——————————————————
Αυτό είναι το κέρασμα μου για την σημερινή ημέρα .
Σήμερα , το blog «Anna-Silia» , έχει γενέθλια . Κλείνει τα 6 (έξι) του χρόνια .
.
Ευχηθείτε μου , Υπομονή , Όρεξη για γράψιμο , Ιδέες , και σκάστε μου ο καθένας από εσάς , από … έξι φιλάκια στα μαγουλάκια , να τά’ χω να μου βρίσκονται .
Αγααααααααάπες μου ! … Απόψε έχουμε party !
.
https://silia.wordpress.com/2011/01/27
«Θα σου σκανάρω κάποια στιγμή ένα ποίημα που λατρεύω χρόνια τώρα, το Déjeuner du matin, του Jacques Prévert, πάνω στο οποίο έχω χύσει μαύρο δάκρυ. Πώς είμαι σίγουρη ότι το ξέρεις καλά ;…»… μου είπε (έγραψε) κάποτε μια καλή διαδικτυακή φίλη
.
Έβαλε καφέ στο φλυτζάνι Έβαλε γάλα στο φλυτζάνι του καφέ Έβαλε ζάχαρη στον καφέ με το γάλα Με το κουταλάκι ανακάτεψε Ήπιε τον καφέ με το γάλα Κι ακούμπησε το φλιτζάνι χωρίς να μου μιλήσει Άναψε ένα τσιγάρο Έκανε δαχτυλίδια με τον καπνό Έρριξε τη στάχτη στο τασάκι Χωρίς να με κοιτάξει . Σηκώθηκε Φόρεσε το καπέλο στο κεφάλι του Φόρεσε το αδιάβροχό του Κ’έφυγε χωρίς μια κουβέντα Χωρίς να με κοιτάξει Κ’εγώ πήρα το κεφάλι μου μες στα χέρια Κι έκλαψα …. ————————————- Eίσαι σίγουρη , γιατί με γνωρίζεις (από ένστικτο) και ξέρεις καλά , πως … κλαίμε με τα ίδια πράγματα …… της απάντησα … χωρίς να υπερβάλλω διόλου . …………………………………. Λοιπόν , θα σας εξομολογηθώ κάτι (και σας παρακαλώ , μη με πάρετε για “ψώνιο”) : Δεν με έχει … εγκαταλείψει κανείς , ποτέ …. Μα ΠΟΤΕ … Κι όμως , μ’ αυτούς τους στίχους , πάντα κλαίω …. ———————————— Θα … εξομολογηθώ και κάτι ακόμα : Δεν ξέρω λέξη Γαλλικά …. Το ποίημα το ξέρω από … μετάφραση .
Έναν πόθο είχε το αγόρι στην μέχρι τότε ζωή του … Να αποκτήσει μια δικιά του μικρή φυσαρμόνικα . Μια «piccolo» , και να γεμίζει μ’ αυτήν την μοναχική άχαρη ζωή του . Γιατί ο 10χρονος μικρός , ήταν μόνος , χωρίς αδέρφια , χωρίς φίλους , χωρίς ένα δικό του σκύλο ή γατί , με μόνη συντροφιά το βουβό κλάμα της μάνας του , όταν ο πατέρας του έφευγε για την δουλειά .Αλλά , ας τα πάρω με την σειρά :Τελειώνοντας η δεκαετία του ’50 , κάπου στους βαλτότοπους της Βόρειας Ελλάδας . Ο πάτερ-φαμίλιας , παλιολλαδίτης , ενωμοτάρχης σε χωριό του κάμπου . Η οικογένεια , μικρή . Αυτός η μικροκαμωμένη γυναίκα του και το μικρό αγόρι . Δεν το πολυχώνευε το παιδί ο Αστυνόμος , κι ας ήταν γιος του , γιατί ήταν ευαίσθητο και με το παραμικρό , χαντακωνόταν στον αχυρώνα του γείτονα και έκλαιγε με τις ώρες … Κι όταν βαρούσε την γυναίκα του , έκλεινε σφιχτά τα μάτια και με τα δυο χέρια τα αυτιά του και τρύπωνε μαζί της κάτω απ’ το τραπέζι και την αγκάλιαζε σαν να ήταν κανα-ηλίθιο κορίτσι και έτσι άρπαζε κι αυτός καμιά κλωτσιά αδέσποτη … Της μάνας του έμοιαζε , της «παλιοβουργάρας» όπως την ονομάτιζε , γιατί προερχόταν από την Ελληνική παροικία της Ανατολικής Ρωμυλίας , – «τί Έλληνες και κολοκύθια ;… Μούλοι ήσαν , μπερδεμένοι με τους Βουλγαρόγυφτους , αιώνες τώρα» – … ενώ αυτός ;… γνήσιος καθαρόαιμος Έλληνας απ’ τα Άγια χώματα της Παλιάς Ελλάδας – …. Τί να κάνει όμως ;… ήταν και γιος του … παιδί του… και το πονούσε κι ας έγινε η αιτία αυτό το αγόρι , να παντρευτεί την μάνα του , που την είχε μόνο για «πήδημα» εκεί στις ερημιές και τα βαλτοτόπια της Μακεδονίας που τον «έρριξε» η Υπηρεσία , η Ελληνική Βασιλική Χωροφυλακή … Η Υπηρεσία , που τον υποχρέωσε να την παντρευτεί όταν την γκάστρωσε, για να μην την εκθέσει (την Υπηρεσία) . Κι αυτός , ευπειθής την παντρεύτηκε , αλλά καταδικάστηκε να μένει για χρόνια εκεί να προσπαθεί να συμμορφώσει τους μπασταρδεμένους με Τούρκους , Ρώσους και Βούλγαρους , πρόσφυγες αλλά και ντόπιους κάτοικους των χωριών της περιοχής …Γιατί η Υπηρεσία τον … τιμώρησε για την «Βουργάρα» , με στασιμότητα και … ούτε που ήθελε να τα σκέφτεται αυτά … τον πονούσαν .Την πρώτη φορά που το αγόρι γύρεψε φυσαρμόνικα , του άστραψε μια μπάτσα , την δεύτερη σήκωσε το χέρι , αλλά το κατέβασε γρήγορα και βλαστήμησε μέσα απ’ τα δόντια του μια βρισιά , κάτι σαν «αυτό μας έλειπε … γιος πούστης» , την τρίτη έδωσε την άδεια γιατί έτσι … τον βρήκαν στις καλές του «Πες της μάνας σου της θρησκευάμενης , να σου πάρει μία , από την εμποροζωοπανήγυρη της Αγια-Μαρίνας τον άλλο μήνα … Θα της δώσω τα λεφτά . Μόνο κοίτα , μην ακούσω τίποτα … άσματα κομμουνιστικά και τέτοια – όλα να τα περιμένει κανείς από σας τους κλαψιάρηδες – γιατί την βάψατε κι οι δύο» .Κι έτσι και έγινε και το αγόρι βρέθηκε μεσοκαλόκαιρο με μια πανέμορφη γυαλιστερή φυσαρμόνικα piccolo …********************************************************Ο χωροφύλαξ Χαρίτων Μορέας , ήταν όλο και όλο το υφιστάμενο προσωπικό του Αστυνομικού Σταθμού . Ομορφάντρας , ψηλός …του πήγαινε και η στολή , παντελώς αγράμματος και μπεκιάρης . Όμορφος και ανύπαντρος , αλλά από προξενιά … νέκρα … τίποτα , κι αυτό γιατί τα κουτσομπολιά του χωριού , αλλά και όλης της γύρω περιοχής , τον αναφέραν σαν … χαντούμη … τραυματία πολέμου … (λέγανε πως μια χειροβομβίδα στην φάση του Αντάρτικου , του είχε φάει τα αχαμνά) και γι αυτό η Πολιτεία τον αντάμοιψε (για παρηγοριά) με το να τον χρίσει χωροφύλακα από βοσκός που ήταν .Ο Χαρίτων , ήταν και θεόκουτος , αλλά έκανε πάντα ό,τι του ορμήνευε ο Αστυνόμος , για να περνάει καλά και να έχει το κεφάλι του ήσυχο . Ούτε πως αγαπούσε τον ήχο της φυσαρμόνικας και ήξερε και πέντε-έξι σκοπούς , του είχε πει ποτέ , γιατί ο «Καπετάνιος» , έλεγε πως οι άντρες που παίζουν μουσική είναι κάτι σαν … ντιγκιντάγκες … και ο Χαρίτων , μπορεί να του είχε «θερίσει» η βρωμοχειροβομβίδα τα αχαμνά , αλλά … ντιγκιντάγκας δεν ήταν , ούτε θα γινόταν ποτέ …Ο μουνουχισμένος χωροφύλακας , έβλεπε το μικρό αγόρι , να πηγαινοέρχεται για θελήματα δεξιά κι αριστερά με την μικρή φυσαρμόνικα κρεμασμένη με ένα σπάγκο στο λαιμό του και του μάτωνε η καρδιά , γιατί το συμπαθούσε το αγόρι που ήταν ευγενικό και τον αποκαλούσε «κύριε Χαρίτων» χωρίς από μέσα του να τον διαολοστέλνει , όπως κάνανε (ήταν σίγουρος) όλοι οι υπόλοιποι . Κι έτσι , μια μέρα , που ο Αστυνόμος κατέβηκε στην πόλη για να φέρει … τα «μισθά» και θα έλειπε όλη την μέρα , βρήκε την ευκαιρία και έπιασε κουβέντα με τον μικρό :– Ωραία η φυσαρμόνικα σου καπετανόπουλο .– Είναι piccolo (μικρή) … από την Ιταλία . Μου την αγόρασε η μάνα μου απ’ το πανηγύρι της Αγια-Μαρίνας πέρα απ’ το κανάλι … ξέρεις …– Ξέρω … Εσύ όμως ξέρεις να παίζεις κάτι μ’ αυτήν ;– Όχι … Θα βρω όμως κάποιον να μου μάθει .– Ποιόν ;– Δεν ξέρω … κάποιον …– Θέλεις να σου μάθω εγώ ;– Ξέρεις ; …. (τα μάτια του αγοριού φωτίστηκαν)– Ξέρω … κάτι λίγα … Όμως δεν θα πεις τίποτα του πατέρα σου . Ό, τι και να γίνει δεν θα με μαρτυρήσεις ποτέ .– Σύμφωνοι .– Όρκίσου – Μα την … ζωή της μάνας μου …– Έγινε … Τί θέλεις να σου μάθω πρώτα ;– Κάτι που να λέει για … «μάνα» μέσα …..– Α , ξέρω ένα πολύ όμορφο … Κάτι με ξένες πόλεις , που δεν τις ξέρω , αλλά μιλάει για μια μανούλα που περιμένει το παιδί της … Άκου …
