ΣΤΟ… «Καφωδείον»

Πριν μερικά χρόνια (καμιά 15αριά).
Μπαίνω βιαστική (ήδη έχω αργήσει) στον διάδρομο του Νοσοκομείου μας, που οδηγεί ντογρού στα χειρουργεία. Λίγο πριν ανοίξω την πόρτα του γραφείου μου, στο αριστερό μου χέρι, το κουζινάκι όπου περνούμε τα διαλείμματα μας, το επονομαζόμενο και… «καφωδείον», γεμάτο κόσμο. Μέχρι και ορθίους έχει… Χαρούμενες φωνές με καλημερίζουν και:

-Καλώστηνε κι ας άργησε. Έλα, έλα μέσα, θέλουμε να σε ρωτήσουμε κάτι που μας… καίει.

-Τί θέλετε μωρέ? Έχω αργήσει…

-Ε δεν πειράζει για λίγο. Έλα έχουμε τρελή απορία για κάποιο θέμα…

Κοντοστέκομαι και μπαίνω στο «καφωδείο».
-Ακούω…

-Ε, να… για πες… να…

-Τί ρε?

-Ε, να… Αν είναι να κερατώσεις το έτερον ήμισυ, που θα πας να… βγάλεις τα μάτια σου?

-Βασικά… γιατί ρωτάτε εμένα?

-Γιατί είχαμε την κουβέντα σου που άργησες και… γιατί πάντα και για όλα έχεις… καλές ιδέες…

-Γλυφτρόνια! Τί συμβαίνει? Θέλετε κανένα χειρουργείο, εκτός προγράμματος?

-Όχι μωρέ!… Έλα, πες, πες!!!

Μου δίνουν κάθισμα. Κάθομαι:

-Να σας πω… (σκέφτομαι πυρετωδώς )
Να το κάνετε στην Κομοτηνή, δεν λέει ούτε με σφαίρες. Θα είναι σαν να το κάνετε στην σκηνή του ΔΗΠΕΘΕ, με φίσκα το θέατρο και με 5 παραστάσεις το 24ωρο, πρωινή, μεσημβρινή, απογευματινή, βραδινή και… μεταμεσονύχτια…
Να πάτε Ξάνθη (56 χιλιόμετρα)? Μπα… δεν λέει. Όλοι οι Κομοτηναίοι πάνε Ξάνθη γι αυτό και όλοι οι Ξανθιώτες έρχονται Κομοτηνή… θα είναι σαν να είσαι στον τόπο σου.
Αλεξανδρούπολη? (65 χιλιόμετρα)… Μπα… έχει Ιατρική Σχολή (σκέτη σφηκοφωλιά), λιμάνι, αεροδρόμιο, λεωφορεία και ταξί για τα παζάρια της Ανδριανούπολης και τις σκεπαστές αγορές της Κωνσταντινούπολης… δεν λέει… όλο και πάνω σε κάποιον γνωστό θα πέσεις…
Καβάλα?… Μπά… 112 χιλιόμετρα να πας και άλλα 112 να γυρίσεις, θα σε φάνε οι δρόμοι. Πόση ώρα διαθέτεις για παράνομο σεξ? Λίγη… πολύ λίγη.
Να βγείτε σε ερημιές, χωράφια, οικόπεδα, μπαΐρια? Ου!!! έχει μαμούνια, φίδια, βατράχια… Άστο, άστο!
Στο αυτοκίνητο? Μπα… σέρνονται ματάκηδες και «δράκοι» και… λουμπάγκα στην ηλικία μας…
Μπα… για πουθενά δεν είμαστε γι αυτό σ’ αυτόν τον παλιότοπο!
Ρε… δεν κάθεστε με τους άντρες και τις γυναίκες σας? Μια χαρά είναι! Αλλιώς θα σας φάνε ή το stress, ή οι δρόμοι…
—————-
Κραυγές και χειροκροτήματα συγκλόνισαν το «καφωδείον».
Ύστερα, τα μαζέψαμε και μπήκαμε σοβαροί-σοβαροί μέσα στα χειρουργεία, να κάνουμε την δουλειά μας…

(Η πλάκα είναι που πολλοί μας έχουν και για θεούς… τόσο σοβαρούς).

 

