα περιθώρια , ένα στιχάκι σαν το «Ενθυμού και μή λησμόνει , πίνε τσάι με λεμόνι , βούτα κι ένα μπισκοτάκι , και θυμήσου τον …. άκη» , ένα κρυφό «Σ’ αγαπώ» , να βάλεις ανάμεσα στα φύλλα του το … λουλουδάκι , που σου χάρισε ,αφού το φίλησε πρώτα … .

6. Τα τελευταία 35 χρόνια της ζωής μου , τα έζησα μέσα στα χειρουργεία … Αγαπούσα την δουλειά μου , αλλά πάνω απ’ όλα , αγαπώ την εικόνα και την μυρουδιά της ήσυχης μισοσκότεινης χειρουργικής αίθουσας … Πολλές φορές , τα βράδια των εφημεριών , όταν δεν είχαμε δουλειά , λάτρευα να μπαίνω στην κλειστή αίθουσα , την ήσυχη , την αποστειρωμένη , με τον ελαφρό ιώδη φωτισμό , και έννοιωθα σαν να μπαίνω σε μια … αγκαλιά αγάπης … Μια αγκαλιά , που με κανάκεψε , με συντρόφεψε , με τάϊσε για τόσο πολλά χρόνια … Και κάποιες φορές ανέβαιναν δάκρυα στα μάτια μου , όπως δάκρυζα από περηφάνεια , όταν έλεγε κάποιος κάτι καλό για τα … παιδιά μου …. Δεν πηγαίνω πια … Ωστόσο , δεν έπαψα ποτέ να την αγαπώ . .

7. Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου , με εντυπωσίαζε το Αρχαίο Θέατρο . Λάτρεψα και λατρεύω το Αρχαίο Δράμα και στις δυο μορφές του (Τραγωδία , Κωμωδία) με ιδιαίτερη προτίμηση στα «κομμάτια» του Χορού . Σαν ήμουνα μικρή , δεν είχα και πολλές ευκαιρίες να παρακολουθήσω αρχαίο θέατρο (βασικά δεν είχαμε τα … δέοντα χρήματα) και γι αυτό το παρακολουθούσα στο ραδιόφωνο στις εκπομπές «Το θέατρο της Τετάρτης» και «Το θέατρο του Σαββάτου» , αλλά και με θιάσους (βασικά το ΚΘΒΕ) στα αρχαία θέατρα των Φιλίππων και της Θάσου , που μπορούσα με χίλιες γκρίνιες και παρακάλια βέβαια , να έχω πρόσβαση . Εκτός αυτών , διάβαζα σαν τρελλή τις Τραγωδίες των τριών μεγάλων Τραγικών και τις κωμωδίες του Αριστοφάνη . Στα 18 μου (μιλάμε για την 10ετία του ’60) , είχα διαβάσει (όποιος θέλει το πιστεύει) … όλο το αρχαίο Δράμα (των τριών Τραγικών) και απήγγειλα όλη την Αντιγόνη του Σοφοκλή απ’ έξω … Τέτοια «βίδα» … Τέτοιος έρωτας . .


9. Όλους τους φίλους μου τους αγαπώ , αλλά κάποιους ακόμα πιο πολύ … Είναι οι φίλοι της … «σκιάς» . Αυτοί που για λόγους που διάλεξαν ή τους επιβλήθηκαν , παραμένουν στην σκιά και ποτέ στο προσκήνιο της ζωής μου . Πάντα στο σκοτάδι των «παρασκηνίων» , αλλά που … ακόμα κι από εκεί , πίσω από τις κουΐντες , τα φώτα και τα «μπιζαρίσματα» , ξέρω ότι θα μένουν εκεί και θα με αγαπάνε πάντα το ίδιο … Είτε είμαι πάνω στην σκηνή , είτε όταν όλα τα φώτα θα σβήσουν και θα κατέβω από το πάλκο … Ξέρω , πως κάποιοι από αυτούς , αυτή τη στιγμή … με διαβάζουν . Θέλω να τους πω ότι … «κι εγώ σας αγαπώ το ίδιο» … .

