ΤΟ ΚΑΛΟ & ΤΟ ΚΑΚΟ

Το καλό και το κακό, ενυπάρχουν μέσα μας… Μέσα στον καθένα μας. Θεοί και Δαίμονες, συμβιώνουν μέσα στην ψυχή μας και είμαστε εμείς, που θα τους “ξαμολήσουμε” προς τα έξω, για να κάνουμε το καλό, ή το κακό.
Εδώ μέσα (το μυαλό μου δείχνω), κατοικεί η Καλοσύνη αγκαλιά με την Κακία.
Εδώ μέσα (την καρδιά μου δείχνω τώρα) κατοικοεδρεύουν από γεννήσεως του νοήμονος διπόδου, η Αρετή με την Αμαρτία… Μαζί…
Μαζί φίλοι μου, και είμαστε απόλυτα υπεύθυνοι για το τί θα βγάλουμε προς τα έξω…
Κανένας “θεός” δεν ορίζει την μοίρα μας… Κανένας θεός, δεν είναι τόσο… μάγκας, που να μπορέσει να μας κάνει καλούς, κακούς, ή λιγότερο καλούς και κακούς….
Μόνοι μας, και απόλυτα υπεύθυνοι για τις πράξεις μας, θα πορευόμαστε στην σύντομη ζωή μας…
———————————

 

ΤΟ ΤΡΙΣΑΓΙΟ

Δεν έχω καλή σχέση με το… λατρευτικό της θρησκείας μας, ιδίως ό,τι αφορά σε μνημόσυνα, τρισάγια, εννιάμερα, σαράντα κλπ, μου γυρνάει τ’ άντερα (που λένε). Στο Κοιμητήριο, πηγαίνω όταν είμαι πολύ χαρούμενη για κάτι, στα γενέθλια μου (ίσως γιατί η ημέρα της γέννησης μου ήταν η πιο ευτυχισμένη ημέρα των γονιών μου) και όταν πρόκειται να πάω κάποιο μακρινό ταξίδι…
Ωστόσο, όταν προχθές, μια φίλη με πληροφόρησε «Στα νεκροταφεία, έπεσε κάτω η φωτογραφία του Τάκη και διαλύθηκε και η κορνίζα», αποφάσισα να κάνω μια βόλτα απ’ εκεί, να δω τι συνέβη.
Ξεκίνησα κατά τις 4 το απόγευμα. Η μέρα ζεστή και υγρή, αλλά ηλιόλουστη. Σκέφτηκα πως σε λίγο θα σκοτείνιαζε, αλλά από την άλλη, σκέφτηκα πως δεν θα έκανα παραπάνω από λίγα λεπτά της ώρας…
Πράγματι, η φωτογραφία, είχε πέσει και αποσυναρμολογήθηκε και η κορνίζα, αλλά δεν είχε σπάσει τίποτα και τα έβαλα όλα στην θέση τους. Καθάρισα και πέταξα όλα τα ξερά λουλούδια, που του φέρνουν κατά καιρούς, δεκάδες άγνωστοι και γνωστοί άνθρωποι, εδώ και 3+ χρόνια από τον θάνατο του και… κίνησα να φύγω.
Η απόλυτη ερημιά. Ψυχή ολόγυρα, μόνο εγώ και το… ελαφρό αεράκι, που κάνει τα τζαμάκια από τους τάφους, να χτυπάνε ανατριχιαστικά… και…
…και ξαφνικά, τον είδα…
Εμφανίστηκε από το πουθενά (έτσι μου φάνηκε) και ερχόταν απέναντί μου… Ένας νεαρός ιερωμένος, ψηλός, όμορφος. Με χαιρέτησε με ένα ελαφρό κούνημα του κεφαλιού, τον χαιρέτησα, μουρμουρίζοντας κάτι ακατάληπτο μέσα από τα δόντια μου και… προσπέρασα…
Με το που έκανα καμιά 10ριά βήματα, μου ήρθε φλασιά:
Ρε, λες να μου κάνει καμιά πλάκα ο Τάκης? Τα συνήθιζε κάτι τέτοια. Γιατί να εμφανισθεί έτσι απότομα και γιατί ερχόταν προς το μέρος μου? Λες να…?
Σταμάτησα απότομα, μεταβολή και…
-Πάτερ?
Σταμάτησε κι αυτός, γύρισε και βάδισε αργά προς το μέρος μου:
-Ορίστε?
-Μήπως θα μπορούσατε να διαβάσετε ένα Τρισάγιο, για τους νεκρούς μου?
-Βεβαίως…
Προχωρήσαμε μαζί προς τον οικογενειακό μας τάφο.
-Ξέρετε πάτερ, δεν έχω μαζί μου τα… συμπαρομαρτούντα… κρασιά, νερά, καντήλια, κεριά… δεν είχα σκοπό να…
Χαμογέλασε πλατιά (είχε γίνει ακόμα πιο όμορφος):
