ΜΙΑ… ΣΠΟΥΔΑΙΑ ΑΦΙΕΡΩΣΗ

Υπάρχει στην βιβλιοθήκη μου, ένα βιβλιαράκι (λέω «βιβλιαράκι», γιατί είναι μικρό), στο οποίο προστρέχω όταν το αίσθημα εκτίμησης προς τον εαυτό μου, κάνει… «κοιλιά». Πρόκειται για το «ΓΡΑΜΜΑΤΑ Σ’ ΕΝΑ ΝΕΟ ΠΟΙΗΤΗ» του Rainer Maria Rilke. Και προστρέχω σ’ αυτό, όχι γιατί η ποίηση του Ρίλκε, ανεβάζει την αυτοεκτίμηση μου, αλλά για την αφιέρωση που μου έγραψε αυτός που μου το χάρισε. Μου το χάρισε ένας πολύ σπουδαίος (κατά την γνώμη και τα γούστα μου) άνθρωπος και μου έγραψε και μια υπέροχη αφιέρωση με λόγια τόσο όμορφα, που προστρέχω εκεί (στην αφιέρωση) όταν το ηθικό μου είναι πεσμένο και η αυτοεκτίμηση μου (είπαμε) «κάνει κοιλιά».
Για πείτε μου… άδικο έχω?
.

 

ΤΟ… ΟΝΕΙΡΟ

Αργά το απόγευμα, γύρω στις εξίμισυ, βλέποντας μια ηλίθια ταινία κατασκοπείας (απ’ αυτές που δεν καταλαβαίνω τί και γιατί γίνεται και ποιος είναι ποιος και γιατί είναι αυτός που είναι)… δεν ξέρω πως και γιατί… με πήρε ο ύπνος…
Κλειστές οι βαριές κουρτίνες του καθιστικού, δροσιά από το κλιματιστικό, ησυχία (είχα προφτάσει και έκλεισα την TV) , με μόνο ήχο το απαλό γουργούρισμα του Ιγκόρ, που κοιμόταν στα πόδια μου… αφέθηκα να βουλιάξω στην τρυφερή αγκαλιά του νεαρού… Μορφέα. (το μυαλό μου… εκεί, εκείειειειεί… 🙂 )
Και εκεί, βουλιάζοντας, ήρθε το… όνειρο:
Είχαμε λέει εκλογές, γιατί ο πονηρός Πανούλης, βλέποντας στις δημοσκοπήσεις τον καταρρέοντα ΣΥΡΙΖΑ, αίρει την στήριξή του στον μικρό Αλέξη, πως και καλά, είναι προδότης για την σύνθετη ονομασία με τον όρο «Μακεδονία», στο γειτονικό μας κρατίδιο, παίρνειδυο-τρεις-πεντέξι ψήφους από την Χρυσαυγή, άλλους πεντέξι-εκατό από ΝΔ σφόδρα δυσαρεστημένους από τα… γουρλωτά μάτια του Κούλη και… ω του θαύματος, συμπληρώνει ένα 3,00001% και μπαίνει στην Βουλή. Στο μεταξύ, ο Κούλης, πρώτος μεν αλλά χωρίς αυτοδυναμία, με το ΠΟΤΑΜΙ να τον φτύνει (γύρω στο 1,50% το ΠΟΤΑΜΙ και δεν μπαίνει στην Βουλή, αλλά τον… φτύνει -έτσι είναι τα όνειρα αγάπες μου… δεν ξέρουν Μαθηματικά), με την Φώφη να λέει, «δεν έχω εγώ μυαλό για συγκυβέρνηση, έχω τα νεύρα μου με την Ζορμπά και την Μαριλίζα τώρα), ο Λεβέντης αποτρελαμένος με το κάτω από το 3% που πήρε, ξαναβγαίνει στο γυαλί και καταριέται τον Μητσοτάκη να… καρκινιάσει (παλιά μου τέχνη κόσκινο), και όλοι… μα ΟΛΟΙ, να περιμένουν τί θα κάνει ο Κούλης για να γίνει πρωθυπουργός και ο Κούλης… συμπράττει με τον Πανούλη, βγαίνουν στο μπαλκόνι, αγκαλιά και φιλιούνται (μου φαίνεται στο στόμα και με γλώσσα, αλλά γι αυτό το τελευταίο, δεν είμαι και πολύ σίγουρη… ήταν το όνειρο προς το τέλος και δεν πρόσεχα και πολύ τις λεπτομέρειες), ο μπάρμπα Φώτης, εγκαταλείπει την πολιτική και ανοίγει εργαστήριο… φανουρόπιτας, ο Πολάκης παθαίνει εγκεφαλικό από το κακό του και δεν βρίσκει θέση σε Εντατική του ΕΣΥ και Υπουργός Πολιτισμού γίνεται η… Ραχήλ Μακρή (… η γνωστή από τα κάγκελα της ΕΡΤ)…
Ξύπνησα απότομα, λουσμένη στον ιδρώτα με τον πανικό, να μου τρώει τα σωθικά…
Από εκείνη την ώρα, ψάχνω για κανένα… Prozac, μπας και συνέλθω…
Μεγάλο Prozac… πολύ μεγάλο…
Και… μην μου πει κανένας, πως το μέγεθος δεν έχει σημασία.
Έχει και παραέχει…
😀🤣🤣😎😁

 

Η ΠΡΩΤΗ ΜΟΥ ΦΟΡΑ…

H πρώτη μου φορά…
Την θυμάμαι… Θυμάμαι πότε ακριβώς, και που…
Ήταν Κυριακή, 29 Ιουλίου του 1973, πρωί πρωί, γύρω στις 07.00 πμ, Θεσσαλονίκη, μέσα σε μια από τις διδακτικές αίθουσες του «Ευκλείδη». Ήμουν 24ων. Θυμάμαι πως κατά βάθος, επιθυμούσα κάτι άλλο, αλλά… δεν γινόταν αλλιώς… «Θα σφίξεις τα δόντια και θα το κάνεις» με είχε συμβουλέψει η μάνα μου και έτσι έκανα… Δεν έφυγα μετά την «πράξη». Έμεινα εκεί… καθισμένη σε μια καρέκλα, ανάμεσα σε άγνωστους σκυθρωπούς ανθρώπους ως αργά το βράδυ, χωρίς να φάω τίποτα… ούτε νερό δεν ήπια… Σαν να ήθελα να τιμωρήσω συμβολικά μ’ αυτόν τον τρόπο, τον εαυτό μου…
Πληρώθηκα κιόλας… 200 δραχμές, μείον κάτι κρατήσεις… 172…
Ακόμα μου καίνε τα χέρια… Όμως, 172 δραχμές, ήταν το φαγητό, μιας εβδομάδας…