ΚΑΛΟΤΑΞΙΔΟΣ ΓΙΕ ΜΟΥ…

Ο Γιάννης (ο μεγάλος μου γιος), στην ηλικία των 6 με 7 (Α’ Δημοτικού), γυρνώντας μια μέρα από το σχολείο, με ρώτησε πολύ σοβαρός:
-Μαμά, ξέρεις τί θα γίνω άμα μεγαλώσω?
-Τί αγάπη μου? ρώτησα αφηρημένα, περιμένοντας να ακούσω, κάτι σαν… «αστροναύτης», «φορτηγατζής», ποδοσφαιριστής» και άλλα τέτοια που δηλώνουν τα αγόρια αυτής της ηλικίας.
-Γενετιστής…
Κουφάθηκα, ωστόσο ανάκτησα γρήγορα ψυχραιμία και ρώτησα χαμογελώντας:
-Τί είναι αυτό και που το άκουσες?
-Το άκουσα στην TV και να… Θα μάθω, γιατί γεννιέται άλλοτε αγόρι και άλλοτε κορίτσι, γιατί μερικά δίδυμα μοιάζουν, ενώ άλλα όχι, πως μπορούμε να ξέρουμε ποιος είναι ο… μπαμπάς μας, πως γίνονται τα παιδιά του σωλήνα και… άλλα τέτοια…
… Με ένα «καλά, καλά… πλύνε τώρα τα χέρια σου γιατί σε λίγο τρώμε», τερμάτισα την κουβέντα.
12 χρόνια μετά, έδινε Πανελλήνιες, δήλωσε μόνο το Βιολογικό του Αριστοτελείου και πέρασε… δεύτερος.
Ωστόσο, δεν έμεινε να σπουδάσει εδώ, αλλά σε συνεννόηση με τον πατέρα του, έκανε αίτηση (πολύ πριν τα αποτελέσματα των Πανελληνίων) στο Βιολογικό Τμήμα του Πανεπιστημίου του Essex της Βρετανίας, όπου και έγινε δεκτός και σπούδασε Βιολογία. Μεταπτυχιακά και Διδακτορικό στο Bristol και δουλεύει εδώ και 15 χρόνια σαν Ερευνητής στο Πανεπιστήμιο του Μάντσεστερ… όνειρο του από την απαλών ονύχων ηλικία…
Όταν τον ρώτησα γιατί αφού είχε σκοπό να σπουδάσει στο εξωτερικό (αυτό έγινε με την συναίνεση και βοήθεια του πατέρα του… εμένα μου το ανακοίνωσαν απλώς), γιατί μπλέχτηκε με τον πανικό των Πανελληνίων, μου απάντησε χαμογελώντας (ήταν η σειρά του να χαμογελάσει):
-Μα… για να μην νομίσεις μαμά, πως φεύγω ακριβώς για να αποφύγω τον πανικό των Πανελληνίων. Είχαμε συνεννοηθεί με τον μπαμπά, καιρό πριν…
Ο Τάκης, τον συνόδευσε για την εγκατάσταση του στο Colchester, τον Σεπτέμβριο του 1996, έμεινε και μια εβδομάδα κοντά του και ξαναγύρισε στο σπίτι μας. Εγώ, δεν μπόρεσα να πάω, γιατί εκείνες τις ημέρες, είχα χειρουργηθεί και ήμουν στην Θεσσαλονίκη.
___________________________
Αυτές τις ημέρες, με την ευκαιρία των χειμωνιάτικων εργασιών στο σπίτι, είπα να ξεκαθαρίσω κάποια συρτάρια και ερμάρια από την χαρτούρα ετών και βρήκα μέσα σε φάκελλο όπου ήταν διάφορα χαρτιά από τις σπουδές του Γιάννη (όλα αυτά, τα τακτοποιούσε ο Τάκης), αυτό το παρακάτω χαρτάκι.
Α ρε Τάκη… Πόσο ουσιαστικά και έμπρακτα αγαπούσες τα παιδιά σου… Χωρίς φανφάρες, χωρίς κομπασμό, χωρίς θεατρινισμούς. Αγαπούσες… έμπρακτα. Αυτό.
Ένα μικρό σημείωμα μόνο, που έδειχνε τον πόνο του αποχωρισμού, τον πόνο από το πέταγμα του νεαρού παιδιού από την γονεϊκή «φωλιά»…
Ένα μικρό σημείωμα, που το βρήκα 23 χρόνια μετά…
… και 5 χρόνια μετά τον θάνατο του…
*

 

ΤΑ… «ΚΛΕΙΔΙΑ»

Σκέφτομαι ότι το μέσα μας, το έχουμε γεμίσει με ερμάρια (ντουλαπάκια), συρταράκια, κουτιά αποθήκευσης, όπου κλείνουμε ό,τι θαυμάσαμε, ό,τι αγαπήσαμε, ό,τι ζήσαμε γενικώς και επομένως θέλουμε να θυμόμαστε.
Όλα καλά.
Υπάρχουν όμως κι αυτά, που μέσα τους κλείνουμε όσα θέλουμε να ξεχάσουμε…
Εκεί είναι το πρόβλημα. Τα «ντουλαπάκια», τα «συρτάρια», τα «κουτιά», που έχουν… ζόρικο περιεχόμενο. Για όλα όμως, υπάρχουν λύσεις. Να, τι κάνεις:
Μια μέρα, που είσαι μόνος (η) στο σπίτι (χρειάζεται ησυχία και περισυλλογή το θέμα) κλείνεις κουρτίνες και τηλέφωνα, μαζεύεις όλα αυτά τα… ζόρικα «ντουλαπάκια» κοντά σου, τα ανοίγεις για τελευταία φορά (μια τελευταία… φρίξη, θα την αντέξεις), βγάζεις τις ταμπελίτσες με τα… ανδρικά (ή γυναικεία) ονόματα, που βρίσκονται πάνω τους, τις πετάς μέσα στο ντουλαπάκι, το κλείνεις οριστικά πια και… καταπίνεις τα κλειδιά…
Ok, ok… μια «βαρυστομαχιά», έως και… «πεθαμενιά», πάντα ακολουθεί αυτές τις πράξεις.
Όμως, δεν θα την έχεις πάντα, ούτε τα «κλειδιά» θα μείνουν μέσα σου για πάντα.
Πέπτονται… πιστέψτε με… το έχω κάνει και ξέρω…
—————–
Φιλιά βρε… 