-Αυτά είναι… κουταμάρες, σημασία έχει η προσευχή (με κόπο κρατήθηκα να μην χαχανίσω, γιατί ήμουν σίγουρη πως κι αυτός με κόπο κρατήθηκε να μην πει «Αυτά είναι… μαλακίες» και είπε «κουταμάρες».
Διάβασε το Τρισάγιο, με ευκρίνεια και καλή άρθρωση, εγώ… ψιλοσυγκινήθηκα, και τελειώνοντας, τον ευχαρίστησα και πήγα να του βάλω στο χέρι, ένα εικοσάρικο… Με σταμάτησε αυστηρά, απλώνοντας απαγορευτικά το χέρι του:
-Η προσευχή, δεν πληρώνεται…
Ένιωσα έντονη ντροπή… τα έχασα
-Συνηθίζεται όμως πάτερ μου (μουρμούρισα)
-Κακώς… εγώ προσωπικά, δεν… Ακόμα όμως κι αν το… «συνήθιζα», από εσάς δεν επρόκειτο να δεχτώ χρήματα. Ξέρετε, κυρία Μπαντούνα, είστε μια από… τις ομορφότερες αναμνήσεις της μέχρι τώρα ζωής μου…
Τρελάθηκα… Ένιωσα μια τραγική αμηχανία, δεν ήξερα τι να πω… Μέχρι και φόβο ένιωσα… Ποιος ήταν? Τι ακριβώς μου έλεγε? Από πού με γνώριζε?… Μήπως δεν ήταν παπάς?… μήπως?… (μέχρι κι αυτό σκέφτηκα, μέσα στην αμηχανία και τον μικροπανικό μου).
-Γνωριζόμαστε? (ψέλλισα)
-Όχι… Εγώ σας γνωρίζω, ή μάλλον σας «γνώρισα» πριν 20 χρόνια… όταν θα χειρουργείτο η γιαγιά μου και ζητήσατε να ενημερώσετε τους κοντινούς συγγενείς για το είδος και τους κινδύνους της αναισθησίας. Θυμάμαι πως ο πατέρας μου, έβαλε βλαστημώντας, κάποια χρήματα στην μέσα τσέπη του σακακιού του, με πήρε από το χέρι –μικρό παιδί ήμουν… στα 11- και ήρθαμε στο γραφείο σας. Αφού είπατε αυτά που ήταν να πείτε, ο πατέρας μου, βάζοντας το χέρι στην μέσα τσέπη του σακακιού του…
-Τι οφείλω γιατρέ?
-Στο Δημόσιο Νοσοκομείο, δεν πληρώνει κανείς και για τίποτα (η φωνή σας, ήταν κοφτή, σχεδόν θυμωμένη)
-Μα… στο χειρουργό, ήδη πλήρωσα κάποια χρ…
-Κακώς… να πας να τα ζητήσεις πίσω (τον διακόψατε. Ήδη χαμογελούσατε με ένα κουρασμένο χαμόγελο θυμάμαι… Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί θυμάμαι το κουρασμένο χαμόγελο…)
-Δεν μπορώ… Ντρέπομαι… (ο πατέρας μου)
-Όποιος ντρέπεται… κακά ζει (εσείς)
————
-Δεν θα το ξεχάσω ποτέ αυτό κυρία Μπαντούνα… Είναι από τα πράγματα, που δεν ξεχνάει ένα παιδί… 
Αλλά… πρέπει να πηγαίνουμε. Είναι αργά και σκοτεινιάζει γρήγορα και ο φύλακας, ήδη άρχισε να κλείνει τις καγκελόπορτες. Από εδώ ελάτε μαζί μου… μην σας κλείσουν μέσα (χαμογελούσε και είπαμε… πολύ όμορφος ο νεαρός παπούλης)
Φτάσαμε σχεδόν τρέχοντας στην κεντρική πύλη.
-Καληνύχτα πάτερ
-Καληνύχτα γιατρέ… Να είστε ευλογημένη.
_____________________________________
.
Είναι το τελευταίο ποστ μου, για το 2017 και είναι αφιερωμένο σε όποιον πιστεύει ή νομίζει πως το Καλό, πάει… χαράμι.
Το Καλό, ξαναγυρίζει πάντα σ’ αυτόν που το «εκπέμπει» και… όχι, δεν εννοώ πως το καλό που μου αντιγύρισε ο νεαρός ιερωμένος, ήταν το ότι… γλίτωσα το εικοσάρικο…
Όχι. Το Καλό ήταν το ότι με θυμόταν 20 χρόνια μετά, με Αγάπη. Το Καλό ήταν, πως θα με θυμάται πάντα, σαν έναν καλό άνθρωπο. Το Καλό ήταν το ότι μου ευχήθηκε να είμαι ευλογημένη…
================
Χαρούμενη Πρωτοχρονιά, αγάπες μου.

