ΤΑ… «ΚΛΕΙΔΙΑ»

Σκέφτομαι ότι το μέσα μας, το έχουμε γεμίσει με ερμάρια (ντουλαπάκια), συρταράκια, κουτιά αποθήκευσης, όπου κλείνουμε ό,τι θαυμάσαμε, ό,τι αγαπήσαμε, ό,τι ζήσαμε γενικώς και επομένως θέλουμε να θυμόμαστε.
Όλα καλά.
Υπάρχουν όμως κι αυτά, που μέσα τους κλείνουμε όσα θέλουμε να ξεχάσουμε…
Εκεί είναι το πρόβλημα. Τα «ντουλαπάκια», τα «συρτάρια», τα «κουτιά», που έχουν… ζόρικο περιεχόμενο. Για όλα όμως, υπάρχουν λύσεις. Να, τι κάνεις:
Μια μέρα, που είσαι μόνος (η) στο σπίτι (χρειάζεται ησυχία και περισυλλογή το θέμα) κλείνεις κουρτίνες και τηλέφωνα, μαζεύεις όλα αυτά τα… ζόρικα «ντουλαπάκια» κοντά σου, τα ανοίγεις για τελευταία φορά (μια τελευταία… φρίξη, θα την αντέξεις), βγάζεις τις ταμπελίτσες με τα… ανδρικά (ή γυναικεία) ονόματα, που βρίσκονται πάνω τους, τις πετάς μέσα στο ντουλαπάκι, το κλείνεις οριστικά πια και… καταπίνεις τα κλειδιά…
Ok, ok… μια «βαρυστομαχιά», έως και… «πεθαμενιά», πάντα ακολουθεί αυτές τις πράξεις.
Όμως, δεν θα την έχεις πάντα, ούτε τα «κλειδιά» θα μείνουν μέσα σου για πάντα.
Πέπτονται… πιστέψτε με… το έχω κάνει και ξέρω…
—————–
Φιλιά βρε… 

 

ΚΑΘΡΕΦΤΗ, ΚΑΘΡΕΦΤΑΚΙ ΜΟΥ…

Επειδή τελευταία, ένιωσα πως μου χρειάζεται μια τόνωση της… αυτοπεποίθησης μου, έκανα τα εξής:
Έβαλα το νέο στράπλες σέξι φόρεμα μου, μερικές σειρές χρυσή αλυσσίδα ισάξια μιας κυρίας… περιωπής, λίπ-γκλός σε χρώμα κρεμεζί της Κόλασης, το γνωστό smokey eyes, με extra ψεύτικες βλεφαρίδες, ξύρισα… φρύδια (όχι… τί νομίσατε πως θα πω?) και ζωγράφισα με επιστημονικό ραπιδογράφο νέα (φρύδια) της αρεσκείας μου, φακούς επαφής γαλάζιους (τα μπλε μάτια, πάντα τραβούσαν τα αντρικά βλέμματα… δεν ξέρω το γιατί… ίσως να είναι οι περισσότεροι άνδρες ψηφοφόροι του Κούλη) φόρεσα και το υπέροχο καπέλο με φτερά και πούπουλα μαύρης στρουθοκαμήλου κόκκινης φραγκόκοτας και άλλων παραδείσιων πουλιών (μην γελάτε από τώρα), που κληρονόμησα από την Ουκρανή γιαγιά μου και… κοιτάχτηκα στον μαγικό μου καθρέφτη:
-Καθρέφτη καθρεφτάκι μου, πες μου δεν είμαι η ωραιότερη της Μπλογκόσφαιρας?
-Καλή είσαι… δεν λέω, (μου απάντησε) αλλά υπάρχουν και κάποιες… ΩΡΑΙΟΤΕΡΕΣ!!!…
Κουφάθηκα η εκπάγλου καλλονής μεσήλιξ… Δεν ήξερα τί να πω…
-Ποιες είναι αυτές???
… κατάφερα να ψελλίσω, αλλά δεν μπόρεσα να ακούσω και να καταλάβω καλά τι μου έλεγε (γμ την ατυχία μου γμ)… Κάτι μου είπε για κάποιες… Άρτα και… Γιάνναινα (!)… παντελώς άγνωστες στις πιάτσες που συχνάζω…
Μήπως ξέρετε εσείς?
Θα με υποχρεώνατε…

