Υπάρχει… ελπίδα ;

Πριν κάποια χρόνια, μια πολύ αγαπημένη φίλη από εδώ μέσα στο Διαδίκτυο, μου είχε γράψει, πως μια μικρή Ρομά μαθήτρια της, από ευγνωμοσύνη για το ότι της μάθαινε «γράμματα», της δώρισε με το τέλος της σχολικής χρονιάς… μια ονειροπαγίδα κι ένα μικρό σταυρό να την έχουν καλά…
Θυμάμαι πως εκείνη την εποχή, αυτό το «μια ονειροπαγίδα κι ένα μικρός σταυρός να σε έχουν καλά», είχε στοιχειώσει τα όνειρα, την φαντασία μου και αρκετές ώρες της καθημερινότητας μου. Ζήλευα κατά κάποιον τρόπο και ήθελα να είχα βιώσει κι εγώ κάτι παρόμοιο… και έψαχνα μέσα στις αναμνήσεις μου, ώσπου, ναι… το βρήκα!
Θυμήθηκα μια εικόνα που είχα δει πριν χρόνια, έξω από ένα μικρό ορεινό χωριό της Θάσου: Η κεντρική πύλη του μικρού κοιμητηρίου του χωριού, από σκουριασμένη κιγκαλερία, γεμάτη με επαναλαμβανόμενους σταυρούς τυλιγμένους με σιδερένια τσαμπιά και φύλλα διονυσιακής αμπέλου, να γράφει το… «ένδοξο» και ειδωλολατρικό…»ΗΛΥΣΙΑ ΠΕΔΙΑ».
Είχα νιώσει, ένα είδος… ευτυχίας τότε, θυμάμαι. Τελικά, η ευτυχία, είναι μια πολύ απλή υπόθεση, αρκεί να ξέρεις πως να την… αναγνωρίσεις, όταν την συναντάς στις «πορείες» σου…
«ΗΛΥΣΙΑ ΠΕΔΙΑ» ταμπέλα στο παλιό κοιμητήριο, «Μια ονειροπαγίδα κι ένας μικρός σταυρός να σε έχουν καλά», δώρο μιας μικρής μαθήτριας στην δασκάλα της…
Δωδεκάθεο και Χριστιανοσύνη, παγανισμός και Ορθοδοξία, πορεύονται αγκαλιά στον μακάριο αυτό τόπο.
Λέτε να υπάρχει… Ελπίδα?

 

«Ελευθέρια»…

Γιορτάζει σήμερα η Κομοτηνή τα Ελευθέρια της…
Παρέλαση στρατιωτική, μαθητική και λαογραφική, Ο… Πάκης στην εξέδρα των επισήμων μαζί με τους 3 Μουσουλμάνους βουλευτές μας, τον Μητροπολίτη και διάφορους παρατρεχάμενους, και… αργία…
Μεγάλη αργία!…
Ευκαιρία και άδειασε η πόλη… Όλοι στην (πολύ κοντινή… γύρω στα 20 χιλιόμετρα) Βουλγαρία, για βόλτα και φθηνά ψώνια (βενζίνη, super-market,… φάρμακα (… μάλιστα, φάρμακα) και επισκέψεις σε… φθηνούς οδοντογιατρούς…
Πως???… Τί???… Τί γιορτάζουμε?
Μα… την απελευθέρωση της Θράκης, από τους Βούλγαρους το 1920… 🙂 🙂 🙂 
_________________________
Αν προβληματίζεστε, για το αν πρέπει να γελάσετε ή να κλάψετε, σας συμβουλεύω να γελάσετε… Βγαίνει φθηνότερα 🙂

 

ΤΡΙΣΑΓΙΑ…

Συγχωρείστε μου όλη αυτή την «μαυρίλα», αλλά εδώ, θα γράφω (πια), κάθε τι που με ενοχλεί και κάθε τι που με γλυκαίνει:

Η ΓΛYKΥΤΑΤΗ ΑΒΕΒΑΙΟΤΗΣ

Τρισάγια κάθε τόσο
γιὰ νὰ δοθεῖ ἡ ὑπηκοότητα νεκροῦ
στὸν κεκοιμημένον δοῦλόν σου.

Ὕψιστε, τί ἐννοεῖς
ἄλλο νεκρὸς καὶ ἄλλο δοῦλος.
Κι ἀπὸ πότε ἐπιτρέπεται
νὰ κοιμοῦνται ἔτσι βαθιὰ
ἀτιμώρητοι οἱ δοῦλοι.

Τὸν κεκοιμημένον δοῦλόν σου.
Θέ μου, ἂν ἀπελευθερώνει ὁ θάνατος
ὅπως μᾶς τὸ ὑπόσχεται παρήγορη
ἡ γλυκύτατη ἀβεβαιότης, ἐσὺ
γιατί τὸν θὲς ντὲ καὶ καλὰ δουλέμπορο;

Τὸν κεκοιμημένον.
Περὶ ὕπνου πρόκειται, Κύριε;
Μὰ τοῦ κολλάει ὕπνος τοῦ νεκροῦ
ἔτσι εὔκολα νυστάζει ἡ ἀπώλεια τῆς ζωῆς;
Ἐδῶ ἐμεῖς, δοῦλοι τοῦ ἀπάνω κόσμου ἀκόμα
κι ὅμως ποιὸς κλείνει μάτι
ἂν δὲν τὸν νανουρίσει ὅπως ξέρει
μόνο ἡ γιαγιά του ἡ ἀβεβαιότης
μὲ τὴ γλυκεῖα της ρόδινη ἀφύπνιση.

Κύριε, μήπως ὅταν ἐνέκρινες
αὐτοὺς τοὺς ἀνελέητους ἀνταγωνιστικοὺς ψαλμοὺς
ἤσουν ἀκόμη ἄνθρωπος;

(Κικὴ Δημουλᾶ – Ποιήματα)

 

Σήμερα γάμος γίνεται …

.

Σήμερα παντρεύεται ο μεγάλος μου γιος . Χαρείτε με την χαρά μου .

 

«Όνειρα με χαρταετούς και περιστέρια» (Φερεϋντούν Φαριάντ)

 

 

Στο βιβλίο «Όνειρα με χαρταετούς  και περιστέρια» του Πέρση συγγραφέα Φερεϋντούν Φαριάντ , παρακολουθούμε την καθημερινή ζωή δύο αγοριών φτωχικής οικογένειας, στην Περσία. Ο Αλβάν γράφει ωραίες εκθέσεις και λατρεύει τους χαρταετούς. Ο Μεϊλού, ο μεγαλύτερος αδελφός, αγαπά τα περιστέρια. Ο καλύτερος φίλος του Αλβάν είναι ο Σαλέμ. Τα καλοκαίρια, τα παιδιά χωρισμένα σε δύο ομάδες, την ομάδα Τακ και την ομάδα Ζαρίν, παίζουν πετροπόλεμο. Όμως ξεσπά πραγματικός πόλεμος. Γίνονται μεγάλες καταστροφές και σκοτώνονται πολλοί άνθρωποι, μεταξύ των οποίων και οι δύο μικρές αδελφές του Σαλέμ, η Τουλή και η Σεκουλή.

