The LONGHAIR femme fatale

Λοιπόν… όποιος έμεινε σε εκείνη την παλιά (προ 3ετίας θαρρώ) φωτο μου με τα μαλλιά κομμένα «εν χρω», είναι (πια) μακρυά νυχτωμένος, τουτέστιν… έχει χάσει επεισόδια.
Αποφάσισα να… μακρύνω τα μαλλιά μου (… δεν ακούω χειροκροτήματα και αυτό με πληγώνει). Και το αποφάσισα, γιατί από τα γκάλλοπ που κατά καιρούς φτιάχνω, κατάλαβα, πως τα μακριά μαλλιά, είναι… σέξι.
Έτσι, αποφάσισα να γίνω μια… Γενοβέφα, μία… Ραπουνζέλ, μια… femme fatale, που… είμαι δηλαδή (femme fatale), αλλά μερικοί-μερικοί, δεν θέλουν ούτε να το καταλάβουν, ούτε να το παραδεχτούν (ονόματα δεν λέμε, υπολήψεις δεν θίγουμε).
Τί έλεγα?… Α, ναι… πως θα γίνω μια σαν… Γενοβέφα, μία σαν… Ραπουνζέλ. Για την ώρα βέβαια, είμαι σαν… κάτι κυνηγόσκυλα, με τα αυτιά τους πεσμένα στο πλάι, αλλά κάνω υπομονή και θα μακρύνουν στο επιθυμητό μια μέρα… Εκτός από υπομονή βέβαια, κάνω και κάτι… μικροκόλπα, για να επιταχύνω την διαδικασία, όπως πχ. να τα… τραβάω κάθε βράδυ για να… μακρύνουν γρηγορότερα. Αυτό το κόλπο, το έμαθα από την σοφή μαμά μου, που όταν κάποτε, πριν από καμιά… 60ριά χρόνια, βίωνα την πρώτη ερωτική μου απογοήτευση, και γύρισα στο σπίτι κλαίγοντας σπαραχτικά και τραβώντας τα μαλλιά μου και ο μπαμπάς μου ήταν σε κατάσταση πανικού, η μαμά μου, με το γνωστό ειρωνικό της υφάκι και σηκωμένο το (ένα) φρύδι, μου είπε:
-Μμμμμ μάλιστα… Τράβα τα (τα μαλλιά σου) να μακρύνουν…
… κι εγώ να ξέρετε, σχεδόν πάντα την άκουγα την μαμά μου.
Φωτογραφία με τα ημίμακρα (για την ώρα) μαλλιά μου, δεν σας βάζω, γιατί ήδη είναι ξημερώματα και βαριέμαι να… μακιγιάρομαι…

Πέσετε κι εσείς για ύπνο και… ονειρευθείτε με…
Καληνύχτα σας.   

 

ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ?

Όταν είσαι μικρός (στην ηλικία), το οπτικό πεδίο της ψυχής σου, είναι – ας το πω – περιορισμένο. “Βλέπεις”, μόνο ό,τι αφορά, εμπεριέχει και αναφέρεται στη ζωή. Ο θάνατος, δεν σε αφορά…Σαν να μην υπάρχει. Σαν να είναι ένα μπλάκ χιούμορ που μια αρρωστημένη παραξενιά των… μεγάλων, δημιούργησε.
Θυμήθηκα μια ακόμα… «μαύρη» ιστορία, από τον χώρο της δουλειάς μου.
Είχαν μαζευτεί καμιά δεκαριά πιτσιρικάδες γυμνασιόπαιδες, (ηλικίες από 12 ως 15 το πολύ) έξω από την πόλη και μαζί με ένα μηχανάκι, κάναν πλάκες σούζες, φιγούρες, εκ περιτροπής. Ώσπου…
… ώσπου ένας, δεν ξέρω πώς ακριβώς, έπεσε με την μηχανή σε ένα χαντάκι στην άκρη του δρόμου και… έμεινε στον τόπο…
Εφημέρευα και ήμουν αραγμένη στο γραφείο μου στον χώρο των χειρουργείων, όταν δέχθηκα τηλεφώνημα, από τον χώρο των Επειγόντων:
-Διασωλήνωση για βαριά κρανιοεγκεφαλική κάκωση από τροχαίο στα Επείγοντα…
Κατέβηκα κάτω. Ο διάδρομος, γεμάτος από νεαρούς πιτσιρικάδες, που πειραζόντουσαν, γελούσαν και μιλούσαν μεταξύ τους…
Μπήκα στον χώρο… μου έγνεψαν «dead», διασωλήνωσα, έκανα ΚΑΡΠΑ για μισή ώρα, απινιδώσεις… τίποτα. Σε κάποια φάση…εγκαταλείπεις.
-Ποιος είναι μαζί του? (ρώτησα)
-Οι πιτσιρικάδες έξω… (μου απάντησαν)
Βγήκα έξω μαζί με έναν της Τροχαίας, που άρχισε να ρωτάει τους μικρούς, για να μάθει τηλέφωνα και διεύθυνση.
-Τί κάνει ο Γ… μέσα?
-Ποιος είναι ο Γ…?
-Ο φίλος μας, με την μηχανή…
-Ο Γ… είναι νεκρός, δυστυχώς…
Δυο τρεις, πάγωσαν, δυο τρεις άλλοι, άρχισαν να γελάνε, όλοι όμως πλησίασαν το «όργανο»
-Τί λέει καλέ? (απευθύνθηκε ο μεγαλύτερος σε μένα)… Πεθαίνουν τα παιδιά? Πλάκα μας κάνει ο αστυνόμος?
-Φοβάμαι πως ο φίλος σας ναι… είναι νεκρός (ψέλλισα)
– Α, μην φοβάσαι γιατρέ… γιατρός δεν είσαι?… Μην φοβάσαι. Ή το κάνει επίτηδες για να μας τρομάξει, ή έπαθε καμιά… διάσειση και θα συνέλθει… Πλακώστε τον στις ενέσεις και θα δείτε… Είναι μικρός… Δευτέρα Γυμνασίου… Δεν πεθαίνουν έτσι εύκολα τα παιδιά… Θα δείτε…
Απομακρύνθηκα σιωπηλή, αφήνοντας στους Τροχαίους και τους γιατρούς των Επειγόντων, το βαρύ «φορτίο» της ενημέρωσης των οικείων…
…
«Πεθαίνουν τα παιδιά?»
Χρόνια με ταλάνιζε αυτό το «Πεθαίνουν τα παιδιά?», που ελέχθη, τόσο αθώα, με τόση ειλικρινή απορία, με… κοροϊδευτικό χαμόγελο…
Ακόμα με ταλανίζει…
😦

 

ΤΣΑΪ ΜΕ ΛΕΜΟΝΙ…

Ενθυμού και μη λησμόνει.
πίνε τσάι με λεμόνι.
Βούτα κι ένα μπισκοτάκι
και θυμήσου τον… Κωστάκη»
_______________________
Ασυμπλήρωτα τα 17, με την… ορμονική θύελλα να με παραμονεύει, μεσούσης της Β’ Λυκείου, ερωτεύτηκα κι εγώ, ευπειθής στις προσταγές της… Φύσης, έναν… ονόματι Κώστα…
Και όλα καλά θα πήγαιναν, αν δεν είχα την φαεινή έμπνευση, να γράψω το παραπάνω… ποιητικό πόνημα, στο βιβλίο της Χημείας και συγκεκριμένα, στα περιθώρια όλων των σελίδων, μέχρι το μάθημα εκείνης της ημέρας. Το άχαρο μέχρι τότε, βιβλίο της Χημείας, γέμισε από τον νεανικό μου έρωτα, διανθισμένο με λουλουδάκια, πεταλουδίτσες, καρδούλες, βέλη και άλλα σχετικά (ξέρετε εσείς 😉 ), μέχρι το κεφάλαιο «Κεκορεσμένες μονοσθενείς αλκοόλες – Αιθανόλη», που… μισοδιαβασμένο καθώς το είχα, (την επόμενη ώρα είχαμε Χημεία) σκέφτηκα να το διαβάσω στο διάλειμμα και όρμηξα έξω με το βιβλίο ανά χείρας…
-Μωρή γιδούλα, έλα εδώ!… (Η «Φωφώ»… η Φυσικός μας, μια σπουδαία μαγκίτισσα δασκάλα, που εδώ που τα λέμε, μας έμαθε άριστη Φυσική και Χημεία, στις τρεις τάξεις του Λυκείου… με σταμάτησε έξω από την τάξη… Ανατρίχιασα ελαφρά…)
-Ορίστε κυρία…
-Δώσε μου το βιβλίο , να ρίξω μια ματιά, στο παρακάτω που θα σας διδάξω.
-Μα, κυρία… Θέλω κι εγώ να ρίξω μια ματιά…
-Γιατί μωρέ?… Δεν διάβασες στο σπίτι?
-Εσείς καλέ κυρία, δεν διαβάσατε στο σπίτι?…
-Κοίτα θράσος η κατσίκα!!… Δώσε εδώ το βιβλίο και… εξαφανίσου… (με μια κίνηση, το βιβλίο, πέρασε στα χέρια της και η ίδια, έκανε μεταβολή…)
… Έμεινα ακίνητη να την κοιτάζω. Άρχισε να ξεφυλλίζει το βιβλίο. Φορούσε εκείνο το παλτό, από μπουκλέ ύφασμα… εκείνο που κοροϊδευτικά, το λέγαμε… «κουρελού». 1,2,3,4,5, βήματα και… σταμάτησε. Η καρδιά μου, έπαιζε ντραμς, σε χεβυμεταλλάδικη συναυλία… Γύρισε και κρατώντας με κόπο το χαχανητό της (την ένιωθα… πως ήθελε να γελάσει. Είχα από καιρό ταυτισθεί κατά κάποιο τρόπο μαζί της), μου σφύριξε φιδίσια:
– Κανονικά, θά’ πρεπε τώρα , να το πάω και να το δείξω στον… Γκότση (ο στριμμένος Λυκειάρχης μας και… σύζυγος της), να φας καμιά… τριήμερη να μάθεις, που έκανες την Χημεία… ερωτικό Λεύκωμα… Αλλά, δεν θα το κάνω, γιατί σ’ αγαπώ παλιοκατσίκα… και σ’ αγαπώ, γιατί αγαπάς την Χημεία και την Φυσική και… μια μέρα, πιστεύω πως θα με κάνεις περήφανη γι αυτήν σου την αγάπη…. Τί έγινε? γιατί δεν καλοδιάβασες?… Ραντεβού ήσουν χθες?
…Δεν απάντησα, αλλά όλα επάνω μου φώναζαν «ΝΑΙ»… Ήθελα να την αγκαλιάσω και να την φιλήσω επί τόπου, αλλά τότε ήταν που θα άρπαζα καμιά… 10ήμερη.
-Να προσέχεις βλαμμένο! Να προσέχεις, μην χάσεις την αγάπη για την Χημεία (μου μουρμούρισε και ξανάκανε μεταβολή, αφήνοντας μου το ποιητικά στολισμένο βιβλίο μου)
Λίγο παρακάτω, την άκουσα:
-Έλα εδώ ρε «ψηλέα»… Δώσε μου την Χημεία σου να ρίξω μια ματιά στο παρακάτω. Εσένα δεν σου χρειάζεται, διαβασμένος είσαι πάντα κλπ, κλπ…
_________________________
Την ιστορία, την θυμήθηκα σήμερα, ακούγοντας αυτό:

 

Грозный Павлик (Παυλάκης ο Τρομερός)

Παλιά … ήμουν ανάφαγη . Όχι όπως τώρα , που σαβουριάζω τα πάντα η βουλιμικιά , κλιμακτηριακιά , συνταξιούχος του ΕΣΥ . Όταν ήμουν μικρή … ήμουν ανάφαγη .
Αυτή η αναφαγιά , ήταν και το μεγάλο βάσανο των γονιών μου . Και η μεν μαμά μου το πάλευε με διάφορους επιθετικούς τρόπους , όπως ας πούμε , τράβηγμα των μαλλιών , κυνήγι με την ομπρέλλα στο χέρι (κλειστή) , ή και καμιά ξυλιά στον … ξέρετε τώρα , ο δε μπαμπάς μου σαν πιο … ειρηνιστής , με άλλους τρόπους , όπως … παρακαλώντας με να φάω (ΔΕΝ έπιανε ποτέ) , ή διηγιώντας μου ιστορίες από την Κατοχή , όπου κάποια παιδάκια πέθαιναν με πρησμένες κοιλιές μέσα στους δρόμους από την πείνα (αυτό το τελευταίο , χειροτέρευε τα πράγματα , γιατί και τα ελάχιστα ψήγματα όρεξης που μπορεί να είχα , εξανεμίζονταν από την στεναχώρια ή πνίγονταν σε μια «θάλασσα» δακρύων .

Ωστόσο ο μπαμπάς μου ήταν υπομονετικός και επινοητικός τύπος , και βρήκε νέα μέθοδο για να παίρνω τις απαραίτητες θρεπτικές ουσίες («Για να μεγαλώσεις Άννιτσκα και να γίνεις σπουδαία , όπως σου πρέπει» ) και κάτι άλλα … σατανικά πράγματα , όπως «βιταμίνες» , «σίδηρο» , «κάλιο» (που Κύριος οίδε από που τα είχε ξεπατικώσει και έπρεπε εγώ … να τα τρώω για να γίνω … σπουδαία) .

Η νέα μέθοδος , λεγόταν «οικογένεια Αντρέγιεφ» και συγκεκριμένα «Πάβελ Αντρέγιεφ» ο επονομαζόμενος (από μένα) και «Παύλος ο Τρομερός» ή για να ακριβολογούμε «Πάβλικ (Παυλάκης-υποκοριστικό) ο Τρομερός … Το γιατί «Τρομερός» κάντε υπομονή και διαβάστε παρακάτω .
Ας τα πάρουμε όμως , για μια φορά ακόμα , από την αρχή :

Ο πατέρας μου , όπως όλοι (σχεδόν) θα ξέρετε , ήταν Ρώσος . Δηλαδή … Ουκρανός ήταν , αλλά τότε , όλοι οι άνθρωποι αυτού του είδους λέγονταν «Ρώσοι» . Ήταν άνθρωπος κοινωνικός , και είχε πολλούς φίλους , αλλά πιο πολύ απ όλους , αγαπούσε τους  (κανα-δυο) Ρώσους φίλους του .
Η οικογένεια Αντρέγιεφ , ζούσε στην διπλανή μας πόλη , ήταν Ρώσοι émigré και απαρτίζονταν από τον μπαμπά Νικολάι , την μαμά Νίνοτσκα και το καμάρι τους τον τρομερό (κατ’ εμέ , πάντα) Πάβλικ , που ήταν και … πιλότος-αεροπόρος στην Τ.Α.Ε. (την «μαμά» της Ολυμπιακής Αεροπορίας του Ωνάση) … Ο Παύλικ λοιπόν , καθ’ ότι πιλότος-αεροπόρος , είχε το προνόμιο να ταξιδεύει , μια φορά τον μήνα στην … «αρχαία» Ρώμη (δηλ. στην κανονική Ρώμη ταξίδευε , αλλά ο μπαμπάς μου κι εγώ την λέγαμε «αρχαία» , καθ’ ότι είχαμε δει στα θερινά «Ολύμπια» μια ταινία , πως ένας χοντρός ηλίθιος , έκαψε την Αρχαία Ρώμη τραγουδώντας και πολύ μας είχε αρέσει … 

Ο μπαμπάς μου λοιπόν επινόησε ένα νέο μαρτύριο για μένα : Παράγγειλε στον Πάβλικ , να μας φέρνει κάθε μήνα από την Ρώμη , μία … μπανάνα (που είχε πολλές βιταμίνες και Κάλιο , μέσα της) μπας και τρώγοντας την , μεγαλώσω και γίνω … σπουδαία . Βλέπετε , στην Ψωροκώσταινα της 10ετίας του ’50 , δεν υπήρχε τέτοιο … αναπτυξιακό μέσο που να δημιουργεί σπουδαίους ανθρώπους . Έτσι λοιπόν , μια φορά τον μήνα (Κυριακή πάντα) , όλη η οικογένεια «πρώην Γουμπαρένκο» (εμείς) , έβαζε τα καλά της φορτωνόταν σε ένα παρακμιακό λεωφορείο του φρεσκογεννημένου ΚΤΕΛ και ταξίδευε ως την γειτονική μας πόλη , για να επισκεφτεί την πρώην και νυν (Οι Αντρέγιεφ , δεν είχαν αλλάξει το επίθετό τους) οικογένεια Αντρέγιεφ , για να τους δουν , να μιλήσουν λίγα ρώσικα , να τραγουδήσουν παλιά ρώσικα τραγούδια με την συνοδεία του πιάνου της Νίνοτσκα και να πάρουν και την … μπανάνα τους …

Ο Πάβλικ , ήταν πολύ όμορφος και κανονικά , έπρεπε να ήμουν … ερωτευμένη μαζί του , αλλά εγώ τον Πάβλικ τον μισούσα πολύ και τον φοβόμουν ακόμα περισσότερο , για δυο λόγους : 1ον ) Μου έφερνε εκείνη την τρομερή μπανάνα που κατέληγε πάντα σε ξυλοφόρτωμα για να την φάω και 2ον) Ήταν … Ρώσος κι εγώ τους Ρώσους τους φοβόμουν , γιατί  οι Ρώσοι «τρώνε … μικρά παιδιά» (έτσι μας είχε πει η δασκάλα μας η κυρία Χριστούλα και όταν εγώ δήλωσα δειλά-δειλά πως ο μπαμπάς μου ΔΕΝ τρώει μικρά , αλλά ούτε και μεγαλύτερα παιδάκια , μου είπε αφού σκέφτηκε αρκετή ώρα , πως … ναι , ίσως ο μπαμπάς μου να ήταν από τους καλούς Ρώσους , υπάρχουν κι αυτοί – σπάνια , αλλά υπάρχουν – και ότι οι καλοί Ρώσοι , είναι αυτοί που ψηφίζουν Στρατηγό Πλαστήρα και … τώρα πια … ΕΡΕ … Δεν κατάλαβα Θεό , αλλά τουλάχιστον είχα πάρει μια σοβαρή απάντηση και ήμουν πια ήσυχη ) .