 

ΤΟ ΤΡΙΣΑΓΙΟ

Δεν έχω καλή σχέση με το… λατρευτικό της θρησκείας μας, ιδίως ό,τι αφορά σε μνημόσυνα, τρισάγια, εννιάμερα, σαράντα κλπ, μου γυρνάει τ’ άντερα (που λένε). Στο Κοιμητήριο, πηγαίνω όταν είμαι πολύ χαρούμενη για κάτι, στα γενέθλια μου (ίσως γιατί η ημέρα της γέννησης μου ήταν η πιο ευτυχισμένη ημέρα των γονιών μου) και όταν πρόκειται να πάω κάποιο μακρινό ταξίδι…
Ωστόσο, όταν προχθές, μια φίλη με πληροφόρησε «Στα νεκροταφεία, έπεσε κάτω η φωτογραφία του Τάκη και διαλύθηκε και η κορνίζα», αποφάσισα να κάνω μια βόλτα απ’ εκεί, να δω τι συνέβη.
Ξεκίνησα κατά τις 4 το απόγευμα. Η μέρα ζεστή και υγρή, αλλά ηλιόλουστη. Σκέφτηκα πως σε λίγο θα σκοτείνιαζε, αλλά από την άλλη, σκέφτηκα πως δεν θα έκανα παραπάνω από λίγα λεπτά της ώρας…
Πράγματι, η φωτογραφία, είχε πέσει και αποσυναρμολογήθηκε και η κορνίζα, αλλά δεν είχε σπάσει τίποτα και τα έβαλα όλα στην θέση τους. Καθάρισα και πέταξα όλα τα ξερά λουλούδια, που του φέρνουν κατά καιρούς, δεκάδες άγνωστοι και γνωστοί άνθρωποι, εδώ και 3+ χρόνια από τον θάνατο του και… κίνησα να φύγω.
Η απόλυτη ερημιά. Ψυχή ολόγυρα, μόνο εγώ και το… ελαφρό αεράκι, που κάνει τα τζαμάκια από τους τάφους, να χτυπάνε ανατριχιαστικά… και…
…και ξαφνικά, τον είδα…
Εμφανίστηκε από το πουθενά (έτσι μου φάνηκε) και ερχόταν απέναντί μου… Ένας νεαρός ιερωμένος, ψηλός, όμορφος. Με χαιρέτησε με ένα ελαφρό κούνημα του κεφαλιού, τον χαιρέτησα, μουρμουρίζοντας κάτι ακατάληπτο μέσα από τα δόντια μου και… προσπέρασα…
Με το που έκανα καμιά 10ριά βήματα, μου ήρθε φλασιά:
Ρε, λες να μου κάνει καμιά πλάκα ο Τάκης? Τα συνήθιζε κάτι τέτοια. Γιατί να εμφανισθεί έτσι απότομα και γιατί ερχόταν προς το μέρος μου? Λες να…?
Σταμάτησα απότομα, μεταβολή και…
-Πάτερ?
Σταμάτησε κι αυτός, γύρισε και βάδισε αργά προς το μέρος μου:
-Ορίστε?
-Μήπως θα μπορούσατε να διαβάσετε ένα Τρισάγιο, για τους νεκρούς μου?
-Βεβαίως…
Προχωρήσαμε μαζί προς τον οικογενειακό μας τάφο.
-Ξέρετε πάτερ, δεν έχω μαζί μου τα… συμπαρομαρτούντα… κρασιά, νερά, καντήλια, κεριά… δεν είχα σκοπό να…
Χαμογέλασε πλατιά (είχε γίνει ακόμα πιο όμορφος):
-Αυτά είναι… κουταμάρες, σημασία έχει η προσευχή (με κόπο κρατήθηκα να μην χαχανίσω, γιατί ήμουν σίγουρη πως κι αυτός με κόπο κρατήθηκε να μην πει «Αυτά είναι… μαλακίες» και είπε «κουταμάρες».
Διάβασε το Τρισάγιο, με ευκρίνεια και καλή άρθρωση, εγώ… ψιλοσυγκινήθηκα, και τελειώνοντας, τον ευχαρίστησα και πήγα να του βάλω στο χέρι, ένα εικοσάρικο… Με σταμάτησε αυστηρά, απλώνοντας απαγορευτικά το χέρι του:
-Η προσευχή, δεν πληρώνεται…
Ένιωσα έντονη ντροπή… τα έχασα
-Συνηθίζεται όμως πάτερ μου (μουρμούρισα)
-Κακώς… εγώ προσωπικά, δεν… Ακόμα όμως κι αν το… «συνήθιζα», από εσάς δεν επρόκειτο να δεχτώ χρήματα. Ξέρετε, κυρία Μπαντούνα, είστε μια από… τις ομορφότερες αναμνήσεις της μέχρι τώρα ζωής μου…
Τρελάθηκα… Ένιωσα μια τραγική αμηχανία, δεν ήξερα τι να πω… Μέχρι και φόβο ένιωσα… Ποιος ήταν? Τι ακριβώς μου έλεγε? Από πού με γνώριζε?… Μήπως δεν ήταν παπάς?… μήπως?… (μέχρι κι αυτό σκέφτηκα, μέσα στην αμηχανία και τον μικροπανικό μου).
-Γνωριζόμαστε? (ψέλλισα)
-Όχι… Εγώ σας γνωρίζω, ή μάλλον σας «γνώρισα» πριν 20 χρόνια… όταν θα χειρουργείτο η γιαγιά μου και ζητήσατε να ενημερώσετε τους κοντινούς συγγενείς για το είδος και τους κινδύνους της αναισθησίας. Θυμάμαι πως ο πατέρας μου, έβαλε βλαστημώντας, κάποια χρήματα στην μέσα τσέπη του σακακιού του, με πήρε από το χέρι –μικρό παιδί ήμουν… στα 11- και ήρθαμε στο γραφείο σας. Αφού είπατε αυτά που ήταν να πείτε, ο πατέρας μου, βάζοντας το χέρι στην μέσα τσέπη του σακακιού του…
-Τι οφείλω γιατρέ?
-Στο Δημόσιο Νοσοκομείο, δεν πληρώνει κανείς και για τίποτα (η φωνή σας, ήταν κοφτή, σχεδόν θυμωμένη)
-Μα… στο χειρουργό, ήδη πλήρωσα κάποια χρ…
-Κακώς… να πας να τα ζητήσεις πίσω (τον διακόψατε. Ήδη χαμογελούσατε με ένα κουρασμένο χαμόγελο θυμάμαι… Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί θυμάμαι το κουρασμένο χαμόγελο…)
-Δεν μπορώ… Ντρέπομαι… (ο πατέρας μου)
-Όποιος ντρέπεται… κακά ζει (εσείς)
————
-Δεν θα το ξεχάσω ποτέ αυτό κυρία Μπαντούνα… Είναι από τα πράγματα, που δεν ξεχνάει ένα παιδί… 
Αλλά… πρέπει να πηγαίνουμε. Είναι αργά και σκοτεινιάζει γρήγορα και ο φύλακας, ήδη άρχισε να κλείνει τις καγκελόπορτες. Από εδώ ελάτε μαζί μου… μην σας κλείσουν μέσα (χαμογελούσε και είπαμε… πολύ όμορφος ο νεαρός παπούλης)
Φτάσαμε σχεδόν τρέχοντας στην κεντρική πύλη.
-Καληνύχτα πάτερ
-Καληνύχτα γιατρέ… Να είστε ευλογημένη.
_____________________________________
.
Είναι το τελευταίο ποστ μου, για το 2017 και είναι αφιερωμένο σε όποιον πιστεύει ή νομίζει πως το Καλό, πάει… χαράμι.
Το Καλό, ξαναγυρίζει πάντα σ’ αυτόν που το «εκπέμπει» και… όχι, δεν εννοώ πως το καλό που μου αντιγύρισε ο νεαρός ιερωμένος, ήταν το ότι… γλίτωσα το εικοσάρικο…
Όχι. Το Καλό ήταν το ότι με θυμόταν 20 χρόνια μετά, με Αγάπη. Το Καλό ήταν, πως θα με θυμάται πάντα, σαν έναν καλό άνθρωπο. Το Καλό ήταν το ότι μου ευχήθηκε να είμαι ευλογημένη…
================
Χαρούμενη Πρωτοχρονιά, αγάπες μου.

