ΣΤΟ… «Καφωδείον»

Πριν μερικά χρόνια (καμιά 15αριά).
Μπαίνω βιαστική (ήδη έχω αργήσει) στον διάδρομο του Νοσοκομείου μας, που οδηγεί ντογρού στα χειρουργεία. Λίγο πριν ανοίξω την πόρτα του γραφείου μου, στο αριστερό μου χέρι, το κουζινάκι όπου περνούμε τα διαλείμματα μας, το επονομαζόμενο και… «καφωδείον», γεμάτο κόσμο. Μέχρι και ορθίους έχει… Χαρούμενες φωνές με καλημερίζουν και:

-Καλώστηνε κι ας άργησε. Έλα, έλα μέσα, θέλουμε να σε ρωτήσουμε κάτι που μας… καίει.

-Τί θέλετε μωρέ? Έχω αργήσει…

-Ε δεν πειράζει για λίγο. Έλα έχουμε τρελή απορία για κάποιο θέμα…

Κοντοστέκομαι και μπαίνω στο «καφωδείο».
-Ακούω…

-Ε, να… για πες… να…

-Τί ρε?

-Ε, να… Αν είναι να κερατώσεις το έτερον ήμισυ, που θα πας να… βγάλεις τα μάτια σου?

-Βασικά… γιατί ρωτάτε εμένα?

-Γιατί είχαμε την κουβέντα σου που άργησες και… γιατί πάντα και για όλα έχεις… καλές ιδέες…

-Γλυφτρόνια! Τί συμβαίνει? Θέλετε κανένα χειρουργείο, εκτός προγράμματος?

-Όχι μωρέ!… Έλα, πες, πες!!!

Μου δίνουν κάθισμα. Κάθομαι:

-Να σας πω… (σκέφτομαι πυρετωδώς )
Να το κάνετε στην Κομοτηνή, δεν λέει ούτε με σφαίρες. Θα είναι σαν να το κάνετε στην σκηνή του ΔΗΠΕΘΕ, με φίσκα το θέατρο και με 5 παραστάσεις το 24ωρο, πρωινή, μεσημβρινή, απογευματινή, βραδινή και… μεταμεσονύχτια…
Να πάτε Ξάνθη (56 χιλιόμετρα)? Μπα… δεν λέει. Όλοι οι Κομοτηναίοι πάνε Ξάνθη γι αυτό και όλοι οι Ξανθιώτες έρχονται Κομοτηνή… θα είναι σαν να είσαι στον τόπο σου.
Αλεξανδρούπολη? (65 χιλιόμετρα)… Μπα… έχει Ιατρική Σχολή (σκέτη σφηκοφωλιά), λιμάνι, αεροδρόμιο, λεωφορεία και ταξί για τα παζάρια της Ανδριανούπολης και τις σκεπαστές αγορές της Κωνσταντινούπολης… δεν λέει… όλο και πάνω σε κάποιον γνωστό θα πέσεις…
Καβάλα?… Μπά… 112 χιλιόμετρα να πας και άλλα 112 να γυρίσεις, θα σε φάνε οι δρόμοι. Πόση ώρα διαθέτεις για παράνομο σεξ? Λίγη… πολύ λίγη.
Να βγείτε σε ερημιές, χωράφια, οικόπεδα, μπαΐρια? Ου!!! έχει μαμούνια, φίδια, βατράχια… Άστο, άστο!
Στο αυτοκίνητο? Μπα… σέρνονται ματάκηδες και «δράκοι» και… λουμπάγκα στην ηλικία μας…
Μπα… για πουθενά δεν είμαστε γι αυτό σ’ αυτόν τον παλιότοπο!
Ρε… δεν κάθεστε με τους άντρες και τις γυναίκες σας? Μια χαρά είναι! Αλλιώς θα σας φάνε ή το stress, ή οι δρόμοι…
—————-
Κραυγές και χειροκροτήματα συγκλόνισαν το «καφωδείον».
Ύστερα, τα μαζέψαμε και μπήκαμε σοβαροί-σοβαροί μέσα στα χειρουργεία, να κάνουμε την δουλειά μας…

(Η πλάκα είναι που πολλοί μας έχουν και για θεούς… τόσο σοβαρούς).

 

Ο ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΣ ΠΟΝΟΣ ΚΙ ΕΓΩ…

Ένας Αναισθησιολόγος, κυριολεκτεί όταν λέει, «ασχολούμαι με τον ανθρώπινο πόνο»…
Και όπως έγραψα σε κάποιον φίλο παλιότερα, που μου είπε «αν κάποτε αρρωστήσω, θα ήθελα να με θεραπεύσει κάποια/ος σαν εσένα»:
-Σου εύχομαι να… μην αρρωστήσεις ποτέ. Αλλά κούφια η ώρα έτσι και αρρωστήσεις, δυστυχώς δεν μπορώ με άμεσο τρόπο να σε θεραπεύσω κι αυτό γιατί δεν ασκώ μια κλινική ειδικότητα…
Ωστόσο μπορώ να σταθώ πλάϊ σου, όσο κάποιοι άλλοι θα επιχειρούν να σε θεραπεύσουν για να σε φροντίζω, να σε νοιάζομαι, να σε κάνω να μην πονάς, να σε… ταξιδεύω σε χαρούμενα “τριπάκια” και να σου χρωματίζω τα όνειρά σου…
Κι αυτό, γιατί…
… γιατί κάποιοι πρέπει να επαγρυπνούν, όταν κάποιοι άλλοι κοιμούνται.

