Ο ΦΙΛΟΣ ΜΟΥ, Ο ΓΙΑΝΝΗΣ…

Αποφάσισα να σας «μιλήσω» για τον φίλο μου τον Γιάννη. Τον εφηβικό μου φίλο. Τον φίλο, που δεν δίστασε να προβεί σε παράνομη πράξη, μόνο και μόνο γιατί του το ζήτησα, νομίζοντας πως ήταν για το καλό μου, αν και με προειδοποίησε πως δεν θα μου βγει σε καλό και προσπάθησε (μάταια) να με μεταπείσει…
Τον γνώρισα στην Β’ Λυκείου. Συμμαθητές. Αυτός στο Κλασσικό Τμήμα (έγινε Φιλόλογος τελικά), εγώ στο Πρακτικό. Αν και μας χώριζαν 5 χρόνια (ήταν μεγαλύτερος, αλλά είχε διακόψει για οικογενειακούς λόγους το σχολείο και είχε επανέλθει εκείνη την χρονιά για να πάρει το Απολυτήριο του Λυκείου και να σπουδάσει), αν και μας χώριζαν λοιπόν 5 χρόνια, από την πρώτη στιγμή, νιώσαμε την»χημεία» που θα μας ένωνε για όλη μας τη ζωή. Έγινε ο «κολλητός» μου, ο μεγάλος μου αδελφός, που δεν είχα, ο συμβουλάτορας μου, ο υπερασπιστής και προστάτης μου, ο συνοδός μου, ο «εξομολόγος» μου, ο άνθρωπος μου γενικά… Όταν κοντά στο τέλος του Λυκείου, βιώνοντας (εγώ) μια βαριά Ψυχοσυναισθηματική κρίση, κλειδώθηκα στο δωμάτιο μου και δεν ήθελα να επικοινωνώ με κανέναν, ήρθε στο σπίτι μας (πήρε τα «χαμπέρια» από την μάνα μου) σαν μαινόμενος ταύρος, έπεσε με όλο το βάρος του, πάνω στην κλειδωμένη ξύλινη πόρτα του δωματίου μου, όρμηξε μέσα και βουτώντας με από τον λαιμό, με κόλλησε στον τοίχο και μου σφύριξε κολλώντας τη μούρη του στη μούρη μου:
-Άκου να σου πω βλαμμένο («βλαμμένο» με φώναζε πάντα… έτσι χαϊδευτικά και αυστηρά μαζί), επιτέλους μεγάλωσε, ωρίμασε και πάρε επιτέλους τη ζωή στα χέρια σου και δες τί θα κάνεις παρακάτω…
-Τί να κάνω?… κλαψούρισα.
-Πρώτα-πρώτα, να βγεις από δω μέσα που θα… πεθάνεις την μάνα σου ηλίθιο. Να παρατήσεις τους έρωτες, τις κλάψες και τις μ@λ@κίες και να δώσεις εξετάσεις να πας Πανεπιστήμιο, να σπουδάσεις. Όπου και να δώσεις θα πετύχεις. Να πας να γίνεις γιατρός, που αστειευόσουν κάποτε, ηλίθιο ε ηλίθιο…
-Δεν διδαχθήκαμε Βιολογία… δεν ξέρω από που να διαβάσω… ξανακλαψούρισα…
-Θα σου βρω εγώ βιβλία… Και πράγματι, αυτό έκανε…
Έγινα γιατρός και το χρωστάω στον Γιάννη… (και στην μάνα μου βέβαια, που ξενοδούλευε ως τα 72 της για να μπορώ να σπουδάζω).

Η παρέα μας, συνεχίστηκε και στο Πανεπιστήμιο στην Θεσσαλονίκη. Αυτός στην Φιλοσοφική κι εγώ στην Ιατρική. Όχι βέβαια με τους ίδιους ρυθμούς, αλλά συνεχίστηκε. Τότε ήταν που δέχθηκε να κάνει κάτι πέρα από την Ηθική του, μόνο και μόνο για το χατίρι μου. 
-Δεν θα σου βγει σε καλό αυτό Άννα (μου είπε). Θα το μετανιώσεις μια μέρα, αλλά θα το κάνω μόνο και μόνο γιατί μου το ζητάει ένας άντρας…
-Καλά βρε Γιάννη… Για άντρα με έχεις? παραπονέθηκα.
-Ναι… για άντρα…
-Και… πού είναι τα… @ρ… μου? αποτόλμησα την εξυπνάδα.
Τότε ήταν που έβαλε τον δείκτη του δεξιού του χεριού πάνω στον αριστερό μου κρόταφό και χωρίς να πάρει το βλέμμα από τα μάτια μου, μουρμούρισε:
-Εδώ μέσα…

Όταν του γνώρισα τον Τάκη, άφησε κάποιον καιρό χωρίς να μου πει την γνώμη του και μετά από κάποιους μήνες κοινής παρέας, μου το… ξεφούρνισε:
-Έχεις ψωνίσει… πανάκριβο «Γαλλικό μπον-φιλέ» βλαμμένο. Επιτέλους, άρχισες να χρησιμοποιείς το πολύτιμο μυαλό σου…
-Την πολύτιμη καρδιά μου αντέτεινα.
-Το… μυαλό σου, επέμεινε… Κοίτα μην κάνεις καμιά μ@λ@κί@ και τον χάσεις τον Πελοποννήσιο. Μπορεί να μην είναι… Πόντιος (ο Γιάννης ήταν Πόντιος), αλλά ξέρε το… Έχεις ψωνίσει Γαλλικό φιλέτο…