Τα παιδιά υπερασπίζονται ενωμένα την πατρίδα τους. Κι ο Αλβάν ονειρεύεται ότι κάποτε ο πόλεμος θα τελειώσει.

 

Τι όνειρα έβλεπα απόψε στον ύπνο μου, όλο περιστέρια, χαρταετούς και πολύχρωμα μπαλόνια… Και, να, που τ’ όνειρό μου κόβεται ξαφνικά απ’ το θόρυβο που κάνουν τα φτερά των περιστεριών, που πρωί πρωί τα ταΐζει ο μεγαλύτερος αδελφός μου, Μεϊλου. Τινάζομαι απ’ τον ύπνο μου και μισανοίγω τα μάτια. Μεσ’ απ’ τα τσίνορά μου θαμποβλέπω τον γαλάζιο ουρανό και τον αγαπημένο μου χαρταετό, τον Κοκκινολαίμη, και το αγαπημένο περιστέρι του αδελφού μου, Ριπιδάτο, που τον βάφτισε έτσι γιατί άνοιγε την ουρά του φαρδιά σαν βεντάλια. Ο Ριπιδάτος τα ‘χει καταφέρει να φτάσει ψηλά ως το κεφάλι του Κοκκινολαίμη μου κι αρχίζει να τσιμπολογάει με το ράμφος του τη μύτη του Κοκκινολαίμη. Ο χαρταετός μου χάνει την ισορροπία του και το κεφάλι του ταρακουνιέται μια δω, μια κει. Πολύ μ’ αρέσει να μένω έτσι πλαγιασμένος στο στρώμα μου, εδώ στην ταράτσα και να κοιτάζω με μισόκλειστα μάτια τα τσαλίμια του αετού μου.
Ο χαρταετός μου εμένανε είναι ο πιο όμορφος χαρταετός του κόσμου…

«Το όνειρο του Αλβάν»

Ο Αλβάν στην ταράτσα κρατάει στη φούχτα του τους σπάγκους των πολύχρωμων μπαλονιών του που σχηματίζουν πάνω από το κεφάλι του ένα ουράνιο τόξο. Όταν φυσάει ένα δροσερό αεράκι νιώθει να χάνει το βάρος του, σαν να φυτρώνουν φτερά στα πλευρά του και τα πόδια του ανάλαφρα αιωρούνται χωρίς ν’ αγγίζουν την ταράτσα.
Κοιτάζει γαλήνια τον ουρανό. Ο ουρανός δεν είναι όπως πάντα. Ήταν κάτι περίεργο. Τα χρώματά του, το σχήμα του, τα σύννεφά του… Ήταν κάτι περίεργο. Τα συννεφάκια, λευκά, μπαμπακένια, σκόρπια στον ουρανό σαν μικρές ανθοδέσμες από φως και λουλούδια, τα στριφογυρίζει ο αέρας και τους δίνει παράξενα σχήματα.

Ο Αλβάν πλησιάζει το χαρτί κοντά στα μάτια του κι αρχίζει να διαβάζει αργά αργά τις λέξεις και τις φράσεις γεμάτες φως. Έτσι που διαβάζει, είναι σαν να διαβάζει για τους ανθρώπους όλου του κόσμου, κι έτσι ψηλά που στέκεται μοιάζει σαν να ’ναι η ψυχή όλων των παιδιών του κόσμου κι έχει να πει ένα παγκόσμιο μήνυμα.

Η έκθεσή του αρχίζει μ’ αυτά τα λόγια:

“Τα όνειρά μου είναι όλο περιστέρια, χαρταετούς και πολύχρωμα μπαλόνια…”

 

μετάφραση: Γιάννης Ρίτσος

Φερεϋντούν Φαριάντ (Fereydun Faryand, Περσία 1949)

 

Ασχολείται με την ποίηση, τη συγγραφή παιδικών βιβλίων και τη μετάφραση. Αγαπά την Ελλάδα στην οποία ζει μόνιμα, και τον πολιτισμό της. Με τις μεταφράσεις του έχει κάνει γνωστούς στην Περσία κορυφαίους Έλληνες ποιητές (Γιάννη Ρίτσο, Οδυσσέα Ελύτη, Τάσο Λειβαδίτη κ.ά). Έχει μεταφράσει στα ελληνικά ιστορίες από την αρχαία περσική λογοτεχνία (Ιστορίες από τον Παράδεισο). Έργα του για παιδιά: Καρχαρίες και λιμπελούλες, Το κύμα κ.ά.

*** Ο ιρανικής καταγωγής ποιητής και μεταφραστής του Γιάννη Ρίτσου, του Οδυσσέα Ελύτη και πολλών άλλων νεοελλήνων ποιητών Φερεϋντούν Φαριάντ, ο οποίος ζούσε και δημιουργούσε για περισσότερο από τρεις δεκαετίες στην Ελλάδα, πέθανε την Κυριακή 5 Φεβρουαρίου 2012 στην Αθήνα, ύστερα από σύντομη μάχη με τον καρκίνο. Ήταν 63 ετών.***

 

Νύχτα γιομάτη θάματα , νύχτα σπαρμένη μάγια …

Λένε για την νύχτα των Χριστουγέννων , πως είναι … μαγική . Πως συμβαίνουν πράματα και θάματα ένα σωρό … Και πως ανάμεσα σ’ αυτά τα μαγικά , είναι και οι .. ευχές την ώρα που γεννιέται ο Χριστός

Σαν ήμουνα μικρή , πριν πολλά-πολλά χρόνια , γιορτάζαμε αλλιώς την Νύχτα των Χριστουγέννων . Ήταν μια μικρή τελετουργία , που άρχιζε με το … στόλισμα του δέντρου και κατέληγε στην μυστική ευχή , την ώρα της γέννησης . Γιατί , ναι … το δέντρο δεν στολιζόταν από του … Αγίου Δημητρίου , ή βαριά βαριά από τα μέσα του Νοέμβρη , όπως καλή ώρα σήμερα και ούτε ήταν Χριστουγεννιάτικο έθιμο ο κόκκινο-χοντρομπαλάς Santa Claus … «Αυτά είναι … Американский фигня» , έλεγε ο μπαμπάς μου και γιορτάζαμε εκείνη την μέρα , έτσι όπως το όριζε αυτός :

Η «γιορτή» άρχιζε από το μεσημεράκι , μετά το γεύμα . Αφού στολιζόμασταν με … τα καλά μας , στην τρίχα και οι τρεις , έστηνε ο μπαμπάς το … πεύκο που είχε αγοράσει την ίδια εκείνη ημέρα σε ένα τενεκέ γεμάτο χώμα και χαλίκια , λέγοντας μέχρι να το καταφέρει  χιλιάδες ρώσικες βλαστήμιες , γιατί ήταν και … λεπτεπίλεπτος και ψιλοτεμπέλης και άθεος , αλλά ήταν έθιμο (ο πατέρας να το κάνει αυτό) και το έθιμο , ήταν … ιερό . Όταν τελικά το κατάφερνε , κάναμε ένα μικρό διάλειμμα , για να πιούμε ένα τσάι με όλη την επισημότητα που άρμοζε μια τέτοια στιγμή σε Ρώσους σαν κι εμάς . Η μαμά είχε φροντίσει να είναι αναμμένο το σαμοβάρι με κάρβουνα που έπαιρνε από την ξυλόσομπα .