****************************************************
Ο Αστυνόμος , όταν πρωτάκουσε τον σκοπό από την φυσαρμόνικα του αγοριού να βγαίνει από τον αχυρώνα , … σαν να αρέστηκε … σαν μια απόλαυση , μια ζεστασιά να χύθηκε μέσα του … (η ομορφιά , πάντα γλυκαίνει και μαλακώνει τα «αγρίμια» μέσα μας) . «Α, τον … μούργο (σκέφτηκε) τί όμορφα που την λαλάει την φυσαρμόνικα … Τελικά , μπορεί να είναι και χαζομάρες αυτά που λένε για τους οργανοπαίχτες» ….Γρήγορα όμως , του … γύρισε το μάτι ανάποδα , με το που θυμήθηκε το τραγούδι που κρυβόταν πίσω απ’ τον χαρούμενο σκοπό . Το είχε ακούσει μαζί με άλλα παρόμοια τραγούδια για πρώτη φορά στα 18 του στο στρατόπεδο του Άη-Στράτη και θυμόταν και τον Διοικητή του να του μουρμουρίζει «Αχ , τα παλιοζαγάρια … τα κουμμούνια … μέχρι και τα τραγούδια τους τα φτιάνουν ζωηρά και και όμορφα , για να πλανεύουν τον κόσμο και νά’ ρχονται στις τάξεις τους , να τους στρατεύουν … Να προσέχεις γιέ μου . Να κλείνεις τα αυτιά σου σαν τον … τέλος πάντων … σαν έναν απ’ τους τιμημένους προγόνους μας …- δεν θυμάμαι επί του παρόντος , το όνομά του – , σ’αυτού του είδους τις Σειρήνες» .Του σηκώθηκε η τρίχα κάγκελο , με το που έννοιωσε τι είδους σκοπό , έπαιζε ο γιος του με την φυσαρμόνικα . Πήρε μια δυο ανάσες , μπας και φρενάρει την οργή , μη και κάνει κάποιο κακό , ανηφόρισε τρέχοντας σχεδόν προς τον Αστυνομικό Σταθμό και με μια κλωτσιά άνοιξε την πόρτα του και όρθιος μέσα στο γραφείο :– Χαρίτων !!!… παρουσιάσου !Ήταν απογευματάκι … Μεσοκαλόκαιρο … Ζέστη αφόρητη … σκόνη … Ο Χαρίτων , είχε γύρει σε ένα ράντζο στην πίσω αυλή και ονειρευόταν πως παρευρίσκονταν σαν τιμώμενο πρόσωπο , σε μια σεμνή τελετή , όπου η βασίλισσα Φρειδερίκη κρατώντας ένα τεράστιο μπλε γιαταγάνι θα … ευνούχιζε τον Ιωσήφ Στάλιν … Την ώρα που σήκωνε ψηλά το φοβερό γιαταγάνι … το «Χαρίτωωωωων» του καπετάνιου , ξέσκισε σε χίλια κομμάτια το όνειρο …– Διαταγές , καπετάνιε …– Ακου Χαρίτων καλά . Ο γιος μου κάθεται ψηλά στον αχυρώνα του Στέργιου του «Κόκκινου» και λαλάει στην φυσαρμόνικα τραγούδια κουμμουνιστικά … που ανάθεμα με , που θα μου πάει αυτός που του τά’ μαθε … έτσι και τον πιάσω , θα τον … μουνουχίσω στη μέση της πλατείας και θα του τα δώσω να τα φάει … άκου … Θα πας τώρα και θα τον μάσεις να τον φέρεις εδώ και θα τον κλειδώσεις στο κρατητήριο με την κατηγορία της αντικαθεστωτικής συμπεριφοράς , παρά τις συστάσεις … εμού του ιδίου … που του έγιναν . Σε όποιον ρωτάει και την μάνα του προπάντων , θα λες «Διαταγή ανωτέρου» … Άκουσες ;… στο κρατητήριο … Δυο μέρες τουλάχιστον … χωρίς φαγητό , χωρίς νερό … άντε λίγο νερό δίνε του το βράδυ όμως αργά , μην το πάρει πρέφα κανείς … Και η φυσαρμόνικα κατάσχεται . Θα την πάρεις και θα την πετάξεις στη Μπέλιτσα … Εγώ θα λείπω δυο μέρες στην πόλη . Όταν θα γυρίσω θα τον αποφυλακίσουμε … Τράβα ωρέ … τί με κοιτάς σαν χάνος ;… ούτε φαγητό …Ο Χαρίτων την ώρα που άνοιγε την εξώθυρα του Σταθμού , κοντοστάθηκε :– Να του δώκω και … αλμυρές σαρδέλες Καπετάνιε ;– Τί λες βρε αλαφροκαύκαλε ;… τί σαρδέλες μου τσαμπουνάς ; όχι φαΐ είπα .– Μα … είναι οι αρμυρές σαρδέλες της … ανάκρισης , φαΐ ;– Άϊ χάσου βλαμμένε … Τράβα κάνε όπως σου λέω …– … Όχι … είπα …μήπως …————————————————–*******************************************Έτσι και έγινε . Για τρεις ολόκληρες σχεδόν ημέρες , το αγόρι έμεινε στο κρατητήριο παρέα με τον χωροφύλακα Χαρίτωνα . Φυσικά και νερό και γαλέττες απ’ τις δικές του του έδινε του μικρού και τα βράδια αργά , πολύ αργά , έκλεινε το όργανο της τάξης , φώτα , πόρτες και παντζούρια και καθόταν στο πάτωμα του κρατητήριου με τον μικρό πολιτικό κρατούμενο και του μάθαινε πως να φυσάει και να χτυπάει τις νότες στην μικρή φυσαρμόνικα … Όλα όμως αυτά , κρυφά απ’ τον κόσμο … Ούτε η μάνα του μικρού που ξεροστάλιαζε έξω από τον Αστυνομικό Σταθμό και φλόμωσε στο κλάμα έμαθε τίποτα , αλλά ούτε και κανείς άλλος … Ίσα – ίσα , που όλοι ζάρωναν μουδιασμένοι στα σπίτια τους με την σκέψη «Αν για ανυπακοή κρατάει το παιδί του στην στενή , βάλε με νου σου τι θα κάνει με κάποιον σαν εμάς » …Το αγόρι «αποφυλακίστηκε» μετά τρεις ημέρες , όταν επέστρεψε από την πόλη ο Αστυνόμος-πατέρας του … Τίποτα άγριο ή φανταχτερό δεν συνόδεψε την «αποφυλάκιση» του … Ούτε καυγάς , ούτε λόγια , ούτε σχόλιο … Μετρημένα πράματα …Και φυσικά … η φυσαρμόνικα , ΔΕΝ πετάχτηκε στα λασπόνερα της Μπέλιτσας … Την κράτησε ο Χαρίτωνας επάνω του και μετά από πολλά χρόνια , όταν ακόμα και το αγόρι (που είχε μεγαλώσει πια) την είχε σχεδόν ξεχάσει , ο … ευνούχος χωροφύλακας της πάλαι ποτέ Ελληνικής Βασιλικής Χωροφυλακής , κατέβηκε στην πολύβουη πρωτεύουσα , όπου ζούσε πια ο φυσικός της κάτοχος , έψαξε , τον βρήκε και … του την παρέδωσε …Υπάρχει ακόμα .****************************************Η ανάρτηση αυτή ,που δεν είναι ιστορία αληθινή , αλλά ένα διήγημα που γράφτηκε με την βοήθεια αποσπασματικών διηγήσεων , τριών – τεσσάρων διαφορετικών ανθρώπων, αφιερώνεται στον νεόκοπο διαδικτυακό μου φίλο με το όνομα Λευτέρης-Δικαίος Παπαδέας , 1ον . Γιατί μου το ζήτησε , 2ον . Για καλωσόρισμα , και 3ον . Γιατί σήμερα (15 Δεκέμβρη) γιορτάζει .
