ΚΑΛΟΤΑΞΙΔΟΣ ΓΙΕ ΜΟΥ…

Ο Γιάννης (ο μεγάλος μου γιος), στην ηλικία των 6 με 7 (Α’ Δημοτικού), γυρνώντας μια μέρα από το σχολείο, με ρώτησε πολύ σοβαρός:
-Μαμά, ξέρεις τί θα γίνω άμα μεγαλώσω?
-Τί αγάπη μου? ρώτησα αφηρημένα, περιμένοντας να ακούσω, κάτι σαν… «αστροναύτης», «φορτηγατζής», ποδοσφαιριστής» και άλλα τέτοια που δηλώνουν τα αγόρια αυτής της ηλικίας.
-Γενετιστής…
Κουφάθηκα, ωστόσο ανάκτησα γρήγορα ψυχραιμία και ρώτησα χαμογελώντας:
-Τί είναι αυτό και που το άκουσες?
-Το άκουσα στην TV και να… Θα μάθω, γιατί γεννιέται άλλοτε αγόρι και άλλοτε κορίτσι, γιατί μερικά δίδυμα μοιάζουν, ενώ άλλα όχι, πως μπορούμε να ξέρουμε ποιος είναι ο… μπαμπάς μας, πως γίνονται τα παιδιά του σωλήνα και… άλλα τέτοια…
… Με ένα «καλά, καλά… πλύνε τώρα τα χέρια σου γιατί σε λίγο τρώμε», τερμάτισα την κουβέντα.
12 χρόνια μετά, έδινε Πανελλήνιες, δήλωσε μόνο το Βιολογικό του Αριστοτελείου και πέρασε… δεύτερος.
Ωστόσο, δεν έμεινε να σπουδάσει εδώ, αλλά σε συνεννόηση με τον πατέρα του, έκανε αίτηση (πολύ πριν τα αποτελέσματα των Πανελληνίων) στο Βιολογικό Τμήμα του Πανεπιστημίου του Essex της Βρετανίας, όπου και έγινε δεκτός και σπούδασε Βιολογία. Μεταπτυχιακά και Διδακτορικό στο Bristol και δουλεύει εδώ και 15 χρόνια σαν Ερευνητής στο Πανεπιστήμιο του Μάντσεστερ… όνειρο του από την απαλών ονύχων ηλικία…
Όταν τον ρώτησα γιατί αφού είχε σκοπό να σπουδάσει στο εξωτερικό (αυτό έγινε με την συναίνεση και βοήθεια του πατέρα του… εμένα μου το ανακοίνωσαν απλώς), γιατί μπλέχτηκε με τον πανικό των Πανελληνίων, μου απάντησε χαμογελώντας (ήταν η σειρά του να χαμογελάσει):
-Μα… για να μην νομίσεις μαμά, πως φεύγω ακριβώς για να αποφύγω τον πανικό των Πανελληνίων. Είχαμε συνεννοηθεί με τον μπαμπά, καιρό πριν…
Ο Τάκης, τον συνόδευσε για την εγκατάσταση του στο Colchester, τον Σεπτέμβριο του 1996, έμεινε και μια εβδομάδα κοντά του και ξαναγύρισε στο σπίτι μας. Εγώ, δεν μπόρεσα να πάω, γιατί εκείνες τις ημέρες, είχα χειρουργηθεί και ήμουν στην Θεσσαλονίκη.
___________________________
Αυτές τις ημέρες, με την ευκαιρία των χειμωνιάτικων εργασιών στο σπίτι, είπα να ξεκαθαρίσω κάποια συρτάρια και ερμάρια από την χαρτούρα ετών και βρήκα μέσα σε φάκελλο όπου ήταν διάφορα χαρτιά από τις σπουδές του Γιάννη (όλα αυτά, τα τακτοποιούσε ο Τάκης), αυτό το παρακάτω χαρτάκι.
Α ρε Τάκη… Πόσο ουσιαστικά και έμπρακτα αγαπούσες τα παιδιά σου… Χωρίς φανφάρες, χωρίς κομπασμό, χωρίς θεατρινισμούς. Αγαπούσες… έμπρακτα. Αυτό.
Ένα μικρό σημείωμα μόνο, που έδειχνε τον πόνο του αποχωρισμού, τον πόνο από το πέταγμα του νεαρού παιδιού από την γονεϊκή «φωλιά»…
Ένα μικρό σημείωμα, που το βρήκα 23 χρόνια μετά…
… και 5 χρόνια μετά τον θάνατο του…
*