Αμέσως μετά , ερχόταν η δική μου σειρά με το να αραδιάσω γύρω-γύρω από το δέντρο τα παιχνίδια μου … όλα … δηλαδή όσα είχα από πάντα και όσα είχαμε … «δανειστεί» από την γειτονιά , έτσι … για φιγούρα , για να φαίνεται πιο πλούσιος ο διάκοσμος … Η μάνα μου τοποθετούσε στην κορυφή ένα μακρόστενο στολίδι που λεγόταν … «κορυφή» (αστέρι δεν βάζαμε , γιατί ο μπαμπάς μου έλεγε ότι το πιο λαμπρό αστέρι του κόσμου ήμουν εγώ , και δεν είχε καμιά διάθεση να με δει … κρεμασμένη στο δέντρο) και τότε … ερχόταν η ώρα για το δεύτερο διάλειμμα για … κονιάκ με σοκολάτα πικρή για συνοδευτικό . Εμένα , αυτή η φάση δεν μου άρεζε και πολύ , γιατί μου επέτρεπαν μόνο να … βουτάω την γλώσσα μου στα ποτήρια τους , τόσες φορές , όσες … ώρες μας χώριζαν από την γέννηση του Χριστού , από τα μεσάνυχτα δηλαδή … Βέβαια , με τον μπαμπά να μου έχει τρελλή αδυναμία … κλέβαμε λίγο στο μέτρημα και έτσι βούταγα καμιά … 20αριά φορές την γλώσσα μου στο κονιάκ , πράμα που έκανε έξαλλη τη μαμά μου , αλλά βραδιά Χριστουγέννων ήταν και άφηνε την τιμωρία για μια άλλη φορά , πάντοτε …

Από εκεί και πέρα , άρχιζε το καθ’αυτό στόλισμα του δέντρου , που φροντίζαμε να κρατήσει μέχρι ακριβώς τα μεσάνυχτα . Στόλισμα με τις ώρες , τρώγοντας αλμυρά μπλινί , αλειμμένα με άσπρο βούτυρο και λαμπερό κόκκινο μπρικ , λεπτοκομμένες φετούλες λαρδί που ψήναμε με το πηρούνι μέσα στην θράκα της ξυλόσομπας , πυροσκί με πατάτα και άφθονο πιπέρι και βαρένικι (κάτι σαν τα ιτλικά ραβιόλια) με ανάλατο τυρί και μαρμελάδα δαμάσκηνο , βρασμένα σε άφθονο νερό και περιχυμένα με καμμένο φρέσκο βούτυρο … Όλα αυτά συνοδεύονταν από κόκκινο γλυκό κρασί , όπου είχα … ανοιχτή ελεύθερη πρόσβαση , χωρίς κανένα περιορισμό … Τελευταία , όταν όλα ήταν έτοιμα , ανάβαμε (δικιά μου δουλειά κι αυτό) ένα ένα τα κεράκια του δένδρου , γιατί τότε δεν υπήρχαν ηλεκτρικά λαμπιόνια (σχεδόν ούτε ηλεκτρικό υπήρχε … Υπήρχε με … το δελτίο , για κάποιες ώρες του ημερονυχτίου) … Φροντίζαμε το τελευταίο κεράκι να ανάψει την ώρα που «χτυπούσαν» μεσάνυχτα και γεννιόταν ο Χριστός και τότε … κλείναμε σφιχτά τα μάτια μας και κάναμε μυστικά μια ευχή , που η … μαγική Νύχτα , θα έκανε πραγματικότητα …

Με το … άνοιγμα των ματιών μας , ο μπαμπάς δήλωνε πως το εθιμοτυπικό όριζε πως πρέπει τώρα να πάμε στην Εκκλησία μέχρι το ξημέρωμα , αλλά … «είμαστε όλοι τόσο πολύ κουρασμένοι» ,  που … μπορούσε να το κάνει μόνον όποιος το ήθελε πάρα πολύ και φυσικά … δεν το έκανε κανένας μας …

Κανείς μας ωστόσο δεν πήγαινε για ύπνο … απλά , καμωνόμασταν πως τάχα μου πάμε για ύπνο …

Οι μεν γονείς μου έμεναν όλο το βράδυ παίζοντας χαρτιά αγκαλιασμένοι (χωρίς όμως να βλέπει ο ένας τα χαρτιά του άλλου … αυτό αποτελούσε πάντα ένα μεγάλο μυστήριο για μένα) και αδeιάζοντας το σαμοβάρι και το μπουκάλι με το κονιάκ μέχρι και την τελευταία τους σταγόνα , ώσπου …  ξημέρωνε …

Κι εγώ που… τάχα ξάπλωνα για να κοιμηθώ ,  ξαγρυπνώντας μέχρι το πρωί , και κρατώντας σφιχτά τα μάτια μου κλεισμένα , έλεγα και ξανάλεγα από μέσα μου τις … ευχές μου … Τις ευχές που έλπιζα ότι η Μαγική Άγια Νύχτα , θα έκανε πραγματικότητα …

Μπορεί  πια …

…το δέντρο να είναι ένα πλαστικό έλατο…

…οι γονείς μου να έχουν ταξιδέψει ανεπιστρεπτί στον Παράδεισο …

…να πίνουμε τσάι σε φακελλάκι γιατί το σαμοβάρι γεμίζει καπνό το σαλόνι …

…τα κεράκια να έγιναν εκατοντάδες λαμπερά leds …

…το λαρδί να μας το έχει απαγορέψει ο καρδιολόγος δια ροπάλου …

…το κονιάκ να μας «πειράζει» …

…τα παιδιά να βιάζονται να φύγουν στα … after …

…να συνεχίζουμε να μην πηγαίνουμε στην Εκκλησία , αλλά με πιο … πρόστυχες και φτηνές δικαιολογίες …

