ΜΙΛΩΝΤΑΣ ΜΕ ΤΟ… ALTER EGO ΜΟΥ

Κάποιες φορές, τα βράδια, παρατάω την προσπάθεια να επικοινωνήσω με τους… βωβούς τοίχους και το… βωβό ταβάνι και μιλάω με το alter ego μου, που σχεδόν πάντα έχει κάτι να μου πει:
_____________________________________

-Τι φταίει και δεν μπορούμε να έχουμε τα «θέλω» μας σήμερα, Άννα?

-Δεν ξέρω… κι αυτό με θλίβει ακόμα πιο πολύ. Ή μάλλον… ξέρω… Εμείς οι ίδιοι φταίμε που αφήσαμε ανοιχτές “διόδους” και “περάσματα” να ορμήσουν όλα τα άσχημα της καθημερινότητας, και να εγκατασταθούν μέσα μας και να μας απασχολούν και να μας τρομάζουν και να μας κάνουν να “ξεχνούμε” τα όμορφα… Έγινα άλλη καλό μου alter ego… Εγώ, ΔΕΝ ήμουν έτσι… Δεν άφηνα τίποτα πρόστυχο και ευτελές να “αρπάζει” την χαρά μου. Γι αυτό απορώ και παραπονιέμαι. Γιατί δεν έμεινα “πιστή” στην Άνοιξη της καρδιάς μου. Γιατί θόλωσε η ματιά μου και κόλλησε στα άσχημα (και δεν μιλώ για αδιαφορία)…Μάλλον… γέρασα.

-Κι όμως, μπορούμε ακόμα, να διεκδικήσουμε το δικαίωμα στην παιδικότητα, Άννα…

-Ναι… ίσως… Όμως, πρέπει να μπορούμε να το προστατέψουμε αυτό το «δικαίωμα», από την… χλεύη…

-Τι μας νοιάζει η χλεύη πια Άννα? τους την χαρίζουμε…

-Λες?… Πολύ αισιόδοξο, αυτό που είπες, όμως…, κουράστηκα τόσο… θα ήθελα να… «κοιμηθώ»

-Μην το ξαναπείς αυτό Άννα. Ακούστηκε τρομακτικό…

-Χμμμ φταίει η… Άνοιξη.

-Η Άνοιξη???

-Ναι… που αργεί… αλλά έχεις δίκιο. Θα το αλλάξω. Θα πω: Κουράστηκα τόσο… θα ήθελα, απλά να… κοιμηθώ.

-Μα… Άννα, το ίδιο είπες πάλι.

-Όχι… έβγαλα τα εισαγωγικά

-Έτσι μπράβο!

-Καληνύχτα λοιπόν.

-Καληνύχτα Άννα...

•