ΜΙΑ… ΣΠΟΥΔΑΙΑ ΑΦΙΕΡΩΣΗ

Υπάρχει στην βιβλιοθήκη μου, ένα βιβλιαράκι (λέω «βιβλιαράκι», γιατί είναι μικρό), στο οποίο προστρέχω όταν το αίσθημα εκτίμησης προς τον εαυτό μου, κάνει… «κοιλιά». Πρόκειται για το «ΓΡΑΜΜΑΤΑ Σ’ ΕΝΑ ΝΕΟ ΠΟΙΗΤΗ» του Rainer Maria Rilke. Και προστρέχω σ’ αυτό, όχι γιατί η ποίηση του Ρίλκε, ανεβάζει την αυτοεκτίμηση μου, αλλά για την αφιέρωση που μου έγραψε αυτός που μου το χάρισε. Μου το χάρισε ένας πολύ σπουδαίος (κατά την γνώμη και τα γούστα μου) άνθρωπος και μου έγραψε και μια υπέροχη αφιέρωση με λόγια τόσο όμορφα, που προστρέχω εκεί (στην αφιέρωση) όταν το ηθικό μου είναι πεσμένο και η αυτοεκτίμηση μου (είπαμε) «κάνει κοιλιά».
Για πείτε μου… άδικο έχω?
.

 

ΚΑΛΟΤΑΞΙΔΟΣ ΓΙΕ ΜΟΥ…

Ο Γιάννης (ο μεγάλος μου γιος), στην ηλικία των 6 με 7 (Α’ Δημοτικού), γυρνώντας μια μέρα από το σχολείο, με ρώτησε πολύ σοβαρός:
-Μαμά, ξέρεις τί θα γίνω άμα μεγαλώσω?
-Τί αγάπη μου? ρώτησα αφηρημένα, περιμένοντας να ακούσω, κάτι σαν… «αστροναύτης», «φορτηγατζής», ποδοσφαιριστής» και άλλα τέτοια που δηλώνουν τα αγόρια αυτής της ηλικίας.
-Γενετιστής…
Κουφάθηκα, ωστόσο ανάκτησα γρήγορα ψυχραιμία και ρώτησα χαμογελώντας:
-Τί είναι αυτό και που το άκουσες?
-Το άκουσα στην TV και να… Θα μάθω, γιατί γεννιέται άλλοτε αγόρι και άλλοτε κορίτσι, γιατί μερικά δίδυμα μοιάζουν, ενώ άλλα όχι, πως μπορούμε να ξέρουμε ποιος είναι ο… μπαμπάς μας, πως γίνονται τα παιδιά του σωλήνα και… άλλα τέτοια…
… Με ένα «καλά, καλά… πλύνε τώρα τα χέρια σου γιατί σε λίγο τρώμε», τερμάτισα την κουβέντα.
12 χρόνια μετά, έδινε Πανελλήνιες, δήλωσε μόνο το Βιολογικό του Αριστοτελείου και πέρασε… δεύτερος.
Ωστόσο, δεν έμεινε να σπουδάσει εδώ, αλλά σε συνεννόηση με τον πατέρα του, έκανε αίτηση (πολύ πριν τα αποτελέσματα των Πανελληνίων) στο Βιολογικό Τμήμα του Πανεπιστημίου του Essex της Βρετανίας, όπου και έγινε δεκτός και σπούδασε Βιολογία. Μεταπτυχιακά και Διδακτορικό στο Bristol και δουλεύει εδώ και 15 χρόνια σαν Ερευνητής στο Πανεπιστήμιο του Μάντσεστερ… όνειρο του από την απαλών ονύχων ηλικία…
Όταν τον ρώτησα γιατί αφού είχε σκοπό να σπουδάσει στο εξωτερικό (αυτό έγινε με την συναίνεση και βοήθεια του πατέρα του… εμένα μου το ανακοίνωσαν απλώς), γιατί μπλέχτηκε με τον πανικό των Πανελληνίων, μου απάντησε χαμογελώντας (ήταν η σειρά του να χαμογελάσει):
-Μα… για να μην νομίσεις μαμά, πως φεύγω ακριβώς για να αποφύγω τον πανικό των Πανελληνίων. Είχαμε συνεννοηθεί με τον μπαμπά, καιρό πριν…
Ο Τάκης, τον συνόδευσε για την εγκατάσταση του στο Colchester, τον Σεπτέμβριο του 1996, έμεινε και μια εβδομάδα κοντά του και ξαναγύρισε στο σπίτι μας. Εγώ, δεν μπόρεσα να πάω, γιατί εκείνες τις ημέρες, είχα χειρουργηθεί και ήμουν στην Θεσσαλονίκη.
___________________________
Αυτές τις ημέρες, με την ευκαιρία των χειμωνιάτικων εργασιών στο σπίτι, είπα να ξεκαθαρίσω κάποια συρτάρια και ερμάρια από την χαρτούρα ετών και βρήκα μέσα σε φάκελλο όπου ήταν διάφορα χαρτιά από τις σπουδές του Γιάννη (όλα αυτά, τα τακτοποιούσε ο Τάκης), αυτό το παρακάτω χαρτάκι.
Α ρε Τάκη… Πόσο ουσιαστικά και έμπρακτα αγαπούσες τα παιδιά σου… Χωρίς φανφάρες, χωρίς κομπασμό, χωρίς θεατρινισμούς. Αγαπούσες… έμπρακτα. Αυτό.
Ένα μικρό σημείωμα μόνο, που έδειχνε τον πόνο του αποχωρισμού, τον πόνο από το πέταγμα του νεαρού παιδιού από την γονεϊκή «φωλιά»…
Ένα μικρό σημείωμα, που το βρήκα 23 χρόνια μετά…
… και 5 χρόνια μετά τον θάνατο του…
*