——————————-
(Πρώτη φορά στην ζωή μου, ψήφισα, όταν έγινε το Δημοψήφισμα μεταβολής του πολιτεύματος σε προεδρευομένη δημοκρατία, του Παπαδόπουλου. Ήμουν και στην Εφορευτική Επιτροπή. Με είχε προτείνει, γι αυτήν την… «θέση», ένας δικαστικός, οικογενειακός φίλος του σπιτιού, που δούλευε η 70χρονη τότε μάνα μου σαν παραδουλεύτρα, για να μπορώ να σπουδάζω).
Αυτά.
Ή… μάλλον όχι μόνο αυτά… Κάτι ακόμα:
Τα μέλη της Εφορευτικής Επιτροπής, ψήφιζαν ως εξής: Ο επικεφαλής, έπαιρνε τα ψηφοδέλτια του Παπαδόπουλου, τα έκλεινε στον φάκελλο, και τα έριχνε στην κάλπη και τραβούσε και την γραμμή πάνω στο όνομα μας… μπροστά σε ένα σωρό φαντάρους και χωροφύλακες… Όχι πως δεν γινόταν και σε άλλους πολίτες αυτό, αλλά για μένα ήταν ντροπή, να βρίσκομαι εκεί για την πρώτη μου φορά και για 172 δραχμές…
Αλλά, είπαμε… 172 δραχμές, ήταν το φαγητό, μιας εβδομάδας…

———————————————–

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CF%88%CE%AE%CF%86%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%B1_%CF%84%CE%BF%CF%85_1973

 

ΘΕΛΩ ΤΗΝ ΑΝΟΙΞΗ ΜΟΥ ΠΙΣΩ …

CDS , ISDA ,  ΕΚΤ , spreads , ΔΝΤ , PSI , LTRO , ΑΕγχΠ , ΕΤΠΑ , ΕΓΤΠΕ ,  ευρωζώνη , δις , δανειολήπτες , επενδυτές , ομόλογα , επιτόκια , μονάδες βάσης ,  κρίση χρέους , Κομισιόν , EFSF , ESM , greek statistics , μνημόνιο 1 & 2 , Goldman Sachs , ΑΕΠ , δημοσιονομική κρίση ,  ανταλλαγή ομολόγων , Fitch , υποβάθμιση , CCC , εγγυήσεις , οίκοι αξιολόγησης ,  ιδιώτες πιστωτές , κλιμάκωση της κρίσης χρέους , επιλεκτική … άτακτη χρεοκοπία , μεσοπρόθεσμο , αναδιάρθρωση , euro … 

…………………………………………..
Τι είναι όλα αυτά ?…
Γιατί δεν τα καταλαβαίνω ? 

Πως «πλημμύρισαν» την Ζωή μου ?

Γιατί , φιμώνουν  , προπηλακίζουν , μαστιγώνουν , «ενδύουν χιτώνα» και «ακάνθινον στέφανον» , χλευάζουν και σταυρώνουν την … Άνοιξη μου ?…

Την αθώα , πανέμορφη Άνοιξή μου ?…

Γιατί ?….

.

———————————-

Θέλω την Άνοιξή μου πίσω . 
Εκείνη την Άνοιξη , που έζησα τόσα χρόνια , που την έμαθα , την αγάπησα , την περιμένω να με αγκαλιάσει και να με κανακέψει με τα «γλυκόλογα» της , τις μυρουδιές , τις γεύσεις , τα χάδια και τα ακούσματά της … Τις μνήμες της … Τις μουσικές της … Τα διδάγματα της … 
… Τους έρωτες της  …

.

——————————————-

Θέλω να … φύγετε …

Άσχημα παγανά , φρικιά , αερικά , στοιχειά , τελώνια παραμορφωμένα … Να φύγετε … θέλω να κλείσω τα μάτια μου , και όταν τα ανοίξω , να μην υπάρχετε πια . Στην θέση σας να είναι η Άνοιξη μου και … μόνον αυτή . 

Θέλω την Άνοιξή μου πίσω …

————————————————

Θέλω να ακούω τερετίσματα , θροΐσματα , γουργουρητά περιστεριών ,  κελαρύσματα ρυακιών … το βούισμα της μέλισσας … Θέλω να ακούσω τον λυγμό του κλαρίνου , να αντηχεί μέσα στην χαράδρα .

Θέλω να ξαναζήσω την αίσθηση εκείνη που έχεις όταν ξαπλώνεις πάνω στα χαμομήλια και προσπαθείς να κοιτάξεις τον ήλιο … Θέλω να θαμπώσουν τα μάτια μου απ’ τον μαρτιάτικο ήλιο …

Θέλω άσπρα συγνεφάκια να περνούν πάνω μου … Θέλω να ξανατρέξω ξεθεωμένη και να πέσω σε μια αγκαλιά … Θέλω να κρατήσω στην αγκαλιά μου , κάτι τρυφερό και αθώο …

Θέλω να φταρνιστώ τρελά απ’ τις μυρουδιές … Να πρηστούν και να κοκκινίσουν τα βλέφαρά μου από την γύρη που πλανιέται … Να δακρύσουν τα μάτια μου και όταν εκείνος με ρωτάει «γιατί κλαίς?» να απαντώ «δεν κλαίω … η Άνοιξη φταίει … πάντα την Άνοιξη , δακρύζω» …

Θέλω να φτιάξω ένα στεφάνι από κρινάκια και να το αποθέσω στα μαλλιά Της .

Θέλω να συνοδέψω σαν μέλος του πολυπρόσωπου θιάσου της , την θεά Αρμονία , την μάνα της Άνοιξης  και να γίνω ένα με τους τραγοπόδαρους Πάνες , τα ξωτικά και και τις Νηρηίδες …

Θέλω μέσα στην έναστρη κρύα (ακόμη) νύχτα της , να ψάλλω με ό, τι δύναμη αφήσατε στα πνευμόνια μου το «Ω γλυκύ μου Έαρ» …

.

——————————————-

Μα … πάνω απ’ όλα , θέλω να φύγετε … 

Να φύγετε …

Ούτε που ξέρω από που και γιατί ήρθατε … ξέρω όμως πως σας μισώ , γιατί «κλέψατε» την Άνοιξή μου …

Θέλω την Άνοιξη μου πίσω …

Φρικιά … ε, φρικιά …

 

 

 

ΚΑΤΕΥΟΔΙΟ

Ήταν Μάης του 1985 … στα τελευταία του (ο Μάης) , όταν ήρθες να μας «δεις» , στην μικρή επαρχιακή μας πόλη του Βορρά , όπου ζούσα τα τελευταία χρόνια . Ήρθες να μας «δεις» , στα πλαίσια της προεκλογικής εκστρατείας των εκλογών του Ιουνίου του ’85 .

Είπα να έρθω να σε ακούσω . Με γοήτευε πάντα ο Λόγος σου .  Χειμαρρώδης , γλαφυρός , αριστοτεχνικός , προσηνής , αποφθεγματικός , αναλυτικός και συνθετικός συνάμα ,… Πολύτιμος … Είπα να έρθω να σε ακούσω , για ακόμα έναν λόγο . Σε … λάτρευα . Ήσουν το ίνδαλμά μου , το πρότυπο μου , κάτι σαν είδωλο . Με ενέπνεες , με οδηγούσες , με γέμιζες ιδέες και ιδανικά , ήσουν για μένα δάσκαλος , κήρυκας , διαφωτιστής , φορέας ιδεών , παράδειγμα …

Είπα να πάρω και το … μωρό (τον μικρό μου γιο) μαζί μου . Ο καιρός ήταν καλός και θα διασκέδαζε με μια βόλτα στην πλατεία .

