. «Μην παίζεις με την Αγάπη» μου είπες κι εγώ συλλογίστηκα πως μένουμε πάντα παιδιά … Πως είμαστε πάντα παιδιά . Παιδιά που για κάποια χρόνια , παίζουν παιχνίδια στα σοκάκια της Ζωής … στις γειτονιές του Κόσμου … Παιχνίδια παρεΐστικα , δυό-δυό , ή περισσότερα μαζί … .
.
Παίζουμε παρέα με άλλα παιδάκια , την Ελπίδα , την Χαρά , τον Έρωτα , τον Πόνο , τον Φόβο , το Ψέμμα , την Τρέλλα , την Πλήξη , την Υπεροψία , την Τεμπελιά , τον Φθόνο , το Μίσος , τον Εγωισμό , το Πάθος …
Είναι και κάποιο παιδάκι , που συνήθως … ΔΕΝ το παίζουμε . Το λένε … Αγάπη και είναι λιανό και όμορφο . Κάνουμε τάχα πως θέλουμε πολύ να «παίξουμε» μαζί του , αλλά στην ουσία ΔΕΝ το μπλέκουμε στα παιχνίδια μας …
.
.
Κι όμως . Η Αγάπη ΚΑΙ θέλει να μπλεχτεί στα παιχνίδια μας , και να τα … «φυλάξει» , ΚΑΙ να μας ψάξει στις … σκοτεινές γωνιές , που θαρρούμε πως κανείς και τίποτα δεν θα μας βρει (τρομάρα μας) … ΚΑΙ να μας … εκπλήξει , ΚΑΙ να μας … κυνηγήσει σε ένα θεότρελλο «φτου ξελευτερία» , αλλά ΚΑΙ να κρυφτεί και αφήνοντας μικρά σημάδια , να μας περιμένει ανυπόμονα να την … ανακαλύψουμε και να μας κυνηγήσει μέχρι να πούμε … «έλεος» … ‘Όμως …
Όμως , σχεδόν τίποτε απ’ όλα αυτά δεν γίνεται (ελάχιστα γίνονται) , γιατί … κάποιοι άλλοι μας είπαν « ΜΗΝ ΠΑΙΖΕΙΣ ΜΕ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ» και εμείς παραξηγήσαμε την ακριβή έννοια αυτής της Εντολής … Γιατί είμαστε … κουτοί κι ανόητοι και δύσκολα κατανοούμε την αληθή έννοια των πραγμάτων , και έτσι αναλωνόμαστε σε φθηνά , ευτελή , ουτιδανά , υποδεέστερα , εύκολα και ενίοτε και … αγελαία … παιχνίδια … Και επειδή η … ώρα του παιχνιδιού είναι λίγη (ιδίως τώρα τον «Χειμώνα» , που βραδιάζει νωρίς) , κάποτε η ζωή μας τελειώνει και η … μαμά μας , μας φωνάζει πως η ώρα πέρασε και πως πρέπει να πάμε πια «μέσα» , για … «ύπνο» … και έτσι ανακαλύπτουμε με λύπη … πως δεν μπορέσαμε να παίξουμε με την Αγάπη … Παίξαμε «παιχνίδια» με ένα σωρό όμορφα ή άσχημα «παιδάκια» , αλλά … με την Αγάπη , όχι … Και κάποιοι (από εμάς) , αφελείς , λένε «Αύριο … αύριο θα παίξω με την Αγάπη» , αλλά δεν ξέρουν πως …
Τέλος πάντων ….
Ουφ !…. Μελαγχόλησα … Αλλά φίλοι μου , μην σκοτίζεστε γι αυτό … Όταν μελαγχολώ , γίνομαι (ακόμα) πιο όμορφη .
Anna-Silia 
olvios
31 Ιανουαρίου , 2011 at 21:01
Την αγάπη δεν μπορείς να την παραγγέλλεις ούτε να την αγοράσεις ούτε να την αποσπάσεις
Μπορείς όμως να την παρέχεις, απλόχερα,
στον εαυτό σου και στους ^διψασμένους^.
