ΤΑ… «ΚΛΕΙΔΙΑ»

Σκέφτομαι ότι το μέσα μας, το έχουμε γεμίσει με ερμάρια (ντουλαπάκια), συρταράκια, κουτιά αποθήκευσης, όπου κλείνουμε ό,τι θαυμάσαμε, ό,τι αγαπήσαμε, ό,τι ζήσαμε γενικώς και επομένως θέλουμε να θυμόμαστε.
Όλα καλά.
Υπάρχουν όμως κι αυτά, που μέσα τους κλείνουμε όσα θέλουμε να ξεχάσουμε…
Εκεί είναι το πρόβλημα. Τα «ντουλαπάκια», τα «συρτάρια», τα «κουτιά», που έχουν… ζόρικο περιεχόμενο. Για όλα όμως, υπάρχουν λύσεις. Να, τι κάνεις:
Μια μέρα, που είσαι μόνος (η) στο σπίτι (χρειάζεται ησυχία και περισυλλογή το θέμα) κλείνεις κουρτίνες και τηλέφωνα, μαζεύεις όλα αυτά τα… ζόρικα «ντουλαπάκια» κοντά σου, τα ανοίγεις για τελευταία φορά (μια τελευταία… φρίξη, θα την αντέξεις), βγάζεις τις ταμπελίτσες με τα… ανδρικά (ή γυναικεία) ονόματα, που βρίσκονται πάνω τους, τις πετάς μέσα στο ντουλαπάκι, το κλείνεις οριστικά πια και… καταπίνεις τα κλειδιά…
Ok, ok… μια «βαρυστομαχιά», έως και… «πεθαμενιά», πάντα ακολουθεί αυτές τις πράξεις.
Όμως, δεν θα την έχεις πάντα, ούτε τα «κλειδιά» θα μείνουν μέσα σου για πάντα.
Πέπτονται… πιστέψτε με… το έχω κάνει και ξέρω…
—————–
Φιλιά βρε… 

 

ΤΟ ΚΑΛΟ & ΤΟ ΚΑΚΟ

Το καλό και το κακό, ενυπάρχουν μέσα μας… Μέσα στον καθένα μας. Θεοί και Δαίμονες, συμβιώνουν μέσα στην ψυχή μας και είμαστε εμείς, που θα τους “ξαμολήσουμε” προς τα έξω, για να κάνουμε το καλό, ή το κακό.
Εδώ μέσα (το μυαλό μου δείχνω), κατοικεί η Καλοσύνη αγκαλιά με την Κακία.
Εδώ μέσα (την καρδιά μου δείχνω τώρα) κατοικοεδρεύουν από γεννήσεως του νοήμονος διπόδου, η Αρετή με την Αμαρτία… Μαζί…
Μαζί φίλοι μου, και είμαστε απόλυτα υπεύθυνοι για το τί θα βγάλουμε προς τα έξω…
Κανένας “θεός” δεν ορίζει την μοίρα μας… Κανένας θεός, δεν είναι τόσο… μάγκας, που να μπορέσει να μας κάνει καλούς, κακούς, ή λιγότερο καλούς και κακούς….
Μόνοι μας, και απόλυτα υπεύθυνοι για τις πράξεις μας, θα πορευόμαστε στην σύντομη ζωή μας…
———————————

 

ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ?

