Η ΠΡΩΤΗ ΜΟΥ ΦΟΡΑ…

H πρώτη μου φορά…
Την θυμάμαι… Θυμάμαι πότε ακριβώς, και που…
Ήταν Κυριακή, 29 Ιουλίου του 1973, πρωί πρωί, γύρω στις 07.00 πμ, Θεσσαλονίκη, μέσα σε μια από τις διδακτικές αίθουσες του «Ευκλείδη». Ήμουν 24ων. Θυμάμαι πως κατά βάθος, επιθυμούσα κάτι άλλο, αλλά… δεν γινόταν αλλιώς… «Θα σφίξεις τα δόντια και θα το κάνεις» με είχε συμβουλέψει η μάνα μου και έτσι έκανα… Δεν έφυγα μετά την «πράξη». Έμεινα εκεί… καθισμένη σε μια καρέκλα, ανάμεσα σε άγνωστους σκυθρωπούς ανθρώπους ως αργά το βράδυ, χωρίς να φάω τίποτα… ούτε νερό δεν ήπια… Σαν να ήθελα να τιμωρήσω συμβολικά μ’ αυτόν τον τρόπο, τον εαυτό μου…
Πληρώθηκα κιόλας… 200 δραχμές, μείον κάτι κρατήσεις… 172…
Ακόμα μου καίνε τα χέρια… Όμως, 172 δραχμές, ήταν το φαγητό, μιας εβδομάδας…

——————————-
(Πρώτη φορά στην ζωή μου, ψήφισα, όταν έγινε το Δημοψήφισμα μεταβολής του πολιτεύματος σε προεδρευομένη δημοκρατία, του Παπαδόπουλου. Ήμουν και στην Εφορευτική Επιτροπή. Με είχε προτείνει, γι αυτήν την… «θέση», ένας δικαστικός, οικογενειακός φίλος του σπιτιού, που δούλευε η 70χρονη τότε μάνα μου σαν παραδουλεύτρα, για να μπορώ να σπουδάζω).
Αυτά.
Ή… μάλλον όχι μόνο αυτά… Κάτι ακόμα:
Τα μέλη της Εφορευτικής Επιτροπής, ψήφιζαν ως εξής: Ο επικεφαλής, έπαιρνε τα ψηφοδέλτια του Παπαδόπουλου, τα έκλεινε στον φάκελλο, και τα έριχνε στην κάλπη και τραβούσε και την γραμμή πάνω στο όνομα μας… μπροστά σε ένα σωρό φαντάρους και χωροφύλακες… Όχι πως δεν γινόταν και σε άλλους πολίτες αυτό, αλλά για μένα ήταν ντροπή, να βρίσκομαι εκεί για την πρώτη μου φορά και για 172 δραχμές…
Αλλά, είπαμε… 172 δραχμές, ήταν το φαγητό, μιας εβδομάδας…

———————————————–

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CF%88%CE%AE%CF%86%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%B1_%CF%84%CE%BF%CF%85_1973

 

