Ενθυμού και μη λησμόνει.
πίνε τσάι με λεμόνι.
Βούτα κι ένα μπισκοτάκι
και θυμήσου τον… Κωστάκη»
_______________________ Ασυμπλήρωτα τα 17, με την… ορμονική θύελλα να με παραμονεύει, μεσούσης της Β’ Λυκείου, ερωτεύτηκα κι εγώ, ευπειθής στις προσταγές της… Φύσης, έναν… ονόματι Κώστα… Και όλα καλά θα πήγαιναν, αν δεν είχα την φαεινή έμπνευση, να γράψω το παραπάνω… ποιητικό πόνημα, στο βιβλίο της Χημείας και συγκεκριμένα, στα περιθώρια όλων των σελίδων, μέχρι το μάθημα εκείνης της ημέρας. Το άχαρο μέχρι τότε, βιβλίο της Χημείας, γέμισε από τον νεανικό μου έρωτα, διανθισμένο με λουλουδάκια, πεταλουδίτσες, καρδούλες, βέλη και άλλα σχετικά (ξέρετε εσείς 😉 ), μέχρι το κεφάλαιο «Κεκορεσμένες μονοσθενείς αλκοόλες – Αιθανόλη», που… μισοδιαβασμένο καθώς το είχα, (την επόμενη ώρα είχαμε Χημεία) σκέφτηκα να το διαβάσω στο διάλειμμα και όρμηξα έξω με το βιβλίο ανά χείρας… -Μωρή γιδούλα, έλα εδώ!… (Η «Φωφώ»… η Φυσικός μας, μια σπουδαία μαγκίτισσα δασκάλα, που εδώ που τα λέμε, μας έμαθε άριστη Φυσική και Χημεία, στις τρεις τάξεις του Λυκείου… με σταμάτησε έξω από την τάξη… Ανατρίχιασα ελαφρά…) -Ορίστε κυρία… -Δώσε μου το βιβλίο , να ρίξω μια ματιά, στο παρακάτω που θα σας διδάξω. -Μα, κυρία… Θέλω κι εγώ να ρίξω μια ματιά… -Γιατί μωρέ?… Δεν διάβασες στο σπίτι? -Εσείς καλέ κυρία, δεν διαβάσατε στο σπίτι?… -Κοίτα θράσος η κατσίκα!!… Δώσε εδώ το βιβλίο και… εξαφανίσου… (με μια κίνηση, το βιβλίο, πέρασε στα χέρια της και η ίδια, έκανε μεταβολή…) … Έμεινα ακίνητη να την κοιτάζω. Άρχισε να ξεφυλλίζει το βιβλίο. Φορούσε εκείνο το παλτό, από μπουκλέ ύφασμα… εκείνο που κοροϊδευτικά, το λέγαμε… «κουρελού». 1,2,3,4,5, βήματα και… σταμάτησε. Η καρδιά μου, έπαιζε ντραμς, σε χεβυμεταλλάδικη συναυλία… Γύρισε και κρατώντας με κόπο το χαχανητό της (την ένιωθα… πως ήθελε να γελάσει. Είχα από καιρό ταυτισθεί κατά κάποιο τρόπο μαζί της), μου σφύριξε φιδίσια: – Κανονικά, θά’ πρεπε τώρα , να το πάω και να το δείξω στον… Γκότση (ο στριμμένος Λυκειάρχης μας και… σύζυγος της), να φας καμιά… τριήμερη να μάθεις, που έκανες την Χημεία… ερωτικό Λεύκωμα… Αλλά, δεν θα το κάνω, γιατί σ’ αγαπώ παλιοκατσίκα… και σ’ αγαπώ, γιατί αγαπάς την Χημεία και την Φυσική και… μια μέρα, πιστεύω πως θα με κάνεις περήφανη γι αυτήν σου την αγάπη…. Τί έγινε? γιατί δεν καλοδιάβασες?