ΜΙΑ… ΣΠΟΥΔΑΙΑ ΑΦΙΕΡΩΣΗ

Υπάρχει στην βιβλιοθήκη μου, ένα βιβλιαράκι (λέω «βιβλιαράκι», γιατί είναι μικρό), στο οποίο προστρέχω όταν το αίσθημα εκτίμησης προς τον εαυτό μου, κάνει… «κοιλιά». Πρόκειται για το «ΓΡΑΜΜΑΤΑ Σ’ ΕΝΑ ΝΕΟ ΠΟΙΗΤΗ» του Rainer Maria Rilke. Και προστρέχω σ’ αυτό, όχι γιατί η ποίηση του Ρίλκε, ανεβάζει την αυτοεκτίμηση μου, αλλά για την αφιέρωση που μου έγραψε αυτός που μου το χάρισε. Μου το χάρισε ένας πολύ σπουδαίος (κατά την γνώμη και τα γούστα μου) άνθρωπος και μου έγραψε και μια υπέροχη αφιέρωση με λόγια τόσο όμορφα, που προστρέχω εκεί (στην αφιέρωση) όταν το ηθικό μου είναι πεσμένο και η αυτοεκτίμηση μου (είπαμε) «κάνει κοιλιά».
Για πείτε μου… άδικο έχω?
.

 

Ο ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΣ ΠΟΝΟΣ ΚΙ ΕΓΩ…

Ένας Αναισθησιολόγος, κυριολεκτεί όταν λέει, «ασχολούμαι με τον ανθρώπινο πόνο»…
Και όπως έγραψα σε κάποιον φίλο παλιότερα, που μου είπε «αν κάποτε αρρωστήσω, θα ήθελα να με θεραπεύσει κάποια/ος σαν εσένα»:
-Σου εύχομαι να… μην αρρωστήσεις ποτέ. Αλλά κούφια η ώρα έτσι και αρρωστήσεις, δυστυχώς δεν μπορώ με άμεσο τρόπο να σε θεραπεύσω κι αυτό γιατί δεν ασκώ μια κλινική ειδικότητα…
Ωστόσο μπορώ να σταθώ πλάϊ σου, όσο κάποιοι άλλοι θα επιχειρούν να σε θεραπεύσουν για να σε φροντίζω, να σε νοιάζομαι, να σε κάνω να μην πονάς, να σε… ταξιδεύω σε χαρούμενα “τριπάκια” και να σου χρωματίζω τα όνειρά σου…
Κι αυτό, γιατί…
… γιατί κάποιοι πρέπει να επαγρυπνούν, όταν κάποιοι άλλοι κοιμούνται.

 

… ΔΕΝ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙΣ ΠΟΤΕ ΣΤΕΡΗΜΕΝΗ ΑΠΟ ΑΓΑΠΗ…

Ένα πολύ όμορφο σχόλιο αγάπης, που δέχθηκα αυτές τις τελευταίες ημέρες, από διαδικτυακό φίλο, με έκανε να θυμηθώ κάποια συζήτηση με τον Τάκη, παλιά… αρκετά παλιά, περίπου 10 χρόνια πριν…
-Σε… ζηλεύω, (μου είχε πει). Κάνεις τους ανθρώπους να σ’ αγαπούν…
Το αρνήθηκα και σθεναρά μάλιστα:
-Τί είναι αυτά που λες? Εσένα αγαπάνε οι άνθρωποι. Εμένα… ίσως γιατί είμαι μαζί σου. Είμαι νευρική, απότομη καμιά φορά, σκληρή με τις αλήθειες μου…
-Εμένα μ’ αγαπάνε, γιατί τους προσφέρω κάτι… υλικό. Εσένα, γιατί αγαπούν αυτά που γράφεις… Είναι ζόρικο αυτό κι εσύ το καταφέρνεις μια χαρά. Είναι κάτι σαν… Μαγεία. Α ρε μπαγάσα, δεν θα μείνεις ποτέ στερημένη από… Αγάπη…
… και να ξέρεις, πως κι εμένα μου αρέσουν αυτά που γράφεις, ιδίως αυτά τα… αυτοσαρκαστικά σου και κάποια άλλα, που με κάνουν και δακρύζω…
_____________________
Σ’ ευχαριστώ φίλε μου γι αυτό το «σ’ αγαπάω», όχι μόνο γιατί είναι ωραίο να σ’ αγαπούν και να σου το λένε, αλλά και γιατί με έκανες να θυμηθώ αυτήν την «ομορφιά».
———————————————————–