10. Για το δέκα το καλό , άφησα το να σας μιλήσω για το τί αγαπώ πιο πολύ στο θέμα … Έρωτας … Αγαπώ τον «δειλό εραστή» … Και όταν λέω «δειλό εραστή» , εννοώ την ανεπαίσθητη εκείνη δειλία , τον στιγμιαίο δισταγμό , την μικρή και λιγόχρονη αμήχανη συστολή , πριν από το πρώτο ερωτικό χάδι … Δεν θα πω πιο πολλά . Δεν με παίρνει να πω πιο πολλά … Θα αφήσω να σας «μιλήσει» ένα ποιητικό μου πόνημα , από τα τελευταία που έγραψα (περίπου το 1993 … τα τελευταία χρόνια , δεν γράφω πια ποίηση) :
ΤΟΥ ΔΕΙΛΟΥ ΕΡΑΣΤΗ —————————- Κι αν είναι να πεθάνω , τώρα ας πεθάνω . Τώρα , που όλα προσεγγίζουνε στο φως . Τώρα που οι χαρές , παίρνουνε σχήμα κι οι ομορφιές οριοθετούνται μέσα στα δικά μου πλάνα. Τώρα που οι ικανοποιήσεις κυματιστά , απαλά , έρχονται πάνω μου , σαν τ’ ακροδάχτυλα του δειλού εραστή . ************************************* Όποιος νομίζει ότι θέλει να μου (μας) πει δέκα «αγαπώ» του , ας μου (μας) τα πει . Είτε μου τα πεί , είτε όχι , εγώ … θα τον αγαπώ το ίδιο , γιατί πρέπει να σας πω , πως … ΑΓΑΠΩ όλους τους φίλους μου τους bloggers … Αυτό το τελευταίο , δεν είναι η … ενδέκατη αγάπη μου (είπα , ότι είμαι ευπειθής και θα γράψω μόνο 10 αγάπες μου) … Είναι ο … τόνος στο δέκα … (10′ )… Δέκα με τόνο , λοιπόν .
An-Lu
18 Σεπτεμβρίου , 2010 at 08:40
Να εισαι παντα καλα και να αγαπας!
silia
18 Σεπτεμβρίου , 2010 at 23:53
@ An-Lu
Όποιος δεν μπορεί να αγαπά , είναι … ανάπηρος και δεν το αντιλαμβάνεται .
Σ’ ευχαριστώ .
Νατασσα Φωκιανίδου Θεοδωρίδου
18 Σεπτεμβρίου , 2010 at 08:56
Το 9 και το 10 σου είναι perfect!!!
Νάσαι πάντα καλά και ν αγαπάς!
silia
19 Σεπτεμβρίου , 2010 at 00:00
@ Νατασσα Φωκιανίδου Θεοδωρίδου
Το 9 και το 10 είναι perfect , ίσως γιατί αναφέρονται σε… ανθρώπους …
Οι άνθρωποι που μένουν στην σκιά για χάρη σου , ή για χάρη άλλου (κι όχι γιατί το επιθυμούν) , και οι άνθρωποι που εκφράζουν τον σεβασμό τους (με έναν ανεπαίσθητο δισταγμό και συστολή) στην ερωτική πράξη , … αξίζουν όντως την αγάπη μας και τον θαυμασμό μας .
Ευχαριστώ Νατασσα .
agrampelli
18 Σεπτεμβρίου , 2010 at 09:36
Το «χρώμα»της ανάρτησής σου,πορφυρό!Εκείνο,του Βυζαντίου και των αυτοκρατόρων του Άννα…
Ευχαριστώ για την τιμή που (μου)μας έκανες!
Καλημέρα…
silia
19 Σεπτεμβρίου , 2010 at 00:03
@ agrampelli
Εγώ ευχαριστώ για την επιλογή και της προτίμηση .