… Ραντεβού ήσουν χθες? …Δεν απάντησα, αλλά όλα επάνω μου φώναζαν «ΝΑΙ»… Ήθελα να την αγκαλιάσω και να την φιλήσω επί τόπου, αλλά τότε ήταν που θα άρπαζα καμιά… 10ήμερη. -Να προσέχεις βλαμμένο! Να προσέχεις, μην χάσεις την αγάπη για την Χημεία (μου μουρμούρισε και ξανάκανε μεταβολή, αφήνοντας μου το ποιητικά στολισμένο βιβλίο μου) Λίγο παρακάτω, την άκουσα: -Έλα εδώ ρε «ψηλέα»… Δώσε μου την Χημεία σου να ρίξω μια ματιά στο παρακάτω. Εσένα δεν σου χρειάζεται, διαβασμένος είσαι πάντα κλπ, κλπ… _________________________ Την ιστορία, την θυμήθηκα σήμερα, ακούγοντας αυτό:
Βγαίνω να πετάξω τα σκουπίδια. Ακριβώς μπροστά στην πόρτα της αυλής σταματημένος πάνω στο πεζοδρόμιο, νεαρός Ρομά (γύρω στα 15) με παρακμιακό μηχανάκι και αναμένη την μηχανή, συνομιλεί με νεαρή συνομίληκη του, όχι Ρομά, κοντοπίθαρη, ασθενικά αδύνατη, μαλλί κοντό βαμμένο ξανθό ιβουάρ με ένα μακρύ τσουλούφι… μπλε, πάνω στην μούρη… κρατάει (η τσουλουφοφόρος) βιβλία και τετράδια, δεμένα με ένα σχοινί, τα βιβλία να σέρνονται στο πεζοδρόμιο, και να μοιάζουν σαν να έχει βγάλει βόλτα το σκυλί… στο χέρι στριφτό τσιγάρο με την γνωστή… ύποπτη μυρωδιά, υφάκι «υπεράνω», ενώ αυτός, ένα… ψιλοκαημένο ύφος, που θά’θελε να μην φαίνεται, αλλά δεν τα καταφέρνει… Μιλούν… Αυτός φλερτάρει… Αυτή, τον έχει στο φτύσιμο… Πετώ τα σκουπίδια στον κάδο απέναντι, γυρνάω στο σπίτι, ξαναβγαίνω μετά από ένα τέταρτο περίπου για ψωμί στο μαρκετάκι λίγο πιο πέρα, ξαναγυρνώ στο σπίτι… εκεί… με την μηχανή αναμμένη να γουργουρίζει… Μιλούν στο ίδιο στυλ… Ξαναβγαίνω μετά από μισή ώρα,… εκείνος εκεί, εκείνη απομακρύνεται… Δεν αντέχω, του πιάνω κουβέντα: -Ρε όμορφε… όταν είναι σταματημένοι, την σβήνουν την μηχανή… η βενζίνη έχει γίνει πανάκριβη… -Ας έχει γίνει… Όταν «χτυπάς» γκόμενα, πρέπει να δείχνεις ότι δεν σε νοιάζουν τα λεφτά… Χαμογελώ… εντυπωσιασμένη. -Τί έγινε? την έρριξες? -Μπα… τίποτα για σήμερα. Αύριο, θα την στήσω έξω απ’ το σχολείο. Είναι μπάνικη και σπουδαία γκόμενα… Μαθήτρια… Μπαίνω στην αυλή, γελώντας. Σβύνει την μηχανή και… -Εσύ κυρία… έχεις άντρα? -Όχι… πέθανε -Κρίμα καλέ κυρία… Θα… μου φτιάξεις ένα φραπέ γλυκό με πέντε ζάχαρες και δυο καφέ? -Πέντε ζάχαρες? καταστροφή είσαι βρε… Δεν μπορώ τώρα… έχω δουλειές. -Καλά… θά’ρθω αύριο, μετά απ’ το σχολείο… αν δεν μου… «κάτσει» η γκόμενα… …. Να δείτε, που θα… έρθει. 🙂 🙂 🙂
Θεσσαλονίκη. Δεκέμβρης του 1970… κατηφορίζοντας την Πανεπιστημιούπολη: -Σου άρεσε? -Ποιό?… ποιο να μου άρεσε? -Ο καφές στο κυλικείο του Χημείου? -Ναι… ναι, καλός…
(αμήχανη παύση)
-Θέλεις να… ξαναβρεθούμε?