Χρόνια σου πολλά φίλε Λευτέρη . Έχεις ένα όνομα , που αγαπώ ιδιαίτερα .
Εντάξει … Η Πίνδος , δεν … «δένει» και τόσο με την Εθνεγερσία της 25ης Μαρτίου … Αλλά , τί να κάνουμε ;… Εγώ αυτήν έχω και γι αυτήν θα σας μιλήσω φέτος σαν αφιέρωμα στην ημέρα .Και όπως … είθισται σ’ αυτό το ιστολόγιο , θα σας μιλήσω για το αγαπημένο μου θέμα … Τον υπέροχο Εαυτό μου και τις … δεξιότητες του . Συγκεκριμένα θα σας μιλήσω για το … σκηνογραφικό μου ντεμπούτο σε … επίσημη θεατρική παράσταση .«Ανέβηκα» για πρώτη φορά στο χωριό (όπου θα έκανα το Αγροτικό μου) , αρχές του Φλεβάρη του ’74 και το πρώτο που αντιλήφθηκα ήταν , ότι αν δεν … οργανωνόμουν , θα … πέθαινα από το κρύο (παιδί αστικής οικογένειας) , την πείνα (καλομαθημένο μοναχοπαίδι , που δεν είχε μάθει ούτε γάλα να ζεσταίνει , μέχρι τότε) και την … μοναξιά . Για το κρύο , γρήγορα βρήκα σαν λύση του γείτονες μου , που με ιδιαίτερη προθυμία μου κουβαλούσαν και μου «στέγνωναν» τα ξύλα , με προμήθευαν με καλής ποιότητας δαδί , και μου άναβαν και την ξυλόσομπα το πρωί φροντίζοντας την φωτιά της και για όσο έλειπα σε δουλειές ή σε χαβαλέ (που ήταν και το πιο συνηθισμένο) . Για το φαγητό , … μια από τα ίδια … Απλά δηλαδή δεχόμουν τις προσκλήσεις για το μεσημεριανό γεύμα και το βράδυ παίζοντας … πρέφα στο καφενείο , επειδή με άφηναν πάντα να κερδίζω , μου κερνούσαν και τα πρώτα τσίπουρα με μεζέ … (τα δεύτερα τα κερνούσα εγώ , και πάει λέγοντας) . Για την παρέα … είχα τον Λευτέρη , τον δάσκαλο του χωριού , κι αυτό , γιατί ήμασταν οι μόνοι … νεολαίοι κάτοικοι του χωριού (αμέσως μετά από εμάς , ήσαν τα 23 παιδάκια του μονοθέσιου , 6τάξιου όμως Δημοτικού Σχολείου) . Όπως ήταν φυσικό , ο Λευτέρης … με ερωτεύθηκε μέσα στην πρώτη εβδομάδα της συναναστροφής μας και αυτό ήταν βέβαια ένα κάποιο εμπόδιο στην ομαλή εξέλιξη της … παρέας μας , αλλά προκειμένου να πεθάνουμε και οι δυό από … πλήξη , το βάλαμε το πρόβλημα στην μπάντα και συνεχίσαμε την παρέα μας . Εγώ δεν είχα πολλή δουλειά (όλοι ήσαν σχετικά υγιείς σε εκείνο το υψόμετρο) σε αντίθεση με τον Λευτέρη , που είχε (πολλή δουλειά) … 23 παιδάκια απ’ όλες τις τάξεις του Δημοτικού συν τις δυο νήπιες ξαδέρφες , που όλη την ημέρα έκλαιγαν έξω από το σχολείο , μέχρι που αναγκάστηκε να τις βάλει στην σχολική δύναμη κι αυτές . Άρχισα να πηγαίνω καθημερινά στο σχολείο , βασικά για να απασχολώ τις μικρές (κάτι σαν … νηπιαγωγός ένα πράμμα) , αλλά κατέληξα να γίνω η δεύτερη δασκάλα του χωριού . Το καθημερινό 6ωρο , έγινε 8ωρο και δεκάωρο καμιά φορά γιατί τα μικρά διψούσαν για τα … «μοντέρνα» μαθήματα που τους δίδασκα , δηλαδή , Αγγλικά (μάλιστα) , διάσπαση του ατόμου (εκλαϊκευμένη) πρώτες βοήθειες , αστρονομία , πως να γράφουν επιστολές και άλλα έγγραφα , σολ-φέζ , πινγκ-πονγκ , ζωγραφική … Αυτό το τελευταίο , ήταν και η αιτία , της πρώτης μου σκηνογραφικής δουλειάς .Πλησίαζε η γιορτή της 25ης Μαρτίου και τα παιδιά γύρευαν… γιορτή και μάλιστα θέατρο (είχα φροντίσει να τους το διδάξω το θέατρο στα … αυτοσχέδια απογευματινά φροντιστήρια ) . Είχαν τις στολές (απ’ τις γιαγιάδες και παπούδες) , είχαν τα … όπλα (εντάξει … δεν ήσαν καριοφύλλια , αλλά ήσαν όπλα) , είχαν διάθεση … είχαν περιέργεια … είχαν φιλοδοξίες και θεατρικές ματαιοδοξίες , αλλά … Αλλά , δεν είχαν … σκηνικά .Εντάξει … Δεν χρειάστηκα και πολλά παρακάλια από τους μικρούς επίδοξους ηθοποιούς . Άλλωστε με γαργαλούσε κι εμένα ο … θεατρόφιλος μου οίστρος … Μια ασθενική διαμαρτυρία του δάσκαλου («μη ρε Άννα , θα είναι μπελάς» ) την αντιπαρήλθα και έτσι πιάσαμε όλοι δουλειά . Ο Λευτέρης βρήκε τα …»θεατρικά έργα» , τα σκετς , και τις εικόνες που θα παρουσίαζαν και ανέλαβε και την σκηνοθεσία . Μοίρασε ρόλους (καλά … εκεί έγινε το κάτσε καλά από καυγάδες και μαλλιοτράβηγμα και αναγκάστηκα πολλές φορές να απειλήσω με αποχώριση για να πάψουν) και εγώ , ανέλαβα τα …»σκηνικά» .– Θα με βοηθήσετε , όμως , μάγκες … (είπα … και επί δύο εβδομάδες … ζωγραφίζαμε , μέχρι αργά το βράδυ … ) Τα σκηνικά , ήσαν όλα κι όλα …τέσσερα . Το πρώτο παρίστανε το εσωτερικό ενός φτωχικού αγροτικού σπιτιού , με το τζάκι του , με τις γκαζόλαμπες , τα πορτρέτα των μουστακαλήδων προγόνων στον τοίχο , τα αγριολούλουδα στο βάζο και το εικονοστάσι με το καντήλι του (τα παιδιά γύρεψαν να κρεμάσουμε αληθινό αναμμένο καντήλι , αλλά τους τρόμαξα με το ότι κινδύνευε το … σκηνικό από φωτιά , και έτσι … έβγαλαν τον σκασμό) . Το δεύτερο , παρίστανε μια πλαγιά βουνού , με τα χορτάρια , τα λουλούδια , τα συννεφάκια , τον γαλανό ουρανό και … έναν οβελία να ξεροψήνεται σε μια γωνιά , γιατί ο Γιώργος του Ηλία , που ο μπαμπάς του «έλειπε» χρόνια σε ταξίδι (εξορία στην Γυάρο ήταν) δήλωσε πολύ σοβαρά , ότι όλοι εκείνη την εποχή , ήσαν … κατσικοκλέφτες και δεν θέλησα να του χαλάσω χατήρι του … «ορφανού» Το τρίτο , παρίστανε … εσωτερικό Εκκλησίας (ήτανε βλέπετε και ο Ευαγγελισμός στην μέση) με τα καντήλια και τα εικονίσματα και την Αγία Τράπεζα και με βιτρώ (! ) παράθυρα που έμπαζαν μέσα τον ήλιο … Η Φροσούλα όμως του Μάρκου , έσπειρε ζιζάνια , πως η εκκλησία , έπρεπε να είναι … Εβραίικη και λάθος βάλαμε Σταυρούς και Δισκοπότηρα (μού’ ρθε να ξεραθώ στο γέλιο όταν αντιλήφθηκα το λάθος μου) , αλλά ο δάσκαλος (που τα είχε ψιλοβαρεθεί όλα αυτά) , την κατακεραύνωσε με το περίφημο «Η Παναγία , δεν είναι … Εβραία ασεβέστατη … αυτό δα μας έλειπε …» , ζωγράφισα κι εγώ μια … επτάφωτη λυχνία , πάνω στην Αγία Τράπεζα και η υπόθεση έληξε , με λίγα κλάμματα βέβαια της Φροσούλας , αλλά … ποιός της έδινε σημασία …Το τέταρτο , ήταν μια αναπαράσταση του … κρυφού σχολειού … Ήταν και το πιο εύκολο γιατί ήτανε τόσο … σκοτεινό , που τελείωσε γρήγορα … Στην εύλογη απορία των μικρών «Παπά , δεν θα βάλεις ;» αντέταξα το περίφημο «Να πείτε του παπά-Βλάση να έρθει να καθήσει για λίγο ακίνητος» , αλλά τα παιδιά που δεν τον χώνευαν γιατί όλο τους επιφόρτιζε με αγγαρίες , το μετάνοιωσαν και έστρεξαν να … μην φαίνεται ο παπάς μέσα στο μαύρο σκοτάδι , παρά μόνο το βιβλίο που κρατούσε .