Έβαλε γάλα στο φλυτζάνι του καφέ
Έβαλε ζάχαρη στον καφέ με το γάλα
Με το κουταλάκι ανακάτεψε
Ήπιε τον καφέ με το γάλα
Κι ακούμπησε το φλιτζάνι χωρίς να μου μιλήσει
Άναψε ένα τσιγάρο
Έκανε δαχτυλίδια με τον καπνό
Έρριξε τη στάχτη στο τασάκι
Χωρίς να με κοιτάξει .
Σηκώθηκε
Φόρεσε το καπέλο στο κεφάλι του
Φόρεσε το αδιάβροχό του
Κ’έφυγε χωρίς μια κουβέντα
Χωρίς να με κοιτάξει
Κ’εγώ πήρα το κεφάλι μου μες στα χέρια
Κι έκλαψα ….
————————————-
Eίσαι σίγουρη , γιατί με γνωρίζεις (από ένστικτο) και ξέρεις καλά , πως … κλαίμε με τα ίδια πράγματα … … της απάντησα … χωρίς να υπερβάλλω διόλου .
………………………………… .
Λοιπόν , θα σας εξομολογηθώ κάτι (και σας παρακαλώ , μη με πάρετε για “ψώνιο”) : Δεν με έχει … εγκαταλείψει κανείς , ποτέ …. Μα ΠΟΤΕ … Κι όμως , μ’ αυτούς τους στίχους , πάντα κλαίω ….
————————————
Θα … εξομολογηθώ και κάτι ακόμα : Δεν ξέρω λέξη Γαλλικά …. Το ποίημα το ξέρω από … μετάφραση .
Anna-Silia 
Νewagemama
2 Δεκεμβρίου , 2011 at 09:02
Οταν αγγιχτούν οι αρχέγονες χορδές της ανάγκης για αγάπη κι αποδοχή, όλα τ΄άλλα περισσεύουν! Ζήτω ο Ζακ Πρεβερ!
silia
5 Δεκεμβρίου , 2011 at 23:23
@ Νewagemama
Όταν αγγιχτούν οι αρχέγονες χορδές της ανάγκης για αγάπη κι αποδοχή , παίζονται οι καλύτερες μουσικές συνθέσεις .
Ζήτω και πάλι ζήτω του …
Zambia
2 Δεκεμβρίου , 2011 at 13:14
Τι μου θύμισες!
Υπέροχο ποίημα…Καλό μήνα Δεκέμβρη!
Και πάντα σ΄αγαπώ.
Ζ.
silia
5 Δεκεμβρίου , 2011 at 23:24
@ Zambia
Πολύ θα ήθελα να μάθω τι σου θύμισα …
Καλό Χειμώνα να έχουμε .
Κι εγώ σ’ αγαπώ
… και σε σκέφτομαι .
mr e.
2 Δεκεμβρίου , 2011 at 17:05
ΚΙ όμως όλοι μας, πιστεύω, βιώσαμε/νουμε ή/και κάναμε άλλους να βιώσουν κάποιας μορφής εγκατάλειψη…
Βαθύτερο είναι το νόημα των λέξεων… και πολύ, στην αναλυσή του, θλιβερό… «Πραγματεύεται», κατά την υποκειμενική μου άποψη, τον εκφυλισμό των σχέσεων, που έρχεται κάποια στιγμή θέλουμε δε θέλουμε, που έρχεται τότε που το «πάθος» γίνεται συνήθεια, τότε που το φιλί γεύεται τον ιδρω του προσώπου ή έστω της … παρειάς… τότε που οι γλώσσες μένουν ερμητικά κλεισμένες στο δικό τους υγρό «λαγούμι»… τότε που οι κόρες των ματιών δεν διαστέλλονται στη θέα του/της τότε που ο ήχος της φωνής δεν θυμίζει πια το κελάιδισμα της … καρδερίνας…τότε που…
Ναι καλή μου Άννα αυτόν το καφέ και τον έχουμε πιει και τον έχουμε … κεράσει…
Φιλί.
silia
6 Δεκεμβρίου , 2011 at 00:13
@ mr e.
