Ο ΦΙΛΟΣ ΜΟΥ, Ο ΓΙΑΝΝΗΣ…

Αποφάσισα να σας «μιλήσω» για τον φίλο μου τον Γιάννη. Τον εφηβικό μου φίλο. Τον φίλο, που δεν δίστασε να προβεί σε παράνομη πράξη, μόνο και μόνο γιατί του το ζήτησα, νομίζοντας πως ήταν για το καλό μου, αν και με προειδοποίησε πως δεν θα μου βγει σε καλό και προσπάθησε (μάταια) να με μεταπείσει…
Τον γνώρισα στην Β’ Λυκείου. Συμμαθητές. Αυτός στο Κλασσικό Τμήμα (έγινε Φιλόλογος τελικά), εγώ στο Πρακτικό. Αν και μας χώριζαν 5 χρόνια (ήταν μεγαλύτερος, αλλά είχε διακόψει για οικογενειακούς λόγους το σχολείο και είχε επανέλθει εκείνη την χρονιά για να πάρει το Απολυτήριο του Λυκείου και να σπουδάσει), αν και μας χώριζαν λοιπόν 5 χρόνια, από την πρώτη στιγμή, νιώσαμε την»χημεία» που θα μας ένωνε για όλη μας τη ζωή. Έγινε ο «κολλητός» μου, ο μεγάλος μου αδελφός, που δεν είχα, ο συμβουλάτορας μου, ο υπερασπιστής και προστάτης μου, ο συνοδός μου, ο «εξομολόγος» μου, ο άνθρωπος μου γενικά… Όταν κοντά στο τέλος του Λυκείου, βιώνοντας (εγώ) μια βαριά Ψυχοσυναισθηματική κρίση, κλειδώθηκα στο δωμάτιο μου και δεν ήθελα να επικοινωνώ με κανέναν, ήρθε στο σπίτι μας (πήρε τα «χαμπέρια» από την μάνα μου) σαν μαινόμενος ταύρος, έπεσε με όλο το βάρος του, πάνω στην κλειδωμένη ξύλινη πόρτα του δωματίου μου, όρμηξε μέσα και βουτώντας με από τον λαιμό, με κόλλησε στον τοίχο και μου σφύριξε κολλώντας τη μούρη του στη μούρη μου:
-Άκου να σου πω βλαμμένο («βλαμμένο» με φώναζε πάντα… έτσι χαϊδευτικά και αυστηρά μαζί), επιτέλους μεγάλωσε, ωρίμασε και πάρε επιτέλους τη ζωή στα χέρια σου και δες τί θα κάνεις παρακάτω…
-Τί να κάνω?… κλαψούρισα.
-Πρώτα-πρώτα, να βγεις από δω μέσα που θα… πεθάνεις την μάνα σου ηλίθιο. Να παρατήσεις τους έρωτες, τις κλάψες και τις μ@λ@κίες και να δώσεις εξετάσεις να πας Πανεπιστήμιο, να σπουδάσεις. Όπου και να δώσεις θα πετύχεις. Να πας να γίνεις γιατρός, που αστειευόσουν κάποτε, ηλίθιο ε ηλίθιο…
-Δεν διδαχθήκαμε Βιολογία… δεν ξέρω από που να διαβάσω… ξανακλαψούρισα…
-Θα σου βρω εγώ βιβλία… Και πράγματι, αυτό έκανε…
Έγινα γιατρός και το χρωστάω στον Γιάννη… (και στην μάνα μου βέβαια, που ξενοδούλευε ως τα 72 της για να μπορώ να σπουδάζω).

