ΠΕΦΤΑΣΤΕΡΙΑ ΚΙ ΑΓΚΑΛΙΕΣ…

Πεφταστέρια -μου είπαν- απόψε…

Η νύχτα μαλακή, σχεδόν ανοιξιάτικη, αφύσικο για τρεις Γενάρη…

-Θα βγω -μουρμούρισα στον Εαυτό μου- Θα βγω να δω… μπορεί απόψε να δω κάποιο.

– Τί ευχή θα κάνεις, έτσι και δεις ένα? με ρώτησε με ένα ύφος που έσταζε… βιτριόλι

.-Να μην σε νοιάζει… του αντιγύρισα.

Περνώντας από το χωλ, πήρα αφηρημένα μια ξεχασμένη πάνω στην σερβάντα… μάσκα και την φόρεσα με τελετουργικές κινήσεις, θαρρείς και θα έμπαινα στο χειρουργείο, άνοιξα την εξώθυρα και αμολήθηκα στον ήσυχο κήπο.

Ησυχία… Νέκρα… Όχι άνθρωπος, αλλά ούτε αδέσποτο δεν κυκλοφοράει έξω…

Σήκωσα το βλέμμα ψηλά και… τίποτα… Πρέπει να περιμένεις ώρα… μην θαρρείς πως θα πέφτουν σαν βροχή, μου είχαν πει. Στην καλύτερη των περιπτώσεων πέφτουν 30 με 40 την ώρα… Άρχισα να μετράω δευτερόλεπτα, όπως όταν πλένω τα χέρια μου, σαν τον Σπύρο Παπαδόπουλο σ’ εκείνη την ανοιξιάτικη διαφήμιση…. 1, 2, 3, 4,…. μέχρι το 20. Φοβάμαι πολύ τον κορωνοϊό, γι αυτό βάζω κι άλλα 5 μετά το 20, για να είμαι σίγουρη…»Θα μετρήσω 100 πλυσίματα χεριών, -αποφάσισα- και αν δεν συμβεί έστω και μια πτώση, θα ξαναπάω μέσα. Δεν έχω σκοπό να είμαι με αυχενικό αύριο… Στα… 76 πλυσίματα χεριών… κοκκάλωσα. Ένα αστέρι, βγήκε πίσω από περαστικό σύννεφο και:

-Τζάμπα ψάχνεις -μου χαμογέλασε- δεν πρόκειται να έρθει κανείς να σ’ αγκαλιάσει… Όλοι κοιμούνται ακόμα κι αυτοί που δεν φοβούνται τον ιό.

-Δεν ψάχνω για αγκαλιές, για πεφταστέρια ψάχνω.

-Και αν δεις κάποιο, τί θα ευχηθείς?

-Να έρθει να με αγκαλιάσει…

-Ποιος?

-… κάποιος…

-Κανείς δεν θα έρθει… άκου με που σου λέω…

Συγχίστηκα. Παράτησα το μέτρημα με τα πλυσίματα των χεριών, έβγαλα την μάσκα και ξαναχώθηκα στην ασφάλεια του «μέσα». Με περίμενε -ο Εαυτός μου- όρθιος στην μέση του σαλονιού.

-Τί έγινε? μου χαμογέλασε.

-Τζίφος… του αποκρίθηκα, έτοιμη να κλάψω.

-Έλα εδώ… Έλα εδώ βλαμμένο, να σ’ αγκαλιάσω… Βλαμμένο, ε βλαμμένο… Αφού, μόνο εμένα έχεις… Να με ακούς. Ξέρω εγώ… Ξέρω, γιατί κι εγώ… μόνο εσένα έχω. Έλα, που μου ψάχνεις για αγκαλιές…

-Δεν ψάχνω για αγκ….

-Ξέρω, ξέρω… για πεφταστέρια…