 ————————————

Όταν τους είδα (τον «Τρομερό Πάβλικ» και τον πατέρα του) φάντηδες μπαστούνια στην εξώπορτα του σπιτιού μας , ένιωσα τον πανικό να με κυριεύει … Ο Τρομερός , … ΔΕΝ κρατούσε καμία … μπανάνα , άρα είχε έρθει για να με φάει . Για τον μπαμπά Νικολάι , δεν πολυνιαζόμουν γιατί έδειχνε να μην τον πολυενδιαφέρω (μάλλον είχε φάει πολλά παιδάκια στη ζωή του και είχε ψιλοβαρεθεί … Άλλωστε το έβλεπα εγώ , πως με αντιμετώπιζε σαν μια … ενοχλητική μύγα) , αλλά ο Πάβλικ … Α , αυτός , ήμουν σίγουρη πως έτρωγε μικρά παιδιά . Ήταν αδύνατον να ψήφιζε Στρατηγό Πλαστήρα ή «τώρα πια … ΕΡΕ» . Κανένας Ρώσος ψηφοφόρος της ΕΡΕ , δεν θα κουβαλούσε ποτέ μπανάνα από την «αρχαία» Ρώμη σε ένα μικρό ανάφαγο παιδί μόνο και μόνο για να να γίνει (το παιδί) , κάτι σπουδαίο στην ζωή του  … Άρα ???…

Ο πανικός μου θέριεψε , όταν είδα τους … αφελείς γονείς μου να τους κάνουν και χαρούλες . Ιδίως σ’εκείνον … τον ακατανόμαστο , που …

– Γειά σου Άννιτσκα … Μάντεψε τί σου έφερα … 

– … μπανάνα … (αποτόλμησα)

– Α χα χα χα !… όμορφη Άννιτσκα ! τι αστεία που είσαι ! Όχι μπανάνα σήμερα , και ούτε από την Ρώμη . Σου έφερα κάτι πολύ σπουδαίο και σπάνιο από την Φρανκφούρτη … Ξέρεις που είναι η Φρανκφούρτη ? 

Όταν βλέπεις και το παίρνεις πια απόφαση ότι έχει φτάσει αμετάκλητα το τέλος σου , θωρακίζεσαι  με ένα είδος … θάρρους να το πω ?… αναίδειας να το πω ?… κάπως έτσι :

– Δεν ξέρω και ούτε που με νοιάζει …

Η τσιμπιά που έφαγα από την μάνα μου , πέρασε μάλλον απαρατήρητη από τα … παγωμένα μου (από το τρόμο) μέλη .

Ο Πάβλικ , άρχισε να ξεδιπλώνει με κάποια ιεροτελεστία ένα προχειροτυλιγμένο πακέτο , απ’ όπου έβγαλε ένα παράξενο μαύρο πράγμα (θα σας παρακαλούσα , να μην γελάτε κατά την διάρκεια της διήγησης … με ενοχλεί) , κάτι σαν κουτί , κάτι σαν σχολική κασετίνα …δεν μπορούσα να το προσδιορίσω …

– Μία … φωτογραφική μηχανή αυτόματη … για σένα ! για να βγαίνεις φωτογραφίες όποτε θέλεις .

– Τι να την κάνω εγώ την μηχανή ? Εγώ , δεν είμαι φωτογράφος . Άμα θέλω να βγω φωτογραφία , πρέπει να έρθει ο κύριος Σαράντης ο φωτογράφος που είναι πολύ ψηλός , πολύ χοντρός και χώνει το κεφάλι του κάτω από ένα μαύρο πανί για να μας φωτογραφίσει , και έτσι όπως σκύβει , αμολάει και μια φασαριατζίδικη κλανιά και λέει «Ουπςςςς συγνώμη , μου έφυγε ένας … «Ιμπρρρρραχήμ» ,αλλά καλύτερα «Ιμπρρρρραχήμ» που μόνο θόρυβο κάνει , παρά ένας … «Χουσσσσσεΐν» , που είναι ύπουλος και μόνο βρωμάει» … 

– Αχ Άννα , αυτή η μηχανή βγάζει μόνη της φωτογραφίες . Πάμε έξω στο φως του ήλιου να σας δείξω …

… και κινήσανε όλοι μες στην τρελή χαρά , για το κεφαλόσκαλο …

Μια τελευταία μου προσπάθεια » Μαμά , μην πάμε . Θα με σκοτώσει μ’ αυτό το κουτί και μετά θα με φάει … να το ξέρεις , αυτός ΔΕΝ ψηφίζει ΕΡΕ , ούτε καν Στρατηγό μμμμ… κάπως , δεν θυμάμαι το όνομά του» έπεσε στον βρόντο «Θα σε κανονίσω εγώ αύριο … κακομαθημένη ! Φαντασιόπληκτη ! που δεν καταλαβαίνω πια , τι λες … κι από που τα μαθαίνεις . Αλλά ξέρω ποιος φταίει . Εκείνος ο αχαΐρευτος ο πατέρας σου που σε βομβαρδίζει με όλες αυτές τις ανόητες ιστορίες που σου λέει … αλλά έννοια σου … ας φύγουν οι άνθρωποι … και τα λέμε» .

…………………………….

Έτσι βρεθήκαμε όλοι στο κεφαλόσκαλο , να ποζάρουμε μπροστά στο μικρό , μαύρο κουτί που ο Πάβλικ , τοποθέτησε με προσοχή πάνω σε ένα απ’ τα σκαλιά που ανηφόριζαν προς τα πάνω , αφού του έκανε κάτι σαν κούρντισμα με έναν μικρό μοχλό …

Βρρρρρρ , βρρρρρρρ , χρ , χρ , τικ-τακ , τικ-τακ … τικ, τικ , τικ ,…

Κοίταζα έξαλλη και έντρομη το σατανικό μηχάνημα , που θα μου στερούσε στο εξής τον κύριο Σαράντη και τους μυστηριώδεις … «Τούρκους» του , που αμολούσε χωμένος πίσω από το μαύρο πανί …

… τικ , τικ , τικ , τικ ….. ΚΛΙΚ !!!…

————————————–

Μια εβδομάδα μετά , ο μπαμπάς μου , γυρνώντας το μεσημέρι στο σπίτι , μου έφερε την φωτογραφία …

Ήμουν ακόμα … ζωντανή !

.

.

.

Η παρούσα ανάρτηση αποτελεί μέρος του συμμετοχικού δι-ιστολογικού αφιερώματος με τίτλο «μια παιδική φωτογραφία» το οποίο επινοήθηκε , προτάθηκε και οργανώθηκε από τον Βιβλιοθηκάριο , και στο οποίο συμμετέχουν (κατά πάσαν πιθανότητα) και οι :

 

Τα χαμένα επεισόδια :

Τσαλαπετεινός: Μοναχοπούλι 

Καγκουρώ:  Παιδικές φωτογραφίες και σκόρπιες μνήμες

Deva Aleema: Μια παιδική φωτογραφία
Nefosis και RoubinakiM:  Φωτογραφίες χωρίς αρνητικό
Polyanna:  Το γαϊτανάκι μας – μια παιδική φωτογραφία
Σημειωματάριο:  Μια παλιά φωτογραφία
AnnaSilia:  Грозный Павлик  (Παυλάκης ο Τρομερός)
Αναγεννημένη: Μια παιδική φωτογραφία
Κυνοκέφαλοι:  Τα καλοκαίρια ακόμα κόβονται στα τρία
Κidscloud:  Απόκρηες κάποια χρόνια πριν
Passionflower :
O Ήχος του Ανέμου: Είναι ψεύτρες οι φωτογραφίες
Βιβλιοθηκάριος:  Οι φωτογραφίες είναι καθρέφτης

Κόκκινο Καγκουρώ:  Μια (όχι και τόσο) παιδική φωτογραφία

Mambo Tango: Κοίτα το πουλάκι 

 

 

Η «ΜΠΕΜΠΑ» … Η ΤΖΟΥΛΗ … ΚΙ ΕΓΩ

Την … φθονούσα θανάσιμα για πολλούς λόγους :

Ήταν … ξανθιά και γαλανομάτα (ακραίο μου όνειρο-επιθυμία) . Ήταν μεγαλύτερη από εμένα (σε μια εποχή που επιθυμείς να είσαι … μεγάλος) . Μιλούσε … Αγγλικά (και δεν μπορούσα να καταλάβω πως μπόρεσε να μάθει μια ξένη γλώσσα οκτάχρονη πιτσιρίκα) … άρα ήταν (… μπορεί και να ήταν) πιο έξυπνη από εμένα . Όλοι της συμπεριφερόντουσαν σαν να ήταν … πριγκίπισσα (που αποκλείεται να ήταν … Αυτό μου το είπε ο μπαμπάς μου χαμογελώντας … αλλά δεν ξέρω αν το είπε απλά για να με παρηγορήσει) . Ήταν … Αμερικάνα …

Αλλά , ας τα πάρω από την αρχή :

 .

 Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου , και μέχρι την πρώτη μου νεότητα , όλες τις διακοπές μου (καλοκαιρινές και μη) τις περνούσα στο «χωριό» , ένα καπνοχώρι της Ανατολικής Μακεδονίας , όπου ζούσαν τα αδέρφια της μάνας μου .

Εκεί , το καλοκαίρι του 1955 , γνώρισα την … Τζούλη .
Τώρα , το πως μια Αμερικανιδούλα , βρέθηκε  το καλοκαίρι του 1955 στα καπνοχώρια εκείνα , είναι μια … ωραία ιστορία . 