 

Ο ΦΙΛΟΣ ΜΟΥ, Ο ΓΙΑΝΝΗΣ…

Αποφάσισα να σας «μιλήσω» για τον φίλο μου τον Γιάννη. Τον εφηβικό μου φίλο. Τον φίλο, που δεν δίστασε να προβεί σε παράνομη πράξη, μόνο και μόνο γιατί του το ζήτησα, νομίζοντας πως ήταν για το καλό μου, αν και με προειδοποίησε πως δεν θα μου βγει σε καλό και προσπάθησε (μάταια) να με μεταπείσει…
Τον γνώρισα στην Β’ Λυκείου. Συμμαθητές. Αυτός στο Κλασσικό Τμήμα (έγινε Φιλόλογος τελικά), εγώ στο Πρακτικό. Αν και μας χώριζαν 5 χρόνια (ήταν μεγαλύτερος, αλλά είχε διακόψει για οικογενειακούς λόγους το σχολείο και είχε επανέλθει εκείνη την χρονιά για να πάρει το Απολυτήριο του Λυκείου και να σπουδάσει), αν και μας χώριζαν λοιπόν 5 χρόνια, από την πρώτη στιγμή, νιώσαμε την»χημεία» που θα μας ένωνε για όλη μας τη ζωή. Έγινε ο «κολλητός» μου, ο μεγάλος μου αδελφός, που δεν είχα, ο συμβουλάτορας μου, ο υπερασπιστής και προστάτης μου, ο συνοδός μου, ο «εξομολόγος» μου, ο άνθρωπος μου γενικά… Όταν κοντά στο τέλος του Λυκείου, βιώνοντας (εγώ) μια βαριά Ψυχοσυναισθηματική κρίση, κλειδώθηκα στο δωμάτιο μου και δεν ήθελα να επικοινωνώ με κανέναν, ήρθε στο σπίτι μας (πήρε τα «χαμπέρια» από την μάνα μου) σαν μαινόμενος ταύρος, έπεσε με όλο το βάρος του, πάνω στην κλειδωμένη ξύλινη πόρτα του δωματίου μου, όρμηξε μέσα και βουτώντας με από τον λαιμό, με κόλλησε στον τοίχο και μου σφύριξε κολλώντας τη μούρη του στη μούρη μου:
-Άκου να σου πω βλαμμένο («βλαμμένο» με φώναζε πάντα… έτσι χαϊδευτικά και αυστηρά μαζί), επιτέλους μεγάλωσε, ωρίμασε και πάρε επιτέλους τη ζωή στα χέρια σου και δες τί θα κάνεις παρακάτω…
-Τί να κάνω?… κλαψούρισα.
-Πρώτα-πρώτα, να βγεις από δω μέσα που θα… πεθάνεις την μάνα σου ηλίθιο. Να παρατήσεις τους έρωτες, τις κλάψες και τις μ@λ@κίες και να δώσεις εξετάσεις να πας Πανεπιστήμιο, να σπουδάσεις. Όπου και να δώσεις θα πετύχεις. Να πας να γίνεις γιατρός, που αστειευόσουν κάποτε, ηλίθιο ε ηλίθιο…
-Δεν διδαχθήκαμε Βιολογία… δεν ξέρω από που να διαβάσω… ξανακλαψούρισα…
-Θα σου βρω εγώ βιβλία… Και πράγματι, αυτό έκανε…
Έγινα γιατρός και το χρωστάω στον Γιάννη… (και στην μάνα μου βέβαια, που ξενοδούλευε ως τα 72 της για να μπορώ να σπουδάζω).

Η παρέα μας, συνεχίστηκε και στο Πανεπιστήμιο στην Θεσσαλονίκη. Αυτός στην Φιλοσοφική κι εγώ στην Ιατρική. Όχι βέβαια με τους ίδιους ρυθμούς, αλλά συνεχίστηκε. Τότε ήταν που δέχθηκε να κάνει κάτι πέρα από την Ηθική του, μόνο και μόνο για το χατίρι μου. 
-Δεν θα σου βγει σε καλό αυτό Άννα (μου είπε). Θα το μετανιώσεις μια μέρα, αλλά θα το κάνω μόνο και μόνο γιατί μου το ζητάει ένας άντρας…
-Καλά βρε Γιάννη… Για άντρα με έχεις? παραπονέθηκα.
-Ναι… για άντρα…
-Και… πού είναι τα… @ρ… μου? αποτόλμησα την εξυπνάδα.
Τότε ήταν που έβαλε τον δείκτη του δεξιού του χεριού πάνω στον αριστερό μου κρόταφό και χωρίς να πάρει το βλέμμα από τα μάτια μου, μουρμούρισε:
-Εδώ μέσα…

