ΤΟ ΚΑΛΟ & ΤΟ ΚΑΚΟ

Το καλό και το κακό, ενυπάρχουν μέσα μας… Μέσα στον καθένα μας. Θεοί και Δαίμονες, συμβιώνουν μέσα στην ψυχή μας και είμαστε εμείς, που θα τους “ξαμολήσουμε” προς τα έξω, για να κάνουμε το καλό, ή το κακό.
Εδώ μέσα (το μυαλό μου δείχνω), κατοικεί η Καλοσύνη αγκαλιά με την Κακία.
Εδώ μέσα (την καρδιά μου δείχνω τώρα) κατοικοεδρεύουν από γεννήσεως του νοήμονος διπόδου, η Αρετή με την Αμαρτία… Μαζί…
Μαζί φίλοι μου, και είμαστε απόλυτα υπεύθυνοι για το τί θα βγάλουμε προς τα έξω…
Κανένας “θεός” δεν ορίζει την μοίρα μας… Κανένας θεός, δεν είναι τόσο… μάγκας, που να μπορέσει να μας κάνει καλούς, κακούς, ή λιγότερο καλούς και κακούς….
Μόνοι μας, και απόλυτα υπεύθυνοι για τις πράξεις μας, θα πορευόμαστε στην σύντομη ζωή μας…
———————————

 

ΛΟΓΙΑ… ΠΡΑΞΕΙΣ… ΣΚΕΨΕΙΣ…

Οι άνθρωποι, δεν είναι πάντα αυτό που λένε… 
Πολλές φορές, δεν είναι ούτε καν αυτό που πράττουν.
Αλλά είναι πάντοτε, αυτό που σκέφτονται… 
Και γι αυτό, ποτέ δεν θα καταφέρουμε να καταλάβουμε, ο ένας τον άλλον.
Τα λόγια, προφορικά ή γραπτά, είναι αυτό που θέλουμε να είμαστε, ή αυτό που θέλουν οι άλλοι να είμαστε, ή αυτό που έπρεπε, ή αυτό που θέλουμε να δείξουμε… ότι είμαστε.
Όσον αφορά τις πράξεις, θα μπορούσαν να είναι… το μέτρο του χαρακτήρα μας. Όμως, πολλές φορές οι άνθρωποι, δρουν-πράττουν, υπό το κράτος, φόβου, πίεσης, ανάγκης, βίας, υπολογισμού, μέθης, επήρειας τοξικών ουσιών, άγνοιας, ψευδών υποσχέσεων…κλπ, κλπ…
Τώρα θα μου πεις πως… μήπως και οι σκέψεις μας δεν μπορούν να γίνονται «υπό το κράτος, φόβου, πίεσης, …κλπ, κλπ…»? Πιστεύω, πως όχι… Πιστεύω πως οι σκέψεις μας, είναι το μόνο απόλυτα «ελεύθερο» στοιχείο μας…
Η κάθε σκέψη, έχει μια γενεσιουργό αιτία, αυτό όμως, δεν σημαίνει ότι είναι κατευθυνόμενη. Για παράδειγμα, υπό το κράτος φόβου -ας πούμε- ένας μπορεί να σκεφθεί ότι είναι ανίκανος να αντιδράσει και να υποτάσσεται, ενώ, ένας άλλος να κάνει σκέψεις αντεκδίκησης επί του παρόντος, αλλά να δηλώνει υποταγή… Και οι δυο, υποτάσσονται, αλλά οι σκέψεις τους, που είχαν την ίδια γενεσιουργό αιτία, είναι διαφορετικές… Είναι δυο διαφορετικοί άνθρωποι…
Έτσι (κατά την γνώμη μου πάντα), το μόνο αληθές μέτρο του χαρακτήρα μας, είναι αυτό που σκεφτόμαστε.
Γι αυτό, με προσοχή πάντα να κρίνεις τον άλλο.
Και πάντα στην κρίση σου, άφηνε και ένα «παραθυράκι», γιατί οι σκέψεις των ανθρώπων, δεν «κραυγάζουν», ούτε καν ο «ψίθυρος» τους δεν ακούγεται πάντα. Είναι βουβές και… επικίνδυνες (κατά μία έννοια), σαν πληγωμένα ζώα.