Ο ΑΛΛΑΧ, Ο ΧΡΙΣΤΟΣ και… ΤΟ ΧΙΟΝΙ

Γύρω στις 10.00 το πρωί, βγαίνω από το σπίτι για δουλειές, αφού έχω καλέσει ραδιο-ταξί, γιατί ο Κωστής μου, μου πήρε το αυτοκίνητο από βραδύς.
Ο καιρός γλύκανε (σε σχέση με τις προηγούμενες ημέρες)… Κάτι σαν Νοτιάς. Συννεφιά, ούτε ίχνος χιονιού.
Μπαίνω στο ταξί και δίνω διεύθυνση. Ο ταρίφας, γύρω στα 50 βαριά-βαριά, εύχαρις και προφανώς με γνωρίζει (η πόλη μικρή) γιατί με χαιρετάει με ένα «Καλημέρα γιατρέ, πού πάμε?»
Δεν συνηθίζω να ξεκινάω πρώτη κουβέντα με τους ταρίφες (συνήθως αυτοί κάνουν την αρχή κι εγώ ανταποκρίνομαι έτσι… για να μην βγάλω και την φήμη της… «ξινής»)… Ωστόσο, σήμερα, δεν ξέρω το γιατί, ανοίγω πρώτη κουβέντα (ίσως νά’ ναι η συμπαθητική του φάτσα).
-Γλύκανε ο καιρός. Μαλάκωσε το πολύ κρύο… (εγώ)
-Ναι ναι… γλύκανε ο καιρός. Αν και… μαθαίνω πως η (γειτονική) Αλεξανδρούπολη πνίγηκε στο χιόνι από χθες… Το ίδιο και η (επίσης γειτονική) Ξάνθη. Μόνο εμείς εδώ στην Κομοτηνή, μείναμε ανάμεσα χωρίς να μας χιονίσει…
-Μπα?… αλήθεια? Παράξενο δεν είναι αυτό? (εγώ)
-Καθόλου παράξενο γιατρέ. Είναι που εδώ στην Ροδόπη, έχουμε δυο… Θεούς… έναν Αλλάχ κι έναν Χριστό (ο πληθυσμός, είναι… fifty-fifty) κι αυτοί οι θεοί, έχουν… υπηρεσία μέρα-παραμέρα, εναλλάξ. Κοιτάζουν λοιπόν, να κρατάνε ευχάριστο περιβάλλον για τους πολίτες, μπας και κερδίσουν περισσότερους με το μέρος τους… Κάτι σαν… Τσίπρας-Μητσοτάκης ένα πράμα… Κατάλαβες γιατρέ? Όλα για τα… ψηφαλάκια γίνονται. Όλα!…
Με την κουβέντα, ξεχαστήκαμε και προσπεράσαμε και τον προορισμό μας, αλλά με μια γενναία στροφή με γύρισε πίσω και με άφησε… just εκεί που ήθελα.
Μία ώρα μετά, άρχισε δειλά-δειλά, να χιονίζει…
Δυο ώρες μετά, να χιονίζει του χαμού…
——————-
Μια βόλτα (για δουλειά) στην Αλεξανδρούπολη, ματαιώθηκε λόγω χιονιού και έτσι με φίλη, βρέθηκα σε καφετέρια εμπορικού κέντρου στην γειτονιά μου, για καφέ και μπλα-μπλα… ακριβώς απέναντι από την πιάτσα, όπου είχα τηλεφωνήσει για ταξί το πρωί… Προσπαθώντας να παρκάρω, παίρνει το μάτι μου, τον πρωινό ταρίφα, να κουβεντιάζει με συναδέλφους του στο υπόστεγο του περίπτερου. Άνοιξα το παράθυρο, του κούνησα φιλικά το χέρι και…
-Τί έγινε φίλε μου?… χιονίζει… Πως κι έτσι… επικράτησε κάποιος από τους δυο (θεούς)?
Έσκυψε ελαφρά, με αναγνώρισε και πάτησε τα γέλια:
-Ναι, ναι γιατρέ!… Κερδάμε, γι αυτό χιονίζει.
-Ποιοι κερδάμε?… λέγε
-Μην το ψάχνεις… Κερδάμε λέμε… Να είσαι πάντα με… τους κερδισμένους…
———————-
Μια μικρή θλίψη με συνεπήρε.
Μια μικρή θλίψη για το πως καταντήσαμε την πολιτική μας σκέψη…
Μια μικρή θλίψη, που βράδιασε και κρατάει ακόμα…
… κι ας σταμάτησε να χιονίζει…

 

ΕΝΑ… ΣΧΟΛΕΙΟ!!!

-Ουάου!!!… Τί είναι αυτό που βλέπω?
-Τί?, τί?, τί?, τί? (πολλές φωνές)
-Είναι ένα… ΣΧΟΛΕΙΟ!!!…
-Αααααα, να δω κι εγώ!
-Αααααα, να δω κι εγώ!
-Αααααα, να δω κι εγώ!
-Αααααα, να δω κι εγώ!
-Αααααα, να δω κι εγώ!
………..
……
…
Αυτά τα εκατοντάδες… τα χιλιάδες «Αααααα, να δω κι εγώ!», δεν στοιχειώνουν τις μέρες και τις νύχτες σας βρε?…
.