Μια … αναιμική πρόταση , να κάνουμε και σκηνικό – καράβι , για να βάλουμε και σκηνές με τον Κανάρη και την Μπουμπουλίνα , έπεσε στο κενό γιατί θεώρησα πως ήταν πολύ δύσκολο να ζωγραφίσω καράβια … Είπα και μια δικαιολογία , πως δεν έχουμε κάποιο σκετς με θαλάσσιους ήρωες του ’21 … αγριοκοίταξα και τον δάσκαλο , μην αμολήσει καμιά εξυπνάδα και έτσι … «κλείσαμε» στα 4 (τέσσερα) .Μια χαρά θα ήταν ………………………………………..Η γιορτή τελικά , είχε μεγάλη επιτυχία . Αν εξαιρέσεις κάποιους μικροκαυγάδες , ψιλοζήλειες , και πισωμαχαιρώματα (από τους γονείς των μικρών «καλλιτεχνών» μας) , όλα τα άλλα κύλησαν αίσια και με τον σχετικό ενθουσιασμό , που ταιριάζει και με την ημέρα) . Τα «σκηνικά» , είχαν την τιμητική τους και όλοι , μα όλοι , σχολίασαν , πως σ’ αυτά οφειλόταν η πιό μεγάλη επιτυχία , που είχε η σχολική γιορτή … ever … Στο τέλος βγάλαμε και όλοι μαζεμένοι μια αναμνηστική της γιορτής φωτογραφία :… και συνοδέψαμε τον Γιαννούλη του Μένιου , που τραγούδησε τό : … τόσο όμορφα πάνω στην Βυζαντινή κλίμακα , που ακόμα κι ο στριμμένος ο παπα-Βλάσης βλαστήμησε , που είχε ξεχάσει να πάρει μαζί του το … θυμιατό («… ω, ρε ζαγάρια , σαν σε Θεία Λειτουργία , τραγουδάτε» ) .===========================================Η επόμενη φωτογραφία , είναι από το σχολείο του χωριού , (όπου και έγινε η γιορτή εκείνη) , … όπως είναι σήμερα … Όμορφη … δε λέω , αλλά … Αλλά , εκείνη η μικρή σκηνή-εξέδρα στο προαύλιο για ποιήματα και εκφωνήσεις λόγων … πόσο φτωχή και «φτηνή» μου φάνηκε … Χωρίς σκηνικά , χωρίς «χρώμα» , χωρίς παλμό , γιατί … ΔΕΝ χρησιμοποιείται πια από παιδιά … γιατί ΔΕΝ υπάρχουν πια παιδιά στο σχολείο του χωριού … Υπάρχει μόνο … χειμερινός τουρισμός , και πανσιόν , και ταβέρνες , και SUV για … «Πίνδου ανάβασις» , και mountain-bicycle , και καγιάκ στο ποτάμι και μια … ΜΕΓΑΛΗ … πολύ μεγάλη απαξίωση κάθε γνήσιου και παλιού και αθώου και ………………………………………………… Όσο για το τί απέγιναν τα «σκηνικά» που ζωγραφίσαμε για την γιορτή της 25ης Μαρτίου του 1974 , θα σας το πω μια άλλη φορά , σε ένα άλλο ποστ , γιατί ήδη , με έχουν πάρει τα … «ζουμιά» και εκτός που χαλάω τα παροιμιώδους ομορφιάς , υπέροχα μάτια μου , κινδυνεύω και από καμιά … ηλεκτροπληξία , έτσι όπως κλαίω , πάνω από ένα πληκτρολόγιο …...Χρόνια μας πολλά .
Η μαμά μου ήταν νοσοκόμα . Νοσοκόμα στην ελληνική επαρχία της 10ετίας του ’50 ήταν μια γυναίκαπου έτρεχε με τα κατάλληλα εργαλεία της , από σπίτι σε σπίτι και έκανε ενέσεις , κλύσματα , βεντούζεςκοφτές ή απλές , αφαιμάξεις στους υπερτασικούς , εντριβές , καταπλάσματα , μασάζ , κινησιοθεραπεία , αλλά αναλάμβανε και την φαρμακοθεραπεία των ασθενών της , δηλαδή το να εξηγήσει την δράση των υποθέτων και να τα … τοποθετήσει με τον σωστό τρόπο , να κόψει τα χάπια σωστά , να μοιράσει με ακρίβεια τα … σκονάκια στις σωστές δόσεις , να αποστειρώσει γάζες και τολύπια βάμβακος , και ένα σωρό άλλα πράγματα , που την σήμερον ημέρα μας φαντάζουν αδιανόητα και λιγότερο σοβαρά απ’ ότι τα θεωρούσαν εκείνη την εποχή . Τα χρόνια εκείνα , με το που αρρώσταιναν οι άνθρωποι , δεν καλούσαν ή επισκέπτονταν αμέσως και με το πρώτο … γιατρό , γιατί αφ’ ενός δεν υπήρχε ΕΣΥ και Νοσοκομεία εύκολα προσβάσιμα στους ανθρώπους , αλλά και το να καλέσεις γιατρό , ήταν τόσο ακριβό , που ήταν σχεδόν … απαγορευτικό για … ψύλλου πήδημα … Έτσι , καλούσαν την νοσοκόμα , που με … μία ή δύο δραχμές , επισκεφτόταν τον άρρωστο , τον ρωτούσε για τα συμπτώματα του , μετρούσε τις σφύξεις , την πίεση , την θερμοκρασία του , τις αναπνοές του , κοίταζε τα … λαιμά του , τα πιθανά εξανθήματα , τις κινήσεις του , το χρώμα του δέρματος , των ματιών , την υγρασία της γλώσσας και άλλα τέτοια παρόμοια , και … αποφαινόταν , αν χρειάζεται γιατρός , και … ποιάς ειδικότητας . Έτσι , οι νοσοκόμες , ήσαν αρκετά αξιοσέβαστα άτομα και λέω «αρκετά» , γιατί και μόνο η λέξη «νοσοκόμα» , παρέπεμπε (φαινόμενο της … σεμνότυφης εποχής) , σε γυναίκα … εξώλης και προώλης … το γιατί δεν μου το εξήγησε ποτέ η μαμά μου , με αποτέλεσμα να φουντώνει επικίνδυνα η παιδική μου φαντασία και να πιστεύω πράγματα , που όμως δεν είναι του παρόντος να σας τα περιγράψω , γιατί ήδη … μακρυγόρησα
————————————————————–
Ο μπαμπάς μου ήταν ράφτης , αλλά ο κύριος ρόλος του στην τριμελή μας οικογένεια , στρεφόταν περί τα … καλλιτεχνικά . Ήταν ο … διασκεδαστής μας . Η μαμά μου φρόντιζε κυρίως για τον επιούσιο (να υπάρχει ψωμί στο τραπέζι) και ο μπαμπάς μου φρόντιζε για την ενημέρωση και το ευ ζην μας (να πράττει αυτά , που θα με έκαναν να τρώω με όρεξη το ψωμί που έμπαινε στο τραπέζι… γιατί ήμουν και … ανάφαγη κι αυτό , ήταν βάσανο και για τους δυό τους) . Στα πλαίσια των υποχρεώσεων διασκέδασης ήταν και ο … κινηματογράφος , κάτι που ομπον-βιβέρ μπαμπάς μου λάτρευε κυριολεκτικά (τελικά , ο μπαμπάς μου , μάλλον είχε διαλέξει τις καλύτερες γι αυτόν οικογενειακές υποχρεώσεις) . Έτσι , με πήγαινε στο σινεμά , επιλέγοντας ο ίδιος κατά την κρίση του τα έργα και ποιά ήταν κατάλληλα ή ακατάλληλα για παιδιά , με αποτέλεσμα να βλέπω … «προστυχιές» όπως έλεγαν οι φίλες της μαμάς μου , αλλά η μαμά μου και ο μπαμπάς μου αυτά τα έγραφαν στα παλιά τους τα παπούτσια, γιατί είχαν μια δικιά τους εντελώς ξένη με την ντόπια … Ηθική , άποψη περί του τί ήταν ηθικό ή όχι … Οι γονείς μου ήσαν Ρώσοι και όπως έλεγαν οι φίλες της μαμάς μου πάντα , καθώς και κάποιοι «φίλοι» του μπαμπά μου , που αυτός δεν τους χώνευε … «οι Ρώσοι , είναι πρόστυχοι , όπως και οι Βούλγαροι και οι υπόλοιποι … κουμμουνιστές» …Έτσι , κάποτε στην … απαλών ονύχων ηλικία , είδα στο σινεμά την … Σπεράντζα Βρανά , να τραγουδάει και να χορεύει αυτό :