… αλλά …

Αλλά , δεκάδες χρόνια τώρα , συνεχίζω την Άγια και Μαγική αυτή Νύχτα του Χριστού , κρατώντας σφιχτά σφαλισμένα τα μάτια , να κάνω την ευχή μου , ελπίζοντας στην μαγική ευόδωση της …

Και όχι μόνο …

… αλλά , όλες οι κατα καιρούς Χριστουγεννιάτικες ευχές μου μπουκάρουν μέσα στην ψυχή μου και περνούν και ξαναπερνούν χορεύοντας μεθυσμένες απ’ το γλυκό κρασί πίσω απ’ τα σφαλισμένα μου μάτια , και  άλλοτε με πλησιάζουν και ξαναπομακρύνονται , και πέφτουν απ’ τα ουράνια και ξανασηκώνονται , και λειώνουν μπροστά μου και ξαναγεννιούνται , για να αποδομηθούν και πάλι και να κομματιαστούν σε χίλια θρύψαλα , που σκορπίζονται γύρω μου σαν χιόνι , σαν τρελός χαρτοπόλεμος , σαν σπίθες από έκρηξη ηφαιστείου …. Αυτές … οι μεγάλες , από καρδιάς , γλυκές , μαγικές … χριστουγεννιάτικες ευχές μου …

Απόψε φίλοι μου , ό, τι κι αν κάνετε , όπως κι αν περάσετε , με όποιον κι αν βρεθείτε , όταν θα μείνετε πια μόνοι μέσα στην Άγια Μαγική Νύχτα , … σφαλίστε σφιχτά τα βλέφαρα και κάντε μία ευχή … Μην το πολυσκεφτείτε … Ξεχάστε τις λογικές και τις φιλοσοφίες … Απαρνηθείτε τον «μεγάλο» σας εαυτό και … ταξιδέψτε στο όνειρο … στο φως … στην ελπίδα .

 

ΣΤΗΝ ΑΚΡΟΘΑΛΑΣΣΙΑ (μία … άποψη…)

 

Η γιαγιαΛενιώ η Γραμμούσταινα στα 87 της χρόνια , αξιώθηκε να πάει ταξίδι μακρινό και για πρώτη φορά στη ζωή της να δει την … θάλασσα .

Καλοκαίρι του 1974 , λίγο πριν την Μεταπολίτευση . Βλαχοχώρια της Πίνδου …

Συγκεκριμμένα , ο εγγονός της συχωρεμένης της αδερφής της , ο Σάκης (που δεν «έβγαινε» από το Αθανάσιος -Θανάσης-Θανασάκης-Σάκης , αλλά από το Αρσάκης) , γεωπόνος στο επάγγελμα , παντρεμένος με τρία παιδιά και κάτοικος Θεσσαλονίκης , φεύγοντας από το χωριό , μετά από ολιγοήμερες διακοπές με την οικογένεια του , κατάφερε και πήρε την γιαγιαθειά του μαζί για κάποιες ημέρες . Στην διάρκεια αυτού του ταξιδιού , η γιαγιαΛενιώ , βρέθηκε και στην παραλία της Περαίας και αντίκρυσε για πρώτη (και τελευταία) φορά στη ζωή της την περίφημη … θάλασσα , πράγμα που δεν είχε αξιωθεί , καμιά από τις φίλες και συγγένισσες της , στο χωριό … εκεί πάνω στην Πίνδο .

Με την επιστροφή της στα … πάτρια , έγινε το επίκεντρο του ενδιαφέροντος από τον θηλυκό φιλικό της περίγυρο … Όλες οι ηλικιωμένες φίλες της την περιτριγύρισαν με μια και μοναδική απορία :

– Μαρή θεοσκουντηγμένη (που αξιώθηκε την Χάρη) , πε μας … πως είναι μαρή η … θάλασσα :

– Ε , τώρα … Τί να σας λέω ;… (έκανε και την δύσκολη) … Η θάλασσα , είναι ένα … πολύ νερό !

– Ε , πόσο πολύ ;;;

– Ίσα και με … εφτά γκιόλες … (μεγάλες λακκούβες που μάζευαν νερό για το πότισμα των γιδοπροβάτων) .

– Τόσο πολύ ;

– Τόσο … μπορεί κι ακόμα πιο πολύ … Εμένα όμως δεν μ’ άρεσε καθόλ’ η θάλασσα …

– Γιατί μαρή ; τί κακό είχε ;

– Να … ήταν και κατ’ κουρίτσια … ντιπ χαμένα και ντιπ … γκόλιαβα (γυμνά) , μόν’ με το συντρόφι (το βρακί) και γκλιούνταν (κυλιόντουσαν) μεσ’ στα χώματα σαν τις γρούνες (γουρούνες) , μια τα πίπκα , μια τα’ νάσκλα (μια μπρούμιτα και μια ανάσκελα) … Και ‘γω πάγαινα σαπάν τους (από πάνω τους) και τσ’ μούντζωνα ναααα με τα δυομ’ τα χέργια . Κι ο Σακ’ ς (ο Σάκης) με χούγιαζε «Μη θειάκα (θεία) μουντζών’ς τα κουρίτσια , θα ‘θμώκουν (θα θυμώσουν)» … «Μα γιέ’μ , δεν τηράς τί φτιάνουν , που γκλιούνται μες στα χώματα ;… Μήτε τ’ Τζάρα η γομάρα (η γαϊδούρα) που είναι και τρελλή δεν φκιάν’ έτσ’ …» … «Μα θειάκα , δεν είναι χώματα … άμμος είναι . Και τα κουρίτσια φτιάνουν … ηλιοθεραπεία» … «Τί  είν’ τούτο το … «ηλιοθεραπεία»  γιε’μ ; που πρέπ’ να του φτιάνουν και με το συντρόφι μόνο ;» … «Για να … μαυρίσουν θειά απ’ τουν ήλιο» … «Ούιιιιι μοίρα’ μ κακιά … Πάει ου κόσμους … χάλασε ντιπ για ντιπ … Γι αυτό βρέχει συνέχεια και χαλάν τα αμπέλια (το χωριό ήταν καθαρά οινοπαραγωγό) . Μας χαστουκάει ο Θεός . Εμείς μια ζωή στ’ αμπέλι με το φακιόλι (το μαντήλι) μέχρι χαμηλά στα μάτια , μην και μας ιδεί ου ήλιος και μας μαυρίσ’ και δαύτα τα χαμένα να … μαυρίσουν  ‘λόσωμα … Ούιιιι … Ντιπ καλά δεν πέρασα … Ντιπ δεν μ’  άρεσε η θάλασσα» …

 

ΤΑ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΥΜΕΝΑΙΟΥ … (κοινώς τα … γαμησιάτικα)

Ok … ok … το παραδέχομαι ότι χρησιμοποίησα έναν κάπως … «πιασάρικο» τίτλο , εκ του πονηρού . Για να κάνετε δηλαδή και ένα «κλικ» παραπάνω , νομίζοντας πως θα παρουσιάσω την τρίτη (μετά την Τζούλια και την Ντούβλη) εκδοχή του … «τί σου κάνω μάνα μου»…

Κάνοντας όμως ένα «κλικ» παραπάνω , απλά θα μάθετε , ποιά σε γενικές γραμμές , ήταν η γνώμη των ανιόντων μας (των πολύ παλιών ανιόντων μας) , για τον … γάμο .