Πολύ μου άρεσε αυτή η … Βυζαντινή «εικόνα» .
Από μένα «καλό βράδυ» .
DaisyCrazy
18 Σεπτεμβρίου , 2010 at 10:36
Αχ τι όμορφο κείμενο.
Πολύ θα μ’άρεσε να υπήρχε βίντεο που χορεύεις αντί μόνο μια φωτογραφία που δεν πιάνει την κίνηση αλλά την παγώνει στο χρόνο.
Γεμάτη νοσταλγία κι αγάπη η λίστα σου Σίλια μου. Ευωδιάζει μυρωδιά βιβλίων και ιώδιου απ’την χειρουργική αίθουσα. Ομολογώ ότι με εξέπληξε να σου αρέσει ένας χώρος που τυπικά τους πιο πολλούς μας φοβίζει αλλά λογικό είναι αφού δούλευες τόσα χρόνια εκεί.
Φιλιά κι ένα όμορφο σαββατοκύριακο εύχομαι γεμάτο χαμόγελα.
υγ. σ’είχα καλέσει κι εγώ να παίξεις το παιχνιδάκι (http://skotadi-fos.blogspot.com/2010/09/blog-post_10.html) άρα λογικά θα μπορούσες να γράψεις 20 πράγματα αντί 10 🙂
silia
19 Σεπτεμβρίου , 2010 at 23:41
@ DaisyCrazy
Μα … ποιός να βρει την αυτοκυριαρχία του και την λογική του και να πάρει στο χέρι την βιντεοκάμερα , όταν … αρχίζω να χορεύω … Όλοι γονατίζουν να μου χτυπάνε παλαμάκια …
Έλα … πλάκα κάνω .
Και … το ξεκαθάρισα . Αγαπώ την ήσυχη , σκοτεινή αίθουσα , όταν όλα έχουν καταλαγιάσει …. Είναι κάτι σαν ιερή … σαν θεία …
———————————
Νοιώθω άσχημα , που μου διέφυγε η πρόσκλησή σου … Συγχώρεσέ με please …
faros
18 Σεπτεμβρίου , 2010 at 12:12
Εμείς, πάντως, ως … ευπειθείς σχολιαστές, είμαστε υποχρεωμένοι να αναφερθούμε μόνο στον … τόνο !!!
Ο οποίος (τόνος) έχει επισκιάσει πολλές πολλές αγάπες του παρελθόντος …
(αν φυσικά εξαιρέσει κανείς την οικογένεια)
υ.γ. όπως εύκολα κατάλαβες, μόλις και μετά βίας δύο (2) αγάπες μπορώ να παραθέσω …
Καλό Σαββατοκύριακο !
silia
19 Σεπτεμβρίου , 2010 at 23:44
@ faros
Πολύ μου άρεσε αυτό που είπες για τον … τόνο …
Όσο για το ΥΓ. σου θα στοιχημάτιζα , πως έχεις παραπάνω από δυό μόνο αγάπες …
Για σκέψου λίγο και … πες μας .
Καλή εβδομάδα πια , από αύριο .
Λένα
18 Σεπτεμβρίου , 2010 at 13:07
Δέκα γλυκές, υποκειμενικές, δικές σου αγπάπες.
Για τον τόνο(‘) στο τέλος μόνο αυτό:
και μεις σ΄αγαπάμε, γι’ αυτό είμαστε εδώ πάντα (κι ας μη σχολιάζουμε) 🙂
silia
20 Σεπτεμβρίου , 2010 at 00:15
@ Λένα
Σ’ ευχαριστώ Λένα .
Ας μην σχολιάζετε . Φτάνει που με αγαπάτε .
Υπάρχει τίποτα καλύτερο από το να σ’ αγαπάνε , αυτοί που αγαπάς ;…
Lilith
18 Σεπτεμβρίου , 2010 at 14:13
Κι’ εγώ βάζω λουλουδάκια στις σελίδες των βιβλίων. Και όταν τα ανακαλύπτω 10, 20 χρόνια μετά, είναι μεγάλη η συγκίνηση.
