Ο ΦΙΛΟΣ ΜΟΥ, Ο ΓΙΑΝΝΗΣ…

Αποφάσισα να σας «μιλήσω» για τον φίλο μου τον Γιάννη. Τον εφηβικό μου φίλο. Τον φίλο, που δεν δίστασε να προβεί σε παράνομη πράξη, μόνο και μόνο γιατί του το ζήτησα, νομίζοντας πως ήταν για το καλό μου, αν και με προειδοποίησε πως δεν θα μου βγει σε καλό και προσπάθησε (μάταια) να με μεταπείσει…
Τον γνώρισα στην Β’ Λυκείου. Συμμαθητές. Αυτός στο Κλασσικό Τμήμα (έγινε Φιλόλογος τελικά), εγώ στο Πρακτικό. Αν και μας χώριζαν 5 χρόνια (ήταν μεγαλύτερος, αλλά είχε διακόψει για οικογενειακούς λόγους το σχολείο και είχε επανέλθει εκείνη την χρονιά για να πάρει το Απολυτήριο του Λυκείου και να σπουδάσει), αν και μας χώριζαν λοιπόν 5 χρόνια, από την πρώτη στιγμή, νιώσαμε την»χημεία» που θα μας ένωνε για όλη μας τη ζωή. Έγινε ο «κολλητός» μου, ο μεγάλος μου αδελφός, που δεν είχα, ο συμβουλάτορας μου, ο υπερασπιστής και προστάτης μου, ο συνοδός μου, ο «εξομολόγος» μου, ο άνθρωπος μου γενικά… Όταν κοντά στο τέλος του Λυκείου, βιώνοντας (εγώ) μια βαριά Ψυχοσυναισθηματική κρίση, κλειδώθηκα στο δωμάτιο μου και δεν ήθελα να επικοινωνώ με κανέναν, ήρθε στο σπίτι μας (πήρε τα «χαμπέρια» από την μάνα μου) σαν μαινόμενος ταύρος, έπεσε με όλο το βάρος του, πάνω στην κλειδωμένη ξύλινη πόρτα του δωματίου μου, όρμηξε μέσα και βουτώντας με από τον λαιμό, με κόλλησε στον τοίχο και μου σφύριξε κολλώντας τη μούρη του στη μούρη μου:
-Άκου να σου πω βλαμμένο («βλαμμένο» με φώναζε πάντα… έτσι χαϊδευτικά και αυστηρά μαζί), επιτέλους μεγάλωσε, ωρίμασε και πάρε επιτέλους τη ζωή στα χέρια σου και δες τί θα κάνεις παρακάτω…
-Τί να κάνω?… κλαψούρισα.
-Πρώτα-πρώτα, να βγεις από δω μέσα που θα… πεθάνεις την μάνα σου ηλίθιο. Να παρατήσεις τους έρωτες, τις κλάψες και τις μ@λ@κίες και να δώσεις εξετάσεις να πας Πανεπιστήμιο, να σπουδάσεις. Όπου και να δώσεις θα πετύχεις. Να πας να γίνεις γιατρός, που αστειευόσουν κάποτε, ηλίθιο ε ηλίθιο…
-Δεν διδαχθήκαμε Βιολογία… δεν ξέρω από που να διαβάσω… ξανακλαψούρισα…
-Θα σου βρω εγώ βιβλία… Και πράγματι, αυτό έκανε…
Έγινα γιατρός και το χρωστάω στον Γιάννη… (και στην μάνα μου βέβαια, που ξενοδούλευε ως τα 72 της για να μπορώ να σπουδάζω).

Η παρέα μας, συνεχίστηκε και στο Πανεπιστήμιο στην Θεσσαλονίκη. Αυτός στην Φιλοσοφική κι εγώ στην Ιατρική. Όχι βέβαια με τους ίδιους ρυθμούς, αλλά συνεχίστηκε. Τότε ήταν που δέχθηκε να κάνει κάτι πέρα από την Ηθική του, μόνο και μόνο για το χατίρι μου. 
-Δεν θα σου βγει σε καλό αυτό Άννα (μου είπε). Θα το μετανιώσεις μια μέρα, αλλά θα το κάνω μόνο και μόνο γιατί μου το ζητάει ένας άντρας…
-Καλά βρε Γιάννη… Για άντρα με έχεις? παραπονέθηκα.
-Ναι… για άντρα…
-Και… πού είναι τα… @ρ… μου? αποτόλμησα την εξυπνάδα.
Τότε ήταν που έβαλε τον δείκτη του δεξιού του χεριού πάνω στον αριστερό μου κρόταφό και χωρίς να πάρει το βλέμμα από τα μάτια μου, μουρμούρισε:
-Εδώ μέσα…

Όταν του γνώρισα τον Τάκη, άφησε κάποιον καιρό χωρίς να μου πει την γνώμη του και μετά από κάποιους μήνες κοινής παρέας, μου το… ξεφούρνισε:
-Έχεις ψωνίσει… πανάκριβο «Γαλλικό μπον-φιλέ» βλαμμένο. Επιτέλους, άρχισες να χρησιμοποιείς το πολύτιμο μυαλό σου…
-Την πολύτιμη καρδιά μου αντέτεινα.
-Το… μυαλό σου, επέμεινε… Κοίτα μην κάνεις καμιά μ@λ@κί@ και τον χάσεις τον Πελοποννήσιο. Μπορεί να μην είναι… Πόντιος (ο Γιάννης ήταν Πόντιος), αλλά ξέρε το… Έχεις ψωνίσει Γαλλικό φιλέτο…

