ΤΟ ΤΡΙΣΑΓΙΟ

Δεν έχω καλή σχέση με το… λατρευτικό της θρησκείας μας, ιδίως ό,τι αφορά σε μνημόσυνα, τρισάγια, εννιάμερα, σαράντα κλπ, μου γυρνάει τ’ άντερα (που λένε). Στο Κοιμητήριο, πηγαίνω όταν είμαι πολύ χαρούμενη για κάτι, στα γενέθλια μου (ίσως γιατί η ημέρα της γέννησης μου ήταν η πιο ευτυχισμένη ημέρα των γονιών μου) και όταν πρόκειται να πάω κάποιο μακρινό ταξίδι…
Ωστόσο, όταν προχθές, μια φίλη με πληροφόρησε «Στα νεκροταφεία, έπεσε κάτω η φωτογραφία του Τάκη και διαλύθηκε και η κορνίζα», αποφάσισα να κάνω μια βόλτα απ’ εκεί, να δω τι συνέβη.
Ξεκίνησα κατά τις 4 το απόγευμα. Η μέρα ζεστή και υγρή, αλλά ηλιόλουστη. Σκέφτηκα πως σε λίγο θα σκοτείνιαζε, αλλά από την άλλη, σκέφτηκα πως δεν θα έκανα παραπάνω από λίγα λεπτά της ώρας…
Πράγματι, η φωτογραφία, είχε πέσει και αποσυναρμολογήθηκε και η κορνίζα, αλλά δεν είχε σπάσει τίποτα και τα έβαλα όλα στην θέση τους. Καθάρισα και πέταξα όλα τα ξερά λουλούδια, που του φέρνουν κατά καιρούς, δεκάδες άγνωστοι και γνωστοί άνθρωποι, εδώ και 3+ χρόνια από τον θάνατο του και… κίνησα να φύγω.
Η απόλυτη ερημιά. Ψυχή ολόγυρα, μόνο εγώ και το… ελαφρό αεράκι, που κάνει τα τζαμάκια από τους τάφους, να χτυπάνε ανατριχιαστικά… και…
…και ξαφνικά, τον είδα…
Εμφανίστηκε από το πουθενά (έτσι μου φάνηκε) και ερχόταν απέναντί μου… Ένας νεαρός ιερωμένος, ψηλός, όμορφος. Με χαιρέτησε με ένα ελαφρό κούνημα του κεφαλιού, τον χαιρέτησα, μουρμουρίζοντας κάτι ακατάληπτο μέσα από τα δόντια μου και… προσπέρασα…
Με το που έκανα καμιά 10ριά βήματα, μου ήρθε φλασιά:
Ρε, λες να μου κάνει καμιά πλάκα ο Τάκης? Τα συνήθιζε κάτι τέτοια. Γιατί να εμφανισθεί έτσι απότομα και γιατί ερχόταν προς το μέρος μου? Λες να…?
Σταμάτησα απότομα, μεταβολή και…
-Πάτερ?
Σταμάτησε κι αυτός, γύρισε και βάδισε αργά προς το μέρος μου:
-Ορίστε?
-Μήπως θα μπορούσατε να διαβάσετε ένα Τρισάγιο, για τους νεκρούς μου?
-Βεβαίως…
Προχωρήσαμε μαζί προς τον οικογενειακό μας τάφο.
-Ξέρετε πάτερ, δεν έχω μαζί μου τα… συμπαρομαρτούντα… κρασιά, νερά, καντήλια, κεριά… δεν είχα σκοπό να…
Χαμογέλασε πλατιά (είχε γίνει ακόμα πιο όμορφος):
-Αυτά είναι… κουταμάρες, σημασία έχει η προσευχή (με κόπο κρατήθηκα να μην χαχανίσω, γιατί ήμουν σίγουρη πως κι αυτός με κόπο κρατήθηκε να μην πει «Αυτά είναι… μαλακίες» και είπε «κουταμάρες».
Διάβασε το Τρισάγιο, με ευκρίνεια και καλή άρθρωση, εγώ… ψιλοσυγκινήθηκα, και τελειώνοντας, τον ευχαρίστησα και πήγα να του βάλω στο χέρι, ένα εικοσάρικο… Με σταμάτησε αυστηρά, απλώνοντας απαγορευτικά το χέρι του:
-Η προσευχή, δεν πληρώνεται…
Ένιωσα έντονη ντροπή… τα έχασα
-Συνηθίζεται όμως πάτερ μου (μουρμούρισα)
-Κακώς… εγώ προσωπικά, δεν… Ακόμα όμως κι αν το… «συνήθιζα», από εσάς δεν επρόκειτο να δεχτώ χρήματα. Ξέρετε, κυρία Μπαντούνα, είστε μια από… τις ομορφότερες αναμνήσεις της μέχρι τώρα ζωής μου…
Τρελάθηκα… Ένιωσα μια τραγική αμηχανία, δεν ήξερα τι να πω… Μέχρι και φόβο ένιωσα… Ποιος ήταν? Τι ακριβώς μου έλεγε? Από πού με γνώριζε?… Μήπως δεν ήταν παπάς?… μήπως?… (μέχρι κι αυτό σκέφτηκα, μέσα στην αμηχανία και τον μικροπανικό μου).
-Γνωριζόμαστε? (ψέλλισα)
-Όχι… Εγώ σας γνωρίζω, ή μάλλον σας «γνώρισα» πριν 20 χρόνια… όταν θα χειρουργείτο η γιαγιά μου και ζητήσατε να ενημερώσετε τους κοντινούς συγγενείς για το είδος και τους κινδύνους της αναισθησίας. Θυμάμαι πως ο πατέρας μου, έβαλε βλαστημώντας, κάποια χρήματα στην μέσα τσέπη του σακακιού του, με πήρε από το χέρι –μικρό παιδί ήμουν… στα 11- και ήρθαμε στο γραφείο σας. Αφού είπατε αυτά που ήταν να πείτε, ο πατέρας μου, βάζοντας το χέρι στην μέσα τσέπη του σακακιού του…
-Τι οφείλω γιατρέ?
-Στο Δημόσιο Νοσοκομείο, δεν πληρώνει κανείς και για τίποτα (η φωνή σας, ήταν κοφτή, σχεδόν θυμωμένη)
-Μα… στο χειρουργό, ήδη πλήρωσα κάποια χρ…
-Κακώς… να πας να τα ζητήσεις πίσω (τον διακόψατε. Ήδη χαμογελούσατε με ένα κουρασμένο χαμόγελο θυμάμαι… Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί θυμάμαι το κουρασμένο χαμόγελο…)
-Δεν μπορώ… Ντρέπομαι… (ο πατέρας μου)
-Όποιος ντρέπεται… κακά ζει (εσείς)
————
-Δεν θα το ξεχάσω ποτέ αυτό κυρία Μπαντούνα… Είναι από τα πράγματα, που δεν ξεχνάει ένα παιδί… 
Αλλά… πρέπει να πηγαίνουμε. Είναι αργά και σκοτεινιάζει γρήγορα και ο φύλακας, ήδη άρχισε να κλείνει τις καγκελόπορτες. Από εδώ ελάτε μαζί μου… μην σας κλείσουν μέσα (χαμογελούσε και είπαμε… πολύ όμορφος ο νεαρός παπούλης)
Φτάσαμε σχεδόν τρέχοντας στην κεντρική πύλη.
-Καληνύχτα πάτερ
-Καληνύχτα γιατρέ… Να είστε ευλογημένη.
_____________________________________
.
Είναι το τελευταίο ποστ μου, για το 2017 και είναι αφιερωμένο σε όποιον πιστεύει ή νομίζει πως το Καλό, πάει… χαράμι.
Το Καλό, ξαναγυρίζει πάντα σ’ αυτόν που το «εκπέμπει» και… όχι, δεν εννοώ πως το καλό που μου αντιγύρισε ο νεαρός ιερωμένος, ήταν το ότι… γλίτωσα το εικοσάρικο…
Όχι. Το Καλό ήταν το ότι με θυμόταν 20 χρόνια μετά, με Αγάπη. Το Καλό ήταν, πως θα με θυμάται πάντα, σαν έναν καλό άνθρωπο. Το Καλό ήταν το ότι μου ευχήθηκε να είμαι ευλογημένη…
================
Χαρούμενη Πρωτοχρονιά, αγάπες μου.