 

ΔΕΝ ΘΑ ΓΛΥΚΑΝΕΙ ΠΟΤΕ ΜΕΣΑ ΜΟΥ…

Τόσο σκληρός ο Νοέμβρης, μωρό μου… Τόσο πικρός…
Δεν θα γλυκάνει ποτέ μέσα μου.
Μα…
…και η ημέρα που ξημερώνει, θα είναι μάλλον δύσκολη… 
Είναι η μέρα, που θα θυμάμαι το δραματικό εκείνο 10ωρο, 12ωρο (δεν θυμάμαι πια καλά) χειρουργείο σου από όπου βγήκες κλινικά νεκρός και το πρωί της επαύριο, μας «αποχαιρέτησες» οριστικά. 
Θυμάμαι που μπήκα στην Εντατική, μαζί με τον Κωστή, τον μικρό μας γιο για να σε αποχαιρετήσουμε…
Ο τραχειοσωλήνας «τραβούσε» ελαφρά τα χείλη σου προς τα δεξιά… Έμοιαζες σαν να… να χαμογελούσες. Έτσι μου φάνηκε, σαν να μας… χαμογελούσες.
Άφησα τον Κωστή να πλησιάσει πρώτος.
-Μπορεί να με ακούσει μαμά?
-Και βέβαια μπορεί μωρό μου… απλά δεν μπορεί να κινηθεί ή να σου μιλήσει… του είπα ψέμματα. Πάντα, σαν γιατρός χειρουργείων και Εντατικών, έλεγα την αλήθεια στους «δαρμένους» από πόνο και αγωνία συγγενείς… (ίσως γι αυτό δεν ήμουν και ιδιαίτερα «δημοφιλής» γιατρός). Στον Κωστή μας όμως, δεν την άντεξα την αλήθεια… «Και βέβαια μπορεί να σ’ ακούσει μωρό μου…», μουρμούρισα σαν Ιούδας…
-Γειά σου μπαμπά… σου είπε μόνο…
Δεν τον άκουσες… είμαι σίγουρη. Γι αυτό σου τα λέω τώρα.

Είμαι άρρωστη μωρό μου. Πονάει το πόδι μου αφόρητα και νιώθω μεγάλη αγωνία, γιατί πονάει από την άλλη μεριά, όχι από την χειρουργημένη… Ήρθε από χθες και ένας κολικός χοληδόχου και απογείωσε την αγωνία και τους φόβους μου…
Θυμάμαι, πως κάθε φορά που σου γρίνιαζα για τις αρρώστιες μου, αντιδρούσες με εκείνη την απίθανη μακαριότητά σου:
-Μην φοβάσαι γλάρε μου. Εδώ είμαι εγώ. Όσο έχεις εμένα, μην φοβάσαι τίποτα. Στηρίξου επάνω μου και όλα θα πάνε καλά. Θα δεις…
Τώρα…
… τώρα στηρίζομαι μόνο σε ένα… μπαστούνι… Ναι, εκείνο το γνωστό, με το λουράκι στο πλάι για να μην μου πέφτει κάτω, όταν το αφήνω… Εκείνο που μου έλεγες ότι με δείχνει, ιδιαίτερα… σέξι.
_______________________________________

 

-ΠΟΣΑ ΚΙΛΑ ΕΙΣΤΕ?…

Με την ευκαιρία μιας διαδικτυακής κουβέντας, για τις ανόητες διαφημίσεις προϊόντων που υπόσχονται… «σοκαριστικές» απώλειες κιλών, θυμήθηκα μια ιστορία από τα παλιά:
Μέσα της δεκαετίας του 1970, κάνω ειδικότητα Αναισθησιολογίας στο ΑΧΕΠΑ στην Θεσσαλονίκη, και πάω να εξετάσω προεγχειρητικά (προαναισθητικά), ασθενή, για ΩΡΛ επέμβαση. Τον βρίσκω (άνδρας γύρω στα 50 αρκετά παχύς) ξαπλωμένον στο κρεβάτι του, του εξηγώ τί θέλω και τί ακριβώς κάνω, ετοιμάζω και το σημειωματάριο μου και αρχίζω:
-Μπουρ, μπουρ ,μπουρ και φτάνω στο… επίμαχο:
-Πόσα κιλά είστε?
-Εξήντα…
-Δεν καταλάβατε… (τον στραβοκοιτάω… υπολογίζοντας τον γύρω στα 90 με 100 κιλά)… πόσα κιλά είστε σας ρώτησα.
-Εξήντα…
-Θα μου πείτε, πόσα κιλά είστε, επιτέλους?
-Εξήντα…
-Δεν μπορώ να καταλάβω, γιατί μου κρύβετε το βάρος σας. Έχει μεγάλη σημασία για την γενική αναισθησία και μπορεί να αποβεί μοιραίο αυτό για την υγεία σας… ακόμα και για την ζωή σας (ο εκνευρισμός, είχε χτυπήσει limit-up και έμοιαζε με… κακία)
-Εξήντα…
Γύρισα να φύγω και τότε με φώναξε:
-Δεσποινίς…
Ξαναγύρισα κοντά του (μας είχαν προειδοποιήσει ότι κάποιοι είναι παράξενοι και να κάνουμε πάντα… υπομονή, διότι το δίκιο είναι πάντα με το μέρος του ασθενή κλπ κλπ). 
Σήκωσε τα σκεπάσματα του και… είδα πως του έλειπαν και τα δυο πόδια από το ριζομήριο…
…………………..
Από τότε, έμαθα να εξετάζω προσεκτικότερα τους ασθενείς μου… έχοντας πάντα κατά νου, την συμβουλή-ορμήνια του καθηγητή μας, του αείμνηστου Σπύρου Μακρή:
«Τον ασθενή, τον εξετάζουμε… ολόκληρο, στα πάντα, γυμνό και με θρησκευτική προσοχή, χωρίς να παραλείπουμε τίποτα απολύτως, ακόμα κι αν είναι… προφανές, ή μας ακούγεται υπερβολικό.
Η ανάλωση του χρόνου μας με τον ασθενή, μετατρέπεται σε… ασφάλεια στην δουλειά μας».