Βλεπόμασταν και συντροφεύαμε όλο και πιο σπάνια. Πήραμε τα πτυχία μας, παντρευτήκαμε, κάναμε οικογένειες, δουλειές, νοικοκυριά, παιδιά, καριέρες… εκείνος στην Ξάνθη, εγώ στην Θεσσαλονίκη και μετά στην Κομοτηνή. Πάντα όμως, όταν βρισκόμασταν, η ίδια αγάπη υπήρχε ανάμεσα μας… Εκείνη η εφηβική γλυκιά αγάπη και δέσιμο, φίλου προς φίλο.
Όταν πέθανε ο Τάκης, δεν τον ειδοποίησα ούτε ζήτησα από κάποιον να τον ειδοποιήσει. Είχα σκοπό, να περάσει η πρώτη φρίκη του πένθους και να πάω στην Ξάνθη να τον βρω και να του πω, πως μας «άφησε» ο «Πελοποννήσιος»…
Δεν πρόλαβα… Δυο μήνες μετά, τον βρήκαν νεκρό οι δικοί του, καθισμένο στην πολυθρόνα του…. 
Ξαναβούτηξα σε ένα μαύρο πένθος…
_____________________________
Ο φίλος μου ο Γιάννης, είναι ο άνθρωπος, που βάζει υπογραφή και σφραγίδα στο… «ΝΑΙ!!! Υπάρχει αγνή και ειλικρινής φιλία, ανάμεσα σε ένα κορίτσι και ένα αγόρι. Ανάμεσα σε μια γυναίκα και έναν άντρα»…
Ο φίλος μου ο Γιάννης και ο φίλος μου ο… Ιντιάνα…
Αλλά γι αυτόν τον τελευταίο, θα σας μιλήσω, μιαν άλλη φορά.
.

 

ΣΤΑ ΓΕΝΕΘΛΙΑ ΣΟΥ

Σαν σήμερα, είχες τα γενέθλια σου…
Θα «έκλεινες» τα 68 σήμερα, του Αγίου Στεφάνου.
-Απορώ, πως η βαθιά θρησκευόμενη μαμά σου, δεν κατάφερε να σε βαφτίσουν… Στέφανο (σε ρωτούσα).
-Δεν περνάν αυτά στους… Πελοποννήσιους (μου απαντούσες κοροϊδεύοντας, πάντα με το παροιμιώδες σου χαμόγελο).
…..
Είχες μια μικρή… κακοκεφιά, μια μικρή θλίψη κάθε τέτοια ημέρα. Ποτέ μου δεν μπόρεσα να καταλάβω το γιατί.
Κάνε πλάκα, να είσαι θλιμμένος πάλι σήμερα εκεί… «πάνω»… ή «κάτω» που είσαι (δεν ξέρω και πού στο καλό βρίσκεσαι).
Θα σου ομολογήσω κάτι και μην το πάρεις προσωπικά και μελαγχολήσεις περισσότερο:
Εγώ Τάκη, σ’ αυτά τα γενέθλια σου… σήμερα… είμαι ευτυχισμένη. Κι αυτό, γιατί έχω στην αγκαλιά μου, μια μικρή… «συνέχεια» σου… Τον 5μηνο εγγονό μας, που είναι όμορφος, κοινωνικός, αγκαλίτσας, στρουμπουλός, και χαμογελάει σε όλους, όπως κι εσύ.

(Η φωτογραφία, από τα τελευταία σου γενέθλια)

(και μια φωτογραφία ακόμη με τον… «αγκαλίτσα»)

 

ΤΣΑΪ ΜΕ ΛΕΜΟΝΙ…

Ενθυμού και μη λησμόνει.
πίνε τσάι με λεμόνι.
Βούτα κι ένα μπισκοτάκι
και θυμήσου τον… Κωστάκη»
_______________________
Ασυμπλήρωτα τα 17, με την… ορμονική θύελλα να με παραμονεύει, μεσούσης της Β’ Λυκείου, ερωτεύτηκα κι εγώ, ευπειθής στις προσταγές της… Φύσης, έναν… ονόματι Κώστα…
Και όλα καλά θα πήγαιναν, αν δεν είχα την φαεινή έμπνευση, να γράψω το παραπάνω… ποιητικό πόνημα, στο βιβλίο της Χημείας και συγκεκριμένα, στα περιθώρια όλων των σελίδων, μέχρι το μάθημα εκείνης της ημέρας. Το άχαρο μέχρι τότε, βιβλίο της Χημείας, γέμισε από τον νεανικό μου έρωτα, διανθισμένο με λουλουδάκια, πεταλουδίτσες, καρδούλες, βέλη και άλλα σχετικά (ξέρετε εσείς 😉 ), μέχρι το κεφάλαιο «Κεκορεσμένες μονοσθενείς αλκοόλες – Αιθανόλη», που… μισοδιαβασμένο καθώς το είχα, (την επόμενη ώρα είχαμε Χημεία) σκέφτηκα να το διαβάσω στο διάλειμμα και όρμηξα έξω με το βιβλίο ανά χείρας…
-Μωρή γιδούλα, έλα εδώ!… (Η «Φωφώ»… η Φυσικός μας, μια σπουδαία μαγκίτισσα δασκάλα, που εδώ που τα λέμε, μας έμαθε άριστη Φυσική και Χημεία, στις τρεις τάξεις του Λυκείου… με σταμάτησε έξω από την τάξη… Ανατρίχιασα ελαφρά…)
-Ορίστε κυρία…
-Δώσε μου το βιβλίο , να ρίξω μια ματιά, στο παρακάτω που θα σας διδάξω.
-Μα, κυρία… Θέλω κι εγώ να ρίξω μια ματιά…
-Γιατί μωρέ?… Δεν διάβασες στο σπίτι?
-Εσείς καλέ κυρία, δεν διαβάσατε στο σπίτι?…
-Κοίτα θράσος η κατσίκα!!… Δώσε εδώ το βιβλίο και… εξαφανίσου… (με μια κίνηση, το βιβλίο, πέρασε στα χέρια της και η ίδια, έκανε μεταβολή…)
… Έμεινα ακίνητη να την κοιτάζω. Άρχισε να ξεφυλλίζει το βιβλίο. Φορούσε εκείνο το παλτό, από μπουκλέ ύφασμα… εκείνο που κοροϊδευτικά, το λέγαμε… «κουρελού». 1,2,3,4,5, βήματα και… σταμάτησε. Η καρδιά μου, έπαιζε ντραμς, σε χεβυμεταλλάδικη συναυλία… Γύρισε και κρατώντας με κόπο το χαχανητό της (την ένιωθα… πως ήθελε να γελάσει. Είχα από καιρό ταυτισθεί κατά κάποιο τρόπο μαζί της), μου σφύριξε φιδίσια:
– Κανονικά, θά’ πρεπε τώρα , να το πάω και να το δείξω στον… Γκότση (ο στριμμένος Λυκειάρχης μας και… σύζυγος της), να φας καμιά… τριήμερη να μάθεις, που έκανες την Χημεία… ερωτικό Λεύκωμα… Αλλά, δεν θα το κάνω, γιατί σ’ αγαπώ παλιοκατσίκα… και σ’ αγαπώ, γιατί αγαπάς την Χημεία και την Φυσική και… μια μέρα, πιστεύω πως θα με κάνεις περήφανη γι αυτήν σου την αγάπη…. Τί έγινε? γιατί δεν καλοδιάβασες?… Ραντεβού ήσουν χθες?
…Δεν απάντησα, αλλά όλα επάνω μου φώναζαν «ΝΑΙ»… Ήθελα να την αγκαλιάσω και να την φιλήσω επί τόπου, αλλά τότε ήταν που θα άρπαζα καμιά… 10ήμερη.
-Να προσέχεις βλαμμένο! Να προσέχεις, μην χάσεις την αγάπη για την Χημεία (μου μουρμούρισε και ξανάκανε μεταβολή, αφήνοντας μου το ποιητικά στολισμένο βιβλίο μου)
Λίγο παρακάτω, την άκουσα:
-Έλα εδώ ρε «ψηλέα»… Δώσε μου την Χημεία σου να ρίξω μια ματιά στο παρακάτω. Εσένα δεν σου χρειάζεται, διαβασμένος είσαι πάντα κλπ, κλπ…
_________________________
Την ιστορία, την θυμήθηκα σήμερα, ακούγοντας αυτό:

 

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΚΑΤΑΣΤΡΩΜΑΤΟΣ… ημέρα 102η

Την προπαραμονή της ημέρας του χειρουργείου σου (εκείνου, απ’ το οποίο, δεν… «ξύπνησες» ποτέ), είχαμε μια συζήτηση, η οποία κατέληξε στο να με… μαλώσεις.
Και το θυμάμαι καλά αυτό, αν και δεν ήταν και τόσο σπουδαίο θέμα, γιατί με μάλωνες τόσο σπάνια… Σχεδόν ποτέ τον τελευταίο χρόνο…
Μου είπες:
-Το Σαββατοκύριακο που έρχεται (ήταν Τρίτη, όταν έγιναν αυτά), να τηλεφωνήσεις στον Τζαήτ, να έρθει να περιποιηθεί τον κήπο. Χάλια είναι. Να κουρέψει λίγο, να καθαρίσει τις τριανταφυλλιές, να μαζέψει τα ρόδια…
-Ωχ μωρέ Τάκη… που θα έχω εγώ μυαλό να νοιάζομαι για τον κήπο…
-Να έχεις… Δεν θα παραμελήσουμε τον κήπο, για μια εγχείρηση…
Δεν ήθελα να σου χαλάσω το χατίρι, τέτοιες ώρες και μουρμούρισα βαριεστημένα:
-Ok, ok… Θα τηλεφωνήσω και στον Δήμο, να έρθουν να κλαδέψουν και τις φλαμουριές της εισόδου… Θέλει αυτή η δουλειά… γερανό… Ο Τζαήτ, δεν μπορεί…
Θύμωσες… Το θυμάμαι πως μου έκανε εντύπωση, γιατί θύμωνες σπάνια…
-Ούτε που να το σκέφτεσαι… Οι «κούκλες» μου, θα μείνουν όπως έχουν… με τα χέρια μου τις φύτεψα μια σταλιά κλαράκια, πριν… 30 χρόνια, δεν θα μου τις κουτσουρέψεις τώρα εσύ…
-Μα ψήλωσαν πολύ… και…
-Δεν θέλω κουβέντα!… Αν πεθάνω… όταν τέλος πάντων θα πεθάνω, κάνε ό,τι καταλαβαίνεις… Αλίμονο σου κακομοίρα μου, αν τις πειράξεις… όσο ζω…
_____________________________
Σήμερα το πρωί στις 08.10, ήρθε το συνεργείο του Δήμου, με έναν τεράστιο γερανό και 5-6 εργάτες με αλυσοπρίονα… και…
Ούτε που βγήκα έξω…
Πήρα απέναντι μου την φωτογραφία σου και σου μιλούσα… σου μιλούσα, να σε κρατάω συνέχεια απασχολημένο, μην ακούσεις… μην ψυλλιαστείς τίποτα και… κοιτάξεις έξω…
_______________________________
Τί λέω η ανόητη, νυχτιάτικα?… προσπαθώ να κλάψω, μα… μάταια το παλεύω.
Μάλλον, με… τιμωρείς…
=====================
Η πάνω-πάνω φωτογραφία, είναι από την περυσινή Άνοιξη… Μόλις είχαν βγάλει τα πρώτα φυλλαράκια τους…
Η κάτω-κάτω… σημερινή.
Ό,τι και να πεις… θα έχεις δίκιο…

 

Καληνύχτα чайка (τσάικα)…

Καθόμασταν σε ένα παγκάκι, στην Νέα Παραλία… Θεσσαλονίκη του 1970… φοιτητές…
Άστεγοι εραστές, καθώς ζούσαμε και οι δυο στα σπίτια των γονιών μας…
Φτώχεια, βάρβαρη…
Έτσι λοιπόν, καθόμασταν στα παγκάκια της Νέας Παραλίας, τρώγοντας σπόρια, καπνίζοντας χύμα τσιγάρα «Κιρέτσιλερ», φιλοσοφώντας, ψιλομαλώνοντας καμιά φορά και χαζεύοντας τους γλάρους…