Ο μοναδικός γιος της θείας Ελένης (αδελφής της μάνας μου) , μέσα στα μεταπολεμικά … «καλούδια» της UNRA ( =United Nations Relief and Rehabilitation Administration) , που τους μοίραζαν στο σχολείο , βρήκε ένα χαρτάκι με μια Αμερικάνικη διεύθυνση που είχε βάλει η Κριστίν  Γκρόου , μάνα της Τζούλης , που … «I love Greece and I want to know a Greek mother» και … άρχισε να αλληλογραφεί μαζί της , με την βοήθεια του αγγλομαθούς Γραμματικού του διπλανού χωριού …. μέχρι …

Μέχρι που , το καλοκαίρι του 1955 , αποφάσισε να έρθει στην χαροκαμένη Ελλάδα και να γνωρίσει εκ του σύνεγγυς την Greek mother , που η Τύχη , είχε ρίξει στον «δρόμο» της . Πήρε λοιπόν την μονάκριβη κόρη της (τα ρούχα της οποίας φορούσα εδώ και τρία χρόνια … μεταποιημένα από τα χέρια της μαμάς μου) και αριβάρισε μεσοκαλόκαιρο (ανάγκη ήταν ;… που ήμουν κι εγώ εκεί… ) στο ρημαγμένο από τον πόλεμο και τον Εμφύλιο , καπνοχώρι… 

Την … μίσησα από την πρώτη στιγμή την Τζούλη . Είπαμε … ήταν ψηλή , ξανθιά , όμορφη , μεγάλη (ήδη … 8 χρονών) , και μου μιλούσε σε μια … ακατάληπτη γλώσσα , απ’ την οποία , το μόνο που κατάλαβα ήταν ο τόπος της , που λεγόταν «South Dakota» (… κάτι με … «κότα» είχε να κάνει …και καλά το είχα καταλάβει εγώ ότι το σπίτι της ήταν ένα … βρωμερό κοτέτσι … ) .

Εκείνο το καλοκαίρι μου , κύλησε βασανιστικό . Δυο-τρεις φορές , επιχείρησα να την πλακώσω στο ξύλο , αλλά πάντα κάποιος με … πρόφταινε την τελευταία στιγμή και ματαιωνόταν η κοριτσίστικη Ελληνοαμερικανική σύρραξη (όπως πολύ καλά βλέπετε και καταλαβαίνετε τον λόγο που η μαμά μου , μου κρατάει τα χέρια στην πρώτη φωτο) .

Η ποθητή μέρα της αποχώρησης των Αμερικάνικων «δυνάμεων» από το περήφανο χωριό  μας , έφτασε . Αλλά «ουδέν καλόν , αμιγές κακού» που έλεγαν και οι αρχαίοι ημών ανιόντες (κάπως αλλιώς το έλεγαν , αλλά μην κολλάτε τώρα σε επουσιώδεις λεπτομέρειες) . Με … πληροφόρησαν , πως την παραμονή θα έπρεπε να βγάλουμε και αναμνηστική αποχαιρετιστήρια φωτογραφία , οι άσπονδες «φίλες» … «Στα κομμάτια» σκέφτηκα «… μια ψυχή που είναι να βγει , ας βγει … Αρκεί που θα ξεκουμπιστεί για το … κοτέτσι της (Ντακότα) » . Φυσικά το … θέμα της φωτογράφισης , το διάλεξε η Τζούλη : Τσεμπέρια (μαντήλες) στο κεφάλι , για να φέρνουμε (προφανώς) προς το … φολκλόρ και με μια … αγκαλιά χόρτα , να ταΐζουμε το αγαπημένο ΤΗΣ μοσχαράκι , που ΑΥΤΗ διάλεξε ανάμεσα σε  5 που υπήρχαν στον σταύλο της θείας ΜΟΥ … 

Προσπαθώντας να πείσω τον εαυτό μου ότι η Υπομονή , είναι η … αρίστη των Αρετών , «στήθηκα» κι εγώ για την φωτογράφιση … ανάθεμα την Ελληνοαμερικανική μου φιλία μέσα … Ας όψονται τα Αμερικάνικα δέματα με τα φουστάνια που με έντυναν και θα με έντυναν για πολλά χρόνια ακόμα … Βασικά , ας όψεται η μάνα μου , που με απειλούσε με σφαλιάρα , έτσι και εκδήλωνα τα … πραγματικά μου αισθήματα .

………………………………………………………………

Επειδή όμως , ο Θεός , αγαπάει τις Αμερικανιδούλες-ξυλάγγουρα της Νότιας Ντακότας , αλλά … αγαπάει και τις Ελληνο-ουκρανο-ρωσιδούλες της Βορειοανατολικής Ψωροκώσταινας , … έκανε το θαύμα του .

Το μοσχαράκι  guest-star , αρνήθηκε επίμονα να φάει από το χέρι της μισητής Υπερδύναμης , ό, τι και αν προσπάθησαν η Τζούλη η ίδια , αλλά και η κρυόκωλη μάνα της , ακόμη και η θειά μου η Ελένη (προσκυνημένη Αμερικανόφιλη , Θεός σχωρέσ’την πια) … Μόνο η μάνα μου , δεν κουνήθηκε από την θέση της … Τελικά παιδιά … «μάνα είναι μόνο μία» … όποιος το είπε αυτό , είχε ΑΠΟΛΥΤΟ δίκιο …

Και όχι μόνο αρνήθηκε τα … χορτάρια της Νότιας Ντακότας , αλλά γυρίζοντας προς το μέρος μου και κοιτάζοντας με , με λατρεία στα μάτια , άρχισε να μασουλάει από τα δικά μου , από το χέρι μου …

– Oh Julie! Unfortunately the little cow prefers Silia from you … κραύγασε η … άφρων Αμερικανίς μάνα .

Την ώρα που αγκάλιαζα το μοσχαράκι με … ευγνωμοσύνη και καθώς η Τζούλη , πατούσε απελπισμένη τα κλάματα (για πρώτη ευλογημένη φορά μέσα σ’ εκείνο το εφιαλτικό καλοκαίρι) , ακούστηκε το … «κλικ» του φωτογράφου …

Τελικά , υπάρχει Θεός  . Ο … «Θεός της Ελλάδας».

.

.

.

.

 Για όποιον απορεί , ποια είναι η τρίτη «ντίβα» του τίτλου αυτής της ανάρτησης ( η επονομαζόμενη και «Μπέμπα» ) , πληροφορώ , ότι είναι η … μικρή αγελάδα , που έσωσε το γόητρό μου εκείνο το καλοκαίρι του 1955 … 

Στην οποία Μπέμπα , αφιερώνω και το σημερινό μου ποστ , καθ’ ότι σήμερα … γιορτάζει …

4η Οκτωβρίου , Παγκόσμια ημέρα των ζώων .

 

 

 

ΜΗΝ ΠΑΙΖΕΙΣ ΜΕ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ

.

«Μην παίζεις με την Αγάπη» μου είπες κι εγώ συλλογίστηκα πως μένουμε πάντα παιδιά … Πως είμαστε πάντα παιδιά . Παιδιά που για κάποια χρόνια , παίζουν παιχνίδια στα σοκάκια της Ζωής … στις γειτονιές του Κόσμου … Παιχνίδια παρεΐστικα , δυό-δυό , ή περισσότερα μαζί …

.

.

Παίζουμε παρέα με άλλα παιδάκια , την Ελπίδα , την Χαρά , τον Έρωτα , τον Πόνο , τον Φόβο , το Ψέμμα , την Τρέλλα , την Πλήξη , την Υπεροψία , την Τεμπελιά , τον Φθόνο , το Μίσος , τον Εγωισμό , το Πάθος …

Είναι και κάποιο παιδάκι , που συνήθως … ΔΕΝ το παίζουμε . Το λένε … Αγάπη και είναι λιανό και όμορφο . Κάνουμε τάχα πως θέλουμε πολύ να «παίξουμε» μαζί του , αλλά στην ουσία ΔΕΝ το μπλέκουμε στα παιχνίδια μας …

.

.

Κι όμως . Η Αγάπη ΚΑΙ θέλει να μπλεχτεί στα παιχνίδια μας , και να τα … «φυλάξει» , ΚΑΙ να μας ψάξει στις … σκοτεινές γωνιές , που θαρρούμε πως κανείς και τίποτα δεν θα μας βρει (τρομάρα μας) … ΚΑΙ να μας … εκπλήξει , ΚΑΙ να μας … κυνηγήσει σε ένα θεότρελλο «φτου ξελευτερία» , αλλά ΚΑΙ να κρυφτεί και αφήνοντας μικρά σημάδια , να μας περιμένει ανυπόμονα να την … ανακαλύψουμε και να μας κυνηγήσει μέχρι να πούμε … «έλεος» … ‘Όμως …

Όμως , σχεδόν τίποτε απ’ όλα αυτά δεν γίνεται (ελάχιστα γίνονται) , γιατί … κάποιοι άλλοι μας είπαν « ΜΗΝ ΠΑΙΖΕΙΣ ΜΕ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ» και εμείς παραξηγήσαμε την ακριβή έννοια αυτής της Εντολής … Γιατί είμαστε … κουτοί κι ανόητοι και δύσκολα κατανοούμε την αληθή έννοια των πραγμάτων , και έτσι αναλωνόμαστε σε φθηνά , ευτελή , ουτιδανά , υποδεέστερα , εύκολα και ενίοτε και … αγελαία … παιχνίδια … Και επειδή η … ώρα του παιχνιδιού είναι λίγη (ιδίως τώρα τον «Χειμώνα» , που βραδιάζει νωρίς) , κάποτε η ζωή μας τελειώνει και η … μαμά μας , μας φωνάζει πως η ώρα πέρασε και πως πρέπει να πάμε πια «μέσα» , για … «ύπνο» … και έτσι ανακαλύπτουμε με λύπη … πως δεν μπορέσαμε να παίξουμε με την Αγάπη … Παίξαμε «παιχνίδια» με ένα σωρό όμορφα ή άσχημα «παιδάκια» , αλλά … με την Αγάπη , όχι … Και κάποιοι (από εμάς) , αφελείς , λένε «Αύριο … αύριο θα παίξω με την Αγάπη» , αλλά δεν ξέρουν πως …

Τέλος πάντων ….

