Την… βαρύτητα μου μέσα…

Ζήτησα ακρόαση από την Μητέρα Φύση για να της υποβάλλω το εύλογο παράπονο μου και να συζητήσουμε πιθανές λύσεις, μπας και δω χαΐρι με όλα αυτά τα δυσμενή που μου συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια. Και… εξηγούμαι:
Προϊόντος του χρόνου, όλα τα «στοιχεία» που απαρτίζουν τον υπέροχο Εαυτό μου (θεϊκό πρόσωπο-κορμί), έχουν μια τάση να υποκύπτουν στο φαινόμενο-δύναμη… που φέρει το βαρύγδουπο όνομα… «Βαρύτητα» και να παίρνουν τον κατήφορο… Βλέφαρα, μάγουλα, προγουλάκια, λαιμός, στήθος (γμτ), στομαχάκια, κοιλιά, γλουτοί (ξανα γμτ), μηροί, γάμπες,… θα ορκιζόμουν πως ακόμα και οι… αστράγαλοι μου, πήραν καθοδική πορεία…
Με άκουσε με προσοχή και μου απάντησε με ένα σιβυλλικό, ξερό, λακωνικό…
-Νομοτέλεια!… ο επόμενος παρακαλώ…
-Μα… (διαμαρτυρήθηκα), δεν υπάρχει κάποια λύση?… κάποια βοήθεια τέλος πάντων?
Γύρισε σαφώς ενοχλημένη το βλέμμα της ξανά προς το μέρος μου και…
-Βεβαίως… Να στέκεσαι και να περπατάς… με τα χέρια.
-Με τα χέρια???
-Ακριβώς. Κάνεις… κατακόρυφη αναστροφή και στέκεσαι και περπατάς… με τα χέρια. Να δεις που ΟΛΑ, θα ξαναβρούν την θέση τους… Ο επόμενος, είπα!
—————————————–

 

…ΗΜΕΡΑ ΤΡΙΤΗ (καληώρα σαν και φέτος)

31 Ιανουαρίου 1984, ημέρα Τρίτη (καληώρα σαν και φέτος), ώρα 07.30 πμ….
.
-Βρε καλώς την. (Ο Τάκης, ήδη στην κουζίνα, να φτιάχνει τον καφέ του). Καλά ξυπνητούρια. Πως έτσι πρωί-πρωί, υπναρού μου? Χαράματα ακόμα για σένα…
-Δεν μπορώ να κοιμηθώ άλλο. Πονάει η κοιλιά μου…
-Να σου κάνω ένα τσάι? Κρύωσες…
-Μήπως, θα… γεννήσω?
-Χα χα χα!… και βέβαια θα γεννήσεις… σε ένα μήνα ακριβώς από σήμερα, πιστεύω. Σταμάτα να με…πιλατεύεις.
-….
-Πονάς πολύ?
-Όχι…
-Να πάρουμε τηλέφωνο τον γιατρό?
-Του τηλεφώνησα ήδη…
-Τί είπε?
-Είπε «έλα να σε δω, ευφάνταστη γκρινιάρα, αλλά αν εσύ, γεννήσεις σήμερα, εγώ θα σκίσω τα… πτυχία μου».
……..
Τελικά, οι γιατροί, είναι εν πολλοίς… ψεύτες. Ιδίως οι… Μαιευτήρες. Δεν έσκισε κανένα πτυχίο, παρ’ όλο που έφτασα στην κλινική του, στις 08.00 και στις 08.10, κρατούσα αγκαλιά το μικρό μου… «μωρό»… Δεν πρόφτασε, ούτε την άσπρη ιατρική μπλούζα του να φορέσει… Με το σακάκι και την… γραβάτα του με ξεγέννησε.
Το μικρό μου το «μωρό»!
… το μικρό μου «μωρό», που σήμερα, κλείνει τα 33 του χρόνια.

 

Καληνύχτα чайка (τσάικα)…

Καθόμασταν σε ένα παγκάκι, στην Νέα Παραλία… Θεσσαλονίκη του 1970… φοιτητές…
Άστεγοι εραστές, καθώς ζούσαμε και οι δυο στα σπίτια των γονιών μας…
Φτώχεια, βάρβαρη…
Έτσι λοιπόν, καθόμασταν στα παγκάκια της Νέας Παραλίας, τρώγοντας σπόρια, καπνίζοντας χύμα τσιγάρα «Κιρέτσιλερ», φιλοσοφώντας, ψιλομαλώνοντας καμιά φορά και χαζεύοντας τους γλάρους…

-Θα σε φωνάζω «γλάρο» (μου είπε κάποτε)… Θα είσαι ο γλάρος μου… Τόσο γαλήνια, τόσο λευκή, τόσο ελεύθερη.
–чайка (τσάικα)… чайка τον λένε στα Ρώσικα τον γλάρο…
–чайка λοιπόν… Θα σε φωνάζω чайка…
—————————–
Το βράδυ της παραμονής του χειρουργείου του (απ’ το οποίο, δεν «ξύπνησε» ποτέ), πήρα τα δυο του χέρια στα χέρια μου και φιλώντας τα:
-Καληνύχτα μωρό μου (του είπα)
-Καληνύχτα чайка (μου είπε)…

 

«ΑΝΝΑ – ΡΟΖΑ»

*

Λίγο πριν από το μεσημεράκι , χτύπησε το τηλέφωνό μου … Μια άγνωστη (μεσήλικη , μάλλον) ανδρική φωνή :

– … Ρόζα ;… (δειλά)

– Πρέπει να έχετε κάνει λάθ…

– Ωπ !… σιγά !… μην το κλείνεις … Άννα ;