-Θα σε φωνάζω «γλάρο» (μου είπε κάποτε)… Θα είσαι ο γλάρος μου… Τόσο γαλήνια, τόσο λευκή, τόσο ελεύθερη.
–чайка (τσάικα)… чайка τον λένε στα Ρώσικα τον γλάρο…
–чайка λοιπόν… Θα σε φωνάζω чайка…
—————————–
Το βράδυ της παραμονής του χειρουργείου του (απ’ το οποίο, δεν «ξύπνησε» ποτέ), πήρα τα δυο του χέρια στα χέρια μου και φιλώντας τα:
-Καληνύχτα μωρό μου (του είπα)
-Καληνύχτα чайка (μου είπε)…

 

…ΣΑΝ ΕΝΑ ΑΓΚΑΘΙ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ…

Α ρε Τάκη… που μου παραπονιόσουν, 40 χρόνια πριν… για έναν δίχρονο (περίπου) χωρισμό, για να υπηρετήσεις την θητεία σου…
Αν ήξερες, ΑΥΤΟΣ (ο τελευταίος μας χωρισμός), σαν τι μου στέκεται εμένα στην καρδιά…
.

 

Autobahn και… «χρυσή βροχή»

Οδηγείς, λέει, σε έναν μεγάλο αυτοκινητόδρομο… Όλοι οδηγούμε σε κάποιον αυτοκινητόδρομο…
Οδηγείς προσεκτικά. Τηρείς τον ΚΟΚ, συντηρείς όσο μπορείς το όχημα σου… μια χαρά… Ε, όχι πάντα και «μια χαρά». Όσο να είναι, έχεις και τα προβλήματα σου. Άλλοτε ομίχλες, ολισθηρότητα του οδοστρώματος, κάποιος με επικίνδυνες προσπεράσεις. Αναμενόμενα πράγματα σε μια «πορεία» στον «αυτοκινητόδρομο». Άλλοτε, το service που αμέλησες να κάνεις, κανένα λάστιχο στην μέση της ερημιάς, ο συνοδηγός σου (πάντα σχεδόν, έχεις κάποιον συνοδηγό, που μοιράζεστε την οδήγηση) που μπορεί να κουράστηκε, ή να νύσταξε και επιμένει να οδηγεί… Κι εσύ… ζητάς να πάρεις το τιμόνι… κι εκείνος «όχι… δεν θέλω να κουράζεσαι, θα οδηγώ εγώ»… κι εσύ να επιμένεις και να παίρνεις την θέση του οδηγού με το ζόρι… Και χαμογελάς καθώς κοιτάζοντας τον λοξά, βλέπεις πως αποκοιμιέται σχεδόν αμέσως… και «τί εγωίσταρος» σκέφτεσαι και «καλά που επέμενα να ξεκουραστεί λίγο»… Και βάζεις τους υαλοκαθαριστήρες στο γρήγορο, γιατί άρχισε πάλι να βρέχει και βάζεις στο CD και την Ελεωνόρα, να σου λέει εκείνο το υπέροχο «… αχ νά’ξερες τι δύναμη, μου δίνει η δύναμη σου…», και όλα , μια χαρά, ώσπου…
… ώσπου, μέσα στο ψιλόβροχο, μπροστά σου, «διπλώνει» μια νταλίκα και… έρχεται με χίλια, ίσα κατά πάνω σου…
Κλείνεις τα μάτια σου… κι ακούς τον κρότο από σπασμένα γυαλιά και τσαλακωμένες λαμαρίνες…
………………………………..
Ή ένα ευχάριστο, ή ένα δυσάρεστο, μπορούν να συμβούν τότε:
Το ευχάριστο είναι, να… ανοίξεις τα μάτια, ξυπνώντας απότομα μέσα στην νύχτα… μέσα στην σιγουριά του κρεβατιού σου και να καταλάβεις πως όλα, ήταν ένας… εφιάλτης.
Το δυσάρεστο είναι, να ανοίξεις τα μάτια και να δεις, πως η «νταλίκα» έπεσε πάνω στον συνοδηγό σου, (ναι… ναι… αυτόν, που επέμενες να αναπαυθεί δίπλα σου), ενώ εσύ, δεν έχεις… ούτε γρατζουνιά…
———————————
Όμως… υπάρχει και κάτι άλλο, που μπορεί να συμβεί και ήδη… άρχισε.
Άρχισε να βρέχει, όχι όμως αυτή η βροχή που όλοι ξέρουμε, αλλά… άρχισε να πέφτει μια… «χρυσή βροχή»… ερωτική… γόνιμη… σαν την χρυσή βροχή, που πέφτοντας (σταγόνα-σταγόνα στην αρχή και σαν ορμητική καταιγίδα αμέσως μετά) πάνω στους ολόλευκους «διψασμένους» μηρούς της «Δανάης»… φέρνει μια «λύτρωση», απ’ όλους τους καημούς του κόσμου τούτου… Φέρνει μια ανάσα ζωής.
Ήδη… άρχισε.

 

«Μούρκα» (η γάτα , που δεν είχε την αγάπη της μάνας της)

Διαβάζοντας αυτό  , θυμήθηκα μια ιστορία απ’ τα παλιά και σκέφτηκα να σας την «πω» σαν αφιέρωμα στην σημερινή (εντάξει …χθεσινή … προχθεσινή , έστω … μην διαμαρτύρεστε , άργησα λίγο)  Ημέρα της Μητέρας .

—————————————————————

Σαν ήμουνα παιδί (το πάλαι ποτέ … 10ετία του ’50) , κάθε νοικοκυρόσπιτο για να είναι «καθώς πρέπει» , όφειλε να έχει τουλάχιστον … μία γάτα … Τα ποντίκια βλέπετε … Άλλωστε μια γάτα καθαρή (σπιτίσια) και καλοταϊσμένη έδειχνε νοικοκυροσύνη , κάποια ευμάρεια , αστική κουλτούρα και αέρα πολιτισμού , γιατί εντάξει … δεν υπήρχαν τηλεοράσεις , πολλές εφημερίδες ή internet τότε , αλλά όλο και κάπως όλοι είχαν τις πληροφορίες τους από την «πολιτισμένη» Δύση , όπου αναπτυσσόταν η περίφημη … φιλοζωία και τα λεγόμενα … «κατοικίδια» .