 

Σαν… DOLCE & GABBANA eau de parfum

Φρέσκο (σχεδόν)… Σημερινό.
Κυριακή μεσημέρι, στο Πόρτο-Λαγος. Το κυριακάτικο παζάρι, προς το τέλος του. Αρχίζουν και μαζεύουν… Κάποιοι, ρίχνουν τις τιμές, κάποιοι… όχι.
Στέκομαι σε έναν πάγκο με κραγιόν, μολύβια του μακιγιάζ, σκιές… κολόνιες «μαϊμού» (αντί για BOSS… ROOS, αντί για DOLCE & GABBANA… DANCE & GABRIEL  κλπ)
-Να βοηθήσω? (η… μαγαζάτορας)…
… Ρομά Μουσουλμάνα… Δεν πρέπει να είναι πάνω από 40, άντε βαριά… 45, αλλά μοιάζει μεγαλύτερη κι από μένα. Η ασχήμια της, σε κάνει να πάρεις βαθιά ανάσα (αυτό είναι το αντίθετο, από το «Η ομορφιά της, σου κόβει την ανάσα»), έχει όμως μια… εντιμότητα και μια γαλήνη (έχει αποδεχθεί τα πάντα) στο βλέμμα. Λίγο παραπέρα, ο σύζυγος, αδιαφορεί για τα τεκταινόμενα, με ένα κουτάκι μπύρα στο χέρι.
Αποφασίζω να της αφήσω μερικά ευρώ και διαλέγω δυο μολύβια μακιγιάζ…
-Πάρε και ένα… άρωμα καλή μου, είναι πολύ ωραία και μοντέρνα. Μόνο 5 ευρώ… ούτε με 50 τα παίρνεις από τα μαγαζιά.
-Όχι ευχαριστώ (Αρνιέμαι ευγενικά)
-Πάρτο καλή μου, είναι… Ευρωπαϊκό («μαϊμού» από την Τουρκία είναι, αλλά θα μου πεις υπάρχει και η… Ευρωπαϊκή Τουρκία )
-Δεν μου χρειάζεται…(επιμένω)
-Πώς δεν σου χρειάζεται?… Όλες οι γυναίκες, χρειάζονται ένα καλό άρωμα…
-Τί το χρειάζονται?
(με κοιτάει, σαν να με λυπάται)
-Άντρα έχεις?
-Όχι… (τί να της εξηγώ τώρα…)
-Νάτο! (αναφωνεί και… ξυπνάει κι άλλος με την μπύρα)… Πάρε ένα καλό άρωμα, να γητέψεις κάποιον, για να… έχεις (… άντρα, μάλλον εννοεί)
-Εσύ, γήτεψες κανέναν με άρωμα? (της χαμογελώ, με ένα πικρό χαμόγελο… Αυτό με το… πικρό χαμόγελο, το έχω προβάρει πολλές φορές στο σπίτι και το πετυχαίνω μια χαρά)
-Δεν βλέπεις? Άντρας μου είναι, εδώ και 30 χρόνια (και δείχνει τον χοντρό, που έχει πετάξει το άδειο πια κουτί της μπύρας). Τον γήτεψα με κολώνια και με παντρεύτηκε.
-Άιντε μωρή, με τις γητειές και τις κολώνιες… Μην την ακούς κι εσύ καλέ… Την παντρεύτηκα, γιατί γκαστρώθηκε και ο πατέρας και τ’ αδέρφια της, μου έβαλαν έναν… γκρα (τουφέκι) στα μηνίγγια (κρόταφος)… Τί να έκαμνα? Δεκάξι ήμουν κι η μάνα μου τράβαγε τα μαλλιά της και… «Πάρε την γιε μ’ κι εγώ θα την κάμω να φύγει στον χρόνο επάνω, αλλά δεν έφυγε… μ’ αγάπησε κι έμεινε ως τώρα… (… και άνοιξε κι άλλο κουτάκι μπύρας).
-Της μάνας σου το… αιδοίο (μουρμούρισε εκείνη στα Τούρκικα και χαμογελώντας σε μένα: «Εσύ μαντάμ, ποιον πιστεύεις?»
-Εσένα δεν το συζητώ (… και έτσι απόκτησα ένα παρ’ ολίγον και… σαν DOLCE & GABBANA eau de parfum 🙂 🙂 🙂 )
Όλο το απόγευμα και το βράδυ, τό’ χω απέναντί μου και το καμαρώνω…
Βρε, λες?…