Βλεπόμασταν και συντροφεύαμε όλο και πιο σπάνια. Πήραμε τα πτυχία μας, παντρευτήκαμε, κάναμε οικογένειες, δουλειές, νοικοκυριά, παιδιά, καριέρες… εκείνος στην Ξάνθη, εγώ στην Θεσσαλονίκη και μετά στην Κομοτηνή. Πάντα όμως, όταν βρισκόμασταν, η ίδια αγάπη υπήρχε ανάμεσα μας… Εκείνη η εφηβική γλυκιά αγάπη και δέσιμο, φίλου προς φίλο.
Όταν πέθανε ο Τάκης, δεν τον ειδοποίησα ούτε ζήτησα από κάποιον να τον ειδοποιήσει. Είχα σκοπό, να περάσει η πρώτη φρίκη του πένθους και να πάω στην Ξάνθη να τον βρω και να του πω, πως μας «άφησε» ο «Πελοποννήσιος»…
Δεν πρόλαβα… Δυο μήνες μετά, τον βρήκαν νεκρό οι δικοί του, καθισμένο στην πολυθρόνα του…. 
Ξαναβούτηξα σε ένα μαύρο πένθος…
_____________________________
Ο φίλος μου ο Γιάννης, είναι ο άνθρωπος, που βάζει υπογραφή και σφραγίδα στο… «ΝΑΙ!!! Υπάρχει αγνή και ειλικρινής φιλία, ανάμεσα σε ένα κορίτσι και ένα αγόρι. Ανάμεσα σε μια γυναίκα και έναν άντρα»…
Ο φίλος μου ο Γιάννης και ο φίλος μου ο… Ιντιάνα…
Αλλά γι αυτόν τον τελευταίο, θα σας μιλήσω, μιαν άλλη φορά.
.

 

Ο ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΣ ΠΟΝΟΣ ΚΙ ΕΓΩ…

Ένας Αναισθησιολόγος, κυριολεκτεί όταν λέει, «ασχολούμαι με τον ανθρώπινο πόνο»…
Και όπως έγραψα σε κάποιον φίλο παλιότερα, που μου είπε «αν κάποτε αρρωστήσω, θα ήθελα να με θεραπεύσει κάποια/ος σαν εσένα»:
-Σου εύχομαι να… μην αρρωστήσεις ποτέ. Αλλά κούφια η ώρα έτσι και αρρωστήσεις, δυστυχώς δεν μπορώ με άμεσο τρόπο να σε θεραπεύσω κι αυτό γιατί δεν ασκώ μια κλινική ειδικότητα…
Ωστόσο μπορώ να σταθώ πλάϊ σου, όσο κάποιοι άλλοι θα επιχειρούν να σε θεραπεύσουν για να σε φροντίζω, να σε νοιάζομαι, να σε κάνω να μην πονάς, να σε… ταξιδεύω σε χαρούμενα “τριπάκια” και να σου χρωματίζω τα όνειρά σου…
Κι αυτό, γιατί…
… γιατί κάποιοι πρέπει να επαγρυπνούν, όταν κάποιοι άλλοι κοιμούνται.

 

Ο ΣΤΕΛΙΟΣ & Η… ΠΡΟΩΡΗ

Αρχές της 10ετίας του ’70. Φοιτηταριό. Θεσσαλονίκη.
Μια μέρα, με παίρνει παράμερα ο (νυν) κουνιάδος μου και…
-Ρε συ Άννα… ο Στέλιος (ο κολλητός του-φοιτητής του Πολυτεχνείου) έχει ένα πρόβλημα και μου είπε να σε ρωτήσω σαν γιατρός που (σχεδόν) είσαι, αν ξέρεις κανένα… κόλπο, να τον βοηθήσεις. Ταλανίζεται από… πρόωρη εκσπερμάτιση και… καταλαβαίνεις…
-Και γιατί ρωτάτε εμένα και δεν ρωτάτε τον αδελφό σου, που είναι επίσης φοιτητής Ιατρικής και τέλος πάντων είναι και άντρας και έρχεται πιο φυσικό…?
-Ε, να… τον ντρέπεται τον Τάκη…
-Καλά… ντρέπεται τον Τάκη και δεν ντρέπεται εμένα?… Μη χειρότερα… Τέλος πάντων… Πες του να βάζει λίγο πριν… Xylocaine jel…
———-
Κανένα μήνα αργότερα, μου τηλεφωνεί ο Πάνος (ο κουνιάδος μου):
-Μην πολυκυκλοφορείς έξω… Σε ψάχνει σε όλη την Θεσσαλονίκη ο Στέλιος, για να σε… πνίξει.
-Γιατί???
-Γιατί με την ξυλοκαϊνη, όχι μόνο δεν σταμάτησε η πρόωρη εκσπερμάτιση αλλά δεν κατάλαβε και τίποτα και του κόστισε και ένα… τριχίλιαρο (δραχμές) η διακοπή της… κύησης, που προήλθε από το… «δεν κατάλαβε και τίποτα» .