Ουφ !…. Μελαγχόλησα … Αλλά φίλοι μου , μην σκοτίζεστε γι αυτό … Όταν μελαγχολώ , γίνομαι (ακόμα) πιο όμορφη .

 

ΔΕΚΑ (με τόνο …)

Αγαπώ , πολλά πράγματα . Θα μπορούσα ώρες , μέρες , μέχρι και χρόνια να τα απαριθμώ και να μιλώ γι αυτά .

Όμως η καλή διαδικτυακή μου φίλη Αγράμπελλη , μου ζήτησε να γράψω ΜΟΝΟ … δέκα . Κι εγώ επειδή είμαι ευπειθής , σκέφτομαι να υπακούσω .

Πάμε λοιπόν :

———————–

1. Αγαπώ την … αδεξιότητα στην φάση της πρώτης γνωριμίας . Την ειλικρινή όμως αδεξιότητα , που αν μη τι άλλο , φανερώνει αθωότητα , μια Αρετή , που εν πολλοίς εκλείπει στις μέρες μας εμάς των … ενηλίκων .

.

2. Αγαπώ τις γάτες … Δηλαδή , όλα τα ζώα τα αγαπώ , αλλά τις γάτες , τις λατρεύω . Λατρεύω το ότι πρέπει να κοπιάσεις για να κερδίσεις την αγάπη της γάτας , την προσοχή της , την προτίμησή της στο πρόσωπό σου . Λένε πως … είναι αχάριστες . Λάθος . Απλά , θέλει κόπο και τρόπο , και υπομονή και επιμονή για να σε βάλει στην καρδιά της … Και εμένα (προσωπικά) , μου αρέσουν τα δύσκολα . Τα «εύκολα» , τα βρίσκω λίγο … νερόβραστα …

.

3. Αγαπώ τις … αναμνήσεις μου . Πιστεύω ακράδαντα στο «Παρελθόν δεν είναι ό, τι έζησες , αλλά ό, τι θυμάσαι» και το έχω κάνει όχι μόνο τσιτάτο μου , αλλά και τρόπο ευζωίας . Άλλωστε κι αυτό το blog , στις αναμνήσεις μου στηρίζεται εν πολλοίς … Όχι αποκλειστικά , αλλά … εν πολλοίς .

.

4. Μου αρέσει (αγαπώ) η ενασχόληση με τις «ρίζες» μου … Όχι , όχι … δεν είμαι φυτό , ούτε … «γλάστρα» (αν θα εμφανιστώ δίπλα σε κάποιον διάσημο , θα φροντίσω να είμαι ισάξια του τουλάχιστον και όχι διακοσμητικό στοιχείο της εικόνας… Μου αρέσουν οι … πρωταγωνιστικοί ρόλοι) . Όταν λέω «ρίζες» , εννοώ τους αγαπημένους μου ανιόντες . Αγαπώ , να ψάχνω στο βάθος του χρόνου και να μαθαίνω όσα μπορώ πιο πολλά γι αυτούς απ’ τους οποίους προήλθα .

.

5. Με ευχαριστεί το διάβασμα . Είναι από τις αγαπημένες μου ασχολίες , αλλά αγαπώ το … χαρτί των βιβλίων . Το τρίξιμο που κάνει καθώς το ξεφυλλίζεις μέσα στην σιωπή , η μυρουδιά του , που είναι μοναδική , η αίσθηση που αφήνει στα δάχτυλά σου όταν το χαϊδεύεις , το γεγονός ότι μπορείς να τσακίσεις ένα φύλλο του (αν και ο μπαμπάς μου πάντα μου έλεγε «να μην τσακίζεις ποτέ ένα βιβλίο Άννιτσκα … Είναι ζωντανό … Πονάει» ) , να υπογραμμίσεις κάτι , να γράψεις μια κρυφή σου σκέψη στα περιθώρια , ένα στιχάκι σαν το «Ενθυμού και μή λησμόνει , πίνε τσάι με λεμόνι , βούτα κι ένα μπισκοτάκι , και θυμήσου τον …. άκη» , ένα κρυφό «Σ’ αγαπώ» , να βάλεις ανάμεσα στα φύλλα του το … λουλουδάκι , που σου χάρισε ,αφού το φίλησε πρώτα …

.

6. Τα τελευταία 35 χρόνια της ζωής μου , τα έζησα μέσα στα χειρουργεία … Αγαπούσα την δουλειά μου , αλλά πάνω απ’ όλα , αγαπώ την εικόνα και την μυρουδιά της ήσυχης μισοσκότεινης χειρουργικής αίθουσας … Πολλές φορές , τα βράδια των εφημεριών , όταν δεν είχαμε δουλειά , λάτρευα να μπαίνω στην κλειστή αίθουσα , την ήσυχη , την αποστειρωμένη , με τον ελαφρό ιώδη φωτισμό , και έννοιωθα σαν να μπαίνω σε μια … αγκαλιά αγάπης … Μια αγκαλιά , που με κανάκεψε , με συντρόφεψε , με τάϊσε για τόσο πολλά χρόνια … Και κάποιες φορές ανέβαιναν δάκρυα στα μάτια μου , όπως δάκρυζα από περηφάνεια , όταν έλεγε κάποιος κάτι καλό για τα … παιδιά μου …. Δεν πηγαίνω πια … Ωστόσο , δεν έπαψα ποτέ να την αγαπώ .

.

7. Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου , με εντυπωσίαζε το Αρχαίο Θέατρο . Λάτρεψα και λατρεύω το Αρχαίο Δράμα και στις δυο μορφές του (Τραγωδία , Κωμωδία) με ιδιαίτερη προτίμηση στα «κομμάτια» του Χορού . Σαν ήμουνα μικρή , δεν είχα και πολλές ευκαιρίες να παρακολουθήσω αρχαίο θέατρο (βασικά δεν είχαμε τα … δέοντα χρήματα) και γι αυτό το παρακολουθούσα στο ραδιόφωνο στις εκπομπές «Το θέατρο της Τετάρτης» και «Το θέατρο του Σαββάτου» , αλλά και με θιάσους (βασικά το ΚΘΒΕ) στα αρχαία θέατρα των Φιλίππων και της Θάσου , που μπορούσα με χίλιες γκρίνιες και παρακάλια βέβαια , να έχω πρόσβαση . Εκτός αυτών , διάβαζα σαν τρελλή τις Τραγωδίες των τριών μεγάλων Τραγικών και τις κωμωδίες του Αριστοφάνη . Στα 18 μου (μιλάμε για την 10ετία του ’60) , είχα διαβάσει (όποιος θέλει το πιστεύει) … όλο το αρχαίο Δράμα (των τριών Τραγικών) και απήγγειλα όλη την Αντιγόνη του Σοφοκλή απ’ έξω … Τέτοια «βίδα» … Τέτοιος έρωτας .

.

8. Αγαπώ τον ρυθμό των 9/8 στην λαϊκή μουσική , δηλαδή τον ζεϊμπέκικο χορό … Λένε πως είναι … αντρικός χορός … Μπορεί … Πάντως έτσι και πέσουν οι πρώτες νότες , ένα «κρακ» κάνει η καρδιά μου και θέλω να σηκωθώ να τον χορέψω … Και έτσι κάνω . Με το ένα χέρι στην καρδιά και το άλλο απλωμένο να θέλει να αγγίξει τον Θεό …

Μεγάλη αγάπη τα 9/8 …

.

9. Όλους τους φίλους μου τους αγαπώ , αλλά κάποιους ακόμα πιο πολύ … Είναι οι φίλοι της … «σκιάς» . Αυτοί που για λόγους που διάλεξαν ή τους επιβλήθηκαν , παραμένουν στην σκιά και ποτέ στο προσκήνιο της ζωής μου . Πάντα στο σκοτάδι των «παρασκηνίων» , αλλά που … ακόμα κι από εκεί , πίσω από τις κουΐντες , τα φώτα και τα «μπιζαρίσματα» , ξέρω ότι θα μένουν εκεί και θα με αγαπάνε πάντα το ίδιο … Είτε είμαι πάνω στην σκηνή , είτε όταν όλα τα φώτα θα σβήσουν και θα κατέβω από το πάλκο …

Ξέρω , πως κάποιοι από αυτούς , αυτή τη στιγμή … με διαβάζουν . Θέλω να τους πω ότι … «κι εγώ σας αγαπώ το ίδιο» …

.

10. Για το δέκα το καλό , άφησα το να σας μιλήσω για το τί αγαπώ πιο πολύ στο θέμα … Έρωτας …

Αγαπώ τον «δειλό εραστή» … Και όταν λέω «δειλό εραστή» , εννοώ την ανεπαίσθητη εκείνη δειλία , τον στιγμιαίο δισταγμό , την μικρή και λιγόχρονη αμήχανη συστολή , πριν από το πρώτο ερωτικό χάδι …

Δεν θα πω πιο πολλά . Δεν με παίρνει να πω πιο πολλά … Θα αφήσω να σας «μιλήσει» ένα ποιητικό μου πόνημα , από τα τελευταία που έγραψα (περίπου το 1993 … τα τελευταία χρόνια , δεν γράφω πια ποίηση) :

ΤΟΥ ΔΕΙΛΟΥ ΕΡΑΣΤΗ

—————————-

Κι αν είναι να πεθάνω ,

τώρα ας πεθάνω .