 

… ΚΑΤΙ ΚΑΛΟ…

-Ξέρετε, σήμερα σας σκεφτόμουν…
Ένιωσε κολακευμένη… -ήταν κι αυτό το… ιλιγγιώδες ηλικιακό χάσμα, ανάμεσα τους-. Έβαλε πολύ κόπο στην προσπάθεια, να μην ακουστεί η φωνή της… λιγωμένη:
-Μπα?… τί ακριβώς?
-Ω, τίποτα συγκεκριμένο… Απλά, σας σκεφτόμουν…
-Και?…
-Να… δεν ξέρω, συνειρμικά σκέφτηκα πως… κάτι καλό θα μου συμβεί…
-Και?… συνέβη?
-Ε, πως… (χαμόγελο του), να που έστω και τυχαία… βρεθήκαμε να μιλάμε… Άλλωστε (σοβάρεψε απότομα σαν να τρόμαξε μ’ αυτό που ξεστόμισε)… άλλωστε η ημέρα, δεν τέλειωσε ακόμα…
Εκείνη, έριξε μια αψυχολόγητη, αμήχανη ματιά στο ρολόι της… 23.45 
-Πω, πω! (κοίταξε κι αυτός το ρολόι του) Πώς πέρασε η ώρα!! Πρέπει να σας αφήσω… Χάρηκα τόσο πολύ! Καληνύχτα, τα λέμε…
Έμεινε να κοιτάζει την βιαστική του φιγούρα. 
«Κάνε πλάκα (σκέφτηκε), μόλις πάρει την στροφή, να του τύχει κάτι… καλύτερο»
.
.
Γμτ… καταραμένα ρολόγια! Τί θέλουμε και τα κουβαλάμε?

 

ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙ… ΤΟ ΞΕΡΩ…

«Άννα, όσοι έφυγαν την ώρα της χειρουργικής επέμβασης πάνω στο χειρουργικό τραπέζι, πετάνε από πάνω του τη νύχτα, μέχρι να τους διώξει το team του πρώτου πρωινού χειρουργείου»
… μου είπε κάποτε ένας πολύ καλός και πολύ παλιός διαδικτυακός μου φίλος…
——————-

Ο Τάκης, «έφυγε» την ώρα της επέμβασης πάνω στο χειρουργικό τραπέζι, μετά από μια 11ωρη (περίπου) μάχη των χειρουργών του με τον Θάνατο. 
Είναι σίγουρο πως έμεινε εκεί, να πλανιέται μέσα σε μια αίθουσα χειρουργείου (χειρουργός ήταν), αλλά είναι εξ ίσου σίγουρο, πως κανένα team, δεν θα μπορούσε να τον διώξει από το μέρος, που πιο πολύ αγάπησε απ’ όλα…
Είναι εκεί… Το ξέρω…
Κυκλοφοράει ανάμεσα στους δίσκους και τα συρόμενα της εργαλειοδοσίας, πλανιέται γύρω από τους προβολείς και τους «δορυφόρους» τους, μετράει γάζες και κομπρέσες ριγμένες στο πάτωμα, ακουμπάει ελαφρά, πάνω στα πακέτα με τα αποστειρωμένα, ακροπατάει πάνω στις βιτρίνες με τα ράμματα, τα νυστέρια, και τα γάντια, ρίχνει κλεφτές ματιές στα monitors των Αναισθησιολόγων (… ίσως να με ψάχνει κιόλας, εκεί πίσω απ’ το μεγάλο οθώνιο που μας χωρίζει εμάς τους αναισθησιολόγους, από τον κυρίως χειρουργικό χώρο), χαϊδεύει τους ώμους των χειρουργών, έτσι όπως στέκεται πίσω τους… ίσως να χαϊδεύει και τα χέρια τους, έτσι όπως έκανε η Άννα από το Καζακστάν, που της έσωσε την ζωή με ένα πολύ βαρύ χειρουργείο, όταν του είπε «Δώσε μου γιατρέ να χαϊδέψω τα χέρια που με σώσανε» και του πέρασε στο μικρό δάχτυλο του αριστερού χεριού του την… βέρα της μουρμουρίζοντας «Δεν έχω λεφτά να σε πληρώσω -κι ας μην μου ζητάς- γι αυτό, θέλω να σου χαρίσω την βέρα μου, είναι το πιο πολύτιμο πράγμα που έχω»… Κι αυτό, ήταν πολύ σπουδαίο, γιατί η Άννα από το Καζακστάν, στα 70 της τότε… δεν είχε ποτέ αρραβωνιαστεί ή παντρευτεί, αλλά… «Ζήλευα γιατρέ, όταν ήμουν νέα, τις φίλες μου που μία-μία, παντρεύονταν κι εγώ όχι… γιατί εκείνα τα χρόνια εκεί στο Καζακστάν δεν σε έπαιρνε κανείς αν ήσουν φτωχή… γι αυτό κι εγώ, αγόρασα μια βέρα -αυτήν εδώ- και την φοράω από τότε… Είναι χρυσή γιατρέ… θέλω να την πάρεις»…
……
Είναι εκεί… Το ξέρω…
Κι εκεί, θα μείνει για πάντα, γιατί κανείς, όποιος κι αν είναι, ό,τι και να κάνει, δεν μπορεί να τον διώξει από εκεί μέσα…
.
.
.
 