– Ναι ;…

– Άννα ! Άννα μου ! … είμαι ο Στέφανος . Ο Στέφανος Χ. … ο  συμμαθητής σου από το Λύκειο … Που καθόμουν δίπλα σου βρε … που γελούσα με το που κουνούσες τα … αυτιά σου και η Φωφώ (η Φυσικός μας) με έβγαζε συνέχεια έξω από την τάξη …

Τον θυμήθηκα … Μικροκαμωμένος , ομορφούλης , έξυπνος , μέτριος μαθητής , με έντονη την αίσθηση του χιούμορ . Από τους … «κολλητούς» της παρέας-συμμορίας μας … Απ’ αυτούς που δυστυχώς , χαθήκαμε μετά την έξοδο μας απ’ το σχολείο . Σπουδές εγώ στην Θεσσαλονίκη , αυτός , Αθήνα . Είχα να τον ιδώ ή να τον ακούσω , από το καλοκαίρι του 1967 …

 

– Βρε , βρε … Βρε τον Στέφανο . Πως και με θυμήθηκες ;

– Ξέρεις … Στις 23 του μήνα έχουμε την συγκέντρωση αποφοίτων όλης της πόλης μας του ’67 … Τα 45 μας χρόνια …

– … 46 …

– Ναι … 46 … Μπερδεύομαι βρε . Είναι τόσα πολλά , Ρόζα μου !

– Άννα … Άννα με λένε …

– Ναι … Άννα βέβαια … Μου έδωσε το τηλέφωνό σου ο Γιώργος Π. Μου είπε ότι σε έχουν ειδοποιήσει , αλλά δεν άντεχα μέχρι τότε … Δεν ξέρω … Σε πεθύμησα πολύ και ήθελα να σου μιλήσω . Έχουμε τόσα χρόνια να ιδωθούμε … Έχουμε να πούμε τόσα πολλά … Θα πιούμε , θα χορέψουμε ροκ-εντ-ρόλ , μάμπο , μπλουζ , φοξ-τροτ … Θυμάσαι που χόρευες με τον Γρηγόρη φοξ-τροτ και κάνατε κρυφά πρόβες τις φιγούρες και μας «κουφαίνατε» στα πάρτυ ; … Ωραία χρόνια . Θα χορέψουμε ,… έτσι δεν είναι ;

– Μπα … δε νομίζω . Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω . Είμαι , ξέρεις , λίγο … ψιλοανάπηρη , αλλά θα προσπαθήσω .

– Α χα χα χα χα χα !!!… τι πλάκα έχεις ! Πάντα με τις πλάκες σου ! Ανάπηρη ! Η Ρόζα … ανάπηρη … και μάλιστα «ψιλο-» …

– ……..

– Έλα … Μ’ ακούς ;

– Σ’ ακούω .

– Όχι … επειδή δεν μιλάς … Γιατί δεν μιλάς ;

– Ρε συ , Στέφανε … Γιατί με λες Ρόζα ; Το είπες πάνω από δυο φορές . Είμαι η Άννα … Με λένε Άννα … Τί έχεις πάθει ;

– Για μένα , θα είσαι πάντα η … Ρόζα … Έτσι σε λέγαμε όταν αναφερόμασταν σε σένα , η Αθηναϊκή φοιτητοπαρέα στα χρόνια της Χούντας … Ξέρεις … ο Θάνος Β , η Έλενα , ο Σταμάτης Τ , ο Μιχάλης , ο Χρήστος Ρ … Ο Θάνος , έφυγε Αμερική , αμέσως μετά το πτυχίο του από το Πολυτεχνείο , ο Σταμάτης πέθανε … πάνε 3 χρόνια τώρα … μπορεί να το άκουσες … σάκχαρο , ή κάτι τέτοιο , και η Έλενα , είπε πως μάλλον δεν θα έρθει γιατί έχει πρόσφατο πένθος … πέθανε ο άντρ…

– Και γιατί Ρόζα ; (τον διέκοψα απότομα , κάπως άκομψα , αλλά με έτρωγε η περιέργεια) 

– Γιατί για μας , ήσουν πάντα η … Ρόζα Λούξεμπουργκ της τάξης … Τότε δεν την ξέραμε . Μετά την μάθαμε … στα ζόρια της Χούντας στην Αθήνα .. Ο Θάνος , ήταν ο … «Τσε» κι εσύ η … «Ρόζα» .

Τί θα πει «Γιατί … Ρόζα»  . Ήσουν πάντα η αδιαφιλονίκητη «αρχηγός» μέσα στην τάξη … ε, ναι … μετά τον «Τσε» βέβαια … Επαναστάτρια , αντικομφορμίστρια , ανυπόταχτη , τολμηρή και αντιδραστική στην καθηγητική αυθαιρεσία και τυραννία , παραβατική και απείθαρχη σε κάθε μ@λ@κί@ του σχολικού Συστήματος της 10ετίας του ’60 … Μια «Ρόζα Λούξεμπουργκ» του σχολιού μας … της τάξης μας , εκείνα τα παλιά .. μαγικά χρόνια …
Σε θυμάμαι με εκείνον τον πύρινο από έδρας λόγο σου , όπου προσπάθησες να μας αποδείξεις πως δεν ήταν σωστό να αντιδράσουμε με αποχή από τα μαθήματα , επειδή έπαψε να είναι σχολική αργία η ημέρα των Ταξιαρχών , γιατί θα φαινόταν πως ο αγώνας μας γινόταν απλά για ένα … κατσάκι απ’ τα μαθήματα και ότι ο αγώνας έπρεπε να επικεντρωθεί αλλού … στην ουσία … Δεν σε ακούσαμε και φάγαμε όλοι αποβολή «…διότι αναιτίως και αδικαιολογήτως δεν παρακολούθησαν τα μαθήματα της 8ης Νοεμβρίου 1966 …»
Και γ@… το , δεν ήταν όλη η τάξη στην αποχή … Ένα σωρό γλυφτρόνια και ρουφιάνοι , έμειναν τάχα να κάνουν μάθημα , για να μην τιμωρηθούν … Ενώ εσύ , παρ’ όλο που δεν συμφωνούσες , ήρθες μαζί μας … Πήγαμε στο βουνό εκδρομή … θυμάσαι βρε … Ρόζα ;… ε, Ρόζα .