 

Η ΠΡΩΤΗ ΜΟΥ ΦΟΡΑ…

H πρώτη μου φορά…
Την θυμάμαι… Θυμάμαι πότε ακριβώς, και που…
Ήταν Κυριακή, 29 Ιουλίου του 1973, πρωί πρωί, γύρω στις 07.00 πμ, Θεσσαλονίκη, μέσα σε μια από τις διδακτικές αίθουσες του «Ευκλείδη». Ήμουν 24ων. Θυμάμαι πως κατά βάθος, επιθυμούσα κάτι άλλο, αλλά… δεν γινόταν αλλιώς… «Θα σφίξεις τα δόντια και θα το κάνεις» με είχε συμβουλέψει η μάνα μου και έτσι έκανα… Δεν έφυγα μετά την «πράξη». Έμεινα εκεί… καθισμένη σε μια καρέκλα, ανάμεσα σε άγνωστους σκυθρωπούς ανθρώπους ως αργά το βράδυ, χωρίς να φάω τίποτα… ούτε νερό δεν ήπια… Σαν να ήθελα να τιμωρήσω συμβολικά μ’ αυτόν τον τρόπο, τον εαυτό μου…
Πληρώθηκα κιόλας… 200 δραχμές, μείον κάτι κρατήσεις… 172…
Ακόμα μου καίνε τα χέρια… Όμως, 172 δραχμές, ήταν το φαγητό, μιας εβδομάδας…

——————————-
(Πρώτη φορά στην ζωή μου, ψήφισα, όταν έγινε το Δημοψήφισμα μεταβολής του πολιτεύματος σε προεδρευομένη δημοκρατία, του Παπαδόπουλου. Ήμουν και στην Εφορευτική Επιτροπή. Με είχε προτείνει, γι αυτήν την… «θέση», ένας δικαστικός, οικογενειακός φίλος του σπιτιού, που δούλευε η 70χρονη τότε μάνα μου σαν παραδουλεύτρα, για να μπορώ να σπουδάζω).
Αυτά.
Ή… μάλλον όχι μόνο αυτά… Κάτι ακόμα:
Τα μέλη της Εφορευτικής Επιτροπής, ψήφιζαν ως εξής: Ο επικεφαλής, έπαιρνε τα ψηφοδέλτια του Παπαδόπουλου, τα έκλεινε στον φάκελλο, και τα έριχνε στην κάλπη και τραβούσε και την γραμμή πάνω στο όνομα μας… μπροστά σε ένα σωρό φαντάρους και χωροφύλακες… Όχι πως δεν γινόταν και σε άλλους πολίτες αυτό, αλλά για μένα ήταν ντροπή, να βρίσκομαι εκεί για την πρώτη μου φορά και για 172 δραχμές…
Αλλά, είπαμε… 172 δραχμές, ήταν το φαγητό, μιας εβδομάδας…

———————————————–

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CF%88%CE%AE%CF%86%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%B1_%CF%84%CE%BF%CF%85_1973

 

ΕΝΑ… ΣΧΟΛΕΙΟ!!!