 

Ο ΦΙΛΟΣ ΜΟΥ, Ο ΓΙΑΝΝΗΣ…

Αποφάσισα να σας «μιλήσω» για τον φίλο μου τον Γιάννη. Τον εφηβικό μου φίλο. Τον φίλο, που δεν δίστασε να προβεί σε παράνομη πράξη, μόνο και μόνο γιατί του το ζήτησα, νομίζοντας πως ήταν για το καλό μου, αν και με προειδοποίησε πως δεν θα μου βγει σε καλό και προσπάθησε (μάταια) να με μεταπείσει…
Τον γνώρισα στην Β’ Λυκείου. Συμμαθητές. Αυτός στο Κλασσικό Τμήμα (έγινε Φιλόλογος τελικά), εγώ στο Πρακτικό. Αν και μας χώριζαν 5 χρόνια (ήταν μεγαλύτερος, αλλά είχε διακόψει για οικογενειακούς λόγους το σχολείο και είχε επανέλθει εκείνη την χρονιά για να πάρει το Απολυτήριο του Λυκείου και να σπουδάσει), αν και μας χώριζαν λοιπόν 5 χρόνια, από την πρώτη στιγμή, νιώσαμε την»χημεία» που θα μας ένωνε για όλη μας τη ζωή. Έγινε ο «κολλητός» μου, ο μεγάλος μου αδελφός, που δεν είχα, ο συμβουλάτορας μου, ο υπερασπιστής και προστάτης μου, ο συνοδός μου, ο «εξομολόγος» μου, ο άνθρωπος μου γενικά… Όταν κοντά στο τέλος του Λυκείου, βιώνοντας (εγώ) μια βαριά Ψυχοσυναισθηματική κρίση, κλειδώθηκα στο δωμάτιο μου και δεν ήθελα να επικοινωνώ με κανέναν, ήρθε στο σπίτι μας (πήρε τα «χαμπέρια» από την μάνα μου) σαν μαινόμενος ταύρος, έπεσε με όλο το βάρος του, πάνω στην κλειδωμένη ξύλινη πόρτα του δωματίου μου, όρμηξε μέσα και βουτώντας με από τον λαιμό, με κόλλησε στον τοίχο και μου σφύριξε κολλώντας τη μούρη του στη μούρη μου:
-Άκου να σου πω βλαμμένο («βλαμμένο» με φώναζε πάντα… έτσι χαϊδευτικά και αυστηρά μαζί), επιτέλους μεγάλωσε, ωρίμασε και πάρε επιτέλους τη ζωή στα χέρια σου και δες τί θα κάνεις παρακάτω…
-Τί να κάνω?… κλαψούρισα.
-Πρώτα-πρώτα, να βγεις από δω μέσα που θα… πεθάνεις την μάνα σου ηλίθιο. Να παρατήσεις τους έρωτες, τις κλάψες και τις μ@λ@κίες και να δώσεις εξετάσεις να πας Πανεπιστήμιο, να σπουδάσεις. Όπου και να δώσεις θα πετύχεις. Να πας να γίνεις γιατρός, που αστειευόσουν κάποτε, ηλίθιο ε ηλίθιο…
-Δεν διδαχθήκαμε Βιολογία… δεν ξέρω από που να διαβάσω… ξανακλαψούρισα…
-Θα σου βρω εγώ βιβλία… Και πράγματι, αυτό έκανε…
Έγινα γιατρός και το χρωστάω στον Γιάννη… (και στην μάνα μου βέβαια, που ξενοδούλευε ως τα 72 της για να μπορώ να σπουδάζω).

Η παρέα μας, συνεχίστηκε και στο Πανεπιστήμιο στην Θεσσαλονίκη. Αυτός στην Φιλοσοφική κι εγώ στην Ιατρική. Όχι βέβαια με τους ίδιους ρυθμούς, αλλά συνεχίστηκε. Τότε ήταν που δέχθηκε να κάνει κάτι πέρα από την Ηθική του, μόνο και μόνο για το χατίρι μου. 
-Δεν θα σου βγει σε καλό αυτό Άννα (μου είπε). Θα το μετανιώσεις μια μέρα, αλλά θα το κάνω μόνο και μόνο γιατί μου το ζητάει ένας άντρας…
-Καλά βρε Γιάννη… Για άντρα με έχεις? παραπονέθηκα.
-Ναι… για άντρα…
-Και… πού είναι τα… @ρ… μου? αποτόλμησα την εξυπνάδα.
Τότε ήταν που έβαλε τον δείκτη του δεξιού του χεριού πάνω στον αριστερό μου κρόταφό και χωρίς να πάρει το βλέμμα από τα μάτια μου, μουρμούρισε:
-Εδώ μέσα…