 

ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙ… ΤΟ ΞΕΡΩ…

«Άννα, όσοι έφυγαν την ώρα της χειρουργικής επέμβασης πάνω στο χειρουργικό τραπέζι, πετάνε από πάνω του τη νύχτα, μέχρι να τους διώξει το team του πρώτου πρωινού χειρουργείου»
… μου είπε κάποτε ένας πολύ καλός και πολύ παλιός διαδικτυακός μου φίλος…
——————-

Ο Τάκης, «έφυγε» την ώρα της επέμβασης πάνω στο χειρουργικό τραπέζι, μετά από μια 11ωρη (περίπου) μάχη των χειρουργών του με τον Θάνατο. 
Είναι σίγουρο πως έμεινε εκεί, να πλανιέται μέσα σε μια αίθουσα χειρουργείου (χειρουργός ήταν), αλλά είναι εξ ίσου σίγουρο, πως κανένα team, δεν θα μπορούσε να τον διώξει από το μέρος, που πιο πολύ αγάπησε απ’ όλα…
Είναι εκεί… Το ξέρω…
Κυκλοφοράει ανάμεσα στους δίσκους και τα συρόμενα της εργαλειοδοσίας, πλανιέται γύρω από τους προβολείς και τους «δορυφόρους» τους, μετράει γάζες και κομπρέσες ριγμένες στο πάτωμα, ακουμπάει ελαφρά, πάνω στα πακέτα με τα αποστειρωμένα, ακροπατάει πάνω στις βιτρίνες με τα ράμματα, τα νυστέρια, και τα γάντια, ρίχνει κλεφτές ματιές στα monitors των Αναισθησιολόγων (… ίσως να με ψάχνει κιόλας, εκεί πίσω απ’ το μεγάλο οθώνιο που μας χωρίζει εμάς τους αναισθησιολόγους, από τον κυρίως χειρουργικό χώρο), χαϊδεύει τους ώμους των χειρουργών, έτσι όπως στέκεται πίσω τους… ίσως να χαϊδεύει και τα χέρια τους, έτσι όπως έκανε η Άννα από το Καζακστάν, που της έσωσε την ζωή με ένα πολύ βαρύ χειρουργείο, όταν του είπε «Δώσε μου γιατρέ να χαϊδέψω τα χέρια που με σώσανε» και του πέρασε στο μικρό δάχτυλο του αριστερού χεριού του την… βέρα της μουρμουρίζοντας «Δεν έχω λεφτά να σε πληρώσω -κι ας μην μου ζητάς- γι αυτό, θέλω να σου χαρίσω την βέρα μου, είναι το πιο πολύτιμο πράγμα που έχω»… Κι αυτό, ήταν πολύ σπουδαίο, γιατί η Άννα από το Καζακστάν, στα 70 της τότε… δεν είχε ποτέ αρραβωνιαστεί ή παντρευτεί, αλλά… «Ζήλευα γιατρέ, όταν ήμουν νέα, τις φίλες μου που μία-μία, παντρεύονταν κι εγώ όχι… γιατί εκείνα τα χρόνια εκεί στο Καζακστάν δεν σε έπαιρνε κανείς αν ήσουν φτωχή… γι αυτό κι εγώ, αγόρασα μια βέρα -αυτήν εδώ- και την φοράω από τότε… Είναι χρυσή γιατρέ… θέλω να την πάρεις»…
……
Είναι εκεί… Το ξέρω…
Κι εκεί, θα μείνει για πάντα, γιατί κανείς, όποιος κι αν είναι, ό,τι και να κάνει, δεν μπορεί να τον διώξει από εκεί μέσα…
.
.
.
 