Υ.Γ. Στον κρίκο από τα κλειδιά του, κουβαλούσε από τότε… τρεις βέρες. Της μητέρας του, την δικιά μου και της Άννας από το Καζακστάν

 

 

Υπάρχει… ελπίδα ;

Πριν κάποια χρόνια, μια πολύ αγαπημένη φίλη από εδώ μέσα στο Διαδίκτυο, μου είχε γράψει, πως μια μικρή Ρομά μαθήτρια της, από ευγνωμοσύνη για το ότι της μάθαινε «γράμματα», της δώρισε με το τέλος της σχολικής χρονιάς… μια ονειροπαγίδα κι ένα μικρό σταυρό να την έχουν καλά…
Θυμάμαι πως εκείνη την εποχή, αυτό το «μια ονειροπαγίδα κι ένα μικρός σταυρός να σε έχουν καλά», είχε στοιχειώσει τα όνειρα, την φαντασία μου και αρκετές ώρες της καθημερινότητας μου. Ζήλευα κατά κάποιον τρόπο και ήθελα να είχα βιώσει κι εγώ κάτι παρόμοιο… και έψαχνα μέσα στις αναμνήσεις μου, ώσπου, ναι… το βρήκα!
Θυμήθηκα μια εικόνα που είχα δει πριν χρόνια, έξω από ένα μικρό ορεινό χωριό της Θάσου: Η κεντρική πύλη του μικρού κοιμητηρίου του χωριού, από σκουριασμένη κιγκαλερία, γεμάτη με επαναλαμβανόμενους σταυρούς τυλιγμένους με σιδερένια τσαμπιά και φύλλα διονυσιακής αμπέλου, να γράφει το… «ένδοξο» και ειδωλολατρικό…»ΗΛΥΣΙΑ ΠΕΔΙΑ».
Είχα νιώσει, ένα είδος… ευτυχίας τότε, θυμάμαι. Τελικά, η ευτυχία, είναι μια πολύ απλή υπόθεση, αρκεί να ξέρεις πως να την… αναγνωρίσεις, όταν την συναντάς στις «πορείες» σου…
«ΗΛΥΣΙΑ ΠΕΔΙΑ» ταμπέλα στο παλιό κοιμητήριο, «Μια ονειροπαγίδα κι ένας μικρός σταυρός να σε έχουν καλά», δώρο μιας μικρής μαθήτριας στην δασκάλα της…
Δωδεκάθεο και Χριστιανοσύνη, παγανισμός και Ορθοδοξία, πορεύονται αγκαλιά στον μακάριο αυτό τόπο.
Λέτε να υπάρχει… Ελπίδα?

