********************************************************
Ο χωροφύλαξ Χαρίτων Μορέας , ήταν όλο και όλο το υφιστάμενο προσωπικό του Αστυνομικού Σταθμού . Ομορφάντρας , ψηλός …του πήγαινε και η στολή , παντελώς αγράμματος και μπεκιάρης . Όμορφος και ανύπαντρος , αλλά από προξενιά … νέκρα … τίποτα , κι αυτό γιατί τα κουτσομπολιά του χωριού , αλλά και όλης της γύρω περιοχής , τον αναφέραν σαν … χαντούμη … τραυματία πολέμου … (λέγανε πως μια χειροβομβίδα στην φάση του Αντάρτικου , του είχε φάει τα αχαμνά) και γι αυτό η Πολιτεία τον αντάμοιψε (για παρηγοριά) με το να τον χρίσει χωροφύλακα από βοσκός που ήταν .
Ο Χαρίτων , ήταν και θεόκουτος , αλλά έκανε πάντα ό,τι του ορμήνευε ο Αστυνόμος , για να περνάει καλά και να έχει το κεφάλι του ήσυχο . Ούτε πως αγαπούσε τον ήχο της φυσαρμόνικας και ήξερε και πέντε-έξι σκοπούς , του είχε πει ποτέ , γιατί ο «Καπετάνιος» , έλεγε πως οι άντρες που παίζουν μουσική είναι κάτι σαν … ντιγκιντάγκες … και ο Χαρίτων , μπορεί να του είχε «θερίσει» η βρωμοχειροβομβίδα τα αχαμνά , αλλά … ντιγκιντάγκας δεν ήταν , ούτε θα γινόταν ποτέ …
Ο μουνουχισμένος χωροφύλακας , έβλεπε το μικρό αγόρι , να πηγαινοέρχεται για θελήματα δεξιά κι αριστερά με την μικρή φυσαρμόνικα κρεμασμένη με ένα σπάγκο στο λαιμό του και του μάτωνε η καρδιά , γιατί το συμπαθούσε το αγόρι που ήταν ευγενικό και τον αποκαλούσε «κύριε Χαρίτων» χωρίς από μέσα του να τον διαολοστέλνει , όπως κάνανε (ήταν σίγουρος) όλοι οι υπόλοιποι . Κι έτσι , μια μέρα , που ο Αστυνόμος κατέβηκε στην πόλη για να φέρει … τα «μισθά» και θα έλειπε όλη την μέρα , βρήκε την ευκαιρία και έπιασε κουβέντα με τον μικρό :
– Ωραία η φυσαρμόνικα σου καπετανόπουλο .
– Είναι piccolo (μικρή) … από την Ιταλία . Μου την αγόρασε η μάνα μου απ’ το πανηγύρι της Αγια-Μαρίνας πέρα απ’ το κανάλι … ξέρεις …
– Ξέρω … Εσύ όμως ξέρεις να παίζεις κάτι μ’ αυτήν ;
– Όχι … Θα βρω όμως κάποιον να μου μάθει .
– Ποιόν ;
– Δεν ξέρω … κάποιον …
– Θέλεις να σου μάθω εγώ ;
– Ξέρεις ; …. (τα μάτια του αγοριού φωτίστηκαν)
– Ξέρω … κάτι λίγα … Όμως δεν θα πεις τίποτα του πατέρα σου . Ό, τι και να γίνει δεν θα με μαρτυρήσεις ποτέ .
– Σύμφωνοι .
– Όρκίσου
– Μα την … ζωή της μάνας μου …
– Έγινε … Τί θέλεις να σου μάθω πρώτα ;
– Κάτι που να λέει για … «μάνα» μέσα …..