και επειδή μου άρεσε υπερβολικά , ρώτησα τον μπαμπά μου :– Τί είναι αυτή , μπαμπά ;… Τί δουλειά κάνει ;– Ηθοποιός …– Τραγουδάει κιόλας …– Είναι και τραγουδίστρια .– Και … χορεύει …– Είναι ΚΑΙ χορεύτρια – Όλα αυτά ;…– Ναι … όλα … Αυτό θα πει … «καλλιτέχνης» .……………………………………………………………….Τότε ήταν που μου καρφώθηκε στο «ακατοίκητο» , να γίνω καλλιτέχνης .———————————————————–Η μαμά μου και ο μπαμπάς μου , είχαν μόνο ένα παιδί και μάλιστα «θεοζητημένο» (έκαναν πολλά παιδιά , αλλά όλα … νεκρά και η μαμά μου στα βαθειά της γεράματα – 45 χρόνων , γέννησε εμένα , που … έζησα) …. την αφεντιά μου . Έτσι , όταν οι μαμά μου πήγαινε στα διάφορα σπίτια για να κάνει την δουλειά της , δεν ήθελε να με αφήνει μόνη και όταν δεν ήμουν στο σχολείο , με κουβαλούσε μαζί της . Ήμουν ήσυχο παιδάκι , και επειδή αγαπούσαν την μαμά μου , έδειχναν να αγαπάνε κι εμένα . Επειδή δε , ήμουν και καλή μαθήτρια , με χάϊδευαν στο μάγουλο κάποιες φορές και με ρωτούσαν :– Τί θα γίνεις Αννούλα , όταν μεγαλώσεις ;– Καλλιτέχνης … (και επειδή έβλεπα πάντα ένα υφάκι απορίας , εξηγούσα) Ηθοποιός … τραγουδίστρια … και χορεύτρια …Τότε εκείνοι , κοίταζαν με οίκτο την μαμά μου η οποία , εκεί μπροστά στον κόσμο , δεν έλεγε τίποτα , αλλά με το που μέναμε μόνες στον δρόμο της επιστροφής , με τραβολογούσε με μανία από το χέρι και μου άστραφτε και κάτι ξεγυρισμένα χαστούκια λέγοντας μου το περίφημο :– Δεν σου είπα εγώ , να μην λες τέτοιες … προστυχιές ;… Ακούς εκεί … «τραγουδίστρια» ! Δεν φτάνει που εγώ είμαι νοσοκόμα … Να γίνεις κι εσύ τραγουδίστρια , να μας «κράξουν» εντελώς . Αλλά ξέρω ποιός φταίει … Εκείνος ο πατέρας σου , που δεν δίνει σημασία … Όταν ο μπαμπάς μου , αναλάμβανε να με νουθετήσει , τον έπιαναν τα γέλια , αλλά συγκρατιόταν , γιατί η μαμά μου τον αγριοκοίταζε , και μουρμούριζε δυο – τρία ακαταλαβίστικα , αλλά όταν μέναμε μόνοι , πάντα με έπαιρνε στην αγκαλιά του και μου ψυθύριζε τραγουδιστά στο αυτί :– Αχ , Άννιτσκα , Άννιτσκα … Είσαι τόσο όμορφη !… Θα γινόσουν σπουδαία … καλλιτέχνιδα ! Παρίσι , Βιέννη , Βερολίνο , Ρώμη , Μόσχα … Αγία Πετρούπολη … Όλος ο κόσμος θα μιλούσε για σένα ! Τόσο όμορφη , γλυκειά μου Άννιτσκα !… Πήγαινε τώρα να … διαβάσεις …======================================== ===========================================Την ιστορία αυτή , την θυμάμαι κάθε φορά που … κάποιος στην δουλειά (εργοδότης-Κράτος , συνάδελφος , ή ασθενής μου , μου φέρεται άσχημα , απαξιωτικά ή προσβλητικά (ναι φίλοι μου … πιστέψτε με . Εκτός από τους γιατρούς του «κακού» ΕΣΥ που φέρονται άσχημα στους ασθενείς , υπάρχουν και ασθενείς που συμπεριφέρονται άσχημα , απαξιωτικά και προσβλητικά στους γιατρούς του «κακού» ΕΣΥ …. Ιδίως σ’ αυτούς , που δεν χρηματίζονται , ή δεν … κομπάζουν) .Και τότε μονολογώ μυστικά :– Αχ , βρε μαμά , που δεν με άφησες να γίνω … καλλιτέχνιδα της σκηνής και του … μουσικοχορευτικού ρεπερτορίου … Τώρα θα ήμουν μια διάσημη του Χόλλυγουντ … της TV … του Μεγάρου Μουσικής … του «Ποσειδωνίου» … των μπαλλέτων Μπολσόϊ … των γυμνών μπαλλέτων του Τάκη Σαγιώρ … των εκπομπών του Μικρούτσικου … του Παπαδόπουλου … της Σεμίνας Διγενή …… και ρεμβάζω , μέχρι την επόμενη κραυγή κάποιου , που θα με επαναφέρει βίαια και «στεγνά» στην πραγματικότητα …
...Αυτό το ποστ , το αφιερώνω στον «Κινέζο» μου … Τον άνθρωπο , που , δεν ξέρω ποια … Ειμαρμένη τον έσπρωξε , όταν τον ρώτησα «Με τί ασχολείσαι ;» , να μου απαντήσει :– Είμαι … καλλιτέχνης …
Επειδή , δεν γίνεται Πρωτομαγιά , χωρίς … Θεοδωράκη , απολαύστε ένα Λεύκωμα με Πρωτομαγιάτικες φωτογραφίες , ακούγοντας την … Μαγιοπούλα …
(από τα αριστερά προς τα δεξιά)Πρωτομαγιά του 1950 (στην αγκαλιά της μαμάς) και του 1951 (με την Ραλλού , φίλη της μαμάς μου).********************************************Πρωτομαγιά του 1954 με την μαμά και τον μπαμπά .***************************************************Πρωτομαγιά του 1955 με την μαμά μου , τις θείες Σύρμω και Ελένη και την … άσπονδη … Αμερικάνα φίλη μου Τζούλη … (θα γράψω για … δαύτην , σε άλλο ποστ) ******************************************** Πρωτομαγιά του 1957 (στην εκδρομική κούνια) και του 1953 σε … τσαχπίνικη πόζα …******************************************Πρωτομαγιά του 1964 . Με την Μαίρη … παραλιακά . Και του 1965 με την «κολλητή» μου την Δώρα και άλλες … αδιάφορες φιλενάδες . *********************************** Πρωτομαγιά του 1971 (Ασβεστοχώρι Θεσσαλονίκης) και του 1972 (Πάρνηθα) . Φοιτηταριό … ********************************************Πρωτομαγιά του 1973 στο Σέιχ-Σου … Φοιτητοπαρέα . Ξεκινώντας το πρωί για την εκδρομή , βρήκαμε μια φωτ. μηχανή ….παρατημένη στο δρόμο … Την πήραμε , φωτογραφιθήκαμε και το απόγευμα στον γυρισμό , την … αφήσαμε στο ίδιο σημείο (γωνία Παπάφη και Ομήρου) … αφού βέβαια κρατήσαμε το φιλμ …******************************************** Πρωτομαγιά του 1976 (Τζουμέρκα) και του 1977 (Σέρρες) ***********************************************Πρωτομαγιά του 1979 με τον πρώτο μου γιό και του 1985 με τον πρώτο και με τον δεύτερο καθώς επίσης και με την φίλη τους την Μάρα και την μαμά της . ***********************************************Πρωτομαγιές του 1992 (Μαρώνεια) και του 1993 (Θάσος) . ****************************************Πρωτομαγιά του 2000 (Λονδίνο) και του 2002 (Colchester) …. Η … χάρη μου τις Πρωτομαγιές , έχει αρχίσει και μεταφέρεται και στην Γηραιά Αλβιώνα .**************************************************Το λεύκωμα «κλείνει» πάλι με μουσική …Γιατί Πρωτομαγιά , χωρίς μνήμες Αγώνων , δεν γίνεται .Τους στίχους αυτού του τραγουδιού (Πάλης ξεκίνημα) τους έγραψε ένας ποιητής , ονόματι … Αλέξανδρος Παναγούλης …Απολαυστε το : Γιατί , Πρωτομαγιά χωρίς μνήμη Αλέκου Παναγούλη , ΔΕΝ γίνεται …Γίνεται ;…