-Ουάου!!!… Τί είναι αυτό που βλέπω?
-Τί?, τί?, τί?, τί? (πολλές φωνές)
-Είναι ένα… ΣΧΟΛΕΙΟ!!!…
-Αααααα, να δω κι εγώ!
-Αααααα, να δω κι εγώ!
-Αααααα, να δω κι εγώ!
-Αααααα, να δω κι εγώ!
-Αααααα, να δω κι εγώ!
………..
……
…
Αυτά τα εκατοντάδες… τα χιλιάδες «Αααααα, να δω κι εγώ!», δεν στοιχειώνουν τις μέρες και τις νύχτες σας βρε?…
.

 

ΧΟΥΝΤΑ …

Θεσσαλονίκη , Οκτώβρης του 1970 ….φοιτηταριό…Με άρπαξαν βραδάκι στα καλά καθούμενα έξω από την πόρτα της πολυκατοικίας μας , και με …σύραν ως το Τμήμα Μεταγωγών , ένα τετράγωνο πιο πάνω . Μέσα σε ένα γραφείο (!) έδερναν έναν νεαρό..Πρώτη μου φορά τον έβλεπα . «Τον ξέρεις ;» Μόνο το κεφάλι μου πρόφτασα να κουνήσω αρνητικά …και άρπαξα την πρώτη μου σφαλιάρα . Μετά από ένα τέταρτο και καμιά 10ρια σφαλιάρες , πήραν τον νεαρό αλλού και βάλανε μπρος τις δυο μοτοσυκλέτες έξω από το Τμήμα…..Άκουσα τον νεαρό να ουρλιάζει κάπου στο βάθος .Ούρλιαξα κι εγώ , όχι από συμπαράσταση , αλλά γιατί ένας φαντάρος μου έσπασε με μια απότομη κίνηση τον αντίχειρα του δεξιού μου χεριού . Δεν μας ….άκουσε κανείς….(ο θόρυβος από τις μοτοσυκλέτες βλέπεις) … Λίγο μετά , χωρίς καμιά εξήγηση ή κάτι άλλο … με πέταξαν στο δρόμο …

Ο γιατρός που βρίσκονταν εκεί (γιατί είχαν και γιατρό … παρόντα στις ανακρίσεις) , έφυγε το κατόπι μου προφασιζόμενος κάποια σπουδαία δουλειά και με πρόλαβε στην επόμενη γωνία , όπου είχα σταθεί για να κλάψω και μου είπε :

– Τράβα στο φαρμακείο απέναντι που διανυκτερεύει και ζήτα του φαρμακοποιού , να σου το ανατάξει το δάχτυλο στη θέση του και να σου βάλει και ένα ξυλάκι για νάρθηκα να μην μείνει πολύ στραβό … Είναι φίλος μου … Πες του : «Ο Μιχάλης με στέλνει»  και δεν θα σε διώξει…

Και έτσι έκανα και το δάχτυλο δεν έμεινε πολύ στραβό … Λίγο στραβό είναι μόνο …ίσα – ίσα , για να … μην με πιάνει το μάτι …

Σαν γύρισα άγριο ξημέρωμα στο σπίτι , η μάνα μου , απλά με αγκάλιασε , χωρίς να με ρωτήσει τίποτα , μου έπλυνε το πρόσωπο , με βοήθησε να βγάλω τα ρούχα μου , και … με κοίμισε στην αγκαλιά της …
Όχι πως δεν με νοιάζονταν και δεν με αγαπούσε η μάνα μου … Η μάνα μου , με λάτρευε αλλά , πιστεύω πως (για εκείνη την εποχή) , έκανε ό,τι ήταν σωστό για να μείνουμε ζωντανοί και να έχουμε την ευκαιρία να αντικρύσουμε το «αύριο»… Γιατί όπως είπε κάποτε και κάποιος διαδικτυακός φίλος μου , πάλι από εδώ μέσα … «Τότε όλα τά’ σκιαζε η φοβέρα…»

——————————————————-

Γιατί το έγραψα όλο αυτό ? (που σημειωτέον , έχει γραφτεί και σε παλιότερες αναρτήσεις μου εδώ στο blog) …

… μα , για να σας πω κάτι που «καίει» την γλώσσα μου μέρες τώρα . Να σας πω :

– Αυτό είναι (ήταν) … «χούντα» , αγάπες μου … Αυτό .