Το … μωρό … Με ανησυχούσε ο μικρός , που στον ενάμισυ χρόνο της ζωής του (ήταν περίπου 18 μηνών τότε) , δεν περπατούσε ακόμα . Τι σε γιατρούς το έτρεξα , τι γρίνιαξα , τι άγρυπνες νύχτες από αγωνία μην έχει τίποτα κακό , έζησα … Όλοι μου έλεγαν , πως δεν έχει τίποτα , απλά είναι λίγο … «τεμπέλης» και πολύ δισταχτικός , και πως θα έρθει η ώρα , που θα το αποφασίσει και θα τα καταφέρει να περπατήσει μόνος του …

Τον έβαλα λοιπόν στο καροτσάκι του , τον ασφάλισα πρόχειρα με τις ζώνες και κατηφορήσαμε για την πλατεία , όπου θα μιλούσες …. Όχι , δεν ήταν κατάμεστη η πλατεία . Στα μέρη αυτά , τότε , δεν ήσουν ιδιαίτερα γνωστός , αλλά εντάξει … είχε τον κόσμο της . Δεν στάθηκα μπροστά – μπροστά , γιατί είχα αργήσει λίγο …

Είπα να έρθω να σε ακούσω , αλλά και να σε δω , γιατί ποτέ δεν είχε τύχει να σε δω δια ζώσης , αλλά … δεν τα κατάφερα γιατί απλός , σεμνός , ένα με τους ανθρώπους της πλατείας , δεν χρησιμοποίησες κάποιο μπαλκόνι , ή κάποιο βάθρο , αλλά στάθηκες εκεί … απέναντι από τους ανθρώπους που ήρθαν να σε ακούσουν , ένας προς έναν , κοιτάζοντας τους στα μάτια , χωρίς δισταγμό , χωρίς αιδώ , χωρίς φόβο ή ντροπή , κάτι που θαρρώ , πως δεν ξαναείδα στη ζωή μου …

Και «ήρθε» ο Λόγος σου και «χάιδεψε τον Νου μου … Και ξεχάστηκα , και παρασύρθηκα , και αφαιρέθηκα , και «ταξίδεψα» και ούτε που κατάλαβα πως και πόση ώρα πέρασε , μα όταν σε κάποια στιγμή έρριξα το βλέμμα μου στο καροτσάκι μπροστά μου , το μωρό … δεν ήταν εκεί …

Απότομη κλιμάκωση του φόβου , από το απλό σκιάξιμο , μέχρι τον απόλυτο πανικό … Τι έγινε ;… Κάποιος είχε κλέψει το μωρό μου ;… Και πως δεν το είχα πάρει είδηση ;… Στον απόλυτο πανικό επάνω , στρογγυλοκάθησε και η απόλυτη ενοχή … Στριφογύρισα γύρω από τον εαυτό μου κανα δυό φορές και  «σάρωσα» τον γύρω χώρο και τα πρόσωπα αυτών που στεκόντουσαν πίσω μου … Τίποτα … Αδιαφορία και το μωρό μου … πουθενά . Στιγμές μόνο , λίγο πριν μου φύγει η «παγωμάρα» και αρχίσω τις υστερίες , πρόσεξα κάποιον χαμογελαστό μεσήλικα πίσω μου , που μου μου έδειχνε με το δάχτυλο … προς το μέρος σου … Ξαναγύρισα μπροστά και σπρώχνοντας και παραμερίζοντας τους ανθρώπους γύρω μου , έφτασα στο κενό των δυο-τριών μέτρων , που σε χώριζε από το ακροατήριο σου …

Τότε τον είδα τον μικρό μου , να προχωράει (σχεδόν να τρέχει) με μικρά ασταθή βήματα προς το μέρος σου . Φτάνοντάς σε , αρπάχτηκε από το παντελόνι σου , αιωρήθηκε ελαφρά , χάνοντας πια την ισορροπία του και λίγο πριν σωριαστεί κάτω , έσκυψες και … βρέθηκε στην αγκαλιά σου …

– Ποιανής … αφηρημένης μάνας , είναι αυτός ο … ΚουΚουές  Εσωτερικού ;…

Με είχες δει … Με κοίταζες και μου χαμογελούσες … 

– Δικός μου [μουρμούρισα , την ώρα που τον απίθωνες στην αγκαλιά μου] . Συγγνώμη … Αφαιρέθηκα … Έχασα την προσοχή μου … Παρασύρθηκα από τα λόγια σας … και δεν κατάλαβα για πότε έλυσε την ζώνη , σηκώθηκε , έφυγε και ήρθε ως εδώ … Άλλωστε , δεν περπατάει ακόμα … Δεν περπατούσε , ως τώρα ήθελα να πω … Ξεμυαλίστηκα …

Θαρρώ ότι … κοκκίνησες … Αλλά δεν είμαι σίγουρη … Μπορεί και να μου φάνηκε …

.

.

.

Καλή σου ώρα για εκεί , όπου ξεκίνησες να πας σήμερα το πρωί Λεωνίδα …

Καλή «θητεία» στις στρατιές των Αγγέλων , όπου «κατατάχτηκες» .

 

ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗ … αγάπη μου …

Το παρακάτω κείμενο , δεν είναι (φυσικά) δικό μου … Το έγραψε η Έλενα Ακρίτα  στο βιβλίο της “Τα φλου” , που πρωτοδημοσιεύτηκε από τις Εκδόσεις “Κάκτος” το 1990 . … Ωστόσο , το θυμήθηκα , όταν αποκλείστηκε η Εθνική μας , από το EURO του 2008 . Το θυμήθηκα και στην σημερινή επέτειο της Δημοκρατίας – Μεταπολίτευσης .

Το βιβλίο … το είχα ψιλοξεχάσει …

Τον θρίαμβο του EURO του 2004 , τον είχα ψιλοξεχάσει ….

Τον πρώιμο αποκλεισμό της Εθνικής μας από το EURO του 2008 , θα τον ξεχάσω γρήγορα …. Τι λέω ;… σχεδόν τον έχω ξεχάσει …

Την ….Μεταπολίτευση , ποτέ … Είναι που …. με πονάει … Είναι που την αγαπώ … Κατάλαβες ;

Σήμερα , κανένας δεν φώναξε για μας στις κερκίδες . Σήμερα τρυπώσαμε βιαστικοί και κάθιδροι στα αποδυτήρια , με τους ώμους σκυμένους , χωρίς να κοιταζόμαστε μεταξύ μας . Σήμερα τα φλας , δεν ήταν για μας .

Σήμερα , χάσαμε .

Κι όμως μπήκαμε ακμαίοι και φορμαρισμένοι και πανέτοιμοι στον αγωνιστικό χώρο . Πως την πατήσαμε έτσι , πως μας την έπαιξαν έτσι , αυτοί οι βόρειοι , ρόδινοι , ξανθοί αντίπαλοι – αυτοί οι αντίπαλοι που μπήκαν σαν φιλοξενούμενοι κι αγόρασαν το γήπεδο ; Που αρχίσαμε το ματς στην έδρα μας και το τελειώσαμε στη δική τους ;

Πως χάσαμε , πού χαθήκαμε , τί γίναμε εμείς , αυτή η τρομερή ενδεκάδα της Μεταπολίτευσης , των οραμάτων και των συνθημάτων ;

(Νύχτες στο Σύνταγμα κι εμείς παιδιά , με σημαιάκια “Ενωμένη Αριστερά” , χέρι-χέρι οι άλλοι στο μπαλκόνι , γροθιές σφιγμένες , πρόσωπα αναψοκοκκινισμένα , με την υπόσχεση χαραγμένη στο σχήμα του χαμόγελου , από το μεγάφωνο τα αντάρτικα , ένα αεράκι που λικνίζει τα πανό και υποσχέσεις πως όλα πια θ’ αλλάξουν , όλα θα διορθωθούν , ο αγώνας , παιδιά τώρα δικαιώνεται …) .

