Σύνδεση με το 2ο μέρος : Οργανώνοντας την θεατρική παράσταση στην τελετή λήξης της κατασκήνωσης του Οδηγισμού , δεχόμαστε την είδηση , πως στην τελετή της Πυράς , είναι καλεσμένος , και θα παρακολουθήσει ο … ζεν πρεμιέ του Ελληνικού σινεμά του ’60 , Νίκος Κούρκουλος … ————————————————————–
Χαμός … Πανικός … Ομαδική υστερία … «Ρε συ …(είπα από μέσα μου) , λες αυτές οι χαμένες να …αποδιοργανωθούν και να μου χαλάσουν την παράσταση ;» . Πήρα το πιο γλυκό , ψύχραιμο , και πειστικό μου ύφος , και προσπάθησα να τις πείσω , πως ήταν μια μοναδική ευκαιρία να γίνουμε διάσημες … γιατί …»Πού θα πάει , θα μας δει , θα μας θαυμάσει , θα πεισθεί ότι είμαστε κλάσεις καλύτερες (και σαν ηθοποιοί και σαν … γυναίκες) από τα ξυλάγγουρα που κουβαλούσε για θίασο και προπαντός … θα το διέδιδε αυτό , στην πολύβουη Αθήνα , που ήταν και το πιο προχωρημένο όνειρο όλων μας … Ε ;… δίκιο δεν έχω ;» … Ακούστηκαν κάτι … μασημένα «Ναι» και αφού τακτοποιήσαμε κάποιες τελευταίες λεπτομέρειες (για τις χορτάρινες φουστίτσες και για το άσμα , αν θα τελείωνε σε La – Re , ή θα του δίναμε έναν πιο ελαφρό τόνο) , πέσαμε για ύπνο …. Εγώ , εκείνο το βράδυ , δεν κοιμήθηκα … καθόλου . ‘Εμεινα με τα μάτια ανοιχτά , και έκανα πρόβες με το μυαλό μου , μην τυχόν κάνω και κανένα λαθάκι την επαύριο , έχοντας την εικόνα του σε μεγέθυνση , μπροστά μου … Δεν τον είχα δει ποτέ στη ζωή μου … Μόνο μια αφίσσα του είχα δει μπροστά στον θερινό σινεμά «ΤΑ ΗΛΥΣΙΑ» , αλλά αυτό δεν με εμπόδιζε απ’ το να είμαι τρελλά ερωτευμένη μαζί του … Και μην θαρρείτε πως ερωτευόμουν εύκολα … Μέχρι τότε είχα ερωτευθεί , τον Αλέκο Αλεξανδράκη , τον Δημήτρη Χορν , την Αλίκη Βουγιουκλάκη και τον Ανδρέα Μπάρκουλη … Αυτόν τον τελευταίο … λίγο , πολύ λίγο … τόσο , που δεν πιάνεται . ———————————————————— Και … ήρθε επιτέλους η βραδιά , η ώρα της Πυράς . Όλα κύλησαν μάλλον φυσιολογικά , αν εξαιρέσεις κάποιες μικρολιποθυμίες (ευτυχώς όχι από την δική μας Ενωμοτία με το … γελοίο όναμα, «Πανσέδες» … fuck και πάλι fuck … όνομα να σου πετύχει – ας μην με ρωτούσε τουλάχιστον ο Κούρκουλος το όνομα της Ενωμοτίας – άμα τη εμφανίσει του ηθοποιού με το επιτελείο του) …
Δεν θα τον ξεχάσω ποτέ μου … Όμορφος , αρρενωπός , ηλιοκαμένος , με άσπρο πουκάμισο με σηκωμένα τα μανίκια , ανοιχτό μπροστά και χρυσή αλυσσίδα στο λαιμό , blue-jean (πρώτη φορά στη ζωή μου έβλεπα τζην) και λευκά σκαρπίνια …. Θεός … Και το καλύτερο ;… ΔΕΝ κρατούσε καμιά από το χέρι , ή αγκαλιά και ΔΕΝ χαζολογούσε με καμιά του θιάσου , ούτε χαμογελούσε δεξιά κι αριστερά μόνο ευγενικά χαμογέλασε (αδιόρατα … το πρόσεξα) στην δεσποινίδα Λιλίκα και της έδωσε το χέρι (αλλά αυτό δεν μετράει , γιατί δεν ήταν καν αξιωματικός) . Το εορταστικό πρόγραμμα της Πυράς , κύλησε ήσυχα … Τίποτα δεν τάραξε την σειρά των πραγμάτων … Σαν μαγεμένη περίμενα την σειρά μας (η παράσταση μας , θα «έκλεινε» και το πρόγραμμα) πίσω από μια συστάδα από φτέρες που έπαιζαν τον ρόλο των παρασκηνίων . Όλες οι άλλες στριμώχνονταν να δούνε τον όμορφο ηθοποιό . Εγώ κρατούσα μια γαλήνια στάση και έκανα (από μέσα μου) συνεχώς τις πρόβες μου … Ήξερα πολύ καλά (από τότε) , πως … τους άντρες , δεν τους «ρίχνεις» με σαλιαρίσματα αλλά , αφού τους εντυπωσιάσεις … ανεπανόρθωτα . Και η … στιγμή μου ήρθε . Όλοι οι Τάλα-Τάλα καθισμένοι γύρω από την Πυρά , περιμένουν το alien-σωτήρα για να δηλώσουν πίστη και αφοσίωση στην νέα ελπιδοφόρα