Όταν του γνώρισα τον Τάκη, άφησε κάποιον καιρό χωρίς να μου πει την γνώμη του και μετά από κάποιους μήνες κοινής παρέας, μου το… ξεφούρνισε:
-Έχεις ψωνίσει… πανάκριβο «Γαλλικό μπον-φιλέ» βλαμμένο. Επιτέλους, άρχισες να χρησιμοποιείς το πολύτιμο μυαλό σου…
-Την πολύτιμη καρδιά μου αντέτεινα.
-Το… μυαλό σου, επέμεινε… Κοίτα μην κάνεις καμιά μ@λ@κί@ και τον χάσεις τον Πελοποννήσιο. Μπορεί να μην είναι… Πόντιος (ο Γιάννης ήταν Πόντιος), αλλά ξέρε το… Έχεις ψωνίσει Γαλλικό φιλέτο…

Βλεπόμασταν και συντροφεύαμε όλο και πιο σπάνια. Πήραμε τα πτυχία μας, παντρευτήκαμε, κάναμε οικογένειες, δουλειές, νοικοκυριά, παιδιά, καριέρες… εκείνος στην Ξάνθη, εγώ στην Θεσσαλονίκη και μετά στην Κομοτηνή. Πάντα όμως, όταν βρισκόμασταν, η ίδια αγάπη υπήρχε ανάμεσα μας… Εκείνη η εφηβική γλυκιά αγάπη και δέσιμο, φίλου προς φίλο.
Όταν πέθανε ο Τάκης, δεν τον ειδοποίησα ούτε ζήτησα από κάποιον να τον ειδοποιήσει. Είχα σκοπό, να περάσει η πρώτη φρίκη του πένθους και να πάω στην Ξάνθη να τον βρω και να του πω, πως μας «άφησε» ο «Πελοποννήσιος»…
Δεν πρόλαβα… Δυο μήνες μετά, τον βρήκαν νεκρό οι δικοί του, καθισμένο στην πολυθρόνα του…. 
Ξαναβούτηξα σε ένα μαύρο πένθος…
_____________________________
Ο φίλος μου ο Γιάννης, είναι ο άνθρωπος, που βάζει υπογραφή και σφραγίδα στο… «ΝΑΙ!!! Υπάρχει αγνή και ειλικρινής φιλία, ανάμεσα σε ένα κορίτσι και ένα αγόρι. Ανάμεσα σε μια γυναίκα και έναν άντρα»…
Ο φίλος μου ο Γιάννης και ο φίλος μου ο… Ιντιάνα…
Αλλά γι αυτόν τον τελευταίο, θα σας μιλήσω, μιαν άλλη φορά.
.

 

Ο ΣΤΕΛΙΟΣ & Η… ΠΡΟΩΡΗ

Αρχές της 10ετίας του ’70. Φοιτηταριό. Θεσσαλονίκη.
Μια μέρα, με παίρνει παράμερα ο (νυν) κουνιάδος μου και…
-Ρε συ Άννα… ο Στέλιος (ο κολλητός του-φοιτητής του Πολυτεχνείου) έχει ένα πρόβλημα και μου είπε να σε ρωτήσω σαν γιατρός που (σχεδόν) είσαι, αν ξέρεις κανένα… κόλπο, να τον βοηθήσεις. Ταλανίζεται από… πρόωρη εκσπερμάτιση και… καταλαβαίνεις…
-Και γιατί ρωτάτε εμένα και δεν ρωτάτε τον αδελφό σου, που είναι επίσης φοιτητής Ιατρικής και τέλος πάντων είναι και άντρας και έρχεται πιο φυσικό…?
-Ε, να… τον ντρέπεται τον Τάκη…
-Καλά… ντρέπεται τον Τάκη και δεν ντρέπεται εμένα?… Μη χειρότερα… Τέλος πάντων… Πες του να βάζει λίγο πριν… Xylocaine jel…
———-
Κανένα μήνα αργότερα, μου τηλεφωνεί ο Πάνος (ο κουνιάδος μου):
-Μην πολυκυκλοφορείς έξω… Σε ψάχνει σε όλη την Θεσσαλονίκη ο Στέλιος, για να σε… πνίξει.
-Γιατί???
-Γιατί με την ξυλοκαϊνη, όχι μόνο δεν σταμάτησε η πρόωρη εκσπερμάτιση αλλά δεν κατάλαβε και τίποτα και του κόστισε και ένα… τριχίλιαρο (δραχμές) η διακοπή της… κύησης, που προήλθε από το… «δεν κατάλαβε και τίποτα» .