 

 

5 , V , ε’ , (πέντε , five , пять , 五年 ) …

………..  (πατήστε πάνω στον σύνδεσμο)

Να λοιπόν η απάντηση σε εκείνο το ερώτημα :

Εδώ … Εδώ βρίσκομαι ακόμα … πέντε χρόνια μετά … (από την πρώτη δειλή ανάρτηση στο νεογέννητο τότε blog μου) .

Πέντε σειρές όλες κι όλες … Πέντε σχόλια είχα λάβει (ούτε που ήξερα , πως πρέπει να απαντήσω κιόλας … ) . Στο πέμπτο από αυτά τα σχόλια , μου έλεγε η νεόκοπη «φίλη» μου :

– Γράψε, γράψε, γράψε.
Ασε τα δάκτυλα στο πληκτρολόγιο να παίξουν πιάνο για εμάς.

Και … «έπαιξα» … Συμφωνίες , κονσέρτα , φούγκες , σονάτες , κουαρτέτα , εμβατήρια , Allegra con brio , Andante con motto ,…  τέτοια πολλά … Έπαιξα , έπαιξα , επανέλαβα , αυτοσχεδίασα , μιμήθηκα , πήρα χειροκροτήματα και κάποιες απογοητεύσεις , «χτύπησα» κρεσσέντα , μέθυσα από ενθουσιασμό , και  ήρθε η στιγμή που … κουράστηκα …

Είπα λοιπόν , σήμερα , που κλείνουν πέντε χρόνια από εκείνο το «παρθενικό» μου ποστ , να υποκλιθώ μπροστά σας και να κάνω … φινάλε …

Όμως …

Όμως ο «Έρωτας» μου , στο πρόσωπο του … «Anna-Silia» , αποδεικνύεται μεγαλύτερος από την κόπωση μου και έτσι … αφήνω τα δάχτυλά μου πάνω σ’ αυτά τα «πλήκτρα» που τόσες και τόσες νότες έβγαλαν αυτά τα πέντε χρόνια …

Όχι … Αγαπώ πολύ το blog και εσάς που με «ακούτε» να παίζω … Τόσο , ώστε δεν μπορώ να σηκωθώ , να υποκλιθώ και … «να την κάνω» .

Όπως θα καταλάβατε … μάγκες μου , πέντε χρόνια «Anna-Silia» και συνεχίζω …

Συνεχίζουμε …

Μαζί ! …

Χειροκρότημα και … πάμε γι άλλα …

.

 

ΚΑΤΕΥΟΔΙΟ

Ήταν Μάης του 1985 … στα τελευταία του (ο Μάης) , όταν ήρθες να μας «δεις» , στην μικρή επαρχιακή μας πόλη του Βορρά , όπου ζούσα τα τελευταία χρόνια . Ήρθες να μας «δεις» , στα πλαίσια της προεκλογικής εκστρατείας των εκλογών του Ιουνίου του ’85 .

Είπα να έρθω να σε ακούσω . Με γοήτευε πάντα ο Λόγος σου .  Χειμαρρώδης , γλαφυρός , αριστοτεχνικός , προσηνής , αποφθεγματικός , αναλυτικός και συνθετικός συνάμα ,… Πολύτιμος … Είπα να έρθω να σε ακούσω , για ακόμα έναν λόγο . Σε … λάτρευα . Ήσουν το ίνδαλμά μου , το πρότυπο μου , κάτι σαν είδωλο . Με ενέπνεες , με οδηγούσες , με γέμιζες ιδέες και ιδανικά , ήσουν για μένα δάσκαλος , κήρυκας , διαφωτιστής , φορέας ιδεών , παράδειγμα …

Είπα να πάρω και το … μωρό (τον μικρό μου γιο) μαζί μου . Ο καιρός ήταν καλός και θα διασκέδαζε με μια βόλτα στην πλατεία .