Έτσι όπως το λες και το … ξανασκέφτομαι , … ναι , έχεις δίκιο .
Κάποιας μορφής εγκατάλειψη , όλοι βιώσαμε … «Κάποιας μορφής» όμως … Εγώ , μίλησα για την … με κεφαλαίο «Ε» , Εγκατάλειψη … Αυτήν που δεν κρύβεται πίσω από σκηνοθετημένα κόλπα … Αυτήν που πονάει , που σε «σφάζει» μέχρι τα μεδούλια σου …. Και δεν μιλάω , μόνο για την ερωτική εγκατάλειψη . Μιλάω και για την Εγκατάλειψη ενός φίλου , ενός αρωγού , ενός συμμάχου , ενός προστάτη , ενός υποστηρικτή , ενός συμπαραστάτη , ενός τροφοδότη , ενός διδασκάλου , ενός αγαπημένου ηγέτη , …
… Ακόμα ακόμα … μιλάω και για τον Θάνατο …
‘Ομως …. θαρρώ πως το παρασοβάρεψα και πως υπερβάλλω κάπως … ιδίως εδώ στο τέλος (περί θανάτου)
Στο συγκεκριμένο ποστ , μιλούσα για την ερωτική εγκατάλειψη …
Θέλω όμως να τα σκεφτείς όλα αυτά τα παραπάνω που έγραψα κουρασμένη … γύρω στα μεσάνυχτα αυτής της μέρας .
Καλό βράδυ .
ακροβατιστής
2 Δεκεμβρίου , 2011 at 17:55
Με συγκίνησες γλυκιά μου…
Σου στέλνω το παρακάτω τραγούδι…
θα καταλάβεις το γιατί…
silia
6 Δεκεμβρίου , 2011 at 00:32
@ ακροβατιστής
Πόσο … αγαπημένο (τραγούδι) !…
Από εκείνα που και σε πονούν … και τα αγαπάς …
Πολύ …
Σ’ ευχαριστώ .
Liakada
2 Δεκεμβρίου , 2011 at 18:44
» Κι ακούμπησε το φλιτζάνι χωρίς να μου μιλήσει
Άναψε ένα τσιγάρο
Έκανε δαχτυλίδια με τον καπνό
Έρριξε τη στάχτη στο τασάκι
Χωρίς να με κοιτάξει .
Σηκώθηκε
Φόρεσε το καπέλο στο κεφάλι του
Φόρεσε το αδιάβροχό του
Κ’έφυγε χωρίς μια κουβέντα
Χωρίς να με κοιτάξει
Κι εγώ πήρα το κεφάλι μου μες στα χέρια
Κι έκλαψα ….»
Αυτή την εικόνα κάπου την έχω ξαναδεί! Μόνο που εγω δεν έκλαψα… Οχι πως δεν ήθελα!¨Ηθελα να κλάψω! Πολύ! Δεν βούρκωσα ΄μως καν! Τα δακρυα είχαν στερέψει μέσα μου.
Πήρα το ποτήρι του καφέ ανάμεσα στα δαχτυλά μου και το έσφιξα τόσο τόσο που κόντεψα να το συνθλίψω μέσα στα δάχτυλα μου. Το έφερα στα χείλια. Δεν πήγε γουλιά κάτω.Η μόνη γουλιά που κατέβηκε μέσα μου ήταν το σάλιο μου, κι αυτό είχε μια πίκρα …Ως που απομακρύνθηκε απο τα μάτια μου ένιωθα πως είχα τόσα να του πω. Δεν άρθρωσα λέξη. Έμεινα εκει ακίνητη κσι σιωπηλή. Δεν ξαναπάτησα ποτέ σε εκείνο το καφενεδάκι. Μετά από δυο χρόνια με συνάντησε τυχαία μια μέρα στο δρόμο. Με πλησίασε να μου μιλήσει. Εγώ δεν είχα τίποτα να πω. (και ούτε θα βρω ποτέ πια νομίζω!Τα σκότωσε εκείνη η σιωπή! )
Απομακρύνθηκα βιαστική κοιτάζοντας αλλού. Σαν να μην υπήρξε ποτέ στη ζωή μου. Αργότερα έμαθα απο κάποιο κοινό μας φίλο πως ήταν αρρωστος. Ανασήκωσα αδιάφορα τους ώμους… και πάλι δεν αρθρωσα κουβεντα. Σαν να ήταν κολλητική αυτή η σιωπή!