Όταν είσαι μικρός (στην ηλικία), το οπτικό πεδίο της ψυχής σου, είναι – ας το πω – περιορισμένο. “Βλέπεις”, μόνο ό,τι αφορά, εμπεριέχει και αναφέρεται στη ζωή. Ο θάνατος, δεν σε αφορά…Σαν να μην υπάρχει. Σαν να είναι ένα μπλάκ χιούμορ που μια αρρωστημένη παραξενιά των… μεγάλων, δημιούργησε.
Θυμήθηκα μια ακόμα… «μαύρη» ιστορία, από τον χώρο της δουλειάς μου.
Είχαν μαζευτεί καμιά δεκαριά πιτσιρικάδες γυμνασιόπαιδες, (ηλικίες από 12 ως 15 το πολύ) έξω από την πόλη και μαζί με ένα μηχανάκι, κάναν πλάκες σούζες, φιγούρες, εκ περιτροπής. Ώσπου…
… ώσπου ένας, δεν ξέρω πώς ακριβώς, έπεσε με την μηχανή σε ένα χαντάκι στην άκρη του δρόμου και… έμεινε στον τόπο…
Εφημέρευα και ήμουν αραγμένη στο γραφείο μου στον χώρο των χειρουργείων, όταν δέχθηκα τηλεφώνημα, από τον χώρο των Επειγόντων:
-Διασωλήνωση για βαριά κρανιοεγκεφαλική κάκωση από τροχαίο στα Επείγοντα…
Κατέβηκα κάτω. Ο διάδρομος, γεμάτος από νεαρούς πιτσιρικάδες, που πειραζόντουσαν, γελούσαν και μιλούσαν μεταξύ τους…
Μπήκα στον χώρο… μου έγνεψαν «dead», διασωλήνωσα, έκανα ΚΑΡΠΑ για μισή ώρα, απινιδώσεις… τίποτα. Σε κάποια φάση…εγκαταλείπεις.
-Ποιος είναι μαζί του? (ρώτησα)
-Οι πιτσιρικάδες έξω… (μου απάντησαν)
Βγήκα έξω μαζί με έναν της Τροχαίας, που άρχισε να ρωτάει τους μικρούς, για να μάθει τηλέφωνα και διεύθυνση.
-Τί κάνει ο Γ… μέσα?
-Ποιος είναι ο Γ…?
-Ο φίλος μας, με την μηχανή…
-Ο Γ… είναι νεκρός, δυστυχώς…
Δυο τρεις, πάγωσαν, δυο τρεις άλλοι, άρχισαν να γελάνε, όλοι όμως πλησίασαν το «όργανο»
-Τί λέει καλέ? (απευθύνθηκε ο μεγαλύτερος σε μένα)… Πεθαίνουν τα παιδιά? Πλάκα μας κάνει ο αστυνόμος?
-Φοβάμαι πως ο φίλος σας ναι… είναι νεκρός (ψέλλισα)
– Α, μην φοβάσαι γιατρέ… γιατρός δεν είσαι?… Μην φοβάσαι. Ή το κάνει επίτηδες για να μας τρομάξει, ή έπαθε καμιά… διάσειση και θα συνέλθει… Πλακώστε τον στις ενέσεις και θα δείτε… Είναι μικρός… Δευτέρα Γυμνασίου… Δεν πεθαίνουν έτσι εύκολα τα παιδιά… Θα δείτε…
Απομακρύνθηκα σιωπηλή, αφήνοντας στους Τροχαίους και τους γιατρούς των Επειγόντων, το βαρύ «φορτίο» της ενημέρωσης των οικείων…
…
«Πεθαίνουν τα παιδιά?»
Χρόνια με ταλάνιζε αυτό το «Πεθαίνουν τα παιδιά?», που ελέχθη, τόσο αθώα, με τόση ειλικρινή απορία, με… κοροϊδευτικό χαμόγελο…
Ακόμα με ταλανίζει…
😦

 