-Ναι αμέ… (η απάντηση μου, ήταν πολύ γρήγορη… σχεδόν λαχανιασμένη)
-Ok, λοιπόν… πού και πότε?
-Αύριο το βράδυ, κατά τις… 8, καλά είναι?
-Μια χαρά… Πού? (χαμογελούσε, που ξέχασα το «πού»)
-Στο «Ντορέ»… παραλία…
-…….. (στενάχωρη σιωπή… δεν με κοιτάζει… σκαλίζει με την μύτη του παπουτσιού του κάτι αόριστο)
-Τί?…
-…….. (σιωπή… ζόρικη)
-Τί? δεν σου αρέσει?
-Πως… πως… καλό είναι… λένε…
-Ε, τί?
-Άκου Άννα. Δεν έχω τόσα χρήματα να πάμε στο «Ντορέ»… και ούτε θα μπορέσω να τα βρω ως αύριο το βράδυ… Να, αυτό…
-Α, μην σκας. Έξω απ’ το «Ντορέ» εννοούσα («μέσα» εννοούσα, αλλά… είπα ψέμματα).
-Ok λοιπόν… (χαμόγελο) Έξω απ’ το «Ντορέ», αύριο το βράδυ στις 8… κι όπου μας βγάλει…
-Ναι… Όπου μας βγάλει…
_________________________ https://youtu.be/-AXWgSI0Aa0
Το αφιέρωμα μου, την σημερινή ημέρα της γιορτής των ερωτευμένων, είναι αυτό:
Κάποτε, πριν μερικά χρόνια, (8 περίπου) μια πολύ-πολύ καλή διαδικτυακή φίλη, άγνωστη μου μέχρι εκείνη την στιγμή, μου είπε (έγραψε-πληκτρολόγησε, τέλος πάντων): -Τον άνθρωπο, που με κάνει και γελώ, τον ερωτεύομαι δια βίου.
Μου άρεσε υπερβολικά, τόσο… που το έκανα μότο μου, σύνθημαζωής, «παντιέρα» μου… Μ’ αυτό λοιπόν το υπέροχο «Τον άνθρωπο, που με κάνει και γελώ, τον ερωτεύομαι δια βίου», κλείνω την σημερινή εορταστική ημέρα… Και… πού είστε… για να εξηγούμαστε. Όταν λέω «τον ερωτεύομαι», εννοώ, με την… ευρεία έννοια… Άντε, γιατί μερικοί από εσάς… τί λέω?… πολλοί από εσάς, είστε έτοιμοι, να μου στείλετε… ανέκδοτα.
Κάποτε , κάποιος , που αρέσκονταν να κρατάει στην αγκαλιά του μισοπεθαμένα αγγελάκια (ξέρετε… αυτά που έχουν πεθάνει με εγκεφαλικό θάνατο αλλά τα κρατάνε στη ζωή με τεχνητά μέσα) μου είπε : -Δεν θα μπορέσεις ποτέ να βρεθείς με κάποιον άλλο . Θα σε στοιχειώνουν τα φιλιά μου , η αγκαλιά μου , τα μάτια μου , τα λόγια μου , η μνήμη μου …. Κι έτσι κι έγινε … Έτσι έγινε , όσο τουλάχιστον ασχολιόμουν με … μνημόσυνα , τρισάγια , εννιάμερα και άλλα τέτοια μεταθανάτια … ώσπου …… Ώσπου βρέθηκε κάποιος μπροστά μου , εντελώς σκαμπρόζικος τύπος και μου είπε : -Τι τρέχει ρε Σίλια ; Προς τί οι … πλερέζες ; Και επειδή «μιλούσα» μπερδεμένα και ανακάτευα τα λόγια μου με δάκρυα , … έβγαλε ένα περίστροφο και τον πυροβόλησε τον … παλιό τον έρωτά μου , στο «Δόξα Πατρί» … Ο παλιός έρωτας , έπεσε άπνους και δεν ξανακουνήθηκε … ποτέ . Από τότε έζησαν αυτοί καλά (οι πεθαμένοι έρωτες εννοώ ) κι εμείς (εγώ και ο … σκαμπρόζικος τύπος) καλύτερα . Συμπέρασμα 1ον) Ο έρωτας , με έρωτα περνάει (ξεχνιέται ? ) όπως λέει ένα λαϊκό άσμα .Συμπέρασμα 2ον) Τους ημιθανείς και ανέλπιδες έρωτες , πρέπει να τους σκοτώνεις , μια κι έξω … Ευθανασία … πως το λένε … Κανέναν απ’ αυτούς τους «φονιάδες» , δεν χώνουν στην φυλακή … Τολμήστε το .