Όταν του γνώρισα τον Τάκη, άφησε κάποιον καιρό χωρίς να μου πει την γνώμη του και μετά από κάποιους μήνες κοινής παρέας, μου το… ξεφούρνισε:
-Έχεις ψωνίσει… πανάκριβο «Γαλλικό μπον-φιλέ» βλαμμένο. Επιτέλους, άρχισες να χρησιμοποιείς το πολύτιμο μυαλό σου…
-Την πολύτιμη καρδιά μου αντέτεινα.
-Το… μυαλό σου, επέμεινε… Κοίτα μην κάνεις καμιά μ@λ@κί@ και τον χάσεις τον Πελοποννήσιο. Μπορεί να μην είναι… Πόντιος (ο Γιάννης ήταν Πόντιος), αλλά ξέρε το… Έχεις ψωνίσει Γαλλικό φιλέτο…

Βλεπόμασταν και συντροφεύαμε όλο και πιο σπάνια. Πήραμε τα πτυχία μας, παντρευτήκαμε, κάναμε οικογένειες, δουλειές, νοικοκυριά, παιδιά, καριέρες… εκείνος στην Ξάνθη, εγώ στην Θεσσαλονίκη και μετά στην Κομοτηνή. Πάντα όμως, όταν βρισκόμασταν, η ίδια αγάπη υπήρχε ανάμεσα μας… Εκείνη η εφηβική γλυκιά αγάπη και δέσιμο, φίλου προς φίλο.
Όταν πέθανε ο Τάκης, δεν τον ειδοποίησα ούτε ζήτησα από κάποιον να τον ειδοποιήσει. Είχα σκοπό, να περάσει η πρώτη φρίκη του πένθους και να πάω στην Ξάνθη να τον βρω και να του πω, πως μας «άφησε» ο «Πελοποννήσιος»…
Δεν πρόλαβα… Δυο μήνες μετά, τον βρήκαν νεκρό οι δικοί του, καθισμένο στην πολυθρόνα του…. 
Ξαναβούτηξα σε ένα μαύρο πένθος…
_____________________________
Ο φίλος μου ο Γιάννης, είναι ο άνθρωπος, που βάζει υπογραφή και σφραγίδα στο… «ΝΑΙ!!! Υπάρχει αγνή και ειλικρινής φιλία, ανάμεσα σε ένα κορίτσι και ένα αγόρι. Ανάμεσα σε μια γυναίκα και έναν άντρα»…
Ο φίλος μου ο Γιάννης και ο φίλος μου ο… Ιντιάνα…
Αλλά γι αυτόν τον τελευταίο, θα σας μιλήσω, μιαν άλλη φορά.
.

 

ΔΕΝ ΘΑ ΓΛΥΚΑΝΕΙ ΠΟΤΕ ΜΕΣΑ ΜΟΥ…

Τόσο σκληρός ο Νοέμβρης, μωρό μου… Τόσο πικρός…
Δεν θα γλυκάνει ποτέ μέσα μου.
Μα…
…και η ημέρα που ξημερώνει, θα είναι μάλλον δύσκολη… 
Είναι η μέρα, που θα θυμάμαι το δραματικό εκείνο 10ωρο, 12ωρο (δεν θυμάμαι πια καλά) χειρουργείο σου από όπου βγήκες κλινικά νεκρός και το πρωί της επαύριο, μας «αποχαιρέτησες» οριστικά. 
Θυμάμαι που μπήκα στην Εντατική, μαζί με τον Κωστή, τον μικρό μας γιο για να σε αποχαιρετήσουμε…
Ο τραχειοσωλήνας «τραβούσε» ελαφρά τα χείλη σου προς τα δεξιά… Έμοιαζες σαν να… να χαμογελούσες. Έτσι μου φάνηκε, σαν να μας… χαμογελούσες.
Άφησα τον Κωστή να πλησιάσει πρώτος.
-Μπορεί να με ακούσει μαμά?
-Και βέβαια μπορεί μωρό μου… απλά δεν μπορεί να κινηθεί ή να σου μιλήσει… του είπα ψέμματα. Πάντα, σαν γιατρός χειρουργείων και Εντατικών, έλεγα την αλήθεια στους «δαρμένους» από πόνο και αγωνία συγγενείς… (ίσως γι αυτό δεν ήμουν και ιδιαίτερα «δημοφιλής» γιατρός). Στον Κωστή μας όμως, δεν την άντεξα την αλήθεια… «Και βέβαια μπορεί να σ’ ακούσει μωρό μου…», μουρμούρισα σαν Ιούδας…
-Γειά σου μπαμπά… σου είπε μόνο…
Δεν τον άκουσες… είμαι σίγουρη. Γι αυτό σου τα λέω τώρα.