Έχει ευεργετικά και αμφίδρομα αποτελέσματα.
silia
2 Φεβρουαρίου , 2011 at 19:19
@ olvios
Όντως . Κανένας … ντιλιβεράς , δεν θα έρθει στην πόρτα σου να σου Την παραδώσει .
Γι αυτό , «άνοιγε» τις πόρτες σου , και εκείνες τις φορές που χτυπάνε άσχετες ώρες , άσχετες μέρες ή χρονιές , και όταν δηλαδή … δεν περιμένεις κανέναν .
Το ξέρω , γιατί το εφάρμοσα .
Και έχω την αμυδρή εντύπωση ότι το ξέρεις κι εσύ .
faros
31 Ιανουαρίου , 2011 at 22:35
Πολύ χαίρομαι όταν γίνεσαι … παιδάκι ! 😀
Σου … πάει ! 😀
Το όνομά σου διάλεξτο μόνη σου …
Καλησπέρα !
silia
2 Φεβρουαρίου , 2011 at 19:32
@ faros
.
Διάλεξα 5-6 ονόματα , και πάλι λίγα μου είναι … Χρειάζομαι κι άλλα .
Πειράζει ;
faros
2 Φεβρουαρίου , 2011 at 21:12
Καθόλου ! 😀
ακροβατιστής
31 Ιανουαρίου , 2011 at 23:28
Η Αγάπη είναι ένα πολύ ώριμο παιδί για την ηλικία του…
Δεν το παίζουμε γιατί απλά δεν το φτάνουμε…
Και ετσι παραμένει λιγο μοναχικό…
Για να παίξουμε μαζί του πρέπει να να παιξουμε πρώτα με τα άλλα παιδάκια…
Μεχρι να διαπιστώσουμε οτι σαν γίνει φίλος μας η αγάπη, οι όροι του παιχνιδιού αλλάζουν άρδην.Και το νόημα όλων αλλάζει…Μακρόχρονη διαδικασία,δύσκολη.
Εχω την άποψη οτι οι άνθρωποι που χρησιμοποιούν την λέξη αγάπη με φειδώ έχουν βιώσει ή έχουν υποψιαστεί το μεγαλείο της και το ειδικό της βάρος .Δεν συγχέουν την Αγάπη με τα άλλα παιδάκια…
Λένε σ΄αγαπάω όταν πραγματικά το εννοούν κι ας είναι ελάχιστες οι φορές.
Πολύ καλό ποστ!
Τις θερμές μου ευχές!
silia
2 Φεβρουαρίου , 2011 at 19:42
@ ακροβατιστής
Ok , έχεις δίκιο ότι για να παίξουμε με την «μικρούλα» Αγάπη , πρέπει να να παιξουμε πρώτα με τα άλλα παιδάκια , όμως …
… Όμως , είπαμε … Τα «απογεύματα» είναι μικρά και συνήθως «κολλάμε» σε κάτι , Εγωισμούς , Πάθη , Ματαιοδοξίες , κλπ και μπορεί να μην … προκάνουμε .
Πολύ όμορφο και εύστοχο σχόλιο .
Τα θερμά μου ευχαριστώ .
velvet
1 Φεβρουαρίου , 2011 at 00:12
Το παιχνιδι της αγαπης
Αν θυμαμαι καλα
Δεν ήταν από τα παιδικα παιχνιδια
που επαιζα μικρος
Τωρα κατανοω την σημερινη
δυσκολια προσαρμογης
Ήταν θεμα εκπαιδευσης δηλαδη
«Όταν μελαγχολώ , γίνομαι (ακόμα) πιο όμορφη «.
Αν εννοεις την γλυκια μελαγχολια
να μελαγχολείς συχνοτερα
Καλο βραδυ
…
silia
2 Φεβρουαρίου , 2011 at 19:44
@ velvet
Κρίμα … Κρίμα βελούδινε φίλε μου , που δεν ήταν μέσα στα παιχνίδια σου , που έπαιζες μικρός .
Και ναι … Την γλυκιά μελαγχολία εννοώ .