 – ………

– Τί γίνεται βρε Άννα ; … μ’ ακούς ; … Πάλι δεν μιλάς … γιατί δεν μιλάς ;

– Συγκινήθηκα καθώς θυμήθηκα όλα αυτά …

===========================================

Καλοί μου φίλοι :

Έχω ένα … πρόβλημα , που θα σας πω αμέσως τώρα , ελπίζοντας και στην βοήθεια , που μπορεί να μου προσφέρει η … γνώμη σας 

Στις 23 Μαρτίου , έχουμε το reunion για την αποφοίτηση μας από το Λύκειο … Η τάξη του ’67 … 46 χρόνια … αλλά τα ξαναείπα αυτά … Άλλο θέλω να πω :
Είμαι 64 ετών (όχι συμπληρωμένα … μην τρελαθούμε κιόλας) . Παραμένω … ωραιοτάτη … αλλά όσο να είναι , ο Πανδαμάτωρ , έκανε τις κουτσουκέλες του (σαν δε ντρέπεται … τέλος πάντων) . Πρέπει , για να κάνω μια εντυπωσιακή εμφάνιση όπως την ονειρεύομαι στο reunion , να … βαφτώ … Μακιγιάζ , βρε … μην γελάτε . Να βαφτώ … δεν λέω . Έχω όλα τα σύνεργα , αλλά … Αλλά έχω να ρίξω εκεί , με όλα όσα θα μου λένε , με όλα όσα θα βλέπω , αλλά και με όσους … δεν θα δω , τόσο κλάμα , που … ό,τι μακιγιάζ κι αν κάνω , θα πάει … άπατο . Μια μουντζούρα και μισή … μακιγιάζ και συγκίνηση . Από την άλλη πάλι … Να πάω άβαφη , δεν λέει … Λέει ;;;…
Αχ Θεέ μου … τί να κάνω ;

.

.

.

 

Η πρώτη φωτογραφία , είναι από εδώ 

Οι άλλες , από το προσωπικό μου αρχείο .

 

ΧΟΥΝΤΑ …

Θεσσαλονίκη , Οκτώβρης του 1970 ….φοιτηταριό…Με άρπαξαν βραδάκι στα καλά καθούμενα έξω από την πόρτα της πολυκατοικίας μας , και με …σύραν ως το Τμήμα Μεταγωγών , ένα τετράγωνο πιο πάνω . Μέσα σε ένα γραφείο (!) έδερναν έναν νεαρό..Πρώτη μου φορά τον έβλεπα . «Τον ξέρεις ;» Μόνο το κεφάλι μου πρόφτασα να κουνήσω αρνητικά …και άρπαξα την πρώτη μου σφαλιάρα . Μετά από ένα τέταρτο και καμιά 10ρια σφαλιάρες , πήραν τον νεαρό αλλού και βάλανε μπρος τις δυο μοτοσυκλέτες έξω από το Τμήμα…..Άκουσα τον νεαρό να ουρλιάζει κάπου στο βάθος .Ούρλιαξα κι εγώ , όχι από συμπαράσταση , αλλά γιατί ένας φαντάρος μου έσπασε με μια απότομη κίνηση τον αντίχειρα του δεξιού μου χεριού . Δεν μας ….άκουσε κανείς….(ο θόρυβος από τις μοτοσυκλέτες βλέπεις) … Λίγο μετά , χωρίς καμιά εξήγηση ή κάτι άλλο … με πέταξαν στο δρόμο …

Ο γιατρός που βρίσκονταν εκεί (γιατί είχαν και γιατρό … παρόντα στις ανακρίσεις) , έφυγε το κατόπι μου προφασιζόμενος κάποια σπουδαία δουλειά και με πρόλαβε στην επόμενη γωνία , όπου είχα σταθεί για να κλάψω και μου είπε :

– Τράβα στο φαρμακείο απέναντι που διανυκτερεύει και ζήτα του φαρμακοποιού , να σου το ανατάξει το δάχτυλο στη θέση του και να σου βάλει και ένα ξυλάκι για νάρθηκα να μην μείνει πολύ στραβό … Είναι φίλος μου … Πες του : «Ο Μιχάλης με στέλνει»  και δεν θα σε διώξει…

Και έτσι έκανα και το δάχτυλο δεν έμεινε πολύ στραβό … Λίγο στραβό είναι μόνο …ίσα – ίσα , για να … μην με πιάνει το μάτι …

Σαν γύρισα άγριο ξημέρωμα στο σπίτι , η μάνα μου , απλά με αγκάλιασε , χωρίς να με ρωτήσει τίποτα , μου έπλυνε το πρόσωπο , με βοήθησε να βγάλω τα ρούχα μου , και … με κοίμισε στην αγκαλιά της …
Όχι πως δεν με νοιάζονταν και δεν με αγαπούσε η μάνα μου … Η μάνα μου , με λάτρευε αλλά , πιστεύω πως (για εκείνη την εποχή) , έκανε ό,τι ήταν σωστό για να μείνουμε ζωντανοί και να έχουμε την ευκαιρία να αντικρύσουμε το «αύριο»… Γιατί όπως είπε κάποτε και κάποιος διαδικτυακός φίλος μου , πάλι από εδώ μέσα … «Τότε όλα τά’ σκιαζε η φοβέρα…»

——————————————————-

Γιατί το έγραψα όλο αυτό ? (που σημειωτέον , έχει γραφτεί και σε παλιότερες αναρτήσεις μου εδώ στο blog) …

… μα , για να σας πω κάτι που «καίει» την γλώσσα μου μέρες τώρα . Να σας πω :

– Αυτό είναι (ήταν) … «χούντα» , αγάπες μου … Αυτό .