Υ.Γ. Στον κρίκο από τα κλειδιά του, κουβαλούσε από τότε… τρεις βέρες. Της μητέρας του, την δικιά μου και της Άννας από το Καζακστάν

 

 

Η ΠΛΑΤΕΙΑ ΣΤΟ ΟΝΕΙΡΟ…

 

«… Θα σου πω κάτι που το σκέφτομαι καιρό. Άργησα πολύ να ανακαλύψω τη γωνιά σου, όμως τρελαίνομαι για τις ιστορίες σου, αυτά τα μικρά διαμάντια που κρύβονται στα σκουπίδια του καθενός και λίγοι μπαίνουν στον κόπο να τα αναζητήσουν έτσι πολυάσχολοι που είμαστε όλοι. Όμως στα σκουπίδια και μόνο εκεί βρίσκονται όλοι οι θησαυροί, κάποιος συγγραφέας το έλεγε κι όλας για τους τρελούς που βγαίνουν τη νύχτα και παρατηρούν όσα οι υπόλοιποι προσπερνούν. Που και που το κάνω κι εγώ, κάθομαι για ώρα σε μια πλατεία και παρατηρώ γύρω μου και τις πιο πολλές φορές τα συναισθήματα είναι τόσο δυνατά που δεν περιγράφονται με λέξεις…»
————–
Αυτά μου έγραφε στο Διαδίκτυο παλιά… πριν 5 χρόνια (την Άνοιξη του 2011 συγκεκριμένα) ένας πολύ καλός μου «φίλος» (θα τον λέμε… S.)…
Άργησα πολύ να του απαντήσω… ή μάλλον, είχα αποφασίσει να μην απαντήσω, γιατί απλά… δεν ήξερα τί να πω σε κάτι τόσο επαινετικό (αγαπώ και πολλές φορές και τον… επιδιώκω τον έπαινο, πάντα όμως όταν συμβαίνει, μου προκαλεί ένα αίσθημα έντονης αμηχανίας).
Ώσπου ένα πρωινό, άρπαξα το πληκτρολόγιο και…
…..
«Λοιπόν φίλε S. αυτό το σχόλιο το έγραψες κάπου στα τέλη του Απρίλη, εγώ όμως μόλις χθες βράδυ το «είδα» με άλλα «μάτια»… μετά από πολύ (αρκετό) χρόνο δηλαδή, μέσα στον οποίο χρόνο, κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι και οι πλατείες γέμισαν από άλλα ενδιαφέροντα και ανθρώπους…
Διάβασα και ξαναδιάβασα τόσες φορές αυτό το σχόλιο, που στο τέλος φοβήθηκα να μην μου γίνει… εμμονή και παραδόθηκα σε έναν ανήσυχο ύπνο (όχι δεν φταίει το σχόλιο σου γι αυτό… πάντα ανήσυχος είναι ο ύπνος μου τελευταία).
Κατά την διάρκεια αυτού του ύπνου, είδα ένα παράξενο όνειρο:
Βρισκόμουν λέει, στην Πλατεία Συντάγματος… μόνη… Παντελώς έρημη η πλατεία και ένιωσα μια απέραντη μοναξιά και ένα είδος φόβου… Κοίταζα γύρω γύρω, μπας και δω κάποιον άνθρωπο, αλλά παντού ερημιά και η ανησυχία μου μεγάλωνε… μέχρι που… είδα τον S. να κάθεται ολομόναχος μέσα στην έρημη πλατεία και παρατηρούσε γύρω του με ενδιαφέρον, κάτι που εγώ δεν μπορούσα (μάλλον) να δω… Τον ρώτησα, τί βλέπει με τόσο ενδιαφέρον μέσα στην ερημιά και μου απάντησε “Τα συναισθήματα της Πλατείας”…