Συγκίνηση μού προκαλεί και αυτό το βίντεο με τη Χαρούλα και τον φαντάρο!
Αν δεν ήταν σκηνοθετημένο όλο αυτό και ήταν απλά ένας φαντάρος που ανέβηκε να χορέψει, είναι υπέροχο! Ο τρόπος που την κοιτάει…
Δε βλέπουμε πολλές τέτοιες σκηνές πια.
Φιλιά πολλά!
silia
19 Σεπτεμβρίου , 2010 at 23:58
@ Lilith
Ναι … Τί ωραία που θα ήταν , αν δεν … ήταν σκηνοθετημένο … Αλλά και πάλι … μας μένει αυτός ο τρόπος που κοιτάει την Χαρούλα , που θαρρώ ότι δεν ήταν σκηνοθετική επιταγή , αλλά χάρισμα και προσόν , και ιδίωμα του νεαρού «ηθοποιού» (Ένα … γ@μώτο , το είχα μέσα μου όταν έβλεπα το βίντεο … Έλεγα – από μέσα μου – φτούουου , να μην γίνω … τραγουδίστρια να με κοιτάζει έτσι το «φανταράκι» ) … γιατί έχω και … προϊστορία με το τραγουδιστιλίκι … https://silia.wordpress.com/2010/03/03
———————————-
Άσχετο (αλλά πρέπει να το πω , γιατί αν … δεν παινευτώ , θα σκάσω) :
Πριν λίγες ημέρες , ένας «φίλος της σκιάς» , μου έστειλε σαν δώρο ένα βιβλίο , που μου είχε τάξει από παλιά . Μέσα στο βιβλίο , βρήκα ένα μικρό ξεραμένο λουλουδάκι … Μόνο ένα μικρό λουλουδάκι … ξεραμένο … ούτε αφιέρωση , ούτε λόγια , ούτε ευχές , ούτε τίποτα … Ένα λουλουδάκι , πολύ … «φλύαρο» όμως .
Καλό σου βράδυ Lilith … Συγχώρεσέ μου την φλυαρία …
Konstantinos Floridis
19 Σεπτεμβρίου , 2010 at 23:14
“Παρελθόν δεν είναι ό,τι έζησες , αλλά ό,τι θυμάσαι”
Θα τη θυμάμαι αυτή τη φράση.
Μου αρέσει πολύ!
Καλό Σαββατοκύριακο
Konstantinos Floridis
19 Σεπτεμβρίου , 2010 at 23:14
silia
20 Σεπτεμβρίου , 2010 at 00:02
@ Konstantinos Floridis
Την έκφραση αυτή , που την έχω κάνει μόττο μου , την άκουσα πριν πολλά χρόνια στο ραδιόφωνο . Έτσι λεγόταν μια εκπομπή με παλιά Αμερικάνικα , Ιταλικά και Γαλλικά τραγούδια …
Την λάτρεψα … Βρίσκω ότι με εκφράζει απόλυτα .
————————————
Για το Memento τώρα … Φοβερό φιλμ νουάρ , απολαυστικό , αλλά και … ζόρικο . Εξυπακούεται ότι το είδα και δεύτερη φορά για να το κατανοήσω πλήρως , και μετά μια … τρίτη , για να το απολαύσω … Τό’ χω αυτό το χούι με τις ταινίες με τα πολλά φλας-μπακ .
Φιλιά .
glaykidarling
19 Σεπτεμβρίου , 2010 at 23:15
όμορφα,
όμως θα συμφωνήσω με το Αρχαίο δράμα…
η κάθαρσις….αποτελεί μία στιγμή που λίγα είδη της ΤΕΧΝΗΣ μπορούν να προσφέρουν!
silia
20 Σεπτεμβρίου , 2010 at 00:13
@ glaykidarling
Η «Κάθαρση» , ήταν ό, τι πιο πολύ με μάγευε (και με μαγεύει… δε λέω) στην Αρχαία Τραγωδία …
Η Κάθαρση και τα χορικά .