 

 

ΓΑΜΩ ΤΟ …

Άκου τώρα …
Κοιτάξτε τί έγραφα , πριν από περίπου 5 (πέντε χρόνια) :
—————————————–
Η λέξη “γαμώ” , εκτός από την κλασσική περι αναπαραγωγής έννοια της , χρησιμοποιείται την σήμερον ημέρα κατά κόρον από :
Αυτούς που πήραν το εκκαθαριστικό της Εφορίας.
Αυτούς που τριγυρνούν μία ώρα μέχρι να βρουν πάρκιγκ .
Αυτούς που αποκλείσθηκε η ομάδα τους με γκολ που δέχτηκε στο 89′ .
Αυτούς που απέτυχαν στις εξετάσεις του ΑΣΕΠ
Αυτούς (ες) που τους χάλασε η βαφή και βγήκαν τα μαλλιά προς το … λαχανί .
Αυτούς που τους πούλησαν Viagra “μαϊμού” και το κατάλαβαν κάπως αργά .
Από τον … Γιωργάκη , όταν τον μάλλωσε η μαμά του (Μαργαρίτα) γιατί … έχασε στις εκλογές .
Από τον Κωστάκη (τον Πρωθυπουργό … you know) , όταν κλαίνε τα δίδυμα (και τα δυο) μέσα στην νύχτα .
Από τον Ζαχόπουλο , όταν οι συμβασιούχοι (ες) του κουνάν μπροστά στην μούρη διάφορα DVD .
Από τον Μαγγίνα όταν οι Πακιστανοί του , έμαθαν την λέξη “ένσημα” .
Από την Φάνη Πάλλη-Πετραλιά , όταν … σαβουρντίχτηκε στο πεζοδρόμιο (πεζοδρόμιο ήταν ; .. πάτωμα ήταν ; .. δεν θυμάμαι πια καλά)
Και …. Από την συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων , όταν γύρω στις 10 με 12 , του μηνός , αντιλαμβάνονται ότι τους τελείωσαν τα λεφτά .
(‘Οποιος θέλει , μπορεί να συμπληρώσει την λίστα)
————————————————————————–

————————————————————————

Θα ήθελα να ξαναγράψω μια λίστα κάποιων που σήμερα χρησιμοποιούν την λέξη και για ποιες αιτίες … μα , δεν μπορώ …
Γιατί ?…
Μα γιατί , η λέξη «γαμώ» , εκτός από την κλασσική περί αναπαραγωγής έννοια της (κλασσική αξία) , χρησιμοποιείται πια από τους πάντες για τα πάντα που τους συμβαίνουν τελευταία .

Έχει κανείς αντίρρηση ?

Θέλει κανείς να μας γράψει … παραδείγματα ?

Θέλει … είμαι σίγουρη 

Εμπρός λοιπόν … Σας ακούω .

 

 

ΚΑΙ ΥΣΤΕΡΑ , ΗΡΘΕ Η ΚΡΙΣΗ ….

Θυμάμαι την εποχή που ήμουν παιδί …Εκείνη την εποχή , την χωρίς TV , την εποχή του ραδιοφώνου με … δελτίο , την εποχή της βεγγέρας και των συνάξεων και της κουβέντας των μεγάλων στην καλή την κάμαρα , περί παντός επιστητού ή μη … Κουτσομπολιό , συζητήσεις περί σεξ , αναμνήσεις από τον πόλεμο και την πείνα της Κατοχής , πολιτικές συζητήσεις … Τότε που κρυφά στήναμε αυτί εμείς οι μικροί , μπας και “πιάσουμε” τίποτα από αυτά τα … μαγικά και σπουδαία , που αφορούσαν μόνο τους μεγάλους … Και “πιάναμε” αόριστα , την .. έξαψη των μεγάλων , με λέξεις ακατανόητες για εμάς τότε … όπως “εκλογές” , “λαοφιλής” , “βία και νοθεία” , “114″ , “πατριωτισμός των Ελλήνων” , “Σύνταγμα” και … “Ανένδοτος” …

Ύστερα , ο “Ανένδοτος” , έγινε … “Αλλαγή” και αρκετά μετά … “λεφτά …υπάρχουν” … Κι ώσπου να γίνουν όλα αυτά , βρεθήκαμε εμείς να είμαστε καθισμένοι στις πολυθρόνες και να είμαστε εμείς οι μεγάλοι , και τα παιδιά να μην νοιάζονται πια παρά μόνο για τους διαγωνισμούς τραγουδιού , χορού , ακροβατικών και μοντελισμού της TV … και μεις χωρίς ελπίδα και προπαντός χωρίς παρέα , και χωρίς … “έξαψη” να δακρύζουμε ΜΟΝΟΙ … κατάμονοι … παρέα μόνο με μια φωσφωρίζουσα οθόνη …