Σαν ήμουνα παιδί , στην πόλη που γεννήθηκα και μεγάλωνα , υπήρχε μια πανέμορφη και ανθούσα Δημοτική Βιβλιοθήκη , που την διηύθηνε ο κύριος Θαλής , ένας 50άρης τότε , κοντός , κακάσχημος (εμένα μου άρεζε πάντως) καραφλός άντρας , αγνώστου (για μένα) επαγγέλματος και πόρων διαβίωσης . Ο κύριος Θαλής , εκτός των άλλων , ήταν και ανύπαντρος και ομοφυλόφιλος(έτσι λέγανε κάποιοι) , και ζούσε με την ηλικιωμένη μητέρα του σε ένα παλιό διόρωφο , απέναντι από το σπιτικό μας . Κάποιες μαμάδες , δεν άφηνανε τα αγοράκια τους να πηγαίνουν στην βιβλιοθήκη (τότε σχεδόν όλοι , αγαπούσαμε τα βιβλία) εξ αιτίας του κυρίου Θαλή , που όπως σας είπα ήταν κοντός , κακάσχημος , ανύπαντρος και ομοφυλόφιλος (τότε ακόμη , δεν καταλάβαινα , τί απ’ όλα έφταιγε) . Εγώ , πάντως , δεν είχα τέτοιο πρόβλημα , γιατί αφ’ ενός μεν , ήμουν κοριτσάκι , αφ’ ετέρου δε η μαμά μου ήταν φίλη με την μαμά του κ.Θαλή και σαν νοσοκόμα που ήταν (η μαμά μου) , της έκανε ενέσεις και κλύσματα και βεντούζες , επειδή ήταν συνέχεια άρρωστη και επίσης και του κυρίου Θαλή του έκανε κι αυτουνού ενέσεις , όταν αρρώσταινε , με τα “λαιμά” του κυρίως . Αφε…τρίτου , ο μπαμπάς μου αγαπούσε και εκτιμούσε τόσο πολύ τα βιβλία και τις βιβλιοθήκες , που γινόταν και … ριψοκίνδυνος γι αυτά (έτσι τον άκουσα να λέει κάποτε , σε έναν “σάχλα” φίλο του) . Έτσι λοιπόν , μη έχοντας πρόβλημα πρόσβασης στην Βιβλιοθήκη , πού με έχανες , πού με έβρισκες , όλο εκεί βρισκόμουν είτε για να διαβάζω βιβλία , ή για να βοηθώ στις καρτέλες και να αδειάζω τα σταχτοδοχεία … (όσο κι αν σας φαίνεται παράξενο , το κάπνισμα επιτρεπόταν στην Βιβλιοθήκη … το “ομοφυλόφιλος» τους πείραζε) , είτε για να κάνω διάφορα “θελήματα” στον κύριο Θαλή και την ηλικιωμένη μητέρα του …Για “θέλημα” βρέθηκα στη Βιβλιοθήκη εκείνη την μαγική ημέρα(του είχα πάει το κολατσιό του , που το είχε ξεχάσει στο σπίτι και η μητέρα του στεναχωρέθηκε) . Με το που άνοιξα την πόρτα και εισέβαλα στην ψηλοτάβανη ηλιόλουστη αίθουσα , μια αύρα μαγική με συνεπήρε … Ο κύριος Θαλής στεκόταν όρθιος δίπλα σε έναν παχουλό , νεότερο από αυτόν άντρα , που φορούσε σκούρο κουστούμι και ένα κίτρινο με μαύρα πουά , παπιγιόν . Τα βλέμματα μας (του παχουλού και το δικό μου) διασταύρωθηκαν στη μέση της αίθουσας και ένοιωσα ένα κάψιμο στο στήθος , σαν γρατσουνιά απο ξίφος , όμως δεν είχα ματώσει…. μόνο κάψιμο . Τον … ερωτεύθηκα αμέσως . Και μη νομίσετε , πως ερωτευόμουν εύκολα . Μέχρι εκείνη την ώρα είχα ερωτευθεί έναν ακόμη , τον Αλέκο Αλεξανδράκη , που τον είχα δει σε μια ταινία , με τον μπαμπά μου , σε θερινό σινεμά … Φαίνεται , πως και ο παχουλός άντρας , με … ερωτεύθηκε , γιατί με κοίταζε κι εκείνος , με … ένταση (και μη μου λέτε , ότι μου φάνηκε … είμαι σίγουρη) . Το πρόσεξε και ο κύριος Θαλής και μου ….έγνεψε να πλησιάσω . – Σίλια , είσαι τυχερή . Σήμερα θα γνωρίσεις τον πιο σπουδαίο άνθρωπο του κόσμου … (του κόσμου , είπε … όχι της Ελλάδας) . Τον Μάνο Χατζιδάκι … Είναι προσωπικός μου φίλος … Είναι μουσικός … «χάρτινο το φεγγαράκι , ψεύτικη η ακρογιαλιά … μμμμμ…» (σιγοτραγούδησε) … Μαίτρ , η Σίλια είναι λίγο …ρωσίδα , όμως , προς Θεού , όχι κουμμουνίστρια …. γνωρίζω τον πατέρα της …. Με βοηθάει με τα βιβλία … – Τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις Σίλια ; …. με ρώτησε ο … ερωτευμένος (με μένα) παχουλός άντρας .– Μεγάλη είμαι , του αντιγύρισα με μια πρωτοφανή ξεδιαντροπιά ….Χαμογέλασε… Έμοιαζε αφηρημένος ….– Να γίνεις … καλλιτέχνης… Κι αμέσως μετά :– Νοιώθω κουρασμένος Θαλή …. Έχω κι ένα σωρό δουλειές ……. Έφυγαν , χωρίς να μου ξαναμιλήσουν…. Έμεινα με το κολατσιό του Θαλή , στο χέρι , μη ξέροντας τί να το κάνω…..………………………….. Συνέχισα να πηγαίνω στη Βιβλιοθήκη , με την ελπίδα ότι θα τον ξανάβλεπα….Όμως , Εκείνος … δεν ξανάρθε . Ούτε ο κύριος Θαλής μου ξαναμίλησε γι αυτόν… Κάποτε … απελπίστηκα ότι θα τον ξανάβλεπα … , αλλά και πάλι συνέχισα να πηγαίνω , γιατί αγαπούσα τα βιβλία (όλοι λίγο πολύ τα αγαπούσαμε τότε) .Σαν … ήμουνα μικρή , πίστευα πως πολυτέλεια , είναι οι παραθαλάσσιες βίλλες και οι μακριές τουαλέτες των καλοχτενισμένων κοσμικών και εύπορων κυριών …. Τώρα , στην ωριμότητα μου , πιστεύω ότι πολυτέλεια είναι , κάτι σαν αυτό που έζησα εκείνο το πρωινό στην Δημοτική Βιβλιοθήκη … =======================================
********************************************************
Ο χωροφύλαξ Χαρίτων Μορέας , ήταν όλο και όλο το υφιστάμενο προσωπικό του Αστυνομικού Σταθμού . Ομορφάντρας , ψηλός …του πήγαινε και η στολή , παντελώς αγράμματος και μπεκιάρης . Όμορφος και ανύπαντρος , αλλά από προξενιά … νέκρα … τίποτα , κι αυτό γιατί τα κουτσομπολιά του χωριού , αλλά και όλης της γύρω περιοχής , τον αναφέραν σαν … χαντούμη … τραυματία πολέμου … (λέγανε πως μια χειροβομβίδα στην φάση του Αντάρτικου , του είχε φάει τα αχαμνά) και γι αυτό η Πολιτεία τον αντάμοιψε (για παρηγοριά) με το να τον χρίσει χωροφύλακα από βοσκός που ήταν .