Το … μωρό … Με ανησυχούσε ο μικρός , που στον ενάμισυ χρόνο της ζωής του (ήταν περίπου 18 μηνών τότε) , δεν περπατούσε ακόμα . Τι σε γιατρούς το έτρεξα , τι γρίνιαξα , τι άγρυπνες νύχτες από αγωνία μην έχει τίποτα κακό , έζησα … Όλοι μου έλεγαν , πως δεν έχει τίποτα , απλά είναι λίγο … «τεμπέλης» και πολύ δισταχτικός , και πως θα έρθει η ώρα , που θα το αποφασίσει και θα τα καταφέρει να περπατήσει μόνος του …

Τον έβαλα λοιπόν στο καροτσάκι του , τον ασφάλισα πρόχειρα με τις ζώνες και κατηφορήσαμε για την πλατεία , όπου θα μιλούσες …. Όχι , δεν ήταν κατάμεστη η πλατεία . Στα μέρη αυτά , τότε , δεν ήσουν ιδιαίτερα γνωστός , αλλά εντάξει … είχε τον κόσμο της . Δεν στάθηκα μπροστά – μπροστά , γιατί είχα αργήσει λίγο …

Είπα να έρθω να σε ακούσω , αλλά και να σε δω , γιατί ποτέ δεν είχε τύχει να σε δω δια ζώσης , αλλά … δεν τα κατάφερα γιατί απλός , σεμνός , ένα με τους ανθρώπους της πλατείας , δεν χρησιμοποίησες κάποιο μπαλκόνι , ή κάποιο βάθρο , αλλά στάθηκες εκεί … απέναντι από τους ανθρώπους που ήρθαν να σε ακούσουν , ένας προς έναν , κοιτάζοντας τους στα μάτια , χωρίς δισταγμό , χωρίς αιδώ , χωρίς φόβο ή ντροπή , κάτι που θαρρώ , πως δεν ξαναείδα στη ζωή μου …

Και «ήρθε» ο Λόγος σου και «χάιδεψε τον Νου μου … Και ξεχάστηκα , και παρασύρθηκα , και αφαιρέθηκα , και «ταξίδεψα» και ούτε που κατάλαβα πως και πόση ώρα πέρασε , μα όταν σε κάποια στιγμή έρριξα το βλέμμα μου στο καροτσάκι μπροστά μου , το μωρό … δεν ήταν εκεί …

Απότομη κλιμάκωση του φόβου , από το απλό σκιάξιμο , μέχρι τον απόλυτο πανικό … Τι έγινε ;… Κάποιος είχε κλέψει το μωρό μου ;… Και πως δεν το είχα πάρει είδηση ;… Στον απόλυτο πανικό επάνω , στρογγυλοκάθησε και η απόλυτη ενοχή … Στριφογύρισα γύρω από τον εαυτό μου κανα δυό φορές και  «σάρωσα» τον γύρω χώρο και τα πρόσωπα αυτών που στεκόντουσαν πίσω μου … Τίποτα … Αδιαφορία και το μωρό μου … πουθενά . Στιγμές μόνο , λίγο πριν μου φύγει η «παγωμάρα» και αρχίσω τις υστερίες , πρόσεξα κάποιον χαμογελαστό μεσήλικα πίσω μου , που μου μου έδειχνε με το δάχτυλο … προς το μέρος σου … Ξαναγύρισα μπροστά και σπρώχνοντας και παραμερίζοντας τους ανθρώπους γύρω μου , έφτασα στο κενό των δυο-τριών μέτρων , που σε χώριζε από το ακροατήριο σου …

Τότε τον είδα τον μικρό μου , να προχωράει (σχεδόν να τρέχει) με μικρά ασταθή βήματα προς το μέρος σου . Φτάνοντάς σε , αρπάχτηκε από το παντελόνι σου , αιωρήθηκε ελαφρά , χάνοντας πια την ισορροπία του και λίγο πριν σωριαστεί κάτω , έσκυψες και … βρέθηκε στην αγκαλιά σου …

– Ποιανής … αφηρημένης μάνας , είναι αυτός ο … ΚουΚουές  Εσωτερικού ;…

Με είχες δει … Με κοίταζες και μου χαμογελούσες … 

– Δικός μου [μουρμούρισα , την ώρα που τον απίθωνες στην αγκαλιά μου] . Συγγνώμη … Αφαιρέθηκα … Έχασα την προσοχή μου … Παρασύρθηκα από τα λόγια σας … και δεν κατάλαβα για πότε έλυσε την ζώνη , σηκώθηκε , έφυγε και ήρθε ως εδώ … Άλλωστε , δεν περπατάει ακόμα … Δεν περπατούσε , ως τώρα ήθελα να πω … Ξεμυαλίστηκα …

Θαρρώ ότι … κοκκίνησες … Αλλά δεν είμαι σίγουρη … Μπορεί και να μου φάνηκε …

.