Και ύστερα , ήρθε η … Κρίση …

Και τότε η φωσφωρίζουσα οθόνη της TV , έγινε τρομακτική … τόσο τρομακτική , κάτι σαν την οθόνη του Poltergeist (ταινία τρόμου του 1982) απ’ όπου «έβγαιναν» , όλα τα κακά και απειλητικά στοιχειά του κόσμου και απειλούσαν την εύθραυστη ισορροπία μου . Και δεν ήθελα πια να είμαι μπροστά της , αλλά ήθελα να φύγω … να φύγω μακριά κι αγύριστα …

Λίγο ακόμη πιο … «ύστερα» , ξύπνησα απότομα λουσμένη στον ιδρώτα  …
Τι καλά … να ήταν όνειρο … Να ήταν απλά ένας ακόμη κλιμακτηριακός εφιάλτης …

—————————–
Παραμελαγχόλησα …
Παρενέργειες της … συνταξιοδότησης , ίσως .

 

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΤΟΥ 1966 … ΑΡΧΑΙΑ ΑΒΔΗΡΑ

Έγραψα «Αρχαία Άβδηρα» , γιατί πραγματικά είχαμε κατασκηνώσει 7 άτομα (φίλοι κολλητοί , όλοι) στον … αρχαιολογικό χώρο των Αβδήρων, που εκείνα τα χρόνια , ήταν εντελώς εγκαταλελειμμένος και παρακμιακός …

Όλο το καλοκαίρι … δυό μήνες περίπου … μέσα σε μια μεγάλη παλιά στρατιωτική σκηνή (Κύριος οίδε από που είχε πέσει στα χέρια μας) . Ο ένας πάνω στον άλλο … Πέντε κορίτσια και δυό αγόρια όλοι στην ίδια ηλικία περίπου , από 16 ως 18 , εκτός από τον Νίκο τον … «Κώνωπα» (τον έναν από τους αρσενικούς της παρέας) , που «κόντευε τα 30»  (έτσι ονόμαζε τα 28 του χρόνια) και το έπαιζε ο «Αρχηγός» της παρέας και εδώ που τα λέμε , ήταν κιόλας . Ο … «Κώνωπας» με την κιθάρα του και την γλυκερή φωνή του , που μας γέμιζε με όμορφα τραγούδια και όταν τέλειωνε το ένα (τραγούδι) ώσπου να σκεφτεί ποιό να παίξει μετά , «γρατζουνούσε»  ένα αυτοσχέδιο … ταξίμι που ήταν και το καλύτερό μας , γιατί το τραγουδούσαμε – ουρλιάζαμε όλοι μαζί με κέφι :

«Καπνίζω τσιγαράκι Ματσάγγου,

Ματσάγγου , Ματσάγγου , Ματσαααααάγγου …»

Όμως … δεν θέλω να μιλήσω για τον Κώνωπα (ίσως το κάνω μια άλλη φορά) , αλλά για ένα μόνο κομμάτι της ζωής μας εκεί … Εκεί , στα Αρχαία Άβδηρα …

Τα μεσημέρια στη θάλασσα για κολύμπι και μετά , απλώναμε τα μαγιό για να στεγνώσουν , πάνω στα παντού σπαρμένα … αγγεία  και ηλιοθεραπεία πάνω σε ξαπλωμένους κίονες και άλλες αρχαίες «πέτρες» …

Τα βράδια όταν πίναμε κανένα ούζο … μπερδευόμασταν και νάσου μέσα στα σκοτάδια και ο Λεύκιππος και ο Δημόκριτος και ο Πρωταγόρας … Και αν τα κοπανούσαμε λίγο παραπάνω , μας κουβαλιόταν και ο … Ηρακλής κι ο Άβδηρος ο κολλητός του … για να μην πω πως κάπου κάπου (όταν το παρακάναμε με τα τσίπουρα) , μας αριβάριζε και ο Διόνυσος με θίασο πολυπρόσωπο , τις Μαινάδες και τους Έρωτες και τους Σειληνούς …
Και κάναμε σχέδια μ’ όλους αυτούς τους «κοντοχωριανούς» για το μέλλον μας … για την ζωή μας κι ονειρευόμασταν ότι μια μέρα , θα γινόμασταν κι εμείς κάτι … Κάτι μεγάλο και σπουδαίο και αληθινό …

Κι ύστερα ….

Κι ύστερα , ήρθε η Ζωή και μας «ξύπνησε» … Και τα σάρωσε όλα αυτά και δεν άφησε τίποτα όρθιο , παρά μόνον κάτι αναμνήσεις από ακούσματα και εικόνες …

Ας είναι όμως … Καλό ήταν όσο κράτησε …

Καλή ήταν όσο κράτησε η Νιότη … Η άγρια , πρώτη νιότη …

Καλά περάσαμε …

 

ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗ … αγάπη μου …

Το παρακάτω κείμενο , δεν είναι (φυσικά) δικό μου … Το έγραψε η Έλενα Ακρίτα  στο βιβλίο της “Τα φλου” , που πρωτοδημοσιεύτηκε από τις Εκδόσεις “Κάκτος” το 1990 . … Ωστόσο , το θυμήθηκα , όταν αποκλείστηκε η Εθνική μας , από το EURO του 2008 . Το θυμήθηκα και στην σημερινή επέτειο της Δημοκρατίας – Μεταπολίτευσης .

Το βιβλίο … το είχα ψιλοξεχάσει …

Τον θρίαμβο του EURO του 2004 , τον είχα ψιλοξεχάσει ….