Πως γίνεται να χάνουμε σήμερα Κυριακή , εμείς οι παίκτες που βγήκαμε απ’ τα τσικό της ομάδας , που την ιδρώσαμε και την πιστέψαμε την φανέλα , από τότε , που δεν διαφημίζαμε χαλιά , γάλατα και ταξιδιωτικά γραφεία στο στήθος μας ;

(Σούρουπο στους δρόμους της Αθήνας , νεσκαφέ στο Μουσείο , πρωινά στο αμφιθέατρο , χαράματα στην Ομόνοια . Ο βασιλιάς χαμένος από χέρι , στα πεζοδρόμια , πατημένες προκυρήξεις , συζητήσεις χωρίς αρχή και τέλος , τσιτάτα , αφίσες με τον Τσε στα δώματα των πολυκατοικιών ….)

Κι όμως , είχαμε πει , πως θα νικήσουμε . Πως δεν φοβόμαστε κανέναν εμείς . Πως με την μπάλλα αγκαλιά , θα χυμήξουμε στην εστία του αντιπάλου και με μια υπέροχη κεφαλιά , θα σηκώσουμε το γήπεδο στο πόδι . Πως χάσαμε το ματς χωρίς καν να το καταλάβουμε ;

(Μεσημέρι στο αεροδρόμιο κι ένας ένας γυρίζανε οι “μεγάλοι” . Ο Καραμανλής , ο Ανδρέας , ο Μίκης . Άστραφτε η Συγγρού μες στο σκοτάδι , ένας λαός , χύμα στους δρόμους , χοροί έξω απ’ του Φιξ , σώπα όπου νά’ναι θα σημάνουν οι καμπάνες , κι οι ηγέτες χαμογελαστοί , να κουνάνε το χέρι , έννοια σας τώρα επιστρέψαμε , ο αγώνας τώρα δικαιώνεται….)

Γιατί χάσαμε τότε , σήμερα Κυριακή ; Γιατί ο … Αγώνας , δεν δικαιώθηκε ; Και τελικά , μιλούσαμε όλοι για τον ίδιο αγώνα ;

(Τώρα οι παλιοί φίλοι χάθηκαν . Οι μέρες οι παλιές έγιναν επετειακά στην τηλεόραση . Τα συνθήματα , τρύπωσαν σε κουτιά με συσκευασία δώρου . Τα πανό λειώσανε , οι αφίσες αντικαταστάθηκαν με πίνακες του Φασιανού , το Μουσείο άλλαξε , το νεσκαφέ μας πειράζει στα νεύρα , οι καταλήψεις , μας τη σπάνε , οι απεργίες , μας ενοχλούν .

Τώρα , γίναμε άλλοι . Είμαστε άλλοι . Άλλος , κι όχι εμείς , έζησε το παρελθόν μας . Άλλος , κι όχι εμείς , ξεχύθηκε -τότε- στους δρόμους ….)

Αυτή , την αντίπαλη ομάδα , εγώ δεν την ξέρω . Δεν ξέρω το ποδόσφαιρο που παίζουν , ούτε τους κανόνες , που εφαρμόζουν . Ξέρω μόνον , πως αυτοί , είναι οι Θεοί του 1988 (2004), κι αυτούς φωνάζει ο κόσμος στις κερκίδες .

Εμείς , μια κουρασμένη ενδεκάδα , προσπαθούμε όπως – όπως να υπερασπίσουμε την εστία μας , υποχωρούμε κακήν κακώς , ενώ εκείνοι προχωρούν , επελαύνουν , επιτίθενται , σουτάρουν και ….

Γκοοοολ !!!

(Που πήγανε τα χρόνια και τα πρόσωπα , που πήγανε οι μνήμες και πώς σήμερα , ύστερα από τόσο καιρό – πώς τα … θυμάμαι όλα ξανά ; )

Κι εγώ , γιατί έμεινα ακίνητη στον πάγκο , όταν χάναμε ;

Υ.Γ. Πολλοί , είπαν αργότερα , πως το ματς ήταν σικέ . Πως όλα , ήταν αγορασμένα , πουλημένα και βρώμικα .

Δεν αποδείχτηκε ποτέ ! …

 

 

 

ΦΡΑΟΥΛΕΣ ΚΑΙ ΑΙΜΑ … ΜΑΗΣ ΤΟΥ ’68

Θα σας πω μια ιστορία – αφιέρωμα στην σημερινή Πρωτομαγιά … Μπορεί να μην συνέβη ακριβώς ημέρα Πρωτομαγιάς , αλλά έχει κάποια σχέση με τα γεγονότα του Μάη του ’68 στην Γαλλία (γνωστός και σαν «Γαλλικός Μάης» ) , που άρχισαν κάτι τέτοιες ημέρες .

Αρχές του ‘70 στη Θεσσαλονίκη . Πηγαίνω με τον “Μεγάλο μου έρωτα”  εκείνης της εποχής , στον κινηματογράφο “ΘΥΜΕΛΗ” να δούμε μια ταινία , που δεν ξέραμε καν το περιεχόμενο της …. “Φράουλες και αίμα” ( The Strawberry Statement) …

Το αίσθημά μου , ένα φτωχόπαιδο , που “φίλησε” τον κώλο της Χούντας για μια θέση δουλειάς (εντάξει … δεξιός , συμπαθών ήταν… Δεν σημαίνει πως όποιος φιλούσε τον κώλο της Χούντας … εύρισκε και δουλειά … Κάτι μου θυμίζει αυτό τώρα , αλλά δεν είναι επί του προκειμένου) …

Ο κινηματογράφος μικρός , αμφιθεατρικός , γεμάτος φοιτητές … Αρχίζει η ταινία … Μάης του ‘68 … φοιτητικό κίνημα … Επανάσταση , αστυνομική βία , ξύλο … αίμα …

Μου λέει το «αίσθημα» :
– Πάμε να φύγουμε … Θα πέσει ξύλο εδώ μέσα … δεν το ήξερα ότι θα ήταν κάτι τέτοιο …
– ΟΧΙ !… (εγώ) .
Κάθησε κι αυτός στα αυγά του (μου είχε …αδυναμία , βλέπεις ) .

Σε κάποια φάση σηκώνονται όλοι και αρχίζουν να χειροκροτούν … Σηκώνομαι κι εγώ … “Κάτσε κάτω” αυτός …. Τίποτα εγώ … Σηκώνεται και … χειροκροτάει κι αυτός (είπα , … μου είχε αδυναμία) …..
Στο διάλειμμα , “μπουκάρουν”  καμιά 20ριά Ασφαλίτες ανάκατα με ΕΣΑτζήδες και όποιον … αρπάξει ο Χάρος … Μας δείραν του χαμού … Ούτε προσαγωγές , ούτε τίποτα … Μόνο ξύλο … της αρκούδας …. Τί να πει και το … “αίσθημα ;… Εγώ είμαι δικός σας , μη με βαράτε ; … δεν γινόταν … Άρπαξε το ξύλο του και το βούλωσε . … Ωστόσο την άλλη κιόλας μέρα , …. απολύθηκε …. Κρίμα … γιατί είχε και οικογένεια … Παντρεμένος (μικροπαντρεμένος) και με ένα 4χρονο κοριτσάκι …

————————————–

 Κοίτα τί θυμήθηκα τώρα … Πιο πολύ γι αυτόν μίλησα παρά για τον Μάη του ‘68 …
Ας είναι ….