Έτσι λοιπόν και το δικό μας σπιτικό , είχε την δική του (πολυαγαπημένη) γάτα , την Ριρή , που γεννούσε …μόνο ένα γατάκι την φορά (το γιατί «γεννούσε» μόνο ένα γατάκι την φορά , θα το μάθετε αν κάνετε κλικ εδώ (γιατί την ιστορία την έχω διηγηθεί και δεν μου αρέσει να πλατειάζω και να επαναλαμβάνομαι …. που μου αρέσει δηλαδή , αλλά ας μην το κάνουμε τώρα θέμα… ) .

Αυτό το … μοναδικό εποχιακό γατάκι , το μεγαλώναμε η μάνα του η Ριρή κι εμείς , (το ανθρώπινο δηλ. δυναμικό του σπιτικού μας) , με μεγάλη αγάπη και φροντίδα κι όταν γινόταν μια μεγάλη γατούλα , το δίναμε για «υιοθεσία» σε κάποιο άλλο σπιτικό ή μαγαζί που χρειαζόταν γάτα , αλλά το ψάχναμε το θέμα προσεκτικά , γιατί έπρεπε αυτός που θα έπαιρνε το γατί , να το αγαπάει και να το φροντίζει όπως κι εμείς … τουλάχιστον …
Έτσι είχαν τα πράγματα , όταν στο απέναντι εγκαταλελειμμένο οικόπεδο , κάποιοι ανάλγητοι … πέταξαν τρία νεογέννητα γατάκια και άρχισε το δράμα το δικό μου και της μαμάς μου … Τα γατάκια «έκλαιγαν» σπαραχτικά (αυτό ήταν το δικό μου δράμα) κι εγώ έκλαιγα … σπαραχτικότερα (κι αυτό ήταν το δράμα της μαμάς μου) . Κάποιες (ανάμεσα στους λυγμούς και οδυρμούς μου) μικρονύξεις … «να πάμε να τα πάρουμε στο σπίτι για δικά μας» , έπεφταν στο κενό , με το «όχι» της μάνας μου στηριζόμενο σε ατράνταχτα επιχειρήματα του είδους «θα τα δέρνει η Ριρή» , ή το ακόμη ισχυρότερο «δεν έχουμε λεφτά να ταΐζουμε πολλές γάτες» … Τα «έκθετα» γατάκια , άρχισαν σιγά σιγά να «φεύγουν» σε χλοερούς τόπους («και οι γάτες , κάπου χλοερά πηγαίνουν» , μου έλεγε για παρηγοριά ο μπαμπάς μου , αλλά αυτό χειροτέρευε τα πράγματα) , ώσπου αποφάσισα την μικρή μου … «επανάσταση» . Βροντώντας πίσω μου την πόρτα , πήγα και μάζεψα το τελευταίο μισοπεθαμένο γατάκι και τό’ φερα στο σπίτι … Η μάνα μου με άρπαξε από το μαλλί , αλλά αμέσως με άφησε γιατί …

– Θα … ψοφήσει … Ούτε τα ματάκια του δεν έχει ανοίξει ακόμα … Δεν μπορεί να ζήσει χωρίς την μάνα του …

… είπε μαλακωμένη λίγο … και μετά , βλέποντας την ικεσία στα μάτια μου …
– Θα είσαι όμως εσύ υπεύθυνη για το πού θα το δώσουμε … Δεν θα τρέχω να παρακαλάω εγώ , δεξιά κι αριστερά … σταμάτα να χοροπηδάς και φέρε μου το μικρό σταγονόμετρο και … το γάλα …

 .

– Να το λέμε «Μούρκα» , που είναι Ρώσικο γατίσιο όνομα και σημαίνει «Μια όμορφη γάτα , σαν την Αλεξάνδρα» , αστειεύτηκε ο μπαμπάς μου , αλλά η μάνα μου τον αγριοκοίταξε και την έκοψε την πλάκα …
Ωστόσο της γατούλας , της έμεινε το «Μούρκα» .

 

.

Η Μούρκα  επέζησε , μεγάλωσε και έγινε μια φουντωτή , πανέμορφη και πολύχρωμη γάτα  , και πολύ την αγαπούσαμε όλοι (μέχρι και η Ριρή την είχε συνηθίσει και δεν της ριχνόταν όπως στην αρχή) , όμως …

…όμως , είχε έρθει η ώρα , πια να φεύγει από το σπίτι μας …
Είχα κάνει όλους αυτούς τους μήνες μια … προεργασία , αλλά τίποτα δεν μου γέμιζε το μάτι , τίποτα δεν με ικανοποιούσε , τίποτα δεν με έπειθε πως εκεί που θα πήγαινε η Μούρκα μας θα περνούσε καλά …’Ωσπου …

…ώσπου σαν χαμόγελο της Μοίρας (γιατί πρέπει να ξέρετε , πως οι «Μούρκες» αυτού του κόσμου , έχουν κι αυτές καμιά φορά , χαμόγελα της Μοίρας) , άκουσα την κυρία Βαρτουΐ , που μου μάθαινε Αγγλικά , να μουρμουρίζει :

– Πάει και τέλειωσε … πρέπει να πάρω μια γάτα … γεμίσαμε ποντίκια . Μια γάτα θηλυκιά , όμορφη , κυνηγιάρα , και με … καλούς τρόπους …
-Έχουμε εμείς μια τέτοια γάτα για δόσιμο … αλλά τί σημαίνει «με … καλούς τρόπους» , για μια γάτα ; (είπα δειλά-δειλά)

– Να είναι καθαρή , να μην σχίζει τις κουρτίνες , να μην κλέβει από την κατσαρόλα , γενικά να είναι να … σαν την Ριρή σας … Ξέρω εγώ … Μου τα λέει η μάνα σου … Αν το γατί είναι της Ριρής σας και της μοιάζει , να το πάρω … Της γάτας σας δεν είναι ;…
– Της γάτας μας βεβαίως … Ποιας άλλης ;