http://desiris.blogspot.gr/2013/08/blog-post_20.html

 

ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ?

Όταν είσαι μικρός (στην ηλικία), το οπτικό πεδίο της ψυχής σου, είναι – ας το πω – περιορισμένο. “Βλέπεις”, μόνο ό,τι αφορά, εμπεριέχει και αναφέρεται στη ζωή. Ο θάνατος, δεν σε αφορά…Σαν να μην υπάρχει. Σαν να είναι ένα μπλάκ χιούμορ που μια αρρωστημένη παραξενιά των… μεγάλων, δημιούργησε.
Θυμήθηκα μια ακόμα… «μαύρη» ιστορία, από τον χώρο της δουλειάς μου.
Είχαν μαζευτεί καμιά δεκαριά πιτσιρικάδες γυμνασιόπαιδες, (ηλικίες από 12 ως 15 το πολύ) έξω από την πόλη και μαζί με ένα μηχανάκι, κάναν πλάκες σούζες, φιγούρες, εκ περιτροπής. Ώσπου…
… ώσπου ένας, δεν ξέρω πώς ακριβώς, έπεσε με την μηχανή σε ένα χαντάκι στην άκρη του δρόμου και… έμεινε στον τόπο…
Εφημέρευα και ήμουν αραγμένη στο γραφείο μου στον χώρο των χειρουργείων, όταν δέχθηκα τηλεφώνημα, από τον χώρο των Επειγόντων:
-Διασωλήνωση για βαριά κρανιοεγκεφαλική κάκωση από τροχαίο στα Επείγοντα…
Κατέβηκα κάτω. Ο διάδρομος, γεμάτος από νεαρούς πιτσιρικάδες, που πειραζόντουσαν, γελούσαν και μιλούσαν μεταξύ τους…
Μπήκα στον χώρο… μου έγνεψαν «dead», διασωλήνωσα, έκανα ΚΑΡΠΑ για μισή ώρα, απινιδώσεις… τίποτα. Σε κάποια φάση…εγκαταλείπεις.
-Ποιος είναι μαζί του? (ρώτησα)
-Οι πιτσιρικάδες έξω… (μου απάντησαν)
Βγήκα έξω μαζί με έναν της Τροχαίας, που άρχισε να ρωτάει τους μικρούς, για να μάθει τηλέφωνα και διεύθυνση.
-Τί κάνει ο Γ… μέσα?
-Ποιος είναι ο Γ…?
-Ο φίλος μας, με την μηχανή…
-Ο Γ… είναι νεκρός, δυστυχώς…
Δυο τρεις, πάγωσαν, δυο τρεις άλλοι, άρχισαν να γελάνε, όλοι όμως πλησίασαν το «όργανο»
-Τί λέει καλέ? (απευθύνθηκε ο μεγαλύτερος σε μένα)… Πεθαίνουν τα παιδιά? Πλάκα μας κάνει ο αστυνόμος?
-Φοβάμαι πως ο φίλος σας ναι… είναι νεκρός (ψέλλισα)
– Α, μην φοβάσαι γιατρέ… γιατρός δεν είσαι?… Μην φοβάσαι. Ή το κάνει επίτηδες για να μας τρομάξει, ή έπαθε καμιά… διάσειση και θα συνέλθει… Πλακώστε τον στις ενέσεις και θα δείτε… Είναι μικρός… Δευτέρα Γυμνασίου… Δεν πεθαίνουν έτσι εύκολα τα παιδιά… Θα δείτε…
Απομακρύνθηκα σιωπηλή, αφήνοντας στους Τροχαίους και τους γιατρούς των Επειγόντων, το βαρύ «φορτίο» της ενημέρωσης των οικείων…
…
«Πεθαίνουν τα παιδιά?»
Χρόνια με ταλάνιζε αυτό το «Πεθαίνουν τα παιδιά?», που ελέχθη, τόσο αθώα, με τόση ειλικρινή απορία, με… κοροϊδευτικό χαμόγελο…
Ακόμα με ταλανίζει…
😦