ΛΟΓΙΑ… ΠΡΑΞΕΙΣ… ΣΚΕΨΕΙΣ…

Οι άνθρωποι, δεν είναι πάντα αυτό που λένε… 
Πολλές φορές, δεν είναι ούτε καν αυτό που πράττουν.
Αλλά είναι πάντοτε, αυτό που σκέφτονται… 
Και γι αυτό, ποτέ δεν θα καταφέρουμε να καταλάβουμε, ο ένας τον άλλον.
Τα λόγια, προφορικά ή γραπτά, είναι αυτό που θέλουμε να είμαστε, ή αυτό που θέλουν οι άλλοι να είμαστε, ή αυτό που έπρεπε, ή αυτό που θέλουμε να δείξουμε… ότι είμαστε.
Όσον αφορά τις πράξεις, θα μπορούσαν να είναι… το μέτρο του χαρακτήρα μας. Όμως, πολλές φορές οι άνθρωποι, δρουν-πράττουν, υπό το κράτος, φόβου, πίεσης, ανάγκης, βίας, υπολογισμού, μέθης, επήρειας τοξικών ουσιών, άγνοιας, ψευδών υποσχέσεων…κλπ, κλπ…
Τώρα θα μου πεις πως… μήπως και οι σκέψεις μας δεν μπορούν να γίνονται «υπό το κράτος, φόβου, πίεσης, …κλπ, κλπ…»? Πιστεύω, πως όχι… Πιστεύω πως οι σκέψεις μας, είναι το μόνο απόλυτα «ελεύθερο» στοιχείο μας…
Η κάθε σκέψη, έχει μια γενεσιουργό αιτία, αυτό όμως, δεν σημαίνει ότι είναι κατευθυνόμενη. Για παράδειγμα, υπό το κράτος φόβου -ας πούμε- ένας μπορεί να σκεφθεί ότι είναι ανίκανος να αντιδράσει και να υποτάσσεται, ενώ, ένας άλλος να κάνει σκέψεις αντεκδίκησης επί του παρόντος, αλλά να δηλώνει υποταγή… Και οι δυο, υποτάσσονται, αλλά οι σκέψεις τους, που είχαν την ίδια γενεσιουργό αιτία, είναι διαφορετικές… Είναι δυο διαφορετικοί άνθρωποι…
Έτσι (κατά την γνώμη μου πάντα), το μόνο αληθές μέτρο του χαρακτήρα μας, είναι αυτό που σκεφτόμαστε.
Γι αυτό, με προσοχή πάντα να κρίνεις τον άλλο.
Και πάντα στην κρίση σου, άφηνε και ένα «παραθυράκι», γιατί οι σκέψεις των ανθρώπων, δεν «κραυγάζουν», ούτε καν ο «ψίθυρος» τους δεν ακούγεται πάντα. Είναι βουβές και… επικίνδυνες (κατά μία έννοια), σαν πληγωμένα ζώα.

 

… ΗΜΩΝ, ΤΩΝ…

Ασταθής, Παρορμητική, Επιπόλαιη.
Πώς? δεν καταλάβατε?
Μα… για την καρδιά μας μιλάω
… ημών, των βαθιά συναισθηματικών
… ημών των δυστυχούντων εν μέσω χαράς
… ημών των ευτυχούντων εν μέσω άπατης ηλιθιότητας
… ημών των… «σήμερα εδώ και αύριο εκεί»
… ημών των τέκνων της αγρύπνιας
… των στενών συγγενών της αφηρημάδας
… των καρδιακών φίλων της ερωτοτροπίας με ένα ξεραμένο λουλουδάκι
… με ένα σύννεφο
… με τον φλοίσβο
… με το χαλίκι που μας πλήγωσε
… με το τηλέφωνο που δεν χτυπάει
… με μια φωτογραφία που ξεθώριασε
… με ένα όνομα, που κομματιάζει την γλώσσα μας…
________________________
Καλημέρα κόσμε αγαπημένε…

 