 

… ΗΜΩΝ, ΤΩΝ…

Ασταθής, Παρορμητική, Επιπόλαιη.
Πώς? δεν καταλάβατε?
Μα… για την καρδιά μας μιλάω
… ημών, των βαθιά συναισθηματικών
… ημών των δυστυχούντων εν μέσω χαράς
… ημών των ευτυχούντων εν μέσω άπατης ηλιθιότητας
… ημών των… «σήμερα εδώ και αύριο εκεί»
… ημών των τέκνων της αγρύπνιας
… των στενών συγγενών της αφηρημάδας
… των καρδιακών φίλων της ερωτοτροπίας με ένα ξεραμένο λουλουδάκι
… με ένα σύννεφο
… με τον φλοίσβο
… με το χαλίκι που μας πλήγωσε
… με το τηλέφωνο που δεν χτυπάει
… με μια φωτογραφία που ξεθώριασε
… με ένα όνομα, που κομματιάζει την γλώσσα μας…
________________________
Καλημέρα κόσμε αγαπημένε…

 

ΣΤΑ… ΒΑΦΤΙΣΙΑ

Χθες Κυριακή, το μεσημέρι, πήγα Αλεξανδρούπολη, σε μια κοινωνική εκδήλωση… βάφτιση συγκεκριμένα.
Μαζεμένο όλο το enfant gâté, ή εν πάση περιπτώσει, μεγάλο κομμάτι του πολιτικού και Ακαδημαϊκού κόσμου της Δυτικής Θράκης και διάφοροι συγγενείς, φίλοι και παρατρεχάμενοι των δυο αυτών κοινοτήτων… 
Τώρα θα μου πείτε «Τί γύρευες εσύ εκεί μέσα?» Είπα ένα σωρό δικαιολογίες (που καμία δεν ήταν ψέμα) για να… απουσιάσω, όπως «δεν έχω αυτοκίνητο, το έδωσα για βάψιμο», «Έχω μαστόρια στο σπίτι», «πονάει το γόνατο μου και είμαι πάλι με τα μπαστούνια»… αλλά ΕΠΡΕΠΕ να πάω γιατί τυγχάνω και… νονά της μάνας του μικρού που θα βαπτιζόταν… Έτσι, πίεσα τον βαφέα αυτοκινήτων να τελειώνει το Σάββατο, άφησα εντολή στα μαστόρια να βάφουν το εξωτερικό του σπιτιού την Κυριακή, και πήρα ξανά το μπαστούνι μου (το καλό… έχω και πρόχειρο) και…πήγα, που να μην έσωνα… Γιατί?… Μα γιατί κάθε φορά που μπαίνω σε Εκκλησία, κολάζομαι… Από απλά χάχανα που ανεβαίνουν στα μούτρα μου, έως ακατανόμαστες βρισιές, που λέω (από μέσα μου βέβαια) με τα ευτράπελα έως και τραγικά άσχημα που βλέπω ή ακούω εκεί… Λοιπόν:
Παιδάκια που έτρεχαν και κυνηγιόντουσαν ουρλιάζοντας μέσα στον Ναό.
Τσιρίδες (γυναικείες βασικά) του είδους «Ααααα! τί κάνεις?πόσο καιρό έχω να σε δώ», «Αχ, τέλειο το μαλλί, πού το βάφεις?… πόσο σου παίρνει? α την κλέφτρα!»
Κουτσομπολιά, για το ντύσιμο των γιαγιάδων και της νονάς του βρέφους, για τα ξεπορτίσματα των παπούδων και άλλων αρρένων συγγενών και φίλων και γνωστών…
Πλάτες γυρισμένες στο Ιερό του Ναού, χάχανα την ώρα του Ευαγγελίου, σχόλια για το όνομα…
…και…
… αβυσσαλέα ντεκολτέ, στα μούτρα του παπά
… διαφανή (μα εντελώς λέμε) φορέματα
… μακιγιάζ για μεταμεσονύκτιο γλέντι στην Παραλιακή
… κοσμήματα, που θα έκαναν μια επισκοπική Μίτρα, να… χλωμιάσει.
Ο παπάς σχετικά νεαρός… συφιλιάστηκε και στην αρχή του Μυστηρίου, έβαλε μια φωνή για ησυχία και… «…και τα παιδιά σιωπή! και… ΑΚΙΝΗΤΑ» (η φωνή του ακούστηκε υστερική). Στο τέλος όμως, αναλογιζόμενος ίσως το «επώνυμον» του Χριστεπώνυμου πλήθους… πήγε να τα διορθώσει:
-Χμ… ξέρετε κάνουμε και κάποια μικρολάθη κι εμείς οι ιερείς- άνθρωποι είμαστε- και μας βγάζουν μετά στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης (sic) και κηλιδώνεται όλη τάξη των ιερέων και αυτό δεν είναι σωστό και ευχές στον νεοφώτιστο και στους δικούς του και σε όλους τους… ευλαβείς παρευρισκόμενους κλπ κλπ…
Με το τέλος του Μυστηρίου, όταν το Χριστεπώνυμον, ξαμολύθηκε εκτός Ναού, να συνεχίσει τον ιερό σκοπό του(?), πλησίασα τον παπά που στεκόταν ακόμα αμήχανος μπροστά στην Ωραία Πύλη του Ιερού Βήματος και…
-Παπούλη… περίμενα περισσότερα από σένα… αλλά δεν βαριέσαι… Αύριο θα τα «βγάλω» όλα στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, στο facebook συγκεκριμένα (πήγε να διαμαρτυρηθεί, αλλά πιάνοντας του ελαφρά το μπράτσο…) αλλά μην σκιάζεσαι… όχι εσένα… ΑΥΤΟΥΣ τους «πιστούς»… Όχι προς Θεού εσένα. Εσύ… προσπάθησες. Αναιμικά ίσως, αλλά προσπάθησες. Χρειάζεται να προσπαθήσεις όμως παραπάνω.
…..
Έσκυψε ελαφρά το κεφάλι του, για να μην δω ή να μην δει κανείς άλλος το ότι χαμογελούσε…
==============================
Το έχω πει παλιότερα, αλλά θα το ξαναπώ, γιατί ΔΕΝ μπορώ να το ξεχάσω, ούτε να το αντιπαρέλθω, ούτε να το συγχωρήσω ή να το δικαιολογήσω έστω. Θα το ξαναπώ, γιατί ακόμα με πονάει… με σφάζει… μου ξεσκίζει τα σωθικά… Γιατί είναι μια «πληγή» που κατά καιρούς την «ξύνω» και την… «ξαναματώνω», και έτσι νιώθω κάτι σαν ανακούφιση…
Θα ξαναπώ λοιπόν, ότι τον Σεπτέμβριο του 1996, πριν 21 δηλαδή χρόνια, η Εκκλησία με… αφόρισε…
Στις βαπτίσεις, στους γάμους και στην υπέροχη ανοιξιάτικη Ακολουθία των Χαιρετισμών (που λατρεύω), πηγαίνω… «παράνομα».
……
Ουφ! 🙂

 

 

«ΑΝΝΑ – ΡΟΖΑ»

*

Λίγο πριν από το μεσημεράκι , χτύπησε το τηλέφωνό μου … Μια άγνωστη (μεσήλικη , μάλλον) ανδρική φωνή :

– … Ρόζα ;… (δειλά)

– Πρέπει να έχετε κάνει λάθ…

– Ωπ !… σιγά !… μην το κλείνεις … Άννα ;

– Ναι ;…

– Άννα ! Άννα μου ! … είμαι ο Στέφανος . Ο Στέφανος Χ. … ο  συμμαθητής σου από το Λύκειο … Που καθόμουν δίπλα σου βρε … που γελούσα με το που κουνούσες τα … αυτιά σου και η Φωφώ (η Φυσικός μας) με έβγαζε συνέχεια έξω από την τάξη …

Τον θυμήθηκα … Μικροκαμωμένος , ομορφούλης , έξυπνος , μέτριος μαθητής , με έντονη την αίσθηση του χιούμορ . Από τους … «κολλητούς» της παρέας-συμμορίας μας … Απ’ αυτούς που δυστυχώς , χαθήκαμε μετά την έξοδο μας απ’ το σχολείο . Σπουδές εγώ στην Θεσσαλονίκη , αυτός , Αθήνα . Είχα να τον ιδώ ή να τον ακούσω , από το καλοκαίρι του 1967 …

 

– Βρε , βρε … Βρε τον Στέφανο . Πως και με θυμήθηκες ;

– Ξέρεις … Στις 23 του μήνα έχουμε την συγκέντρωση αποφοίτων όλης της πόλης μας του ’67 … Τα 45 μας χρόνια …

– … 46 …

– Ναι … 46 … Μπερδεύομαι βρε . Είναι τόσα πολλά , Ρόζα μου !