Σ’ ευχαριστώ , που είσαι εδώ .
faros
1 Φεβρουαρίου , 2011 at 08:41
Καλημέρα … παιδάκι !
Καλό Μήνα !
silia
2 Φεβρουαρίου , 2011 at 19:50
@ faros
– Μαμά , μαμάαααα ! Ήρθε ο μικρός Φαρούλης από δίπλα και λέει να παίξουμε τον γιατρό (ή να παίξει με τον γιατρό … δεν κατάλαβα και καλά τί είπε) … Να πάω ;
– Όχι !!!
– Γιατί όχι καλέ μαμά ;;;
– Γιατί έτσι … Πές του «καλό μήνα» και να πάει κι αυτός στην μαμά του …
————————————-
Καλό μήνα Φαρούλη
faros
2 Φεβρουαρίου , 2011 at 21:14
Αυτό που με … τρελλαίνει σε σένα, είναι η … πραγματική και αληθινή … φαντασία σου !!! 😀 😀 😀
Γειαααααααααααααααααααα !
silia
2 Φεβρουαρίου , 2011 at 22:03
@ faros
Αυτό που τρελαίνει εμένα με σένα , είναι το ότι ΔΕΝ τρελαίνεσαι από την παροιμιώδη ομορφιά μου αλλά με άλλες δευτερευούσης αξίας αρετές μου
Hellooooooooooo !
DaisyCrazy
1 Φεβρουαρίου , 2011 at 09:07
Συμφωνώ όταν μελαγχολείς τα γράφεις ακόμα πιο όμορφα απ’ότι συνήθως και τόσο αλληγορικά 🙂
Καλύτερα να μη μελαγχολείς Αννούλα μας! Ελπίζω σύντομα και πάλι να χαμογελάς.
Όσο για το παιχνίδι με την Αγάπη καλό είναι αν γίνεται για να την γνωρίσεις, να τη χαρίσεις, να την αισθανθείς μέσα σου, να τη δώσεις απλόχερα και να τη δεχτείς. Αν είναι όμως για να την πάρεις επιπόλαια και ελαφρά καλύτερα να μην παίξεις μαζί της!
Μια μεγάλη αγκαλιά Άννα μου κι ένα φιλάκι μέχρι να σε δω να χαμογελάς 🙂
silia
2 Φεβρουαρίου , 2011 at 22:45
@ DaisyCrazy
Πρέπει τελικά , να κόψω τις μελαγχολίες και να το ρίξω σε κάτι πιο ευδιάθετο , γιατί εντάξει … ομορφαίνω δε λέω , αλλά και η πολλή ομορφιά … βλάπτει …
Χαμογέλασα… χαμογέλασα … σταμάτα να με … σφίγγεις .
Την αγάπη μου .
newagemama
1 Φεβρουαρίου , 2011 at 09:52
Πολύ όμορφο, με συγκίνησες πρωί πρωί! Ζωή χωρίς αγάπη δεν έχει νοστιμάδα, έτσι δεν είναι?
http://newagemama.com
silia
2 Φεβρουαρίου , 2011 at 22:46
@ newagemama
Έτσι ακριβώς !
erimos
1 Φεβρουαρίου , 2011 at 15:51
Καλή μας Αννα,γιατί μας βάζεις δύσκολα;;;
«Θέλει κουράγιο ν΄αγαπάς,κ΄η αγάπη να σου λείπει»…
έτσι έλεγε ένα παλιό τραγουδάκι,που εγώ δεν θυμάμαι πλέον ούτε ποιός τόγραψε ούτε ποιός το τραγουδούσε… πως το λές;;; αλτσχάϊμερ;;;
Θέλω όμως να πω,πως η αγάπη δεν είναι… και εύκολα αναγνωρίσημη αν
δεν συνοδεύεται και από κάποιες άλλες αρετές, ας πούμε ανιδιοτέλεια,
γνησιότητα σαν το νεράκι βουνήσιας πηγής,έτσι που να δροσίζει τους
πάντες.
