Οι άνθρωποι, δεν είναι πάντα αυτό που λένε…
Πολλές φορές, δεν είναι ούτε καν αυτό που πράττουν.
Αλλά είναι πάντοτε, αυτό που σκέφτονται…
Και γι αυτό, ποτέ δεν θα καταφέρουμε να καταλάβουμε, ο ένας τον άλλον.
Τα λόγια, προφορικά ή γραπτά, είναι αυτό που θέλουμε να είμαστε, ή αυτό που θέλουν οι άλλοι να είμαστε, ή αυτό που έπρεπε, ή αυτό που θέλουμε να δείξουμε… ότι είμαστε.
Όσον αφορά τις πράξεις, θα μπορούσαν να είναι… το μέτρο του χαρακτήρα μας. Όμως, πολλές φορές οι άνθρωποι, δρουν-πράττουν, υπό το κράτος, φόβου, πίεσης, ανάγκης, βίας, υπολογισμού, μέθης, επήρειας τοξικών ουσιών, άγνοιας, ψευδών υποσχέσεων…κλπ, κλπ…
Τώρα θα μου πεις πως… μήπως και οι σκέψεις μας δεν μπορούν να γίνονται «υπό το κράτος, φόβου, πίεσης, …κλπ, κλπ…»? Πιστεύω, πως όχι… Πιστεύω πως οι σκέψεις μας, είναι το μόνο απόλυτα «ελεύθερο» στοιχείο μας…
Η κάθε σκέψη, έχει μια γενεσιουργό αιτία, αυτό όμως, δεν σημαίνει ότι είναι κατευθυνόμενη. Για παράδειγμα, υπό το κράτος φόβου -ας πούμε- ένας μπορεί να σκεφθεί ότι είναι ανίκανος να αντιδράσει και να υποτάσσεται, ενώ, ένας άλλος να κάνει σκέψεις αντεκδίκησης επί του παρόντος, αλλά να δηλώνει υποταγή… Και οι δυο, υποτάσσονται, αλλά οι σκέψεις τους, που είχαν την ίδια γενεσιουργό αιτία, είναι διαφορετικές… Είναι δυο διαφορετικοί άνθρωποι…
Έτσι (κατά την γνώμη μου πάντα), το μόνο αληθές μέτρο του χαρακτήρα μας, είναι αυτό που σκεφτόμαστε.
Γι αυτό, με προσοχή πάντα να κρίνεις τον άλλο.
Και πάντα στην κρίση σου, άφηνε και ένα «παραθυράκι», γιατί οι σκέψεις των ανθρώπων, δεν «κραυγάζουν», ούτε καν ο «ψίθυρος» τους δεν ακούγεται πάντα. Είναι βουβές και… επικίνδυνες (κατά μία έννοια), σαν πληγωμένα ζώα.
Category Archives: λόγος
ΛΟΓΙΑ… ΠΡΑΞΕΙΣ… ΣΚΕΨΕΙΣ…
… ΗΜΩΝ, ΤΩΝ…
Ασταθής, Παρορμητική, Επιπόλαιη.
Πώς? δεν καταλάβατε?
Μα… για την καρδιά μας μιλάω
… ημών, των βαθιά συναισθηματικών
… ημών των δυστυχούντων εν μέσω χαράς
… ημών των ευτυχούντων εν μέσω άπατης ηλιθιότητας
… ημών των… «σήμερα εδώ και αύριο εκεί»
… ημών των τέκνων της αγρύπνιας
… των στενών συγγενών της αφηρημάδας
… των καρδιακών φίλων της ερωτοτροπίας με ένα ξεραμένο λουλουδάκι
… με ένα σύννεφο
… με τον φλοίσβο
… με το χαλίκι που μας πλήγωσε
… με το τηλέφωνο που δεν χτυπάει
… με μια φωτογραφία που ξεθώριασε
… με ένα όνομα, που κομματιάζει την γλώσσα μας…
________________________
Καλημέρα κόσμε αγαπημένε…
ΚΑΤΕΥΟΔΙΟ
ΣΑΒΒΑΤΟ 2 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2011 , ώρα : 00.05 …
…………………… Πολύ αργότερα , ξάπλωσε κι εκείνος και νοιώθοντας την ξύπνια , της χάιδεψε ελαφρά τα οπίσθια και επιχείρησε να την πάρει στην αγκαλιά του . – Ωχ , καημένε … Κόφτο … – Τί θα πεί «κόφτο» ;… τί έχεις ; – Είμαι … πτώμα , … δεν σου τό’πα ; – Έλαααα… άστα τα ψεμματάκια . Η πρωταπριλιά , τελείωσε εδώ και ώρα … Μία και τέταρτο είναι η ώρα . Μπήκε πια η 2 του Απρίλη . – Άσε με μωρέ , μωρό μου … Έχω κεφαλόπονο . -«Κεφαλόπονο» της 1ης Απριλίου , ή «κεφαλόπονο» της 2ας Απριλίου ; (συνέχιζε να την χαϊδεύει , αλλά ψιλοανόρεχτα) . – … της 2ας Απριλίου … – Ok … Καληνύχτα … Γύρισε πλευρό και προσπάθησε να κοιμηθεί . Όμως ούτε αυτόν τον έπαιρνε ο ύπνος . Κάτι δεν του καθόταν καλά … κάτι σαν να μην ταίριαζε … «Δεν πρέπει να αφήνω να με παίρνει ο ύπνος στην τηλεόραση – σκέφτηκε – και χάνω τον ύπνο μου μετά και …» – Δεν μου λες … Τί ώρα ήταν , όταν μπήκες μέσα στο σπίτι ;… Ήταν 12 , ή περασμένες 12 ;… Ήταν 1η ή 2α Απριλίου ;… Δεν του απάντησε … Καμώθηκε πως κοιμόταν …
.