Λένε πως ονειρεύεσαι στον ύπνο σου, ό,τι δεν αποτολμάς να ονειρευτείς στην ενσυνείδητη ζωή σου…»

 

 

ΔΙΑ ΒΙΟΥ… ΕΡΩΣ

Το αφιέρωμα μου, την σημερινή ημέρα της γιορτής των ερωτευμένων, είναι αυτό:

Κάποτε, πριν μερικά χρόνια, (8 περίπου) μια πολύ-πολύ καλή διαδικτυακή φίλη, άγνωστη μου μέχρι εκείνη την στιγμή, μου είπε (έγραψε-πληκτρολόγησε, τέλος πάντων):
-Τον άνθρωπο, που με κάνει και γελώ, τον ερωτεύομαι δια βίου.

Μου άρεσε υπερβολικά, τόσο… που το έκανα μότο μου, σύνθημα ζωής, «παντιέρα» μου…
Μ’ αυτό λοιπόν το υπέροχο «Τον άνθρωπο, που με κάνει και γελώ, τον ερωτεύομαι δια βίου», κλείνω την σημερινή εορταστική ημέρα…
Και… πού είστε… για να εξηγούμαστε. Όταν λέω «τον ερωτεύομαι», εννοώ, με την… ευρεία έννοια…
Άντε, γιατί μερικοί από εσάς… τί λέω?… πολλοί από εσάς, είστε έτοιμοι, να μου στείλετε… ανέκδοτα.

 

ΟΤΑΝ ΣΤΕΚΟΜΑΙ ΣΤΟ ΠΛΕΥΡΟ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΜΙΚΡΗΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ…

 

ΚΟΝΙΑΚ ΜΗΔΕΝ ΑΣΤΕΡΩΝ

Χαμένα πᾶνε ἐντελῶς τὰ λόγια τῶν δακρύων.
Ὅταν μιλάει ἡ ἀταξία ἡ τάξη σωπαίνει
-ἔχει μεγάλη πεῖρα ὁ χαμός.
Τώρα πρέπει νὰ σταθοῦμε στὸ πλευρὸ
τοῦ ἀνώφελου.
Σιγὰ σιγὰ νὰ ξαναβρεῖ τὸ λέγειν της ἡ μνήμη
νὰ δίνει ὡραῖες συμβουλὲς μακροζωϊας
σὲ ὅ,τι ἔχει πεθάνει.

Ἂς σταθοῦμε στὸ πλευρὸ ἐτούτης τῆς μικρῆς
Φωτογραφίας
ποὺ εἶναι ἀκόμα στὸν ἀνθὸ τοῦ μέλλοντός της:
νέοι ἀνώφελα λιγάκι ἀγκαλιασμένοι
ἐνώπιον ἀνωνύμως εὐθυμούσης παραλίας.
Ναύπλιο Εὔβοια Σκόπελος;
Θὰ πεῖς
καὶ ποὺ δὲν ἦταν τότε θάλασσα.
========================

Κική Δημουλά
(ἀπὸ τὰ Ποιήματα, Ἴκαρος 1998)

……….

Δεν ξέρω, τι ακριβώς εννοούσε η Κ. Δημουλά μ’ αυτό το υπέροχο ποίημα της, που (μου) μοιάζει να τό’ γραψε για μένα και μάλιστα τώρα… αυτές τις πρόσφατες πικρές ημέρες… αλλά ξέρω πως… με τον Τάκη, πίναμε σαν φοιτητές, κονιάκ (όταν το επέτρεπε το χαρτζηλίκι μας… 5 αστέρων με σοκολατάκι, γιατί ήμασταν και εκλεκτικοί), πως… η φωτογραφία, είναι μικρή και είναι ακόμα στον ανθό του μέλλοντός της, πως… είμαστε νέοι, λιγάκι αγκαλιασμένοι, πως… είμαστε στην Αθήνα και εντάξει… βρισκόμαστε στο Χαλάνδρι, που δεν έχει θάλασσα, αλλά… «και πού δεν ήταν τότε θάλασσα;»…