Είμαι άρρωστη μωρό μου. Πονάει το πόδι μου αφόρητα και νιώθω μεγάλη αγωνία, γιατί πονάει από την άλλη μεριά, όχι από την χειρουργημένη… Ήρθε από χθες και ένας κολικός χοληδόχου και απογείωσε την αγωνία και τους φόβους μου…
Θυμάμαι, πως κάθε φορά που σου γρίνιαζα για τις αρρώστιες μου, αντιδρούσες με εκείνη την απίθανη μακαριότητά σου:
-Μην φοβάσαι γλάρε μου. Εδώ είμαι εγώ. Όσο έχεις εμένα, μην φοβάσαι τίποτα. Στηρίξου επάνω μου και όλα θα πάνε καλά. Θα δεις…
Τώρα…
… τώρα στηρίζομαι μόνο σε ένα… μπαστούνι… Ναι, εκείνο το γνωστό, με το λουράκι στο πλάι για να μην μου πέφτει κάτω, όταν το αφήνω… Εκείνο που μου έλεγες ότι με δείχνει, ιδιαίτερα… σέξι.
_______________________________________

 

The LONGHAIR femme fatale

Λοιπόν… όποιος έμεινε σε εκείνη την παλιά (προ 3ετίας θαρρώ) φωτο μου με τα μαλλιά κομμένα «εν χρω», είναι (πια) μακρυά νυχτωμένος, τουτέστιν… έχει χάσει επεισόδια.
Αποφάσισα να… μακρύνω τα μαλλιά μου (… δεν ακούω χειροκροτήματα και αυτό με πληγώνει). Και το αποφάσισα, γιατί από τα γκάλλοπ που κατά καιρούς φτιάχνω, κατάλαβα, πως τα μακριά μαλλιά, είναι… σέξι.
Έτσι, αποφάσισα να γίνω μια… Γενοβέφα, μία… Ραπουνζέλ, μια… femme fatale, που… είμαι δηλαδή (femme fatale), αλλά μερικοί-μερικοί, δεν θέλουν ούτε να το καταλάβουν, ούτε να το παραδεχτούν (ονόματα δεν λέμε, υπολήψεις δεν θίγουμε).
Τί έλεγα?… Α, ναι… πως θα γίνω μια σαν… Γενοβέφα, μία σαν… Ραπουνζέλ. Για την ώρα βέβαια, είμαι σαν… κάτι κυνηγόσκυλα, με τα αυτιά τους πεσμένα στο πλάι, αλλά κάνω υπομονή και θα μακρύνουν στο επιθυμητό μια μέρα… Εκτός από υπομονή βέβαια, κάνω και κάτι… μικροκόλπα, για να επιταχύνω την διαδικασία, όπως πχ. να τα… τραβάω κάθε βράδυ για να… μακρύνουν γρηγορότερα. Αυτό το κόλπο, το έμαθα από την σοφή μαμά μου, που όταν κάποτε, πριν από καμιά… 60ριά χρόνια, βίωνα την πρώτη ερωτική μου απογοήτευση, και γύρισα στο σπίτι κλαίγοντας σπαραχτικά και τραβώντας τα μαλλιά μου και ο μπαμπάς μου ήταν σε κατάσταση πανικού, η μαμά μου, με το γνωστό ειρωνικό της υφάκι και σηκωμένο το (ένα) φρύδι, μου είπε:
-Μμμμμ μάλιστα… Τράβα τα (τα μαλλιά σου) να μακρύνουν…
… κι εγώ να ξέρετε, σχεδόν πάντα την άκουγα την μαμά μου.
Φωτογραφία με τα ημίμακρα (για την ώρα) μαλλιά μου, δεν σας βάζω, γιατί ήδη είναι ξημερώματα και βαριέμαι να… μακιγιάρομαι…

Πέσετε κι εσείς για ύπνο και… ονειρευθείτε με…
Καληνύχτα σας.   

 

-ΠΟΣΑ ΚΙΛΑ ΕΙΣΤΕ?…

Με την ευκαιρία μιας διαδικτυακής κουβέντας, για τις ανόητες διαφημίσεις προϊόντων που υπόσχονται… «σοκαριστικές» απώλειες κιλών, θυμήθηκα μια ιστορία από τα παλιά:
Μέσα της δεκαετίας του 1970, κάνω ειδικότητα Αναισθησιολογίας στο ΑΧΕΠΑ στην Θεσσαλονίκη, και πάω να εξετάσω προεγχειρητικά (προαναισθητικά), ασθενή, για ΩΡΛ επέμβαση. Τον βρίσκω (άνδρας γύρω στα 50 αρκετά παχύς) ξαπλωμένον στο κρεβάτι του, του εξηγώ τί θέλω και τί ακριβώς κάνω, ετοιμάζω και το σημειωματάριο μου και αρχίζω:
-Μπουρ, μπουρ ,μπουρ και φτάνω στο… επίμαχο:
-Πόσα κιλά είστε?
-Εξήντα…
-Δεν καταλάβατε… (τον στραβοκοιτάω… υπολογίζοντας τον γύρω στα 90 με 100 κιλά)… πόσα κιλά είστε σας ρώτησα.
-Εξήντα…
-Θα μου πείτε, πόσα κιλά είστε, επιτέλους?
-Εξήντα…
-Δεν μπορώ να καταλάβω, γιατί μου κρύβετε το βάρος σας. Έχει μεγάλη σημασία για την γενική αναισθησία και μπορεί να αποβεί μοιραίο αυτό για την υγεία σας… ακόμα και για την ζωή σας (ο εκνευρισμός, είχε χτυπήσει limit-up και έμοιαζε με… κακία)
-Εξήντα…
Γύρισα να φύγω και τότε με φώναξε:
-Δεσποινίς…
Ξαναγύρισα κοντά του (μας είχαν προειδοποιήσει ότι κάποιοι είναι παράξενοι και να κάνουμε πάντα… υπομονή, διότι το δίκιο είναι πάντα με το μέρος του ασθενή κλπ κλπ). 
Σήκωσε τα σκεπάσματα του και… είδα πως του έλειπαν και τα δυο πόδια από το ριζομήριο…
…………………..
Από τότε, έμαθα να εξετάζω προσεκτικότερα τους ασθενείς μου… έχοντας πάντα κατά νου, την συμβουλή-ορμήνια του καθηγητή μας, του αείμνηστου Σπύρου Μακρή:
«Τον ασθενή, τον εξετάζουμε… ολόκληρο, στα πάντα, γυμνό και με θρησκευτική προσοχή, χωρίς να παραλείπουμε τίποτα απολύτως, ακόμα κι αν είναι… προφανές, ή μας ακούγεται υπερβολικό.
Η ανάλωση του χρόνου μας με τον ασθενή, μετατρέπεται σε… ασφάλεια στην δουλειά μας».