«Όνειρα με χαρταετούς και περιστέρια» (Φερεϋντούν Φαριάντ)
Στο βιβλίο «Όνειρα με χαρταετούς και περιστέρια» του Πέρση συγγραφέα Φερεϋντούν Φαριάντ , παρακολουθούμε την καθημερινή ζωή δύο αγοριών φτωχικής οικογένειας, στην Περσία. Ο Αλβάν γράφει ωραίες εκθέσεις και λατρεύει τους χαρταετούς. Ο Μεϊλού, ο μεγαλύτερος αδελφός, αγαπά τα περιστέρια. Ο καλύτερος φίλος του Αλβάν είναι ο Σαλέμ. Τα καλοκαίρια, τα παιδιά χωρισμένα σε δύο ομάδες, την ομάδα Τακ και την ομάδα Ζαρίν, παίζουν πετροπόλεμο. Όμως ξεσπά πραγματικός πόλεμος. Γίνονται μεγάλες καταστροφές και σκοτώνονται πολλοί άνθρωποι, μεταξύ των οποίων και οι δύο μικρές αδελφές του Σαλέμ, η Τουλή και η Σεκουλή.
Τα παιδιά υπερασπίζονται ενωμένα την πατρίδα τους. Κι ο Αλβάν ονειρεύεται ότι κάποτε ο πόλεμος θα τελειώσει.
Τι όνειρα έβλεπα απόψε στον ύπνο μου, όλο περιστέρια, χαρταετούς και πολύχρωμα μπαλόνια… Και, να, που τ’ όνειρό μου κόβεται ξαφνικά απ’ το θόρυβο που κάνουν τα φτερά των περιστεριών, που πρωί πρωί τα ταΐζει ο μεγαλύτερος αδελφός μου, Μεϊλου. Τινάζομαι απ’ τον ύπνο μου και μισανοίγω τα μάτια. Μεσ’ απ’ τα τσίνορά μου θαμποβλέπω τον γαλάζιο ουρανό και τον αγαπημένο μου χαρταετό, τον Κοκκινολαίμη, και το αγαπημένο περιστέρι του αδελφού μου, Ριπιδάτο, που τον βάφτισε έτσι γιατί άνοιγε την ουρά του φαρδιά σαν βεντάλια. Ο Ριπιδάτος τα ‘χει καταφέρει να φτάσει ψηλά ως το κεφάλι του Κοκκινολαίμη μου κι αρχίζει να τσιμπολογάει με το ράμφος του τη μύτη του Κοκκινολαίμη. Ο χαρταετός μου χάνει την ισορροπία του και το κεφάλι του ταρακουνιέται μια δω, μια κει. Πολύ μ’ αρέσει να μένω έτσι πλαγιασμένος στο στρώμα μου, εδώ στην ταράτσα και να κοιτάζω με μισόκλειστα μάτια τα τσαλίμια του αετού μου.
Ο χαρταετός μου εμένανε είναι ο πιο όμορφος χαρταετός του κόσμου…«Το όνειρο του Αλβάν»
Ο Αλβάν στην ταράτσα κρατάει στη φούχτα του τους σπάγκους των πολύχρωμων μπαλονιών του που σχηματίζουν πάνω από το κεφάλι του ένα ουράνιο τόξο. Όταν φυσάει ένα δροσερό αεράκι νιώθει να χάνει το βάρος του, σαν να φυτρώνουν φτερά στα πλευρά του και τα πόδια του ανάλαφρα αιωρούνται χωρίς ν’ αγγίζουν την ταράτσα.
Κοιτάζει γαλήνια τον ουρανό. Ο ουρανός δεν είναι όπως πάντα. Ήταν κάτι περίεργο. Τα χρώματά του, το σχήμα του, τα σύννεφά του… Ήταν κάτι περίεργο. Τα συννεφάκια, λευκά, μπαμπακένια, σκόρπια στον ουρανό σαν μικρές ανθοδέσμες από φως και λουλούδια, τα στριφογυρίζει ο αέρας και τους δίνει παράξενα σχήματα.Ο Αλβάν πλησιάζει το χαρτί κοντά στα μάτια του κι αρχίζει να διαβάζει αργά αργά τις λέξεις και τις φράσεις γεμάτες φως. Έτσι που διαβάζει, είναι σαν να διαβάζει για τους ανθρώπους όλου του κόσμου, κι έτσι ψηλά που στέκεται μοιάζει σαν να ’ναι η ψυχή όλων των παιδιών του κόσμου κι έχει να πει ένα παγκόσμιο μήνυμα.
Η έκθεσή του αρχίζει μ’ αυτά τα λόγια:
“Τα όνειρά μου είναι όλο περιστέρια, χαρταετούς και πολύχρωμα μπαλόνια…”
μετάφραση: Γιάννης Ρίτσος
Φερεϋντούν Φαριάντ (Fereydun Faryand, Περσία 1949)
Ασχολείται με την ποίηση, τη συγγραφή παιδικών βιβλίων και τη μετάφραση. Αγαπά την Ελλάδα στην οποία ζει μόνιμα, και τον πολιτισμό της. Με τις μεταφράσεις του έχει κάνει γνωστούς στην Περσία κορυφαίους Έλληνες ποιητές (Γιάννη Ρίτσο, Οδυσσέα Ελύτη, Τάσο Λειβαδίτη κ.ά). Έχει μεταφράσει στα ελληνικά ιστορίες από την αρχαία περσική λογοτεχνία (Ιστορίες από τον Παράδεισο). Έργα του για παιδιά: Καρχαρίες και λιμπελούλες, Το κύμα κ.ά.
*** Ο ιρανικής καταγωγής ποιητής και μεταφραστής του Γιάννη Ρίτσου, του Οδυσσέα Ελύτη και πολλών άλλων νεοελλήνων ποιητών Φερεϋντούν Φαριάντ, ο οποίος ζούσε και δημιουργούσε για περισσότερο από τρεις δεκαετίες στην Ελλάδα, πέθανε την Κυριακή 5 Φεβρουαρίου 2012 στην Αθήνα, ύστερα από σύντομη μάχη με τον καρκίνο. Ήταν 63 ετών.***
«ΔΙΟΤΙ ΔΕΝ ΣΥΝΕΜΟΡΦΩΘΗΝ» ………. (il ragazzo e il piccolo)