 

Η ΜΙΚΡΗ… ΓΑΤΙΣΙΑ ΨΥΧΗ ΜΟΥ

-Πάμε σου λέω για ύπνο… Δεν πρόκειται να ξανάρθει. Πάνε 2 χρόνια πια που «λείπει»… Αν ήταν να ξανάρθει, θα τό’ χε κάνει μέχρι τώρα…
Δυο χρόνια, είναι πολύς καιρός… Κάπου θά’ χει χαθεί και θα μας έχει λησμονήσει ίσως… Δεν με πληγώνει… δεν με πειράζει πια αυτό το «θα μας έχει λησμονήσει ίσως»… Είναι λένε καλύτερα έτσι, για να μπορούμε να «προχωράμε», και αυτός, αλλά και εμείς… ψυχούλα μου.
Γι αυτό σου λέω. Πάμε για ύπνο… Ξεκόλλα το «βλέμμα» σου απ’ αυτό το σκληρό, ψυχρό, απάνθρωπο κενό και πάμε για ύπνο… δεν πρόκειται να ξανάρθει…
Δυο χρόνια, είναι πολύς καιρός…
———————————
Ξέρετε… ένα μικρό κομμάτι της ψυχής μου, είναι… γατίσιο… Χαδιάρικο, παιχνιδιάρικο, και ώρες-ώρες θλιμμένο κι απόμακρο, κλεισμένο στις αποκλειστικά δικές του σκέψεις…
Είναι η μικρή, γατίσια ψυχή μου αυτή…
Είναι κάποιες φορές, που μου αρέσει να μιλάω στην μικρή γατίσια ψυχή μου… Όπως καληώρα απόψε, που κλείνουν δυο χρόνια από τότε, που μπαίνοντας στην Εντατική, είδα για τελευταία φορά το πρόσωπο του… Ο τραχειοσωλήνας, τραβούσε ελαφρά την δεξιά γωνία από το στόμα του και… έμοιαζε σαν να χαμογελούσε…
Ένιωσα θυμό…
-Ρε συ… (είπα της μικρής γατίσιας ψυχής μου), χαίρεται που μας… «αφήνει» και «φεύγει»?
-Χαίρεται που σε… βλέπει (μου απάντησε εκείνη)…

 