Η παρέα μας, συνεχίστηκε και στο Πανεπιστήμιο στην Θεσσαλονίκη. Αυτός στην Φιλοσοφική κι εγώ στην Ιατρική. Όχι βέβαια με τους ίδιους ρυθμούς, αλλά συνεχίστηκε. Τότε ήταν που δέχθηκε να κάνει κάτι πέρα από την Ηθική του, μόνο και μόνο για το χατίρι μου. 
-Δεν θα σου βγει σε καλό αυτό Άννα (μου είπε). Θα το μετανιώσεις μια μέρα, αλλά θα το κάνω μόνο και μόνο γιατί μου το ζητάει ένας άντρας…
-Καλά βρε Γιάννη… Για άντρα με έχεις? παραπονέθηκα.
-Ναι… για άντρα…
-Και… πού είναι τα… @ρ… μου? αποτόλμησα την εξυπνάδα.
Τότε ήταν που έβαλε τον δείκτη του δεξιού του χεριού πάνω στον αριστερό μου κρόταφό και χωρίς να πάρει το βλέμμα από τα μάτια μου, μουρμούρισε:
-Εδώ μέσα…

Όταν του γνώρισα τον Τάκη, άφησε κάποιον καιρό χωρίς να μου πει την γνώμη του και μετά από κάποιους μήνες κοινής παρέας, μου το… ξεφούρνισε:
-Έχεις ψωνίσει… πανάκριβο «Γαλλικό μπον-φιλέ» βλαμμένο. Επιτέλους, άρχισες να χρησιμοποιείς το πολύτιμο μυαλό σου…
-Την πολύτιμη καρδιά μου αντέτεινα.
-Το… μυαλό σου, επέμεινε… Κοίτα μην κάνεις καμιά μ@λ@κί@ και τον χάσεις τον Πελοποννήσιο. Μπορεί να μην είναι… Πόντιος (ο Γιάννης ήταν Πόντιος), αλλά ξέρε το… Έχεις ψωνίσει Γαλλικό φιλέτο…

Βλεπόμασταν και συντροφεύαμε όλο και πιο σπάνια. Πήραμε τα πτυχία μας, παντρευτήκαμε, κάναμε οικογένειες, δουλειές, νοικοκυριά, παιδιά, καριέρες… εκείνος στην Ξάνθη, εγώ στην Θεσσαλονίκη και μετά στην Κομοτηνή. Πάντα όμως, όταν βρισκόμασταν, η ίδια αγάπη υπήρχε ανάμεσα μας… Εκείνη η εφηβική γλυκιά αγάπη και δέσιμο, φίλου προς φίλο.
Όταν πέθανε ο Τάκης, δεν τον ειδοποίησα ούτε ζήτησα από κάποιον να τον ειδοποιήσει. Είχα σκοπό, να περάσει η πρώτη φρίκη του πένθους και να πάω στην Ξάνθη να τον βρω και να του πω, πως μας «άφησε» ο «Πελοποννήσιος»…
Δεν πρόλαβα… Δυο μήνες μετά, τον βρήκαν νεκρό οι δικοί του, καθισμένο στην πολυθρόνα του…. 
Ξαναβούτηξα σε ένα μαύρο πένθος…
_____________________________
Ο φίλος μου ο Γιάννης, είναι ο άνθρωπος, που βάζει υπογραφή και σφραγίδα στο… «ΝΑΙ!!! Υπάρχει αγνή και ειλικρινής φιλία, ανάμεσα σε ένα κορίτσι και ένα αγόρι. Ανάμεσα σε μια γυναίκα και έναν άντρα»…
Ο φίλος μου ο Γιάννης και ο φίλος μου ο… Ιντιάνα…
Αλλά γι αυτόν τον τελευταίο, θα σας μιλήσω, μιαν άλλη φορά.
.