Ξέρω ακόμα πως «έχει μεγάλη πείρα ο χαμός»… πως σιγὰ σιγὰ θα ξαναβρεί το λέγειν της ἡ μνήμη…
Και ξέρω, πως… όταν στέκομαι στο πλευρό αυτής της μικρής φωτογραφίας,… νιώθω καλύτερα.
——————————

Και κάτι ακόμα, που ίσως ακουστεί… δραματικό, αλλά πιστέψτε με, δεν είναι… Είναι απλό σαν όλες τις απλές μου σκέψεις:

Γράφοντας αυτή την ανάρτηση και απαντώντας σε κάποιο σχόλιο αγαπημένου e-φίλου από το facebook… έγινε ένα μικρό θαύμα. Κατάφερα, ό,τι δεν κατάφεραν εδώ και 25 ημέρες μια πλειάδα γιατρών και μια στοίβα κουτιά από φάρμακα…
Κατάφερα να κλάψω…
Και γι αυτό, και τον ευχαριστώ και του το αφιερώνω…

—————————————
Τελικά… «εμείς οι άνθρωποι είμαστε τα μόνα πλάσματα επί της γης  που κλαίμε».

 

ZOO … (αφιέρωμα στην ημέρα του Αγίου (?) Βαλεντίνου)

Μου είπε (έγραψε) κάποτε παλιά , κάποιος φίλος , στα πλαίσια μιας κουβέντας περί … Έρωτος :

 «Να το … προσγειώσω λιγάκι το … θέμα ?… Ας το προσγειώσω .

Ο έρωτας θέλει δύο , κι αυτοί οι δύο , να είναι άνθρωποι , με τις αδυναμίες τους , με τα λάθη τους , με την μετριότητα τους , με τις μ@@@κίες τους , με … με … με …

Άρα ???

Άρα , έρωτας και Βλακεία , Έρωτας και Ευτυχία , Έρωτας και Δημιουργία , Έρωτας και προβλήματα , Έρωτας και Πόνος , θα συνυπάρχουν στον αιώνα των αιώνων … Αμήν …

Κάνουμε χωρίς φαί ;;;Κάνουμε χωρίς ντύσιμο ;;;… όχι . Τρώμε πάντα αυτό που πρέπει ;;; Ντυνόμαστε όπως πρέπει ;;; Όχι ! … Έτσι είναι και ο Έρωτας . Περίεργο πράγμα ?… όχι , εντελώς φυσιολογικός ! 

Τίποτα παραπάνω … τίποτα λιγότερο … απλά … φυσιλογικός !

Γι αυτό λοιπόν σου λέω και σου ξαναλέω : 

Ο έρωτας θέλει δύο …  κι αυτοί οι δύο , να είναι άνθρωποι !

——————————————————————

Επειδή το χιούμορ είναι μια … κοφτερή λεπίδα που με την κατάλληλη χρήση , μπορεί να πιάσει τους φόβους και τις ανασφάλειες σου και να τους (τις) κάνει … κρόσσια και επειδή νομίζω πως όλοι μας αυτή την εποχή είμαστε λίγο πολύ , γεμάτοι φόβους και ανασφάλειες , θα σας πω (γράψω) την απάντηση που του έδωσα :