 

Η ΠΛΑΤΕΙΑ ΣΤΟ ΟΝΕΙΡΟ…

 

«… Θα σου πω κάτι που το σκέφτομαι καιρό. Άργησα πολύ να ανακαλύψω τη γωνιά σου, όμως τρελαίνομαι για τις ιστορίες σου, αυτά τα μικρά διαμάντια που κρύβονται στα σκουπίδια του καθενός και λίγοι μπαίνουν στον κόπο να τα αναζητήσουν έτσι πολυάσχολοι που είμαστε όλοι. Όμως στα σκουπίδια και μόνο εκεί βρίσκονται όλοι οι θησαυροί, κάποιος συγγραφέας το έλεγε κι όλας για τους τρελούς που βγαίνουν τη νύχτα και παρατηρούν όσα οι υπόλοιποι προσπερνούν. Που και που το κάνω κι εγώ, κάθομαι για ώρα σε μια πλατεία και παρατηρώ γύρω μου και τις πιο πολλές φορές τα συναισθήματα είναι τόσο δυνατά που δεν περιγράφονται με λέξεις…»
————–
Αυτά μου έγραφε στο Διαδίκτυο παλιά… πριν 5 χρόνια (την Άνοιξη του 2011 συγκεκριμένα) ένας πολύ καλός μου «φίλος» (θα τον λέμε… S.)…
Άργησα πολύ να του απαντήσω… ή μάλλον, είχα αποφασίσει να μην απαντήσω, γιατί απλά… δεν ήξερα τί να πω σε κάτι τόσο επαινετικό (αγαπώ και πολλές φορές και τον… επιδιώκω τον έπαινο, πάντα όμως όταν συμβαίνει, μου προκαλεί ένα αίσθημα έντονης αμηχανίας).
Ώσπου ένα πρωινό, άρπαξα το πληκτρολόγιο και…
…..
«Λοιπόν φίλε S. αυτό το σχόλιο το έγραψες κάπου στα τέλη του Απρίλη, εγώ όμως μόλις χθες βράδυ το «είδα» με άλλα «μάτια»… μετά από πολύ (αρκετό) χρόνο δηλαδή, μέσα στον οποίο χρόνο, κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι και οι πλατείες γέμισαν από άλλα ενδιαφέροντα και ανθρώπους…
Διάβασα και ξαναδιάβασα τόσες φορές αυτό το σχόλιο, που στο τέλος φοβήθηκα να μην μου γίνει… εμμονή και παραδόθηκα σε έναν ανήσυχο ύπνο (όχι δεν φταίει το σχόλιο σου γι αυτό… πάντα ανήσυχος είναι ο ύπνος μου τελευταία).
Κατά την διάρκεια αυτού του ύπνου, είδα ένα παράξενο όνειρο:
Βρισκόμουν λέει, στην Πλατεία Συντάγματος… μόνη… Παντελώς έρημη η πλατεία και ένιωσα μια απέραντη μοναξιά και ένα είδος φόβου… Κοίταζα γύρω γύρω, μπας και δω κάποιον άνθρωπο, αλλά παντού ερημιά και η ανησυχία μου μεγάλωνε… μέχρι που… είδα τον S. να κάθεται ολομόναχος μέσα στην έρημη πλατεία και παρατηρούσε γύρω του με ενδιαφέρον, κάτι που εγώ δεν μπορούσα (μάλλον) να δω… Τον ρώτησα, τί βλέπει με τόσο ενδιαφέρον μέσα στην ερημιά και μου απάντησε “Τα συναισθήματα της Πλατείας”…

Λένε πως ονειρεύεσαι στον ύπνο σου, ό,τι δεν αποτολμάς να ονειρευτείς στην ενσυνείδητη ζωή σου…»

 

 

Μα, τι μάνα είμαι εγώ;

Έχω παιδί, που ζει στην Β.Ευρώπη.

Έφυγε πριν 20 χρόνια, για να σπουδάσει, και έμεινε να ζει και να εργάζεται εκεί.
Χαίρομαι τόσο πολύ, που το παιδί μου… έφυγε.

