Ένα πολύ όμορφο σχόλιο αγάπης, που δέχθηκα αυτές τις τελευταίες ημέρες, από διαδικτυακό φίλο, με έκανε να θυμηθώ κάποια συζήτηση με τον Τάκη, παλιά… αρκετά παλιά, περίπου 10 χρόνια πριν…
-Σε… ζηλεύω, (μου είχε πει). Κάνεις τους ανθρώπους να σ’ αγαπούν…
Το αρνήθηκα και σθεναρά μάλιστα:
-Τί είναι αυτά που λες? Εσένα αγαπάνε οι άνθρωποι. Εμένα… ίσως γιατί είμαι μαζί σου. Είμαι νευρική, απότομη καμιά φορά, σκληρή με τις αλήθειες μου…
-Εμένα μ’ αγαπάνε, γιατί τους προσφέρω κάτι… υλικό. Εσένα, γιατί αγαπούν αυτά που γράφεις… Είναι ζόρικο αυτό κι εσύ το καταφέρνεις μια χαρά. Είναι κάτι σαν… Μαγεία. Α ρε μπαγάσα, δεν θα μείνεις ποτέ στερημένη από… Αγάπη…
… και να ξέρεις, πως κι εμένα μου αρέσουν αυτά που γράφεις, ιδίως αυτά τα… αυτοσαρκαστικά σου και κάποια άλλα, που με κάνουν και δακρύζω…
_____________________
Σ’ ευχαριστώ φίλε μου γι αυτό το «σ’ αγαπάω», όχι μόνο γιατί είναι ωραίο να σ’ αγαπούν και να σου το λένε, αλλά και γιατί με έκανες να θυμηθώ αυτήν την «ομορφιά».
———————————————————–
Tag Archives: Αγάπη
… ΔΕΝ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙΣ ΠΟΤΕ ΣΤΕΡΗΜΕΝΗ ΑΠΟ ΑΓΑΠΗ…
ΑΚΟΜΑ ΕΝΑΣ … ΦΟΡΟΣ
Με ρώτησε κάποτε μια καλή φίλη :
– Υπάρχει κανένας κανόνας που λέει ότι όταν ξεκινάει κάτι καινούριο στη ζωή σου, πρέπει να χάνεις, οπωσδήποτε , κάτι που αγαπούσες και που άφησες αναγκαστικά πίσω σου ; Κάτι σαν φόρος αγάπης , να πούμε ?…
… και της απάντησα :
Κανόνας έμφανής και επίσημος , μπορεί να μην υπάρχει . Όμως κάπως έτσι συμβαίνει σχεδόν πάντα … Πάντα σχεδόν , «πληρώνουμε» αυτό τον «φόρο .
Γιατί … ναι … κάτι σαν φόρος είναι κι αυτό …
«Πληρώνεις» γι αυτό που απόκτησες και «χάρηκες» μέχρι εκείνη την στιγμή και … ξεκινάς για άλλα .
Είναι το τίμημα που οφείλεις . Είναι το … εισητήριο που πρέπει να πληρώσεις για να σου ανοίξει η πόρτα του “καινούριου” στη ζωή σου … Ίσως για να … δοκιμαστείς , αν όντως το ΕΠΙΘΥΜΕΙΣ αυτό το καινούριο … Αλλιώς μένεις στα παλιά σου τα λημέρια και δεν διακινδυνεύεις τίποτα κι έχεις κοντά σου κι αυτά που αγάπησες μέχρι τότε αλλά … Αλλά δεν έχεις ευκαιρίες για καινούριες αγάπες …
Μια θεωρία είναι που ομολογώ πως την έχω ψιλοξεχάσει κιόλας , γιατί …. έχω πια γεράσει .
.
Η εικόνα , είναι από εδώ
Μια θεωρία είναι που ομολογώ πως την έχω ψιλοξεχάσει κιόλας , γιατί …. έχω πια γεράσει .

ΜΗΝ ΠΑΙΖΕΙΣ ΜΕ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ
. «Μην παίζεις με την Αγάπη» μου είπες κι εγώ συλλογίστηκα πως μένουμε πάντα παιδιά … Πως είμαστε πάντα παιδιά . Παιδιά που για κάποια χρόνια , παίζουν παιχνίδια στα σοκάκια της Ζωής … στις γειτονιές του Κόσμου … Παιχνίδια παρεΐστικα , δυό-δυό , ή περισσότερα μαζί … .


Ουφ !…. Μελαγχόλησα … Αλλά φίλοι μου , μην σκοτίζεστε γι αυτό … Όταν μελαγχολώ , γίνομαι (ακόμα) πιο όμορφη .