“Και αυτοί οι δύο να είναι … άνθρωποι …” ???
Μπα , μην το λες … Δεν ειναι πάντα απαραίτητο , να είναι άνθρωποι
Εμένα κάποιον , που παλιά ήμασταν τρελλά ερωτευμένοι μεταξύ μας , όλοι λέγανε , πως ήταν … γαϊδούρι και για κάποιον άλλο , που επίσης αγαπούσα , ή νόμιζα πως αγαπούσα (στο απώτερο παρελθόν) η μάνα μου έλεγε πως είναι μεγάλος … μπούφος και στην τελική , δεν είχε και άδικο .
Επίσης κάποιος που επίσης στο μακρυνό παρελθόν , ήταν ερωτευμένος μαζί μου (κι εγώ … δεν λέω … ) , με φώναζε “περιστέρα μου” , “γατούλα μου” (του σεξ) , “ελαφίνα μου” (μη βλέπεις , που τώρα πάχυνα … λίγο) … και άλλα τέτοια από το ζωικό βασίλειο … και όταν χωρίσαμε , με είπε και … “γουρούνα” ….
Ακόμη , ο εδώ και 35 χρόνια σύζυγος μου , προχθές που του είπα ψέμματα για κάποιες … αγορές που έκανα (και το … ανακάλυψε το ψέμμα) , μου είπε επί λέξει : “Σίλια , είσαι μεγάλη … κατσίκα» … Και επειδή τον αγριοκοίταξα , το διόρθωσε αμέσως σε :»Σίλια , είσαι μεγάλη … μαϊμού” …
Βλέπεις λοιπόν , πως δυό ερωτευμένοι , δεν είναι πάντα , εκ προοιμίου … άνθρωποι .

————————————————-

.

Άντε βρε … και του χρόνου με υγεία (του Αγίου Βαλεντίνου) 

Α , και το σύνθημα μας ας είναι (όπως έγραψα σήμερα και στο facebook) :

«Ερωτευθείτε , γιατί … χανόμαστε !»

– 

 update της 15ης -2-2012

————————————-

Αν με παρακαλέσετε … γονατιστοί και ένθερμα με ικετέψετε , θα σας διηγηθώ και την ιστορία του άντρα που με φώναζε чайка , δηλαδή «γλάρο» (τσάικα) . 

–

–

Οι περισότερες εικόνες , είναι παρμένες από εδώ 

 

 

ΛΑΘΕ ΒΙΩΣΑΣ

«Αν για κάτι μετάνοιωσα στη ζωή μου , είναι για τα κομμάτια ζωής , που άφησα να “δουλεύουν” στο … ρελαντί» … είπα κάποτε και κάποια φίλη καλή , μου αντιγύρισε ότι «Δεν μπορούμε μια ζωή με τσίτα τα γκάζια , κόντρα πάνω στην κόντρα , στην διαπασών τα γούφερ και να παίρνουμε τις “στροφές” με … τις μπάντες … Καμιά φορά χρειάζεται και το ρελαντί…για να πάρουμε δυνάμεις» …

Η απάντηση μου ήταν :

Κι εσύ έχεις δίκιο , αλλά κι εγώ έχω . Κι αυτό γιατί η έννοια του “Λάθε βιώσας” (υποζωή) , έχει άλλοτε , άλλη σημασία .

Άλλοτε είναι κολακεία ή έπαινος , και άλλοτε ρετσινιά ή κατηγόρια . Κι αυτό γιατί η επικρατούσα ερμηνεία του “λάθε βιώσας” περιγράφει τον περίπου λαθρόβιο άνθρωπο που κρύβει τις σκέψεις του και τις ενέργειές του, τον άνθρωπο που κινείται στο περιθώριο της δράσης και των γεγονότων, που ζει στο απυρόβλητο και του αρέσει το ετερόφωτο πεδίο μιας έως και παρασιτικής ζωής ….

‘Ομως υπάρχει και η άλλη ερμηνεία της υπέροχης αυτής Επικούρειας φράσης . Σε ελεύθερη διατύπωση το “λάθε βιώσας”, το “Ζήσε κρυφά” σημαίνει: Ζήσε απαρατήρητος, ζήσε ανεπιτήρητος, χωρίς κανέναν δυνάστη ή αφεντικό πάνω απ’ το κεφάλι σου, καθώς και χωρίς κανέναν δούλο ή υπηρέτη από κάτω σου. Ζήσε με μπούσουλα την προσωπική σου ολοκλήρωση. Δώσε ακριβή λογαριασμό και φανερώσου με συνέπεια, πριν από όλα, στον εαυτό σου . Κι ακόμα, τήρησε τη διαχωριστική γραμμή μεταξύ δημοσίου και ιδιωτικού χώρου. Φυλάξου από τις επιθέσεις φιλίας, και βεβαίως μην τις μετέρχεσαι και συ, αναγνωρίζοντας ότι όσο ευχάριστες (ή άλλο τι) μπορεί να είναι σε όσους τις ασκούν άλλο τόσο δυσάρεστες μπορεί να είναι σε όσους τις υφίστανται.
———————————-
Πόσο πολλά μπορούμε να πούμε … Αλλά ας μείνουμε εδώ .