 

… ΔΕΝ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙΣ ΠΟΤΕ ΣΤΕΡΗΜΕΝΗ ΑΠΟ ΑΓΑΠΗ…

Ένα πολύ όμορφο σχόλιο αγάπης, που δέχθηκα αυτές τις τελευταίες ημέρες, από διαδικτυακό φίλο, με έκανε να θυμηθώ κάποια συζήτηση με τον Τάκη, παλιά… αρκετά παλιά, περίπου 10 χρόνια πριν…
-Σε… ζηλεύω, (μου είχε πει). Κάνεις τους ανθρώπους να σ’ αγαπούν…
Το αρνήθηκα και σθεναρά μάλιστα:
-Τί είναι αυτά που λες? Εσένα αγαπάνε οι άνθρωποι. Εμένα… ίσως γιατί είμαι μαζί σου. Είμαι νευρική, απότομη καμιά φορά, σκληρή με τις αλήθειες μου…
-Εμένα μ’ αγαπάνε, γιατί τους προσφέρω κάτι… υλικό. Εσένα, γιατί αγαπούν αυτά που γράφεις… Είναι ζόρικο αυτό κι εσύ το καταφέρνεις μια χαρά. Είναι κάτι σαν… Μαγεία. Α ρε μπαγάσα, δεν θα μείνεις ποτέ στερημένη από… Αγάπη…
… και να ξέρεις, πως κι εμένα μου αρέσουν αυτά που γράφεις, ιδίως αυτά τα… αυτοσαρκαστικά σου και κάποια άλλα, που με κάνουν και δακρύζω…
_____________________
Σ’ ευχαριστώ φίλε μου γι αυτό το «σ’ αγαπάω», όχι μόνο γιατί είναι ωραίο να σ’ αγαπούν και να σου το λένε, αλλά και γιατί με έκανες να θυμηθώ αυτήν την «ομορφιά».
———————————————————–

 

… γεμάτο λάσπες…

Όταν πέθανε ο Τάκης, πολλοί φίλοι μου, καλοπροαίρετα προσπαθούσαν να με παρηγορήσουν με το «Είναι εκεί πάνω στον ουρανό και χαμογελάει που σε βλέπει» κι εγώ ήθελα να ουρλιάξω πως «είναι εκεί κάτω στην γη και το πρόσωπό του είναι γεμάτο λάσπες»… Έβρεχε εκείνη την ημέρα…
Και σήμερα βρέχει… Από το πρωί… Ασταμάτητα…
Και κάνει και κρύο.

 

ΤΟ ΤΡΙΤΟ… ΣΕΡΒΙΤΣΙΟ

——-

Ο μικρός μου, έλειπε 8 ημέρες σε ταξίδι. Επέστρεψε απόψε.
Μαγείρεψα από το μεσημέρι το αγαπημένο του φαγητό. Κρασάτο χταπόδι με ρύζι στην πήλινη γάστρα.
Μετά τα καλωσορίσματα, έστρωσα να φάμε και… έβαλα τρία σερβίτσια στο τραπέζι…
-Τί τρέχει? Γιατί τρίτο σερβίτσιο στο τραπέζι?… περιμένουμε κάποιον?
-Μπα… όχι…
-Τότε, προς τί το τρίτο?
-Για κάποιον… όποιον… λατρεύει το κρασάτο χταπόδι, αλλά δεν μπορεί να το φάει…
-Για τον… μπαμπά?
-Όχι, όχι… ούτε κατά διάνοια τέτοια θλιβερά…
-Για ποιον?…
-Ε, μα… πάντα σ’ αυτόν τον κόσμο, θα υπάρχει κάποιος, που του αρέσει κάτι, αλλά δεν μπορεί να το απολαύσει για ποικίλους λόγους…
-Μαμά!… με τρομάζεις
-Γιατί πουλάκι μου?
-Γιατί μιλάς ώρες-ώρες σαν να έχεις… σαλτάρει. Άντε, και είχαμε κάμποσους με Alzheimer, στο σόι…
… είπε και… με φίλησε στην άκρη της μύτης…
Αυτό, είχε να το κάνει από… μωρό  

 

 

Η ΠΛΑΤΕΙΑ ΣΤΟ ΟΝΕΙΡΟ…

 

«… Θα σου πω κάτι που το σκέφτομαι καιρό. Άργησα πολύ να ανακαλύψω τη γωνιά σου, όμως τρελαίνομαι για τις ιστορίες σου, αυτά τα μικρά διαμάντια που κρύβονται στα σκουπίδια του καθενός και λίγοι μπαίνουν στον κόπο να τα αναζητήσουν έτσι πολυάσχολοι που είμαστε όλοι. Όμως στα σκουπίδια και μόνο εκεί βρίσκονται όλοι οι θησαυροί, κάποιος συγγραφέας το έλεγε κι όλας για τους τρελούς που βγαίνουν τη νύχτα και παρατηρούν όσα οι υπόλοιποι προσπερνούν. Που και που το κάνω κι εγώ, κάθομαι για ώρα σε μια πλατεία και παρατηρώ γύρω μου και τις πιο πολλές φορές τα συναισθήματα είναι τόσο δυνατά που δεν περιγράφονται με λέξεις…»
————–
Αυτά μου έγραφε στο Διαδίκτυο παλιά… πριν 5 χρόνια (την Άνοιξη του 2011 συγκεκριμένα) ένας πολύ καλός μου «φίλος» (θα τον λέμε… S.)…
Άργησα πολύ να του απαντήσω… ή μάλλον, είχα αποφασίσει να μην απαντήσω, γιατί απλά… δεν ήξερα τί να πω σε κάτι τόσο επαινετικό (αγαπώ και πολλές φορές και τον… επιδιώκω τον έπαινο, πάντα όμως όταν συμβαίνει, μου προκαλεί ένα αίσθημα έντονης αμηχανίας).
Ώσπου ένα πρωινό, άρπαξα το πληκτρολόγιο και…
…..
«Λοιπόν φίλε S. αυτό το σχόλιο το έγραψες κάπου στα τέλη του Απρίλη, εγώ όμως μόλις χθες βράδυ το «είδα» με άλλα «μάτια»… μετά από πολύ (αρκετό) χρόνο δηλαδή, μέσα στον οποίο χρόνο, κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι και οι πλατείες γέμισαν από άλλα ενδιαφέροντα και ανθρώπους…
Διάβασα και ξαναδιάβασα τόσες φορές αυτό το σχόλιο, που στο τέλος φοβήθηκα να μην μου γίνει… εμμονή και παραδόθηκα σε έναν ανήσυχο ύπνο (όχι δεν φταίει το σχόλιο σου γι αυτό… πάντα ανήσυχος είναι ο ύπνος μου τελευταία).
Κατά την διάρκεια αυτού του ύπνου, είδα ένα παράξενο όνειρο:
Βρισκόμουν λέει, στην Πλατεία Συντάγματος… μόνη… Παντελώς έρημη η πλατεία και ένιωσα μια απέραντη μοναξιά και ένα είδος φόβου… Κοίταζα γύρω γύρω, μπας και δω κάποιον άνθρωπο, αλλά παντού ερημιά και η ανησυχία μου μεγάλωνε… μέχρι που… είδα τον S. να κάθεται ολομόναχος μέσα στην έρημη πλατεία και παρατηρούσε γύρω του με ενδιαφέρον, κάτι που εγώ δεν μπορούσα (μάλλον) να δω… Τον ρώτησα, τί βλέπει με τόσο ενδιαφέρον μέσα στην ερημιά και μου απάντησε “Τα συναισθήματα της Πλατείας”…