– Άννα … Άννα με λένε …

– Ναι … Άννα βέβαια … Μου έδωσε το τηλέφωνό σου ο Γιώργος Π. Μου είπε ότι σε έχουν ειδοποιήσει , αλλά δεν άντεχα μέχρι τότε … Δεν ξέρω … Σε πεθύμησα πολύ και ήθελα να σου μιλήσω . Έχουμε τόσα χρόνια να ιδωθούμε … Έχουμε να πούμε τόσα πολλά … Θα πιούμε , θα χορέψουμε ροκ-εντ-ρόλ , μάμπο , μπλουζ , φοξ-τροτ … Θυμάσαι που χόρευες με τον Γρηγόρη φοξ-τροτ και κάνατε κρυφά πρόβες τις φιγούρες και μας «κουφαίνατε» στα πάρτυ ; … Ωραία χρόνια . Θα χορέψουμε ,… έτσι δεν είναι ;

– Μπα … δε νομίζω . Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω . Είμαι , ξέρεις , λίγο … ψιλοανάπηρη , αλλά θα προσπαθήσω .

– Α χα χα χα χα χα !!!… τι πλάκα έχεις ! Πάντα με τις πλάκες σου ! Ανάπηρη ! Η Ρόζα … ανάπηρη … και μάλιστα «ψιλο-» …

– ……..

– Έλα … Μ’ ακούς ;

– Σ’ ακούω .

– Όχι … επειδή δεν μιλάς … Γιατί δεν μιλάς ;

– Ρε συ , Στέφανε … Γιατί με λες Ρόζα ; Το είπες πάνω από δυο φορές . Είμαι η Άννα … Με λένε Άννα … Τί έχεις πάθει ;

– Για μένα , θα είσαι πάντα η … Ρόζα … Έτσι σε λέγαμε όταν αναφερόμασταν σε σένα , η Αθηναϊκή φοιτητοπαρέα στα χρόνια της Χούντας … Ξέρεις … ο Θάνος Β , η Έλενα , ο Σταμάτης Τ , ο Μιχάλης , ο Χρήστος Ρ … Ο Θάνος , έφυγε Αμερική , αμέσως μετά το πτυχίο του από το Πολυτεχνείο , ο Σταμάτης πέθανε … πάνε 3 χρόνια τώρα … μπορεί να το άκουσες … σάκχαρο , ή κάτι τέτοιο , και η Έλενα , είπε πως μάλλον δεν θα έρθει γιατί έχει πρόσφατο πένθος … πέθανε ο άντρ…

– Και γιατί Ρόζα ; (τον διέκοψα απότομα , κάπως άκομψα , αλλά με έτρωγε η περιέργεια) 

– Γιατί για μας , ήσουν πάντα η … Ρόζα Λούξεμπουργκ της τάξης … Τότε δεν την ξέραμε . Μετά την μάθαμε … στα ζόρια της Χούντας στην Αθήνα .. Ο Θάνος , ήταν ο … «Τσε» κι εσύ η … «Ρόζα» .

Τί θα πει «Γιατί … Ρόζα»  . Ήσουν πάντα η αδιαφιλονίκητη «αρχηγός» μέσα στην τάξη … ε, ναι … μετά τον «Τσε» βέβαια … Επαναστάτρια , αντικομφορμίστρια , ανυπόταχτη , τολμηρή και αντιδραστική στην καθηγητική αυθαιρεσία και τυραννία , παραβατική και απείθαρχη σε κάθε μ@λ@κί@ του σχολικού Συστήματος της 10ετίας του ’60 … Μια «Ρόζα Λούξεμπουργκ» του σχολιού μας … της τάξης μας , εκείνα τα παλιά .. μαγικά χρόνια …
Σε θυμάμαι με εκείνον τον πύρινο από έδρας λόγο σου , όπου προσπάθησες να μας αποδείξεις πως δεν ήταν σωστό να αντιδράσουμε με αποχή από τα μαθήματα , επειδή έπαψε να είναι σχολική αργία η ημέρα των Ταξιαρχών , γιατί θα φαινόταν πως ο αγώνας μας γινόταν απλά για ένα … κατσάκι απ’ τα μαθήματα και ότι ο αγώνας έπρεπε να επικεντρωθεί αλλού … στην ουσία … Δεν σε ακούσαμε και φάγαμε όλοι αποβολή «…διότι αναιτίως και αδικαιολογήτως δεν παρακολούθησαν τα μαθήματα της 8ης Νοεμβρίου 1966 …»
Και γ@… το , δεν ήταν όλη η τάξη στην αποχή … Ένα σωρό γλυφτρόνια και ρουφιάνοι , έμειναν τάχα να κάνουν μάθημα , για να μην τιμωρηθούν … Ενώ εσύ , παρ’ όλο που δεν συμφωνούσες , ήρθες μαζί μας … Πήγαμε στο βουνό εκδρομή … θυμάσαι βρε … Ρόζα ;… ε, Ρόζα .

 – ………

– Τί γίνεται βρε Άννα ; … μ’ ακούς ; … Πάλι δεν μιλάς … γιατί δεν μιλάς ;

– Συγκινήθηκα καθώς θυμήθηκα όλα αυτά …

===========================================

Καλοί μου φίλοι :

Έχω ένα … πρόβλημα , που θα σας πω αμέσως τώρα , ελπίζοντας και στην βοήθεια , που μπορεί να μου προσφέρει η … γνώμη σας 

Στις 23 Μαρτίου , έχουμε το reunion για την αποφοίτηση μας από το Λύκειο … Η τάξη του ’67 … 46 χρόνια … αλλά τα ξαναείπα αυτά … Άλλο θέλω να πω :
Είμαι 64 ετών (όχι συμπληρωμένα … μην τρελαθούμε κιόλας) . Παραμένω … ωραιοτάτη … αλλά όσο να είναι , ο Πανδαμάτωρ , έκανε τις κουτσουκέλες του (σαν δε ντρέπεται … τέλος πάντων) . Πρέπει , για να κάνω μια εντυπωσιακή εμφάνιση όπως την ονειρεύομαι στο reunion , να … βαφτώ … Μακιγιάζ , βρε … μην γελάτε . Να βαφτώ … δεν λέω . Έχω όλα τα σύνεργα , αλλά … Αλλά έχω να ρίξω εκεί , με όλα όσα θα μου λένε , με όλα όσα θα βλέπω , αλλά και με όσους … δεν θα δω , τόσο κλάμα , που … ό,τι μακιγιάζ κι αν κάνω , θα πάει … άπατο . Μια μουντζούρα και μισή … μακιγιάζ και συγκίνηση . Από την άλλη πάλι … Να πάω άβαφη , δεν λέει … Λέει ;;;…
Αχ Θεέ μου … τί να κάνω ;

.