 

… ΗΜΩΝ, ΤΩΝ…

Ασταθής, Παρορμητική, Επιπόλαιη.
Πώς? δεν καταλάβατε?
Μα… για την καρδιά μας μιλάω
… ημών, των βαθιά συναισθηματικών
… ημών των δυστυχούντων εν μέσω χαράς
… ημών των ευτυχούντων εν μέσω άπατης ηλιθιότητας
… ημών των… «σήμερα εδώ και αύριο εκεί»
… ημών των τέκνων της αγρύπνιας
… των στενών συγγενών της αφηρημάδας
… των καρδιακών φίλων της ερωτοτροπίας με ένα ξεραμένο λουλουδάκι
… με ένα σύννεφο
… με τον φλοίσβο
… με το χαλίκι που μας πλήγωσε
… με το τηλέφωνο που δεν χτυπάει
… με μια φωτογραφία που ξεθώριασε
… με ένα όνομα, που κομματιάζει την γλώσσα μας…
________________________
Καλημέρα κόσμε αγαπημένε…

 

ΑΡΤΥΜΑΤΑ & ΚΑΡΥΚΕΥΜΑΤΑ

Σαν ήμουνα μικρή, καμιά φορά παρακολουθούσα την μάνα μου που μαγείρευε και κάποια πράγματα, μου φαινόντουσαν παράξενα και ακατανόητα.

Κάποτε την ρώτησα:

– Μαμά η ρίγανη, είναι πολύ ακριβή;

– Όχι αγάπη μου, ούτε καν φθηνή δεν είναι. Τζάμπα την έχουμε… εδώ παρακάτω πάω και την μαζεύω το καλοκαίρι.

– Τότε γιατί βάζεις τόση λίγη, και δεν βάζεις μια χούφτα να νοστιμίσει πιο πολύ το φαγητό;

– Γιατί αν βάλω πολύ ρίγανη, το φαγητό θα πικρίσει, ενώ αν βάλω λίγη, θα νοστιμίσει…

————————-

Ας μιλήσουμε σήμερα, για την… προστυχιά στον έρωτα. 🙂

Η προστυχιά στον έρωτα, είναι σαν την ρίγανη στο φαγητό. Μια πολύ μικρή δόση, νοστιμίζει τον έρωτα… Μεγαλύτερη, όντως τον χαλάει.

Κι όταν σερβίρεις, ή γεύεσαι… νόστιμο έρωτα, η ζωή σου γίνεται ομορφότερη.

________________

Τί κάθομαι και… θυμάμαι τώρα… 🙂 🙂 🙂

.

 

ΓΙΑ ΕΝΑ… «ΘΑΥΜΑ»

Τώρα τις γιορτές, συνηθίζουμε να μοιράζουμε και να δεχόμαστε ευχές…
Πολλές ευχές, άλλες από συνήθεια, άλλες από καρδιάς.
Ακόμα, όταν μένουμε μόνοι με τον εαυτό μας, κλείνουμε τα μάτια και κάνουμε μέσα απ’ την καρδιά μας ευχές, ελπίζοντας να πραγματοποιηθούν.
Κατά καιρούς, όλοι μας αναρωτηθήκαμε, αν αυτές οι ευχές μας… «πιάνουν», ή απλά, μένουν στο επίπεδο την κοινωνικής υποχρέωσης, ή της «εσωτερικής» επιθυμίας.
——-
Υπάρχει ένα… μυστικό για να πετύχεις το «θαύμα», του να πραγματοποιούνται οι ευχές σου και θα σας το… κάνω δώρο για τις Γιορτές:
Όταν εύχεσαι κάτι…
Να μην ξεφεύγεις ποτέ απ’ την πραγματικότητα…
Να είσαι προσγειωμένος…
Να μην ζητάς ποτέ το απίθανο…
Να είσαι πάντα κοντά στο εφικτό.
Η ομορφιά, η πραγματική ομορφιά, κρύβεται και ενυπάρχει μέσα στην απλή καθημερινότητά μας και για το… «θαύμα», πρέπει να κοπιάσεις κι εσύ λιγάκι…
Στα «υπόγεια» είναι η θέα… που λέει και κάποιος λαϊκός μας βάρδος… δεν θυμάμαι τώρα το όνομα του.
…………
Ωστόσο… σαν άνθρωπος απλός κι αδύναμος μπροστά στο τρομερό και πολυαγαπημένο «θηρίο», που λέγεται Ζωή, δεν μπορώ να ξεφύγω απ’ την σφοδρή Επιθυμία του… «θαύματος» και ομολογώ, πως θά’θελα σαν Χριστουγεννιάτικο δώρο, να ακούσω το κλειδί του… Τάκη, να γυρνάει μέσα στην κλειδωνιά του σπιτικού μας και να μπαίνει μέσα, χαμογελαστός και ευπροσήγορος όπως πάντα…
Ό,τι και να κάνουμε, ό,τι κι αν λέμε, βαθιά μέσα μας, ζει και αναπνέει, η σφοδρή επιθυμία, του… να ζήσουμε ένα θαύμα…

