Η Anna-Silia «πήζει» … γιαούρτι για την Ιδιαιτέρα Γραμματέα

Καυχήθηκα πρόσφατα σε μια αγαπημένη συναναστροφή , πως είμαι εν πολλοίς  ικανή , αν μου πεις μία και μοναδική λέξη , να βρω και να σου πω μια ιστορία …

«Γιαούρτι» , μου αντέτεινε τότε η «Ιδιαιτέρα Γραμματεύς» της «Λάσπης» … και στο απορημένο μου βλέμμα , εξήγησε :

-Θέλω μια ιστορία με … γιαούρτι …

Καλή μου Ιδιαιτέρα : Είναι η αλήθεια ότι είμαι μια αλαζονική καυχησιάρα , αλλά κι εσύ οφείλεις να ομολογήσεις ότι … μου βάζεις εύκολα … Θα μπορούσες να μου πεις λίγο δυσκολότερες λέξεις , όπως …»νηοψία» ή «κρουσιμέτρησις  ή «εξοβελιστέος» ή ακόμα και κανένα … σατανικό , όπως «διάγλυμμα» … Αλλά όχι . Εσύ απλά , μου είπες … «γιαούρτι» .

Άντε λοιπόν … Δικιά σου η ιστορία με το «πήξιμο» του γιαουρτιού και πιστεύω να φτιάξει λίγο το χαλασμένο τελευταία , κέφι σου … Γιατί να ξέρεις , πως ένα χαμόγελο , μπορεί να φωτίσει τα «σκοτάδια» μας και μπορεί να μας κάνει έστω και πρόσκαιρα , να … ξεχαστούμε .

*************************************************

Πίνδος (Γρεβενά) , Φθινόπωρο του 1974 . Υπηρεσία υπαίθρου για την νεαρή (τότε) Ασκληπιάδα , Anna-Silia .

Ο νυν σύζυγος μου και τότε «αίσθημα» μου , υπηρετεί την θητεία του σε μονάδα Προκάλυψης πάνω στα Ελληνοσερβικά σύνορα κάπου στην περιοχή του … Αγίου Φλωρίνης . Στον χάρτη , μια σπιθαμή δρόμος . Στην πραγματικότητα του 1974 σχεδόν αδύνατον το να βρεθούμε . Επειδή όμως η αγάπη , όλα τα μπορεί (όπως λέει και η Α’ προς Κορινθίους Επιστολή , σε ελεύθερη μετάφραση βεβαίως) , μία φορά το μήνα έκανα το εξής δρομολόγιο . Στις 5 το πρωί του Σαββάτου έπαιρνα το τοπικό λεωφορείο (παρακμιακό φορτηγό με ξύλινους πάγκους για καθίσματα) και κατέβαινα από το χωριό στην πόλη των Γρεβενών (μιάμισυ ώρα) . Από εκεί μετά ένα 2ωρο αναμονής , στο λεωφορείο (κανονικό πια … του ΚΤΕΛ) για Κοζάνη (άλλη μιάμισυ ώρα) . Στην ώρα επάνω , από Κοζάνη πάλι με το ΚΤΕΛ , μία ώρα για Αμύνταιο και από εκεί μετά από ένα … 2ωρο (χρόνος ανταπόκρισης) , λεωφορείο πάλι και άφιξη , μετά από… δεν θυμάμαι πια καλά -μετά από μία ώρα περίπου , στην Φλώρινα . Εκεί , κατέλυα σε γνωστό ξενοδοχείο , άφηνα τα πράγματα μου , και με ταξί στην Προκάλυψη , απ’ όπου παραλάμβανα το … ευτυχισμένο  (λόγω της άφιξης μου), «αίσθημα» μου και ξανακατεβαίναμε στην πόλη της Φλώρινας … Ακολουθούσε , μπανάκι , ………… , ξεκούραση με ξάπλες , ……….. ,  βολτίτσα στην πόλη , κρασοκατάνυξη στο κουτούκι «Της χήρας» με σπεσιαλιτέ την γεμιστή σπλήνα , κανένα χασάπικο με το φανταράκι , κανένα μοναχικό ζεϊμπέκικο , και επιστροφή στο hotel , όπου ξανά  ……….. , καθόλου ύπνος (ο ύπνος στην άγρια νεότητα θεωρείται … χάσιμο χρόνου) , ένα βιαστικό ………… για να καλημερίσουμε το … ξημέρωμα και αφού άφηνα το «φανταράκι» να βρει ένα τρόπο να ξαναγυρίσει στην Προκάλυψη και να προλάβει και την πρωινή αναφορά , καβαλούσα (το «καβαλούσα» … μεταφορικά , μην πάει αλλού ο νους σας) τον Κυριακάτικο «μουντζούρη» (τραίνο , καλέ) και βουρ για την Θεσσαλονίκη , να δω και τους …μονάκριβους γονείς μου (τέλος πάντων … ό, τι νάναι λέω … μην τα παίρνετε και τοις μετρητοίς ,…ενθουσιάστηκα από τα πολλά «…………»  ) . Το βράδυ της Κυριακής , τραβούσα για το  hotel «Αύγουστος» , κοντά στον Βαρδάρη , ένα παρακμιακό (τότε … μιλάμε για το 1973-74) ξενοδοχείο , όπου ήταν το στέκι των παράνομων αγοραίων ταξί των Γρεβενών , και μόλις συγκεντρωνόμασταν 5 άτομα , την … «κάναμε» για τα ωραία Γρεβενά , όπου φτάναμε αισίως μετά από 5 με 6 (!  ) ώρες , «κοντά στα ξημερώματα … κοντά στα ξημερώματα και πριν να βγει ο ήλιος» … (αχ αθάνατη Μοσχολιού) . Ζεστό «πόντς» (τσίπουρο και πετιμέζι , βρασμένα μαζί) έξω από το ΚΤΕΛ και ξανά στο παρακμιακό λεωφορείο της Σαββατιάτικης αναχώρησης , όπου μετά μιάμισυ ώρα βρισκόμουν και πάλι αχάραγα Δευτεριάτικα στο χωριό μου , και την έπεφτα για ύπνο μέχρι το βράδυ της Δευτέρας , όπου σουλουπωνόμουν λίγο και πήγαινα στο καφενείο του χωριού για να φάω κατιτίς και να διηγηθώ στους καφενόβιους γέροντες φίλους μου , το πως πέρασα στην Φλώρινα , (ΧΩΡΙΣ φυσικά τις … ανατριχιαστικές  λεπτομέρειες) .