http://desiris.blogspot.gr/2013/08/blog-post_20.html

 

… ΔΕΝ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙΣ ΠΟΤΕ ΣΤΕΡΗΜΕΝΗ ΑΠΟ ΑΓΑΠΗ…

Ένα πολύ όμορφο σχόλιο αγάπης, που δέχθηκα αυτές τις τελευταίες ημέρες, από διαδικτυακό φίλο, με έκανε να θυμηθώ κάποια συζήτηση με τον Τάκη, παλιά… αρκετά παλιά, περίπου 10 χρόνια πριν…
-Σε… ζηλεύω, (μου είχε πει). Κάνεις τους ανθρώπους να σ’ αγαπούν…
Το αρνήθηκα και σθεναρά μάλιστα:
-Τί είναι αυτά που λες? Εσένα αγαπάνε οι άνθρωποι. Εμένα… ίσως γιατί είμαι μαζί σου. Είμαι νευρική, απότομη καμιά φορά, σκληρή με τις αλήθειες μου…
-Εμένα μ’ αγαπάνε, γιατί τους προσφέρω κάτι… υλικό. Εσένα, γιατί αγαπούν αυτά που γράφεις… Είναι ζόρικο αυτό κι εσύ το καταφέρνεις μια χαρά. Είναι κάτι σαν… Μαγεία. Α ρε μπαγάσα, δεν θα μείνεις ποτέ στερημένη από… Αγάπη…
… και να ξέρεις, πως κι εμένα μου αρέσουν αυτά που γράφεις, ιδίως αυτά τα… αυτοσαρκαστικά σου και κάποια άλλα, που με κάνουν και δακρύζω…
_____________________
Σ’ ευχαριστώ φίλε μου γι αυτό το «σ’ αγαπάω», όχι μόνο γιατί είναι ωραίο να σ’ αγαπούν και να σου το λένε, αλλά και γιατί με έκανες να θυμηθώ αυτήν την «ομορφιά».
———————————————————–

 