silia
6 Δεκεμβρίου , 2011 at 00:36
@ Liakada
Πικρή … συνέχεια γνωστής ιστορίας …
Θα σου έλεγα να την ξεχάσεις , αλλά δεν θα το κάνω . Γιατί πιστεύω , πως όλα , μα όλα πρέπει να βρίσκουμε μια σκιερή γωνιά στην καρδιά μας και να τα «κρύβουμε» εκεί … Κι ας μην τα ξαναψάξουμε ποτέ μας … Ας υπάρχουν .
Περαστικά στο … μυοσκελετικό που σε ταλανίζει …
erimos
2 Δεκεμβρίου , 2011 at 22:49
Είναι από τις δύσκολες στιγμές που μπορεί κάποιος/α να βιώσει και σχεδόν
πάντα, αφήνει ανεξίτηλα σημάδια.
Τυχεροί όσοι/ες δεν τους έχει τύχει κάτι παρόμοιο.
καλό ξημέρωμα, και…
χαμογέλα.
silia
3 Δεκεμβρίου , 2011 at 01:29
@ erimos
Το μόνο θετικό που μας απομένει να κάνουμε την σκληρή στιγμή της … εγκατάλειψης μας από κάποιον (ή κάτι) , είναι να διατηρήσουμε την Αξιοπρέπεια μας .
Το «Ἀπολείπειν ὁ Θεός Ἀντώνιον» του Κωνσταντίνου Καβάφη, αναφέρεται στη μεγάλη αξία που έχει η διατήρηση της Αξιοπρέπειας μπροστά στην απώλεια.
Επέτρεψέ μου να γράψω εδώ τους “θείους” αυτούς στίχους :
Σάν ἔξαφνα, ὥρα μεσάνυχτ’, ἀκουσθεί
ἀόρατος θίασος νά περνᾶ
μέ μουσικές ἐξαίσιες, μέ φωνές –
τήν τύχη σου πού ἐνδίδει πιά, τά ἔργα σου
πού ἀπέτυχαν, τά σχέδια τῆς ζωῆς σου
πού βγῆκαν ὅλα πλάνες, μή ἀνωφέλετα θρηνήσεις.
Σάν ἕτοιμος ἀπό καιρό, σά θαρραλέος,
ἀποχαιρέτα την, τήν Ἀλεξάνδρεια πού φεύγει.
ἕνα ὄνειρο, πώς ἀπατήθηκεν ἡ ἀκοή σου∙
Προ πάντων νά μή γελασθεῖς, μήν πεῖς πως ἦταν
μάταιες ἐλπίδες τέτοιες μήν καταδεχθεῖς.
Σάν ἕτοιμος ἀπό καιρό, σά θαρραλέος,
σάν που ταιριάζει σε πού ἀξιώθηκες μιά τέτοια πόλι,
πλησίασε σταθερά πρός τό παράθυρο,
κι ἄκουσε μέ συγκίνησιν, ἀλλ’ ὄχι
με τῶν δειλῶν τά παρακάλια και παράπονα,
ὡς τελευταία ἀπόλαυσι τούς ἤχους,
τά ἐξαίσια ὄργανα τοῦ μυστικοῦ θιάσου,
κι ἀποχαιρέτα την, τήν Ἀλεξάνδρεια πού χάνεις.