.

.

 

Η πρώτη φωτογραφία , είναι από εδώ 

Οι άλλες , από το προσωπικό μου αρχείο .

 

ΚΑΙ ΥΣΤΕΡΑ , ΗΡΘΕ Η ΚΡΙΣΗ ….

Θυμάμαι την εποχή που ήμουν παιδί …Εκείνη την εποχή , την χωρίς TV , την εποχή του ραδιοφώνου με … δελτίο , την εποχή της βεγγέρας και των συνάξεων και της κουβέντας των μεγάλων στην καλή την κάμαρα , περί παντός επιστητού ή μη … Κουτσομπολιό , συζητήσεις περί σεξ , αναμνήσεις από τον πόλεμο και την πείνα της Κατοχής , πολιτικές συζητήσεις … Τότε που κρυφά στήναμε αυτί εμείς οι μικροί , μπας και “πιάσουμε” τίποτα από αυτά τα … μαγικά και σπουδαία , που αφορούσαν μόνο τους μεγάλους … Και “πιάναμε” αόριστα , την .. έξαψη των μεγάλων , με λέξεις ακατανόητες για εμάς τότε … όπως “εκλογές” , “λαοφιλής” , “βία και νοθεία” , “114″ , “πατριωτισμός των Ελλήνων” , “Σύνταγμα” και … “Ανένδοτος” …

Ύστερα , ο “Ανένδοτος” , έγινε … “Αλλαγή” και αρκετά μετά … “λεφτά …υπάρχουν” … Κι ώσπου να γίνουν όλα αυτά , βρεθήκαμε εμείς να είμαστε καθισμένοι στις πολυθρόνες και να είμαστε εμείς οι μεγάλοι , και τα παιδιά να μην νοιάζονται πια παρά μόνο για τους διαγωνισμούς τραγουδιού , χορού , ακροβατικών και μοντελισμού της TV … και μεις χωρίς ελπίδα και προπαντός χωρίς παρέα , και χωρίς … “έξαψη” να δακρύζουμε ΜΟΝΟΙ … κατάμονοι … παρέα μόνο με μια φωσφωρίζουσα οθόνη …

Και ύστερα , ήρθε η … Κρίση …

Και τότε η φωσφωρίζουσα οθόνη της TV , έγινε τρομακτική … τόσο τρομακτική , κάτι σαν την οθόνη του Poltergeist (ταινία τρόμου του 1982) απ’ όπου «έβγαιναν» , όλα τα κακά και απειλητικά στοιχειά του κόσμου και απειλούσαν την εύθραυστη ισορροπία μου . Και δεν ήθελα πια να είμαι μπροστά της , αλλά ήθελα να φύγω … να φύγω μακριά κι αγύριστα …

Λίγο ακόμη πιο … «ύστερα» , ξύπνησα απότομα λουσμένη στον ιδρώτα  …
Τι καλά … να ήταν όνειρο … Να ήταν απλά ένας ακόμη κλιμακτηριακός εφιάλτης …

—————————–
Παραμελαγχόλησα …
Παρενέργειες της … συνταξιοδότησης , ίσως .

 

ΜΙΑ … ΑΛΛΙΩΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ …

Θα σας μιλήσω για μια Πρωτομαγιά , μέρες που είναι , παράξενη , πικρή , νοτισμένη, χωρίς γλέντια στην εξοχή , χωρίς τραγούδια , χωρίς … απεργία , χωρίς αγώνες , χωρίς στεφ… Όχι … εδώ που τα λέμε , στεφάνια υπήρχαν … Όχι πολλά , αλλά … υπήρχαν .

Την Πρωτομαγιά του 1982 … Τριάντα χρόνια πίσω …
Αλλά , ας τα πάρω απ’ την αρχή κι ας σας βάλω στο πνεύμα των ημερών και των εποχών εκείνων με μια όσο γίνεται πιο λιγόλογη εισαγωγή . 

————————————————————————

Την Άνοιξη του 1981 , μετακομίσαμε οικογενειακά (εγώ , ο σύζυγός μου , ο 3χρονος τότε γιος μου , και οι δυο μου γονείς που ζούσαν μαζί μας) , από την Θεσσαλονίκη , όπου ζούσαμε τα τελευταία χρόνια , σε μια μικρή επαρχιακή πόλη του Βορρά (όπου βρισκόμαστε ακόμα) . Μέχρι τότε , δουλεύαμε (ο καθένας στην ειδικότητα του)  σε Δημόσια Νοσοκομεία της Θεσσαλονίκης , με πολύ καλές προοπτικές για Πανεπιστημιακή καριέρα εγώ (μου ζητούσαν σαν … τρελοί να μείνω στο Πανεπιστήμιο) και για μεικτό (ελεύθερο + νοσοκομειακό) επάγγελμα καριέρας (τότε , προ ΕΣΥ , επιτρεπόταν η μεικτή απασχόληση) ο χειρουργός σύζυγός μου .

Ο σκοπός αυτής της μετακόμισης , ήταν το … νεανικό μας όνειρο , να μεταφέρουμε και να προσφέρουμε τις καλές μας (έτσι πιστεύαμε) ιατρικές γνώσεις στην επαρχία , που διψούσε για καλή Ιατρική και προπαντός για ειδικευμένους σύγχρονους (με τα τότε δεδομένα) γιατρούς . 

Έτσι την Άνοιξη του ’81 , άρχισα να δουλεύω στο μικρό επαρχιώτικο Νοσοκομείο που είχαμε διαλέξει , σαν ο … μοναδικός (δημόσιος) Αναισθησιολόγος σε μια περιοχή πάνω από 100.000 (τότε) κατοίκους … Κάποιοι ιδιώτες συνάδελφοι , όχι μόνον δεν με βοήθησαν να «μοιραστεί» λίγο αυτό το βάρος , αλλά αντίθετα μου έκαναν και πόλεμο φθοράς , γιατί παίρνοντας την θέση αυτή και αρνούμενη να χρηματιστώ με οποιονδήποτε τρόπο , τους κόπηκε η … «τροφοδοσία» από το μεγάλο «βυζί» του κρατικού Νοσοκομείου , που ως τότε , λυμαίνονταν σαν ιδιώτες … 