Τώρα , που όλα προσεγγίζουνε στο φως .

Τώρα που οι χαρές , παίρνουνε σχήμα

κι οι ομορφιές οριοθετούνται μέσα στα δικά μου πλάνα.

Τώρα που οι ικανοποιήσεις

κυματιστά ,

απαλά ,

έρχονται πάνω μου ,

σαν τ’ ακροδάχτυλα

του δειλού εραστή .

*************************************

Όποιος νομίζει ότι θέλει να μου (μας) πει δέκα  «αγαπώ»  του , ας μου (μας) τα πει .

Είτε μου τα πεί , είτε όχι , εγώ … θα τον αγαπώ το ίδιο , γιατί πρέπει να σας πω , πως … ΑΓΑΠΩ όλους τους φίλους μου τους bloggers …

Αυτό το τελευταίο , δεν είναι η … ενδέκατη αγάπη μου (είπα , ότι είμαι ευπειθής και θα γράψω μόνο 10 αγάπες μου) … Είναι ο … τόνος στο δέκα … (10′ )… Δέκα με τόνο , λοιπόν .

 

Karagöz Türk olduğunu … Ama Ezop, bir Yunan

Διακόπτουμε το … ποιητικό πρόγραμμα μας , με τίτλο «Καλοκαιρινή Ραστώνη» για να να σας μεταφέρουμε φρέσκια-φρέσκια (και επίκαιρη) ιστορία από την παραλία :

*************************************

Δεν μου αρέσουν οι κοσμικές και πολυάνθρωπες πλαζ . Και όχι μόνο τώρα , αλλά και από παλιά , από την εποχή των … θανατηφόρων bikini , και της νεανικής έπαρσης , αυταρέσκειας και … αλαζονείας . Συνηθίζω τις κάπως απόμερες ακτές , όχι και τελείως έρημες (μην αγριευτώ κιόλας) .

Στην συγκεκριμμένη παραλία , 2-3 χιλιόμετρα δυτικά της Μαρώνειας , δεν πήγαινα μέχρι φέτος γιατί υπήρχε μια κακογραμμένη ταμπέλα που έλεγε : «Η ΚΟΛΥΜΒΗΣΗ , ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΑ , ΜΟΝΟ ΜΕ ΜΑΓΙΩ» … Όχι γιατί είμαι γυμνίστρια , αλλά γιατί η ταμπέλα αφορούσε τις Μουσουλμάνες λουόμενες που βουτούσαν στην θάλασσα με τα τσαντόρ και τις μαντήλες , ακόμα (οι κάπως νεώτερες – μοντέρνες) και με τις … καμπαρντίνες . Και μη βιαστείτε να με κακοχαρακτηρίσετε σαν … ρατσίστρια (δε πάει να μπαίνουν στην θάλασσα και με maxi τσιντσιλά και 15ντάποντη Louboutin , ποσώς με ενδιαφέρει) . Εκείνο που με ενοχλούσε , ήταν το ότι οι άνδρες τους , (πατεράδες , αδελφοί , γιοί , σύζυγοι , αρραβωνιαστικοί) χαιρόντουσαν την παραλία με τα παρδαλά και στενά μαγιώ τους (ε, να είναι πασιφανές το αποτέλεσμα του ΧΥ γονιδίου τους και της τεστοστερόνης και το «ποιός είναι ο Αρχηγός , εδώ μέσα» , ενώ αυτές με τα φουσκωμένα τσαντόρ και καμπαρνίνες σαν σημαδούρες ή σαν … αλεξίπτωτα πεσμένα στη θάλασσα , ένα πράμμα …

Φέτος όμως , τα πράγματα άλλαξαν . Πρώτα , εξαφανίστηκε η … ταμπέλα και (δεν ξέρω αν ακολούθησε ή προηγήθηκε της εξαφάνισης της ταμπέλας)  συνέβη και κάτι άλλο :  εξαφανίστηκαν και τα … αλεξιπτωτοειδή μαγιώ . Η παραλία συμμαζεύτηκε , καθαρίστηκε εντυπωσιακά και εμπλουτίστηκε με λεπτό λείο χαλικάκι , χορτάρινες ομπρέλλες , ντουζ , WC , και αποδυτήρια … όλα προσφορά του τοπικού Δήμου (ε, ρε κατακαημένε … Καλλικράτη , που έκανες κάποιους και χέ… καν από τον φόβο τους … ) .

Έτσι αποφάσισα να κάνω την εν λόγω ακτή τον χώρο , όπου θα απολάμβανα την θάλασσα για φέτος ….

Κάθησα … δίπλα τους . Εκείνος , γύρω στα 45 γοητευτικός και ευγενέστατος . Τούρκος . «…Φαρμακοποιός από την Προύσσα» , μου συστήθηκε με τα εντυπωσιακά καλομιλημένα ελληνικά του . «Μη θαρρείτε πως είμαστε καλύτερα …  και στην Τουρκία , πολλά προβλήματα κι εμείς … οικονομικά κυρίως . Έχουμε συγγενείς εδώ στην πόλη σας και είπαμε να τους δούμε και να το συνδυάσουμε και με διακοπές … Φθηνές σχετικά … » μου χαμογέλασε . Εκείνη , όχι μεγαλύτερη από 30 , ‘ομορφη , λίγο γεματούλα , μοντέρνα , έρριξε επάνω της ένα μαυροκόκκινο παρεό , πριν μου δώσει ευγενικά το χέρι της «Δεν γνωρίζω Ελληνικά» μου είπε σπασμένα και κοκκινίζοντας ελαφρά με κάποια συστολή . Ασχολιόταν ήσυχα χωρίς φωνές και υστερίες («Γιωργάκηηηηη όχι στα βαθιά» και «φάε σκασμένο … μ’ έφαγες»  ) , με τον 6χρονο γιο τους τον Αϊντίν , που ήταν ο μόνος που δεν μου χαμογέλασε ούτε για δείγμα (ωστόσο , μού’ ριχνε κλεφτές ματιές … τον πήρα χαμπάρι) .

Τα παιδάκια (ασχέτως εθνικότητας) στην παραλία , έχουν μία πολύ κακιά συνήθεια … Ουρλιάζουν διάφορα και ανατριχιασμένη αναπολώ την εποχή του … Ηρώδη , βρίσκοντας του διάφορα … ελαφρυντικά …

Την πρώτη φορά που ο μικρός Αϊντίν ούρλιαξε «Yardiiiiiim» (βοήθειαααα) , πετάχτηκα επάνω σαν παλαβή έτοιμη να του αρχίσω ΚΑΡΠΑ (Καρδιοαναπνευστική Αναζωογόνηση) . Ξαναξάπλωσα προσπαθώντας να αποφύγω το έμφραγμα ή το εγκεφαλικό … έστω το ένα από τα δύο που με απειλούσαν … Την δεύτερη φορά , προσπαθώντας να … καταπιώ την βλαστήμια που μου ανέβηκε μέχρι τα δόντια , πνίγηκα και άρχισα να βήχω φτύνοντας δεξιά και αριστερά . … Ο φαρμακοποιός , έτρεξε προς το μέρος μου και η νεαρή χανούμισσα προς το μέρος του Αϊντίν που χαχάνιζε χαιρέκακα … Τον πήρε στην αγκαλιά της και μουρμουρίζοντας του μαλακά στο αυτί τον παρέδωσε στον εκνευρισμένο πατέρα του που αρπάζοντας τον από το αυτί , άρχισε να τον μαλλώνει αυστηρά .

– Αφήστε τον σε μένα (του είπα μαλακά) . Μόνο σας παρακαλώ μεταφράστε του για να καταλαβαίνει … Έλα εδώ σε μένα Αϊντίν (μπορώ να μιλώ λίγα Τούρκικα) , να σου πω ένα … παραμύθι , που είπε ένας μεγάλος , πολύ-πολύ γέρος παραμυθάς , ο Αίσωπος . Ο Αϊντίν κοίταξε ερωτηματικά τον πατέρα του (την μάνα του … την «έγραψε» κανονικά) και πλησίασε γεμάτος απορία και με γουρλωμένα τα ολοστρόγγυλα ματάκια του :

Άρχισα να του διηγούμαι , αργά για να μεταφράζει ο πατέρας του τον μύθο του Αισώπου με τον τσομπανάκο , που φώναζε συχνά για πλάκα «Λύκος στα πρόβατα !» , και στο τέλος , όταν ήρθαν οι λύκοι , δεν τον πίστευε κανείς πια . … Ο μικρός έδειξε φοβερά εντυπωσιασμένος και με το τέλος του παραμυθιού , έπιασε να κουβεντιάζει με τον μπαμπά του , για το πόσο του άρεσε το παραμύθι και αν το παραμύθι ήταν Τούρκικο ή Ελληνικό … Όταν ο πατέρας του , του απάντησε «Ελληνικό» έδειξε φοβερά απογοητευμένος και ξαναρώτησε για να ξαναπάρει την ίδια απογοητευτική απάντηση . ‘Εμεινε για λίγο σκυθρωπός και αμίλητος και μετά , μαζεύοντας όλο το κουράγιο του με πλησίασε ψιλοστριφνιασμένος , και σε μια προσπάθεια να … πάρει το αίμα του πίσω , στάθηκε από πάνω μου και …. :

– Karagöz Türk olduğunu (Ο Καραγκιόζης , είναι … Τούρκος)

Δεν ξέρω το γιατί , αλλά μου ήρθε να του ρίξω μια … ξεγυρισμένη σφαλιάρα … Συγκρατήθηκα και με χαιρέκακο χαμόγελο , του αντιγύρισα σε άπταιστα Τουρκικά :

– Ama Ezop, bir Yunan (Αλλά , ο Αίσωπος , Έλληνας) …

Ταράχτηκε … Γύρισε με μια ξέπνοη ελπίδα στον «σοφό» πατέρα του αλλά αυτός του έγνεψε … «ναι» και γυρνώντας ηττημένος πίσω , χώθηκε στην αγκαλιά του (είχε ξεχάσει παντελώς και την θάλασσα και τα παιχνίδια) .