Φιλιά , γλυκιά glayki .
faros
20 Σεπτεμβρίου , 2010 at 07:21
Πως να … σκεφτεί κανείς, μπαίνοντας εδώ μέσα … 😀
Τ΄αφήνεις όλα πίσω …
Καλημέρα Θερμή και πολλές ευχές για Καλή Βδομάδα !
υ.γ. ευχαριστώ που με … πρόλαβες ! 😀
silia
21 Σεπτεμβρίου , 2010 at 22:07
@ faros
Σου το είπα φίλε μου , πως εδώ μέσα , οποιος μπει … ξελογιάζεται .
Καλό σου βράδυ , πια .
mr e
20 Σεπτεμβρίου , 2010 at 14:40
Θυμάσαι ? Κάπως έτσι σε είχα φανταστεί να χορεύεις (στο είχα γράψει) και να που η φωτογραφία σου με επιβεβαιώνει…
Αγαπάμε τα ίδια (σχεδόν) πράγματα … έχουμε (σχεδόν) τον ίδιο κώδικα αξιών… , είμαστε βλέπεις «νέοι» της ίδιας γενιάς…, αλλά κυρίως αγαπάμε γιατί αυτοί που μας έφεραν στη ζωή μας έμαθαν πως τίποτα δεν μπορεί να γεμίσει περισσότερο την ψυχή μας από την πραγματική αγάπη που επίσης μας έμαθα να τη χαρίζουμε απλόχερα χωρίς να ζητάμε ανταλλάγματα… Γιαυτό σ΄αγαπώ… γιαυτό μ΄αγαπάς… γιαυτό μας αγαπούν… Φιλιά.
silia
21 Σεπτεμβρίου , 2010 at 22:10
@ mr e
Εδώ και αρκετή ώρα κοιτάζω το σχόλιο σου και προσπαθώ να βρω μία απάντηση …
Μου είναι αδύνατον να βρώ να πω κάτι …
Συγκινήθηκα , φίλε μου …
——————————-
Έτσι ακριβώς …
bernardina
20 Σεπτεμβρίου , 2010 at 15:16
Eπειδή εμένα μου το ζήτησε η καλή μας η Koumbara (γεια σου, «κουμπαρούλα») πριν από μερικές μέρες και φυσικά έσπευσα να… της κάνω το χατίρι, θα ήταν λιγάκι χαζό να γράψω εδώ κάτι διαφορετικό. Ιδού λοιπόν οι δέκα (+μία) αγάπες μου όπως τις έγραψα στο δικό της μπλογκ:
«Πρώτη, μόνη πάνω πάνω και εκτός κατηγορίας, αφού είναι μια κατηγορία από μόνη της, η ανεκτίμητη αδελφή μου.
Παρακάτω τώρα:
1)Η εκατοντούτης γιαγιά που με μεγάλωσε όταν οι γονείς μου έλειπαν 5 χρόνια για επαγγελματικούς λόγους του πατέρα μου.
2)Σαφώς οι τρεις (σωματοφύλακες) φίλες με τις οποίες μεγαλώσαμε μαζί και συνδιαμορφωθήκαμε στηρίζοντας η μία την άλλη στις δύσκολες στιγμές και πολλαπλασιάζοντας τη χαρά της στις ευτυχισμένες. Αυτές που αποτελούν τον «εσώτερο κύκλο». Και συνολικά όλοι οι «άνθρωποί μου» που είναι πάντα εκεί και για μένα αποτελούν τη μεγαλύτερη επένδυση της ζωής μου.
3)Η λογοτεχνία και εν γένει ο γραπτός λόγος.
4)Η μουσική.
5)Η επαφή με τη φύση σε κάθε της έκφανση και ιδιαίτερα οι ατελείωτες βόλτες μέσα στα δάση…
6)Το καλό φαγητό (και να το μαγειρεύω και να το απολαμβάνω -κατά προτίμηση με παρέα!)