**************************************************** Ο Αστυνόμος , όταν πρωτάκουσε τον σκοπό από την φυσαρμόνικα του αγοριού να βγαίνει από τον αχυρώνα , … σαν να αρέστηκε … σαν μια απόλαυση , μια ζεστασιά να χύθηκε μέσα του … (η ομορφιά , πάντα γλυκαίνει και μαλακώνει τα «αγρίμια» μέσα μας) . «Α, τον … μούργο (σκέφτηκε) τί όμορφα που την λαλάει την φυσαρμόνικα … Τελικά , μπορεί να είναι και χαζομάρες αυτά που λένε για τους οργανοπαίχτες» …. Γρήγορα όμως , του … γύρισε το μάτι ανάποδα , με το που θυμήθηκε το τραγούδι που κρυβόταν πίσω απ’ τον χαρούμενο σκοπό . Το είχε ακούσει μαζί με άλλα παρόμοια τραγούδια για πρώτη φορά στα 18 του στο στρατόπεδο του Άη-Στράτη και θυμόταν και τον Διοικητή του να του μουρμουρίζει «Αχ , τα παλιοζαγάρια … τα κουμμούνια … μέχρι και τα τραγούδια τους τα φτιάνουν ζωηρά και και όμορφα , για να πλανεύουν τον κόσμο και νά’ ρχονται στις τάξεις τους , να τους στρατεύουν … Να προσέχεις γιέ μου . Να κλείνεις τα αυτιά σου σαν τον … τέλος πάντων … σαν έναν απ’ τους τιμημένους προγόνους μας …- δεν θυμάμαι επί του παρόντος , το όνομά του – , σ’αυτού του είδους τις Σειρήνες» . Του σηκώθηκε η τρίχα κάγκελο , με το που έννοιωσε τι είδους σκοπό , έπαιζε ο γιος του με την φυσαρμόνικα . Πήρε μια δυο ανάσες , μπας και φρενάρει την οργή , μη και κάνει κάποιο κακό , ανηφόρισε τρέχοντας σχεδόν προς τον Αστυνομικό Σταθμό και με μια κλωτσιά άνοιξε την πόρτα του και όρθιος μέσα στο γραφείο : – Χαρίτων !!!… παρουσιάσου ! Ήταν απογευματάκι … Μεσοκαλόκαιρο … Ζέστη αφόρητη … σκόνη … Ο Χαρίτων , είχε γύρει σε ένα ράντζο στην πίσω αυλή και ονειρευόταν πως παρευρίσκονταν σαν τιμώμενο πρόσωπο , σε μια σεμνή τελετή , όπου η βασίλισσα Φρειδερίκη κρατώντας ένα τεράστιο μπλε γιαταγάνι θα … ευνούχιζε τον Ιωσήφ Στάλιν … Την ώρα που σήκωνε ψηλά το φοβερό γιαταγάνι … το «Χαρίτωωωωων» του καπετάνιου , ξέσκισε σε χίλια κομμάτια το όνειρο … – Διαταγές , καπετάνιε … – Ακου Χαρίτων καλά . Ο γιος μου κάθεται ψηλά στον αχυρώνα του Στέργιου του «Κόκκινου» και λαλάει στην φυσαρμόνικα τραγούδια κουμμουνιστικά … που ανάθεμα με , που θα μου πάει αυτός που του τά’ μαθε … έτσι και τον πιάσω , θα τον … μουνουχίσω στη μέση της πλατείας και θα του τα δώσω να τα φάει … άκου … Θα πας τώρα και θα τον μάσεις να τον φέρεις εδώ και θα τον κλειδώσεις στο κρατητήριο με την κατηγορία της αντικαθεστωτικής συμπεριφοράς , παρά τις συστάσεις … εμού του ιδίου … που του έγιναν . Σε όποιον ρωτάει και την μάνα του προπάντων , θα λες «Διαταγή ανωτέρου» … Άκουσες ;… στο κρατητήριο … Δυο μέρες τουλάχιστον … χωρίς φαγητό , χωρίς νερό … άντε λίγο νερό δίνε του το βράδυ όμως αργά , μην το πάρει πρέφα κανείς … Και η φυσαρμόνικα κατάσχεται . Θα την πάρεις και θα την πετάξεις στη Μπέλιτσα … Εγώ θα λείπω δυο μέρες στην πόλη . Όταν θα γυρίσω θα τον αποφυλακίσουμε … Τράβα ωρέ … τί με κοιτάς σαν χάνος ;… ούτε φαγητό … Ο Χαρίτων την ώρα που άνοιγε την εξώθυρα του Σταθμού , κοντοστάθηκε : – Να του δώκω και … αλμυρές σαρδέλες Καπετάνιε ; – Τί λες βρε αλαφροκαύκαλε ;… τί σαρδέλες μου τσαμπουνάς ; όχι φαΐ είπα . – Μα … είναι οι αρμυρές σαρδέλες της … ανάκρισης , φαΐ ; – Άϊ χάσου βλαμμένε … Τράβα κάνε όπως σου λέω … – … Όχι … είπα …μήπως … ————————————————–