 

… ΔΕΝ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙΣ ΠΟΤΕ ΣΤΕΡΗΜΕΝΗ ΑΠΟ ΑΓΑΠΗ…

Ένα πολύ όμορφο σχόλιο αγάπης, που δέχθηκα αυτές τις τελευταίες ημέρες, από διαδικτυακό φίλο, με έκανε να θυμηθώ κάποια συζήτηση με τον Τάκη, παλιά… αρκετά παλιά, περίπου 10 χρόνια πριν…
-Σε… ζηλεύω, (μου είχε πει). Κάνεις τους ανθρώπους να σ’ αγαπούν…
Το αρνήθηκα και σθεναρά μάλιστα:
-Τί είναι αυτά που λες? Εσένα αγαπάνε οι άνθρωποι. Εμένα… ίσως γιατί είμαι μαζί σου. Είμαι νευρική, απότομη καμιά φορά, σκληρή με τις αλήθειες μου…
-Εμένα μ’ αγαπάνε, γιατί τους προσφέρω κάτι… υλικό. Εσένα, γιατί αγαπούν αυτά που γράφεις… Είναι ζόρικο αυτό κι εσύ το καταφέρνεις μια χαρά. Είναι κάτι σαν… Μαγεία. Α ρε μπαγάσα, δεν θα μείνεις ποτέ στερημένη από… Αγάπη…
… και να ξέρεις, πως κι εμένα μου αρέσουν αυτά που γράφεις, ιδίως αυτά τα… αυτοσαρκαστικά σου και κάποια άλλα, που με κάνουν και δακρύζω…
_____________________
Σ’ ευχαριστώ φίλε μου γι αυτό το «σ’ αγαπάω», όχι μόνο γιατί είναι ωραίο να σ’ αγαπούν και να σου το λένε, αλλά και γιατί με έκανες να θυμηθώ αυτήν την «ομορφιά».
———————————————————–

 

ΙΣΤΟΡΙΕΣ… ΒΟΤΚΑΣ

 

(ιστορία Νο 1)

-Ρε μπαμπά… μην πίνεις τόσο πολύ… δεν κάνει…
-Πρέπει να… πίνουμε Άννιτσκα. Όποιος δεν πίνει… μπορεί να πάθει αφυδάτωση.
-Μα βρε μπαμπά… αυτό το λένε για το νερό.
-Και η βότκα… νερό είναι девушка моя (κορούλα μου). Για ένα Ρώσο (Ουκρανός ήταν, αλλά δεν ξέρω το γιατί… έλεγε Ρώσος), είναι νερό.
-Τότε, γιατί λούζεσαι με νερό κι όχι με βότκα;
-Δεν μ’ αφήνει η μάνα σου… Όταν όμως, κόβω κανένα δάχτυλο, βάζω επάνω… βότκα.
-Μα… επειδή είναι οινόπνευμα βρε παπάκη.
-Σσσσσσ, Άννιτσκα, μην λες κακές λέξεις…
-Τί είπα?
-Οινόπνευμα…
🙂 🙂 🙂 
Λατρεμένε μου Ουκρανέ…
.
.
.