 

…ΗΜΕΡΑ ΤΡΙΤΗ (καληώρα σαν και φέτος)

31 Ιανουαρίου 1984, ημέρα Τρίτη (καληώρα σαν και φέτος), ώρα 07.30 πμ….
.
-Βρε καλώς την. (Ο Τάκης, ήδη στην κουζίνα, να φτιάχνει τον καφέ του). Καλά ξυπνητούρια. Πως έτσι πρωί-πρωί, υπναρού μου? Χαράματα ακόμα για σένα…
-Δεν μπορώ να κοιμηθώ άλλο. Πονάει η κοιλιά μου…
-Να σου κάνω ένα τσάι? Κρύωσες…
-Μήπως, θα… γεννήσω?
-Χα χα χα!… και βέβαια θα γεννήσεις… σε ένα μήνα ακριβώς από σήμερα, πιστεύω. Σταμάτα να με…πιλατεύεις.
-….
-Πονάς πολύ?
-Όχι…
-Να πάρουμε τηλέφωνο τον γιατρό?
-Του τηλεφώνησα ήδη…
-Τί είπε?
-Είπε «έλα να σε δω, ευφάνταστη γκρινιάρα, αλλά αν εσύ, γεννήσεις σήμερα, εγώ θα σκίσω τα… πτυχία μου».
……..
Τελικά, οι γιατροί, είναι εν πολλοίς… ψεύτες. Ιδίως οι… Μαιευτήρες. Δεν έσκισε κανένα πτυχίο, παρ’ όλο που έφτασα στην κλινική του, στις 08.00 και στις 08.10, κρατούσα αγκαλιά το μικρό μου… «μωρό»… Δεν πρόφτασε, ούτε την άσπρη ιατρική μπλούζα του να φορέσει… Με το σακάκι και την… γραβάτα του με ξεγέννησε.
Το μικρό μου το «μωρό»!
… το μικρό μου «μωρό», που σήμερα, κλείνει τα 33 του χρόνια.

 

ΓΙΟΡΤΑΖΩ ΑΠΟΨΕ…

28 Δεκεμβρίου 1970… καλή ώρα σαν και σήμερα να λέμε, στο Εργαστήριο της Ιατροδικαστικής, του 4ου έτους της Σχολής μας, ανάμεσα σε μια… νεκροτομή και ένα μάθημα περί… της «ρήξεως του παρθενικού υμένος» (θεωρητικό… μην τρελαίνεστε)… γνωριστήκαμε ο Τάκης κι εγώ και τα… «φτιάξαμε»  🙂
Από τότε, κάθε 28 του Δεκέμβρη (δηλ. καλή ώρα σαν και σήμερα… τα είπαμε αυτά), ο Τάκης κι εγώ, γιορτάζαμε πανηγυρικά την επέτειο της πρώτης μας γνωριμίας.
Πέρυσι και πρόπερυσι, δεν γιορτάσαμε, γιατί θεώρησα πως ήταν πολύ πρόσφατο το… πένθος μου. Βασικά, δεν είχα τα κέφια μου, γιατί έλειπε ο Τάκης.
Φέτος, πάλι δεν θα γιορτάσουμε… γιατί ο Τάκης… λείπει ακόμα…
…ή μάλλον…
…γιατί όχι;…
…φέτος, λέω να γιορτάσω… μόνη μου.
Μα ναι… θα στολιστώ και θα γιορτάσω μόνη μου.
Ουάου!!!… με φαντάζομαι:
12ποντη Christian Louboutin με σόλα… κόκκινη του θανάτου,
little black dress οίκου Chanel εξώπλατο… με κόψιμο πλάτης χαμηλά, πολύ χαμηλά, πιο χαμηλά κι απ’ την χειρουργημένη μου δισκοκήλη (Ο4-Ο5), μαλλιά… α λα γκαρσόν, βαμμένα σε απόλυτη ταύτιση με τις σόλες των Louboutin μου, μακιγιάζ… μεσοπολέμου, smokey eyes, ψεύτικες βλεφαρίδες,
και… μπριγιάν παντού…
….
Πού είσαι ρε Τάκη, να… χαχανίσεις άμα τη εμφανίσει μου?
Πού είσαι ρε Τάκη?… γενικώς…
__________________________
Θα γυρνώ και θα ξαναγυρνώ κατά καιρούς, στα ίδια και στα ίδια…
Στους ίδιους πόνους, στα ίδια δάκρυα, στα ίδια γραπτά, στις ίδιες πληγές μου, γιατί μου κάνει… καλό, όσο τραγελαφικό κι αν ακούγεται…
Θα το κάνω, γιατί το ξέρω πολύ καλά, πως από εκεί που βρίσκεται (πάνω?… κάτω?… ποιος ξέρει… άλλοι λένε «πάνω στους ουρανούς», άλλοι «κάτω από το χώμα»), το μόνο που «επιθυμεί», είναι να κάνω αυτά, που μου κάνουν καλό.
__________________________
Γιορτάζω απόψε…

 