 

ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙ… ΤΟ ΞΕΡΩ…

«Άννα, όσοι έφυγαν την ώρα της χειρουργικής επέμβασης πάνω στο χειρουργικό τραπέζι, πετάνε από πάνω του τη νύχτα, μέχρι να τους διώξει το team του πρώτου πρωινού χειρουργείου»
… μου είπε κάποτε ένας πολύ καλός και πολύ παλιός διαδικτυακός μου φίλος…
——————-

Ο Τάκης, «έφυγε» την ώρα της επέμβασης πάνω στο χειρουργικό τραπέζι, μετά από μια 11ωρη (περίπου) μάχη των χειρουργών του με τον Θάνατο. 
Είναι σίγουρο πως έμεινε εκεί, να πλανιέται μέσα σε μια αίθουσα χειρουργείου (χειρουργός ήταν), αλλά είναι εξ ίσου σίγουρο, πως κανένα team, δεν θα μπορούσε να τον διώξει από το μέρος, που πιο πολύ αγάπησε απ’ όλα…
Είναι εκεί… Το ξέρω…
Κυκλοφοράει ανάμεσα στους δίσκους και τα συρόμενα της εργαλειοδοσίας, πλανιέται γύρω από τους προβολείς και τους «δορυφόρους» τους, μετράει γάζες και κομπρέσες ριγμένες στο πάτωμα, ακουμπάει ελαφρά, πάνω στα πακέτα με τα αποστειρωμένα, ακροπατάει πάνω στις βιτρίνες με τα ράμματα, τα νυστέρια, και τα γάντια, ρίχνει κλεφτές ματιές στα monitors των Αναισθησιολόγων (… ίσως να με ψάχνει κιόλας, εκεί πίσω απ’ το μεγάλο οθώνιο που μας χωρίζει εμάς τους αναισθησιολόγους, από τον κυρίως χειρουργικό χώρο), χαϊδεύει τους ώμους των χειρουργών, έτσι όπως στέκεται πίσω τους… ίσως να χαϊδεύει και τα χέρια τους, έτσι όπως έκανε η Άννα από το Καζακστάν, που της έσωσε την ζωή με ένα πολύ βαρύ χειρουργείο, όταν του είπε «Δώσε μου γιατρέ να χαϊδέψω τα χέρια που με σώσανε» και του πέρασε στο μικρό δάχτυλο του αριστερού χεριού του την… βέρα της μουρμουρίζοντας «Δεν έχω λεφτά να σε πληρώσω -κι ας μην μου ζητάς- γι αυτό, θέλω να σου χαρίσω την βέρα μου, είναι το πιο πολύτιμο πράγμα που έχω»… Κι αυτό, ήταν πολύ σπουδαίο, γιατί η Άννα από το Καζακστάν, στα 70 της τότε… δεν είχε ποτέ αρραβωνιαστεί ή παντρευτεί, αλλά… «Ζήλευα γιατρέ, όταν ήμουν νέα, τις φίλες μου που μία-μία, παντρεύονταν κι εγώ όχι… γιατί εκείνα τα χρόνια εκεί στο Καζακστάν δεν σε έπαιρνε κανείς αν ήσουν φτωχή… γι αυτό κι εγώ, αγόρασα μια βέρα -αυτήν εδώ- και την φοράω από τότε… Είναι χρυσή γιατρέ… θέλω να την πάρεις»…
……
Είναι εκεί… Το ξέρω…
Κι εκεί, θα μείνει για πάντα, γιατί κανείς, όποιος κι αν είναι, ό,τι και να κάνει, δεν μπορεί να τον διώξει από εκεί μέσα…
.
.
.
 

Υ.Γ. Στον κρίκο από τα κλειδιά του, κουβαλούσε από τότε… τρεις βέρες. Της μητέρας του, την δικιά μου και της Άννας από το Καζακστάν

 

 

ΜΙΑ … ΑΛΛΙΩΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ …

Θα σας μιλήσω για μια Πρωτομαγιά , μέρες που είναι , παράξενη , πικρή , νοτισμένη, χωρίς γλέντια στην εξοχή , χωρίς τραγούδια , χωρίς … απεργία , χωρίς αγώνες , χωρίς στεφ… Όχι … εδώ που τα λέμε , στεφάνια υπήρχαν … Όχι πολλά , αλλά … υπήρχαν .

Την Πρωτομαγιά του 1982 … Τριάντα χρόνια πίσω …
Αλλά , ας τα πάρω απ’ την αρχή κι ας σας βάλω στο πνεύμα των ημερών και των εποχών εκείνων με μια όσο γίνεται πιο λιγόλογη εισαγωγή . 