Σας αγαπώ .

.

 

ΕΡΩΣ ΚΑΙ ΠΑΛΙ … κι ας «παίζει» καύσωνας .

Είπα να μην ξανανεβάσω ποστ μέσα στο καλοκαίρι …

Εντάξει … Μη φωνάζετε και διαμαρτύρεστε όλοι μαζί … γιατί έχω την ΑΠΟΛΥΤΗ δικαιολογία : Έχω … γάμο ! Όχι καλέ … δεν παντρεύομαι εγώ . Άϊ στο καλό σας , τί πλάκα έχετε … Παντρεύω τον μεγάλο μου γιο . Και η συμπεθέρα μου , με .. . έχει φάει στην στροφή . Δηλαδή , έχει αναλάβει σχεδόν τα πάντα , ενώ εγώ δυο δουλειές μου ανέθεσαν και από το αραλίκι , την τεμπελιά … και το blogging , δεν έχω κάνει ακόμα τίποτα . 

Είπα να μην ξανανεβάσω ποστ μέσα στο καλοκαίρι … , αλλά , σκαλίζοντας τα παλιά , βρήκα μια διαδικτυακή «συζήτηση» , με έναν πολύ καλό μου φίλο , περί Έρωτος (τι άλλο να περιμένει κανείς από μένα ; ) που σκέφτηκα να την ανεβάσω σαν ποστ , να μην γκρινιάζετε κι εσείς , να λέω πως έκανα το … καθήκον μου κι εγώ , να θεραπεύσουμε και τον καύσωνα δια της … Ομοιοπαθητικής , με κάτι … «καυτό» δηλαδή .

.

Δήλωνε λοιπόν ο διαδικτυακός μου φίλος , συντηρητικός και αυστηρός στα ερωτικά θέματα , και πως η φιλοσοφία του περί Έρωτος , δεν είναι μια  παραξενιά , έτσι απλώς για να διαφωνεί στην διαδικτυακή κουβέντα , αλλά αποτελεί γι αυτόν στάση ζωής , που με σεβασμό την τήρησε μέχρι τώρα . Αντιστάθηκε σε κάποιους που του έκρουσαν το καμπανάκι του κινδύνου , του να εμφανίζεται σαν ανιαρός λέγοντας πως το προτιμάει από τις προστυχιές του σύγχρονου λάϊφ στάϊλ και ότι σε τελευταία ανάλυση «Αν είναι ανιαρό … δεν πειράζει … είμαι κι εγώ ανιαρός !!! Από το να είμαι καθίκης και πρόστυχος, το προτιμώ» (τα λόγια δικά του) .

Ήθελα να του πω πως κάνει λάθος , … πως σκέφτεται λάθος , αλλά δεν ήθελα να τον πληγώσω , ούτε να τον προσβάλλω , γιατί επαναλαμβάνω πως είναι ένας πολύ-πολύ αγαπητός φίλος του Διαδικτύου , που είχα και την τύχη να τον γνωρίσω και δια ζώσης , και να τον εκτιμήσω , ακόμα περισσότερο . Έτσι λοιπόν , αφού σκέφτηκα αρκετά , του απάντησα έτσι :

Σέβομαι απόλυτα τον άνθρωπο , που σε πείσμα και αντίθετα με την γνώμη των πολλών , δηλώνει “στάση ζωής” … και δεν θα αντιμαχήσω μαζί σου .