(ιστορία Νο 2)

-Άννιτσκα, πετάξου μέχρι του Σαμουρίδη (ποτοποιία στην γειτονιά μας… δεκαετία του ’50) και ζήτα να σου βάλει στο καραφάκι, 100 δράμια κονιάκ…
-Δεν πάω… θα με μαλώνει η μαμά.
-Άννιιτσκα, моя любов… (αγάπη μου)
-Τί το θέλεις?
-Άκου любов… Ξέρεις πως πάντα το βράδυ, πίνουμε με την мамочка (μανούλα) τσάι…
-Ναι…
-Βάζουμε και λίγη βότκα μέσα στο τσάι, ξέρεις…
-Ξέρω…
-Ε, όταν η мамочка, βγαίνει από την κάμαρα, εγώ πάντα συμπληρώνω το κενό, με λίγη βότκα ακόμα. Μπαινοβγαίνει συχνά και στο τέλος… το παίρνει χαμπάρι τί κάνω και μαζεύει τα τσάγια θυμωμένη…
-Χα χα χα χα!… φυσικά βρε παπάκη, αφού στο τέλος δεν υπάρχει τσάι μέσα στο φλυτζάνι, αλλά βότκα, που έχει χρώμα σαν το νερό…
-Γι αυτό σου λέω… Φέρε μου λίγο κονιάκ, να βάζω που έχει το ίδιο χρώμα με το τσάι… Να μην το καταλαβαίνει…
-Όχι παπάκη… Δεν πάω… Δεν θα μου δώσουν κονιάκ. Δεν πουλάει ο Σαμουρίδης κονιάκ στα μικρά παιδιά.
-Γιατί?
-Γιατί δεν κάνει λέει να πουλάει σε μικρά παιδιά οινόπνευμα.
-Σσσσσσ, Άννιτσκα, μην λες κακές λέξεις…
-Τί είπα?
-Οινόπνευμα…
🙂 🙂 🙂

Λατρεμένε μου, άπαιχτε Ουκρανέ μου…

 

… ΚΑΤΙ ΚΑΛΟ…

-Ξέρετε, σήμερα σας σκεφτόμουν…
Ένιωσε κολακευμένη… -ήταν κι αυτό το… ιλιγγιώδες ηλικιακό χάσμα, ανάμεσα τους-. Έβαλε πολύ κόπο στην προσπάθεια, να μην ακουστεί η φωνή της… λιγωμένη:
-Μπα?… τί ακριβώς?
-Ω, τίποτα συγκεκριμένο… Απλά, σας σκεφτόμουν…
-Και?…
-Να… δεν ξέρω, συνειρμικά σκέφτηκα πως… κάτι καλό θα μου συμβεί…
-Και?… συνέβη?
-Ε, πως… (χαμόγελο του), να που έστω και τυχαία… βρεθήκαμε να μιλάμε… Άλλωστε (σοβάρεψε απότομα σαν να τρόμαξε μ’ αυτό που ξεστόμισε)… άλλωστε η ημέρα, δεν τέλειωσε ακόμα…
Εκείνη, έριξε μια αψυχολόγητη, αμήχανη ματιά στο ρολόι της… 23.45 
-Πω, πω! (κοίταξε κι αυτός το ρολόι του) Πώς πέρασε η ώρα!! Πρέπει να σας αφήσω… Χάρηκα τόσο πολύ! Καληνύχτα, τα λέμε…
Έμεινε να κοιτάζει την βιαστική του φιγούρα. 
«Κάνε πλάκα (σκέφτηκε), μόλις πάρει την στροφή, να του τύχει κάτι… καλύτερο»
.
.
Γμτ… καταραμένα ρολόγια! Τί θέλουμε και τα κουβαλάμε?

 

Η ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ, ΚΟΝΤΕΥΕΙ ΝΑ ΣΠΑΣΕΙ… (αφιερωμένο)

-Πω πω!…
-Τί?…
-Η καρδιά μου, κοντεύει να σπάσει, έτσι όπως χτυπάει σαν τρελή…
-Μήπως ανέβηκες τρέχοντας τους δυο ορόφους?
-Όχι… δεν είναι αυτό…
-Αλλά?
-Άστο…
-Να τηλεφωνήσω στον 4ο, να έλθει ένας καρδιολόγος να σε δει?
-Όχι…
-Να πάμε μαζί στον 4ο, στους καρδιολόγους?
-Όχι, σου λέω… όχι…
-Ξεκουράσου. Θα σου περάσει.
-Αποκλείεται…
-Να σου δώσω ένα ποτήρι νερό?
-Να μου δώσεις τα… χέρια σου, να τα κρατήσω λίγο…
______________________

«Αν σταματήσω μια Καρδιά που πάει να σπάσει
Δεν ήρθα μάταια στη ζωή
Αν απαλύνω κάποιου την Οδύνη
Ή ηρεμήσω άλλου τον Πόνο
Ή βοηθήσω τον μισολιπόθυμο Κοκκινολαίμη
Να μπει ξανά μες στη Φωλιά
Δεν ήρθα μάταια στη ζωή»