————————————————————————

Την Άνοιξη του 1981 , μετακομίσαμε οικογενειακά (εγώ , ο σύζυγός μου , ο 3χρονος τότε γιος μου , και οι δυο μου γονείς που ζούσαν μαζί μας) , από την Θεσσαλονίκη , όπου ζούσαμε τα τελευταία χρόνια , σε μια μικρή επαρχιακή πόλη του Βορρά (όπου βρισκόμαστε ακόμα) . Μέχρι τότε , δουλεύαμε (ο καθένας στην ειδικότητα του)  σε Δημόσια Νοσοκομεία της Θεσσαλονίκης , με πολύ καλές προοπτικές για Πανεπιστημιακή καριέρα εγώ (μου ζητούσαν σαν … τρελοί να μείνω στο Πανεπιστήμιο) και για μεικτό (ελεύθερο + νοσοκομειακό) επάγγελμα καριέρας (τότε , προ ΕΣΥ , επιτρεπόταν η μεικτή απασχόληση) ο χειρουργός σύζυγός μου .

Ο σκοπός αυτής της μετακόμισης , ήταν το … νεανικό μας όνειρο , να μεταφέρουμε και να προσφέρουμε τις καλές μας (έτσι πιστεύαμε) ιατρικές γνώσεις στην επαρχία , που διψούσε για καλή Ιατρική και προπαντός για ειδικευμένους σύγχρονους (με τα τότε δεδομένα) γιατρούς . 

Έτσι την Άνοιξη του ’81 , άρχισα να δουλεύω στο μικρό επαρχιώτικο Νοσοκομείο που είχαμε διαλέξει , σαν ο … μοναδικός (δημόσιος) Αναισθησιολόγος σε μια περιοχή πάνω από 100.000 (τότε) κατοίκους … Κάποιοι ιδιώτες συνάδελφοι , όχι μόνον δεν με βοήθησαν να «μοιραστεί» λίγο αυτό το βάρος , αλλά αντίθετα μου έκαναν και πόλεμο φθοράς , γιατί παίρνοντας την θέση αυτή και αρνούμενη να χρηματιστώ με οποιονδήποτε τρόπο , τους κόπηκε η … «τροφοδοσία» από το μεγάλο «βυζί» του κρατικού Νοσοκομείου , που ως τότε , λυμαίνονταν σαν ιδιώτες … 

Έτσι έφτασα να εργάζομαι … 365 ημέρες τον χρόνο , χωρίς έξτρα αμοιβή (δεν υπήρχε το καθεστώς των εφημεριών τότε ακόμα και ο μισθός μου ήταν 42.000 δρχ) , χωρίς ρεπό , χωρίς κανονικές άδειες , χωρίς … άδεια τοκετού (και μόνο 10 ημέρες άδεια λοχείας) , χωρίς Σαββατοκύριακα , Χριστούγεννα , Πάσχα , Εθνικές γιορτές , αργίες … Χωρίς μεσημέρια , βράδια , ξημερώματα … Χωρίς διακοπές , χωρίς εκδρομές , ταξίδια , «δικές μου ώρες» … Χωρίς Πρωτομαγιές …
Και για τους … αμύητους , θα προσθέσω πως η ειδικότητα της Αναισθησιολογίας , έχει πολλά , πάρα πολλά έκτακτα-επείγοντα περιστατικά , ίσως περισσότερα από κάθε άλλη χειρουργική ειδικότητα και ακόμη , είναι μια ειδικότητα … ανάδελφος , (που έλεγε και ο Πρόεδρος με τα … πατομπούκαλα),δηλαδή κανένας συνάδελφος οποιασδήποτε ειδικότητας , δεν μπορεί να αναλάβει για λίγο το περιστατικό του Αναισθησιολόγου , μέχρι να προσέλθεις στο χειρουργείο . Γι αυτό πρέπει να είσαι πάντα , έγκαιρα … εκεί …

……………………………

«Λιγόλογη» , είπα πως θα είναι η … εισαγωγή μου ?…

Ε , ξεχάστε το … Χρόνια τώρα που με διαβάζετε , πιστεύω πως το έχετε αντιληφθεί ότι … είμαι φλύαρη …

————————————————-

Ένα χρόνο μετά την μετακόμιση μας , την Άνοιξη του 1982 , και συγκεκριμένα στις 30 του Απρίλη , ο μπαμπάς μου , βαρέθηκε να μας … ταλαιπωρεί (έπασχε από Alzheimer τα τελευταία χρόνια) και αποφάσισε να «ταξιδέψει» με την Αχερόντια βαρκούλα , για τον Άλλο Κόσμο …
Έτσι , ανήμερα την Πρωτομαγιά του 1982 , … είχαμε κηδεία … 

……………………………

.

«Θρηνῶ καὶ ὀδύρομαι, ὅταν ἐννοήσω τὸν θάνατον , καὶ ἴδω ἐν τοῖς τάφοις κειμένην τὴν κατ’εἰκόνα Θεοῦ, πλασθεῖσαν ἡμῖν ὡραιότητα, ἄμορφον, ἄδοξον, μὴ ἔχουσαν εἶδος. Ὢ τοῦ θαύματος! Τὶ τὸ περὶ ἡμᾶς τοῦτο γέγονε μυστήριον; Πῶς παρεδόθημεν τῇ φθορᾷ , καὶ συνεζεύχθημεν τῷ θανάτῳ ;»

– Μην κλάψεις … (μου έσφιξε η μάνα μου το χέρι) . Δεν θα ήθελε με τίποτα να μας δει να κλαίμε  … Ιδίως εσένα …

……………………………

Η Νεκρώσιμη Ακολουθία ,  εψάλλη ολόκληρη στους … Ασφοδελούς λειμώνες (κοιμητήριο) της μικρής μας πόλης .