 

… ΔΕΝ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙΣ ΠΟΤΕ ΣΤΕΡΗΜΕΝΗ ΑΠΟ ΑΓΑΠΗ…

Ένα πολύ όμορφο σχόλιο αγάπης, που δέχθηκα αυτές τις τελευταίες ημέρες, από διαδικτυακό φίλο, με έκανε να θυμηθώ κάποια συζήτηση με τον Τάκη, παλιά… αρκετά παλιά, περίπου 10 χρόνια πριν…
-Σε… ζηλεύω, (μου είχε πει). Κάνεις τους ανθρώπους να σ’ αγαπούν…
Το αρνήθηκα και σθεναρά μάλιστα:
-Τί είναι αυτά που λες? Εσένα αγαπάνε οι άνθρωποι. Εμένα… ίσως γιατί είμαι μαζί σου. Είμαι νευρική, απότομη καμιά φορά, σκληρή με τις αλήθειες μου…
-Εμένα μ’ αγαπάνε, γιατί τους προσφέρω κάτι… υλικό. Εσένα, γιατί αγαπούν αυτά που γράφεις… Είναι ζόρικο αυτό κι εσύ το καταφέρνεις μια χαρά. Είναι κάτι σαν… Μαγεία. Α ρε μπαγάσα, δεν θα μείνεις ποτέ στερημένη από… Αγάπη…
… και να ξέρεις, πως κι εμένα μου αρέσουν αυτά που γράφεις, ιδίως αυτά τα… αυτοσαρκαστικά σου και κάποια άλλα, που με κάνουν και δακρύζω…
_____________________
Σ’ ευχαριστώ φίλε μου γι αυτό το «σ’ αγαπάω», όχι μόνο γιατί είναι ωραίο να σ’ αγαπούν και να σου το λένε, αλλά και γιατί με έκανες να θυμηθώ αυτήν την «ομορφιά».
———————————————————–

 

… ΗΜΩΝ, ΤΩΝ…

Ασταθής, Παρορμητική, Επιπόλαιη.
Πώς? δεν καταλάβατε?
Μα… για την καρδιά μας μιλάω
… ημών, των βαθιά συναισθηματικών
… ημών των δυστυχούντων εν μέσω χαράς
… ημών των ευτυχούντων εν μέσω άπατης ηλιθιότητας
… ημών των… «σήμερα εδώ και αύριο εκεί»
… ημών των τέκνων της αγρύπνιας
… των στενών συγγενών της αφηρημάδας
… των καρδιακών φίλων της ερωτοτροπίας με ένα ξεραμένο λουλουδάκι
… με ένα σύννεφο
… με τον φλοίσβο
… με το χαλίκι που μας πλήγωσε
… με το τηλέφωνο που δεν χτυπάει
… με μια φωτογραφία που ξεθώριασε
… με ένα όνομα, που κομματιάζει την γλώσσα μας…
________________________
Καλημέρα κόσμε αγαπημένε…

 

Την… βαρύτητα μου μέσα…

Ζήτησα ακρόαση από την Μητέρα Φύση για να της υποβάλλω το εύλογο παράπονο μου και να συζητήσουμε πιθανές λύσεις, μπας και δω χαΐρι με όλα αυτά τα δυσμενή που μου συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια. Και… εξηγούμαι:
Προϊόντος του χρόνου, όλα τα «στοιχεία» που απαρτίζουν τον υπέροχο Εαυτό μου (θεϊκό πρόσωπο-κορμί), έχουν μια τάση να υποκύπτουν στο φαινόμενο-δύναμη… που φέρει το βαρύγδουπο όνομα… «Βαρύτητα» και να παίρνουν τον κατήφορο… Βλέφαρα, μάγουλα, προγουλάκια, λαιμός, στήθος (γμτ), στομαχάκια, κοιλιά, γλουτοί (ξανα γμτ), μηροί, γάμπες,… θα ορκιζόμουν πως ακόμα και οι… αστράγαλοι μου, πήραν καθοδική πορεία…
Με άκουσε με προσοχή και μου απάντησε με ένα σιβυλλικό, ξερό, λακωνικό…
-Νομοτέλεια!… ο επόμενος παρακαλώ…
-Μα… (διαμαρτυρήθηκα), δεν υπάρχει κάποια λύση?… κάποια βοήθεια τέλος πάντων?
Γύρισε σαφώς ενοχλημένη το βλέμμα της ξανά προς το μέρος μου και…
-Βεβαίως… Να στέκεσαι και να περπατάς… με τα χέρια.
-Με τα χέρια???
-Ακριβώς. Κάνεις… κατακόρυφη αναστροφή και στέκεσαι και περπατάς… με τα χέρια. Να δεις που ΟΛΑ, θα ξαναβρούν την θέση τους… Ο επόμενος, είπα!
—————————————–