(Ποίημα από τον τόμο Emily Dickinson, Επειδή δεν άντεχα να ζήσω φωναχτά: Ποιήματα και επιστολές,
ανθολ.: Λιάνα Σακελλίου – μτφρ.: Λιάνα Σακελλίου, Αρτεμις Γρίβα, Φρόσω Μαντά, Gutenberg 2013)
————————————————————————-
Ένα ποίημα, αφιερωμένο στον «Κινέζο» μου…

 

ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙ… ΤΟ ΞΕΡΩ…

«Άννα, όσοι έφυγαν την ώρα της χειρουργικής επέμβασης πάνω στο χειρουργικό τραπέζι, πετάνε από πάνω του τη νύχτα, μέχρι να τους διώξει το team του πρώτου πρωινού χειρουργείου»
… μου είπε κάποτε ένας πολύ καλός και πολύ παλιός διαδικτυακός μου φίλος…
——————-

Ο Τάκης, «έφυγε» την ώρα της επέμβασης πάνω στο χειρουργικό τραπέζι, μετά από μια 11ωρη (περίπου) μάχη των χειρουργών του με τον Θάνατο. 
Είναι σίγουρο πως έμεινε εκεί, να πλανιέται μέσα σε μια αίθουσα χειρουργείου (χειρουργός ήταν), αλλά είναι εξ ίσου σίγουρο, πως κανένα team, δεν θα μπορούσε να τον διώξει από το μέρος, που πιο πολύ αγάπησε απ’ όλα…
Είναι εκεί… Το ξέρω…
Κυκλοφοράει ανάμεσα στους δίσκους και τα συρόμενα της εργαλειοδοσίας, πλανιέται γύρω από τους προβολείς και τους «δορυφόρους» τους, μετράει γάζες και κομπρέσες ριγμένες στο πάτωμα, ακουμπάει ελαφρά, πάνω στα πακέτα με τα αποστειρωμένα, ακροπατάει πάνω στις βιτρίνες με τα ράμματα, τα νυστέρια, και τα γάντια, ρίχνει κλεφτές ματιές στα monitors των Αναισθησιολόγων (… ίσως να με ψάχνει κιόλας, εκεί πίσω απ’ το μεγάλο οθώνιο που μας χωρίζει εμάς τους αναισθησιολόγους, από τον κυρίως χειρουργικό χώρο), χαϊδεύει τους ώμους των χειρουργών, έτσι όπως στέκεται πίσω τους… ίσως να χαϊδεύει και τα χέρια τους, έτσι όπως έκανε η Άννα από το Καζακστάν, που της έσωσε την ζωή με ένα πολύ βαρύ χειρουργείο, όταν του είπε «Δώσε μου γιατρέ να χαϊδέψω τα χέρια που με σώσανε» και του πέρασε στο μικρό δάχτυλο του αριστερού χεριού του την… βέρα της μουρμουρίζοντας «Δεν έχω λεφτά να σε πληρώσω -κι ας μην μου ζητάς- γι αυτό, θέλω να σου χαρίσω την βέρα μου, είναι το πιο πολύτιμο πράγμα που έχω»… Κι αυτό, ήταν πολύ σπουδαίο, γιατί η Άννα από το Καζακστάν, στα 70 της τότε… δεν είχε ποτέ αρραβωνιαστεί ή παντρευτεί, αλλά… «Ζήλευα γιατρέ, όταν ήμουν νέα, τις φίλες μου που μία-μία, παντρεύονταν κι εγώ όχι… γιατί εκείνα τα χρόνια εκεί στο Καζακστάν δεν σε έπαιρνε κανείς αν ήσουν φτωχή… γι αυτό κι εγώ, αγόρασα μια βέρα -αυτήν εδώ- και την φοράω από τότε… Είναι χρυσή γιατρέ… θέλω να την πάρεις»…
……
Είναι εκεί… Το ξέρω…
Κι εκεί, θα μείνει για πάντα, γιατί κανείς, όποιος κι αν είναι, ό,τι και να κάνει, δεν μπορεί να τον διώξει από εκεί μέσα…
.
.
.
 