 Όμως κι εσύ , οφείλεις να παραδεχτείς , πως το … αντίθετο του “ανιαρός” δεν είναι το “καθίκης”. Είναι απλά ο … ενδιαφέρων …

Όσο για την προστυχιά στον έρωτα , άκου μια πολύ σύντομη ιστορία :
Σαν ήμουνα μικρή , καμιά φορά παρακολουθούσα την μάνα μου που μαγείρευε και κάποια πράγματα , μου φαινόντουσαν παράξενα και ακατανόητα .
Κάποτε την ρώτησα
– Μαμά , η ρίγανη , είναι πολύ ακριβή ;
– Όχι αγάπη μου , ούτε καν φθηνή δεν είναι . Τζάμπα την έχουμε … εδώ παρακάτω πάω και την μαζεύω το καλοκαίρι .
– Τότε γιατί βάζεις τόση λίγη , και δεν βάζεις μια χούφτα να νοστιμίσει πιο πολύ το φαγητό ;
– Γιατί αν βάλω πολύ ρίγανη , το φαγητό θα πικρίσει , ενώ αν βάλω λίγη , θα νοστιμίσει …
————————-
Έτσι λοιπόν φίλε μου και η … προστυχιά στον έρωτα , είναι σαν την ρίγανη στο φαγητό …. Μια πολύ μικρή δόση , νοστιμίζει τον έρωτα … Μεγαλύτερη … όντως τον χαλάει .
Κι όταν σερβίρεις , ή γεύεσαι … νόστιμο έρωτα , η ζωή σου γίνεται ομορφότερη .

Και όταν μου ζήτησε να μην μεγαλοποιώ τα πράγματα , ονομάζοντας τον Έρωτα «Θεό» , συνέχισα :

Μα … δεν είμαι εγώ που παρουσιάζω τον Έρωτα σαν θεό . Πριν 3000 χρόνια (πάνω-κάτω) , θεό τον ονόμασαν οι αρχαίοι παππούδες μας , ο Πλάτωνας , ο Αριστοτέλης , ο Σοφοκλής , ο Αριστοφάνης , ο Ησίοδος , ο Όμηρος , ακόμη και ο … γείτονας (Λατίνος) Βιργίλιος (“Omnia vinsit deus amor” = Τα πάντα νικάει ο θεός έρως) … Και ξέρεις , ό, τι κι αν είπαν οι αρχαίοι μας , δεν βρέθηκε ούτε ένας (ΜΑ ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ) , τόσες χιλιάδες χρόνια μετά , να τους αμισβητήσει και να αποδείξει λογικά την αμφισβήτηση του .
Όσο για το “Ο θεός όλο κακίες φέρνει στον κόσμο” , που λες έχω να πω , πως το καλό και το κακό , καλέ μου ενυπάρχουν μέσα μας … Μέσα στον καθένα μας . Θεοί και Δαίμονες , συμβιούν μέσα στην ψυχή μας και είμαστε εμείς , που θα τους “ξαμολήσουμε” στις στράτες μας για να κάνουμε το καλό , ή το κακό .
Εδώ μέσα (το μυαλό μου δείχνω) , κατοικεί η Καλοσύνη αγκαλιά με την Κακία .
Εδώ μέσα (την καρδιά μου δείχνω τώρα) κατοικοεδρεύουν από γεννήσεως του νοήμονος διπόδου η Αρετή με την Αμαρτία … Μαζί …Μαζί φίλε  μου , και είμαστε απόλυτα υπεύθυνοι για το τί θα βγάλουμε προς τα έξω …
Κανένας “θεός” δεν ορίζει την μοίρα μας … Κανένας θεός , δεν είναι τόσο … μάγκας , που να μπορέσει να μας κάνει καλούς , κακούς , ή λιγότερο καλούς και κακούς ….
Μόνοι μας , και απόλυτα υπεύθυνοι για τις πράξεις μας , θα πορευόμαστε στην σύντομη ζωή μας …
Γι αυτό λοιπόν … ό, τι φάμε ό, τι πιούμε κι ό, τι αρπάξει ο … » ξέρετεποιός» μας …

====================================================

Καλή αντάμωση το Φθινόπωρο .