Και επειδή είναι πάρα πολύ σοβαρή υπόθεση η αγάπη, πράγματι… δεν
νομίζω ότι μπορούμε να «παίζουμε» μαζί της…
όχι για κανέναν άλλο λόγο,αλλά αν απλώς «παίζουμε» οι πληγές που αφήνει
πίσω της,δεν κλείνουν σχεδόν ποτέ…
Επίσης να να συμφωνήσω με τον επισκέπτη σου, τον ακροβατιστή,που λέει
ότι «όσοι χρησιμοποιούν τη λέξη αγάπη με φειδώ…έχουν υποψιαστεί το μεγαλείο της και το ειδικό της βάρος»….
Τώρα επειδή βρίσκομαι ήδη στην 74η περιστροφή μου γύρω από τον
ήλιο μας, και επειδή η σχέση μου με το διαδίκτυο και τους υπολογιστές
αριθμεί μόνο ένα πεντάμηνο,και σίγουρα τσακάλι στον υπολογιστή δεν
πρόκειται να γίνω… οπότε φωτό, βιντεάκια ή άλλου είδους αναρτήσεις…
για μένα είναι βουνό… και επειδή ούτε ποιητής είμαι… σ΄όλη μου τη ζωή
εργάτης ήμουν… επίτρεψε μου να σου αφιερώσω δυό στίχους ενός πολύ
αγαπητού μου ποιητή:
«Αν ήθελα να σου προσφέρω ένα κρίνο,
θάβαζα ένα μίσχο στόν έσπερο». Ν.Βρετάκος
έτσι για να μη μελαγχολείς….
Την καλησπέρα μου και καλό μήνα..
silia
2 Φεβρουαρίου , 2011 at 20:59
@ erimos
Πριν να μου φύγεις
————————–
Είχα μέσα στο δισάκι
απ’ τον κήπο σου κλωνάρι
κι ήξερα κι ένα στιχάκι
για ν’ ανάβω το φεγγάρι
Πριν να μου φύγεις και χαθείς
σαν μια σταγόνα της βροχής
σαν μια σταγόνα της βροχής
πριν να μου φύγεις και χαθείς
Βίρα και μια της ερημιάς
βίρα και δυο στην λύπη
θέλει κουράγιο ν’ αγαπάς
κι αγάπη να σου λείπει
θέλει κουράγιο ν’ αγαπάς
κι αγάπη να σου λείπει
Είχα μέσα στην καρδιά μου
την εικόνα σου λουλούδι
κι ήξερες τα μυστικά μου
κι ήταν όλα ένα τραγούδι
Πριν να μου φύγεις και χαθείς
σαν μια σταγόνα της βροχής
σαν μια σταγόνα της βροχής
πριν να μου φύγεις και χαθείς
Βίρα και μια της ερημιάς
βίρα και δυο στην λύπη
θέλει κουράγιο ν’ αγαπάς
κι αγάπη να σου λείπει
θέλει κουράγιο ν’ αγαπάς
κι αγάπη να σου λείπει
===================
Τραγούδι : Ψαριανός Δημήτρης
Μουσική : Φωτιάδης Στέλιος
Στίχοι : Ιατρόπουλος Δημήτρης
————————————————-
Η έκφραση «Δεν πρέπει να παίζουμε με την Αγάπη» λέχθηκε από άλλη σκοπιά , κι εμείς το πήραμε από άλλη . Αυτό που έγραψα , είναι κομμάτι από την συνομιλία μου με κάποιο φίλο , παλιότερα .
Μην παίζεις με την Αγάπη = Μην την εμπαίζεις . Μην την αντιμετωπίζεις επιφανειακά
Βάζω στα «παιχνίδια»της ζωής μου και την Αγάπη = προσπαθώ … κάνω τα πάντα για να αγαπήσω ανιδιοτελώς και να αγαπηθώ με τον ίδιο τρόπο , ξέροντας ότι κάποιες φορές , Αγάπη = Πόνος .