– Α , ξέρω ένα πολύ όμορφο … Κάτι με ξένες πόλεις , που δεν τις ξέρω , αλλά μιλάει για μια μανούλα που περιμένει το παιδί της … Άκου …
****************************************************
Ο Αστυνόμος , όταν πρωτάκουσε τον σκοπό από την φυσαρμόνικα του αγοριού να βγαίνει από τον αχυρώνα , … σαν να αρέστηκε … σαν μια απόλαυση , μια ζεστασιά να χύθηκε μέσα του … (η ομορφιά , πάντα γλυκαίνει και μαλακώνει τα «αγρίμια» μέσα μας) . «Α, τον … μούργο (σκέφτηκε) τί όμορφα που την λαλάει την φυσαρμόνικα … Τελικά , μπορεί να είναι και χαζομάρες αυτά που λένε για τους οργανοπαίχτες» ….
Γρήγορα όμως , του … γύρισε το μάτι ανάποδα , με το που θυμήθηκε το τραγούδι που κρυβόταν πίσω απ’ τον χαρούμενο σκοπό . Το είχε ακούσει μαζί με άλλα παρόμοια τραγούδια για πρώτη φορά στα 18 του στο στρατόπεδο του Άη-Στράτη και θυμόταν και τον Διοικητή του να του μουρμουρίζει «Αχ , τα παλιοζαγάρια … τα κουμμούνια … μέχρι και τα τραγούδια τους τα φτιάνουν ζωηρά και και όμορφα , για να πλανεύουν τον κόσμο και νά’ ρχονται στις τάξεις τους , να τους στρατεύουν … Να προσέχεις γιέ μου . Να κλείνεις τα αυτιά σου σαν τον … τέλος πάντων … σαν έναν απ’ τους τιμημένους προγόνους μας …- δεν θυμάμαι επί του παρόντος , το όνομά του – , σ’αυτού του είδους τις Σειρήνες» .
Του σηκώθηκε η τρίχα κάγκελο , με το που έννοιωσε τι είδους σκοπό , έπαιζε ο γιος του με την φυσαρμόνικα . Πήρε μια δυο ανάσες , μπας και φρενάρει την οργή , μη και κάνει κάποιο κακό , ανηφόρισε τρέχοντας σχεδόν προς τον Αστυνομικό Σταθμό και με μια κλωτσιά άνοιξε την πόρτα του και όρθιος μέσα στο γραφείο :
– Χαρίτων !!!… παρουσιάσου !
Ήταν απογευματάκι … Μεσοκαλόκαιρο … Ζέστη αφόρητη … σκόνη … Ο Χαρίτων , είχε γύρει σε ένα ράντζο στην πίσω αυλή και ονειρευόταν πως παρευρίσκονταν σαν τιμώμενο πρόσωπο , σε μια σεμνή τελετή , όπου η βασίλισσα Φρειδερίκη κρατώντας ένα τεράστιο μπλε γιαταγάνι θα … ευνούχιζε τον Ιωσήφ Στάλιν … Την ώρα που σήκωνε ψηλά το φοβερό γιαταγάνι … το «Χαρίτωωωωων» του καπετάνιου , ξέσκισε σε χίλια κομμάτια το όνειρο …
– Διαταγές , καπετάνιε …
– Ακου Χαρίτων καλά . Ο γιος μου κάθεται ψηλά στον αχυρώνα του Στέργιου του «Κόκκινου» και λαλάει στην φυσαρμόνικα τραγούδια κουμμουνιστικά … που ανάθεμα με , που θα μου πάει αυτός που του τά’ μαθε … έτσι και τον πιάσω , θα τον … μουνουχίσω στη μέση της πλατείας και θα του τα δώσω να τα φάει … άκου … Θα πας τώρα και θα τον μάσεις να τον φέρεις εδώ και θα τον κλειδώσεις στο κρατητήριο με την κατηγορία της αντικαθεστωτικής συμπεριφοράς , παρά τις συστάσεις … εμού του ιδίου … που του έγιναν . Σε όποιον ρωτάει και την μάνα του προπάντων , θα λες «Διαταγή ανωτέρου» … Άκουσες ;… στο κρατητήριο … Δυο μέρες τουλάχιστον … χωρίς φαγητό , χωρίς νερό … άντε λίγο νερό δίνε του το βράδυ όμως αργά , μην το πάρει πρέφα κανείς … Και η φυσαρμόνικα κατάσχεται . Θα την πάρεις και θα την πετάξεις στη Μπέλιτσα … Εγώ θα λείπω δυο μέρες στην πόλη . Όταν θα γυρίσω θα τον αποφυλακίσουμε … Τράβα ωρέ … τί με κοιτάς σαν χάνος ;… ούτε φαγητό …
Ο Χαρίτων την ώρα που άνοιγε την εξώθυρα του Σταθμού , κοντοστάθηκε :
– Να του δώκω και … αλμυρές σαρδέλες Καπετάνιε ;
– Τί λες βρε αλαφροκαύκαλε ;… τί σαρδέλες μου τσαμπουνάς ; όχι φαΐ είπα .