.
.
Τελικά ξέρεις … τα κατάφερες και … χαμογέλασα …
Είναι … μία και μισή μετά τα μεσάνυχτα .
faros
3 Δεκεμβρίου , 2011 at 20:08
Μάλιστα !
Πιο πριν … ιστορίες … μαγκιές … εξυπναδούλες … φασαριούλες …
Μετά ;
Κλάάάάάάάάάάάάμααααααααα !
Εμ, καλά και να πάθετε !!! 😀 😀 😀 😀 😀
silia
6 Δεκεμβρίου , 2011 at 01:03
@ faros
Δεν θα έλεγα πως δεν έχεις τα δίκια σου … Όμως υπάρχει και η άλλη πλευρά απ’ την οποία μπορείς να «δεις» κάτι σαν αυτό … Όπως πχ :
… ιστορίες ,… υποχωρήσεις ,… κάνω την χαζή ,… κάνω ότι δεν καταλαβαίνω ,… υποκρίνομαι την ευχαριστημένη ,… ελπίζω ότι θα τον … αλλάξω , …και στο τέλος ?… Στο τέλος , πάλι κλάμα … Εγκατάλειψη και κλάμα .
Συγγνώμη . Παρασοβάρεψα ένα αστείο σου .
Καλό ξημέρωμα να έχουμε …
Εγώ λέω να μην κοιμηθώ απόψε …
Θεία Λένα
3 Δεκεμβρίου , 2011 at 20:56
Δεν ξεύρεις πόσο χαίρομαι που ποτέ κανείς δεν σε έχει εγκαταλείψει. Ετσι μάλλον εξηγείται το κέφι που έχεις για ζωή, για ελπίδα για να αντιμετωπίζεις τα πάντα με το χαμόγελο, έστω και με μισό χαμόγελο. Δεν πειράζει που δεν έμαθες γαλλικά, και οι καλές μεταφράσεις ισάξιες των αυθεντικών. Καλές γιορτές και σε ευχαριστώ για τις προσωπικές συμβουλές.
silia
6 Δεκεμβρίου , 2011 at 01:16
@ Θεία Λένα
Τό’ξερα πως θα χαιρόσουν αν το διάβαζες … Πιάνω πολλές φορές τον εαυτό μου να … σου μοιάζει .
Όσο για τα Γαλλικά , τί να πω… Με το ζόρι έμαθα λίγα Αγγλικούλια . Διάβασε αν δεν βαριέσαι αυτό :
https://silia.wordpress.com/2007/09/06 (ΜΕΡΟΣ Α)
https://silia.wordpress.com/2007/09/07 (ΜΕΡΟΣ Β)
https://silia.wordpress.com/2007/09/09 (ΜΕΡΟΣ Γ)
Καλές γιορτές σε όλους μας .
erimos
3 Δεκεμβρίου , 2011 at 22:41
Δεν γνωρίζω πολλούς που θα μπορούσαν στ΄ αλήθεια να διαφωνήσουν με
το «θείο» Καβάφη, όμως καλή μου Άννα, πέρα του ότι αντιμετωπίζει μια
κατάσταση με αξιοπρέπεια που είναι εμφανής σε πρώτο πλάνο, θαρρώ
πως ξέρεις επί της ουσίας σε τι ακριβώς αναφέρεται το όλο ποίημα…εξ΄ άλλου έχεις τόσο πολύ ευαίσθητες κεραίες, που μπρος σου εγώ είμαι πολύ λίγος, για να κάνω ανάλυση αυτού του πράγματι «θείου» ποιήματος.