7)Ό,τι αποτελεί πρόκληση για τις διανοητικές και σωματικές δυνάμεις μου και με πάει πάντα ένα βήμα πιο πέρα από εκεί που βρίσκομαι.
8)Τα ταξίδια, τα ταξίδια, τα ταξίδια.
9) Ό,τι δεν έχω γνωρίσει ακόμα και περιμένω με παιδιάστικη ανυπομονησία… και
10) Το «ευχαριστώ» -ειδικά όταν το λέω».
Ξαναδιαβάζοντάς τα τώρα, βλέπω ότι δεν θα άλλαζα σχεδόν τίποτα…
(Κι αν δεν μίλησα για τον έρωτα, ε, είναι επειδή δεν μπορώ να τον κατηγοριοποιήσω, if you know what I mean 😉 )
silia
21 Σεπτεμβρίου , 2010 at 22:21
@ bernardina
Σ’ ευχαριστώ για την λίστα με αυτά (ούς) που αγαπάς , που κατέθεσες στο blog μου .
Τι να πρωτοσχολιάσω ;… Θα πω μόνο , ότι είσαι τυχερή , που έχεις αδερφή και … γιαγιά . Εγώ , μόλις και μετα βίας , γνώρισα και θυμάμαι μία γιαγιά (κι εκείνη ήταν πολύ απόμακρη … σαν ξένη για μένα) την μάνα του πατέρα μου …
https://silia.wordpress.com/2007/08/01 (Μπουρδελότσαρκα στην Οδησσό) .
—————————-
Και , ναι … yes I know what you mean … (υποθέτω δηλαδή… ) .
Πολλά φιλιά … Δώσε μερικά και στην «κουμπάρα» .
faros
22 Σεπτεμβρίου , 2010 at 09:55
Έτσι είναι …
Δυο φορές ξελογιάζεται κανείς !
1. Στα νιάτα του … και
2. Στα … νιάτα του (τα … άλλα) 😀
Καλημέρα Θερμή !
silia
22 Σεπτεμβρίου , 2010 at 17:29
Ααααα , … γι αυτό με φωνάζουν ακόμα «ξελογιασμένη» … Γιατί ήδη βρίσκομαι στα … «άλλα» νιάτα μου , εδώ και πολλά-πολλά χρόνια … Και δεν λεν να τελειώσουν , βρε παιδί μου , αυτά τα «άλλα» νιάτα … Τα ψιλοβαρέθηκα … Πρέπει να περάσω πια και σε μια ηλικία , που δεν θα με φωνάζουν όλοι «ξελογιασμένη» .
Φιλάκια ρουφηχτά (που λέει και μια ξεβράκωτη στην TV) .
faros
22 Σεπτεμβρίου , 2010 at 17:51
Που λες, όποτε «ακούω» τη λέξη «ρουφηχτά», μου έρχονται στο νου τα … σαλιάγκια !!!
Ξέρεις, εκείνα τα … μπλιααααχ … μικρά … σπιτοκουβαλημένα, που μερικοί – μερικοί τα … τρώνε !!!!!!!!!!!!!
Και δεν μου αρέσει καθόλου, ξέρεις !
(η … ξεβράκωτη στην TV)
Δεν θέλω να σε … απογοητέψω, αλλά ΔΕΝ θα περάσουν αυτά τα «άλλα νιάτα» – γιατί να περάσουν, άλλωστε ;;;
Εμένα μου … αρέσουν ! 😀
Καλησπερούδια !
silia
21 Νοεμβρίου , 2010 at 02:12
@ faros
Εγώ δεν τρώω τα σαλιγκάρια , γιατί τα θεωρώ … φίλους μου .
Μου έμεινε από παλιά όταν …
Αλλά , άστο , είναι μεγάλη ιστορία και θα σας την διηγηθώ σε ξεχωριστώ ποστ …
Α , ρε Φάρε … τί μου θύμησες …