Λένε πως ονειρεύεσαι στον ύπνο σου, ό,τι δεν αποτολμάς να ονειρευτείς στην ενσυνείδητη ζωή σου…»

 

 

ΔΙΑ ΒΙΟΥ… ΕΡΩΣ

Το αφιέρωμα μου, την σημερινή ημέρα της γιορτής των ερωτευμένων, είναι αυτό:

Κάποτε, πριν μερικά χρόνια, (8 περίπου) μια πολύ-πολύ καλή διαδικτυακή φίλη, άγνωστη μου μέχρι εκείνη την στιγμή, μου είπε (έγραψε-πληκτρολόγησε, τέλος πάντων):
-Τον άνθρωπο, που με κάνει και γελώ, τον ερωτεύομαι δια βίου.

Μου άρεσε υπερβολικά, τόσο… που το έκανα μότο μου, σύνθημα ζωής, «παντιέρα» μου…
Μ’ αυτό λοιπόν το υπέροχο «Τον άνθρωπο, που με κάνει και γελώ, τον ερωτεύομαι δια βίου», κλείνω την σημερινή εορταστική ημέρα…
Και… πού είστε… για να εξηγούμαστε. Όταν λέω «τον ερωτεύομαι», εννοώ, με την… ευρεία έννοια…
Άντε, γιατί μερικοί από εσάς… τί λέω?… πολλοί από εσάς, είστε έτοιμοι, να μου στείλετε… ανέκδοτα.

 

Όταν ήμουν …. βιβλιοθηκάριος …

«Όταν μεγαλώσεις , να γίνεις … παραμύθι» , μου είπε κάποτε ο Γιώργος Κατσαμάκης …
«Όταν μεγαλώσεις , να γίνεις … καλλιτέχνης» , μου είπε κάποτε ο Μάνος Χατζιδάκις …

…………………
Ούτε παραμύθι έγινα , ούτε καλλιτέχνης . Γιατρός έγινα κι εκείνο , μετά από έναν πολύ πρόχειρο και βιαστικό σχεδιασμό , μόνο και μόνο για να … πικάρω κάποιον …

Ωστόσο , η Ιατρική , δεν ήταν το μόνο επάγγελμα που άσκησα στην ζωή μου …

Κάποτε παλιά … πολύ παλιά , υπήρξα και … βιβλιοθηκάριος .

Η ιστορία που ακολουθεί , έχει αναρτηθεί πριν χρόνια σ’ αυτό το ιστολόγιο , αλλά αυτή τη φορά , την αναρτώ και πάλι , αφιερώνοντας την στον διαδικτυακό μου φίλο Γιώργο Κατσαμάκη , σαν δώρο για τα γενέθλιά του που γιορτάζει σήμερα και που δεν ξέρω ακριβώς τα πόσα κλείνει , αλλά υποθέτω ένα νούμερο … κάτω από τα 40 και γίνομαι έξαλλη , που υπάρχουν άνθρωποι (κανονικοί ενήλικες άνθρωποι , με ταυτότητα , διαβατήριο και δίπλωμα οδήγησης) που γιορτάζουν τέτοιου είδους γενέθλια με νούμερα κάτω από τα 40 , κάτι δηλαδή που για μένα χάνεται στον κουρνιαχτό κάποιων … 10ετιών πίσω …
Τέλος πάντων , δεν θα πλατιάσω γιατί το ένα Lexotanil , θα γίνει τρία – τέσσερα μέχρι το βράδυ , αν συνεχίσω να το σκέφτομαι …

.

 

 