———
Τώρα και κάποιες μέρες μαζεύω ελιές, γιατί όταν είσαι θυμωμένη ή λυπημένη μου περνάς έτσι από το πουθενά από τη σκέψη μου
όπως σήμερα σε τρεις διαφορετικές ώρες;
την αγάπη μου με την καληνύχτα μου, και μην ξεχνιέσαι μωρέ.,,
χαμογέλα.
silia
6 Δεκεμβρίου , 2011 at 01:23
@ erimos
Ξέρω … αλλά βρήκα μια ευκαιρία , να γράψω για κάτι υπέροχο και πολυαγαπημένο … Τον Αλεξανδρινό ποιητή .
—————————————–
Πόσο όμορφο σχόλιο … Μου φτιάχνει … εικόνες … Φθινόπωρο … κρύο αρκετό και … η «εικόνα» μου να φτερουγίζει ανάμεσα στα ασημένια λιόδεντρα …
Ακραία … προχωρημένη μου επιθυμία , το να περνάω από την σκέψη σου και στην πιο χαρούμενη εκδοχή μου … Όταν χαμογελάω φερ’ ειπείν …
Καλό βράδυ Έρημε .
mr e.
9 Δεκεμβρίου , 2011 at 17:24
Αννούλα-Σηλια του χιονια που γιορτάζεις στου Δεκεμβρη τις εννια, Χρονια σου Πολλα, πολλά, πολλαααααααααααααααααααααααά,,,
renata
9 Δεκεμβρίου , 2011 at 17:47
Πολύχρονηηη! 🙂
faros
9 Δεκεμβρίου , 2011 at 19:25
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΚΑΛΑ ! 😀
ΥΓΕΙΑ ΚΑΙ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΕΥΤΥΧΙΑ ! 😀 😀
Και, μην ξεχνιώμαστε, καλές και … πιπεράτες αναρτήσεις ! 😀 😀 😀
erimos
9 Δεκεμβρίου , 2011 at 19:41
Πέρασα να σου πω μια καλησπέρα και να ευχηθώ στη γιορτή σου νάσαι
πάντα καλά, πάντα όρθια και να χαμογελάς.
ομορφαίνει τη ζωή…
την καληνύχτα μου και γιορτινό φιλί.
μούργος
9 Δεκεμβρίου , 2011 at 21:48
Σιλια μας χρονια σου καλα και πολλα! 🙂
erimos
10 Δεκεμβρίου , 2011 at 09:14
Καλημέρα.
το βρήκα στο youtub αν δεν το έχεις δει απόλαυσέ το.
με μουσική του «θείου» Χατζιδάκι μας.
ελπίζω να χαμογελάσεις.
moment in the wind
26 Δεκεμβρίου , 2011 at 14:25
ο πόνος του «εγκαταλείπω» (ο,τιδήποτε) είναι, πολλές φορές, πολύ πιο μεγάλος από εκείνον του «με εγκαταλείπουν» και τα δάκρυα που φέρνει κάποιες στιγμές πολύ πιο αληθινά..
silia
27 Δεκεμβρίου , 2011 at 01:16
Χίλια (αν και καθυστερημένα) «ευχαριστώ» στους :
@ mr e. (πρώτος απ’ όλους το θυμήθηκες)
@ renata (φιλί , Ρενάτα)
@ faros (μου θες και πιπεράτα … παρασουσούλεψες)
@ erimos (και για τις ευχές και για το βιντεάκι)
@ μούργος (ψιλοχάθηκες , ή μου φαίνεται ? )
silia
27 Δεκεμβρίου , 2011 at 01:25
@ moment in the wind
Χμμμ… πόσοι την ξέρουν ή μάλλον … πόσοι την αναγνωρίζουν αυτή την «πληγή» (το … αιμάσον και οδυνηρότατο «εγκαταλείπω» )
Απ’ την άλλη μεριά , πήραν όλοι οι «λαϊκιστές» (και οι «λαϊκίστριες» … δεν λέω) το «με εγκατέλειψε» στο «στόμα» τους , και το περιφέρουν στα … «πανηγύρια» της ζωής τους , ντύνοντάς το με προσωπικό πόνο και προσωπικά δάκρυα …
Τι να πεις …