Έτσι έφτασα να εργάζομαι … 365 ημέρες τον χρόνο , χωρίς έξτρα αμοιβή (δεν υπήρχε το καθεστώς των εφημεριών τότε ακόμα και ο μισθός μου ήταν 42.000 δρχ) , χωρίς ρεπό , χωρίς κανονικές άδειες , χωρίς … άδεια τοκετού (και μόνο 10 ημέρες άδεια λοχείας) , χωρίς Σαββατοκύριακα , Χριστούγεννα , Πάσχα , Εθνικές γιορτές , αργίες … Χωρίς μεσημέρια , βράδια , ξημερώματα … Χωρίς διακοπές , χωρίς εκδρομές , ταξίδια , «δικές μου ώρες» … Χωρίς Πρωτομαγιές …
Και για τους … αμύητους , θα προσθέσω πως η ειδικότητα της Αναισθησιολογίας , έχει πολλά , πάρα πολλά έκτακτα-επείγοντα περιστατικά , ίσως περισσότερα από κάθε άλλη χειρουργική ειδικότητα και ακόμη , είναι μια ειδικότητα … ανάδελφος , (που έλεγε και ο Πρόεδρος με τα … πατομπούκαλα),δηλαδή κανένας συνάδελφος οποιασδήποτε ειδικότητας , δεν μπορεί να αναλάβει για λίγο το περιστατικό του Αναισθησιολόγου , μέχρι να προσέλθεις στο χειρουργείο . Γι αυτό πρέπει να είσαι πάντα , έγκαιρα … εκεί …

……………………………

«Λιγόλογη» , είπα πως θα είναι η … εισαγωγή μου ?…

Ε , ξεχάστε το … Χρόνια τώρα που με διαβάζετε , πιστεύω πως το έχετε αντιληφθεί ότι … είμαι φλύαρη …

————————————————-

Ένα χρόνο μετά την μετακόμιση μας , την Άνοιξη του 1982 , και συγκεκριμένα στις 30 του Απρίλη , ο μπαμπάς μου , βαρέθηκε να μας … ταλαιπωρεί (έπασχε από Alzheimer τα τελευταία χρόνια) και αποφάσισε να «ταξιδέψει» με την Αχερόντια βαρκούλα , για τον Άλλο Κόσμο …
Έτσι , ανήμερα την Πρωτομαγιά του 1982 , … είχαμε κηδεία … 

……………………………

.

«Θρηνῶ καὶ ὀδύρομαι, ὅταν ἐννοήσω τὸν θάνατον , καὶ ἴδω ἐν τοῖς τάφοις κειμένην τὴν κατ’εἰκόνα Θεοῦ, πλασθεῖσαν ἡμῖν ὡραιότητα, ἄμορφον, ἄδοξον, μὴ ἔχουσαν εἶδος. Ὢ τοῦ θαύματος! Τὶ τὸ περὶ ἡμᾶς τοῦτο γέγονε μυστήριον; Πῶς παρεδόθημεν τῇ φθορᾷ , καὶ συνεζεύχθημεν τῷ θανάτῳ ;»

– Μην κλάψεις … (μου έσφιξε η μάνα μου το χέρι) . Δεν θα ήθελε με τίποτα να μας δει να κλαίμε  … Ιδίως εσένα …

……………………………

Η Νεκρώσιμη Ακολουθία ,  εψάλλη ολόκληρη στους … Ασφοδελούς λειμώνες (κοιμητήριο) της μικρής μας πόλης .

Ήταν μια μέρα βροχερή , αλλά ζεστή . Φυσούσε και ένας δυνατός Νοτιάς που «ανακάταυε» τον καιρό και μια άφηνε λίγο ήλιο να περάσει μέσα από την μαυρίλα , και άλλοτε σκοτείνιαζε τα πάντα  και  «γονάτιζε» την Ανοιξιάτικη άγρια πρασινάδα και τις «αυθάδεις» παπαρούνες ολόγυρα …

Εκεί πάνω στην προσπάθεια μου να μην κλάψω με το «Θρηνῶ καὶ ὀδύρομαι, ὅταν ἐννοήσω τὸν θάνατον…» , είδα το … περιπολικό της Αστυνομίας , ένα ετοιμόρροπο τζιπάκι , να μπαίνει με φόρα μέσα στον χώρο του νεκροταφείου  , πετώντας δεξιά κι αριστερά λάσπες , χαλίκια και … τρομαγμένα βατράχια .

Κατέβηκαν τρεις μπάτσοι, που προχωρούσαν κολλημένοι θαρρείς ο ένας πάνω στον άλλον , σε μια προσπάθεια να αντλήσουν θάρρος για να ξεφουρνίσουν αυτό που ήταν η … αποστολή τους , και μας πλησίασαν … 

Ο παπάς έκοψε το ψάλσιμο απότομα και ο αρχι…τελετάρχης του γραφείου κηδειών μουρμούρισε ένα «όχι ρε γ@… και άλλη καθυστέρηση» μέσα από τα δόντια του .

– Ποια είναι η κυρία Άννα ….. ? Χωρίς να απαντήσει κανείς , αλλά επειδή όλοι με κοίταξαν με ένταση , ο επικεφαλής απευθύνθηκε σε μένα :

– Γιατρέ , σας γυρεύουν επειγόντως στο Νοσοκομείο … Έχουνε , λέει , μια βαριά αιμορραγία και πρέπει να μπείτε επειγόντως στο χειρουργείο … Επειγόντως μας είπαν να … σας πούμε … και να σας … πάμε …

– Τελειώνουμε σε λίγο (αυθαδίασε ο παπάς) … θα τα πω και λίγο πιο γρήγορα …

– Επειγόντως μας είπαν !… (η φωνή του μπάτσου ακούστηκε σχεδόν υστερική και σαν … «σπασμένη» από λυγμό , αλλά αυτό το τελευταίο , ίσως και να μου φάνηκε) . 

– Πήγαινε … (ο σύζυγός μου , με έσπρωξε απαλά προς το μέρος των αστυνομικών) Ο θάνατος είναι το … «Τίποτε μετά» … Τά’χουμε πει τόσες φορές αυτά … Πήγαινε … Ούτε που θα τον νοιάξει τον μπαμπά σου … Δεν υπάρχει πια , για να τον νοιάξει … Τά’ παμε … (δεν με κοίταζε καθώς μου μιλούσε . Κοίταζε κατ’ ευθείαν τα κλεισμένα μάτια του … συχωρεμένου του πεθερού του) … Ούτε που σε νοιάζει … Έτσι δεν είναι Κώστα ?…

– Έτσι … (απάντησε ο μπαμπάς μου , χαμογελώντας)….