.

.

Καλή σου ώρα για εκεί , όπου ξεκίνησες να πας σήμερα το πρωί Λεωνίδα …

Καλή «θητεία» στις στρατιές των Αγγέλων , όπου «κατατάχτηκες» .

 

ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗ … αγάπη μου …

Το παρακάτω κείμενο , δεν είναι (φυσικά) δικό μου … Το έγραψε η Έλενα Ακρίτα  στο βιβλίο της “Τα φλου” , που πρωτοδημοσιεύτηκε από τις Εκδόσεις “Κάκτος” το 1990 . … Ωστόσο , το θυμήθηκα , όταν αποκλείστηκε η Εθνική μας , από το EURO του 2008 . Το θυμήθηκα και στην σημερινή επέτειο της Δημοκρατίας – Μεταπολίτευσης .

Το βιβλίο … το είχα ψιλοξεχάσει …

Τον θρίαμβο του EURO του 2004 , τον είχα ψιλοξεχάσει ….

Τον πρώιμο αποκλεισμό της Εθνικής μας από το EURO του 2008 , θα τον ξεχάσω γρήγορα …. Τι λέω ;… σχεδόν τον έχω ξεχάσει …

Την ….Μεταπολίτευση , ποτέ … Είναι που …. με πονάει … Είναι που την αγαπώ … Κατάλαβες ;

Σήμερα , κανένας δεν φώναξε για μας στις κερκίδες . Σήμερα τρυπώσαμε βιαστικοί και κάθιδροι στα αποδυτήρια , με τους ώμους σκυμένους , χωρίς να κοιταζόμαστε μεταξύ μας . Σήμερα τα φλας , δεν ήταν για μας .

Σήμερα , χάσαμε .

Κι όμως μπήκαμε ακμαίοι και φορμαρισμένοι και πανέτοιμοι στον αγωνιστικό χώρο . Πως την πατήσαμε έτσι , πως μας την έπαιξαν έτσι , αυτοί οι βόρειοι , ρόδινοι , ξανθοί αντίπαλοι – αυτοί οι αντίπαλοι που μπήκαν σαν φιλοξενούμενοι κι αγόρασαν το γήπεδο ; Που αρχίσαμε το ματς στην έδρα μας και το τελειώσαμε στη δική τους ;

Πως χάσαμε , πού χαθήκαμε , τί γίναμε εμείς , αυτή η τρομερή ενδεκάδα της Μεταπολίτευσης , των οραμάτων και των συνθημάτων ;

(Νύχτες στο Σύνταγμα κι εμείς παιδιά , με σημαιάκια “Ενωμένη Αριστερά” , χέρι-χέρι οι άλλοι στο μπαλκόνι , γροθιές σφιγμένες , πρόσωπα αναψοκοκκινισμένα , με την υπόσχεση χαραγμένη στο σχήμα του χαμόγελου , από το μεγάφωνο τα αντάρτικα , ένα αεράκι που λικνίζει τα πανό και υποσχέσεις πως όλα πια θ’ αλλάξουν , όλα θα διορθωθούν , ο αγώνας , παιδιά τώρα δικαιώνεται …) .

Πως γίνεται να χάνουμε σήμερα Κυριακή , εμείς οι παίκτες που βγήκαμε απ’ τα τσικό της ομάδας , που την ιδρώσαμε και την πιστέψαμε την φανέλα , από τότε , που δεν διαφημίζαμε χαλιά , γάλατα και ταξιδιωτικά γραφεία στο στήθος μας ;

(Σούρουπο στους δρόμους της Αθήνας , νεσκαφέ στο Μουσείο , πρωινά στο αμφιθέατρο , χαράματα στην Ομόνοια . Ο βασιλιάς χαμένος από χέρι , στα πεζοδρόμια , πατημένες προκυρήξεις , συζητήσεις χωρίς αρχή και τέλος , τσιτάτα , αφίσες με τον Τσε στα δώματα των πολυκατοικιών ….)