Ιδού λοιπόν :

«Γάμους ευτελείς ποιού» , έλεγε ο Χίλων ο Λακεδαιμόνιος (πολιτικός, νομοθέτης, φιλόσοφος και ελεγειακός ποιητής) , υπονοώντας φυσικά , ότι πρέπει να προτιμάει κανείς τον ολιγοδάπανο και ταπεινό γάμο , τον χωρίς επίδειξη και εξεζητημένη πολυτέλεια .

«Γαμείν εκ των ομοίων . Εάν γαρ εκ των κρειττόνων, δεσπότας , ου συγγενείς κτήση» , δήλωνε ο Κλεόβουλος ο Ρόδιος (τύραννος της Λίνδου, ένας από τους «επτά σοφούς» της αρχαίας Ελλάδας – 6ος π.Χ. αιώνας) , δηλαδή : Να παντρεύεσαι γυναίκα από την ίδια κοινωνική με εσένα τάξη , γιατί αν συμπεθεριάσεις με ανώτερους από σένα , δεν θα αποκτήσεις συγγενείς , αλλά … αφεντικά .

«Την δε μάλιστα γαμείν , ή τις σέθεν εγγύθι ναίει , πάντα μαλ’ αμφίς ιδών , μη γείτοσι χάρματα γένης» … προειδοποιούσε ο Ησίοδος (ο δεύτερος σε σπουδαιότητα αρχαίος ποιητής μετά τον Όμηρο) στα «Έργα και ημέρες» . Δηλαδή , να παντρεύεσαι εκείνη που κατοικεί κοντά σου (και όχι στου διαόλου την μάνα) και που μπορείς να ελέγξεις όλα τα σχετικά μ’ αυτήν για να μην γίνεις με τον γάμο σου η … χλεύη των γειτόνων σου… Με άλλα λόγια «Παπούτσι από τον τόπο σου …»

«Μήτε των πλούτω διαθρυπτομένων μήτε των γένει μεγαλυνομένων όντα χερνήταν εραστεύσαι γάμων» … επέμενε ο Αισχύλος στον «Προμηθέα Δεσμώτη» . δηλ. Ο … χειρώνακτας , δεν πρέπει να επιθυμεί να συγγενέψει μέσω ενός γάμου , με πλούσιους και αρχοντικής καταγωγής ανθρώπους … Τέλος πάντων … λίγο ρατσιστικό το βρίσκω αυτό , αλλά , μεγάλος ο Ποιητής και δύσκολο να του αντιμιλήσεις … Άλλωστε , ίσως να εννοούσε ότι δεν πρέπει να χρησιμοποιείς έναν γάμο σαν μέσο για να μπεις σε μια άλλη τάξη ανθρώπων .

Ακούστε τώρα τί … «γαμησιάτικα»  ξεστόμισε και ο Μένανδρος  (Αθηναίος κωμικός ποιητής, ο σημαντικότερος της νέας Αττικής κωμωδίας και ο θεμελιωτής της) :  «Γάμει δε μη την προίκαν αλλά την γυναίκα» (= να μην παντρεύεσαι την προίκα αλλά την γυναίκα) … «Γαμείν ο μέλλων , εις μετάνοιας έρχεται» (= ο σκεπτόμενος να παντρευτεί , έχει αρχίσει ήδη να μετανοεί) … «Το γαμείν εάν τις την αλήθειαν σκοπή , κακόν μεν εστίν , αλλά αναγκαίον κακόν» (= Ο γάμος , αν κανείς θέλει να εξετάζει την αλήθεια , είναι … κακό πράγμα , αλλά αναγκαίο κακό) .

Αλλά και ο Θαλής ο Μιλήσιος , φαίνεται ότι ήταν εναντίον του γάμου . Στην μητέρα του η οποία τον παρώτρυνε να παντρευτεί (αχ , αιώνια Ελληνίδα μάνα) , όταν μεν ήταν νέος , έλεγε : «ουδέπω καιρός» (=δεν είναι ακόμα καιρός) , και όταν γέρασε : «Ουκέτι καιρός» (= δεν έχω πλέον καιρό) ….

——————————————————–

—————————————————————-

Με τούτα και με εκείνα όμως , θυμήθηκα και τα δικά μου … «γαμησιάτικα» και μου είναι αδύνατον να κλείσω αυτή την ανάρτηση , χωρίς να αναφέρω και ένα μικρό περιστατικό από τον δικό μου γάμο :

Ο πατέρας μου (το έχω ξαναπει αυτό) ήταν ένας άνθρωπος , που ποτέ του δεν προσαρμόσθηκε με την Νεοελληνική πραγματικότητα , αλλά ήταν και  φοβερά ευαίσθητος και με αίσθηση του χιούμορ) . Στον γάμο μου λοιπόν (ήμουν και το μοναχοπαίδι του) ενώ είχε τρελλή χαρά που με … πάντρευε , εν τούτοις όταν ήρθε η ώρα να μας χαιρετήσει , αντιλήφθηκα ότι ήταν … δακρυσμένος και σχεδόν μυξόκλαιγε την ώρα που με φιλούσε . Τότε λοιπόν βρήκα την ευκαιρία και του ψιθύρισα συγχισμένη :
– Τί συμβαίνει καλέ μπαμπά ;… γιατί κλαις ;
… για να πάρω την περίφημη απάντηση του που με έκανε να χαχανίσω ξεδιάντροπα … νύφη πράμμα :
– Τίποτα δεν συμβαίνει σε μένα Άννιτσκα … Μια χαρά είμαι εγώ . Αλλά συγκινήθηκα βρε παιδάκι μου με την … πεθερά σου … Κάτι φοβερό πρέπει να της συμβαίνει της καημένης , γιατί από την ώρα που άρχισε ο γάμος , δεν έπαψε να κλαίει …
(Ο αγαπημένος της γιος , γαρ)  .

.

—————————————

 

… στις κορυφογραμμές της Πίνδου … 25η Μαρτίου 1974

Εντάξει … Η Πίνδος , δεν … «δένει» και τόσο με την Εθνεγερσία της 25ης Μαρτίου … Αλλά , τί να κάνουμε ;… Εγώ αυτήν έχω και γι αυτήν θα σας μιλήσω φέτος σαν αφιέρωμα στην ημέρα .