ΤΟ «ΘΗΡΙΟ» ΜΕΣΑ ΜΟΥ…

Εδώ και αρκετό καιρό, και συγκεκριμένα λίγο μετά τον θάνατο του Τάκη, έχει ξαναξυπνήσει κι αλυχτάει, ένα «θηρίο» εντός μου. Ένα θηρίο, που το κουβαλάω από την των απαλών ονύχων ηλικία μέσα μου.
Ένα θεριό, που -δεν λέω- με έσωσε και από κακοτοπιές πολλές φορές, μου έδωσε υπόσταση σε χαοτικές καταστάσεις, με γλύτωσε από λάθη, μειοδοσίες και άλλα αμαρτήματα, αλλά… έρχονται ώρες -όταν ξυπνάει το άγριο του- που δεν παλεύεται με τίποτα… Επιστρατεύω όλα τα «όπλα» μου… Την (όποια) Πίστη μου στο θείον, κομμάτια της Φαντασίας μου, ψήγματα διαίσθησης, κουρέλια αυτοπροστασίας και θρύψαλα παρηγορητικής μεταφυσικής… αλλά…δεν τα πολυκαταφέρνω να το δαμάσω και να το ησυχάσω μέσα μου κι αυτό… μου ξεσχίζει τα σωθικά.
Οι άνθρωποι -γιατί ζει μέσα σε πολλούς ανθρώπους- του δίνουν διάφορα ονόματα. Εγώ, κρατάω τον ορισμό, που του’ δωσε ένας καλός μου φίλος (από εδώ μέσα, από το Διαδίκτυο, εννοώ) που εκτιμώ πολύ την γνώμη του για πολλά… Το ονόμασε «Ορθολογισμό»…
Αυτός ο Ορθολογισμός, με πληγώνει και δεν μ’ αφήνει να παρηγορηθώ από τον θάνατο των προσφιλών, να αφεθώ σε κάτι πιο «μαλακό» πιο «εύπεπτο», πιο «γλυκό» πιο «ανθρώπινο»… Κάθε φορά, που προσπαθώ να το «απομακρύνω», για να γλύψω τις πληγές μου, έρχεται και μου ψιθυρίζει:
-Τίποτα… «μετά»…
… κι αφήνομαι στα «νύχια» και στα «δόντια» του.

Δικό μου το «θηρίο», δικιά μου η ευθύνη, δικό μου το φορτίο…
Θα ζήσω μ’ αυτό.
.

 

Η ΜΙΚΡΗ… ΓΑΤΙΣΙΑ ΨΥΧΗ ΜΟΥ

-Πάμε σου λέω για ύπνο… Δεν πρόκειται να ξανάρθει. Πάνε 2 χρόνια πια που «λείπει»… Αν ήταν να ξανάρθει, θα τό’ χε κάνει μέχρι τώρα…
Δυο χρόνια, είναι πολύς καιρός… Κάπου θά’ χει χαθεί και θα μας έχει λησμονήσει ίσως… Δεν με πληγώνει… δεν με πειράζει πια αυτό το «θα μας έχει λησμονήσει ίσως»… Είναι λένε καλύτερα έτσι, για να μπορούμε να «προχωράμε», και αυτός, αλλά και εμείς… ψυχούλα μου.
Γι αυτό σου λέω. Πάμε για ύπνο… Ξεκόλλα το «βλέμμα» σου απ’ αυτό το σκληρό, ψυχρό, απάνθρωπο κενό και πάμε για ύπνο… δεν πρόκειται να ξανάρθει…
Δυο χρόνια, είναι πολύς καιρός…
———————————
Ξέρετε… ένα μικρό κομμάτι της ψυχής μου, είναι… γατίσιο… Χαδιάρικο, παιχνιδιάρικο, και ώρες-ώρες θλιμμένο κι απόμακρο, κλεισμένο στις αποκλειστικά δικές του σκέψεις…
Είναι η μικρή, γατίσια ψυχή μου αυτή…
Είναι κάποιες φορές, που μου αρέσει να μιλάω στην μικρή γατίσια ψυχή μου… Όπως καληώρα απόψε, που κλείνουν δυο χρόνια από τότε, που μπαίνοντας στην Εντατική, είδα για τελευταία φορά το πρόσωπο του… Ο τραχειοσωλήνας, τραβούσε ελαφρά την δεξιά γωνία από το στόμα του και… έμοιαζε σαν να χαμογελούσε…
Ένιωσα θυμό…
-Ρε συ… (είπα της μικρής γατίσιας ψυχής μου), χαίρεται που μας… «αφήνει» και «φεύγει»?
-Χαίρεται που σε… βλέπει (μου απάντησε εκείνη)…

 

ΜΕ… ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ…

Το μόνο θετικό που μας απομένει να κάνουμε την σκληρή στιγμή της… εγκατάλειψης-απώλειας μας από κάποιον (ή κάτι), είναι να διατηρήσουμε την Αξιοπρέπεια μας.
Το «Ἀπολείπειν ο Θεός Ἀντώνιον» του Κωνσταντίνου Καβάφη, αναφέρεται στη μεγάλη αξία που έχει η διατήρηση της Αξιοπρέπειας μπροστά στην απώλεια.
Επιτρέψτε μου να γράψω εδώ τους “θείους” αυτούς στίχους:

Σάν ἔξαφνα, ὥρα μεσάνυχτ’ ἀκουσθεί
ἀόρατος θίασος νά περνᾶ
μέ μουσικές ἐξαίσιες, μέ φωνές –
τήν τύχη σου πού ἐνδίδει πιά, τά ἔργα σου
πού ἀπέτυχαν, τά σχέδια τῆς ζωῆς σου
πού βγῆκαν ὅλα πλάνες, μή ἀνωφέλετα θρηνήσεις.
Σάν ἕτοιμος ἀπό καιρό, σά θαρραλέος,
ἀποχαιρέτα την, τήν Ἀλεξάνδρεια πού φεύγει.
ἕνα ὄνειρο, πώς ἀπατήθηκεν ἡ ἀκοή σου∙
Προ πάντων νά μή γελασθεῖς, μήν πεῖς πως ἦταν
μάταιες ἐλπίδες τέτοιες μήν καταδεχθεῖς.
Σάν ἕτοιμος ἀπό καιρό, σά θαρραλέος,
σάν που ταιριάζει σε πού ἀξιώθηκες μιά τέτοια πόλι,
πλησίασε σταθερά πρός τό παράθυρο,
κι ἄκουσε μέ συγκίνησιν, ἀλλ’ ὄχι
με τῶν δειλῶν τά παρακάλια και παράπονα,
ὡς τελευταία ἀπόλαυσι τούς ἤχους,
τά ἐξαίσια ὄργανα τοῦ μυστικοῦ θιάσου,
κι ἀποχαιρέτα την, τήν Ἀλεξάνδρεια πού χάνεις.

 

 

Η ΠΛΑΤΕΙΑ ΣΤΟ ΟΝΕΙΡΟ…

 

«… Θα σου πω κάτι που το σκέφτομαι καιρό. Άργησα πολύ να ανακαλύψω τη γωνιά σου, όμως τρελαίνομαι για τις ιστορίες σου, αυτά τα μικρά διαμάντια που κρύβονται στα σκουπίδια του καθενός και λίγοι μπαίνουν στον κόπο να τα αναζητήσουν έτσι πολυάσχολοι που είμαστε όλοι. Όμως στα σκουπίδια και μόνο εκεί βρίσκονται όλοι οι θησαυροί, κάποιος συγγραφέας το έλεγε κι όλας για τους τρελούς που βγαίνουν τη νύχτα και παρατηρούν όσα οι υπόλοιποι προσπερνούν. Που και που το κάνω κι εγώ, κάθομαι για ώρα σε μια πλατεία και παρατηρώ γύρω μου και τις πιο πολλές φορές τα συναισθήματα είναι τόσο δυνατά που δεν περιγράφονται με λέξεις…»
————–
Αυτά μου έγραφε στο Διαδίκτυο παλιά… πριν 5 χρόνια (την Άνοιξη του 2011 συγκεκριμένα) ένας πολύ καλός μου «φίλος» (θα τον λέμε… S.)…
Άργησα πολύ να του απαντήσω… ή μάλλον, είχα αποφασίσει να μην απαντήσω, γιατί απλά… δεν ήξερα τί να πω σε κάτι τόσο επαινετικό (αγαπώ και πολλές φορές και τον… επιδιώκω τον έπαινο, πάντα όμως όταν συμβαίνει, μου προκαλεί ένα αίσθημα έντονης αμηχανίας).
Ώσπου ένα πρωινό, άρπαξα το πληκτρολόγιο και…
…..
«Λοιπόν φίλε S. αυτό το σχόλιο το έγραψες κάπου στα τέλη του Απρίλη, εγώ όμως μόλις χθες βράδυ το «είδα» με άλλα «μάτια»… μετά από πολύ (αρκετό) χρόνο δηλαδή, μέσα στον οποίο χρόνο, κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι και οι πλατείες γέμισαν από άλλα ενδιαφέροντα και ανθρώπους…
Διάβασα και ξαναδιάβασα τόσες φορές αυτό το σχόλιο, που στο τέλος φοβήθηκα να μην μου γίνει… εμμονή και παραδόθηκα σε έναν ανήσυχο ύπνο (όχι δεν φταίει το σχόλιο σου γι αυτό… πάντα ανήσυχος είναι ο ύπνος μου τελευταία).
Κατά την διάρκεια αυτού του ύπνου, είδα ένα παράξενο όνειρο:
Βρισκόμουν λέει, στην Πλατεία Συντάγματος… μόνη… Παντελώς έρημη η πλατεία και ένιωσα μια απέραντη μοναξιά και ένα είδος φόβου… Κοίταζα γύρω γύρω, μπας και δω κάποιον άνθρωπο, αλλά παντού ερημιά και η ανησυχία μου μεγάλωνε… μέχρι που… είδα τον S. να κάθεται ολομόναχος μέσα στην έρημη πλατεία και παρατηρούσε γύρω του με ενδιαφέρον, κάτι που εγώ δεν μπορούσα (μάλλον) να δω… Τον ρώτησα, τί βλέπει με τόσο ενδιαφέρον μέσα στην ερημιά και μου απάντησε “Τα συναισθήματα της Πλατείας”…