.
Καλοί μου φίλοι , αναγνώστες αυτού του blog :Πάει αρκετός καιρός που σχεδόν … έπαψα τα γράφω εδώ μέσα . Κάποιοι αναρωτήθηκαν ίσως … Κάποιοι με ρώτησαν το γιατί και πήραν αόριστες και κλισέ απαντήσεις (από μένα) , του είδους «είμαι κακόκεφη , «έχω ψιλοκατάθλιψη» , «δεν έχω έμπνευση» , μου λείπουν οι ιδέες» , «κουράστηκα κάπως» … κλπ …Σκέφτηκα να το «κλείσω» το blog και να αφήσω να το «καταπιεί» ο Χρόνος … Άλλωστε σε ποιον χρωστάμε … εξηγήσεις ?… Όμως …… Όμως δεν μου πήγε η καρδιά να σας αφήσω έτσι μετέωρους με μια απορία …——————————————–Υπάρχει όμως και ένας ακόμη λόγος , που σας γράφω αυτό το τελευταίο ποστ … Ίσως να είναι και Ο ΛΟΓΟΣ … ο μοναδικός και πραγματικός που το κάνω . Σας γράφω αυτό το (τελευταίο) ποστ για να σας … παινευτώ .
…………………. Είμαι … ερωτευμένη και όχι μόνο (υπάρχει και κάποιος , που είναι ερωτευμένος μαζί μου … όσο παράξενο κι αν ακούγεται) . Πάντα ο άνθρωπος όταν ερωτεύεται , θέλει να το μοιραστεί με κάποιους άλλους … που αγαπάει … που πιστεύει ότι θα τον καταλάβουν … που θα νοιώσουν (ίσως) κομμάτια απ’ την χαρά του …Σε ποιον όμως , να το πω ?… που έχω καβαντζάρει τα … 60 , που έχω μια όμορφη οικογένεια , που ακούγεται … αφύσικο , ακόμα – ακόμα έως και … γελοίο ?…Διάλεξα … εσάς . Εσάς ηλεκτρονικοί μου φίλοι … Εσάς διαδικτυακοί μου αναγνώστες . Εσάς που μαζί σας εδώ και 5 1/2 περίπου χρόνια , «μοιραστήκαμε» τόσα και τόσα … Που γελάσαμε , δακρύσαμε , περάσαμε την νύχτα μας μαζί … οθόνη με οθόνη … πλήκτρο με πλήκτρο … Εσάς που … αν μη τι άλλο δεν γνωρίζω (από τους περισσότερους) τα μάτια σας και πως θα με κοιτάξουν , όταν σας πω πως … αποφάσισα να τα … εγκαταλείψω όλα και να ζήσω το … μικρό (ομολογουμένως) υπόλοιπο της ζωής μου με το αντικείμενο του Έρωτα μου , έναν … νέο (σχετικά) άντρα (όταν λέω «νέο» , εννοώ νεότερο από εμένα) … Πόσοι άνθρωποι μεσήλικες … πείτε μου ειλικρινά , δεν έτυχε , εκεί … κοντά στην Δύση τους , να ερωτευθούνε ; Πόσοι όμως είχαν το θάρρος … την «ψυχή» … το «στομάχι» να τα αναποδογυρίσουν όλα και να ζήσουν έτσι όπως φτιάχτηκε για να ζει ο άνθρωπος … Ευτυχισμένος … Ερωτευμένος …Θα μπορούσα , να σας μιλάω … όλη την νύχτα , γι αυτό … Νύχτες πολλές και ημέρες … όμως ……όμως , αυτό που ήθελα να σας πω … σας το είπα .