 ==============================================

Σαν ήμουνα παιδί , στην πόλη που γεννήθηκα και μεγάλωνα , υπήρχε μια πανέμορφη και ανθούσα Δημοτική Βιβλιοθήκη , που την διηύθηνε ο κύριος Θαλής , ένας 50άρης τότε , κοντός , κακάσχημος (εμένα μου άρεζε πάντως) καραφλός άντρας , αγνώστου (για μένα) επαγγέλματος και πόρων διαβίωσης . Ο κύριος Θαλής , εκτός των άλλων , ήταν και ανύπαντρος και ομοφυλόφιλος (έτσι λέγανε κάποιοι) , και ζούσε με την ηλικιωμένη μητέρα του σε ένα παλιό διόρωφο , απέναντι από το σπιτικό μας . Κάποιες μαμάδες , δεν άφηναν τα αγοράκια τους να πηγαίνουν στην βιβλιοθήκη (τότε σχεδόν όλοι , αγαπούσαμε τα βιβλία) εξ αιτίας του κυρίου Θαλή , που όπως σας είπα ήταν κοντός , κακάσχημος , ανύπαντρος και ομοφυλόφιλος (τότε ακόμη , δεν καταλάβαινα , τί απ’ όλα έφταιγε) . Εγώ , πάντως , δεν είχα τέτοιο πρόβλημα , γιατί αφ’ ενός μεν , ήμουν κοριτσάκι , αφ’ ετέρου δε η μαμά μου ήταν φίλη με την μαμά του κ.Θαλή και σαν νοσοκόμα που ήταν (η μαμά μου) , της έκανε ενέσεις και κλύσματα και βεντούζες , επειδή ήταν συνέχεια άρρωστη και επίσης και του κυρίου Θαλή του έκανε κι αυτουνού ενέσεις , όταν αρρώσταινε , με τα “λαιμά” του κυρίως . Αφε…τρίτου , ο μπαμπάς μου αγαπούσε και εκτιμούσε τόσο πολύ τα βιβλία και τις βιβλιοθήκες , που γινόταν και … «ριψοκίνδυνος γι αυτά» (έτσι τον άκουσα να λέει κάποτε , σε έναν “σάχλα” ομοφοβικό φίλο του) . Έτσι λοιπόν , μη έχοντας πρόβλημα πρόσβασης στην Βιβλιοθήκη , πού με έχανες , πού με έβρισκες , όλο εκεί βρισκόμουν είτε για να διαβάζω βιβλία , ή για να βοηθώ στις καρτέλες και να αδειάζω τα σταχτοδοχεία … (όσο κι αν σας φαίνεται παράξενο , το κάπνισμα επιτρεπόταν στην Βιβλιοθήκη … το “ομοφυλόφιλος” τους πείραζε) , είτε για να κάνω διάφορα “θελήματα” στον κύριο Θαλή και την ηλικιωμένη μητέρα του …

Για “θέλημα” βρέθηκα στη Βιβλιοθήκη εκείνη την μαγική ημέρα(του είχα πάει το κολατσιό του , που το είχε ξεχάσει στο σπίτι και η μητέρα του στεναχωρέθηκε) . Με το που άνοιξα την πόρτα και εισέβαλα στην ψηλοτάβανη ηλιόλουστη αίθουσα , μια αύρα μαγική με συνεπήρε … Ο κύριος Θαλής στεκόταν όρθιος δίπλα σε έναν παχουλό , νεότερο από αυτόν άντρα , που φορούσε σκούρο κουστούμι και ένα κίτρινο με μαύρα πουά , παπιγιόν . Τα βλέμματα μας (του παχουλού και το δικό μου) διασταύρωθηκαν στη μέση της αίθουσας και ένοιωσα ένα κάψιμο στο στήθος , σαν γρατσουνιά απο ξίφος , όμως δεν είχα ματώσει…. μόνο κάψιμο . Τον … ερωτεύθηκα αμέσως . Και μη νομίσετε , πως ερωτευόμουν εύκολα . Μέχρι εκείνη την ώρα είχα ερωτευθεί έναν ακόμη , τον Αλέκο Αλεξανδράκη , που τον είχα δει σε μια ταινία , με τον μπαμπά μου , σε θερινό σινεμά … Φαίνεται , πως και ο παχουλός άντρας , με … ερωτεύθηκε , γιατί με κοίταζε κι εκείνος , με … ένταση (και μη μου λέτε , ότι μου φάνηκε … είμαι σίγουρη) . Το πρόσεξε και ο κύριος Θαλής και μου ….έγνεψε να πλησιάσω .

– Σίλια , είσαι τυχερή . Σήμερα θα γνωρίσεις τον πιο σπουδαίο άνθρωπο του κόσμου … (του κόσμου , είπε … όχι της Ελλάδας) . Τον Μάνο Χατζιδάκι … Είναι προσωπικός μου φίλος … Είναι μουσικός … “χάρτινο το φεγγαράκι , ψεύτικη η ακρογιαλιά … μμμμμ…” (σιγοτραγούδησε) … Μαίτρ , η Σίλια είναι λίγο … Ρωσίδα , όμως , προς Θεού , όχι κουμμουνίστρια …. γνωρίζω τον πατέρα της …. Με βοηθάει με τα βιβλία … είναι καλό κορίτσι .

– Τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις Σίλια ; …. με ρώτησε ο … ερωτευμένος (με μένα) παχουλός άντρας .

– Μεγάλη είμαι , του αντιγύρισα με μια πρωτοφανή ξεδιαντροπιά ….

Χαμογέλασε… Έμοιαζε αφηρημένος ….

– Να γίνεις … καλλιτέχνης… Κι αμέσως μετά :

– Νοιώθω κουρασμένος Θαλή …. Έχω κι ένα σωρό δουλειές …

…. Έφυγαν , χωρίς να μου ξαναμιλήσουν…. Έμεινα με το κολατσιό του Θαλή , στο χέρι , μη ξέροντας τί να το κάνω…..

…………………………..

Συνέχισα να πηγαίνω στη Βιβλιοθήκη , με την ελπίδα ότι θα τον ξανάβλεπα….Όμως , Εκείνος … δεν ξανάρθε . Ούτε ο κύριος Θαλής μου ξαναμίλησε γι αυτόν… Κάποτε … απελπίστηκα ότι θα τον ξανάβλεπα … , αλλά και πάλι συνέχισα να πηγαίνω , γιατί αγαπούσα τα βιβλία (όλοι λίγο πολύ τα αγαπούσαμε τότε) .