 

Καθ'οδόν προς βιοτεχνία παρασκευής "γιαουρτιού"

Η ζωή στο χωριό περνούσε πληκτικά τον μεγαλύτερο καιρό . Στο Ιατρείο σπάνια πήγαινα (όλοι ήσαν υγιέστατοι σ’ εκείνο το υψόμετρο) . Εν τούτοις , εκείνο το απόγευμα , έτυχε και πήγα στο ιατρείο από νωρίς . Κανείς δεν με πήρε είδηση . Το Ιατρείο ήταν ο δεύτερος όροφος ενός παλιού πέτρινου κτιρίου , που στο ισόγειο «φιλοξενούσε» το καφενείο-μπακάλικο του χωριού . Ένα σανιδένιο πάτωμα με χώριζε από το πολύβουο καφενείο (σανιδένιο ταβάνι για το καφενείο) , όπου περνούσα το μεγαλύτερο μέρος από τα βράδια μου , τρώγοντας , πίνοντας και παίζοντας μπουρλότ  ή κοντσίνα (εντάξει… το παραδέχομαι ότι οι συμπαίκτες μου με άφηναν τις περισσότερες φορές , τιμής ένεκεν , να … κερδίζω) . Όπως είπα και παραπάνω , κανείς δεν με είχε πάρει είδηση και το απόγευμα περνούσε και ήρθε το βραδάκι και η κίνηση κάτω (στο καφενείο) μεγάλωνε . Ήδη δεν μπορούσα πια να ξεχωρίσω ποιός έλεγε τι . Άρπαζα κάποιες αποσπασματικές κουβέντες , ψιλοαδιάφορες … ξέρεις … τα γνωστά αντρικά αστεία και καθημερινά ενδιαφέροντα , ανακατεμένα με το βρόντηγμα των ζαριών ή τις κραυγές του είδους  «σ’ πήραμι του συντρόφι» (σας πήραμε τα σώβρακα) … Ώσπου …

‘Ώσπου , άκουσα μπερδεμένα αλλά αρκετά κατανοητή την στιχομυθία :