Κι όμως , είχαμε πει , πως θα νικήσουμε . Πως δεν φοβόμαστε κανέναν εμείς . Πως με την μπάλλα αγκαλιά , θα χυμήξουμε στην εστία του αντιπάλου και με μια υπέροχη κεφαλιά , θα σηκώσουμε το γήπεδο στο πόδι . Πως χάσαμε το ματς χωρίς καν να το καταλάβουμε ;

(Μεσημέρι στο αεροδρόμιο κι ένας ένας γυρίζανε οι “μεγάλοι” . Ο Καραμανλής , ο Ανδρέας , ο Μίκης . Άστραφτε η Συγγρού μες στο σκοτάδι , ένας λαός , χύμα στους δρόμους , χοροί έξω απ’ του Φιξ , σώπα όπου νά’ναι θα σημάνουν οι καμπάνες , κι οι ηγέτες χαμογελαστοί , να κουνάνε το χέρι , έννοια σας τώρα επιστρέψαμε , ο αγώνας τώρα δικαιώνεται….)

Γιατί χάσαμε τότε , σήμερα Κυριακή ; Γιατί ο … Αγώνας , δεν δικαιώθηκε ; Και τελικά , μιλούσαμε όλοι για τον ίδιο αγώνα ;

(Τώρα οι παλιοί φίλοι χάθηκαν . Οι μέρες οι παλιές έγιναν επετειακά στην τηλεόραση . Τα συνθήματα , τρύπωσαν σε κουτιά με συσκευασία δώρου . Τα πανό λειώσανε , οι αφίσες αντικαταστάθηκαν με πίνακες του Φασιανού , το Μουσείο άλλαξε , το νεσκαφέ μας πειράζει στα νεύρα , οι καταλήψεις , μας τη σπάνε , οι απεργίες , μας ενοχλούν .

Τώρα , γίναμε άλλοι . Είμαστε άλλοι . Άλλος , κι όχι εμείς , έζησε το παρελθόν μας . Άλλος , κι όχι εμείς , ξεχύθηκε -τότε- στους δρόμους ….)

Αυτή , την αντίπαλη ομάδα , εγώ δεν την ξέρω . Δεν ξέρω το ποδόσφαιρο που παίζουν , ούτε τους κανόνες , που εφαρμόζουν . Ξέρω μόνον , πως αυτοί , είναι οι Θεοί του 1988 (2004), κι αυτούς φωνάζει ο κόσμος στις κερκίδες .

Εμείς , μια κουρασμένη ενδεκάδα , προσπαθούμε όπως – όπως να υπερασπίσουμε την εστία μας , υποχωρούμε κακήν κακώς , ενώ εκείνοι προχωρούν , επελαύνουν , επιτίθενται , σουτάρουν και ….

Γκοοοολ !!!

(Που πήγανε τα χρόνια και τα πρόσωπα , που πήγανε οι μνήμες και πώς σήμερα , ύστερα από τόσο καιρό – πώς τα … θυμάμαι όλα ξανά ; )

Κι εγώ , γιατί έμεινα ακίνητη στον πάγκο , όταν χάναμε ;

Υ.Γ. Πολλοί , είπαν αργότερα , πως το ματς ήταν σικέ . Πως όλα , ήταν αγορασμένα , πουλημένα και βρώμικα .

Δεν αποδείχτηκε ποτέ ! …

 

 

 

ΦΡΑΟΥΛΕΣ ΚΑΙ ΑΙΜΑ … ΜΑΗΣ ΤΟΥ ’68

Θα σας πω μια ιστορία – αφιέρωμα στην σημερινή Πρωτομαγιά … Μπορεί να μην συνέβη ακριβώς ημέρα Πρωτομαγιάς , αλλά έχει κάποια σχέση με τα γεγονότα του Μάη του ’68 στην Γαλλία (γνωστός και σαν «Γαλλικός Μάης» ) , που άρχισαν κάτι τέτοιες ημέρες .

