ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΙ ΕΝΑΝ ΚΑΙΡΟ , ΕΝΑΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ ΚΑΙ ΕΝΑ ΚΟΡΙΤΣΙ ….

Κάποιοι φίλοι bloggers κάνοντας ένα αφιέρωμα στην στρατιωτική θητεία , έγραψαν στα blogs τους , ιστορίες-εμπειρίες από την ζωή τους στον Στρατό και ζήτησαν και από κάποια «κορίτσια» (λέμε τώρα)-bloggers να γράψουν κάτι για την στρατιωτική θητεία , απ’ την σκοπιά της γυναίκας … Της γυναίκας-συζύγου , της γυναίκας-ερωμένης , -φίλης , -αδελφής , -μάνας … ενός στρατιώτη .Έζησα πολλές ιστορίες Στρατού , από αρκετούς άντρες … Από φίλους , από «αγαπημένους» , από τον πατέρα μου , από τους δυο γιους μου … Ιστορίες … συγκινητικές , αστείες , πατριωτικές , κλασσικές , περιπετειώδεις , ενοχικές … Ειλικρινά προβληματίστηκα , ποια απ’ όλες (που θυμόμουν) έπρεπε να γράψω …

Αποφάσισα , να γράψω την πιο … ενοχική (δικές μου ενοχές , απέναντι στον στρατιώτη) . Ίσως γιατί δεν θα πάψω ποτέ όσο ζω , να ψάχνω την «εξιλέωση» για τα σφάλματα , λάθη , παραλείψεις , μειοδοσίες , προδοσίες , αστοχίες , απάτες , ψεύδη , ολισθήματα , αδικίες , … αμαρτίες γενικά , απέναντι στους ανθρώπους με τους οποίους έζησα , δούλεψα , ανάθρεψα , δίδαξα , συγχρωτίστηκα , … Απέναντι στους ανθρώπους που με αγάπησαν … και αγάπησα (πάντα κάνεις λάθη και μ’ αυτούς… ).

Πάμε λοιπόν : 

Ήμασταν ήδη τρισήμισυ χρόνια μαζί … και είχαμε ήδη ανταλλάξει όρκους αιώνιας αγάπης … Συμφοιτητές , συνομήλικοι , χωρίς να «ταιριάζουμε» και σαν…  «νύχι με κρέας» που λένε . Αυτός μετρημένος και χαμηλών τόνων , εγκεφαλικός τύπος , εγώ κάπως … αλλοπαρμένη , κάπως φαντασιόπληκτη , περισσότερο άνθρωπος της «καρδιάς» ενώ εκείνος … του «μυαλού» … Λένε πως τα ετερώνυμα … έλκονται .

Στα 25 μας (περίπου) με ένα φρέσκο πτυχίο της Ιατρικής Σχολής του Αριστοτέλειου Πανεπιστήμιου  στην «τσέπη» , εγώ έφυγα από την αγκαλιά των γονιών μου για το Αγροτικό μου σε έναν εντελώς «άγριο» για ένα καλομαθημένο μοναχοπαίδι , τόπο , κι αυτός , λίγους μήνες μετά , για να υπηρετήσει στον Στρατό με πρώτη «στάση» στο Κέντρο Εκπαίδευσης Νεοσυλλέκτων , στην Κόρινθο . Ήμουν με ολιγοήμερη άδεια εκείνες τις ημέρες στην Θεσσαλονίκη για να τον αποχαιρετήσω .
Από την παραμονή της ημέρας της αναχώρησης του , … καυγαδίσαμε … Δηλαδή εγώ καυγάδισα μαζί του … Ήθελα ολοήμερη … αποκλειστικότητα . Εκείνος , είχε να αποχαιρετήσει την μάνα του που έκλαιγε όλη την εβδομάδα , τον πατέρα του απ’ όπου έπρεπε να πάρει κάποιο … χαρτζηλίκι , τον αδελφό του , που είχε αδυναμία , κάποιους φίλους … Μετά , έμεινα σιωπηλή όλο το βράδυ … Ήμουν μουτρωμένη … Έμεινε κι αυτός σιωπηλός .. .

Τη άλλη μέρα , η μάνα του ήταν στο κρεβάτι με κολικό , ο πατέρας του πίστευε πως οι αποχαιρετισμοί στον σιδηροδρομικό σταθμό , ήσαν … μαλακίες για «σοκολατόπαιδα» , ο αδελφός του είχε εργαστήριο στην Σχολή , κι εγώ … ήμουν μουτρωμένη από χθες …

Έτσι , έφυγε μόνος του για τον Σταθμό … Εκεί , δεν τον αποχαιρέτησε … κανείς …

Δέκα μέρες μετά ,  πήρα το πρώτο του γράμμα …

.

Σαράντα ημέρες μετά , βίωσε (ο στρατιώτης) την πρώτη του μεγάλη απογοήτευση . Επιθυμούσε από καρδιάς το να γίνει αξιωματικός , όχι για κανέναν άλλο λόγο (ματαιοδοξίας, ή «πατριωτικό» ) αλλά μόνο και μόνο για να … πληρώνεται στην θητεία του και να μην υποχρεώνει την μάνα του να τον χαρτζηλικώνει (ο πατέρας του δήλωνε , πως θα τον … τρέφει η μαμά-Πατρίς και … του φτάνει) . Παρ’ όλη την άριστη επίδοσή του στα τεστ , … αξιωματικός δεν έγινε γιατί :

– Δεν μας λες ρε Μ…. η Ρωσιδούλα , που κυκλοφορείς τα τελευταία χρόνια , τι σου είναι ?