Ήταν μια μέρα βροχερή , αλλά ζεστή . Φυσούσε και ένας δυνατός Νοτιάς που «ανακάταυε» τον καιρό και μια άφηνε λίγο ήλιο να περάσει μέσα από την μαυρίλα , και άλλοτε σκοτείνιαζε τα πάντα  και  «γονάτιζε» την Ανοιξιάτικη άγρια πρασινάδα και τις «αυθάδεις» παπαρούνες ολόγυρα …

Εκεί πάνω στην προσπάθεια μου να μην κλάψω με το «Θρηνῶ καὶ ὀδύρομαι, ὅταν ἐννοήσω τὸν θάνατον…» , είδα το … περιπολικό της Αστυνομίας , ένα ετοιμόρροπο τζιπάκι , να μπαίνει με φόρα μέσα στον χώρο του νεκροταφείου  , πετώντας δεξιά κι αριστερά λάσπες , χαλίκια και … τρομαγμένα βατράχια .

Κατέβηκαν τρεις μπάτσοι, που προχωρούσαν κολλημένοι θαρρείς ο ένας πάνω στον άλλον , σε μια προσπάθεια να αντλήσουν θάρρος για να ξεφουρνίσουν αυτό που ήταν η … αποστολή τους , και μας πλησίασαν … 

Ο παπάς έκοψε το ψάλσιμο απότομα και ο αρχι…τελετάρχης του γραφείου κηδειών μουρμούρισε ένα «όχι ρε γ@… και άλλη καθυστέρηση» μέσα από τα δόντια του .

– Ποια είναι η κυρία Άννα ….. ? Χωρίς να απαντήσει κανείς , αλλά επειδή όλοι με κοίταξαν με ένταση , ο επικεφαλής απευθύνθηκε σε μένα :

– Γιατρέ , σας γυρεύουν επειγόντως στο Νοσοκομείο … Έχουνε , λέει , μια βαριά αιμορραγία και πρέπει να μπείτε επειγόντως στο χειρουργείο … Επειγόντως μας είπαν να … σας πούμε … και να σας … πάμε …

– Τελειώνουμε σε λίγο (αυθαδίασε ο παπάς) … θα τα πω και λίγο πιο γρήγορα …

– Επειγόντως μας είπαν !… (η φωνή του μπάτσου ακούστηκε σχεδόν υστερική και σαν … «σπασμένη» από λυγμό , αλλά αυτό το τελευταίο , ίσως και να μου φάνηκε) . 

– Πήγαινε … (ο σύζυγός μου , με έσπρωξε απαλά προς το μέρος των αστυνομικών) Ο θάνατος είναι το … «Τίποτε μετά» … Τά’χουμε πει τόσες φορές αυτά … Πήγαινε … Ούτε που θα τον νοιάξει τον μπαμπά σου … Δεν υπάρχει πια , για να τον νοιάξει … Τά’ παμε … (δεν με κοίταζε καθώς μου μιλούσε . Κοίταζε κατ’ ευθείαν τα κλεισμένα μάτια του … συχωρεμένου του πεθερού του) … Ούτε που σε νοιάζει … Έτσι δεν είναι Κώστα ?…

– Έτσι … (απάντησε ο μπαμπάς μου , χαμογελώντας)….

————————–

Με το που μπήκα μέσα στο ετοιμόρροπο περιπολικό , ο επικεφαλής χωρίς να αφήσει ούτε στιγμή το μπράτσο μου , σαν να προσπαθούσε από αυτή την επαφή να …κατανοήσει , γιατί κάποια πράγματα συμβαίνουν έτσι και όχι … αλλιώς , βλαστήμησε ένα  … «γ@… την Παναγία μου μέσα , με την κωλοδουλειά μας … ένα ασθενοφόρο , δεν μπορούσαν να στείλουν…» 

Βγαίναμε από την κεντρική Πύλη του … Ύστατου Ασύλου , όταν ο δυνατός Νοτιάς , έφερε απαλά στ’ αυτιά μου το :

«Δεῦτε τελευταῖον ἀσπασμόν, δῶμεν ἀδελφοὶ τῷ θανόντι , εὐχαριστοῦντες Θεῷ· οὗτο γὰρ ἐξέλιπε τῆς συγγενείας αὐτοῦ  , καὶ πρὸς τάφον ἐπεὶγεται, οὐκ ἔτι φροντίζων , τὰ τῆς ματαιότητος καὶ πολυμόχθου σαρκός. Ποῦ νῦν συγγενεῖς τε καὶ φίλοι; Ἄρτι χωριζόμεθα ὅνπερ , ἀναπαῦσαι Κύριος εὐξώμεθα»

– Αντίο μπαμπά … (μουρμούρισα … κι ο μπάτσος ξαναβλαστήμησε κάτι ακατανόμαστο) 

*** Η φωτογραφία του τέλους , γράφει από πίσω , «Εν Αθήναις τη 1-5-1950 . Οδός Ακαδημίας . Από την βάπτισιν της Άννιτσκας»

 

Κάτι ακόμα για … ΤΗΝ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΟΥ ALZHEIMER …

.