Και … «ποιητής» , δεν είναι μόνο αυτός που γράφει ποιήματα , αλλά κι αυτός που μπορεί να γράψει ένα σχόλιο σαν κι αυτό …
Έτσι λοιπόν , μην μου λέτε εμένα … ψεμματάκια (… και επειδή ούτε ποιητής είμαι… ) «νεαρέ» μου , γιατί … μ’ αυτό σας το σχόλιο … προδοθήκατε .
Liakada
1 Φεβρουαρίου , 2011 at 18:58
Mωρέ μεινε παιδι εσυ , και παιζε οτι παιχνιδια θες !
Μονο μην μελαγχολεις γιατι αμα ομορφυνεις επικινδυνα μπορει και να μη καταφερεις να πεις το φτου ξελευτερια!
Σου στελνω πολλα φιλακια , την καλησπερα μου και Καλο μήνα!
silia
2 Φεβρουαρίου , 2011 at 21:02
@ Liakada
🙂 🙂 🙂 🙂 ….
Χίλια χαμόγελα ευχαρίστησης , από μένα για σένα .
το σχόλιο που άργησε μια μέρα
2 Φεβρουαρίου , 2011 at 09:38
Κι όμως, παρόλο που τα γράφεις αυτά, δεν μου το βγάζεις από το μυαλό ότι «αυτή» είναι η καλύτερή σου «παιδική φίλη» ……
silia
2 Φεβρουαρίου , 2011 at 22:42
@ το σχόλιο που άργησε μια μέρα
Έτσι είναι , αν έτσι νομίζετε , καλέ μου φίλε …
———————————————
Και κάτι άλλο : Μπορεί αυτή (η Αγάπη) να είναι όντως η καλύτερη παιδική μου φίλη , αλλά εσύ κατέχεις μια περίοπτη θέση στο πάνθεο των καλών φίλων της … ωριμότητας μου .
Σε φιλώ .
niko_lios
2 Φεβρουαρίου , 2011 at 14:05
Καθολου δεν σκοτειζομαστε, το αντιθετο! Κανει μπαμ απο χιλιομετρα οτι ομορφαινεις!
silia
2 Φεβρουαρίου , 2011 at 22:37
@ niko_lios
Νικόλα , πως τα καταφέρνεις πάντα να με κάνεις να κοκκινίζω από ευχαρίστηση και έτσι , να … ομορφαίνω ακόμα περισσότερο ;
Χώρια που στους χαλεπούς καιρούς της Κρίσης που ζούμε , κάνω και οικονομία και στο … ρουζ .
alice
2 Φεβρουαρίου , 2011 at 17:01
Καλησπέεεεερα σας.
Ε μα τι στα κομμάτια.
Σας έχω τόσες φορές τρακάρει, στα σπίτια αυτών των «ούνων» (καταλαβαίνετε) καθόλου ευγενικό δεν είναι να μην έχω πει μια καλησπέρα.
Κι ας με στενoχωρείτε κι εσείς σήμερα.
Δεν το αντέχω άλλο το ψυχοπλακωτικό, δεν το αντέχω, τον φεβρουάριό μου μέσα. Όμως θα δω τι θα κάνω. Το πολύ πολύ να αναγκαστώ να τον αγαπήσω…. 🙂
silia
2 Φεβρουαρίου , 2011 at 22:34
@ alice
Xmmmmm ναι … Είναι αλήθεια ότι μια … ασιατικο-βαρβαρολαγνεία με χαρακτηρίζει , αλλά όχι και … Ούννοι οι καλοί μου γείτονες … Να λέγαμε Σκύθες , κάτι λέει , ή για να αλλάξουμε και ήπειρο κάτι σαν … Ζουλου ή Μάου-Μάου , ίσως .
Αλλά ας τους αφήσουμε αυτούς στην βαρβαρότητα (και τον μισογυνισμό) τους , και ας πάμε στο … γιατί (; ) σε στεναχώρησα . Δεν ήταν η πρόθεσή μου , απλά κι εγώ είμαι στα κάτω μου τον τελευταίο καιρό .
Και μην τα βάζεις με τον Φεβρουάριο … Μην ξεχνάς πως είναι ο πιο χαρούμενος και ξένοιαστος μήνας … Εμπεριέχει την Αποκρηά .