.

.

Αφιερωμένο στον διαδικτυακό φίλο μου Καναλιώτη , σαν απάντηση σε κάποιο σχόλιο του 

 

ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΠΑΝΆΓΙΩΣ (Αφιέρωμα στην ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ)

Ένα βιβλίο είναι ο καθένας μας . Ένα βιβλίο με ποικίλα κεφάλαια , άλλα γραμμένα από μας τους ίδιους , και άλλα από άλλους , περαστικούς ή μόνιμους συγγραφείς (ερασιτέχνες , ή επαγγελματίες του είδους) . ‘Ενα βιβλίο , που το «ξεφύλλισαν» διάφοροι … άλλοι αδιάφορα και άλλοι ακουμπώντας το πάνω στο μέρος της καρδιάς . Ένα βιβλίο , που κάποτε καμάρωσε στις προθήκες «βιβλιοπωλείων» , «παρουσιάστηκε» σε συνάξεις «φιλότεχνων» , λαχτάρησε ή και κόντεψε να γίνει «ευπώλητο» , ονειρεύτηκε να «δανεισθεί» (και να … «επιστραφεί» ή όχι) , ή … «κάηκε» σε πλατείες συγκέντρωσης φανατικών … φοβικών ατόμων … Ένα βιβλίο , που «γράφτηκε» , με μελάνι , με πλήκτρα , με φαντασιώσεις , με … αίμα . Που «χαράχτηκε» , με σουγιά , με κάφτρες τσιγάρων , με κνούτο , με νύχια , με χάδια , … εργαλεία φιαγμένα από αγάπη , από μίσος , από εκδίκηση , από ανασφάλεια , από complex , από εμμονή , ακόμα κι από … λάθος …

Το κείμενο που ακολουθεί , είναι μια ακόμη ιστορία της φίλης μου της Πανάγιως και αποτελεί το φετεινό μου αφιέρωμα στην παγκόσμια ημέρα της Γυναίκας , γιατί θεωρώ ότι η Παναγιώτα Χατζή , ήταν μια πολύ σπουδαία γυναίκα … Ίσως και η πιο σπουδαία , που γνώρισα στη ζωή μου .

Θα ήθελα να σας παρακαλέσω , πριν αρχίσετε την ανάγνωση της ιστορίας , να γυρίσετε λίγο πίσω , και να διαβάσετε ή να ξαναδιαβάσετε το ΠΡΟΟΡΙΣΜΟΙ ΖΩΗΣ (Μακρόνησος) , όπου θα μάθετε ποιά ήταν η Πανάγιω , και για να νοιώσετε ακριβώς τί σημαίνει ο τίτλος αυτού του αφιερώματος (ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΣ) . Κι αυτό , όχι γιατί με κουράζει να το ξαναγράφω , ούτε γιατί φειδωλεύομαι τον χώρο εδώ μέσα , αλλά γιατί , κάθε φορά που αναφέρομαι σ’ αυτά ένας πόνος «γαζώνει» το στήθος μου … Ένας πόνος , που δεν είναι , ούτε στηθάγχη , ούτε έμφραγμα , ούτε νευρόπονος ή κάτι άλλο , αλλά ένας πόνος βαθειάς συγκίνησης , που μου ξεσκίζει τα σωθικά και «βρέχει» τα μάτια μου ….

Και η Πανάγιω , δεν ήθελε να με βλέπει δακρυσμένη …

.

Παγωμένος Φλεβάρης του 1974 πάνω στο χωριό της Πίνδου , όπου υπηρετούσα το Αγροτικό μου . Νοίκιαζα ένα δωμάτιο απέναντι από το σπίτι της κι ένα ο δάσκαλος του χωριού στο σπίτι της Πανάγιως . Κοινή σπιτονοικοκυρά μας σχεδόν, αλλά και φύλακας άγγελός μας , εκεί πάνω , και πάντα δίπλα μας … Μια παρουσία διακριτική … πάντα στο πλάι μας , κοντά μας , μην μας λείψει τίποτα … μην μας απειλήσει τίποτα … μην μας πληγώσει κάτι . Την αγαπούσαμε κι οι δυό … Δεν μπορώ να πω «μας αγαπούσε και τους δυό» , γιατί η λέξη «αγαπώ» , ήταν πολύ απλή για να χαρακτηρίσει τα αισθήματα της Πανάγιως για τις αφεντιές μας …

Τα βράδια , μαζευόμασταν στο «σκεπασμένο» χαγιάτι , έναν χώρο που είχε διαμορφώσει η Πανάγιω για να μένει η ίδια … Δίπλα στο τζάκι , ψήνοντας καρύδια , μήλα , και λαδωμένο ψωμί , αγκαλιά με τις στρουμπουλές γάτες της , μέναμε με τις ώρες συζητώντας για διάφορα … Από την δημιουργία του Σύμπαντος και τα όνειρά μας , μέχρι γενικούς σχολιασμούς , ακόμη και , κουτσομπολιά για τους συγχωριανούς μας . Σπάνια η Πανάγιω έμπαινε στη συζήτηση . Συνήθως καθόταν παράμερα και «ανάσαινε» τα λόγια μας …

… Όπως έκανε κι εκείνο το βράδυ … Χούντα ακόμη , και το χωριό «αριστερό» σχεδόν στην ολότητά του , με νωπές τις μνήμες και τις πληγές απ’ τον Εμφύλιο , αλλά «μουγγό» , ανάσαινε μονάχα τους καημούς και τα πένθη του , γιατί τότε ακόμα «όλα τά’σκιαζε η φοβέρα…» … Ο Λευτέρης (ο δάσκαλος) , φιλοδεξιός και αντικομμουνιστής , συχνά με τσίγκλιζε και προσπαθούσε να μου … αλλάξει μυαλά , αλλά πάντα με … τρόπο , γιατί ήταν και ο … έρωτας που τού’ καιγε τα σωθικά και δεν ήθελε και να με κακοκαρδίζει . Εκείνο το βράδυ όμως … παρασύρθηκε . Του … αντιμίλησα κι εγώ , … ήρθε και φούντωσε η … εθνικοφροσύνη του και δεν άντεξε . Σηκώθηκε φουρκισμένος και :

– Θα σου δείξω ένα πολύ σπουδαίο βιβλίο … δεν έχεις ξαναδεί κάτι τέτοιο , είμαι σίγουρος . Περίμενε …

– Λευτέρη , … έλεος … Παράτα με . Τί βιβλίο και κουραφέξαλα Χριστιανέ μου ;… Προπαγάνδες του Ελληνικού Στρατού που υπηρέτησες ;… Κάθησε κάτω … έλα βρε …

Τίποτα . Ούτε ο … έρωτας , ήταν ικανός , να τον πισωγυρίσει . Μετά από λίγα λεπτά , γύρισε από το δωμάτιό του , κουβαλώντας το … περίφημο «βιβλίο» .Μια πανάρχαια , ξεσχισμένη , πανβρώμικη φυλλάδα , χωρίς εμφανές εξώφυλλο , όπου σε κάθε του σελίδα είχε και από μια θολή φωτογραφία και από κάτω μια σύντομη ιστορία , … κάτι σαν πχ : Όνομα : ….. Επίθετο :….. Γεννήθηκε στο : ….. Σε ηλικία πχ 25 ετών συνελήφθη υπό των κομμουνιστοσυμμοριτών , εδάρη , εβιάσθη , ακρωτηριάσθηκε , αποκεφαλίστηκε και η σωρός της αφέθη εις κοινήν θέα προς εκφοβισμόν ….