Τον πρώιμο αποκλεισμό της Εθνικής μας από το EURO του 2008 , θα τον ξεχάσω γρήγορα …. Τι λέω ;… σχεδόν τον έχω ξεχάσει …

Την ….Μεταπολίτευση , ποτέ … Είναι που …. με πονάει … Είναι που την αγαπώ … Κατάλαβες ;

Σήμερα , κανένας δεν φώναξε για μας στις κερκίδες . Σήμερα τρυπώσαμε βιαστικοί και κάθιδροι στα αποδυτήρια , με τους ώμους σκυμένους , χωρίς να κοιταζόμαστε μεταξύ μας . Σήμερα τα φλας , δεν ήταν για μας .

Σήμερα , χάσαμε .

Κι όμως μπήκαμε ακμαίοι και φορμαρισμένοι και πανέτοιμοι στον αγωνιστικό χώρο . Πως την πατήσαμε έτσι , πως μας την έπαιξαν έτσι , αυτοί οι βόρειοι , ρόδινοι , ξανθοί αντίπαλοι – αυτοί οι αντίπαλοι που μπήκαν σαν φιλοξενούμενοι κι αγόρασαν το γήπεδο ; Που αρχίσαμε το ματς στην έδρα μας και το τελειώσαμε στη δική τους ;

Πως χάσαμε , πού χαθήκαμε , τί γίναμε εμείς , αυτή η τρομερή ενδεκάδα της Μεταπολίτευσης , των οραμάτων και των συνθημάτων ;

(Νύχτες στο Σύνταγμα κι εμείς παιδιά , με σημαιάκια “Ενωμένη Αριστερά” , χέρι-χέρι οι άλλοι στο μπαλκόνι , γροθιές σφιγμένες , πρόσωπα αναψοκοκκινισμένα , με την υπόσχεση χαραγμένη στο σχήμα του χαμόγελου , από το μεγάφωνο τα αντάρτικα , ένα αεράκι που λικνίζει τα πανό και υποσχέσεις πως όλα πια θ’ αλλάξουν , όλα θα διορθωθούν , ο αγώνας , παιδιά τώρα δικαιώνεται …) .

Πως γίνεται να χάνουμε σήμερα Κυριακή , εμείς οι παίκτες που βγήκαμε απ’ τα τσικό της ομάδας , που την ιδρώσαμε και την πιστέψαμε την φανέλα , από τότε , που δεν διαφημίζαμε χαλιά , γάλατα και ταξιδιωτικά γραφεία στο στήθος μας ;

(Σούρουπο στους δρόμους της Αθήνας , νεσκαφέ στο Μουσείο , πρωινά στο αμφιθέατρο , χαράματα στην Ομόνοια . Ο βασιλιάς χαμένος από χέρι , στα πεζοδρόμια , πατημένες προκυρήξεις , συζητήσεις χωρίς αρχή και τέλος , τσιτάτα , αφίσες με τον Τσε στα δώματα των πολυκατοικιών ….)

Κι όμως , είχαμε πει , πως θα νικήσουμε . Πως δεν φοβόμαστε κανέναν εμείς . Πως με την μπάλλα αγκαλιά , θα χυμήξουμε στην εστία του αντιπάλου και με μια υπέροχη κεφαλιά , θα σηκώσουμε το γήπεδο στο πόδι . Πως χάσαμε το ματς χωρίς καν να το καταλάβουμε ;

(Μεσημέρι στο αεροδρόμιο κι ένας ένας γυρίζανε οι “μεγάλοι” . Ο Καραμανλής , ο Ανδρέας , ο Μίκης . Άστραφτε η Συγγρού μες στο σκοτάδι , ένας λαός , χύμα στους δρόμους , χοροί έξω απ’ του Φιξ , σώπα όπου νά’ναι θα σημάνουν οι καμπάνες , κι οι ηγέτες χαμογελαστοί , να κουνάνε το χέρι , έννοια σας τώρα επιστρέψαμε , ο αγώνας τώρα δικαιώνεται….)

Γιατί χάσαμε τότε , σήμερα Κυριακή ; Γιατί ο … Αγώνας , δεν δικαιώθηκε ; Και τελικά , μιλούσαμε όλοι για τον ίδιο αγώνα ;

(Τώρα οι παλιοί φίλοι χάθηκαν . Οι μέρες οι παλιές έγιναν επετειακά στην τηλεόραση . Τα συνθήματα , τρύπωσαν σε κουτιά με συσκευασία δώρου . Τα πανό λειώσανε , οι αφίσες αντικαταστάθηκαν με πίνακες του Φασιανού , το Μουσείο άλλαξε , το νεσκαφέ μας πειράζει στα νεύρα , οι καταλήψεις , μας τη σπάνε , οι απεργίες , μας ενοχλούν .

Τώρα , γίναμε άλλοι . Είμαστε άλλοι . Άλλος , κι όχι εμείς , έζησε το παρελθόν μας . Άλλος , κι όχι εμείς , ξεχύθηκε -τότε- στους δρόμους ….)

Αυτή , την αντίπαλη ομάδα , εγώ δεν την ξέρω . Δεν ξέρω το ποδόσφαιρο που παίζουν , ούτε τους κανόνες , που εφαρμόζουν . Ξέρω μόνον , πως αυτοί , είναι οι Θεοί του 1988 (2004), κι αυτούς φωνάζει ο κόσμος στις κερκίδες .

Εμείς , μια κουρασμένη ενδεκάδα , προσπαθούμε όπως – όπως να υπερασπίσουμε την εστία μας , υποχωρούμε κακήν κακώς , ενώ εκείνοι προχωρούν , επελαύνουν , επιτίθενται , σουτάρουν και ….