Λένε πως ονειρεύεσαι στον ύπνο σου, ό,τι δεν αποτολμάς να ονειρευτείς στην ενσυνείδητη ζωή σου…»

 

 

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΚΑΤΑΣΤΡΩΜΑΤΟΣ… ημέρα 92η…

Σήμερα, έβγαλα λάδι από το 5λιτρο δοχείο και γέμισα τις καράφες της κουζίνας… Κοψομεσιάστηκα…
Στην Τράπεζα, κάνανε ένα λάθος και με κουβάλησαν τρεις (!) φορές, για 4,88 €… Μου ζήτησαν συγγνώμη βέβαια, αλλά εγώ… πάγωσα να τρέχω στους δρόμους, πρωινιάτικα…
Στο μαρκετάκι απέναντι, που πήγα το μεσημέρι για ψωμί, δεν φτάνει που είδα μια από τις απέναντι, που είχε ένα ύφος του στυλ «Χμμμ, η Μαρκησία, βγήκε επιτέλους από τα Ανάκτορα και πετάει τα σκουπίδια και αγοράζει και ψωμί, σαν όλες μας», με κάρφωσε και ο… μαρκετάκιας (ήταν κι αξύριστος ο σιχαμένος) με το «Πως πάει γιατρέ?… Συνηθίζουμε, συνηθίζουμε? Να… παντρευτείς, γιατρέ μου… Να βρεις έναν καλό… επιχειρηματία, χήρο ή ζωντόχηρο και να παντρευτείς… Η μοναξιά, δεν χωνεύεται». Μου ήρθε να του αντιγυρίσω «Εσύ για επιχειρηματίας περνιέσαι, παλιομαλάκα?», αλλά σε θυμήθηκα, που πάντα μου έλεγες «Μην αρπάζεσαι βρε Άννα με τους ανθρώπους… Να κάνεις υπομονή με τους ανόητους» και το… προσπέρασα…
……………..
Τρεις μήνες, χωρίς εσένα…
Τρεις μήνες, είναι πολύς καιρός…
Φτάνει, σταμάτα τα πείσματα…
Κόφ’ την πλάκα και γύρνα στο σπίτι…
Γύρνα πίσω ρε Τάκη…
Γύρνα πίσω…
.

.

Στο μεταξύ πολλές φορές μου φαίνεται πως είναι πιο καλά να κοιμηθείς παρά να βρίσκεσαι έτσι χωρίς σύντροφο και να επιμένεις τόσο. Και τί να κάνεις μέσα στην αναμονή, και τί να πεις;
Δεν ξέρω. Κι οι ποιητές τί χρειάζουνται σ’ ένα μικρόψυχο καιρό;
HÖLDERLIN