Υ.Γ. Στον κρίκο από τα κλειδιά του, κουβαλούσε από τότε… τρεις βέρες. Της μητέρας του, την δικιά μου και της Άννας από το Καζακστάν

 

 

ΤΟ «ΘΗΡΙΟ» ΜΕΣΑ ΜΟΥ…

Εδώ και αρκετό καιρό, και συγκεκριμένα λίγο μετά τον θάνατο του Τάκη, έχει ξαναξυπνήσει κι αλυχτάει, ένα «θηρίο» εντός μου. Ένα θηρίο, που το κουβαλάω από την των απαλών ονύχων ηλικία μέσα μου.
Ένα θεριό, που -δεν λέω- με έσωσε και από κακοτοπιές πολλές φορές, μου έδωσε υπόσταση σε χαοτικές καταστάσεις, με γλύτωσε από λάθη, μειοδοσίες και άλλα αμαρτήματα, αλλά… έρχονται ώρες -όταν ξυπνάει το άγριο του- που δεν παλεύεται με τίποτα… Επιστρατεύω όλα τα «όπλα» μου… Την (όποια) Πίστη μου στο θείον, κομμάτια της Φαντασίας μου, ψήγματα διαίσθησης, κουρέλια αυτοπροστασίας και θρύψαλα παρηγορητικής μεταφυσικής… αλλά…δεν τα πολυκαταφέρνω να το δαμάσω και να το ησυχάσω μέσα μου κι αυτό… μου ξεσχίζει τα σωθικά.
Οι άνθρωποι -γιατί ζει μέσα σε πολλούς ανθρώπους- του δίνουν διάφορα ονόματα. Εγώ, κρατάω τον ορισμό, που του’ δωσε ένας καλός μου φίλος (από εδώ μέσα, από το Διαδίκτυο, εννοώ) που εκτιμώ πολύ την γνώμη του για πολλά… Το ονόμασε «Ορθολογισμό»…
Αυτός ο Ορθολογισμός, με πληγώνει και δεν μ’ αφήνει να παρηγορηθώ από τον θάνατο των προσφιλών, να αφεθώ σε κάτι πιο «μαλακό» πιο «εύπεπτο», πιο «γλυκό» πιο «ανθρώπινο»… Κάθε φορά, που προσπαθώ να το «απομακρύνω», για να γλύψω τις πληγές μου, έρχεται και μου ψιθυρίζει:
-Τίποτα… «μετά»…
… κι αφήνομαι στα «νύχια» και στα «δόντια» του.

Δικό μου το «θηρίο», δικιά μου η ευθύνη, δικό μου το φορτίο…
Θα ζήσω μ’ αυτό.
.

 

Η ΣΦΑΛΙΑΡΑ…

«Λοιπόν… η ώρα, είναι 01.50πμ… ξημερώματα σχεδόν…
Βγήκα με παρέα και τα… κοπανήσαμε.
Τσίπουρο… κίτρινο, όχι χρωματισμένο από σαφράν…αλλά κίτρινο, γιατί ωρίμασε μέσα σε δρύινο βαρελάκι…
Δεν τού’ δωσα την δέουσα σημασία και με… εκδικήθηκε.
Μεζές τέλειος… Παρέα απίθανη, Κέφι, αχτύπητο…
Τι άλλο θέλει ο άνθρωπος, για να την … «κάνει» σε άλλους «γαλαξίες»?…
Δεν είμαι αυτό που λένε «ευτυχισμένη»… αν και κοντά βρίσκομαι… Ούτε αυτό που λένε… πιωμένη… Είμαι… κάπου εκεί, ανάμεσα… Πιο πολύ, προς το… «ευτυχισμένη»
Καληνύχτα σας…»
_____________________________
Αυτά έγραφα το Φθινόπωρο του 2014…
Λίγες ημέρες μετά, τρώω την μεγάλη… «σφαλιάρα» της ζωής μου. Ο Τάκης, είναι άρρωστος. Ένας κάκιστος καρκίνος και 30 ημέρες μετά… «φεύγει». «Δραπετεύει» μέσα από το… χειρουργείο. Ένας χειρουργός, πεθαίνει μέσα σε μια από τις μεγάλες του αγάπες, το χειρουργείο…
… Πιο πολύ, προς το… «ευτυχισμένη», είχα πει (γράψει).
Η «σφαλιάρα», με βρήκε… ευτυχισμένη…
Και γι αυτό με… διέλυσε.
_________________
Και… ΟΧΙ!… Δεν μπορώ να το ξεχάσω αυτό…
Αυτό… το ότι με βρήκε… ευτυχισμένη.