ΦΕΥΓΕΙΣ ;… ή ΜΕΝΕΙΣ ΚΑΙ ΑΝΤΙΣΤΕΚΕΣΑΙ ; (chatting)
Ναι , όταν αντιμετωπίζεις εχθρική συμπεριφορά , αυτή είναι η λύση (θεραπεία) …. Να φεύγεις . Πλην όμως , πρέπει να είσαι απόλυτα σίγουρος για την «εχθρική συμπεριφορά” και όχι να συμπαρασύρεσαι από καταστάσεις που …. μοιάζουν με “εχθρική συμπεριφορά” .
Γιατί , υπάρχουν και τέτοιες . Πρέπει να είσαι πολύ … νηφάλιος και διορατικός και προσεκτικός για να το ξεχωρίσεις , και καλός γνώστης της ανθρώπινης ψυχής και συμπεριφοράς ….
Γιατί αν αφρόντιστα και “εν θερμώ” , αρχίζεις να κλείνεις πόρτες πίσω σου (βροντώντας τες ενίοτε) , πάλι εσύ χαμένος θα είσαι . ————————————————————————–
Εν τάξει …. είμαι λίγο ….. συντηρητικούρα . Εσείς … τί λέτε ; .

BLOGGER από το … 1966 !…







ΣΥΓΓΡΑΦΙΚΕΣ … ΑΣΤΟΧΙΕΣ

.

ΥΜΝΟΣ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ (4ος)