Τα ψέμματα , δεν ήσαν το καλύτερο μου , γιατί έναν φόβο για την … Δευτέρα Παρουσία , όπου ο καλός Θεός , (όπως μας έλεγε ο παπα-Παύλος στο υποχρεωτικό της εποχής μας κατηχητικό) θα έπιανε όποιον έλεγε ψέμματα από τα μαλλιά και θα τον πετούσε στο μεγάλο καζάνι της Κόλασης … το είχα , παρ’ όλο που η μαμά μου με παρηγορούσε με το περίφημο «Μην σκιάζεσαι … τόσο ανάφαγη που είσαι θα σου πέσουν απ’ την αβιταμίνωση τα μαλλιά και ως τότε δεν θα έχεις ούτε μια τρίχα στο κεφάλι σου και έτσι ο Θεός , θα σε πιάσει από αλλού και δεν θα πονέσεις» .
Παρ’ όλα αυτά , όμως , το ψέμμα μου αυτό , ήταν για καλό σκοπό και έτσι η Μούρκα , πέρασε επιτυχώς από την αγκαλιά μου στην αγκαλιά της κυρίας Βαρτουΐ , που εδώ που τα λέμε ήταν και καλύτερη … Μεγάλη , ζεστή και αφράτη σαν … πρωινό ψωμί .

– Θα την φωνάζω «Εμπριμέ» , είπε η κ. Βαρτουΐ όταν την είδε , αλλά …
– Την λένε Μούρκα … αποτόλμησα και η καλή μου δασκάλα των Αγγλικών , δεν είχε αντίρρηση …
Έτσι όλα πήγαν καλά για την ορφανή Μούρκα … Για την ώρα βέβαια , γιατί το να μην έχεις μάνα , να σε μεγαλώνει με αγάπη , έχει και τις συνέπειες του …
Αυτό το τελευταίο , το έμαθα δυο χρόνια μετά , όταν …

—————————-

– Η Μούρκα μου είναι πολύ άρρωστη … μας δήλωσε η κυρία Βαρτουΐ  … Δεν τρώει , δεν παίζει , κι ο ανόητος ο Ραμαντάν , που μας το παίζει κτηνίατρος εδώ , μου είπε πως είναι γεράματα … Είναι δυνατόν ?… γριά , μια γατούλα 3 χρόνων ? Θα μαζέψω λεφτά και θα την πάω στον καλό κτηνίατρο , στην Καβάλα … Εδώ ο δικός μας , μόνο για αγαλάδες και άλογα ξέρει … κι εκείνα , μισά .
Την εποχή εκείνη , τα 56 χιλιόμετρα , που χώριζαν την πόλη μας από την Καβάλα , απαιτούσαν ένα σχεδόν … περιπετειώδες ταξίδι , δυο ωρών , και όλοι θαυμάσαμε την φιλοζωία της κ. Βαρτουΐ , κι εγώ … ακόμα περισσότερο . Μέχρι που ανέβηκε και κανά δυό σκαλιά στην εκτίμησή μου , γιατί ομολογώ , πως δεν την είχα και σε μεγάλη εκτίμηση (Αυτό το τελευταίο , θα το καταλάβετε , αν κάνετε ένα κλικ εδώ και έχετε φυσικά και την υπομονή να διαβάσετε το … μακρυνάρι , στο οποίο παραπέμπει) .
Έτσι κι έγινε . Η άρρωστη γατούλα , ταξίδεψε μαζί με την κυρά της , στην γειτονική μεγάλη πόλη , μέσα σε ένα καλάθι ντυμένο με καρό μαξιλαράκια και γύρισε … ακόμα πιο άρρωστη … 

– Ο αλμπάνης … ο παλιοαπατεώνας … ο άσχετος (ο κτηνίατρος) , που μου πήρε και λεφτά , για να μου πει πως η Μούρκα μου έχει μια αρρώστια , που προκαλείται στα γατιά που δεν … θήλασαν μητρικό γάλα και δεν ένιωσαν την αγάπη και την ζεστασιά της μητρικής αγκαλιάς και πως δεν υπάρχει κάποιο φάρμακο που να την κάνει καλά … Τζάμπα του έλεγα πως η γάτα μου , είναι από σπίτι και πως έζησε με την μάνα της ένα χρόνο … Αυτός , το δικό του … τις ανοησίες του … Πάει … μου είπε , πως θα πεθάνει , , η Μούρκα μου … Αν είχα λεφτά , θα του έκανα … μήνυση …
Πρώτη φορά στην (μέχρι τότε) ζωή μου , χάρηκα που κάποιος …, δεν είχε λεφτά … Πίστευα πως μια … δίκη του καημένου του Καβαλιώτη κτηνίατρου , θα έφερνε στο φως την … «απατεωνία» και το ψέμα μου και θα κατέληγα σε κανένα μπουντρούμι , για το υπόλοιπο της ζωής μου … Πίστευα βλέπετε , τότε ακόμη , στην … Δικαιοσύνη .
Η Μούρκα , πράγματι , μας άφησε χρόνους , λίγες ημέρες , μετά . 
Δεν … «ομολόγησα» , ποτέ μου …

 

 

 

“Πάντ’ ανοιχτά , πάντ’ άγρυπνα , τα μάτια της ψυχής μου”

Στο Λύκειο (πρακτικό τμήμα … με ελάχιστες δηλαδή … «φιλολογικές» ώρες) , από το 1964 , γράφαμε Έκθεση , σε γλώσσα “ελεύθερη” και όλοι φυσικά προτιμούσαμε την Δημοτική .