Γκοοοολ !!!

(Που πήγανε τα χρόνια και τα πρόσωπα , που πήγανε οι μνήμες και πώς σήμερα , ύστερα από τόσο καιρό – πώς τα … θυμάμαι όλα ξανά ; )

Κι εγώ , γιατί έμεινα ακίνητη στον πάγκο , όταν χάναμε ;

Υ.Γ. Πολλοί , είπαν αργότερα , πως το ματς ήταν σικέ . Πως όλα , ήταν αγορασμένα , πουλημένα και βρώμικα .

Δεν αποδείχτηκε ποτέ ! …

 

 

 

ΤΟ roast beef … ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΠΕΙΝΑΣ

 

* 

Τους … κρυφάκουγα για ώρα πολλή . Δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί τόση πρεμούρα με την … κρεατοφαγία … Όταν είσαι νέος … πολύ νέος , δεν μπορείς να καταλάβεις την ενασχόληση των μεγάλων … των γονιών σου με το γιατί και τι πρέπει να τρώνε τα παιδιά τους .

– Πάνε 6 μήνες πια , που δεν έχουμε βάλει κρέας στο τραπέζι … Δεν με νοιάζει εμένα τόσο , αλλά το παιδί πρέπει να τρώει και κρέας που και που …

– Είναι τόσο αδύνατη … Ναι πρέπει … Διαβάζει κιόλας …

– Φοβάμαι τόσο για πάρτη της … Μην μας πάθει και καμιά … αδενοπάθεια  …

……………………….

Αχ , μ’ αυτήν την «αδενοπάθεια» της μάνας μου … Πάντα μου ερχόταν να χαχανίσω όταν το άκουγα , όπως και τώρα , αλλά κρατήθηκα και δεν το έκανα , γιατί θα προδινόμουν που κραφάκουγα , κι η μάνα μου πάντα θύμωνε με κάτι τέτοιο … Ωστόσο αναλογίστηκα , πως … ναι όντως , ήταν μεγάλος ο χρόνος των 6 μηνών που είχε να «μπει» κρέας στο τραπέζι μας …

Πάντα στην «χορεία» των … φτωχών ήμασταν καταταγμένοι (άλλωστε ο περισσότερος κόσμος έτσι ήταν τα χρόνια εκείνα , 10ετία του 50 και 60) , αλλά όσο ζούσαμε στην μικρή επαρχιακή μας πόλη που είχα γεννηθεί , τα ψιλοκατάφερναν (οι γονείς μου) , να μην το πολυκαταλαβαίνω . Κι αυτό , γιατί αφ’ ενος είχαν μόνο ένα παιδικό στόμα να θρέψουν (ήμουν το μοναχοπαίδι τους) , αφ’ ετέρου στην μικρή μας επαρχία , η νοσοκόμα μάνα μου , όλο και εύρισκε κάποια δουλειά και συμπλήρωνε το οικογενειακό εισόδημα , ο δε πατέρας μου που ήταν ράφτης , είχε το δικό του μαγαζί και την πενιχρή του πελατεία … Πενιχρή , αλλά όλο και κάτι γινόταν … Το Φθινόπωρο του 1967 , κατέβηκα στην Θεσσαλονίκη για να σπουδάσω και όταν τελείωνα το δεύτερο έτος , μη μπορώντας να με συντηρούν οικονομικά , και επειδή δεν είχαν τίποτα δικό τους στην πόλη που ζούσαν (ούτε καν δικό τους σπίτι) , αποφάσισαν να έρθουν κι αυτοί στην Θεσσαλονίκη , όπου φαντάστηκαν πως με ένα ενοίκιο και μία … «κατσαρόλα» , θα τα έβγαζαν πέρα … Όμως έπεσαν έξω , γιατί ο μπαμπάς , δεν μπορούσε πια να φέρει ούτε ένα μεροκάματο στο σπίτι , χωρίς ραφείο δικό του και μάλιστα σε μια εποχή (τέλος 10ετίας του ’60) όπου είχε ξεκινήσει με ορμή και το βιομηχανοποιημένο ρούχο , η δε μαμά μου άγνωστη μεταξύ αγνώστων, έψαχνε απεγνωσμένα για δουλειά από πόρτα σε πόρτα … «καλημέρα σας , μήπως χρειάζεστε κάποιον να σας κάνει … ενέσεις , κλύσματα , σφουγγάρισμα , μαγείρεμα κλπ…» , αλλά χωρίς να βρίσκει παρά μόνον κάτι ψίχουλα … Κατάντησε να ζούμε από το … δικό μου «φοιτητικό δάνειο» της Χούντας , γιατί από πίσω τους η μόνη «περιουσία» που τους βρίσκονταν , ήταν οι … αναμνήσεις , της αριστοκρατικής καταγωγής της μαμάς και της ευμάρειας λόγω του εμπορίου σιτηρών της οικογένειας του μπαμπά .

Έτσι , μπήκαμε οικογενειακά στα χρόνια της … μεγάλης πείνας …

………………………………

– Αδενοπάθεια ε ;… Λοιπόν , δεν θα σου το έλεγα , αλλά μ’ αυτή την … αδενοπάθεια , με τρόμαξες … Να … τις προάλλες , συζητούσα γι αυτό το πρόβλημα μας με τον Πέτρο (φίλος τους παλιός , που είχε μετακομίσει κι αυτός οικογενειακά στην Θεσσαλονίκη , αλλά πριν από τρία ή τέσσερα χρόνια) και μου είπε πως τον πρώτο καιρό που είχαν έρθει , αντιμετώπισαν κι αυτοί τα ίδια και μου είπε το … κόλπο για να βάζουν κρέας στο Κυριακάτικό τους τραπέζι ….