θεότητα την Μουλού (μη γελάτε ρε … σας λέω) . Μπαίνω στην «σκηνή» , χορεύοντας στον ήχο των αυτοσχέδιων ταμ-ταμ και υψώνοντας τα χέρια χορεύω πρώτα τρεις γύρους … μόνη … ώσπου να πείσω τους αναξιοπαθούντες Τάλα-Τάλα , να … αλλαξοπιστήσουν …. Και τότε … Ένα αεράκι δυνατό φύσηξε από την θάλασσα … Κάποιος μάλλον με είχε καταραστεί (φαίνεται , πως δεν ήμουν η μόνη , που έρριχνε κατάρες εκεί μέσα) . Σήκωσε άμμο , ξερά φύκια , χάρτινα λουλούδια απ’ τα μαλλιά και … δυνάμωσε επικίνδυνα την Πυρά … Ήμουν εντελώς απορροφημένη από τον ρόλο μου , και δεν πήρα χαμπάρι , μέχρι που η χορτάρινη Χαβανέζικη φουστίτσα μου άρπαξε φωτιά και ίσως πάλι να μην το καταλάβαινα , αν δεν έβλεπα την … κομπαρσαρία , να φεύγει ουρλιάζοντας από την «σκηνή» και δεν έννοιωθα τον «αποτέτοιον» μου να καίγεται (κυριολεκτικά , μιλάω …. αίσχος πια μ’ αυτά τα γέλια σας) . Προσπάθησα να τελειώσω – εγώ τουλάχιστον την σκηνή … οι άλλες είχαν φύγει έντρομες … Κοίταξα (τελευταίο βλέμμα πριν την ολοκληρωτική καταστροφή) προς το μέρος του … Είχε σηκωθεί όρθιος και χειροκροτούσε γελώντας και δείχνοντας τα κάτασπρα δόντια του (από τότε φαινόταν , πως θα ασχοληθεί με την διαφήμιση της οδοντόκρεμας) . Απελπισμένη , πως θα τούκοβε να τρέξει να με σώσει , και μέ έναν βαθύ ερωτικό πόνο στα παιδικά σωθικά μου , αλλά και έναν χειρότερο στα …μπούτια που καίγονταν … όρμηξα προς την θάλασσα …. Φσσσσσσσστ….. Το καθρέφτισμα της μεγάλης Μουλού , κολυμπώντας δίπλα μου , με κοίταξε θλιμμένα .
.
Όταν ξαναβγήκα στην αμμουδιά , ήμουν μια απελπισία … Λειωμένο «μακιγιάζ» , χάρτινα ξέφτια στα μαλλιά και ίχνη μόνο από καμμένα βούρλα (χα χα … τί είπα παλι ; ) αντί για χορτάρινη φουστίτσα … Τίποτα δεν είχε απομείνει από εκείνο το περήφανο Alien , που μεταμφιεσμένο σε αυτόχθονα της Χονολουλού … προσκόμιζε «καινά δαιμόνια» …
Ίσως και … να πατούσα τα κλάμματα , όταν …
Τον είδα να με πλησιάζει , χειροκροτώντας συνέχεια … Έμοιαζε ενθουσιασμένος … έλαμπε ολόκληρος . ‘Οταν με έφτασε , έσφιξε με τα δυό του χέρια το βρεμμένο χέρι μου και τραντάζοντάς με ολόκληρη (μπορεί και να με φίλησε , αλλά αυτό ΜΗΝ το προσμετράτε στα «συν» , γιατί μπορεί και να το είδα στον ύπνο μου … χρόνια μετά , έβλεπα το ίδιο όνειρο) αναφώνησε :
– Μπιζ … Μπιζ… Μπράβο , εύγε μικρέ …»Πανσέ» (ωχ… fuck … κάποιος το είχε μαρτυρήσει , μάλλον η Δεσποινίς Λιλίκα) …. Ευρηματικότατο … Η εκδίκηση του … παντοδύναμου Θεού Ήλιου-Ζουλού … Και , ρεαλιστικότατο !… κόντεψες να … καείς γιατί το απαιτούσε ο ρόλος σου ! … Εύγε μικρέ «Πανσέ» (άντε πάλι … Να θυμηθώ να πάρω πίσω την ευχή που είχα δώσει στην δ/ιδα Λιλίκα) .
———————————————-
Κάπου μακριά , από τις … ανασυνταγμένες Ενωμοτίες των Πανσέδων , Γερανιών , Μιμοζών και Γαρυφάλλων , ακούστηκε το :
Τραγούδι του αποχωρισμού
Μήπως πρέπει να φύγουμε
χωρίς ελπίδα πια
πως θα ξανανταμώσουμε
και πάλι με χαρά.
Όχι δεν χωριζόμαστε
για πάντοτε παιδιά
μα θα ξαναβλεπόμαστε
αδέρφια μου συχνά.
Και τώρα ας ενώσουμε
τα χέρια όλοι μαζί
και αλυσίδα ας πλέξουμε
αγάπης δυνατή.
Όχι δεν χωριζόμαστε …
Παλιό κι ωραίο παρελθόν
που ζήσαμε μαζί
ας είναι για παράδειγμα
στη νέα μας ζωή.
ΤΕΛΟΣ
Αυτό το ποστ , είναι αφιερωμένο στον Νίκο Κούρκουλο , που σαν σήμερα 30 Ιανουαρίου , πριν δυο χρόνια , έφυγε και πήγε με τους Αγγέλους .
Καλοί μου Άγγελοι , συγχωρέστε μου την βλασφημία , αλλά κάτι μου λέει , πως εδώ και δυο χρόνια σαν να … θάμπωσε λίγο η ομορφιά σας .