ΤΟ ΤΡΙΣΑΓΙΟ

Δεν έχω καλή σχέση με το… λατρευτικό της θρησκείας μας, ιδίως ό,τι αφορά σε μνημόσυνα, τρισάγια, εννιάμερα, σαράντα κλπ, μου γυρνάει τ’ άντερα (που λένε). Στο Κοιμητήριο, πηγαίνω όταν είμαι πολύ χαρούμενη για κάτι, στα γενέθλια μου (ίσως γιατί η ημέρα της γέννησης μου ήταν η πιο ευτυχισμένη ημέρα των γονιών μου) και όταν πρόκειται να πάω κάποιο μακρινό ταξίδι…
Ωστόσο, όταν προχθές, μια φίλη με πληροφόρησε «Στα νεκροταφεία, έπεσε κάτω η φωτογραφία του Τάκη και διαλύθηκε και η κορνίζα», αποφάσισα να κάνω μια βόλτα απ’ εκεί, να δω τι συνέβη.
Ξεκίνησα κατά τις 4 το απόγευμα. Η μέρα ζεστή και υγρή, αλλά ηλιόλουστη. Σκέφτηκα πως σε λίγο θα σκοτείνιαζε, αλλά από την άλλη, σκέφτηκα πως δεν θα έκανα παραπάνω από λίγα λεπτά της ώρας…
Πράγματι, η φωτογραφία, είχε πέσει και αποσυναρμολογήθηκε και η κορνίζα, αλλά δεν είχε σπάσει τίποτα και τα έβαλα όλα στην θέση τους. Καθάρισα και πέταξα όλα τα ξερά λουλούδια, που του φέρνουν κατά καιρούς, δεκάδες άγνωστοι και γνωστοί άνθρωποι, εδώ και 3+ χρόνια από τον θάνατο του και… κίνησα να φύγω.
Η απόλυτη ερημιά. Ψυχή ολόγυρα, μόνο εγώ και το… ελαφρό αεράκι, που κάνει τα τζαμάκια από τους τάφους, να χτυπάνε ανατριχιαστικά… και…
…και ξαφνικά, τον είδα…
Εμφανίστηκε από το πουθενά (έτσι μου φάνηκε) και ερχόταν απέναντί μου… Ένας νεαρός ιερωμένος, ψηλός, όμορφος. Με χαιρέτησε με ένα ελαφρό κούνημα του κεφαλιού, τον χαιρέτησα, μουρμουρίζοντας κάτι ακατάληπτο μέσα από τα δόντια μου και… προσπέρασα…
Με το που έκανα καμιά 10ριά βήματα, μου ήρθε φλασιά:
Ρε, λες να μου κάνει καμιά πλάκα ο Τάκης? Τα συνήθιζε κάτι τέτοια. Γιατί να εμφανισθεί έτσι απότομα και γιατί ερχόταν προς το μέρος μου? Λες να…?
Σταμάτησα απότομα, μεταβολή και…
-Πάτερ?
Σταμάτησε κι αυτός, γύρισε και βάδισε αργά προς το μέρος μου:
-Ορίστε?
-Μήπως θα μπορούσατε να διαβάσετε ένα Τρισάγιο, για τους νεκρούς μου?
-Βεβαίως…
Προχωρήσαμε μαζί προς τον οικογενειακό μας τάφο.
-Ξέρετε πάτερ, δεν έχω μαζί μου τα… συμπαρομαρτούντα… κρασιά, νερά, καντήλια, κεριά… δεν είχα σκοπό να…
Χαμογέλασε πλατιά (είχε γίνει ακόμα πιο όμορφος):
-Αυτά είναι… κουταμάρες, σημασία έχει η προσευχή (με κόπο κρατήθηκα να μην χαχανίσω, γιατί ήμουν σίγουρη πως κι αυτός με κόπο κρατήθηκε να μην πει «Αυτά είναι… μαλακίες» και είπε «κουταμάρες».
Διάβασε το Τρισάγιο, με ευκρίνεια και καλή άρθρωση, εγώ… ψιλοσυγκινήθηκα, και τελειώνοντας, τον ευχαρίστησα και πήγα να του βάλω στο χέρι, ένα εικοσάρικο… Με σταμάτησε αυστηρά, απλώνοντας απαγορευτικά το χέρι του:
-Η προσευχή, δεν πληρώνεται…
Ένιωσα έντονη ντροπή… τα έχασα
-Συνηθίζεται όμως πάτερ μου (μουρμούρισα)
-Κακώς… εγώ προσωπικά, δεν… Ακόμα όμως κι αν το… «συνήθιζα», από εσάς δεν επρόκειτο να δεχτώ χρήματα. Ξέρετε, κυρία Μπαντούνα, είστε μια από… τις ομορφότερες αναμνήσεις της μέχρι τώρα ζωής μου…
Τρελάθηκα… Ένιωσα μια τραγική αμηχανία, δεν ήξερα τι να πω… Μέχρι και φόβο ένιωσα… Ποιος ήταν? Τι ακριβώς μου έλεγε? Από πού με γνώριζε?… Μήπως δεν ήταν παπάς?… μήπως?… (μέχρι κι αυτό σκέφτηκα, μέσα στην αμηχανία και τον μικροπανικό μου).
-Γνωριζόμαστε? (ψέλλισα)
-Όχι… Εγώ σας γνωρίζω, ή μάλλον σας «γνώρισα» πριν 20 χρόνια… όταν θα χειρουργείτο η γιαγιά μου και ζητήσατε να ενημερώσετε τους κοντινούς συγγενείς για το είδος και τους κινδύνους της αναισθησίας. Θυμάμαι πως ο πατέρας μου, έβαλε βλαστημώντας, κάποια χρήματα στην μέσα τσέπη του σακακιού του, με πήρε από το χέρι –μικρό παιδί ήμουν… στα 11- και ήρθαμε στο γραφείο σας. Αφού είπατε αυτά που ήταν να πείτε, ο πατέρας μου, βάζοντας το χέρι στην μέσα τσέπη του σακακιού του…
-Τι οφείλω γιατρέ?
-Στο Δημόσιο Νοσοκομείο, δεν πληρώνει κανείς και για τίποτα (η φωνή σας, ήταν κοφτή, σχεδόν θυμωμένη)
-Μα… στο χειρουργό, ήδη πλήρωσα κάποια χρ…
-Κακώς… να πας να τα ζητήσεις πίσω (τον διακόψατε. Ήδη χαμογελούσατε με ένα κουρασμένο χαμόγελο θυμάμαι… Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί θυμάμαι το κουρασμένο χαμόγελο…)
-Δεν μπορώ… Ντρέπομαι… (ο πατέρας μου)
-Όποιος ντρέπεται… κακά ζει (εσείς)
————
-Δεν θα το ξεχάσω ποτέ αυτό κυρία Μπαντούνα… Είναι από τα πράγματα, που δεν ξεχνάει ένα παιδί… 
Αλλά… πρέπει να πηγαίνουμε. Είναι αργά και σκοτεινιάζει γρήγορα και ο φύλακας, ήδη άρχισε να κλείνει τις καγκελόπορτες. Από εδώ ελάτε μαζί μου… μην σας κλείσουν μέσα (χαμογελούσε και είπαμε… πολύ όμορφος ο νεαρός παπούλης)
Φτάσαμε σχεδόν τρέχοντας στην κεντρική πύλη.
-Καληνύχτα πάτερ
-Καληνύχτα γιατρέ… Να είστε ευλογημένη.
_____________________________________
.
Είναι το τελευταίο ποστ μου, για το 2017 και είναι αφιερωμένο σε όποιον πιστεύει ή νομίζει πως το Καλό, πάει… χαράμι.
Το Καλό, ξαναγυρίζει πάντα σ’ αυτόν που το «εκπέμπει» και… όχι, δεν εννοώ πως το καλό που μου αντιγύρισε ο νεαρός ιερωμένος, ήταν το ότι… γλίτωσα το εικοσάρικο…
Όχι. Το Καλό ήταν το ότι με θυμόταν 20 χρόνια μετά, με Αγάπη. Το Καλό ήταν, πως θα με θυμάται πάντα, σαν έναν καλό άνθρωπο. Το Καλό ήταν το ότι μου ευχήθηκε να είμαι ευλογημένη…
================
Χαρούμενη Πρωτοχρονιά, αγάπες μου.