————————–

Με το που μπήκα μέσα στο ετοιμόρροπο περιπολικό , ο επικεφαλής χωρίς να αφήσει ούτε στιγμή το μπράτσο μου , σαν να προσπαθούσε από αυτή την επαφή να …κατανοήσει , γιατί κάποια πράγματα συμβαίνουν έτσι και όχι … αλλιώς , βλαστήμησε ένα  … «γ@… την Παναγία μου μέσα , με την κωλοδουλειά μας … ένα ασθενοφόρο , δεν μπορούσαν να στείλουν…» 

Βγαίναμε από την κεντρική Πύλη του … Ύστατου Ασύλου , όταν ο δυνατός Νοτιάς , έφερε απαλά στ’ αυτιά μου το :

«Δεῦτε τελευταῖον ἀσπασμόν, δῶμεν ἀδελφοὶ τῷ θανόντι , εὐχαριστοῦντες Θεῷ· οὗτο γὰρ ἐξέλιπε τῆς συγγενείας αὐτοῦ  , καὶ πρὸς τάφον ἐπεὶγεται, οὐκ ἔτι φροντίζων , τὰ τῆς ματαιότητος καὶ πολυμόχθου σαρκός. Ποῦ νῦν συγγενεῖς τε καὶ φίλοι; Ἄρτι χωριζόμεθα ὅνπερ , ἀναπαῦσαι Κύριος εὐξώμεθα»

– Αντίο μπαμπά … (μουρμούρισα … κι ο μπάτσος ξαναβλαστήμησε κάτι ακατανόμαστο) 

*** Η φωτογραφία του τέλους , γράφει από πίσω , «Εν Αθήναις τη 1-5-1950 . Οδός Ακαδημίας . Από την βάπτισιν της Άννιτσκας»

 

ΘΕΛΩ ΚΑΤΙ ΝΑ ΣΑΣ ΠΩ …

Καλοί μου φίλοι , αναγνώστες αυτού του blog :

Πάει αρκετός καιρός που σχεδόν … έπαψα τα γράφω εδώ μέσα . Κάποιοι αναρωτήθηκαν ίσως … Κάποιοι με ρώτησαν το γιατί και πήραν αόριστες και κλισέ απαντήσεις (από μένα) , του είδους «είμαι κακόκεφη , «έχω ψιλοκατάθλιψη» , «δεν έχω έμπνευση» , μου λείπουν οι ιδέες» , «κουράστηκα κάπως» … κλπ …

Σκέφτηκα να το «κλείσω» το  blog και να αφήσω να το «καταπιεί» ο Χρόνος … Άλλωστε σε ποιον χρωστάμε … εξηγήσεις ?… Όμως …

… Όμως δεν μου πήγε η καρδιά να σας αφήσω έτσι μετέωρους με μια απορία …

——————————————–

Υπάρχει όμως και ένας ακόμη λόγος , που σας γράφω αυτό το τελευταίο ποστ … 

Ίσως να είναι και Ο ΛΟΓΟΣ … ο μοναδικός και πραγματικός που το κάνω .
Σας γράφω αυτό το (τελευταίο) ποστ για να σας … παινευτώ .

………………….
Είμαι … ερωτευμένη και όχι μόνο (υπάρχει και κάποιος , που είναι ερωτευμένος μαζί μου … όσο παράξενο κι αν ακούγεται) .
Πάντα ο άνθρωπος όταν ερωτεύεται , θέλει να το μοιραστεί με κάποιους άλλους … που αγαπάει … που πιστεύει ότι θα τον καταλάβουν … που θα νοιώσουν (ίσως) κομμάτια απ’ την χαρά του …

Σε ποιον όμως , να το πω ?… που έχω καβαντζάρει τα … 60 , που έχω μια όμορφη οικογένεια , που ακούγεται … αφύσικο , ακόμα – ακόμα έως και … γελοίο ?…

Διάλεξα … εσάς .  

Εσάς ηλεκτρονικοί μου φίλοι … Εσάς διαδικτυακοί μου αναγνώστες . Εσάς που μαζί σας εδώ και 5 1/2 περίπου χρόνια , «μοιραστήκαμε» τόσα και τόσα … Που γελάσαμε , δακρύσαμε , περάσαμε την νύχτα μας μαζί … οθόνη με οθόνη … πλήκτρο με πλήκτρο … Εσάς που … αν μη τι άλλο δεν γνωρίζω (από τους περισσότερους) τα μάτια σας και πως θα με κοιτάξουν , όταν σας πω πως … αποφάσισα να τα … εγκαταλείψω όλα και να ζήσω το … μικρό (ομολογουμένως) υπόλοιπο της ζωής μου με το αντικείμενο του Έρωτα μου , έναν … νέο (σχετικά) άντρα (όταν λέω «νέο» , εννοώ νεότερο από εμένα) …

Πόσοι άνθρωποι μεσήλικες … πείτε μου ειλικρινά , δεν έτυχε , εκεί … κοντά στην Δύση τους , να ερωτευθούνε ; Πόσοι όμως είχαν το θάρρος … την «ψυχή» … το «στομάχι» να τα αναποδογυρίσουν όλα και να ζήσουν έτσι όπως φτιάχτηκε για να ζει ο άνθρωπος … Ευτυχισμένος … Ερωτευμένος …

Θα μπορούσα , να σας μιλάω … όλη την νύχτα , γι αυτό … Νύχτες πολλές και ημέρες … όμως …

…όμως , αυτό που ήθελα να σας πω … σας το είπα .