Τι μάνα είμαι εγώ, που χαίρεται για ένα παιδί της που έχει φύγει;

Που προσεύχεται μην τυχόν και του μπει στο μυαλό να ξαναγυρίσει;

Που το συμβουλεύει να πάρει την ξένη υπηκοότητα (μπορεί πια, μετά από τόσα χρόνια), μην τυχόν στραβώσουν οι ξένοι και το… διώξουν πίσω στην πατρίδα του;

Προχθές Κυριακή, στο τηλέφωνο:
-Μόλις γύρισα απ’ την δουλειά, μαμά,
-Καλά, δουλεύετε και τις Κυριακές;
-Πήγα για να ταΐσω τα κύτταρα. (Εργάζεται σαν ερευνητής σε Εργαστήριο Νευροβιολογίας). Πέθαναν και μερικά και είμαι στεναχωρημένος, κλείσε τώρα, είμαι πτώμα…

Τρελάθηκα απ’ την χαρά μου. Όσο έχει “κύτταρα” που ψοφούν αν δεν τα φροντίσει, όσο οι Κυριακές, μπορούν να τον κάνουν… “πτώμα”, η μαμά του θα… χαίρεται…
Μα, τι μάνα είμαι εγώ;
(αφιερωμένο στην…  Κυβέρνηση, σαν δώρο, που κατάφερε να «πάρει» την Δόση…) 

 

ΧΟΥΝΤΑ …

Θεσσαλονίκη , Οκτώβρης του 1970 ….φοιτηταριό…Με άρπαξαν βραδάκι στα καλά καθούμενα έξω από την πόρτα της πολυκατοικίας μας , και με …σύραν ως το Τμήμα Μεταγωγών , ένα τετράγωνο πιο πάνω . Μέσα σε ένα γραφείο (!) έδερναν έναν νεαρό..Πρώτη μου φορά τον έβλεπα . «Τον ξέρεις ;» Μόνο το κεφάλι μου πρόφτασα να κουνήσω αρνητικά …και άρπαξα την πρώτη μου σφαλιάρα . Μετά από ένα τέταρτο και καμιά 10ρια σφαλιάρες , πήραν τον νεαρό αλλού και βάλανε μπρος τις δυο μοτοσυκλέτες έξω από το Τμήμα…..Άκουσα τον νεαρό να ουρλιάζει κάπου στο βάθος .Ούρλιαξα κι εγώ , όχι από συμπαράσταση , αλλά γιατί ένας φαντάρος μου έσπασε με μια απότομη κίνηση τον αντίχειρα του δεξιού μου χεριού . Δεν μας ….άκουσε κανείς….(ο θόρυβος από τις μοτοσυκλέτες βλέπεις) … Λίγο μετά , χωρίς καμιά εξήγηση ή κάτι άλλο … με πέταξαν στο δρόμο …

Ο γιατρός που βρίσκονταν εκεί (γιατί είχαν και γιατρό … παρόντα στις ανακρίσεις) , έφυγε το κατόπι μου προφασιζόμενος κάποια σπουδαία δουλειά και με πρόλαβε στην επόμενη γωνία , όπου είχα σταθεί για να κλάψω και μου είπε :

– Τράβα στο φαρμακείο απέναντι που διανυκτερεύει και ζήτα του φαρμακοποιού , να σου το ανατάξει το δάχτυλο στη θέση του και να σου βάλει και ένα ξυλάκι για νάρθηκα να μην μείνει πολύ στραβό … Είναι φίλος μου … Πες του : «Ο Μιχάλης με στέλνει»  και δεν θα σε διώξει…

Και έτσι έκανα και το δάχτυλο δεν έμεινε πολύ στραβό … Λίγο στραβό είναι μόνο …ίσα – ίσα , για να … μην με πιάνει το μάτι …