– Μα … είναι οι αρμυρές σαρδέλες της … ανάκρισης , φαΐ ;
– Άϊ χάσου βλαμμένε … Τράβα κάνε όπως σου λέω …
– … Όχι … είπα …μήπως …
————————————————–
*******************************************
Έτσι και έγινε . Για τρεις ολόκληρες σχεδόν ημέρες , το αγόρι έμεινε στο κρατητήριο παρέα με τον χωροφύλακα Χαρίτωνα . Φυσικά και νερό και γαλέττες απ’ τις δικές του του έδινε του μικρού και τα βράδια αργά , πολύ αργά , έκλεινε το όργανο της τάξης , φώτα , πόρτες και παντζούρια και καθόταν στο πάτωμα του κρατητήριου με τον μικρό πολιτικό κρατούμενο και του μάθαινε πως να φυσάει και να χτυπάει τις νότες στην μικρή φυσαρμόνικα … Όλα όμως αυτά , κρυφά απ’ τον κόσμο … Ούτε η μάνα του μικρού που ξεροστάλιαζε έξω από τον Αστυνομικό Σταθμό και φλόμωσε στο κλάμα έμαθε τίποτα , αλλά ούτε και κανείς άλλος … Ίσα – ίσα , που όλοι ζάρωναν μουδιασμένοι στα σπίτια τους με την σκέψη «Αν για ανυπακοή κρατάει το παιδί του στην στενή , βάλε με νου σου τι θα κάνει με κάποιον σαν εμάς » …
Το αγόρι «αποφυλακίστηκε» μετά τρεις ημέρες , όταν επέστρεψε από την πόλη ο Αστυνόμος-πατέρας του … Τίποτα άγριο ή φανταχτερό δεν συνόδεψε την «αποφυλάκιση» του … Ούτε καυγάς , ούτε λόγια , ούτε σχόλιο … Μετρημένα πράματα …
Και φυσικά … η φυσαρμόνικα , ΔΕΝ πετάχτηκε στα λασπόνερα της Μπέλιτσας … Την κράτησε ο Χαρίτωνας επάνω του και μετά από πολλά χρόνια , όταν ακόμα και το αγόρι (που είχε μεγαλώσει πια) την είχε σχεδόν ξεχάσει , ο … ευνούχος χωροφύλακας της πάλαι ποτέ Ελληνικής Βασιλικής Χωροφυλακής , κατέβηκε στην πολύβουη πρωτεύουσα , όπου ζούσε πια ο φυσικός της κάτοχος , έψαξε , τον βρήκε και … του την παρέδωσε …
Υπάρχει ακόμα .
****************************************
Η ανάρτηση αυτή ,που δεν είναι ιστορία αληθινή , αλλά ένα διήγημα που γράφτηκε με την βοήθεια αποσπασματικών διηγήσεων , τριών – τεσσάρων διαφορετικών ανθρώπων, αφιερώνεται στον νεόκοπο διαδικτυακό μου φίλο με το όνομα Λευτέρης-Δικαίος Παπαδέας , 1ον . Γιατί μου το ζήτησε , 2ον . Για καλωσόρισμα , και 3ον . Γιατί σήμερα (15 Δεκέμβρη) γιορτάζει .
Χρόνια σου πολλά φίλε Λευτέρη . Έχεις ένα όνομα , που αγαπώ ιδιαίτερα .
Anna-Silia 