Προσπαθείστε όχι να με καταλάβετε , αλλά απλά … να μην με κρίνετε .
Κοιτάξτε μέσα σας  και προσπαθήστε να «δείτε» αυτό το μικρό , ζωντανό , ακραίο … «κάτι» , που σιγοκαίει καλοκρυμένο μέσα στα «άδυτα» του κάθε ανθρώπου … Αυτό το «κάτι» , για το οποίο , δεν μετράνε τίποτα … ούτε ηλικίες , ούτε κοινωνικές καταξιώσεις , ούτε υποχρεώσεις και πρωτόκολλα … παρά μόνον η ευδαιμονία … η ολβιότης , η μακαριότητα του Έρωτα … 

Ευτυχία … Ευτυχία μικρή ; … με ημερομηνία λήξης ;… χτισμένη πάνω σε πόνο άλλων ;… Μπορεί … αλλά ΕΥΤΥΧΙΑ …

Δεν θα «ξαναμιλήσουμε» (όχι μόνον γι αυτό , αλλά και για οτιδήποτε άλλο) , καλοί μου φίλοι … Όχι γιατί ντρέπομαι για κάτι , αλλά γιατί δεν έχει κάποιο νόημα πια το να κουβεντιάζουμε μαζί . 

Η ζωή που μου μένει είναι λίγη …

Η ευτυχία , ευάλωτη …

Η απόσταση ανάμεσα στο επιθυμητό και το … γελοίο , μικρή …

Σας φιλώ .

================================

Επειδή κάθε ερωτευμένη γυναίκα θέλει να «δείξει» σ’ όλον τον κόσμο , αλλά και περισσότερο σ’ αυτούς που αγαπάει , το κρυφό αντικείμενο του Πόθου της και επειδή δεν θα τα «ξαναπούμε» ποτέ πια από εδώ μέσα και επειδή με «πνίγει» όλος αυτός ο έρωτας και η χαρά αλλά και η λύπη για την απόρριψη τόσων και τόσων πολύτιμων (μέχρι τώρα) καταστάσεων (γάμος , παιδιά , φίλοι , συγγενείς , μια ολόκληρη ζωή γενικά) , κάντε «κλικ»  ΕΔΩ , για να τον δείτε .

 

 

Κάτι ακόμα για … ΤΗΝ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΟΥ ALZHEIMER …

.

Σήμερα περιδιαβάζοντας στο Διαδίκτυο , διάβασα αυτό και ξαναθυμήθηκα την μητέρα μου (και τον πατέρα μου βέβαια , αλλά της μάνας , ήταν πιο οδυνηρό) .

Η μητέρα μου πέθανε , “πλήρης ημερών” – στα 86 της και σε …πλήρες … Alzheimer (και οι δυο γονείς μου έπασχαν στο τέλος τους από Αλτσχάϊμερ).

Ήταν μια γυναίκα ακόμη και στα γεράματα της , πανέμορφη , δραστήρια , έξυπνη , κοινωνική , περήφανη , φιλελεύθερη και …. με λάτρευε (ήμουν το δέκατο της παιδί και το μόνο που κράτησε ζωντανό στην αγκαλιά της) . Κι όμως τα τελευταία χρόνια , με την άνοια , έφτασε στο σημείο , να ΜΗΝ με αναγνωρίζει … Μάτωνα , όταν με κοίταζε με “άδειο” βλέμμα …
Κι όμως , φίλοι μου … Όταν κάποιες φορές έπαιρνα στα χέρια μου , τα χέρια της και τα χάϊδευα ….σαν να ζωντάνευαν τα μάτια της και κοιτάζοντας με , έδειχνε να με αναγνωρίζει και μου έλεγε :
– Άννα ;;;…
… Έτσι … πάντα με ένα ερωτηματικό …  «Άννα ;» …. Σαν να “ξυπνούσε” στιγμιαία , από τον “ύπνο” του μυαλού … σαν να μην ήταν όμως σίγουρη .
Πίστεψα , πως μπορεί και να την … γιάτρευα με το χάδι μου …

.

—————————————————————
Έχω έναν γιό (τον μεγάλο μου) , που κλεισμένος σε κάποια εργαστήρια Μοριακής Βιολογίας , της βόρειας Ευρώπης , “παλεύει” μαζί με άλλους βιολόγους ερευνητές , να βρουν την θεραπεία του Alzheimer , με …. αντιμεταθέσεις γονιδιωμάτων (τμημάτων DNA και RNA) …. Καμιά φορά θέλω να του πω , πως πρέπει να βάλουν και το χάδι , μέσα στην …. φαρέτρα τους στον πόλεμο κατά της άνοιας , αλλά …. πάντα με πιάνουν τα κλάμματα , κι ακόμα , δεν το έχω καταφέρει να του το πω ….

*************************************
Επιτρέψτε μου να σας θυμίσω το :
http://www.silia.wordpress.com/2007/09/18/ ΤΟ ΧΑΔΙ

.

.

Ας τραγουδήσουμε και ένα τραγουδάκι … Για να δω … όλοι μαζί … πάμε :

.

 

ΑΚΟΜΑ ΕΝΑΣ … ΦΟΡΟΣ

Με ρώτησε κάποτε μια καλή φίλη :

 

– Υπάρχει κανένας κανόνας που λέει ότι όταν ξεκινάει κάτι καινούριο στη ζωή σου, πρέπει να χάνεις, οπωσδήποτε , κάτι που αγαπούσες και που άφησες αναγκαστικά πίσω σου ;  Κάτι σαν φόρος αγάπης , να πούμε ?…

 

 … και της απάντησα :

 

Κανόνας έμφανής και επίσημος , μπορεί να μην υπάρχει  . Όμως κάπως έτσι συμβαίνει σχεδόν πάντα … Πάντα σχεδόν , «πληρώνουμε» αυτό τον «φόρο .

Γιατί … ναι … κάτι σαν φόρος είναι κι αυτό …

«Πληρώνεις» γι αυτό που απόκτησες και «χάρηκες» μέχρι εκείνη την στιγμή και … ξεκινάς για άλλα .

Είναι το τίμημα που οφείλεις . Είναι το … εισητήριο που πρέπει να πληρώσεις για να σου ανοίξει η πόρτα του “καινούριου” στη ζωή σου … Ίσως για να … δοκιμαστείς , αν όντως το ΕΠΙΘΥΜΕΙΣ αυτό το καινούριο … Αλλιώς μένεις στα παλιά σου τα λημέρια και δεν διακινδυνεύεις τίποτα κι έχεις κοντά σου κι αυτά που αγάπησες μέχρι τότε αλλά … Αλλά δεν έχεις ευκαιρίες για καινούριες αγάπες …
Μια θεωρία είναι που ομολογώ πως την έχω ψιλοξεχάσει κιόλας , γιατί …. έχω πια γεράσει .

.

Η εικόνα , είναι από εδώ