Χάρηκα πάρα πολύ που σε «είδα» εδώ μέσα .
mr e.
3 Φεβρουαρίου , 2011 at 00:28
Προς Κορινθίους Α’, κεφ . ιγ΄, Απόστολος Παύλος.
«Εάν ταις γλώσσαις των ανθρώπων λαλώ και των αγγέλων, αγάπην δε μη έχω, γέγονα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον. Και εάν έχω προφητείαν και ειδώ τα μυστήρια πάντα και πάσαν την γνώσιν, και εάν έχω πάσαν την πίστιν, ώστε όρη μεθιστάνειν, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ειμι. Και εάν ψωμίσω πάντα τα υπάρχοντά μου, και εάν παραδώ το σώμα μου ίνα καυθήσομαι, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ωφελούμαι. Η αγάπη μακροθυμεί, χρηστεύεται, η αγάπη ου ζηλοί, η αγάπη ου περπερεύεται, ου φυσιούται, ουκ ασχημονεί, ου ζητεί τα εαυτής, ου παροξύνεται, ου λογίζεται το κακόν, ου χαίρει επί τη αδικία, συγχαίρει δε τη αληθεία. Πάντα στέργει, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει. Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει. Είτε δε προφητείαι, καταργηθήσονται. Είτε γλώσσαι, παύσονται. Είτε γνώσις, καταργηθήσεται. Εκ μέρους δε γιγνώσκομεν και εκ μέρους προφητεύομεν. Οταν δε έλθη το τέλειον, τότε το εκ μέρους καταργηθήσεται. Οτε ήμην νήπιος, ως νήπιος ελάλουν, ως νήπιος εφρόνουν, ως νήπιος ελογιζόμην. Οτε δε γέγονα ανήρ, κατήργηκα τα του νηπίου. Βλέπομεν γαρ άρτι δι` εσόπτρου εν αινίγματι, τότε δε πρόσωπον προς πρόσωπον. Αρτι γιγνώσκω εκ μέρους, τότε δε επιγνώσομαι καθώς και επεγνώσθην. Νυνί δε μένει πίστις, ελπίς, αγάπη, τα τρία ταύτα. Μείζων δε τούτων η αγάπη»
Τι άλλο μπορω να προσθεσω ? ΤΙΠΟΤΑ !
silia
3 Φεβρουαρίου , 2011 at 02:09
@ mr e.
.
Εγώ , έχω να προσθέσω κάτι :
Σε δυό ταινίες έχω κλάψει με φωνή στη ζωή μου . Στην «Όλα για την μητέρα μου» του Αλμοδοβάρ , και στο φινάλε της «Μπλε ταινίας» από την τριλογία του Κισλόφσκι … Σ’ αυτήν την δεύτερη , έκλαψα από περηφάνεια που άκουγα τον πιο όμορφο ύμνο που γράφτηκε ποτέ για την Αγάπη , στην Ελληνική γλώσσα , που τόσο αγαπώ .
—————————————————–
Τελικά … υπάρχει ελπίδα γιατρειάς για όλα τα άσχημα της ζωής … Το φάρμακο , είναι η Αγάπη .
faros
3 Φεβρουαρίου , 2011 at 08:55
Μια … παιδική (μιας και απευθύνομαι σε … παιδιά) Καλημέρα !
erimos
3 Φεβρουαρίου , 2011 at 09:29
Πριν απ΄όλα, Καλημέρα.