Σαν … ήμουνα μικρή , πίστευα πως πολυτέλεια , είναι οι παραθαλάσσιες βίλλες και οι μακριές τουαλέτες των καλοχτενισμένων κοσμικών και εύπορων κυριών …. Τώρα , στην ωριμότητα μου , πιστεύω ότι πολυτέλεια είναι , κάτι σαν αυτό που έζησα εκείνο το πρωινό στην Δημοτική Βιβλιοθήκη …

===============================================

#################################################

Χρόνια πολλά μικρέ , σιχαμένε Κατσαμάκη … Σου εύχομαι να ζήσεις πολλά – πολλά χρόνια , γεμάτος υγεία και προκοπή και σ’ όλη σου τη ζωή , να είσαι … βιβλιοθηκάριος . Να γεράσεις με  βαθιά γεράματα , εκεί μέσα … ανάμεσα στα αγαπημένα σου βιβλία … 

Ακόμη , με την ευκαιρία αυτής της αφιερωματικής ανάρτησης , θέλω να σου επιστρέψω μια φωτογραφία σου (αυτή που χρησιμοποιείς στο βιογραφικό σου) , που … Κύριος οίδε , πως και από πότε , παράπεσε , μέσα στα φωτογραφικά μου αρχεία …

 

 

 

.

***************************************************************************

 Η ανάρτηση αυτή , είναι η συμμετοχή μου στις εορταστικές εκδηλώσεις «Κατσαμάκεια 2013» που διοργανώνονται με αφορμή τα γενέθλια του εκλεκτού μας φίλου , Γιώργου Κατσαμάκη .
Συμμετέχουν ακόμη οι :

Σταυρούλα, Ερυθρό Καγκουρώ, Nefosis A, Μούργος, Καγκουρώ, Polyanna, Δύτης Νιπτήρων,Ντίνα Βιτζηλαίου, Σελιτσάνος, DevaAlema, , Κόκκινο Μπαλόνι, Κουπέπια, , σημειωματάριο, kizilkum, Εύη Βουλγαράκη, γρηγορης στ. Silentcrossing, τσαλαπετεινός , RoubinakiM , Εξεγερμένο 2009 , ψαροκόκκαλο , kidscloud …

 

Грозный Павлик (Παυλάκης ο Τρομερός)

Παλιά … ήμουν ανάφαγη . Όχι όπως τώρα , που σαβουριάζω τα πάντα η βουλιμικιά , κλιμακτηριακιά , συνταξιούχος του ΕΣΥ . Όταν ήμουν μικρή … ήμουν ανάφαγη .
Αυτή η αναφαγιά , ήταν και το μεγάλο βάσανο των γονιών μου . Και η μεν μαμά μου το πάλευε με διάφορους επιθετικούς τρόπους , όπως ας πούμε , τράβηγμα των μαλλιών , κυνήγι με την ομπρέλλα στο χέρι (κλειστή) , ή και καμιά ξυλιά στον … ξέρετε τώρα , ο δε μπαμπάς μου σαν πιο … ειρηνιστής , με άλλους τρόπους , όπως … παρακαλώντας με να φάω (ΔΕΝ έπιανε ποτέ) , ή διηγιώντας μου ιστορίες από την Κατοχή , όπου κάποια παιδάκια πέθαιναν με πρησμένες κοιλιές μέσα στους δρόμους από την πείνα (αυτό το τελευταίο , χειροτέρευε τα πράγματα , γιατί και τα ελάχιστα ψήγματα όρεξης που μπορεί να είχα , εξανεμίζονταν από την στεναχώρια ή πνίγονταν σε μια «θάλασσα» δακρύων .

Ωστόσο ο μπαμπάς μου ήταν υπομονετικός και επινοητικός τύπος , και βρήκε νέα μέθοδο για να παίρνω τις απαραίτητες θρεπτικές ουσίες («Για να μεγαλώσεις Άννιτσκα και να γίνεις σπουδαία , όπως σου πρέπει» ) και κάτι άλλα … σατανικά πράγματα , όπως «βιταμίνες» , «σίδηρο» , «κάλιο» (που Κύριος οίδε από που τα είχε ξεπατικώσει και έπρεπε εγώ … να τα τρώω για να γίνω … σπουδαία) .

Η νέα μέθοδος , λεγόταν «οικογένεια Αντρέγιεφ» και συγκεκριμένα «Πάβελ Αντρέγιεφ» ο επονομαζόμενος (από μένα) και «Παύλος ο Τρομερός» ή για να ακριβολογούμε «Πάβλικ (Παυλάκης-υποκοριστικό) ο Τρομερός … Το γιατί «Τρομερός» κάντε υπομονή και διαβάστε παρακάτω .
Ας τα πάρουμε όμως , για μια φορά ακόμα , από την αρχή :

Ο πατέρας μου , όπως όλοι (σχεδόν) θα ξέρετε , ήταν Ρώσος . Δηλαδή … Ουκρανός ήταν , αλλά τότε , όλοι οι άνθρωποι αυτού του είδους λέγονταν «Ρώσοι» . Ήταν άνθρωπος κοινωνικός , και είχε πολλούς φίλους , αλλά πιο πολύ απ όλους , αγαπούσε τους  (κανα-δυο) Ρώσους φίλους του .
Η οικογένεια Αντρέγιεφ , ζούσε στην διπλανή μας πόλη , ήταν Ρώσοι émigré και απαρτίζονταν από τον μπαμπά Νικολάι , την μαμά Νίνοτσκα και το καμάρι τους τον τρομερό (κατ’ εμέ , πάντα) Πάβλικ , που ήταν και … πιλότος-αεροπόρος στην Τ.Α.Ε. (την «μαμά» της Ολυμπιακής Αεροπορίας του Ωνάση) … Ο Παύλικ λοιπόν , καθ’ ότι πιλότος-αεροπόρος , είχε το προνόμιο να ταξιδεύει , μια φορά τον μήνα στην … «αρχαία» Ρώμη (δηλ. στην κανονική Ρώμη ταξίδευε , αλλά ο μπαμπάς μου κι εγώ την λέγαμε «αρχαία» , καθ’ ότι είχαμε δει στα θερινά «Ολύμπια» μια ταινία , πως ένας χοντρός ηλίθιος , έκαψε την Αρχαία Ρώμη τραγουδώντας και πολύ μας είχε αρέσει … 