 

ΤΟ «ΘΗΡΙΟ» ΜΕΣΑ ΜΟΥ…

Εδώ και αρκετό καιρό, και συγκεκριμένα λίγο μετά τον θάνατο του Τάκη, έχει ξαναξυπνήσει κι αλυχτάει, ένα «θηρίο» εντός μου. Ένα θηρίο, που το κουβαλάω από την των απαλών ονύχων ηλικία μέσα μου.
Ένα θεριό, που -δεν λέω- με έσωσε και από κακοτοπιές πολλές φορές, μου έδωσε υπόσταση σε χαοτικές καταστάσεις, με γλύτωσε από λάθη, μειοδοσίες και άλλα αμαρτήματα, αλλά… έρχονται ώρες -όταν ξυπνάει το άγριο του- που δεν παλεύεται με τίποτα… Επιστρατεύω όλα τα «όπλα» μου… Την (όποια) Πίστη μου στο θείον, κομμάτια της Φαντασίας μου, ψήγματα διαίσθησης, κουρέλια αυτοπροστασίας και θρύψαλα παρηγορητικής μεταφυσικής… αλλά…δεν τα πολυκαταφέρνω να το δαμάσω και να το ησυχάσω μέσα μου κι αυτό… μου ξεσχίζει τα σωθικά.
Οι άνθρωποι -γιατί ζει μέσα σε πολλούς ανθρώπους- του δίνουν διάφορα ονόματα. Εγώ, κρατάω τον ορισμό, που του’ δωσε ένας καλός μου φίλος (από εδώ μέσα, από το Διαδίκτυο, εννοώ) που εκτιμώ πολύ την γνώμη του για πολλά… Το ονόμασε «Ορθολογισμό»…
Αυτός ο Ορθολογισμός, με πληγώνει και δεν μ’ αφήνει να παρηγορηθώ από τον θάνατο των προσφιλών, να αφεθώ σε κάτι πιο «μαλακό» πιο «εύπεπτο», πιο «γλυκό» πιο «ανθρώπινο»… Κάθε φορά, που προσπαθώ να το «απομακρύνω», για να γλύψω τις πληγές μου, έρχεται και μου ψιθυρίζει:
-Τίποτα… «μετά»…
… κι αφήνομαι στα «νύχια» και στα «δόντια» του.

Δικό μου το «θηρίο», δικιά μου η ευθύνη, δικό μου το φορτίο…
Θα ζήσω μ’ αυτό.
.

 

… γεμάτο λάσπες…

Όταν πέθανε ο Τάκης, πολλοί φίλοι μου, καλοπροαίρετα προσπαθούσαν να με παρηγορήσουν με το «Είναι εκεί πάνω στον ουρανό και χαμογελάει που σε βλέπει» κι εγώ ήθελα να ουρλιάξω πως «είναι εκεί κάτω στην γη και το πρόσωπό του είναι γεμάτο λάσπες»… Έβρεχε εκείνη την ημέρα…
Και σήμερα βρέχει… Από το πρωί… Ασταμάτητα…
Και κάνει και κρύο.