Προσπαθείστε όχι να με καταλάβετε , αλλά απλά … να μην με κρίνετε . Κοιτάξτε μέσα σας και προσπαθήστε να «δείτε» αυτό το μικρό , ζωντανό , ακραίο … «κάτι» , που σιγοκαίει καλοκρυμένο μέσα στα «άδυτα» του κάθε ανθρώπου … Αυτό το «κάτι» , για το οποίο , δεν μετράνε τίποτα … ούτε ηλικίες , ούτε κοινωνικές καταξιώσεις , ούτε υποχρεώσεις και πρωτόκολλα … παρά μόνον η ευδαιμονία … η ολβιότης , η μακαριότητα του Έρωτα … Ευτυχία … Ευτυχία μικρή ; … με ημερομηνία λήξης ;… χτισμένη πάνω σε πόνο άλλων ;… Μπορεί … αλλά ΕΥΤΥΧΙΑ …Δεν θα «ξαναμιλήσουμε» (όχι μόνον γι αυτό , αλλά και για οτιδήποτε άλλο) , καλοί μου φίλοι … Όχι γιατί ντρέπομαι για κάτι , αλλά γιατί δεν έχει κάποιο νόημα πια το να κουβεντιάζουμε μαζί . Η ζωή που μου μένει είναι λίγη …Η ευτυχία , ευάλωτη …Η απόσταση ανάμεσα στο επιθυμητό και το … γελοίο , μικρή …Σας φιλώ .================================
Επειδή κάθε ερωτευμένη γυναίκα θέλει να «δείξει» σ’ όλον τον κόσμο , αλλά και περισσότερο σ’ αυτούς που αγαπάει , το κρυφό αντικείμενο του Πόθου της και επειδή δεν θα τα «ξαναπούμε» ποτέ πια από εδώ μέσα και επειδή με «πνίγει» όλος αυτός ο έρωτας και η χαρά αλλά και η λύπη για την απόρριψη τόσων και τόσων πολύτιμων (μέχρι τώρα) καταστάσεων (γάμος , παιδιά , φίλοι , συγγενείς , μια ολόκληρη ζωή γενικά) , κάντε «κλικ» ΕΔΩ , για να τον δείτε .
………………………………………….. Τι είναι όλα αυτά ?…
Γιατί δεν τα καταλαβαίνω ? Πως «πλημμύρισαν» την Ζωή μου ?Γιατί , φιμώνουν , προπηλακίζουν , μαστιγώνουν , «ενδύουν χιτώνα» και «ακάνθινον στέφανον» , χλευάζουν και σταυρώνουν την … Άνοιξη μου ?…Την αθώα , πανέμορφη Άνοιξή μου ?…Γιατί ?….
.
———————————-Θέλω την Άνοιξή μου πίσω . Εκείνη την Άνοιξη , που έζησα τόσα χρόνια , που την έμαθα , την αγάπησα , την περιμένω να με αγκαλιάσει και να με κανακέψει με τα «γλυκόλογα» της , τις μυρουδιές , τις γεύσεις , τα χάδια και τα ακούσματά της … Τις μνήμες της … Τις μουσικές της … Τα διδάγματα της … … Τους έρωτες της …
.