Ο μπαμπάς μου λοιπόν επινόησε ένα νέο μαρτύριο για μένα : Παράγγειλε στον Πάβλικ , να μας φέρνει κάθε μήνα από την Ρώμη , μία … μπανάνα (που είχε πολλές βιταμίνες και Κάλιο , μέσα της) μπας και τρώγοντας την , μεγαλώσω και γίνω … σπουδαία . Βλέπετε , στην Ψωροκώσταινα της 10ετίας του ’50 , δεν υπήρχε τέτοιο … αναπτυξιακό μέσο που να δημιουργεί σπουδαίους ανθρώπους . Έτσι λοιπόν , μια φορά τον μήνα (Κυριακή πάντα) , όλη η οικογένεια «πρώην Γουμπαρένκο» (εμείς) , έβαζε τα καλά της φορτωνόταν σε ένα παρακμιακό λεωφορείο του φρεσκογεννημένου ΚΤΕΛ και ταξίδευε ως την γειτονική μας πόλη , για να επισκεφτεί την πρώην και νυν (Οι Αντρέγιεφ , δεν είχαν αλλάξει το επίθετό τους) οικογένεια Αντρέγιεφ , για να τους δουν , να μιλήσουν λίγα ρώσικα , να τραγουδήσουν παλιά ρώσικα τραγούδια με την συνοδεία του πιάνου της Νίνοτσκα και να πάρουν και την … μπανάνα τους …

Ο Πάβλικ , ήταν πολύ όμορφος και κανονικά , έπρεπε να ήμουν … ερωτευμένη μαζί του , αλλά εγώ τον Πάβλικ τον μισούσα πολύ και τον φοβόμουν ακόμα περισσότερο , για δυο λόγους : 1ον ) Μου έφερνε εκείνη την τρομερή μπανάνα που κατέληγε πάντα σε ξυλοφόρτωμα για να την φάω και 2ον) Ήταν … Ρώσος κι εγώ τους Ρώσους τους φοβόμουν , γιατί  οι Ρώσοι «τρώνε … μικρά παιδιά» (έτσι μας είχε πει η δασκάλα μας η κυρία Χριστούλα και όταν εγώ δήλωσα δειλά-δειλά πως ο μπαμπάς μου ΔΕΝ τρώει μικρά , αλλά ούτε και μεγαλύτερα παιδάκια , μου είπε αφού σκέφτηκε αρκετή ώρα , πως … ναι , ίσως ο μπαμπάς μου να ήταν από τους καλούς Ρώσους , υπάρχουν κι αυτοί – σπάνια , αλλά υπάρχουν – και ότι οι καλοί Ρώσοι , είναι αυτοί που ψηφίζουν Στρατηγό Πλαστήρα και … τώρα πια … ΕΡΕ … Δεν κατάλαβα Θεό , αλλά τουλάχιστον είχα πάρει μια σοβαρή απάντηση και ήμουν πια ήσυχη ) .

 ————————————

Όταν τους είδα (τον «Τρομερό Πάβλικ» και τον πατέρα του) φάντηδες μπαστούνια στην εξώπορτα του σπιτιού μας , ένιωσα τον πανικό να με κυριεύει … Ο Τρομερός , … ΔΕΝ κρατούσε καμία … μπανάνα , άρα είχε έρθει για να με φάει . Για τον μπαμπά Νικολάι , δεν πολυνιαζόμουν γιατί έδειχνε να μην τον πολυενδιαφέρω (μάλλον είχε φάει πολλά παιδάκια στη ζωή του και είχε ψιλοβαρεθεί … Άλλωστε το έβλεπα εγώ , πως με αντιμετώπιζε σαν μια … ενοχλητική μύγα) , αλλά ο Πάβλικ … Α , αυτός , ήμουν σίγουρη πως έτρωγε μικρά παιδιά . Ήταν αδύνατον να ψήφιζε Στρατηγό Πλαστήρα ή «τώρα πια … ΕΡΕ» . Κανένας Ρώσος ψηφοφόρος της ΕΡΕ , δεν θα κουβαλούσε ποτέ μπανάνα από την «αρχαία» Ρώμη σε ένα μικρό ανάφαγο παιδί μόνο και μόνο για να να γίνει (το παιδί) , κάτι σπουδαίο στην ζωή του  … Άρα ???…

Ο πανικός μου θέριεψε , όταν είδα τους … αφελείς γονείς μου να τους κάνουν και χαρούλες . Ιδίως σ’εκείνον … τον ακατανόμαστο , που …

– Γειά σου Άννιτσκα … Μάντεψε τί σου έφερα … 

– … μπανάνα … (αποτόλμησα)

– Α χα χα χα !… όμορφη Άννιτσκα ! τι αστεία που είσαι ! Όχι μπανάνα σήμερα , και ούτε από την Ρώμη . Σου έφερα κάτι πολύ σπουδαίο και σπάνιο από την Φρανκφούρτη … Ξέρεις που είναι η Φρανκφούρτη ? 