 

ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ?

Όταν είσαι μικρός (στην ηλικία), το οπτικό πεδίο της ψυχής σου, είναι – ας το πω – περιορισμένο. “Βλέπεις”, μόνο ό,τι αφορά, εμπεριέχει και αναφέρεται στη ζωή. Ο θάνατος, δεν σε αφορά…Σαν να μην υπάρχει. Σαν να είναι ένα μπλάκ χιούμορ που μια αρρωστημένη παραξενιά των… μεγάλων, δημιούργησε.
Θυμήθηκα μια ακόμα… «μαύρη» ιστορία, από τον χώρο της δουλειάς μου.
Είχαν μαζευτεί καμιά δεκαριά πιτσιρικάδες γυμνασιόπαιδες, (ηλικίες από 12 ως 15 το πολύ) έξω από την πόλη και μαζί με ένα μηχανάκι, κάναν πλάκες σούζες, φιγούρες, εκ περιτροπής. Ώσπου…
… ώσπου ένας, δεν ξέρω πώς ακριβώς, έπεσε με την μηχανή σε ένα χαντάκι στην άκρη του δρόμου και… έμεινε στον τόπο…
Εφημέρευα και ήμουν αραγμένη στο γραφείο μου στον χώρο των χειρουργείων, όταν δέχθηκα τηλεφώνημα, από τον χώρο των Επειγόντων:
-Διασωλήνωση για βαριά κρανιοεγκεφαλική κάκωση από τροχαίο στα Επείγοντα…
Κατέβηκα κάτω. Ο διάδρομος, γεμάτος από νεαρούς πιτσιρικάδες, που πειραζόντουσαν, γελούσαν και μιλούσαν μεταξύ τους…
Μπήκα στον χώρο… μου έγνεψαν «dead», διασωλήνωσα, έκανα ΚΑΡΠΑ για μισή ώρα, απινιδώσεις… τίποτα. Σε κάποια φάση…εγκαταλείπεις.
-Ποιος είναι μαζί του? (ρώτησα)
-Οι πιτσιρικάδες έξω… (μου απάντησαν)
Βγήκα έξω μαζί με έναν της Τροχαίας, που άρχισε να ρωτάει τους μικρούς, για να μάθει τηλέφωνα και διεύθυνση.
-Τί κάνει ο Γ… μέσα?
-Ποιος είναι ο Γ…?
-Ο φίλος μας, με την μηχανή…
-Ο Γ… είναι νεκρός, δυστυχώς…
Δυο τρεις, πάγωσαν, δυο τρεις άλλοι, άρχισαν να γελάνε, όλοι όμως πλησίασαν το «όργανο»
-Τί λέει καλέ? (απευθύνθηκε ο μεγαλύτερος σε μένα)… Πεθαίνουν τα παιδιά? Πλάκα μας κάνει ο αστυνόμος?
-Φοβάμαι πως ο φίλος σας ναι… είναι νεκρός (ψέλλισα)
– Α, μην φοβάσαι γιατρέ… γιατρός δεν είσαι?… Μην φοβάσαι. Ή το κάνει επίτηδες για να μας τρομάξει, ή έπαθε καμιά… διάσειση και θα συνέλθει… Πλακώστε τον στις ενέσεις και θα δείτε… Είναι μικρός… Δευτέρα Γυμνασίου… Δεν πεθαίνουν έτσι εύκολα τα παιδιά… Θα δείτε…
Απομακρύνθηκα σιωπηλή, αφήνοντας στους Τροχαίους και τους γιατρούς των Επειγόντων, το βαρύ «φορτίο» της ενημέρωσης των οικείων…
…
«Πεθαίνουν τα παιδιά?»
Χρόνια με ταλάνιζε αυτό το «Πεθαίνουν τα παιδιά?», που ελέχθη, τόσο αθώα, με τόση ειλικρινή απορία, με… κοροϊδευτικό χαμόγελο…
Ακόμα με ταλανίζει…
😦