——————————————-Θέλω να … φύγετε …Άσχημα παγανά , φρικιά , αερικά , στοιχειά , τελώνια παραμορφωμένα … Να φύγετε … θέλω να κλείσω τα μάτια μου , και όταν τα ανοίξω , να μην υπάρχετε πια . Στην θέση σας να είναι η Άνοιξη μου και … μόνον αυτή . Θέλω την Άνοιξή μου πίσω …————————————————Θέλω να ακούω τερετίσματα , θροΐσματα , γουργουρητά περιστεριών , κελαρύσματα ρυακιών … το βούισμα της μέλισσας … Θέλω να ακούσω τον λυγμό του κλαρίνου , να αντηχεί μέσα στην χαράδρα .Θέλω να ξαναζήσω την αίσθηση εκείνη που έχεις όταν ξαπλώνεις πάνω στα χαμομήλια και προσπαθείς να κοιτάξεις τον ήλιο … Θέλω να θαμπώσουν τα μάτια μου απ’ τον μαρτιάτικο ήλιο …Θέλω άσπρα συγνεφάκια να περνούν πάνω μου … Θέλω να ξανατρέξω ξεθεωμένη και να πέσω σε μια αγκαλιά … Θέλω να κρατήσω στην αγκαλιά μου , κάτι τρυφερό και αθώο …Θέλω να φταρνιστώ τρελά απ’ τις μυρουδιές … Να πρηστούν και να κοκκινίσουν τα βλέφαρά μου από την γύρη που πλανιέται … Να δακρύσουν τα μάτια μου και όταν εκείνος με ρωτάει «γιατί κλαίς?» να απαντώ «δεν κλαίω … η Άνοιξη φταίει … πάντα την Άνοιξη , δακρύζω» …Θέλω να φτιάξω ένα στεφάνι από κρινάκια και να το αποθέσω στα μαλλιά Της .Θέλω να συνοδέψω σαν μέλος του πολυπρόσωπου θιάσου της , την θεά Αρμονία , την μάνα της Άνοιξης και να γίνω ένα με τους τραγοπόδαρους Πάνες , τα ξωτικά και και τις Νηρηίδες …Θέλω μέσα στην έναστρη κρύα (ακόμη) νύχτα της , να ψάλλω με ό, τι δύναμη αφήσατε στα πνευμόνια μου το «Ω γλυκύ μου Έαρ» …
.
——————————————-Μα … πάνω απ’ όλα , θέλω να φύγετε … Να φύγετε …Ούτε που ξέρω από που και γιατί ήρθατε … ξέρω όμως πως σας μισώ , γιατί «κλέψατε» την Άνοιξή μου …Θέλω την Άνοιξη μου πίσω …Φρικιά … ε, φρικιά …
Μου είπε (έγραψε) κάποτε παλιά , κάποιος φίλος , στα πλαίσια μιας κουβέντας περί … Έρωτος :«Να το … προσγειώσω λιγάκι το … θέμα ?… Ας το προσγειώσω .Ο έρωτας θέλει δύο , κι αυτοί οι δύο , να είναι άνθρωποι , με τις αδυναμίες τους , με τα λάθη τους , με την μετριότητα τους , με τις μ@@@κίες τους , με … με … με …Άρα ???Άρα , έρωτας και Βλακεία , Έρωτας και Ευτυχία , Έρωτας και Δημιουργία , Έρωτας και προβλήματα , Έρωτας και Πόνος , θα συνυπάρχουν στον αιώνα των αιώνων … Αμήν …Κάνουμε χωρίς φαί ;;;Κάνουμε χωρίς ντύσιμο ;;;… όχι . Τρώμε πάντα αυτό που πρέπει ;;; Ντυνόμαστε όπως πρέπει ;;; Όχι ! … Έτσι είναι και ο Έρωτας . Περίεργο πράγμα ?… όχι , εντελώς φυσιολογικός ! Τίποτα παραπάνω … τίποτα λιγότερο … απλά … φυσιλογικός !Γι αυτό λοιπόν σου λέω και σου ξαναλέω : Ο έρωτας θέλει δύο … κι αυτοί οι δύο , να είναι άνθρωποι !