Ο πατέρας του χαϊδεύοντας τον συνεχώς του μίλαγε ψιθυριστά (δεν μπορούσα να ακούσω) μέχρι που ο μικρός με ξαναπλησίασε αλλά με υφος χαμένου (όλη η παλιά του αλαζονία , είχε χαθεί) και μου μουρμούρισε στα Τούρκικα , που φυσικά μετάφρασε ο μπαμπάς του

– Αν σας  δώσουμε τον Καραγκιόζη για δικό σας , θα μας δώσετε για δικό μας τον … Αίσωπο ;

– Ούτε για πλάκα … Χάρισμα σου ο Καραγκιόζης (τώρα που το ξαναθυμάμαι ντρέπομαι … Θα μπορούσα να πω ένα απλό «όχι» … και γιατί όχι , ακόμα και ένα ψέμμα θα μπορούσα να του πω) .

Ο Αϊντίν γύρισε και κοίταξε τον πατέρα του κι εκείνος μετάφρασε κουνώντας μόνο τα χείλη του σε ένα απλό «yok» (= όχι) … Ο μικρός , βουρκωμένος επέμεινε :

– Αν σας δώσουμε την Προύσσα , θα μας δώσετε τον Αίσωπο ;

Ο πατέρας του μετέφρασε σύντομα σύντομα και αμέσως του φώναξε αυστηρά «Έλα εδώ … Φεύγουμε … ενοχλείς την κυρία» …

Ήθελα να πω «χάρισμα σας και η Προύσσα , δεν μου παίρνεις τον Αίσωπο , ούτε με την … Κωνσταντινούπολη» … αλλά είπα ένα απλό «yok»  κι εγώ και άρχισα να τα μαζεύω … Ήδη είχε μαζέψει σύννεφα προμηνύοντας μπουρίνι … Έτσι είχα και ένα άλλοθι για να φύγω … Έφυγαν ωστόσο , πριν από μένα , χαιρετώντας με ευγενικά …

———————————————————–

Θα αλλάξω (μάλλον) και πάλι παραλία ….

.

Στο βιντεάκι βλέπετε την ακτή της παρ’ ολίγον … ανταλλαγής …

 

ΑΣ ΞΑΝΑΓΙΝΟΥΜΕ ΓΙΑ ΛΙΓΟ ΠΑΙΔΙΑ … (έφηβοι … ήθελα να πω)

Το ξέθαψα μέσα από τον πάτο ξεχασμένων συρταριών και το θέτω στην διάθεσή σας … Όποιος θέλει , γράφει μια απάντηση … Όποιος , δεν θέλει απλά «τριγυρνάει» λίγο στις ερωτήσεις του , χαζεύει την εικονογράφηση (που ειρήσθω εν παρόδω , είναι αποκλειστικά δική μου … γιατί υπήρξα και … επιτυχημένη σκιτσογράφος , στην μακρυνή μου νεότητα) , και αν … ανήκει ή πάει να αγγίξει την … κλάση μου (που λένε και στον Στρατό) , του δίνεται μια μικρή ευκαιρία , να γυρίσει πίσω στην εποχή της Αθωότητας και να ξαναγίνει παιδί …

Φυσικά έχω σκανάρει μόνο τις πρώτες σελίδες των ερωτήσεων , αλλά όποιος θέλει να δει τις απαντήσεις κάποιου ψευδώνυμου , που θα σταμπάρει στο «Βγάλτε τις μάσκες» ευχαρίστως να τον βοηθήσω να τις διαβάσει .

Το Λεύκωμα το έφτιαξα το Καλοκαίρι του 1964 , μόλις επέστρεψα από το παρθενικό μου ταξίδι στην Αθήνα και κυκλοφόρησε από χέρι σε χέρι , μέχρι τις αρχές του 1967 , όπου και τοποθετείται χρονικά , το τέλος της περίφημης Αθωότητας … Γλύτωσε σαν από θαύμα από καταστροφή (σκίσιμο+κάψιμο) με την οποία απειλήθηκε από κάποιον που αγαπούσα και έλεγε και πως με αγαπάει («Ποιοί είναι όλοι αυτοί οι μαλάκες που γράφουν εδώ μέσα ;… Μήπως και κανένας γκόμενος που θέλεις να τον θυμάσαι ακόμα ;» ) . Το διάβασαν οι γονείς μου  («Αχ  Άννιτσκα τί όμορφα που ζωγραφίζεις» – ο μπαμπάς μου) , τα παιδιά μου , ο σύντροφος της ζωής μου (=σύζυγος) και πάρα πολλοί φίλοι . Πριν 3 χρόνια , υποσχέθηκα στην Νατάσσα να σκανάρω κάποιες σελίδες του για να απολαύσει … πολυτονικό , αλλά … αμέλησα και μετά το ξέχασα … Το ξέχασα , μέχρι πριν δυο – τρεις ημέρες , όταν …. «το ξέθαψα μέσα από τον πάτο ξεχασμένων συρταριών … κλπ» .

Δικό σας :

.

 

… στις κορυφογραμμές της Πίνδου … 25η Μαρτίου 1974

Εντάξει … Η Πίνδος , δεν … «δένει» και τόσο με την Εθνεγερσία της 25ης Μαρτίου … Αλλά , τί να κάνουμε ;… Εγώ αυτήν έχω και γι αυτήν θα σας μιλήσω φέτος σαν αφιέρωμα στην ημέρα .

Και όπως … είθισται σ’ αυτό το ιστολόγιο , θα σας μιλήσω για το αγαπημένο μου θέμα … Τον υπέροχο Εαυτό μου και τις … δεξιότητες του . Συγκεκριμένα θα σας μιλήσω για το … σκηνογραφικό μου ντεμπούτο σε … επίσημη θεατρική παράσταση .

«Ανέβηκα» για πρώτη φορά στο χωριό (όπου θα έκανα το Αγροτικό μου) , αρχές του Φλεβάρη του ’74 και το πρώτο που αντιλήφθηκα ήταν , ότι αν δεν … οργανωνόμουν , θα … πέθαινα από το κρύο (παιδί αστικής οικογένειας) , την πείνα (καλομαθημένο μοναχοπαίδι , που δεν είχε μάθει ούτε γάλα να ζεσταίνει , μέχρι τότε) και την … μοναξιά . Για το κρύο , γρήγορα βρήκα σαν λύση του γείτονες μου , που με ιδιαίτερη προθυμία μου κουβαλούσαν και μου «στέγνωναν» τα ξύλα , με προμήθευαν με καλής ποιότητας δαδί , και μου άναβαν και την ξυλόσομπα το πρωί φροντίζοντας την φωτιά της και για όσο έλειπα σε δουλειές ή σε χαβαλέ (που ήταν και το πιο συνηθισμένο) . Για το φαγητό , … μια από τα ίδια … Απλά δηλαδή δεχόμουν τις προσκλήσεις για το μεσημεριανό γεύμα και το βράδυ παίζοντας … πρέφα στο καφενείο , επειδή με άφηναν πάντα να κερδίζω , μου κερνούσαν και τα πρώτα τσίπουρα με μεζέ … (τα δεύτερα τα κερνούσα εγώ , και πάει λέγοντας) . Για την παρέα … είχα τον Λευτέρη , τον δάσκαλο του χωριού , κι αυτό , γιατί ήμασταν οι μόνοι … νεολαίοι κάτοικοι του χωριού  (αμέσως μετά από εμάς , ήσαν τα 23 παιδάκια του μονοθέσιου , 6τάξιου όμως Δημοτικού Σχολείου) . Όπως ήταν φυσικό , ο Λευτέρης … με ερωτεύθηκε μέσα στην πρώτη εβδομάδα της συναναστροφής  μας και αυτό ήταν βέβαια ένα κάποιο εμπόδιο στην ομαλή εξέλιξη της … παρέας μας , αλλά προκειμένου να πεθάνουμε και οι δυό από … πλήξη , το βάλαμε το πρόβλημα στην μπάντα και συνεχίσαμε την παρέα μας . Εγώ δεν είχα πολλή δουλειά (όλοι ήσαν σχετικά υγιείς σε εκείνο το υψόμετρο) σε αντίθεση με τον Λευτέρη , που είχε (πολλή δουλειά) … 23 παιδάκια απ’ όλες τις τάξεις του Δημοτικού συν τις δυο νήπιες ξαδέρφες , που όλη την ημέρα έκλαιγαν έξω από το σχολείο , μέχρι που αναγκάστηκε να τις βάλει στην σχολική δύναμη κι αυτές . Άρχισα να πηγαίνω καθημερινά στο σχολείο , βασικά για να απασχολώ τις μικρές (κάτι σαν … νηπιαγωγός ένα πράμμα) , αλλά κατέληξα να γίνω η δεύτερη δασκάλα του χωριού . Το καθημερινό 6ωρο , έγινε 8ωρο και δεκάωρο καμιά φορά γιατί τα μικρά διψούσαν για τα … «μοντέρνα» μαθήματα που τους δίδασκα , δηλαδή , Αγγλικά (μάλιστα) , διάσπαση του ατόμου (εκλαϊκευμένη) πρώτες βοήθειες , αστρονομία , πως να γράφουν επιστολές και άλλα έγγραφα , σολ-φέζ , πινγκ-πονγκ , ζωγραφική … Αυτό το τελευταίο , ήταν και η αιτία , της πρώτης μου σκηνογραφικής δουλειάς .