Σήμερα περιδιαβάζοντας στο Διαδίκτυο , διάβασα αυτό και ξαναθυμήθηκα την μητέρα μου (και τον πατέρα μου βέβαια , αλλά της μάνας , ήταν πιο οδυνηρό) .

Η μητέρα μου πέθανε , “πλήρης ημερών” – στα 86 της και σε …πλήρες … Alzheimer (και οι δυο γονείς μου έπασχαν στο τέλος τους από Αλτσχάϊμερ).

Ήταν μια γυναίκα ακόμη και στα γεράματα της , πανέμορφη , δραστήρια , έξυπνη , κοινωνική , περήφανη , φιλελεύθερη και …. με λάτρευε (ήμουν το δέκατο της παιδί και το μόνο που κράτησε ζωντανό στην αγκαλιά της) . Κι όμως τα τελευταία χρόνια , με την άνοια , έφτασε στο σημείο , να ΜΗΝ με αναγνωρίζει … Μάτωνα , όταν με κοίταζε με “άδειο” βλέμμα …
Κι όμως , φίλοι μου … Όταν κάποιες φορές έπαιρνα στα χέρια μου , τα χέρια της και τα χάϊδευα ….σαν να ζωντάνευαν τα μάτια της και κοιτάζοντας με , έδειχνε να με αναγνωρίζει και μου έλεγε :
– Άννα ;;;…
… Έτσι … πάντα με ένα ερωτηματικό …  «Άννα ;» …. Σαν να “ξυπνούσε” στιγμιαία , από τον “ύπνο” του μυαλού … σαν να μην ήταν όμως σίγουρη .
Πίστεψα , πως μπορεί και να την … γιάτρευα με το χάδι μου …

.

—————————————————————
Έχω έναν γιό (τον μεγάλο μου) , που κλεισμένος σε κάποια εργαστήρια Μοριακής Βιολογίας , της βόρειας Ευρώπης , “παλεύει” μαζί με άλλους βιολόγους ερευνητές , να βρουν την θεραπεία του Alzheimer , με …. αντιμεταθέσεις γονιδιωμάτων (τμημάτων DNA και RNA) …. Καμιά φορά θέλω να του πω , πως πρέπει να βάλουν και το χάδι , μέσα στην …. φαρέτρα τους στον πόλεμο κατά της άνοιας , αλλά …. πάντα με πιάνουν τα κλάμματα , κι ακόμα , δεν το έχω καταφέρει να του το πω ….

*************************************
Επιτρέψτε μου να σας θυμίσω το :
http://www.silia.wordpress.com/2007/09/18/ ΤΟ ΧΑΔΙ

.

.

Ας τραγουδήσουμε και ένα τραγουδάκι … Για να δω … όλοι μαζί … πάμε :

.

 

ΒΕΡΑ ΣΤΟ …. (ιστορίες καθημερινής τρέλας από το Χειρουργείο επαρχιακού Νοσοκομείου)

.

Ήταν απογευματάκι Κυριακής , όταν … εισέβαλε στα «Επείγοντα» του Νοσοκομείου μας , κυριολεκτικά σε κατάσταση υστερίας , ξεσηκώνοντας τους πάντες , μέχρι κι εμάς του Χειρουργείου στον πρώτο όροφο …

– Έφαγα την … βέρα μου … Κατάπια την βέρα μου …  Βοήθεια !!!… Ένα γιατρό , έναν ΩΡΛ… έναν γαστρεντερολόγο !,… Βοήθεια … δεν μπορώ να πάρω ανάσα … Έναν γιατρό !  Τι ΕΣΥ είναι αυτό ?

Η απλή ακτινογραφία θώρακος – άνω κοιλίας , έδειξε όντως μια … βέρα να «κολυμπάει» μέσα στο στομάχι του … Μετά από μια μικροεπέμβαση (γαστροοισοφαγοσκόπηση) , που έγινε με γενική αναισθησία επειδή δεν συνεργαζόταν με τίποτα (… φοβόταν ακόμα και τα … πλακάκια στους τοίχους του χειρουργείου) , η … βέρα , ξαναβρέθηκε στο … «δεξί» του και οι σχέσεις του με το Εθνικό Σύστημα Υγείας … αποκαταστάθηκαν …
Εξηγήσεις , για το «πως» και «γιατί» ούτε ζητήθηκαν , ούτε δόθηκαν ποτέ .