Και όπως … είθισται σ’ αυτό το ιστολόγιο , θα σας μιλήσω για το αγαπημένο μου θέμα … Τον υπέροχο Εαυτό μου και τις … δεξιότητες του . Συγκεκριμένα θα σας μιλήσω για το … σκηνογραφικό μου ντεμπούτο σε … επίσημη θεατρική παράσταση .

«Ανέβηκα» για πρώτη φορά στο χωριό (όπου θα έκανα το Αγροτικό μου) , αρχές του Φλεβάρη του ’74 και το πρώτο που αντιλήφθηκα ήταν , ότι αν δεν … οργανωνόμουν , θα … πέθαινα από το κρύο (παιδί αστικής οικογένειας) , την πείνα (καλομαθημένο μοναχοπαίδι , που δεν είχε μάθει ούτε γάλα να ζεσταίνει , μέχρι τότε) και την … μοναξιά . Για το κρύο , γρήγορα βρήκα σαν λύση του γείτονες μου , που με ιδιαίτερη προθυμία μου κουβαλούσαν και μου «στέγνωναν» τα ξύλα , με προμήθευαν με καλής ποιότητας δαδί , και μου άναβαν και την ξυλόσομπα το πρωί φροντίζοντας την φωτιά της και για όσο έλειπα σε δουλειές ή σε χαβαλέ (που ήταν και το πιο συνηθισμένο) . Για το φαγητό , … μια από τα ίδια … Απλά δηλαδή δεχόμουν τις προσκλήσεις για το μεσημεριανό γεύμα και το βράδυ παίζοντας … πρέφα στο καφενείο , επειδή με άφηναν πάντα να κερδίζω , μου κερνούσαν και τα πρώτα τσίπουρα με μεζέ … (τα δεύτερα τα κερνούσα εγώ , και πάει λέγοντας) . Για την παρέα … είχα τον Λευτέρη , τον δάσκαλο του χωριού , κι αυτό , γιατί ήμασταν οι μόνοι … νεολαίοι κάτοικοι του χωριού  (αμέσως μετά από εμάς , ήσαν τα 23 παιδάκια του μονοθέσιου , 6τάξιου όμως Δημοτικού Σχολείου) . Όπως ήταν φυσικό , ο Λευτέρης … με ερωτεύθηκε μέσα στην πρώτη εβδομάδα της συναναστροφής  μας και αυτό ήταν βέβαια ένα κάποιο εμπόδιο στην ομαλή εξέλιξη της … παρέας μας , αλλά προκειμένου να πεθάνουμε και οι δυό από … πλήξη , το βάλαμε το πρόβλημα στην μπάντα και συνεχίσαμε την παρέα μας . Εγώ δεν είχα πολλή δουλειά (όλοι ήσαν σχετικά υγιείς σε εκείνο το υψόμετρο) σε αντίθεση με τον Λευτέρη , που είχε (πολλή δουλειά) … 23 παιδάκια απ’ όλες τις τάξεις του Δημοτικού συν τις δυο νήπιες ξαδέρφες , που όλη την ημέρα έκλαιγαν έξω από το σχολείο , μέχρι που αναγκάστηκε να τις βάλει στην σχολική δύναμη κι αυτές . Άρχισα να πηγαίνω καθημερινά στο σχολείο , βασικά για να απασχολώ τις μικρές (κάτι σαν … νηπιαγωγός ένα πράμμα) , αλλά κατέληξα να γίνω η δεύτερη δασκάλα του χωριού . Το καθημερινό 6ωρο , έγινε 8ωρο και δεκάωρο καμιά φορά γιατί τα μικρά διψούσαν για τα … «μοντέρνα» μαθήματα που τους δίδασκα , δηλαδή , Αγγλικά (μάλιστα) , διάσπαση του ατόμου (εκλαϊκευμένη) πρώτες βοήθειες , αστρονομία , πως να γράφουν επιστολές και άλλα έγγραφα , σολ-φέζ , πινγκ-πονγκ , ζωγραφική … Αυτό το τελευταίο , ήταν και η αιτία , της πρώτης μου σκηνογραφικής δουλειάς .

Πλησίαζε η γιορτή της 25ης Μαρτίου και τα παιδιά γύρευαν… γιορτή και μάλιστα θέατρο (είχα φροντίσει να τους το διδάξω το θέατρο στα … αυτοσχέδια απογευματινά φροντιστήρια ) . Είχαν τις στολές (απ’ τις γιαγιάδες και παπούδες) , είχαν τα … όπλα (εντάξει … δεν ήσαν καριοφύλλια , αλλά ήσαν όπλα) , είχαν διάθεση … είχαν περιέργεια … είχαν φιλοδοξίες και θεατρικές ματαιοδοξίες , αλλά … Αλλά , δεν είχαν … σκηνικά .

Εντάξει … Δεν χρειάστηκα και πολλά παρακάλια από τους μικρούς επίδοξους ηθοποιούς . Άλλωστε με γαργαλούσε κι εμένα ο … θεατρόφιλος μου οίστρος … Μια ασθενική διαμαρτυρία του δάσκαλου («μη ρε Άννα , θα είναι μπελάς» ) την αντιπαρήλθα και έτσι πιάσαμε όλοι δουλειά . Ο Λευτέρης βρήκε τα …»θεατρικά έργα» , τα σκετς , και τις εικόνες που θα παρουσίαζαν και ανέλαβε και την σκηνοθεσία . Μοίρασε ρόλους (καλά … εκεί έγινε το κάτσε καλά από καυγάδες και μαλλιοτράβηγμα και αναγκάστηκα πολλές φορές να απειλήσω με αποχώριση για να πάψουν) και εγώ , ανέλαβα τα …»σκηνικά» .

– Θα με βοηθήσετε , όμως , μάγκες … (είπα … και επί δύο εβδομάδες … ζωγραφίζαμε , μέχρι αργά το βράδυ … )

Τα σκηνικά , ήσαν όλα κι όλα  …τέσσερα .

Το πρώτο παρίστανε το εσωτερικό ενός φτωχικού αγροτικού σπιτιού , με το τζάκι του , με τις γκαζόλαμπες , τα πορτρέτα των μουστακαλήδων προγόνων στον τοίχο , τα αγριολούλουδα στο βάζο και το εικονοστάσι με το καντήλι του (τα παιδιά γύρεψαν να κρεμάσουμε αληθινό αναμμένο καντήλι , αλλά τους τρόμαξα με το ότι κινδύνευε το … σκηνικό από φωτιά , και έτσι … έβγαλαν τον σκασμό) .