 

Η ΠΡΩΤΗ ΜΟΥ ΦΟΡΑ…

H πρώτη μου φορά…
Την θυμάμαι… Θυμάμαι πότε ακριβώς, και που…
Ήταν Κυριακή, 29 Ιουλίου του 1973, πρωί πρωί, γύρω στις 07.00 πμ, Θεσσαλονίκη, μέσα σε μια από τις διδακτικές αίθουσες του «Ευκλείδη». Ήμουν 24ων. Θυμάμαι πως κατά βάθος, επιθυμούσα κάτι άλλο, αλλά… δεν γινόταν αλλιώς… «Θα σφίξεις τα δόντια και θα το κάνεις» με είχε συμβουλέψει η μάνα μου και έτσι έκανα… Δεν έφυγα μετά την «πράξη». Έμεινα εκεί… καθισμένη σε μια καρέκλα, ανάμεσα σε άγνωστους σκυθρωπούς ανθρώπους ως αργά το βράδυ, χωρίς να φάω τίποτα… ούτε νερό δεν ήπια… Σαν να ήθελα να τιμωρήσω συμβολικά μ’ αυτόν τον τρόπο, τον εαυτό μου…
Πληρώθηκα κιόλας… 200 δραχμές, μείον κάτι κρατήσεις… 172…
Ακόμα μου καίνε τα χέρια… Όμως, 172 δραχμές, ήταν το φαγητό, μιας εβδομάδας…

——————————-
(Πρώτη φορά στην ζωή μου, ψήφισα, όταν έγινε το Δημοψήφισμα μεταβολής του πολιτεύματος σε προεδρευομένη δημοκρατία, του Παπαδόπουλου. Ήμουν και στην Εφορευτική Επιτροπή. Με είχε προτείνει, γι αυτήν την… «θέση», ένας δικαστικός, οικογενειακός φίλος του σπιτιού, που δούλευε η 70χρονη τότε μάνα μου σαν παραδουλεύτρα, για να μπορώ να σπουδάζω).
Αυτά.
Ή… μάλλον όχι μόνο αυτά… Κάτι ακόμα:
Τα μέλη της Εφορευτικής Επιτροπής, ψήφιζαν ως εξής: Ο επικεφαλής, έπαιρνε τα ψηφοδέλτια του Παπαδόπουλου, τα έκλεινε στον φάκελλο, και τα έριχνε στην κάλπη και τραβούσε και την γραμμή πάνω στο όνομα μας… μπροστά σε ένα σωρό φαντάρους και χωροφύλακες… Όχι πως δεν γινόταν και σε άλλους πολίτες αυτό, αλλά για μένα ήταν ντροπή, να βρίσκομαι εκεί για την πρώτη μου φορά και για 172 δραχμές…
Αλλά, είπαμε… 172 δραχμές, ήταν το φαγητό, μιας εβδομάδας…

———————————————–

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CF%88%CE%AE%CF%86%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%B1_%CF%84%CE%BF%CF%85_1973

 

ΓΙΑ ΕΝΑ… «ΘΑΥΜΑ»