Ή : σε ηλικία 70 ετών , συνελήφθη υπό των συμμοριτών του βουνού και αφού εξυλοκοπήθη και έγινε μάρτυρας του βιασμού της ηλικιωμένης γυναίκας του , του έκοψαν την γλώσσα και αφέθη να πεθάνει από αιμορραγία …

Και έτσι συνεχίζονταν οι τρομαχτικές περιγραφές του εν λόγω «βιβλίου» , στον ίδιο ρυθμό …

Συγχίστηκα εντελώς …

– Λευτέρη φτάνει … παράτα το ….

Τίποτα ο Λευτέρης … είχε πάρει φόρα .

– Σταμάτα Χριστιανέ μου … θα φύγω …

Σαν να μην με άκουγε .

– Σκάσε , επιτέλους … Αν δεν σταματήσεις αμέσως τώρα , δεν …. θα σου ξαναμιλήσω στη ζωή μου …

Αυτό , … έπιασε . Έκλεισε το βιβλίο , με κοίταξε σε πλήρη σύγχιση , άπλωσε αμήχανα το χέρι του για να με αγγίξει , αλλά υπερίσχυσε ο εγωισμός και βροντώντας την πόρτα του χαγιατιού , έφυγε μέσα στη νύχτα … Τον είδα να ανηφορίζει προς το καφενείο του χωριού ….

Έπνιξα μια βλαστήμια μέσα στα δόντια μου , βούτηξα το περίφημο βιβλίο με σκοπό να το πετάξω στο αναμμένο τζάκι και … τότε την είδα …

Η Πανάγιω , στεκόταν μέσα στο μισοσκόταδο και πάνω στο κατάχλωμό της πρόσωπο καθρεφτίζονταν οι φλόγες από το τζάκι κι από κάτι … άλλο , που δεν μπορούσα να προσδιορίσω ακόμα τότε …

– Μη … – μου είπε και πήρε μαλακά από το χέρι μου την φυλλάδα – . Ο … «κύριος» (έτσι φωνάζανε τον δάσκαλο όλοι στο χωριό) , θαρρεί πως μόνο αυτό το βιβλίο υπάρχει στον κόσμο …. Κάνει λάθος , αλλά μην τον κακίζεις … Είναι καλός άνθρωπος και … σ’ αγαπάει . Σ’ αγαπάει πολύ … Τόσο που μέχρι και το … βιβλίο του θα πετούσε στη φωτιά , για σένα … Το ξέρω … Μου τό’ πε … Κι εμένα μ’ αγαπάει … Κι αυτό μου τό’ πε … Μου τό’ πε όταν του έδειξα το … δικό μου βιβλίο …. Μου είπε «σ’ αγαπώ πολύ Πανάγιω … Πολύ όμορφο … σπουδαίο το βιβλίο σου …» , και έκλαιγε … και έβριζε … και πάλι «πολύ σπουδαίο το βιβλίο σου Πανάγιω» ….

Είχα μείνει εμβρόντητη και ξεθεωμένη …

– Έχεις κι εσύ τέτοιο βιβλίο ;…

– Έχω … Θέλεις να σου το δείξω ;

– ΟΧΙ !!!… – Η φωνή μου ακούστηκε , υστερική – … Όχι για τό’ νομα του Θεού … Παρατάτε με … θα πάω για ύπνο …. – ακόμη λίγο και θα κατέρρεα – .

– Δες το … Διάβασέ το … Είναι μικρό βιβλίο … Μόνο μια σελίδα έχει …

Κοιταζόμασταν με ένταση . Άρχισε να γδύνεται . Ποτέ δεν είχα δει την σάρκα της … Πάντα μαυροφορεμένη , με ένα μαντήλι , που άφηνε ελεύθερα μόνο τα μάτια της : «Πενθώ τόσους … » μου δικαιολογιόταν . Το βλέμμα της με … εγκατέλειψε μόνο όταν βρέθηκε γυμνή από την μέση και πάνω …. Μου γύρισε την πλάτη ….

Και τότε … είδα το … μονοσέλιδο βιβλίο της .

Όλη η πλάτη της χαρακωμένη από ουλές … Ουλές από κνούτο , από λεπίδι , από κάφτρες τσιγάρων … Όλο το μίσος της φυλακής , των ανακρίσεων , της εξορίας , «γραμμένο» πάνω της … Όλη η πλάτη της ένα βιβλίο … χωρίς φωτογραφία , αλλά με την ίδια φρίκη , με την ίδια μυρωδιά από αίμα , με τον ίδιο καπνό , ιδρώτα , δάκρυα , πόνο , οργή …

– Οι πόλεμοι , γιατρίντσα μου , ίδίως οι πόλεμοι ανάμεσα στα αδέρφια , τέτοια βιβλία «γράφουν» πάνω στο κορμί μας , πάνω στα χώματα των βουνών , πάνω στις χαμένες απ’ τον καιρό , ταφόπλακες …

Δεν γύρισε να με κοιτάξει . Απόμεινε με το πρόσωπο στον τοίχο και με το … μονοσέλιδο βιβλίο της να φέγγει στις φλόγες του τζακιού … Την ώρα που έβγαινα πισοπατώντας από το δωμάτιο , θαρρώ πως είδα φτερά , πάνω στην πυκνογραμμένη σελίδα … φτερά , σαν να γινότανε Άγγελος η σελίδα και νά’ θελε να πετάξει κοντά σε έναν Θεό … Τον Θεό , που μάλλον έλειπε μακριά , όταν «γραφότανε» αυτό το «βιβλίο» ….

=====================================

Αυτό το κείμενο , είναι η αφιέρωσή μου στην Παγκόσμια ημέρα της Γυναίκας (8 Μαρτίου) .

Ακόμα , είναι «χαρισμένο» κατά κάποιον τρόπο , στον φίλο και συμπλόγκερ Μούργο της Λάσπης γιατί κάποτε του το έταξα πως θα του γράψω αυτή την ιστορία (Μούργε , σου το ξαναείπα : «Αργώ , αλλά δεν ξεχνάω» ) .

Θέλω ακόμη , να το χαρίσω στον φίλο και συμπλόγκερ Φάρο , γιατί πιστεύω ότι θα το εκτιμήσει ιδιαίτερα , και στην ιδιαίτερα αγαπημένη μου συμπλόγκερ Μαριάννα-Γητεύτρια , που στο περσινό μου αφιέρωμα στην ημέρα της Γυναίκας , έγραψε το πιο όμορφο σχόλιο , που γράφτηκε ποτέ , γι αυτή την μέρα .

——————————————————–

Οι φωτογραφίες του τέλους , είναι από το καλοκαίρι του 2005 (31 δηλαδή χρόνια αργότερα) , όταν σε ένα ταξίδι-προσκύνημα σε εκείνα τα χώματα , είχαμε την τελευταία μας συνάντηση (ένα χρόνο μετά , πήρε την … Αχερόντια βαρκούλα και ταξίδεψε στον άλλο κόσμο) .