– Μπα ;… για λέγε (η μάνα μου)

– Πήγαινε που λες ο Πέτρος κάθε Σάββατο στα σφαγεία και ζητούσε να του δώσουν μια … γλώσσα βοδινή (τα χρόνια εκείνα η βοδινή γλώσσα θεωρείτο … ευτελής τροφή και σχεδόν την … χάριζαν στα πατσατζίδικα , ή ακόμα και την … πετούσαν στα παρεπιδημούντα των σφαγείων … αδέσποτα) . Αυτή λοιπόν την γλώσσα , την έφτιαχνε η γυναίκα του … roast beef , κοκκινιστό με τα σκορδάκια του και τα πιπέρια του και σχεδόν ξεγελιόντουσαν πως τάχα μου τρώνε original roast beef … Εντάξει … γλώσσα ήταν , αλλά δε βαριέσαι … Την έβγαλαν καθαρή τα χρόνια της … μεγάλης πείνας και τώρα που στρώσανε γι αυτούς λίγο τα πράγματα , βάζουν και κανα κρεατικό πια της προκοπής στο κυριακάτ….

– Μα , … γλώσσα βρε Κώστα ;…

– Διάβασα κάπου , πως οποιοδήποτε είδος κρέας κι αν φας , την ίδια ωφέλεια έχει ο οργανισμός σου … Είτε για bonfile πρόκειται , είτε για … πατσά …

– …………

– Να πάω κι εγώ το Σάββατο ; 

– …………

————————————-

Παρ’ όλο που δεν πήρε απάντηση από την μάνα μου , προφανώς πήγε , γιατί το βραδάκι του επόμενου Σαββάτου , μου ανακοίνωσε περιχαρής :

– Αύριο έχουμε … roast beef … Από εκείνα τα πετυχημένα της μαμάς , με χοντρά τρυπητά μακαρόνια … Δεν πιστεύω να μη φας ;…

– Θα φάω … Θα προσπαθήσω (του υποσχέθηκα χαμογελώντας … Δεν ήθελα να του το χαλάσω … άλλωστε με έτρωγε και η περιέργεια για το … roast beef-μαϊμού … ) .

Το βράδυ του Σαββάτου , κοιμηθήκαμε και οι τρεις έναν ανήσυχο ύπνο , χαμένος ο καθένας στις σκέψεις του …

………………………………

Οι Κυριακές εκείνα τα χρόνια , είχαν άλλο χρώμα . Εορταστικό , αισιόδοξο … Είχαν κάτι το επίσημο . Ήρθαν κι οι μυρωδιές του κοκκινιστού από την κουζίνα και θα μπορούσε να γίνει μια πραγματικά όμορφη Κυριακή , αν δεν υπήρχε εκείνη η διάχυτη αμηχανία … 

Φορώντας τα καλά μας  (ο μπαμπάς κι εγώ) καθήσαμε στο τραπέζι . Πάντα τα καλά μας φορούσαμε την Κυριακή … Σαν ένα είδος τιμής απέναντι στην ημέρα . Λευκό τραπεζομάντηλο από την προίκα της μαμάς και τα «καλά» μας πιατικά . Ο μπαμπάς άναψε τσιγάρο … Δεν μπορούσε να κρύψει την νευρικότητα του … Γενικά ο μπαμπάς , δεν μπορούσε να κρύψει τίποτα , ούτε και να κρυφτεί από κανέναν . Όταν η μαμά μπήκε μέσα κρατώντας την οβάλ λευκή πορσελάνινη (φαγιάνς ήταν , αλλά της μαμάς της άρεσε να την λέει «πορσελάνινη» )πιατέλα με το   roast beef που μοσχοβολούσε , θέλησε να … χειροκροτήσει , αλλά το μόνο που κατάφερε , ήταν να ρίξει την στάχτη πάνω στο καλό τραπεζομάντηλο και να τον αγριοκοιτάξει η συμβία του ….

Κάθησε και η μαμά ….

Σιωπή …

Τα βλέμματα καρφωμένα πάνω στο ομολογουμένως ευπαρουσίαστο «κοκκινιστό» …

Κανένας , δεν έκανε καμία κίνηση .

Σιωπή … Ακινησία …

Ο Χρόνος έγινε … κολλώδης … δυσκίνητος …

Σε κάποια φάση , τα βλέμματα μας , άφησαν το … κίβδηλο   roast beef , και διασταυρώθηκαν μεταξύ τους . Σαν να δόθηκε τότε ένα μυστικό σύνθημα , η μαμά σηκώθηκε αμίλητη αλλά αποφασισμένη , πήρε την πιατέλα με το φαγητό , κινήθηκε με σταθερό βήμα προς την κουζίνα και το … άδειασε στον σκουπιδοτενεκέ …

Ήταν μια κίνηση , που γέμισε όλους μας με … ανακούφιση .

Ασχοληθήκαμε με όλα τα συνηθισμένα μιας χειμωνιάτικης Κυριακής και ποτέ , μα ποτέ … δεν ξαναμιλήσαμε γι αυτό .

*

 

*

Αυτή την ιστορία , την ξαναθυμήθηκα  τις τελευταίες ημέρες , βλέποντας και ακούγοντας συνέχεια γύρω μου για … καταστάσεις πείνας .

Επειδή η υγεία μου βελτιώθηκε κάπως , και μπορώ κάποια ώρα να κάθομαι στον υπολογιστή , είπα να σας την γράψω .

Ξημερώνει Κυριακή …

Καλή σας όρεξη .