 

ΑΦΕΣΟΥ …

Το Φθινόπωρο , είναι μια καλή εποχή για να … αφεθείς .
Αφέσου στην ονειροπόληση , στην φαντασία , στην … ψευδαίσθηση , στην ρομαντζάδα …
Αφέσου …
Ξεκόλλα για λίγο από την Λογική …
Γιατί , αν πίσω από ένα χαμόγελο , βλέπεις μόνο μια αντανακλαστική κίνηση των μιμικών μυών του προσώπου , αν πίσω από το τιτίβισμα των πουλιών , βλέπεις μόνο την αναγκαία πράξη για την διεκπεραίωση της καθημερινότητάς τους , αν πίσω από το βούρκωμα του έφηβου , βλέπεις μόνο … συσσωρευμένες ορμόνες , τότε , είσαι από χέρι χαμένος …. γιατί , η ζωή μας είναι τόσο μα τόσο μικρή και …. αύριο , μπορεί να μας ….πατήσει το τραίνο …
Και το πιο μεγάλο και φονικό τραίνο είναι αυτό που λέγεται : “Η ΛΟΓΙΚΗ ΛΕΕΙ ΟΤΙ , ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ , ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΟ … ΑΠΟΛΥΤΟ ΤΙΠΟΤΑ” …

.

 

ΑΚΟΜΑ ΕΝΑΣ … ΦΟΡΟΣ

Με ρώτησε κάποτε μια καλή φίλη :

 

– Υπάρχει κανένας κανόνας που λέει ότι όταν ξεκινάει κάτι καινούριο στη ζωή σου, πρέπει να χάνεις, οπωσδήποτε , κάτι που αγαπούσες και που άφησες αναγκαστικά πίσω σου ;  Κάτι σαν φόρος αγάπης , να πούμε ?…

 

 … και της απάντησα :

 

Κανόνας έμφανής και επίσημος , μπορεί να μην υπάρχει  . Όμως κάπως έτσι συμβαίνει σχεδόν πάντα … Πάντα σχεδόν , «πληρώνουμε» αυτό τον «φόρο .

Γιατί … ναι … κάτι σαν φόρος είναι κι αυτό …

«Πληρώνεις» γι αυτό που απόκτησες και «χάρηκες» μέχρι εκείνη την στιγμή και … ξεκινάς για άλλα .

Είναι το τίμημα που οφείλεις . Είναι το … εισητήριο που πρέπει να πληρώσεις για να σου ανοίξει η πόρτα του “καινούριου” στη ζωή σου … Ίσως για να … δοκιμαστείς , αν όντως το ΕΠΙΘΥΜΕΙΣ αυτό το καινούριο … Αλλιώς μένεις στα παλιά σου τα λημέρια και δεν διακινδυνεύεις τίποτα κι έχεις κοντά σου κι αυτά που αγάπησες μέχρι τότε αλλά … Αλλά δεν έχεις ευκαιρίες για καινούριες αγάπες …
Μια θεωρία είναι που ομολογώ πως την έχω ψιλοξεχάσει κιόλας , γιατί …. έχω πια γεράσει .

.

Η εικόνα , είναι από εδώ