«Μη κλαις γιατρίντσα μου» … μου ψιθύριζε στο αυτί … «μην κλαις …»

==========================================

.

.

.

 

«ΕΘΝΙΚΗ ΕΛΛΑΔΟΣ ΓΕΙΑ ΣΟΥ»

Σήμερα , κανένας δεν φώναξε για μας στις κερκίδες . Σήμερα τρυπώσαμε βιαστικοί και κάθιδροι στα αποδυτήρια , με τους ώμους σκυμένους , χωρίς να κοιταζόμαστε μεταξύ μας . Σήμερα τα φλας , δεν ήταν για μας .

Σήμερα , χάσαμε .

Κι όμως μπήκαμε ακμαίοι και φορμαρισμένοι και πανέτοιμοι στον αγωνιστικό χώρο . Πως την πατήσαμε έτσι , πως μας την έπαιξαν έτσι , αυτοί οι βόρειοι , ρόδινοι , ξανθοί αντίπαλοι – αυτοί οι αντίπαλοι που μπήκαν σαν φιλοξενούμενοι κι αγόρασαν το γήπεδο ; Που αρχίσαμε το ματς στην έδρα μας και το τελειώσαμε στη δική τους ;

Πως χάσαμε , πού χαθήκαμε , τί γίναμε εμείς , αυτή η τρομερή ενδεκάδα της Μεταπολίτευσης , των οραμάτων και των συνθημάτων ;

(Νύχτες στο Σύνταγμα κι εμείς παιδιά , με σημαιάκια «Ενωμένη Αριστερά» , χέρι-χέρι οι άλλοι στο μπαλκόνι , γροθιές σφιγμένες , πρόσωπα αναψοκοκκινισμένα , με την υπόσχεση χαραγμένη στο σχήμα του χαμόγελου , από το μεγάφωνο τα αντάρτικα , ένα αεράκι που λικνίζει τα πανό και υποσχέσεις πως όλα πια θ’ αλλάξουν , όλα θα διορθωθούν , ο αγώνας , παιδιά τώρα δικαιώνεται …) .

Πως γίνεται να χάνουμε σήμερα Κυριακή , εμείς οι παίκτες που βγήκαμε απ’ τα τσικό της ομάδας , που την ιδρώσαμε και την πιστέψαμε την φανέλα , από τότε , που δεν διαφημίζαμε χαλιά , γάλατα και ταξιδιωτικά γραφεία στο στήθος μας ;

(Σούρουπο στους δρόμους της Αθήνας , νεσκαφέ στο Μουσείο , πρωινά στο αμφιθέατρο , χαράματα στην Ομόνοια . Ο βασιλιάς χαμένος από χέρι , στα πεζοδρόμια , πατημένες προκυρήξεις , συζητήσεις χωρίς αρχή και τέλος , τσιτάτα , αφίσες με τον Τσε στα δώματα των πολυκατοικιών ….)

Κι όμως , είχαμε πει , πως θα νικήσουμε . Πως δεν φοβόμαστε κανέναν εμείς . Πως με την μπάλλα αγκαλιά , θα χυμήξουμε στην εστία του αντιπάλου και με μια υπέροχη κεφαλιά , θα σηκώσουμε το γήπεδο στο πόδι . Πως χάσαμε το ματς χωρίς καν να το καταλάβουμε ;

(Μεσημέρι στο αεροδρόμιο κι ένας ένας γυρίζανε οι «μεγάλοι» . Ο Καραμανλής , ο Ανδρέας , ο Μίκης . Άστραφτε η Συγγρού μες στο σκοτάδι , ένας λαός , χύμα στους δρόμους , χοροί έξω απ’ του Φιξ , σώπα όπου νά’ναι θα σημάνουν οι καμπάνες , κι οι ηγέτες χαμογελαστοί , να κουνάνε το χέρι , έννοια σας τώρα επιστρέψαμε , ο αγώνας τώρα δικαιώνεται….)

Γιατί χάσαμε τότε , σήμερα Κυριακή ; Γιατί ο … Αγώνας , δεν δικαιώθηκε ; Και τελικά , μιλούσαμε όλοι για τον ίδιο αγώνα ;

(Τώρα οι παλιοί φίλοι χάθηκαν . Οι μέρες οι παλιές έγιναν επετειακά στην τηλεόραση . Τα συνθήματα , τρύπωσαν σε κουτιά με συσκευασία δώρου . Τα πανό λειώσανε , οι αφίσες αντικαταστάθηκαν με πίνακες του Φασιανού , το Μουσείο άλλαξε , το νεσκαφέ μας πειράζει στα νεύρα , οι καταλήψεις , μας τη σπάνε , οι απεργίες , μας ενοχλούν .

Τώρα , γίναμε άλλοι . Είμαστε άλλοι . Άλλος , κι όχι εμείς , έζησε το παρελθόν μας . Άλλος , κι όχι εμείς , ξεχύθηκε -τότε- στους δρόμους ….)

Αυτή , την αντίπαλη ομάδα , εγώ δεν την ξέρω . Δεν ξέρω το ποδόσφαιρο που παίζουν , ούτε τους κανόνες , που εφαρμόζουν . Ξέρω μόνον , πως αυτοί , είναι οι Θεοί του 1988 (2004), κι αυτούς φωνάζει ο κόσμος στις κερκίδες .

Εμείς , μια κουρασμένη ενδεκάδα , προσπαθούμε όπως – όπως να υπερασπίσουμε την εστία μας , υποχωρούμε κακήν κακώς , ενώ εκείνοι προχωρούν , επελαύνουν , επιτίθενται , σουτάρουν και ….

Γκοοοολ !!!

(Που πήγανε τα χρόνια και τα πρόσωπα , που πήγανε οι μνήμες και πώς σήμερα , ύστερα από τόσο καιρό – πώς τα … θυμάμαι όλα ξανά ; )

Κι εγώ , γιατί έμεινα ακίνητη στον πάγκο , όταν χάναμε ;

Υ.Γ. Πολλοί , είπαν αργότερα , πως το ματς ήταν σικέ . Πως όλα , ήταν αγορασμένα , πουλημένα και βρώμικα .

Δεν αποδείχτηκε ποτέ ! …

 **********************************************************

Αυτό το κείμενο , δεν είναι (φυσικά) δικό μου … Το έγραψε η Έλενα Ακρίτα  στο βιβλίο της «Τα φλου» , που πρωτοδημοσιεύτηκε από τις Εκδόσεις «Κάκτος» το 1990 . … Ωστόσο , το θυμήθηκα μόλις προχθές , όταν αποκλείστηκε η Εθνική μας , από το EURO του 2008 .

Το βιβλίο … το είχα ψιλοξεχάσει …

Τον θρίαμβο του EURO του 2004 , τον είχα ψιλοξεχάσει ….

Τον πρώιμο αποκλεισμό της Εθνικής μας από το EURO του 2008 , θα τον ξεχάσω γρήγορα ….