Τώρα τις γιορτές, συνηθίζουμε να μοιράζουμε και να δεχόμαστε ευχές…
Πολλές ευχές, άλλες από συνήθεια, άλλες από καρδιάς.
Ακόμα, όταν μένουμε μόνοι με τον εαυτό μας, κλείνουμε τα μάτια και κάνουμε μέσα απ’ την καρδιά μας ευχές, ελπίζοντας να πραγματοποιηθούν.
Κατά καιρούς, όλοι μας αναρωτηθήκαμε, αν αυτές οι ευχές μας… «πιάνουν», ή απλά, μένουν στο επίπεδο την κοινωνικής υποχρέωσης, ή της «εσωτερικής» επιθυμίας.
——-
Υπάρχει ένα… μυστικό για να πετύχεις το «θαύμα», του να πραγματοποιούνται οι ευχές σου και θα σας το… κάνω δώρο για τις Γιορτές:
Όταν εύχεσαι κάτι…
Να μην ξεφεύγεις ποτέ απ’ την πραγματικότητα…
Να είσαι προσγειωμένος…
Να μην ζητάς ποτέ το απίθανο…
Να είσαι πάντα κοντά στο εφικτό.
Η ομορφιά, η πραγματική ομορφιά, κρύβεται και ενυπάρχει μέσα στην απλή καθημερινότητά μας και για το… «θαύμα», πρέπει να κοπιάσεις κι εσύ λιγάκι…
Στα «υπόγεια» είναι η θέα… που λέει και κάποιος λαϊκός μας βάρδος… δεν θυμάμαι τώρα το όνομα του.
…………
Ωστόσο… σαν άνθρωπος απλός κι αδύναμος μπροστά στο τρομερό και πολυαγαπημένο «θηρίο», που λέγεται Ζωή, δεν μπορώ να ξεφύγω απ’ την σφοδρή Επιθυμία του… «θαύματος» και ομολογώ, πως θά’θελα σαν Χριστουγεννιάτικο δώρο, να ακούσω το κλειδί του… Τάκη, να γυρνάει μέσα στην κλειδωνιά του σπιτικού μας και να μπαίνει μέσα, χαμογελαστός και ευπροσήγορος όπως πάντα…
Ό,τι και να κάνουμε, ό,τι κι αν λέμε, βαθιά μέσα μας, ζει και αναπνέει, η σφοδρή επιθυμία, του… να ζήσουμε ένα θαύμα…

 

ΟΤΑΝ ΣΤΕΚΟΜΑΙ ΣΤΟ ΠΛΕΥΡΟ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΜΙΚΡΗΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ…

 

ΚΟΝΙΑΚ ΜΗΔΕΝ ΑΣΤΕΡΩΝ

Χαμένα πᾶνε ἐντελῶς τὰ λόγια τῶν δακρύων.
Ὅταν μιλάει ἡ ἀταξία ἡ τάξη σωπαίνει
-ἔχει μεγάλη πεῖρα ὁ χαμός.
Τώρα πρέπει νὰ σταθοῦμε στὸ πλευρὸ
τοῦ ἀνώφελου.
Σιγὰ σιγὰ νὰ ξαναβρεῖ τὸ λέγειν της ἡ μνήμη
νὰ δίνει ὡραῖες συμβουλὲς μακροζωϊας
σὲ ὅ,τι ἔχει πεθάνει.

Ἂς σταθοῦμε στὸ πλευρὸ ἐτούτης τῆς μικρῆς
Φωτογραφίας
ποὺ εἶναι ἀκόμα στὸν ἀνθὸ τοῦ μέλλοντός της:
νέοι ἀνώφελα λιγάκι ἀγκαλιασμένοι
ἐνώπιον ἀνωνύμως εὐθυμούσης παραλίας.
Ναύπλιο Εὔβοια Σκόπελος;
Θὰ πεῖς
καὶ ποὺ δὲν ἦταν τότε θάλασσα.
========================

Κική Δημουλά
(ἀπὸ τὰ Ποιήματα, Ἴκαρος 1998)

……….

Δεν ξέρω, τι ακριβώς εννοούσε η Κ. Δημουλά μ’ αυτό το υπέροχο ποίημα της, που (μου) μοιάζει να τό’ γραψε για μένα και μάλιστα τώρα… αυτές τις πρόσφατες πικρές ημέρες… αλλά ξέρω πως… με τον Τάκη, πίναμε σαν φοιτητές, κονιάκ (όταν το επέτρεπε το χαρτζηλίκι μας… 5 αστέρων με σοκολατάκι, γιατί ήμασταν και εκλεκτικοί), πως… η φωτογραφία, είναι μικρή και είναι ακόμα στον ανθό του μέλλοντός της, πως… είμαστε νέοι, λιγάκι αγκαλιασμένοι, πως… είμαστε στην Αθήνα και εντάξει… βρισκόμαστε στο Χαλάνδρι, που δεν έχει θάλασσα, αλλά… «και πού δεν ήταν τότε θάλασσα;»…