Όταν βλέπεις και το παίρνεις πια απόφαση ότι έχει φτάσει αμετάκλητα το τέλος σου , θωρακίζεσαι  με ένα είδος … θάρρους να το πω ?… αναίδειας να το πω ?… κάπως έτσι :

– Δεν ξέρω και ούτε που με νοιάζει …

Η τσιμπιά που έφαγα από την μάνα μου , πέρασε μάλλον απαρατήρητη από τα … παγωμένα μου (από το τρόμο) μέλη .

Ο Πάβλικ , άρχισε να ξεδιπλώνει με κάποια ιεροτελεστία ένα προχειροτυλιγμένο πακέτο , απ’ όπου έβγαλε ένα παράξενο μαύρο πράγμα (θα σας παρακαλούσα , να μην γελάτε κατά την διάρκεια της διήγησης … με ενοχλεί) , κάτι σαν κουτί , κάτι σαν σχολική κασετίνα …δεν μπορούσα να το προσδιορίσω …

– Μία … φωτογραφική μηχανή αυτόματη … για σένα ! για να βγαίνεις φωτογραφίες όποτε θέλεις .

– Τι να την κάνω εγώ την μηχανή ? Εγώ , δεν είμαι φωτογράφος . Άμα θέλω να βγω φωτογραφία , πρέπει να έρθει ο κύριος Σαράντης ο φωτογράφος που είναι πολύ ψηλός , πολύ χοντρός και χώνει το κεφάλι του κάτω από ένα μαύρο πανί για να μας φωτογραφίσει , και έτσι όπως σκύβει , αμολάει και μια φασαριατζίδικη κλανιά και λέει «Ουπςςςς συγνώμη , μου έφυγε ένας … «Ιμπρρρρραχήμ» ,αλλά καλύτερα «Ιμπρρρρραχήμ» που μόνο θόρυβο κάνει , παρά ένας … «Χουσσσσσεΐν» , που είναι ύπουλος και μόνο βρωμάει» … 

– Αχ Άννα , αυτή η μηχανή βγάζει μόνη της φωτογραφίες . Πάμε έξω στο φως του ήλιου να σας δείξω …

… και κινήσανε όλοι μες στην τρελή χαρά , για το κεφαλόσκαλο …

Μια τελευταία μου προσπάθεια » Μαμά , μην πάμε . Θα με σκοτώσει μ’ αυτό το κουτί και μετά θα με φάει … να το ξέρεις , αυτός ΔΕΝ ψηφίζει ΕΡΕ , ούτε καν Στρατηγό μμμμ… κάπως , δεν θυμάμαι το όνομά του» έπεσε στον βρόντο «Θα σε κανονίσω εγώ αύριο … κακομαθημένη ! Φαντασιόπληκτη ! που δεν καταλαβαίνω πια , τι λες … κι από που τα μαθαίνεις . Αλλά ξέρω ποιος φταίει . Εκείνος ο αχαΐρευτος ο πατέρας σου που σε βομβαρδίζει με όλες αυτές τις ανόητες ιστορίες που σου λέει … αλλά έννοια σου … ας φύγουν οι άνθρωποι … και τα λέμε» .

…………………………….

Έτσι βρεθήκαμε όλοι στο κεφαλόσκαλο , να ποζάρουμε μπροστά στο μικρό , μαύρο κουτί που ο Πάβλικ , τοποθέτησε με προσοχή πάνω σε ένα απ’ τα σκαλιά που ανηφόριζαν προς τα πάνω , αφού του έκανε κάτι σαν κούρντισμα με έναν μικρό μοχλό …

Βρρρρρρ , βρρρρρρρ , χρ , χρ , τικ-τακ , τικ-τακ … τικ, τικ , τικ ,…

Κοίταζα έξαλλη και έντρομη το σατανικό μηχάνημα , που θα μου στερούσε στο εξής τον κύριο Σαράντη και τους μυστηριώδεις … «Τούρκους» του , που αμολούσε χωμένος πίσω από το μαύρο πανί …

… τικ , τικ , τικ , τικ ….. ΚΛΙΚ !!!…

————————————–

Μια εβδομάδα μετά , ο μπαμπάς μου , γυρνώντας το μεσημέρι στο σπίτι , μου έφερε την φωτογραφία …

Ήμουν ακόμα … ζωντανή !

.

.

.

Η παρούσα ανάρτηση αποτελεί μέρος του συμμετοχικού δι-ιστολογικού αφιερώματος με τίτλο «μια παιδική φωτογραφία» το οποίο επινοήθηκε , προτάθηκε και οργανώθηκε από τον Βιβλιοθηκάριο , και στο οποίο συμμετέχουν (κατά πάσαν πιθανότητα) και οι :

 

Τα χαμένα επεισόδια :

Τσαλαπετεινός: Μοναχοπούλι 

Καγκουρώ:  Παιδικές φωτογραφίες και σκόρπιες μνήμες

Deva Aleema: Μια παιδική φωτογραφία
Nefosis και RoubinakiM:  Φωτογραφίες χωρίς αρνητικό
Polyanna:  Το γαϊτανάκι μας – μια παιδική φωτογραφία
Σημειωματάριο:  Μια παλιά φωτογραφία
AnnaSilia:  Грозный Павлик  (Παυλάκης ο Τρομερός)
Αναγεννημένη: Μια παιδική φωτογραφία
Κυνοκέφαλοι:  Τα καλοκαίρια ακόμα κόβονται στα τρία
Κidscloud:  Απόκρηες κάποια χρόνια πριν
Passionflower :
O Ήχος του Ανέμου: Είναι ψεύτρες οι φωτογραφίες
Βιβλιοθηκάριος:  Οι φωτογραφίες είναι καθρέφτης

Κόκκινο Καγκουρώ:  Μια (όχι και τόσο) παιδική φωτογραφία

Mambo Tango: Κοίτα το πουλάκι