Το δεύτερο , παρίστανε μια πλαγιά βουνού , με τα χορτάρια , τα λουλούδια , τα συννεφάκια , τον γαλανό ουρανό και … έναν οβελία να ξεροψήνεται σε μια γωνιά , γιατί ο Γιώργος του Ηλία , που ο μπαμπάς του «έλειπε» χρόνια σε ταξίδι (εξορία στην Γυάρο ήταν) δήλωσε πολύ σοβαρά , ότι όλοι εκείνη την εποχή , ήσαν … κατσικοκλέφτες και δεν θέλησα να του χαλάσω χατήρι του … «ορφανού»

Το τρίτο , παρίστανε … εσωτερικό Εκκλησίας (ήτανε βλέπετε και ο Ευαγγελισμός στην μέση) με τα καντήλια και τα εικονίσματα και την Αγία Τράπεζα  και με βιτρώ (! ) παράθυρα που έμπαζαν μέσα τον ήλιο … Η Φροσούλα όμως του Μάρκου , έσπειρε ζιζάνια , πως η εκκλησία , έπρεπε να είναι … Εβραίικη και λάθος βάλαμε Σταυρούς και Δισκοπότηρα (μού’ ρθε να ξεραθώ στο γέλιο όταν αντιλήφθηκα το λάθος μου) , αλλά ο δάσκαλος (που τα είχε ψιλοβαρεθεί όλα αυτά) , την κατακεραύνωσε με το περίφημο «Η Παναγία , δεν είναι … Εβραία ασεβέστατη … αυτό δα μας έλειπε …»  , ζωγράφισα κι εγώ μια … επτάφωτη λυχνία , πάνω στην Αγία Τράπεζα και η υπόθεση έληξε , με λίγα κλάμματα βέβαια της Φροσούλας , αλλά … ποιός της έδινε σημασία …

Το τέταρτο , ήταν μια αναπαράσταση του … κρυφού σχολειού … Ήταν και το πιο εύκολο γιατί ήτανε τόσο … σκοτεινό , που τελείωσε γρήγορα … Στην εύλογη απορία των μικρών «Παπά , δεν θα βάλεις ;»  αντέταξα το περίφημο «Να πείτε του παπά-Βλάση να έρθει να καθήσει για λίγο ακίνητος» , αλλά τα παιδιά που δεν τον χώνευαν γιατί όλο τους επιφόρτιζε με αγγαρίες , το μετάνοιωσαν και έστρεξαν να … μην φαίνεται ο παπάς μέσα στο μαύρο σκοτάδι , παρά μόνο το βιβλίο που κρατούσε .

Μια … αναιμική πρόταση , να κάνουμε και σκηνικό – καράβι , για να βάλουμε και σκηνές με τον Κανάρη και την Μπουμπουλίνα , έπεσε στο κενό γιατί θεώρησα πως ήταν πολύ δύσκολο να ζωγραφίσω καράβια … Είπα και μια δικαιολογία , πως δεν έχουμε κάποιο σκετς με θαλάσσιους ήρωες του ’21 … αγριοκοίταξα και τον δάσκαλο , μην αμολήσει καμιά εξυπνάδα και έτσι … «κλείσαμε» στα 4 (τέσσερα) .

Μια χαρά θα ήταν …

……………………………………..

Η γιορτή τελικά , είχε μεγάλη επιτυχία . Αν εξαιρέσεις κάποιους μικροκαυγάδες , ψιλοζήλειες , και πισωμαχαιρώματα (από τους γονείς των μικρών «καλλιτεχνών» μας) , όλα τα άλλα κύλησαν αίσια και με τον σχετικό ενθουσιασμό , που ταιριάζει και με την ημέρα) . Τα «σκηνικά» , είχαν την τιμητική τους και όλοι , μα όλοι , σχολίασαν , πως σ’ αυτά οφειλόταν η πιό μεγάλη επιτυχία , που είχε η σχολική γιορτή … ever …

Στο τέλος βγάλαμε και όλοι μαζεμένοι μια αναμνηστική της γιορτής φωτογραφία :

… και συνοδέψαμε τον Γιαννούλη του Μένιου , που τραγούδησε τό :

… τόσο όμορφα πάνω στην Βυζαντινή κλίμακα , που ακόμα κι ο στριμμένος ο παπα-Βλάσης βλαστήμησε , που είχε ξεχάσει να πάρει μαζί του το … θυμιατό («… ω, ρε ζαγάρια , σαν σε Θεία Λειτουργία , τραγουδάτε» ) .

===========================================

Η επόμενη φωτογραφία , είναι από το σχολείο του χωριού , (όπου και έγινε η γιορτή εκείνη) , … όπως είναι σήμερα …

Όμορφη … δε λέω , αλλά … Αλλά , εκείνη η μικρή σκηνή-εξέδρα στο προαύλιο για ποιήματα και εκφωνήσεις λόγων … πόσο φτωχή και «φτηνή» μου φάνηκε … Χωρίς σκηνικά , χωρίς «χρώμα» ,  χωρίς παλμό , γιατί … ΔΕΝ χρησιμοποιείται πια από παιδιά … γιατί ΔΕΝ υπάρχουν πια παιδιά στο σχολείο του χωριού … Υπάρχει μόνο … χειμερινός τουρισμός , και πανσιόν , και ταβέρνες , και SUV για … «Πίνδου ανάβασις» , και mountain-bicycle , και καγιάκ στο ποτάμι και μια … ΜΕΓΑΛΗ … πολύ μεγάλη απαξίωση κάθε γνήσιου και παλιού και αθώου και …

……………………………………………

… Όσο για το τί απέγιναν τα «σκηνικά» που ζωγραφίσαμε για την γιορτή της 25ης Μαρτίου του 1974 , θα σας το πω μια άλλη φορά , σε ένα άλλο ποστ , γιατί ήδη , με έχουν πάρει τα … «ζουμιά» και εκτός που χαλάω τα παροιμιώδους ομορφιάς , υπέροχα μάτια μου , κινδυνεύω και από καμιά … ηλεκτροπληξία , έτσι όπως κλαίω , πάνω από ένα πληκτρολόγιο …

.

.

.

Χρόνια μας πολλά .

 

21 ΜΑΡΤΗ … μια ακόμα ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ …

Τον Βέργο , τον γνώρισα την Άνοιξη του 1974 . 35 χρόνων , και με μυαλό 7χρονου παιδιού , είχε τόσο ενθουσιασμό μέσα του , που ήθελες δεν ήθελες στον διοχέτευε και σε σένα ….  Τον είχε επιφορτίσει ο Κοινοτάρχης του όμορου με το Αγροτικό Ιατρείο μου , χωριού , να  … φροντίζει να περνάω καλά , κάθε Τετάρτη που επισκεπτόμουν το χωριό τους για τακτικό ιατρείο . Αναβε την ξυλόσομπα από νωρίς , καθάριζε τον χώρο του Κοινοτικού Γραφείου (εκεί στεγάζονταν το ιατρείο του χωριού) , έφτιαχνε καφέδες και μου τους σέρβιρε μαζί με κομμάτια από τσουκνιδόπιτα ή  «γκουμούλια» (τοπικό γλυκό με σιμιγδάλι και πετιμέζι) … που όταν κάποτε τον ρώτησα «Πού τα βρίσκεις όλα αυτά βρε Βέργο ;» , πήρα την χαμογελαστή και αφοπλιστική απάντηση : «Τα κλέβω από του Μπαρμπα-τσέλιγκα» ….