Αρχές του 1967 , μπαίνει μέσα μια μέρα ο Φιλολογος μας και Λυκειάρχης ,(ώρα Έκθεσης) και μας γράφει στον πίνακα :
Θέμα : “Πάντ’ ανοιχτά , πάντ’ άγρυπνα , τα μάτια της ψυχής μου” .
Γλώσσα : Απλή καθαρεύουσα
Πανικός στην τάξη … διαμαρτυρίες και φασαρία για την αλλαγή της γλώσσας ….
Και τότε μας είπε το περίφημο : “Εξασκηθείτε στην καθαρεύουσα … Δεν ξέρετε , τί σας ξημερώνει αύριο”
Λίγους μήνες αργότερα τον Απρίλιο του ’67, η … «Εθνοσωτήριος» καθιέρωσε σαν επίσημη γλώσσα στην Έκθεση την … απλή καθαρεύουσα … Η τάξη μας είχε μεγάλη επιτυχία στις εισαγωγικές στην Ανώτερη εκπαίδευση εκείνη την χρονιά … και το χρωστούσαμε (και εν μέρει) στην … παραξενιά του Φιλολόγου μας … Νά είναι καλά .
—————————————
Στο τέλος του φετεινού Μάρτη , έχουμε στην Ξάνθη … High school reunion …

46 χρόνια από την αποφοίτηση μας … Η αρχική σκέψη , ήταν να γίνει το 2017 , δηλαδή στα 50 χρόνια από την αποφοίτηση , αλλά … ανακαλύψαμε πως ήδη «έφυγαν» αρκετοί , και σαν κάτι να μας φόβισε … μήπως και μείνουμε λίγοι μέχρι το 2017 και … δεν περάσουμε και πολύ καλά στο reunion …

.

 

ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΙ ΕΝΑΝ ΚΑΙΡΟ , ΕΝΑΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ ΚΑΙ ΕΝΑ ΚΟΡΙΤΣΙ ….

Κάποιοι φίλοι bloggers κάνοντας ένα αφιέρωμα στην στρατιωτική θητεία , έγραψαν στα blogs τους , ιστορίες-εμπειρίες από την ζωή τους στον Στρατό και ζήτησαν και από κάποια «κορίτσια» (λέμε τώρα)-bloggers να γράψουν κάτι για την στρατιωτική θητεία , απ’ την σκοπιά της γυναίκας … Της γυναίκας-συζύγου , της γυναίκας-ερωμένης , -φίλης , -αδελφής , -μάνας … ενός στρατιώτη .Έζησα πολλές ιστορίες Στρατού , από αρκετούς άντρες … Από φίλους , από «αγαπημένους» , από τον πατέρα μου , από τους δυο γιους μου … Ιστορίες … συγκινητικές , αστείες , πατριωτικές , κλασσικές , περιπετειώδεις , ενοχικές … Ειλικρινά προβληματίστηκα , ποια απ’ όλες (που θυμόμουν) έπρεπε να γράψω …

Αποφάσισα , να γράψω την πιο … ενοχική (δικές μου ενοχές , απέναντι στον στρατιώτη) . Ίσως γιατί δεν θα πάψω ποτέ όσο ζω , να ψάχνω την «εξιλέωση» για τα σφάλματα , λάθη , παραλείψεις , μειοδοσίες , προδοσίες , αστοχίες , απάτες , ψεύδη , ολισθήματα , αδικίες , … αμαρτίες γενικά , απέναντι στους ανθρώπους με τους οποίους έζησα , δούλεψα , ανάθρεψα , δίδαξα , συγχρωτίστηκα , … Απέναντι στους ανθρώπους που με αγάπησαν … και αγάπησα (πάντα κάνεις λάθη και μ’ αυτούς… ).

Πάμε λοιπόν : 

Ήμασταν ήδη τρισήμισυ χρόνια μαζί … και είχαμε ήδη ανταλλάξει όρκους αιώνιας αγάπης … Συμφοιτητές , συνομήλικοι , χωρίς να «ταιριάζουμε» και σαν…  «νύχι με κρέας» που λένε . Αυτός μετρημένος και χαμηλών τόνων , εγκεφαλικός τύπος , εγώ κάπως … αλλοπαρμένη , κάπως φαντασιόπληκτη , περισσότερο άνθρωπος της «καρδιάς» ενώ εκείνος … του «μυαλού» … Λένε πως τα ετερώνυμα … έλκονται .

Στα 25 μας (περίπου) με ένα φρέσκο πτυχίο της Ιατρικής Σχολής του Αριστοτέλειου Πανεπιστήμιου  στην «τσέπη» , εγώ έφυγα από την αγκαλιά των γονιών μου για το Αγροτικό μου σε έναν εντελώς «άγριο» για ένα καλομαθημένο μοναχοπαίδι , τόπο , κι αυτός , λίγους μήνες μετά , για να υπηρετήσει στον Στρατό με πρώτη «στάση» στο Κέντρο Εκπαίδευσης Νεοσυλλέκτων , στην Κόρινθο . Ήμουν με ολιγοήμερη άδεια εκείνες τις ημέρες στην Θεσσαλονίκη για να τον αποχαιρετήσω .
Από την παραμονή της ημέρας της αναχώρησης του , … καυγαδίσαμε … Δηλαδή εγώ καυγάδισα μαζί του … Ήθελα ολοήμερη … αποκλειστικότητα . Εκείνος , είχε να αποχαιρετήσει την μάνα του που έκλαιγε όλη την εβδομάδα , τον πατέρα του απ’ όπου έπρεπε να πάρει κάποιο … χαρτζηλίκι , τον αδελφό του , που είχε αδυναμία , κάποιους φίλους … Μετά , έμεινα σιωπηλή όλο το βράδυ … Ήμουν μουτρωμένη … Έμεινε κι αυτός σιωπηλός .. .

Τη άλλη μέρα , η μάνα του ήταν στο κρεβάτι με κολικό , ο πατέρας του πίστευε πως οι αποχαιρετισμοί στον σιδηροδρομικό σταθμό , ήσαν … μαλακίες για «σοκολατόπαιδα» , ο αδελφός του είχε εργαστήριο στην Σχολή , κι εγώ … ήμουν μουτρωμένη από χθες …

Έτσι , έφυγε μόνος του για τον Σταθμό … Εκεί , δεν τον αποχαιρέτησε … κανείς …

Δέκα μέρες μετά ,  πήρα το πρώτο του γράμμα …

.