Ο Χαρίτων , ήταν και θεόκουτος , αλλά έκανε πάντα ό,τι του ορμήνευε ο Αστυνόμος , για να περνάει καλά και να έχει το κεφάλι του ήσυχο . Ούτε πως αγαπούσε τον ήχο της φυσαρμόνικας και ήξερε και πέντε-έξι σκοπούς , του είχε πει ποτέ , γιατί ο «Καπετάνιος» , έλεγε πως οι άντρες που παίζουν μουσική είναι κάτι σαν … ντιγκιντάγκες … και ο Χαρίτων , μπορεί να του είχε «θερίσει» η βρωμοχειροβομβίδα τα αχαμνά , αλλά … ντιγκιντάγκας δεν ήταν , ούτε θα γινόταν ποτέ …
Ο μουνουχισμένος χωροφύλακας , έβλεπε το μικρό αγόρι , να πηγαινοέρχεται για θελήματα δεξιά κι αριστερά με την μικρή φυσαρμόνικα κρεμασμένη με ένα σπάγκο στο λαιμό του και του μάτωνε η καρδιά , γιατί το συμπαθούσε το αγόρι που ήταν ευγενικό και τον αποκαλούσε «κύριε Χαρίτων» χωρίς από μέσα του να τον διαολοστέλνει , όπως κάνανε (ήταν σίγουρος) όλοι οι υπόλοιποι . Κι έτσι , μια μέρα , που ο Αστυνόμος κατέβηκε στην πόλη για να φέρει … τα «μισθά» και θα έλειπε όλη την μέρα , βρήκε την ευκαιρία και έπιασε κουβέντα με τον μικρό :
– Ωραία η φυσαρμόνικα σου καπετανόπουλο .
– Είναι piccolo (μικρή) … από την Ιταλία . Μου την αγόρασε η μάνα μου απ’ το πανηγύρι της Αγια-Μαρίνας πέρα απ’ το κανάλι … ξέρεις …
– Ξέρω … Εσύ όμως ξέρεις να παίζεις κάτι μ’ αυτήν ;
– Όχι … Θα βρω όμως κάποιον να μου μάθει .
– Ποιόν ;
– Δεν ξέρω … κάποιον …
– Θέλεις να σου μάθω εγώ ;
– Ξέρεις ; …. (τα μάτια του αγοριού φωτίστηκαν)
– Ξέρω … κάτι λίγα … Όμως δεν θα πεις τίποτα του πατέρα σου . Ό, τι και να γίνει δεν θα με μαρτυρήσεις ποτέ .
– Σύμφωνοι .
– Όρκίσου
– Μα την … ζωή της μάνας μου …
– Έγινε … Τί θέλεις να σου μάθω πρώτα ;
– Κάτι που να λέει για … «μάνα» μέσα …..
– Α , ξέρω ένα πολύ όμορφο … Κάτι με ξένες πόλεις , που δεν τις ξέρω , αλλά μιλάει για μια μανούλα που περιμένει το παιδί της … Άκου …
****************************************************
Ο Αστυνόμος , όταν πρωτάκουσε τον σκοπό από την φυσαρμόνικα του αγοριού να βγαίνει από τον αχυρώνα , … σαν να αρέστηκε … σαν μια απόλαυση , μια ζεστασιά να χύθηκε μέσα του … (η ομορφιά , πάντα γλυκαίνει και μαλακώνει τα «αγρίμια» μέσα μας) . «Α, τον … μούργο (σκέφτηκε) τί όμορφα που την λαλάει την φυσαρμόνικα … Τελικά , μπορεί να είναι και χαζομάρες αυτά που λένε για τους οργανοπαίχτες» ….
Γρήγορα όμως , του … γύρισε το μάτι ανάποδα , με το που θυμήθηκε το τραγούδι που κρυβόταν πίσω απ’ τον χαρούμενο σκοπό . Το είχε ακούσει μαζί με άλλα παρόμοια τραγούδια για πρώτη φορά στα 18 του στο στρατόπεδο του Άη-Στράτη και θυμόταν και τον Διοικητή του να του μουρμουρίζει «Αχ , τα παλιοζαγάρια … τα κουμμούνια … μέχρι και τα τραγούδια τους τα φτιάνουν ζωηρά και και όμορφα , για να πλανεύουν τον κόσμο και νά’ ρχονται στις τάξεις τους , να τους στρατεύουν … Να προσέχεις γιέ μου . Να κλείνεις τα αυτιά σου σαν τον … τέλος πάντων … σαν έναν απ’ τους τιμημένους προγόνους μας …- δεν θυμάμαι επί του παρόντος , το όνομά του – , σ’αυτού του είδους τις Σειρήνες» .
Του σηκώθηκε η τρίχα κάγκελο , με το που έννοιωσε τι είδους σκοπό , έπαιζε ο γιος του με την φυσαρμόνικα . Πήρε μια δυο ανάσες , μπας και φρενάρει την οργή , μη και κάνει κάποιο κακό , ανηφόρισε τρέχοντας σχεδόν προς τον Αστυνομικό Σταθμό και με μια κλωτσιά άνοιξε την πόρτα του και όρθιος μέσα στο γραφείο :
– Χαρίτων !!!… παρουσιάσου !
Ήταν απογευματάκι … Μεσοκαλόκαιρο … Ζέστη αφόρητη … σκόνη … Ο Χαρίτων , είχε γύρει σε ένα ράντζο στην πίσω αυλή και ονειρευόταν πως παρευρίσκονταν σαν τιμώμενο πρόσωπο , σε μια σεμνή τελετή , όπου η βασίλισσα Φρειδερίκη κρατώντας ένα τεράστιο μπλε γιαταγάνι θα … ευνούχιζε τον Ιωσήφ Στάλιν … Την ώρα που σήκωνε ψηλά το φοβερό γιαταγάνι … το «Χαρίτωωωωων» του καπετάνιου , ξέσκισε σε χίλια κομμάτια το όνειρο …
– Διαταγές , καπετάνιε …
– Ακου Χαρίτων καλά . Ο γιος μου κάθεται ψηλά στον αχυρώνα του Στέργιου του «Κόκκινου» και λαλάει στην φυσαρμόνικα τραγούδια κουμμουνιστικά … που ανάθεμα με , που θα μου πάει αυτός που του τά’ μαθε … έτσι και τον πιάσω , θα τον … μουνουχίσω στη μέση της πλατείας και θα του τα δώσω να τα φάει … άκου … Θα πας τώρα και θα τον μάσεις να τον φέρεις εδώ και θα τον κλειδώσεις στο κρατητήριο με την κατηγορία της αντικαθεστωτικής συμπεριφοράς , παρά τις συστάσεις … εμού του ιδίου … που του έγιναν . Σε όποιον ρωτάει και την μάνα του προπάντων , θα λες «Διαταγή ανωτέρου» … Άκουσες ;… στο κρατητήριο … Δυο μέρες τουλάχιστον … χωρίς φαγητό , χωρίς νερό … άντε λίγο νερό δίνε του το βράδυ όμως αργά , μην το πάρει πρέφα κανείς … Και η φυσαρμόνικα κατάσχεται . Θα την πάρεις και θα την πετάξεις στη Μπέλιτσα … Εγώ θα λείπω δυο μέρες στην πόλη . Όταν θα γυρίσω θα τον αποφυλακίσουμε … Τράβα ωρέ … τί με κοιτάς σαν χάνος ;… ούτε φαγητό …
Ο Χαρίτων την ώρα που άνοιγε την εξώθυρα του Σταθμού , κοντοστάθηκε :
– Να του δώκω και … αλμυρές σαρδέλες Καπετάνιε ;
– Τί λες βρε αλαφροκαύκαλε ;… τί σαρδέλες μου τσαμπουνάς ; όχι φαΐ είπα .
– Μα … είναι οι αρμυρές σαρδέλες της … ανάκρισης , φαΐ ;
– Άϊ χάσου βλαμμένε … Τράβα κάνε όπως σου λέω …
– … Όχι … είπα …μήπως …
————————————————–
*******************************************
Έτσι και έγινε . Για τρεις ολόκληρες σχεδόν ημέρες , το αγόρι έμεινε στο κρατητήριο παρέα με τον χωροφύλακα Χαρίτωνα . Φυσικά και νερό και γαλέττες απ’ τις δικές του του έδινε του μικρού και τα βράδια αργά , πολύ αργά , έκλεινε το όργανο της τάξης , φώτα , πόρτες και παντζούρια και καθόταν στο πάτωμα του κρατητήριου με τον μικρό πολιτικό κρατούμενο και του μάθαινε πως να φυσάει και να χτυπάει τις νότες στην μικρή φυσαρμόνικα … Όλα όμως αυτά , κρυφά απ’ τον κόσμο … Ούτε η μάνα του μικρού που ξεροστάλιαζε έξω από τον Αστυνομικό Σταθμό και φλόμωσε στο κλάμα έμαθε τίποτα , αλλά ούτε και κανείς άλλος … Ίσα – ίσα , που όλοι ζάρωναν μουδιασμένοι στα σπίτια τους με την σκέψη «Αν για ανυπακοή κρατάει το παιδί του στην στενή , βάλε με νου σου τι θα κάνει με κάποιον σαν εμάς » …
Το αγόρι «αποφυλακίστηκε» μετά τρεις ημέρες , όταν επέστρεψε από την πόλη ο Αστυνόμος-πατέρας του … Τίποτα άγριο ή φανταχτερό δεν συνόδεψε την «αποφυλάκιση» του … Ούτε καυγάς , ούτε λόγια , ούτε σχόλιο … Μετρημένα πράματα …
Και φυσικά … η φυσαρμόνικα , ΔΕΝ πετάχτηκε στα λασπόνερα της Μπέλιτσας … Την κράτησε ο Χαρίτωνας επάνω του και μετά από πολλά χρόνια , όταν ακόμα και το αγόρι (που είχε μεγαλώσει πια) την είχε σχεδόν ξεχάσει , ο … ευνούχος χωροφύλακας της πάλαι ποτέ Ελληνικής Βασιλικής Χωροφυλακής , κατέβηκε στην πολύβουη πρωτεύουσα , όπου ζούσε πια ο φυσικός της κάτοχος , έψαξε , τον βρήκε και … του την παρέδωσε …
Υπάρχει ακόμα .