Ο Βέργος  όμως , έκανε (για μένα) και πράγματα … δικής του έμπνευσης , χωρίς δηλαδή να τον έχει επιφορτίσει , υποχρεώσει , ή συμβουλέψει κανείς . Όπως πχ , να έρχεται μαζί μου όπου κι αν πήγαινα μέσα στο χωριό του , στα σπίτια πχ για να δω κανέναν άρρωστο , στο σπίτι του Μπαρμπα-τσέλιγκα όπου μου έκαναν και το μεσημεριανό τραπέζι η οικογένεια του … τοπικού άρχοντα , ή στο καφενείο του χωριού όπου περιμένοντας το τοπικό λεωφορείο που θα με ξαναγύριζε στην βάση μου , έπινα και κανένα «διπλοβγαλμένο»  τσίπουρο , με μεζέ … καυτερά στραγάλια . Ερχόταν το κατόπι μου , ελαφρά σκυμένος και κρατώντας πάντα την άκρη απ’ το πανωφόρι μου, που το άφηνε μόνο όταν καθόμουν σε καρέκλα , ή εξέταζα άρρωστο .

– Ρε Βέργο , γιατί έρχεσαι όπου πάω το κατόπι μου  (τον ρώτησα κάποτε)

– Για να σε προσέχω , μη σε γαυγίσει κανένα ζαγάρι , μη σε φάει καμιά ξεστρατισμένη … αρκούδα , ή μη σε γ@…ει  κανένας … λωλοβουρλισμένος παλαλός …

– ‘Εχει και τέτοιους το χωριό ; (τον πείραζα)

– Αμ πως δεν έχει … Απ’ όλα τα «φρούτα» έχει το χωριό μας … Μην τηράς που εγώ είμαι μυαλωμένος και σ’ αγαπάω και μια μέρα , όταν θα μεγαλώσω θα σε παντρευτώ …

– Μα … είμαι ήδη αρραβωνιασμένη (του αντιγύριζα γελώντας)

– Μη χαλιέσαι … Όλοι κάνουμε λάθη . Όταν θα μεγαλώσεις , θα του δώσεις δρόμο . Κι αν δεν φύγει , δεν πειράζει … Θα … τον παντρευτώ κι αυτόν . Αφού τον αγαπάς , μάλλον θά’ ναι καλός άνθρωπος …

Εκείνο όμως που μ’ έκανε κυριολεκτικά να τον λατρεύω , ήταν το ότι κάθε Τετάρτη που ανέβαινα στο χωριό του , έβγαινε έξω απ’ το χωριό και σκαρφάλωνε σε έναν βράχο απ’ όπου είχε περίοπτη θέα και μόλις αντιλαμβανόταν το αυτοσχέδιο τοπικό λεωφορείο (φορτηγό ήταν που το μετέτρεψαν με τέντες και ξύλινους πάγκους σε λεωφορείο) να ανηφορίζει αγκομαχώντας μέσα στις σκόνες , ή τις λάσπες , ή τα χιόνια προς το χωριό , κουβαλώντας τον … πολύτιμο «γιατρό» , έτρεχε (όσο μπορούσε να τρέξει , γιατί ήταν και λίγο βραδυκίνητος) στο Κοινοτικό Γραφείο όπου και θα κατέλυα και έβαζε μπρος το γραμμόφωνο να παίζει στην διαπασών από τα τεράστια μεγάφωνα τα «σκαρφαλωμένα» στα πλατάνια της πλατείας του χωριού το :

.

Ο Βέργος είχε γεννηθεί πριν 35 χρόνια , με την χρωματοσωμική ανωμαλία «Τρισωμία του 21» , ή Σύνδρομο Down , ή … όπως  απλά (και αδόκιμα) την λέμε  Μογγολοειδή Ιδιωτεία . Ήταν δηλαδή ένα «Μογγολάκι» , με πνευματική ανάπτυξη 7χρονου παιδιού , ορφανός (οι γονείς του , μετανάστες στην Γερμανία , είχαν σκοτωθεί πριν πολλά χρόνια στα ξένα) και μεγάλωνε στα χέρια γηραιών συγγενισσών .

Το Φθινόπωρο του ’74 , αμέσως μετά την Μεταπολίτευση , εκμεταλλευόμενη έναν νεόκοπο Νόμο για συνταξιοδότηση αναπήρων , κατάφερα (μέχρι και … ραντεβού με τον Νομίατρο που με γούσταρε , βγήκα – μη σας πάει το μυαλό σε τίποτα … άγρια πράγματα … το ραντεβού ένα γεύμα συνοδευόμενο και από καφέ ήταν, προκειμένου να το πετύχω) να … τον βγάλω ανάπηρο και να πάρει την σύνταξη των … 200 δραχμών μηνιαίως .

7  χρόνια μετά , έμαθα ότι βαρέθηκε να παίρνει την (σχεδόν παράνομη) αναπηρική του σύνταξη και αποφάσισε να καταγεί στην … χορεία των Αγγέλων , εκεί δηλαδή που δικαιωματικά , ανήκε πάντα .

Σαν αιτία θανάτου , αναγράφηκε στο πιστοποιητικό του , η … «καρδιακή … ανεπάρκεια» …

Δεν το χώνεψα ποτέ μου … Ανεπαρκής η καρδούλα του Βέργου ;… Αν είναι δυνατόν !…

======================================

Πριν λίγες ημέρες διαβάζοντας στο «Χαμομηλάκι» , ότι η 21η του Μάρτη , είναι η Παγκόσμια ημέρα η αφιερωμένη στο σύνδρομο Down , αποφάσισα να γράψω αυτό το ποστ …

Χθες , έμαθα πως η 21η Μάρτη , είναι επίσης η Παγκόσμια ημέρα κατά του Ρατσισμού …(«Δεν πειράζει» , είπα … «εγώ θα γράψω για τον Βέργο , το «μογγολάκι»  ) .

Καθώς το έγραφα , κάποιος , μου θύμισε πως η 21η του Μάρτη , είναι η Παγκόσμια ημέρα της Ποίησης και μου τόνισε με έναν ελαφρό σαρκασμό :

– Τί γράφεις βρε Σίλια ;… μπα στο καλό σου … Κανονικά έπρεπε γι αυτή την ημέρα , να γράψεις ένα … ποίημα .

– Μα , ποίημα έγραψα , (απάντησα )… Ποίημα για κάποιον που θα αγαπάω πάντα .