Ξέρω ακόμα πως «έχει μεγάλη πείρα ο χαμός»… πως σιγὰ σιγὰ θα ξαναβρεί το λέγειν της ἡ μνήμη…
Και ξέρω, πως… όταν στέκομαι στο πλευρό αυτής της μικρής φωτογραφίας,… νιώθω καλύτερα.
——————————

Και κάτι ακόμα, που ίσως ακουστεί… δραματικό, αλλά πιστέψτε με, δεν είναι… Είναι απλό σαν όλες τις απλές μου σκέψεις:

Γράφοντας αυτή την ανάρτηση και απαντώντας σε κάποιο σχόλιο αγαπημένου e-φίλου από το facebook… έγινε ένα μικρό θαύμα. Κατάφερα, ό,τι δεν κατάφεραν εδώ και 25 ημέρες μια πλειάδα γιατρών και μια στοίβα κουτιά από φάρμακα…
Κατάφερα να κλάψω…
Και γι αυτό, και τον ευχαριστώ και του το αφιερώνω…

—————————————
Τελικά… «εμείς οι άνθρωποι είμαστε τα μόνα πλάσματα επί της γης  που κλαίμε».

 

ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΑ ΠΡΩΙΝΑ…

 
Σήμερα το πρωί (όπως σχεδόν κάθε Κυριακάτικο πρωινό εδώ και καιρό), ξεκινήσαμε να πάμε στο Πόρτο-Λάγος (παζάρι, θάλασσα, ψαρομεζέδες).
Είπα «Κλείνω τον υπολογιστή και ξεκινάμε»
Είπε «Πετάω τα σκουπίδια και σε περιμένω στο αυτοκίνητο»
Δεν το άκουσα και νόμισα πως μπήκε στο μπάνιο…
Μετά από ένα τέταρτο, άκουσα τα κλειδιά στην πόρτα και βλέποντας με ακόμα μπροστά στον υπολογιστή (… που ομολογώ, δεν τον είχα κλείσει ακόμα), φώναξε
-Έλεος! Τι κάνεις εδώ μέσα ακόμα; ΑΝΗΣΥΧΗΣΑ! Νόμισα πως έπαθες κάτι…
Ανταλλάξαμε κάτι βαριές κουβέντες, όπως:
«Κολλημένη με τον υπολογιστή» (αυτός)
«Προχωρημένο Alzheimer- νομίζεις ότι μου είπες για το αυτοκίνητο» (εγώ)…
Μπήκαμε στο αυτοκίνητο, μουτρωμένοι.
Λίγο αργότερα… ξαναμαλώσαμε, γιατί δεν σταμάτησε το αυτοκίνητο, για να φωτογραφίσω ένα κοπάδι κύκνους στις ανατολικές όχθες της Βιστωνίδας…
Ξανανταλλάξαμε «φιλοφρονήσεις:
«Κολλημένη με το facebook» (αυτός)
«Κολλημένε με την tv (εγώ. Ok, ok… παραδέχομαι πως δεν είπα «κολλημένε» αλλά «αποβλακωμένε»…
Μπήκαμε στο παζάρι, χολωμένοι κι οι δυο…
Ωστόσο, πολύ γρήγορα το ξεχάσαμε και το κέφι μας έφτιαξε.
Το δικό μου, γιατί σκεφτόμουν εκείνο το «ΑΝΗΣΥΧΗΣΑ! Νόμισα πως έπαθες κάτι», που… πολύ μου άρεσε, ομολογώ.
Το δικό του… δεν ξέρω το γιατί. Μόνο υποθέσεις, μπορώ να κάνω.

————————————————‘

Πω πω! σκόνες εδώ μέσα!
Πόσο καιρό έχω να μπω!
Όμως, το πήρα απόφαση, να αρχίσω να… «ξαναμπαίνω»
🙂http://www.youtube.com/watch?v=PuO0gE3JC7Y