———————————————-

Η ιστορία βέβαια εκλαμβάνεται από όλους , ότι και τάχα μου τραβούσε τόσα από την συμβία , που … πως λέμε “έφαγε τα λυσσακά του” ;… ε , αυτός έφαγε την βέρα του … Κι όμως …
Η αλήθεια όμως είναι , πως ο … τύπος , είχε βγει πονηρό ραντεβού πλασαριζόμενος σαν … ελεύθερος και την τελευταία στιγμή θυμήθηκε την … βέρα … Την έβγαλε λοιπόν πανικόβλητος την τελευταία στιγμή και μη μπορώντας να την βάλει κάπου αλλού (είχε γδυθεί ήδη) την έβαλε στο στόμα για να την παραχώσει κάπου αμέσως μετά … και την κατάπιε …
Ως γνήσιος … χέστης , έπαθε αμέσως πανικό και υστερία , παράτησε γκόμενα και ερωτικές επιδιώξεις και κατέφυγε στα Επείγοντα του Νοσοκομείου .
Στην σύζυγο βέβαια που του συμπαραστάθηκε η έρμη (μη γνωρίζοντας τίποτα) άοκνα σε όλη την περιπέτεια της επέμβασης , είπε πως … την δοκίμαζε (την βέρα) για το πόσα καράτια ήταν και την κατάπιε κατά λάθος … Η σύζυγος , δεν έδωσε σ’ αυτό , ιδιαίτερη σημασία … Προφανώς γιατί την είχε συνηθίσει σε κάτι τέτοιες … μ@λ@κίες ο «παμφάγος» σύζυγός της .

————————————–
Από πού ξέρω εγώ τον πραγματικό λόγο ;…
Α χα χα χ α χα !!!… Όχι , όχι … δεν είμαι η … γκόμενα , όπως θα πέρασε πιθανώς από το πονηρό μυαλουδάκι σας … Απλά μου το είπε η “γκόμενα” του άτυχου … «χρυσοφάγου» , που τυχαίνει και κολλητή μου .

—————————-

Σας φιλώ και συγγνώμη , που «χάθηκα» τόσο καιρό .

Η δικαιολογία μου είναι , πως … «Είμαι απλά μια … τεμπέλα , που τελευταία , προτιμάει να ψιλοσαχλαμαρίζει στο facebook» …

 

– ΞΕΡΕΙΣ ΠΟΙΟΣ ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ ?!?!…

.

Κάποτε πριν χρόνια , είχα ένα “έκτακτο” περιστατικό στη δουλειά μου (είμαι Αναισθησιολόγος , για όποιον δεν γνωρίζει) και πριν μπω στο χειρουργείο , ζητησα να δω κάποιον συγγενή του αρρώστου για ιστορικό , ενημέρωση των κινδύνων κλπ) γιατί με τον ίδιο τον ασθενή δεν μπορούσα να συνενοηθώ (λόγω γλώσσας) . Μου αριβάρησε λοιπόν στο γραφείο ένας μαυριδερός κοντούλης τύπος με “λάμπον όμμα” και αυστηρό ύφος .
– Μιλάς ελληνικά ; (τον ρώτησα)
– Αν μιλάω Ελληνικά ;;; Μα για ποιόν με πέρασες ; Ξέρεις ποιος είμαι εγώ ; Εγώ έχω στο σπίτι μου ψυγείο (μου αποκρίθηκε)
– Τί τον έχεις τον κύριο που θα χειρουργηθεί ; (ρώτησα λίγο παραξενεμένη και αρκετά αμήχανη)
– Ξέρεις ποιος είμαι εγώ ; Εγώ έχω στο σπίτι μου ψυγείο (μου …ξανααπάντησε)
– Πλάκα μου κάνεις ρε φίλε ; Άντε σε παρακαλώ και βιάζομαι (ήδη είχα περάσει στην σφαίρα του … εκνευρισμού)
– Ξέρεις ποιος είμαι εγώ ; Εγώ έχω στο σπίτι μου ψυγείο … (η βελόνα είχε κολλήσει)

– Ρε … κόφ’την πλάκα (είχα κατρακυλήσει πια στην κατάσταση … «έξαλλη» )

– Ξέρεις ποιος είμαι ….κλπ….
Λίγο πριν εκδηλώσω πλήρη υστερία , …όρμησαν μεσα στο γραφείο μου δυο σεκιουριτάδες του Νοσοκομείου , τον εβγαλαν έξω με το μαλακό και ….
– Σας ενόχλησε κυρία Σίλια ; Σας πείραξε ; Όχι ; Α , εντάξει … Ένας  “ψυχάκιας” είναι που επαναλαμβάνει το ίδιο πράγμα σε όποιον τον ρωτήσει οτιδήποτε …

Ουδεμία σχέση είχε με τον προς εγχείρηση ασθενή … Ήταν από τους «τύπους» που τριγυρίζουν στις Δημόσιες Υπηρεσίες και περιφέρουν την παραξενιά τους (το είπα με … κομψό τρόπο … τέλος πάντων) . Απλά έτυχε να περνάει από εκεί την ώρα που η αδελφή βγήκε έξω στον διάδρομο , και φώναξε  «Ένας συγγενής του κ. Τάδε παρακαλώ» και που ο συγγενής του κ. Τάδε κάπου χάζευε …

—————————————-

Γιατί έγραψα αυτή την ιστορία ?…

Μα γιατί αποφάσισα που και που , να σας … «βομβαρδίζω» με ιστορίες καθημερινής τρέλλας , από ένα Δημόσιο Νοσοκομείο .

Σας φιλώ .