——————————————————————
Επειδή το χιούμορ είναι μια … κοφτερή λεπίδα που με την κατάλληλη χρήση , μπορεί να πιάσει τους φόβους και τις ανασφάλειες σου και να τους (τις) κάνει … κρόσσια και επειδή νομίζω πως όλοι μας αυτή την εποχή είμαστε λίγο πολύ , γεμάτοι φόβους και ανασφάλειες , θα σας πω (γράψω) την απάντηση που του έδωσα :“Και αυτοί οι δύο να είναι … άνθρωποι …” ??? Μπα , μην το λες … Δεν ειναι πάντα απαραίτητο , να είναι άνθρωποι Εμένα κάποιον , που παλιά ήμασταν τρελλά ερωτευμένοι μεταξύ μας , όλοι λέγανε , πως ήταν … γαϊδούρι και για κάποιον άλλο , που επίσης αγαπούσα , ή νόμιζα πως αγαπούσα (στο απώτερο παρελθόν) η μάνα μου έλεγε πως είναι μεγάλος … μπούφος και στην τελική , δεν είχε και άδικο . Επίσης κάποιος που επίσης στο μακρυνό παρελθόν , ήταν ερωτευμένος μαζί μου (κι εγώ … δεν λέω … ) , με φώναζε “περιστέρα μου” , “γατούλα μου” (του σεξ) , “ελαφίνα μου” (μη βλέπεις , που τώρα πάχυνα … λίγο) … και άλλα τέτοια από το ζωικό βασίλειο … και όταν χωρίσαμε , με είπε και … “γουρούνα” …. Ακόμη , ο εδώ και 35 χρόνια σύζυγος μου , προχθές που του είπα ψέμματα για κάποιες … αγορές που έκανα (και το … ανακάλυψε το ψέμμα) , μου είπε επί λέξει : “Σίλια , είσαι μεγάλη … κατσίκα» … Και επειδή τον αγριοκοίταξα , το διόρθωσε αμέσως σε :»Σίλια , είσαι μεγάλη … μαϊμού” … Βλέπεις λοιπόν , πως δυό ερωτευμένοι , δεν είναι πάντα , εκ προοιμίου … άνθρωποι .————————————————-
.
Άντε βρε … και του χρόνου με υγεία (του Αγίου Βαλεντίνου) Α , και το σύνθημα μας ας είναι (όπως έγραψα σήμερα και στο facebook) :
«Ερωτευθείτε , γιατί … χανόμαστε !»
– update της 15ης -2-2012
————————————-
Αν με παρακαλέσετε … γονατιστοί και ένθερμα με ικετέψετε , θα σας διηγηθώ και την ιστορία του άντρα που με φώναζε чайка , δηλαδή «γλάρο» (τσάικα) .
–
–
Οι περισότερες εικόνες , είναι παρμένες από εδώ
……….. (πατήστε πάνω στον σύνδεσμο) Να λοιπόν η απάντηση σε εκείνο το ερώτημα :Εδώ … Εδώ βρίσκομαι ακόμα … πέντε χρόνια μετά … (από την πρώτη δειλή ανάρτηση στο νεογέννητο τότε blog μου) . Πέντε σειρές όλες κι όλες … Πέντε σχόλια είχα λάβει (ούτε που ήξερα , πως πρέπει να απαντήσω κιόλας … ) . Στο πέμπτο από αυτά τα σχόλια , μου έλεγε η νεόκοπη «φίλη» μου :
– Γράψε, γράψε, γράψε. Ασε τα δάκτυλα στο πληκτρολόγιο να παίξουν πιάνο για εμάς.
Και … «έπαιξα» … Συμφωνίες , κονσέρτα , φούγκες , σονάτες , κουαρτέτα , εμβατήρια , Allegra con brio , Andante con motto ,… τέτοια πολλά … Έπαιξα , έπαιξα , επανέλαβα , αυτοσχεδίασα , μιμήθηκα , πήρα χειροκροτήματα και κάποιες απογοητεύσεις , «χτύπησα» κρεσσέντα , μέθυσα από ενθουσιασμό , και ήρθε η στιγμή που … κουράστηκα …Είπα λοιπόν , σήμερα , που κλείνουν πέντε χρόνια από εκείνο το «παρθενικό» μου ποστ , να υποκλιθώ μπροστά σας και να κάνω … φινάλε …Όμως …Όμως ο «Έρωτας» μου , στο πρόσωπο του … «Anna-Silia» , αποδεικνύεται μεγαλύτερος από την κόπωση μου και έτσι … αφήνω τα δάχτυλά μου πάνω σ’ αυτά τα «πλήκτρα» που τόσες και τόσες νότες έβγαλαν αυτά τα πέντε χρόνια …Όχι … Αγαπώ πολύ το blog και εσάς που με «ακούτε» να παίζω … Τόσο , ώστε δεν μπορώ να σηκωθώ , να υποκλιθώ και … «να την κάνω» .Όπως θα καταλάβατε … μάγκες μου , πέντε χρόνια «Anna-Silia» και συνεχίζω …Συνεχίζουμε …Μαζί ! …Χειροκρότημα και … πάμε γι άλλα …
.
Anna-Silia 