****************************************
Η ανάρτηση αυτή ,που δεν είναι ιστορία αληθινή , αλλά ένα διήγημα που γράφτηκε με την βοήθεια αποσπασματικών διηγήσεων , τριών – τεσσάρων διαφορετικών ανθρώπων, αφιερώνεται στον νεόκοπο διαδικτυακό μου φίλο με το όνομα Λευτέρης-Δικαίος Παπαδέας , 1ον . Γιατί μου το ζήτησε , 2ον . Για καλωσόρισμα , και 3ον . Γιατί σήμερα (15 Δεκέμβρη) γιορτάζει .
… και συνοδέψαμε τον Γιαννούλη του Μένιου , που τραγούδησε τό :
Η μαμά μου ήταν νοσοκόμα . Νοσοκόμα στην ελληνική επαρχία της 10ετίας του ’50 ήταν μια γυναίκα που έτρεχε με τα κατάλληλα εργαλεία της , από σπίτι σε σπίτι και έκανε ενέσεις , κλύσματα , βεντούζες κοφτές ή απλές , αφαιμάξεις στους υπερτασικούς , εντριβές , καταπλάσματα , μασάζ , κινησιοθεραπεία , αλλά αναλάμβανε και την φαρμακοθεραπεία των ασθενών της , δηλαδή το να εξηγήσει την δράση των υποθέτων και να τα … τοποθετήσει με τον σωστό τρόπο , να κόψει τα χάπια σωστά , να μοιράσει με ακρίβεια τα … σκονάκια στις σωστές δόσεις , να αποστειρώσει γάζες και τολύπια βάμβακος , και ένα σωρό άλλα πράγματα , που την σήμερον ημέρα μας φαντάζουν αδιανόητα και λιγότερο σοβαρά απ’ ότι τα θεωρούσαν εκείνη την εποχή . Τα χρόνια εκείνα , με το που αρρώσταιναν οι άνθρωποι , δεν καλούσαν ή επισκέπτονταν αμέσως και με το πρώτο … γιατρό , γιατί αφ’ ενός δεν υπήρχε ΕΣΥ και Νοσοκομεία εύκολα προσβάσιμα στους ανθρώπους , αλλά και το να καλέσεις γιατρό , ήταν τόσο ακριβό , που ήταν σχεδόν … απαγορευτικό για … ψύλλου πήδημα … Έτσι , καλούσαν την νοσοκόμα , που με … μία ή δύο δραχμές , επισκεφτόταν τον άρρωστο , τον ρωτούσε για τα συμπτώματα του , μετρούσε τις σφύξεις , την πίεση , την θερμοκρασία του , τις αναπνοές του , κοίταζε τα … λαιμά του , τα πιθανά εξανθήματα , τις κινήσεις του , το χρώμα του δέρματος , των ματιών , την υγρασία της γλώσσας και άλλα τέτοια παρόμοια , και … αποφαινόταν , αν χρειάζεται γιατρός , και … ποιάς ειδικότητας . Έτσι , οι νοσοκόμες , ήσαν αρκετά αξιοσέβαστα άτομα και λέω «αρκετά» , γιατί και μόνο η λέξη «νοσοκόμα» , παρέπεμπε (φαινόμενο της … σεμνότυφης εποχής) , σε γυναίκα … εξώλης και προώλης … το γιατί δεν μου το εξήγησε ποτέ η μαμά μου , με αποτέλεσμα να φουντώνει επικίνδυνα η παιδική μου φαντασία και να πιστεύω πράγματα , που όμως δεν είναι του παρόντος να σας τα περιγράψω , γιατί ήδη … μακρυγόρησα
————————————————————–
Ο μπαμπάς μου ήταν ράφτης , αλλά ο κύριος ρόλος του στην τριμελή μας οικογένεια , στρεφόταν περί τα … καλλιτεχνικά . Ήταν ο … διασκεδαστής μας . Η μαμά μου φρόντιζε κυρίως για τον επιούσιο (να υπάρχει ψωμί στο τραπέζι) και ο μπαμπάς μου φρόντιζε για την ενημέρωση και το ευ ζην μας (να πράττει αυτά , που θα με έκαναν να τρώω με όρεξη το ψωμί που έμπαινε στο τραπέζι… γιατί ήμουν και … ανάφαγη κι αυτό , ήταν βάσανο και για τους δυό τους) . Στα πλαίσια των υποχρεώσεων διασκέδασης ήταν και ο … κινηματογράφος , κάτι που ο μπον-βιβέρ μπαμπάς μου λάτρευε κυριολεκτικά (τελικά , ο μπαμπάς μου , μάλλον είχε διαλέξει τις καλύτερες γι αυτόν οικογενειακές υποχρεώσεις) . Έτσι , με πήγαινε στο σινεμά , επιλέγοντας ο ίδιος κατά την κρίση του τα έργα και ποιά ήταν κατάλληλα ή ακατάλληλα για παιδιά , με αποτέλεσμα να βλέπω … «προστυχιές» όπως έλεγαν οι φίλες της μαμάς μου , αλλά η μαμά μου και ο μπαμπάς μου αυτά τα έγραφαν στα παλιά τους τα παπούτσια, γιατί είχαν μια δικιά τους εντελώς ξένη με την ντόπια … Ηθική , άποψη περί του τί ήταν ηθικό ή όχι … Οι γονείς μου ήσαν Ρώσοι και όπως έλεγαν οι φίλες της μαμάς μου πάντα , καθώς και κάποιοι «φίλοι» του μπαμπά μου , που αυτός δεν τους χώνευε … «οι Ρώσοι , είναι πρόστυχοι , όπως και οι Βούλγαροι και οι υπόλοιποι … κουμμουνιστές» …
Έτσι , κάποτε στην … απαλών ονύχων ηλικία , είδα στο σινεμά την … Σπεράντζα Βρανά , να τραγουδάει και να χορεύει αυτό :
Πρωτομαγιά του 1954 με την μαμά και τον μπαμπά .
***************************************************
Πρωτομαγιά του 1955 με την μαμά μου , τις θείες Σύρμω και Ελένη και την … άσπονδη … Αμερικάνα φίλη μου Τζούλη … (θα γράψω για … δαύτην , σε άλλο ποστ)
Πρωτομαγιά του 1964 . Με την Μαίρη … παραλιακά . Και του 1965 με την «κολλητή» μου την Δώρα και άλλες … αδιάφορες φιλενάδες .
Πρωτομαγιά του 1973 στο Σέιχ-Σου … Φοιτητοπαρέα . Ξεκινώντας το πρωί για την εκδρομή , βρήκαμε μια φωτ. μηχανή ….παρατημένη στο δρόμο … Την πήραμε , φωτογραφιθήκαμε και το απόγευμα στον γυρισμό , την … αφήσαμε στο ίδιο σημείο (γωνία Παπάφη και Ομήρου) … αφού βέβαια κρατήσαμε το φιλμ …
********************************************
Πρωτομαγιά του 1976 (Τζουμέρκα) και του 1977 (Σέρρες)
Πρωτομαγιά του 1979 με τον πρώτο μου γιό και του 1985 με τον πρώτο και με τον δεύτερο καθώς επίσης και με την φίλη τους την Μάρα και την μαμά της .
Πρωτομαγιές του 1992 (Μαρώνεια) και του 1993 (Θάσος) .
Πρωτομαγιά του 2000 (Λονδίνο) και του 2002 (Colchester) …. Η … χάρη μου τις Πρωτομαγιές , έχει αρχίσει και μεταφέρεται και στην Γηραιά Αλβιώνα .
**************************************************
Το λεύκωμα «κλείνει» πάλι με μουσική …
Γιατί Πρωτομαγιά , χωρίς μνήμες Αγώνων , δεν γίνεται .
Τους στίχους αυτού του τραγουδιού (Πάλης ξεκίνημα) τους έγραψε ένας ποιητής , ονόματι … Αλέξανδρος Παναγούλης …
Απολαυστε το :
Anna-Silia 