ΤΣΑΪ ΜΕ ΛΕΜΟΝΙ…

Ενθυμού και μη λησμόνει.
πίνε τσάι με λεμόνι.
Βούτα κι ένα μπισκοτάκι
και θυμήσου τον… Κωστάκη»
_______________________
Ασυμπλήρωτα τα 17, με την… ορμονική θύελλα να με παραμονεύει, μεσούσης της Β’ Λυκείου, ερωτεύτηκα κι εγώ, ευπειθής στις προσταγές της… Φύσης, έναν… ονόματι Κώστα…
Και όλα καλά θα πήγαιναν, αν δεν είχα την φαεινή έμπνευση, να γράψω το παραπάνω… ποιητικό πόνημα, στο βιβλίο της Χημείας και συγκεκριμένα, στα περιθώρια όλων των σελίδων, μέχρι το μάθημα εκείνης της ημέρας. Το άχαρο μέχρι τότε, βιβλίο της Χημείας, γέμισε από τον νεανικό μου έρωτα, διανθισμένο με λουλουδάκια, πεταλουδίτσες, καρδούλες, βέλη και άλλα σχετικά (ξέρετε εσείς 😉 ), μέχρι το κεφάλαιο «Κεκορεσμένες μονοσθενείς αλκοόλες – Αιθανόλη», που… μισοδιαβασμένο καθώς το είχα, (την επόμενη ώρα είχαμε Χημεία) σκέφτηκα να το διαβάσω στο διάλειμμα και όρμηξα έξω με το βιβλίο ανά χείρας…
-Μωρή γιδούλα, έλα εδώ!… (Η «Φωφώ»… η Φυσικός μας, μια σπουδαία μαγκίτισσα δασκάλα, που εδώ που τα λέμε, μας έμαθε άριστη Φυσική και Χημεία, στις τρεις τάξεις του Λυκείου… με σταμάτησε έξω από την τάξη… Ανατρίχιασα ελαφρά…)
-Ορίστε κυρία…
-Δώσε μου το βιβλίο , να ρίξω μια ματιά, στο παρακάτω που θα σας διδάξω.
-Μα, κυρία… Θέλω κι εγώ να ρίξω μια ματιά…
-Γιατί μωρέ?… Δεν διάβασες στο σπίτι?
-Εσείς καλέ κυρία, δεν διαβάσατε στο σπίτι?…
-Κοίτα θράσος η κατσίκα!!… Δώσε εδώ το βιβλίο και… εξαφανίσου… (με μια κίνηση, το βιβλίο, πέρασε στα χέρια της και η ίδια, έκανε μεταβολή…)
… Έμεινα ακίνητη να την κοιτάζω. Άρχισε να ξεφυλλίζει το βιβλίο. Φορούσε εκείνο το παλτό, από μπουκλέ ύφασμα… εκείνο που κοροϊδευτικά, το λέγαμε… «κουρελού». 1,2,3,4,5, βήματα και… σταμάτησε. Η καρδιά μου, έπαιζε ντραμς, σε χεβυμεταλλάδικη συναυλία… Γύρισε και κρατώντας με κόπο το χαχανητό της (την ένιωθα… πως ήθελε να γελάσει. Είχα από καιρό ταυτισθεί κατά κάποιο τρόπο μαζί της), μου σφύριξε φιδίσια:
– Κανονικά, θά’ πρεπε τώρα , να το πάω και να το δείξω στον… Γκότση (ο στριμμένος Λυκειάρχης μας και… σύζυγος της), να φας καμιά… τριήμερη να μάθεις, που έκανες την Χημεία… ερωτικό Λεύκωμα… Αλλά, δεν θα το κάνω, γιατί σ’ αγαπώ παλιοκατσίκα… και σ’ αγαπώ, γιατί αγαπάς την Χημεία και την Φυσική και… μια μέρα, πιστεύω πως θα με κάνεις περήφανη γι αυτήν σου την αγάπη…. Τί έγινε? γιατί δεν καλοδιάβασες?… Ραντεβού ήσουν χθες?
…Δεν απάντησα, αλλά όλα επάνω μου φώναζαν «ΝΑΙ»… Ήθελα να την αγκαλιάσω και να την φιλήσω επί τόπου, αλλά τότε ήταν που θα άρπαζα καμιά… 10ήμερη.
-Να προσέχεις βλαμμένο! Να προσέχεις, μην χάσεις την αγάπη για την Χημεία (μου μουρμούρισε και ξανάκανε μεταβολή, αφήνοντας μου το ποιητικά στολισμένο βιβλίο μου)
Λίγο παρακάτω, την άκουσα:
-Έλα εδώ ρε «ψηλέα»… Δώσε μου την Χημεία σου να ρίξω μια ματιά στο παρακάτω. Εσένα δεν σου χρειάζεται, διαβασμένος είσαι πάντα κλπ, κλπ…
_________________________
Την ιστορία, την θυμήθηκα σήμερα, ακούγοντας αυτό:

 

ΤΟ ΤΡΙΤΟ… ΣΕΡΒΙΤΣΙΟ

——-

Ο μικρός μου, έλειπε 8 ημέρες σε ταξίδι. Επέστρεψε απόψε.
Μαγείρεψα από το μεσημέρι το αγαπημένο του φαγητό. Κρασάτο χταπόδι με ρύζι στην πήλινη γάστρα.
Μετά τα καλωσορίσματα, έστρωσα να φάμε και… έβαλα τρία σερβίτσια στο τραπέζι…
-Τί τρέχει? Γιατί τρίτο σερβίτσιο στο τραπέζι?… περιμένουμε κάποιον?
-Μπα… όχι…
-Τότε, προς τί το τρίτο?
-Για κάποιον… όποιον… λατρεύει το κρασάτο χταπόδι, αλλά δεν μπορεί να το φάει…
-Για τον… μπαμπά?
-Όχι, όχι… ούτε κατά διάνοια τέτοια θλιβερά…
-Για ποιον?…
-Ε, μα… πάντα σ’ αυτόν τον κόσμο, θα υπάρχει κάποιος, που του αρέσει κάτι, αλλά δεν μπορεί να το απολαύσει για ποικίλους λόγους…
-Μαμά!… με τρομάζεις
-Γιατί πουλάκι μου?
-Γιατί μιλάς ώρες-ώρες σαν να έχεις… σαλτάρει. Άντε, και είχαμε κάμποσους με Alzheimer, στο σόι…
… είπε και… με φίλησε στην άκρη της μύτης…
Αυτό, είχε να το κάνει από… μωρό