Ένα πολύ όμορφο σχόλιο αγάπης, που δέχθηκα αυτές τις τελευταίες ημέρες, από διαδικτυακό φίλο, με έκανε να θυμηθώ κάποια συζήτηση με τον Τάκη, παλιά… αρκετά παλιά, περίπου 10 χρόνια πριν…
-Σε… ζηλεύω, (μου είχε πει). Κάνεις τους ανθρώπους να σ’ αγαπούν…
Το αρνήθηκα και σθεναρά μάλιστα:
-Τί είναι αυτά που λες? Εσένα αγαπάνε οι άνθρωποι. Εμένα… ίσως γιατί είμαι μαζί σου. Είμαι νευρική, απότομη καμιά φορά, σκληρή με τις αλήθειες μου…
-Εμένα μ’ αγαπάνε, γιατί τους προσφέρω κάτι… υλικό. Εσένα, γιατί αγαπούν αυτά που γράφεις… Είναι ζόρικο αυτό κι εσύ το καταφέρνεις μια χαρά. Είναι κάτι σαν… Μαγεία. Α ρε μπαγάσα, δεν θα μείνεις ποτέ στερημένη από… Αγάπη…
… και να ξέρεις, πως κι εμένα μου αρέσουν αυτά που γράφεις, ιδίως αυτά τα… αυτοσαρκαστικά σου και κάποια άλλα, που με κάνουν και δακρύζω…
_____________________
Σ’ ευχαριστώ φίλε μου γι αυτό το «σ’ αγαπάω», όχι μόνο γιατί είναι ωραίο να σ’ αγαπούν και να σου το λένε, αλλά και γιατί με έκανες να θυμηθώ αυτήν την «ομορφιά».
———————————————————–
… ΔΕΝ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙΣ ΠΟΤΕ ΣΤΕΡΗΜΕΝΗ ΑΠΟ ΑΓΑΠΗ…
25
Ιαν.
Anna-Silia 
mr e.
25 Ιανουαρίου , 2018 at 17:06
Επειδη υποψιαζομαι κατι….στο ξαναλεω και το υπογραμμιζω….
silia
26 Ιανουαρίου , 2018 at 01:07
@mr e.
Καλέ μου… γλυκέ μου mr e….
argyris446
26 Ιανουαρίου , 2018 at 10:17
Reblogged στις worldtraveller70.
έρημος
10 Φεβρουαρίου , 2018 at 22:18
Πολύ-πολύ όμορφη αυτή σου η ανάρτηση …και ναι, δεν θα μείνεις στερημένη από αυτήν (την αγάπη) γιατί έχεις πολύ όμορφο τρόπο να την μοιράζεσαι!
Καλό ξημέρωμα …και
χαμογέλα.
silia
12 Φεβρουαρίου , 2018 at 23:28
@ έρημος
Σε φιλώ, σαν… αντίδωρο στο «δώρο» σου, την χαρά δηλαδή που μου δίνεις μ’ αυτό το σχόλιο 🙂