Πλησίαζε η γιορτή της 25ης Μαρτίου και τα παιδιά γύρευαν… γιορτή και μάλιστα θέατρο (είχα φροντίσει να τους το διδάξω το θέατρο στα … αυτοσχέδια απογευματινά φροντιστήρια ) . Είχαν τις στολές (απ’ τις γιαγιάδες και παπούδες) , είχαν τα … όπλα (εντάξει … δεν ήσαν καριοφύλλια , αλλά ήσαν όπλα) , είχαν διάθεση … είχαν περιέργεια … είχαν φιλοδοξίες και θεατρικές ματαιοδοξίες , αλλά … Αλλά , δεν είχαν … σκηνικά .

Εντάξει … Δεν χρειάστηκα και πολλά παρακάλια από τους μικρούς επίδοξους ηθοποιούς . Άλλωστε με γαργαλούσε κι εμένα ο … θεατρόφιλος μου οίστρος … Μια ασθενική διαμαρτυρία του δάσκαλου («μη ρε Άννα , θα είναι μπελάς» ) την αντιπαρήλθα και έτσι πιάσαμε όλοι δουλειά . Ο Λευτέρης βρήκε τα …»θεατρικά έργα» , τα σκετς , και τις εικόνες που θα παρουσίαζαν και ανέλαβε και την σκηνοθεσία . Μοίρασε ρόλους (καλά … εκεί έγινε το κάτσε καλά από καυγάδες και μαλλιοτράβηγμα και αναγκάστηκα πολλές φορές να απειλήσω με αποχώριση για να πάψουν) και εγώ , ανέλαβα τα …»σκηνικά» .

– Θα με βοηθήσετε , όμως , μάγκες … (είπα … και επί δύο εβδομάδες … ζωγραφίζαμε , μέχρι αργά το βράδυ … )

Τα σκηνικά , ήσαν όλα κι όλα  …τέσσερα .

Το πρώτο παρίστανε το εσωτερικό ενός φτωχικού αγροτικού σπιτιού , με το τζάκι του , με τις γκαζόλαμπες , τα πορτρέτα των μουστακαλήδων προγόνων στον τοίχο , τα αγριολούλουδα στο βάζο και το εικονοστάσι με το καντήλι του (τα παιδιά γύρεψαν να κρεμάσουμε αληθινό αναμμένο καντήλι , αλλά τους τρόμαξα με το ότι κινδύνευε το … σκηνικό από φωτιά , και έτσι … έβγαλαν τον σκασμό) .

Το δεύτερο , παρίστανε μια πλαγιά βουνού , με τα χορτάρια , τα λουλούδια , τα συννεφάκια , τον γαλανό ουρανό και … έναν οβελία να ξεροψήνεται σε μια γωνιά , γιατί ο Γιώργος του Ηλία , που ο μπαμπάς του «έλειπε» χρόνια σε ταξίδι (εξορία στην Γυάρο ήταν) δήλωσε πολύ σοβαρά , ότι όλοι εκείνη την εποχή , ήσαν … κατσικοκλέφτες και δεν θέλησα να του χαλάσω χατήρι του … «ορφανού»

Το τρίτο , παρίστανε … εσωτερικό Εκκλησίας (ήτανε βλέπετε και ο Ευαγγελισμός στην μέση) με τα καντήλια και τα εικονίσματα και την Αγία Τράπεζα  και με βιτρώ (! ) παράθυρα που έμπαζαν μέσα τον ήλιο … Η Φροσούλα όμως του Μάρκου , έσπειρε ζιζάνια , πως η εκκλησία , έπρεπε να είναι … Εβραίικη και λάθος βάλαμε Σταυρούς και Δισκοπότηρα (μού’ ρθε να ξεραθώ στο γέλιο όταν αντιλήφθηκα το λάθος μου) , αλλά ο δάσκαλος (που τα είχε ψιλοβαρεθεί όλα αυτά) , την κατακεραύνωσε με το περίφημο «Η Παναγία , δεν είναι … Εβραία ασεβέστατη … αυτό δα μας έλειπε …»  , ζωγράφισα κι εγώ μια … επτάφωτη λυχνία , πάνω στην Αγία Τράπεζα και η υπόθεση έληξε , με λίγα κλάμματα βέβαια της Φροσούλας , αλλά … ποιός της έδινε σημασία …

Το τέταρτο , ήταν μια αναπαράσταση του … κρυφού σχολειού … Ήταν και το πιο εύκολο γιατί ήτανε τόσο … σκοτεινό , που τελείωσε γρήγορα … Στην εύλογη απορία των μικρών «Παπά , δεν θα βάλεις ;»  αντέταξα το περίφημο «Να πείτε του παπά-Βλάση να έρθει να καθήσει για λίγο ακίνητος» , αλλά τα παιδιά που δεν τον χώνευαν γιατί όλο τους επιφόρτιζε με αγγαρίες , το μετάνοιωσαν και έστρεξαν να … μην φαίνεται ο παπάς μέσα στο μαύρο σκοτάδι , παρά μόνο το βιβλίο που κρατούσε .

Μια … αναιμική πρόταση , να κάνουμε και σκηνικό – καράβι , για να βάλουμε και σκηνές με τον Κανάρη και την Μπουμπουλίνα , έπεσε στο κενό γιατί θεώρησα πως ήταν πολύ δύσκολο να ζωγραφίσω καράβια … Είπα και μια δικαιολογία , πως δεν έχουμε κάποιο σκετς με θαλάσσιους ήρωες του ’21 … αγριοκοίταξα και τον δάσκαλο , μην αμολήσει καμιά εξυπνάδα και έτσι … «κλείσαμε» στα 4 (τέσσερα) .

Μια χαρά θα ήταν …

……………………………………..

Η γιορτή τελικά , είχε μεγάλη επιτυχία . Αν εξαιρέσεις κάποιους μικροκαυγάδες , ψιλοζήλειες , και πισωμαχαιρώματα (από τους γονείς των μικρών «καλλιτεχνών» μας) , όλα τα άλλα κύλησαν αίσια και με τον σχετικό ενθουσιασμό , που ταιριάζει και με την ημέρα) . Τα «σκηνικά» , είχαν την τιμητική τους και όλοι , μα όλοι , σχολίασαν , πως σ’ αυτά οφειλόταν η πιό μεγάλη επιτυχία , που είχε η σχολική γιορτή … ever …

Στο τέλος βγάλαμε και όλοι μαζεμένοι μια αναμνηστική της γιορτής φωτογραφία :

… και συνοδέψαμε τον Γιαννούλη του Μένιου , που τραγούδησε τό :

… τόσο όμορφα πάνω στην Βυζαντινή κλίμακα , που ακόμα κι ο στριμμένος ο παπα-Βλάσης βλαστήμησε , που είχε ξεχάσει να πάρει μαζί του το … θυμιατό («… ω, ρε ζαγάρια , σαν σε Θεία Λειτουργία , τραγουδάτε» ) .

===========================================

Η επόμενη φωτογραφία , είναι από το σχολείο του χωριού , (όπου και έγινε η γιορτή εκείνη) , … όπως είναι σήμερα …

Όμορφη … δε λέω , αλλά … Αλλά , εκείνη η μικρή σκηνή-εξέδρα στο προαύλιο για ποιήματα και εκφωνήσεις λόγων … πόσο φτωχή και «φτηνή» μου φάνηκε … Χωρίς σκηνικά , χωρίς «χρώμα» ,  χωρίς παλμό , γιατί … ΔΕΝ χρησιμοποιείται πια από παιδιά … γιατί ΔΕΝ υπάρχουν πια παιδιά στο σχολείο του χωριού … Υπάρχει μόνο … χειμερινός τουρισμός , και πανσιόν , και ταβέρνες , και SUV για … «Πίνδου ανάβασις» , και mountain-bicycle , και καγιάκ στο ποτάμι και μια … ΜΕΓΑΛΗ … πολύ μεγάλη απαξίωση κάθε γνήσιου και παλιού και αθώου και …

……………………………………………

… Όσο για το τί απέγιναν τα «σκηνικά» που ζωγραφίσαμε για την γιορτή της 25ης Μαρτίου του 1974 , θα σας το πω μια άλλη φορά , σε ένα άλλο ποστ , γιατί ήδη , με έχουν πάρει τα … «ζουμιά» και εκτός που χαλάω τα παροιμιώδους ομορφιάς , υπέροχα μάτια μου , κινδυνεύω και από καμιά … ηλεκτροπληξία , έτσι όπως κλαίω , πάνω από ένα πληκτρολόγιο …

.

.

.

Χρόνια μας πολλά .