Σαν γύρισα άγριο ξημέρωμα στο σπίτι , η μάνα μου , απλά με αγκάλιασε , χωρίς να με ρωτήσει τίποτα , μου έπλυνε το πρόσωπο , με βοήθησε να βγάλω τα ρούχα μου , και … με κοίμισε στην αγκαλιά της …
Όχι πως δεν με νοιάζονταν και δεν με αγαπούσε η μάνα μου … Η μάνα μου , με λάτρευε αλλά , πιστεύω πως (για εκείνη την εποχή) , έκανε ό,τι ήταν σωστό για να μείνουμε ζωντανοί και να έχουμε την ευκαιρία να αντικρύσουμε το «αύριο»… Γιατί όπως είπε κάποτε και κάποιος διαδικτυακός φίλος μου , πάλι από εδώ μέσα … «Τότε όλα τά’ σκιαζε η φοβέρα…»

——————————————————-

Γιατί το έγραψα όλο αυτό ? (που σημειωτέον , έχει γραφτεί και σε παλιότερες αναρτήσεις μου εδώ στο blog) …

… μα , για να σας πω κάτι που «καίει» την γλώσσα μου μέρες τώρα . Να σας πω :

– Αυτό είναι (ήταν) … «χούντα» , αγάπες μου … Αυτό .

 

 

Ο … ΛΑΓΟΣ & ΤΟ «ΘΗΡΙΟ»

Αφορμή και έμπνευση για την ανάρτηση μου αυτή , το υπέροχο :

Το δείπνο των Λαγών  (Τσαλαπετεινός)

Κατεβαίνοντας βράδυ από το βουνό , πριν καιρό , θάμπωσα με τα φώτα του αυτοκινήτου έναν λαγό που πετάχτηκε –άγνωστο γιατί- πάνω στην άσφαλτο . «Κοκκάλωσα» το αυτοκίνητο φρενάροντας και κινδυνεύοντας να … ξεστρατίσω , «κοκκάλωσε» κι αυτός θαμπωμένος και σαστισμένος εντελώς από τους προβολείς . Μείναμε έτσι για κάποια ατέλειωτα δευτερόλεπτα και ξαφνικά , μεταβολή αυτός και με φοβερό διασκελισμό , ξεκίνησε ένα ξέφρενο φευγιό , χωρίς όμως να μπορεί από την ταραχή του προφανώς , να φύγει στο φιλικό σκοτάδι του δάσους στα πλάγια … Ξεκίνησα κι εγώ το κατόπι του , γιατί φοβήθηκα να μένω άλλο σταματημένη , μέσα στην ερημιά του δάσους . Από τον τρόμο , το θάμπωμα των φώτων και την ταραχή του , αρνούμενος να «σκεφτεί» λογικά , έμενε να τρέχει πάνω στην άσφαλτο . Αμήχανη , φοβισμένη από την ερημιά , και ταλανιζόμενη από δισταγμούς μην και τον χτυπήσω με το αυτοκίνητο , αρνούμενη να πάρω μια απόφαση υπέρ του ή υπέρ μου , έμεινα να τρέχω το κατόπι του για πάνω από χιλιόμετρο , χειροτερεύοντας και τις αμηχανίες και τους φόβους μου αλλά και την ταραχή και τους πανικούς του …
Και ξαφνικά …
… ξαφνικά , χωρίς να το «σκεφτεί» , ή να το προετοιμάσει , με μια απότομη στροφή πάνω στο πιλάλημα του , χάθηκε μέσα στην προστατευτική αγκαλιά των απειλητικών (για μένα) θάμνων , δέντρων και λόχμης που «ανέπνεαν» μέσα στο σκοτάδι .
———————————————–
Πίσω από αυτή την σύντομη ιστορία , κρύβεται κάτι που θέλω να σας πω :
Θέλω να πω , πως πάντα υπάρχει η ελπίδα να κόψεις μαχαίρι το σάστισμα , τον φόβο , την απραξία και το «πάγωμα» του πανικού , και να στραφείς στον δρόμο , διεύθυνση ή μονοπάτι , που θα σε βγάλει απ’ τον κίνδυνο και θα σε ξαναγυρίσει στην … «φωλιά» σου , εκεί απ’ όπου ξεκίνησες , εκεί όπου σε περιμένουν αυτοί , που για χάρη τους , βγήκες σε αφιλόξενους «δρόμους» και κινδύνεψες από «θηρία» …
Εκτός κι αν …
… εκτός κι αν τα … «θηρία» , βγήκαν στην άσφαλτο , άγρια κι αφέγγαρα μεσάνυχτα , μόνο και μόνο για να κυνηγήσουν ξεστρατισμένους από την πείνα … «λαγούς» . Τότε , κινδυνεύεις στ’ αλήθεια , πολύ .
Αν και …
… αν και πάλι και τότε , υπάρχει ελπίδα . Μια ελπίδα , που κρύβεται στην στιγμιαία αμηχανία και τις φοβίες του «διώκτη» τους .
Σκεφτείτε το …
Ιδίως εσείς οι πιο νέοι (από μένα) …
Εσείς που σαστίζετε , «παγώνετε» , μένετε αποσβολωμένοι και πανικοβάλλεστε  ευκολότερα , όταν πέσουν ξαφνικά πάνω σας οι «προβολείς» των «θηρίων» …
Και να μην ξεχνάτε ποτέ , πως και τα «θηρία» , (πολλές φορές) , είναι κι αυτά … σαστισμένα , αμήχανα , τρομαγμένα , αμφιταλαντευόμενα …
… και ευάλωτα …