Αρχές του ‘70 στη Θεσσαλονίκη . Πηγαίνω με τον “Μεγάλο μου έρωτα”  εκείνης της εποχής , στον κινηματογράφο “ΘΥΜΕΛΗ” να δούμε μια ταινία , που δεν ξέραμε καν το περιεχόμενο της …. “Φράουλες και αίμα” ( The Strawberry Statement) …

Το αίσθημά μου , ένα φτωχόπαιδο , που “φίλησε” τον κώλο της Χούντας για μια θέση δουλειάς (εντάξει … δεξιός , συμπαθών ήταν… Δεν σημαίνει πως όποιος φιλούσε τον κώλο της Χούντας … εύρισκε και δουλειά … Κάτι μου θυμίζει αυτό τώρα , αλλά δεν είναι επί του προκειμένου) …

Ο κινηματογράφος μικρός , αμφιθεατρικός , γεμάτος φοιτητές … Αρχίζει η ταινία … Μάης του ‘68 … φοιτητικό κίνημα … Επανάσταση , αστυνομική βία , ξύλο … αίμα …

Μου λέει το «αίσθημα» :
– Πάμε να φύγουμε … Θα πέσει ξύλο εδώ μέσα … δεν το ήξερα ότι θα ήταν κάτι τέτοιο …
– ΟΧΙ !… (εγώ) .
Κάθησε κι αυτός στα αυγά του (μου είχε …αδυναμία , βλέπεις ) .

Σε κάποια φάση σηκώνονται όλοι και αρχίζουν να χειροκροτούν … Σηκώνομαι κι εγώ … “Κάτσε κάτω” αυτός …. Τίποτα εγώ … Σηκώνεται και … χειροκροτάει κι αυτός (είπα , … μου είχε αδυναμία) …..
Στο διάλειμμα , “μπουκάρουν”  καμιά 20ριά Ασφαλίτες ανάκατα με ΕΣΑτζήδες και όποιον … αρπάξει ο Χάρος … Μας δείραν του χαμού … Ούτε προσαγωγές , ούτε τίποτα … Μόνο ξύλο … της αρκούδας …. Τί να πει και το … “αίσθημα ;… Εγώ είμαι δικός σας , μη με βαράτε ; … δεν γινόταν … Άρπαξε το ξύλο του και το βούλωσε . … Ωστόσο την άλλη κιόλας μέρα , …. απολύθηκε …. Κρίμα … γιατί είχε και οικογένεια … Παντρεμένος (μικροπαντρεμένος) και με ένα 4χρονο κοριτσάκι …

————————————–

 Κοίτα τί θυμήθηκα τώρα … Πιο πολύ γι αυτόν μίλησα παρά για τον Μάη του ‘68 …
Ας είναι ….

.

.

Αφιερωμένο στον διαδικτυακό φίλο μου Καναλιώτη , σαν απάντηση σε κάποιο σχόλιο του 

 

Κάτι μας … «μπήκε» …

Ok , ok … Το παραδέχομαι πως ο τίτλος , είναι αυτό που λέμε … «πιασάρικος» …

Είναι λίγο … γαργαλιστικός , λίγο σκανταλιστικός , λίγο αλέγρος , λίγο παιχνιδιάρικος και … αρκετά κεφάτος … Όπως ακριβώς … αισθάνομαι σήμερα …

Γιατί ;

Μα , γιατί λένε ότι μας …μπήκε η Άνοιξη .

21 Μαρτίου . Εαρινή Ισημερία .

.

.

.

Μια 12ωρη μέρα , αγκαλιά με μια 12ωρη νύχτα :

.

Η Ποίηση :

.

Ο Ύπνος :

.

Η Άρνηση του Ρατσισμού και των φυλετικών διακρίσεων :

.

Ένα παιδί με σύνδρομο Down :

.

Η Δασοπονία (η Επιστήμη και φροντίδα των δασών) :

.

και το κουκλοθέατρο :

.

……….

πιάνονται χέρι-χέρι και αναζητούν την Άνοιξη …

 

spring wanted

……………….

… μια Άνοιξη που φέτος αργεί , αλλά είμαι σίγουρη ότι … παραμονεύει …

Από πού είμαι σίγουρη ότι μας παραμονεύει ;

Μα από το … κέφι που με «άλωσε» σήμερα και με έκανε να γράψω αυτό το ποστ .

———————————

Σήμερα 21η του Μάρτη … Εαρινή Ισημερία και … παγκόσμια ημέρα

της Ποίησης ,

του Ύπνου ,

κατά του Ρατσισμού και των φυλετικών διακρίσεων ,

των παιδιών (πάντα παιδιά παραμένουν) με σύνδρομο Down ,

της Δασοπονίας , και

του κουκλοθέατρου …

***************************

Τί ωραία νοιώθω , που μου … «μπήκε» !!!

Εσείς ;;;