Κάποτε, παλιά, είχα γράψει εδώ στο blog μου, ένα ποστ, με «πρωταγωνιστή», μια… φυσαρμόνικα.
Είχα δεχθεί διάφορα σχόλια και πολλοί ήσαν αυτοί που μου έγραψαν με ποικίλους τρόπους, πως… θα τους άρεσε πολύ να ξέρουν να παίζουν αυτό το μουσικό όργανο.
Εγώ πάλι, ποτέ δεν… γούσταρα να παίζω φυσαρμόνικα. Απλά γούσταρα τρελά, να παίζει κάποιος για μένα… Να την ακούω… Ήταν σαν να άκουγα το… «σ’ αγαπώ».
Αντίθετα, πάντα ήθελα να ξέρω να παίζω κιθάρα (γιατί θα μπορούσα κάλλιστα και να… τραγουδάω συγχρόνως), αλλά πού λεφτά για αγορά κιθάρας και για εκμάθηση, εκείνα τα χρόνια…
Κάποτε, τα έφερε η τύχη έτσι, που απόχτησα μια δικιά μου κιθάρα και μόνη μου έμαθα να «χτυπάω» κανα-δυο ακκομπανιαμέντα, ίσα για να… ξύνω την ψώρα μου… Νόμιζα πως έτσι θα μπορούσα να κάνω πιο ενδιαφέρον το… «σ’ αγαπώ» που θά’ λεγα…
Χα… είναι ωραία ιστορία.
Θα σας την διηγηθώ μια άλλη φορά, από εδώ μέσα.