– Έχω έναν πόνο εδώ να … και μια αντράλα (ζάλη) και λίγα τσουρτσούρια (ρίγη) κάθε βράδυ … Να παγαίνω αύριο (θα ξημέρωνε Σάββατο) στην γιατρίντσα να με τηράει …

– Μη φτιάν’ς τουν κόπο … Η γιατρίντσα αύριο θα λείπ’…

– Θα λείπ’ ; … για πού ;

– Πάει στ’ν Φλώρν’α να … «πήξ’  το γιαούρτι» …

Σείστηκε το καφενείο από τα χάχανα … σείστηκε μαζί και το ανώγειο-ιατρείο …

.

.

Κοκκάλωσα . Ποτέ μέχρι εκείνη τη στιγμή , δεν είχα φανταστεί τους αυστηρούς γέροντες -θεματοφύλακες της αρετής και ηθικής να χαχανίζουν με κουτσουμπολίστικη διάθεση . Εμένα μου το «παίζανε» άκρως σοβαροί και υπεράνω σε τέτοια θέματα και κατηγορούσαν και τις … γυναίκες που ασχολιόντουσαν . Τα πήρα στην κράνα και αποφάσισα να πάω να τους ζητήσω τον λόγο . Με το τράβηγμα της καρέκλας προς τα πίσω , (είπαμε , μια πατωμασιά μας χώριζε) , όλο το καφενείο … μουγγάθηκε . Το πήραν χαμπάρι πως ήμουν επάνω και πιθανώς να άκουγα …

Βρόντηξα πίσω μου την παλιά σκωροφαγωμένη εξώπορτα του ιατρείου , κατρακύλησα κυριολεκτικά στην πέτρινη εξωτερική σκάλα και με μια απότομη κίνηση (περίπου σαν τους κάου-μπόηδες που κλωτσάνε την πόρτα του σαλούν) άνοιξα την πορτούλα του καφενείου και στάθηκα με υψωμένη την … ρομφαία του γ@μωτο-καυγά , στο γείσο της πόρτας :

– Ωωωω … καλώς την γιατρίντσα  ! έλα μέσα . Θα πιεις κάτι ; Τσίπουρο , καφέ ; τι ;…

– Ποιός είπε «γιαούρτι» ;

… Παγωμάρα στο ακροατήριο …

– Τί τρέχει βρε γιατρίντσα ;… Θες γιαούρτι ;… Να πω τη γριά να σου φέρει λίγο … Πως σου ήρθε τώρα ;

– Ποιός είπε «γιαούρτι» ;… (τον χαβά μου εγώ)

Μούγγα …

– Τρύφωνα ! (στράφηκα στον γείτονα μου , που ήξερα πως φοβόταν ιδιαίτερα την συμβία του) … πες μου αμέσως , ποιος είπε «γιαούρτι» … Αν δεν μου πεις θα τα πω όλα στην Δέσπω … τί λέτε και με τι γελάτε στο καφενείο .

– Μη βρε Άννα … έλεος . Δεν μπορώ να μαρτυρήσω γέρο άνθρωπο .

– Γέρος ξε-γέρος … θα μου πεις (κάτι με γαργαλούσε να πατήσω τα γέλια , αλλά κρατήθηκα)

– Μα , αφού σε ξέρω , δεν θα του κάνεις τίποτα …

– Ας μην του κάνω , πες …

– Άντε βρε … παράτα το και γέλα … Αφού σου έρχεται να γελάσεις …

– Ας μού’ ρχεται … πες .

– Όχι …

– Ναι …

– Όχι …

—————————————————-

Ποτέ (κι από τότε έχουν περάσει 36 χρόνια) , κανείς δεν μου ομολόγησε ποιός είχε μιλήσει για «πήξιμο γιαουρτιού» … Τελικά οι γέροντες των καφενείων , τηρούν αυστηρά και απαρέγκλιτα την δική τους omerta …

=====================================

*** Όπου βλέπετε περισσότερα από 3 (τρία) αποσιωπητικά στη σειρά , βάλτε την λέξη «γιαούρτι» … Κάνω αυτή την επεξήγηση , γιατί είμαι σίγουρη , πως κάποιες αθώες και άβγαλτες περιστερές εδώ μέσα , μπορεί να αρχίσουν τις … ερωτήσεις …