– Θα γίνει γυναίκα μου .

– Η Ρωσίδα ρε στρατιώτη ?… και θέλεις να γίνεις και αξιωματικός του Ελληνικού Στρατού ?

– Δεν είναι Ρωσίδα …

– Η κόρη του Ρώσου και της Ρωσίδας ρε , τί είναι ?… Ελληνίδα ?

– …..

Έτσι , αξιωματικός , δεν έγινε . Λίγες ημέρες μετά , πήρα ένα γράμμα , γεμάτο πίκρα για την … αποτυχία του στα τεστ (όπως μου έγραφε) , αλλά γεμάτο αγάπη για το πρόσωπο μου , όπως πάντα …

Στην Κόρινθο , … δεν πήγα για να τον δω …
Ούτε στην ορκομωσία , ούτε στα άλλα «επισκεπτήρια» … Χαμένη στα άγχη μου και στους προβληματισμούς μου εκεί πάνω στην Πίνδο … έκρινα πως δεν ήταν και τόσο … απαραίτητο . Άλλωστε , στα γράμματα του δεν μου το ζητούσε και … επιτακτικά … Πιο πολύ μου έγραφε πόσο με αγαπάει … Αν και …

… αν και γι αυτό μου παραπονέθηκε λιγάκι … Πολύ λίγο όμως … Τόσο , που γρήγορα … ξεχάστηκε .

Την ανάρτηση αυτή την οφείλετε στον φίλο μου τον Βιβλιοθηκάριο και συγκεκριμένα σ’ αυτό :
Φίλε μου Βιβλιοθηκάριε :

Όταν επικοινώνησες μαζί μου και μου ζήτησες να γράψω μια ιστορία Στρατού από την πλευρά της γυναίκας , μου ζήτησες συγκεκριμένα , μια ιστορία , σαν … μάνα στρατιώτη (γ@μώ την ατυχία μου γ@μώ , που έλεγε και η Μαλβίνα … αλλά δεν φταις εσύ , εγώ φταίω που σου είπα την … ηλικία μου) … Όμως επειδή συνήθως κάνω του κεφαλιού μου , έγραψα αυτό που έγραψα και όχι αυτό που έλπιζες να γράψω … Αλλά , δεν θέλω να σου χαλάσω και το χατήρι γι αυτό ιδού … μια μικρή ιστορία , από την στρατιωτική θητεία του μικρού μου του γιου , που είναι και η μεγάλη μου αδυναμία (επειδή είναι πολύ όμορφος … σχεδόν όπως εγώ) . Η ιστοριούλα αυτή είναι απόσπασμα από σχόλιο σε φίλο αναγνώστη του blog μου , που κάποτε με ρώτησε , πως πέρασε τις γιορτές των Χριστουγέννων ο «Μαρκόνη» μου («μαρκόνης» , γιατί έκανε παρέλαση σαν … ασυρματιστής) :

Όσο για τον “μαρκόνη” μου , άκου (μια που νοιάζεσαι γι αυτόν … και με συγκινείς) , πως πέρασε τα Χριστούγεννα του :
Βρισκόταν σε υπηρεσία σε ορεινό Φυλάκιο της περιοχής , για δεύτερη εβδομάδα και θα κατέβαινε για τα Χριστούγεννα στο Τάγμα του στην πόλη , αλλά … έφαγε τριήμερη κράτηση , γιατί έκλεψε για λίγη ώρα το στικάκι του φορητού Internet , από τον συστρατιώτη του … Μουσταφά Μ . και πιάστηκε να σερφάρει στον υπολογιστή του φυλακιου (έχουν υπολογιστή , αλλά δεν έχουν Internet) … Το ζητούσε επίμονα από τον συστρατιώτη του , αλλά εκείνος του το αρνιόταν …. έτσι κι εκείνος το … “δανείστηκε” (το … «βούτηξε» για λίγο και τιμωρήθηκε με το να μείνει μέχρι και την Δευτέρα στο φυλάκιο , πάνω στο βουνό …
Στην ερώτησή μας “γιατί το έκανε αυτό” , απάντησε με αφοπλιστική ειλικρίνεια :
– Ήθελα να διαβάσω το Χριστουγεννιάτικο ποστ της μαμάς … Πάντα κάτι καλό γράφει τέτοιες μέρες και δεν ήθελα να το διαβάσω μπαγιάτικο” …
Ο “μαρκόνης” μου φίλε Γιώργο , έγινε “κλεφτρόνι” για να “διαβάσει” την … μαμά του και … με έκανε … πολύ περήφανη …
Χαλάλι του η … “στενή” …

Σκέφτομαι να τις … συνεχίσω τις ιστορίες του Στρατού …
Μου άρεσε το όλο εγχείρημα . 

Την παράκληση-προτροπή του φίλου Βιβλιοθηκάριου ακολούθησαν (ή θα ακολουθήσουν) και τα εξής κορίτσια-bloggers :

 http://iphimedea.blogspot.gr/ 

 http://motheringdays.blogspot.gr/  

http://rubycloud.blogspot.gr/ 

http://anagennimeni.wordpress.com/