Τώρα… ξέρω γιατί ο εγκέφαλός μου είχε διαγράψει από τη μνήμη του ολόκλρο ποίημα,και είχε κρατήσει μόνο αυτούς τους δυό στίχους… όμως αυτό… άστο…
και, σε παρακαλώ… άκου κει «νεαρέ» μου… «κοπελιά» μου, αν τ΄ακούσει αυτό το»τζιέρι» μου (μια λέξη ποντιακή,που μου αρέσει αφάνταστα)…πως ξαμπερδεύω, ε, μου λες;;;
Πέρα από την πλάκα, ευχαριστώ σε για τις φιλοφρονήσεις και το τραγούδι,
χρειάζεται,νομίζω,όταν μπορώ, ως επισκέπτης, να προσθέτω κανα πετραδάκι στο πανέμορφο οικοδόμημα σου
Με την αγάπη μου…
silia
5 Φεβρουαρίου , 2011 at 22:06
@ erimos
Όμορφη έκφραση … τρυφερή το «τζιέρι μου” … Έχω ακούσει να το λεν πόντιες (και όχι μόνο) μάνες …
Ωστόσο , βρήκα και ένα αισθηματικό τραγουδάκι στο Διαδίκτυο , γιατί φαίνεται , δεν το λένε μόνο οι μάνες , αλλά και άλλα αγαπημένα … θηλυκά:
Να ‘ξερα πότε θα σε δω… αυτό να’ ξερα μόνο…
Χειμώνιασε πουλάκι μου… κι αρχίζω να κρυώνω!
Για ποια φθινόπωρα μιλάς… για πια ορε καλοκαίρια
που ήρθανε και θαμπώσανε στον ουρανό τ’ αστέρια!
Κι εσύ στρογγυλοκάθησες… σταύρωσες και τα χέρια…
κι εγώ θαρρώ πως τα ‘ξερα από παλιά τα χνέρια…
του έρωτος εκείνα τα γνωστά… αχ θε μου πως θυμώνω!
Για δες πως τρέμω τις νυχτιές … θ’ αρχίσω να παγώνω!!!
Κι άμα παγώσω μάτια μου μετά τι να με κάνεις?
Εύκολο το’ χεις τζιέρι μου να με …αναθερμάνεις?
Άιντε καλέ μ’ να φύγουμε να πάμε για τα αστέρια
προτού εγώ να χρειαστώ δέκα… «καλοριφέρια»!!!
Και … πέρα από την πλάκα , που λες κι εσύ , όχι μόνον χρειάζεται να προσθέτεις κανα πετραδάκι εδώ , αλλά έχεις «προχωρήσει» τόσο πολύ πια μέσα στην διαδικτυακή «καρδιά» μου , που … επιβάλλεται να βάζεις πετραδάκια στο blog .
Λευτέρης-Δικαίος
3 Φεβρουαρίου , 2011 at 13:37
Καλημέρα!
Γράφω καθυστερημένα, καθώς αυτές τις μέρες βρίσκομαι κάπου… αλλού! Μακριά από τα λημέρια της αγάπης, οπωσδήποτε. Ίσως και της ανθρωπιάς. Αχ, να σταματήσω εδώ, γιατί κινδυνεύω να χάσω από τη ματιά μου μια τόση δα αχτίνα φωτός, αυτή που με πήρε μόλις απ’ το χέρι για να σου γράψω, και τότε πια ξανά θα βυθιστώ στο θυμό και την οργή, οι Dies Irae δεν μ’ αφήνουν… Γι’ αυτό διάβαζα και ξαναδιάβαζα την εξαιρετική ανάρτησή σου χωρίς να είμαι σε (δια)θεση να σου γράψω…
Λοιπόν, Άννα-Σίλια, όταν κάτι είναι δικό σου, το κάνεις ό,τι θέλεις. Δικό σου όχι με τη έννοια της ιδιοκτησίας, αλλά επειδή το νιώθεις δικό σου, το αισθάνεσαι οικείο, το αγαπάς, το έχεις κλείσει στην καρδιά σου. Τότε άφοβα μπορούμε να πούμε «κάνε ό,τι θέλεις μ’ αυτό». Γιατί είναι σίγουρο ότι δεν θα το κακομεταχειριστείς, δεν θα το ταπεινώσεις, δεν θα το ευτελίσεις, αλλά θα το προσέξεις, θα το σεβαστείς, θα το τιμήσεις. Αν τέτοια σχέση έχεις με την αγάπη, τότε άφοβα, άνετα, με οικειότητα, ακόμη και παιχνίδι θα παίξεις μαζί της. Αλλιώς…
Να είσαι πάντα καλά!
silia
5 Φεβρουαρίου , 2011 at 22:25
@ Λευτέρης-Δικαίος
Μακάριοι εκείνοι , που έκλεισαν στην καρδιά τους την Αγάπη … Εκείνοι που την έκαναν δική τους . Μπορεί οι … επιπλέοντες στον αφρό της ζωής (οι ελαφροί) να τους χαρακτηρίζουν αβασάνιστα «φτωχούς» , αλλά στην ουσία , είναι οι μόνοι «πλούσιοι» αυτής της ζωής .