 

ΚΑΙ ΥΣΤΕΡΑ , ΗΡΘΕ Η ΚΡΙΣΗ ….

Θυμάμαι την εποχή που ήμουν παιδί …Εκείνη την εποχή , την χωρίς TV , την εποχή του ραδιοφώνου με … δελτίο , την εποχή της βεγγέρας και των συνάξεων και της κουβέντας των μεγάλων στην καλή την κάμαρα , περί παντός επιστητού ή μη … Κουτσομπολιό , συζητήσεις περί σεξ , αναμνήσεις από τον πόλεμο και την πείνα της Κατοχής , πολιτικές συζητήσεις … Τότε που κρυφά στήναμε αυτί εμείς οι μικροί , μπας και “πιάσουμε” τίποτα από αυτά τα … μαγικά και σπουδαία , που αφορούσαν μόνο τους μεγάλους … Και “πιάναμε” αόριστα , την .. έξαψη των μεγάλων , με λέξεις ακατανόητες για εμάς τότε … όπως “εκλογές” , “λαοφιλής” , “βία και νοθεία” , “114″ , “πατριωτισμός των Ελλήνων” , “Σύνταγμα” και … “Ανένδοτος” …

Ύστερα , ο “Ανένδοτος” , έγινε … “Αλλαγή” και αρκετά μετά … “λεφτά …υπάρχουν” … Κι ώσπου να γίνουν όλα αυτά , βρεθήκαμε εμείς να είμαστε καθισμένοι στις πολυθρόνες και να είμαστε εμείς οι μεγάλοι , και τα παιδιά να μην νοιάζονται πια παρά μόνο για τους διαγωνισμούς τραγουδιού , χορού , ακροβατικών και μοντελισμού της TV … και μεις χωρίς ελπίδα και προπαντός χωρίς παρέα , και χωρίς … “έξαψη” να δακρύζουμε ΜΟΝΟΙ … κατάμονοι … παρέα μόνο με μια φωσφωρίζουσα οθόνη …

Και ύστερα , ήρθε η … Κρίση …

Και τότε η φωσφωρίζουσα οθόνη της TV , έγινε τρομακτική … τόσο τρομακτική , κάτι σαν την οθόνη του Poltergeist (ταινία τρόμου του 1982) απ’ όπου «έβγαιναν» , όλα τα κακά και απειλητικά στοιχειά του κόσμου και απειλούσαν την εύθραυστη ισορροπία μου . Και δεν ήθελα πια να είμαι μπροστά της , αλλά ήθελα να φύγω … να φύγω μακριά κι αγύριστα …

Λίγο ακόμη πιο … «ύστερα» , ξύπνησα απότομα λουσμένη στον ιδρώτα  …
Τι καλά … να ήταν όνειρο … Να ήταν απλά ένας ακόμη κλιμακτηριακός εφιάλτης …

—————————–
Παραμελαγχόλησα …
Παρενέργειες της … συνταξιοδότησης , ίσως .