Σαράντα ημέρες μετά , βίωσε (ο στρατιώτης) την πρώτη του μεγάλη απογοήτευση . Επιθυμούσε από καρδιάς το να γίνει αξιωματικός , όχι για κανέναν άλλο λόγο (ματαιοδοξίας, ή «πατριωτικό» ) αλλά μόνο και μόνο για να … πληρώνεται στην θητεία του και να μην υποχρεώνει την μάνα του να τον χαρτζηλικώνει (ο πατέρας του δήλωνε , πως θα τον … τρέφει η μαμά-Πατρίς και … του φτάνει) . Παρ’ όλη την άριστη επίδοσή του στα τεστ , … αξιωματικός δεν έγινε γιατί :

– Δεν μας λες ρε Μ…. η Ρωσιδούλα , που κυκλοφορείς τα τελευταία χρόνια , τι σου είναι ?

– Θα γίνει γυναίκα μου .

– Η Ρωσίδα ρε στρατιώτη ?… και θέλεις να γίνεις και αξιωματικός του Ελληνικού Στρατού ?

– Δεν είναι Ρωσίδα …

– Η κόρη του Ρώσου και της Ρωσίδας ρε , τί είναι ?… Ελληνίδα ?

– …..

Έτσι , αξιωματικός , δεν έγινε . Λίγες ημέρες μετά , πήρα ένα γράμμα , γεμάτο πίκρα για την … αποτυχία του στα τεστ (όπως μου έγραφε) , αλλά γεμάτο αγάπη για το πρόσωπο μου , όπως πάντα …

Στην Κόρινθο , … δεν πήγα για να τον δω …
Ούτε στην ορκομωσία , ούτε στα άλλα «επισκεπτήρια» … Χαμένη στα άγχη μου και στους προβληματισμούς μου εκεί πάνω στην Πίνδο … έκρινα πως δεν ήταν και τόσο … απαραίτητο . Άλλωστε , στα γράμματα του δεν μου το ζητούσε και … επιτακτικά … Πιο πολύ μου έγραφε πόσο με αγαπάει … Αν και …

… αν και γι αυτό μου παραπονέθηκε λιγάκι … Πολύ λίγο όμως … Τόσο , που γρήγορα … ξεχάστηκε .

Την ανάρτηση αυτή την οφείλετε στον φίλο μου τον Βιβλιοθηκάριο και συγκεκριμένα σ’ αυτό :
Φίλε μου Βιβλιοθηκάριε :

Όταν επικοινώνησες μαζί μου και μου ζήτησες να γράψω μια ιστορία Στρατού από την πλευρά της γυναίκας , μου ζήτησες συγκεκριμένα , μια ιστορία , σαν … μάνα στρατιώτη (γ@μώ την ατυχία μου γ@μώ , που έλεγε και η Μαλβίνα … αλλά δεν φταις εσύ , εγώ φταίω που σου είπα την … ηλικία μου) … Όμως επειδή συνήθως κάνω του κεφαλιού μου , έγραψα αυτό που έγραψα και όχι αυτό που έλπιζες να γράψω … Αλλά , δεν θέλω να σου χαλάσω και το χατήρι γι αυτό ιδού … μια μικρή ιστορία , από την στρατιωτική θητεία του μικρού μου του γιου , που είναι και η μεγάλη μου αδυναμία (επειδή είναι πολύ όμορφος … σχεδόν όπως εγώ) . Η ιστοριούλα αυτή είναι απόσπασμα από σχόλιο σε φίλο αναγνώστη του blog μου , που κάποτε με ρώτησε , πως πέρασε τις γιορτές των Χριστουγέννων ο «Μαρκόνη» μου («μαρκόνης» , γιατί έκανε παρέλαση σαν … ασυρματιστής) :

Όσο για τον “μαρκόνη” μου , άκου (μια που νοιάζεσαι γι αυτόν … και με συγκινείς) , πως πέρασε τα Χριστούγεννα του :
Βρισκόταν σε υπηρεσία σε ορεινό Φυλάκιο της περιοχής , για δεύτερη εβδομάδα και θα κατέβαινε για τα Χριστούγεννα στο Τάγμα του στην πόλη , αλλά … έφαγε τριήμερη κράτηση , γιατί έκλεψε για λίγη ώρα το στικάκι του φορητού Internet , από τον συστρατιώτη του … Μουσταφά Μ . και πιάστηκε να σερφάρει στον υπολογιστή του φυλακιου (έχουν υπολογιστή , αλλά δεν έχουν Internet) … Το ζητούσε επίμονα από τον συστρατιώτη του , αλλά εκείνος του το αρνιόταν …. έτσι κι εκείνος το … “δανείστηκε” (το … «βούτηξε» για λίγο και τιμωρήθηκε με το να μείνει μέχρι και την Δευτέρα στο φυλάκιο , πάνω στο βουνό …
Στην ερώτησή μας “γιατί το έκανε αυτό” , απάντησε με αφοπλιστική ειλικρίνεια :
– Ήθελα να διαβάσω το Χριστουγεννιάτικο ποστ της μαμάς … Πάντα κάτι καλό γράφει τέτοιες μέρες και δεν ήθελα να το διαβάσω μπαγιάτικο” …
Ο “μαρκόνης” μου φίλε Γιώργο , έγινε “κλεφτρόνι” για να “διαβάσει” την … μαμά του και … με έκανε … πολύ περήφανη …
Χαλάλι του η … “στενή” …

Σκέφτομαι να τις … συνεχίσω τις ιστορίες του Στρατού …
Μου άρεσε το όλο εγχείρημα . 

Την παράκληση-προτροπή του φίλου Βιβλιοθηκάριου ακολούθησαν (ή θα ακολουθήσουν) και τα εξής κορίτσια-bloggers :

 http://iphimedea.blogspot.gr/ 

 http://motheringdays.blogspot.gr/  

http://rubycloud.blogspot.gr/ 

http://anagennimeni.wordpress.com/