Όμορφο σχόλιο φίλε Λευτέρη … πολύ όμορφο σχόλιο .
Επέτρεψέ μου :
Προσπάθησε να μην «βουλιάζεις» στην οργή (αν κι αυτό στις μέρες μας έχει καταντήσει σχεδόν αδύνατο , για τους ευαίσθητοποιημένους ανθρώπους) , γιατί είναι εις βάρος σου και εις βάρος των επιδιώξεών σου …
Κάποτε , παλιά , οργίσθηκα πάρα πολύ … Οι συνέπειες εκείνης της οργής , με κυνηγούν ακόμα . Τις πληγές εκείνης της μεγάλης οργής , τις κουβαλάω ακόμα .
Κάποτε , παλιά … έγραφα ποιήματα . Σου χαρίζω ένα :
faros
5 Φεβρουαρίου , 2011 at 08:46
Καλημέρα και Καλό Σαββατοκύριακο !
Lilith
5 Φεβρουαρίου , 2011 at 21:35
Μόνο αυτός που νιώθει, έχει την ικανότητα να μελαγχολεί.
Χέρι-χέρι πάει με τη χαρά η μελαγχολία.
Ναι, η φράση «ΜΗΝ ΠΑΙΖΕΙΣ ΜΕ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ», έχει πράγματι παρεξηγηθεί, αλλά η ίδια η Αγάπη δεν παρεξηγείται π0τέ.
Είτε την συμπεριλαμβάνεις στα παιχνίδια σου είτε όχι, είναι πάντα εκεί, χαμογελαστή και έτοιμη να μπει στο παιχνίδι μόλις εσύ της δώσεις το σύνθημα. Είναι στη φύση της, βλέπεις, να συγχωρεί, να επιμένει και να υπομένει.
Φιλιά πολλά!
ΥΓ: Τα σχόλια σ’ αυτό το ποστ, είναι το ίδιο όμορφα με το κείμενό σου.
silia
15 Φεβρουαρίου , 2011 at 21:40
@ Lilith
«Χέρι-χέρι πάει με τη χαρά η μελαγχολία.»
—————————————–
Έχεις δίκιο …
Δεν ξέρεις πόση ανακούφιση μου πρόσφερες μ’ αυτό που είπες …
Αυτονόητο , δε λέω … αλλά κάποτε πρέπει να σου το τονίσουν το αυτονόητο , για να πάψεις να γκρινιάζεις και να αγχώνεσαι …
faros
6 Φεβρουαρίου , 2011 at 09:15
Καλημερούδια … σήμερα … με ήλιο !
Nοσφερατος
1 Μαΐου , 2011 at 08:56
είναι ο ηλιος μας ειναι και το σκοτάδι
μια χαρακιά στο μαγουλο , ενα βαθύ σημάδι
ειναι ο ισκιος μας που πάντα διαφευγει
ειναι το απιαστο νερό που μας ξεφευγει
ειναι το λέξεων -το αιμα – που γλιστραει
στον μαυροπινακα ,αυτό που μας πονάει
Δεν ειναι παιξε γέλασε η αγάπη
μονακριβη , κατάδική μας αυταπάτη ..
δεν ειναι παιξε γέλασε η αγάπη
ειναι το πιο βαθύ- της θαλασσας μας – κάτι
silia
14 Μαΐου , 2011 at 19:16
@ Nοσφερατος
«ειναι το πιο βαθύ- της θαλασσας μας – κάτι»
———————————-
Είναι πανάθεμα την …