Την ….Μεταπολίτευση , ποτέ …. Είναι που …. με πονάει … Κατάλαβες ;

 

«ΑΡΧΕΙΝ – ΑΡΧΕΣΘΑΙ»

Μέρες τώρα , προεκλογικά αλλά κυρίως μετεκλογικά , προσπαθώ να γράψω κάτι για την …. εκλογική αυτή αναμέτρηση , αλλά δεν μου βγαίνει τίποτα … Μία πολιτική κουβέντα … κάτι … Τίποτα . Το μόνο που μου τριβελίζει το μυαλό είναι τα λόγια (μερικά … μια σταγόνα από αυτά) των … πατεράδων μας …. Κι αυτά θα γράψω …. Γιατί άμποτε και ξεχάσουμε τίνων γιοί και κόρες είμαστε …. θα είμαστε για «τα μπάζα» ….. Κι ας τα έχουμε αυτά τα λόγια , σφιγμένα πάνω στην καρδιά μας την άλλη φορά που θα πάμε να ψηφίσουμε …. Κι αν δεν μας αρέσει κανένα ψηφοδέλτιο , ας «ρίξουμε» κάτι τέτοιο μέσα στις κάλπες των υποψήφιων «αρχόντων» μας ….

Πλάτων…….. Αριστοτέλης ………Δημόκριτος……….Σοφοκλής…..

«Το άρχειν ήδιστον» = Το να κυβερνάς , είναι το πιο γλυκό πράγμα (Αριστοτέλης)

«Φύσει το άρχειν οικήιον τω κρέσσονι» = Το άρχειν από την φύση του αρμόζει στους καλύτερους . (Δημόκριτος)

«Κρέσσον άρχεσθαι τοις ανοήτοισιν ή άρχειν» = Είναι προτιμότερον να κυβερνώνται οι ανόητοι από το να κυβερνούν .(Δημόκριτος)

«Αρχή άνδρα δείξει» = Οι αρετές και οι ικανότητες του ανθρώπου και αντιθέτως η ακαταλληλότητα του σαν αρχοντας , θα φανούν όταν αυτός θα διοικήσει (Αριστοτέλης και κατ’άλλους Πιττακός)

«Είναι δύσκολο πράγμα , να αντιληφθείς τον χαρακτήρα ενός ανθρώπου , προτού αυτός δοκιμαστεί σαν άρχοντας και νομοθέτης» (Σοφοκλής στην ¨Αντιγόνη¨)

«Ο καινούριος άρχοντας είναι πάντα στην αρχή πολύ αυστηρός» (Αισχύλος στον ¨Προμηθέα Δεσμώτη¨)

«Άρχε πρώτον μαθών άρχεσθαι» = Να γίνεσαι κυβερνήτης , αφού πρώτα μάθεις να σε κυβερνούν» (Σόλων)

«Περιμένω με πεποίθηση να κυβερνάει καλά εκείνος , που θέλει και να κυβερνιέται καλά» (Σοφοκλής στην ¨Αντιγόνη¨)

«Παιδεία είναι , η από την παιδική ηλικία , διαμόρφωση ενάρετων πολιτών , που θα μπορέσουν αργότερα να άρχουν και να άρχονται με δικαιοσύνη» (Πλάτων στους ¨Νόμους¨)

«Άρχων της πολιτείας , μπορεί να είναι κάθε άνθρωπος , αρκεί να έχει σύνεση» (Ευριπίδης στην ¨Ιφιγένεια εν Αυλίδι¨)

«Άρχε σαυτού , μηδέν ήττον ή των άλλων» = Να κυριαρχείς πάνω στον εαυτό σου , όχι λιγότερο από όσο εξουσιάζεις τους άλλους .(Ισοκράτης προς Νικοκλέα)

«Τον άρχοντα , τριών δει μεμνήσθαι : Πρώτον μεν ότι …. ανθρώπων άρχει , δεύτερον ότι κατά νόμους άρχει , τρίτον ότι …. ουκ αεί άρχει» = ΔΕΝ ΚΑΝΩ ΕΔΩ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ …ΟΥΤΕ ΜΕ ΣΦΑΙΡΕΣ (Αγάθων ο εκ Τεισαμενού – τραγικός ποιητής)

«Άρχων ών , κόσμει σεαυτόν = Όταν κυβερνάς , να φροντίζεις ώστε οι πράξεις σου , να αποτελούν κόσμημα για τον εαυτό σου (Θαλής ο Μιλήσιος)

‘Άρχων ών , άκουε δικαίως και αδίκως» = Όταν κυβερνάς είσαι υποχρεωμένος όχι μόνο τα δίκαια , αλλά και τα παράλογα παράπονα και αιτήματα και τις άδικες επικρίσεις να ακούς (Σόλων)

«Στις ευνομούμενες πολιτείες , «άρχων» είναι ο ΝΟΜΟΣ και οι κυβερνήτες , είναι απλά Ν ο μ ο φ ύ λ α κ ε ς . (Αριστοτέλης)

«Νόμος …δεσπότης των αρχόντων δει , οι δε άρχοντες …δούλοι του Νόμου» = ΝΑ ΜΕΤΑΦΡΑΣΩ ; ….ΟΧΙ (Πλάτων «Πολιτεία»)

«Δεινόν τους χείρους , των βελτιόνων άρχειν» = Είναι φοβερό να διοικούν οι χειρότεροι τους καλύτερους (Ισοκράτης)

«Χαλεπόν άρχεσθαι υπό χείρονος» = Είναι δυσβάστακτο το να διοικείσαι από τον χειρότερο (Δημόκριτος)

«Δει δε τον αγαθόν άνδρα , παυόμενον της Αρχής , μη πλουσιότερον , αλλά μάλλον ενδοξότερον γεγονέναι» = (ΕΠΙΣΗΣ ΑΡΝΟΥΜΑΙ ΝΑ ΤΟ ΜΕΤΑΦΡΑΣΩ … γιατί με … πονάει)…… (Βίας ο Πριηνεύς)

«Εις Αρχήν κατασταθείς , μηδενί χρω πονηρώ προς τας διοικήσεις . Ων γαρ αν εκείνος αμάρτη , σοι αναθήσουσι τας αιτίας» = Όταν αναλάβεις εξουσία , να μη χρησιμοποιείς σαν συνεργάτες σου για την διοίκηση ανθρώπους ύποπτους , γιατί για τα δικά τους αμαρτήματα θα βαρύνουν εσένα οι ευθύνες (Ισοκράτης)

«Μάλλον γαρ πεφόβημαι τας οικείας ημών αμαρτίας ή τας των εναντίων διανοίας» = Περισσότερο φοβάμαι τα δικά μας σφάλματα , από ότι τα σχέδια των αντιπάλων μας [αυτό λέγεται πολιτικό ΗΘΟΣ] … (Θουκιδίδης στον «προς Αθηναίους» λόγο του Περικλή)

…………………………………………………………………………………………………………………………
Πείτε με ρομαντική , αιθεροβάμονα , θεωρητική , δονκιχωτική , ουτοπική , χιμαιρική , απροσγείωτη , ονειροπόλα , «κολλημένη» , ονειρόπληκτη , φαντασιόπληκτη , αεροβατούσα , παρελθοντο…λάγνα , απροσάρμοστη , ιδιόρρυθμη , εκκεντρική , μίζερη …..
Πείτε με ό,τι θέλετε ….. Εγώ τους λατρεύω και προσδοκώ κάποιους από αυτούς (αν όχι όλους) , να τους δω αύριο – μεθαύριο γραμμένους σε ένα ψηφοδέλτιο ….
Πάμε … για …. άλλα .