ΣΤΑ ΓΕΝΕΘΛΙΑ ΣΟΥ

Σαν σήμερα, είχες τα γενέθλια σου…
Θα «έκλεινες» τα 68 σήμερα, του Αγίου Στεφάνου.
-Απορώ, πως η βαθιά θρησκευόμενη μαμά σου, δεν κατάφερε να σε βαφτίσουν… Στέφανο (σε ρωτούσα).
-Δεν περνάν αυτά στους… Πελοποννήσιους (μου απαντούσες κοροϊδεύοντας, πάντα με το παροιμιώδες σου χαμόγελο).
…..
Είχες μια μικρή… κακοκεφιά, μια μικρή θλίψη κάθε τέτοια ημέρα. Ποτέ μου δεν μπόρεσα να καταλάβω το γιατί.
Κάνε πλάκα, να είσαι θλιμμένος πάλι σήμερα εκεί… «πάνω»… ή «κάτω» που είσαι (δεν ξέρω και πού στο καλό βρίσκεσαι).
Θα σου ομολογήσω κάτι και μην το πάρεις προσωπικά και μελαγχολήσεις περισσότερο:
Εγώ Τάκη, σ’ αυτά τα γενέθλια σου… σήμερα… είμαι ευτυχισμένη. Κι αυτό, γιατί έχω στην αγκαλιά μου, μια μικρή… «συνέχεια» σου… Τον 5μηνο εγγονό μας, που είναι όμορφος, κοινωνικός, αγκαλίτσας, στρουμπουλός, και χαμογελάει σε όλους, όπως κι εσύ.

(Η φωτογραφία, από τα τελευταία σου γενέθλια)

(και μια φωτογραφία ακόμη με τον… «αγκαλίτσα»)

 

ΚΑΙ ΚΛΕΦΤΡΟΝΙ ΚΑΙ… ΜΠΟΥΚΑΔΌΡΟΣ

.
Πριν σας διηγηθώ την σημερινή μου ιστορία, θα παραθέσω ένα κομμάτι, από παλιά μου ανάρτηση στο blog, γιατί υπάρχει άμεση σύνδεση με τα σημερινά:
—————————
«…. ιδού μια μικρή ιστορία, από την στρατιωτική θητεία του μικρού μου γιου, που είναι και η μεγάλη μου αδυναμία (επειδή είναι πολύ όμορφος… σχεδόν όπως εγώ). Η ιστοριούλα αυτή είναι απόσπασμα από σχόλιο σε φίλο αναγνώστη του blog μου , που κάποτε με ρώτησε, πως πέρασε τις γιορτές των Χριστουγέννων ο «Μαρκόνης» μου («μαρκόνης», γιατί έκανε παρέλαση στην διάρκεια της θητείας του σαν… ασυρματιστής):
Όσο για τον “μαρκόνη” μου, άκου (μια που νοιάζεσαι γι αυτόν και με συγκινείς), πως πέρασε τα Χριστούγεννα του:
Βρισκόταν σε υπηρεσία σε ορεινό Φυλάκιο της περιοχής, για δεύτερη εβδομάδα και θα κατέβαινε για τα Χριστούγεννα στο Τάγμα του στην πόλη, αλλά… έφαγε τριήμερη κράτηση (φυλακή), γιατί έκλεψε για λίγη ώρα το στικάκι του φορητού Internet, από τον συστρατιώτη του… Μουσταφά Μ. και πιάστηκε να σερφάρει στον υπολογιστή του φυλακιου (έχουν υπολογιστή, αλλά δεν έχουν Internet). Το ζητούσε επίμονα από τον συστρατιώτη του, αλλά εκείνος του το αρνιόταν… έτσι κι εκείνος το… “δανείστηκε” το… «βούτηξε» δηλ. για λίγο και τιμωρήθηκε με το να μείνει μέχρι και την Δευτέρα στο φυλάκιο, πάνω στο βουνό και να χάσει τα Χριστούγεννα του…
Στην ερώτησή μας (μπαμπάς και μαμά) “γιατί το έκανε αυτό”, απάντησε με αφοπλιστική ειλικρίνεια:
-Ήθελα να διαβάσω το Χριστουγεννιάτικο ποστ της μαμάς… Πάντα κάτι καλό γράφει τέτοιες μέρες και δεν ήθελα να το διαβάσω μπαγιάτικο”…
Ο “μαρκόνι” μου φίλε μου, έγινε “κλεφτρόνι” για να “διαβάσει” το γραπτό της μαμάς του και με έκανε… πολύ περήφανη …
Χαλάλι του η… “στενή”…»
——————————–
Θυμάμαι πως τότε, ο Τάκης κατ’ ιδίαν (όχι μπροστά του), μου εξέφρασε ένα μικροπαράπονο, κάτι σαν… ζήλεια:
-Για τον μπαμπά του, ποτέ δεν έκανε κάτι τέτοιο… Κάτι ακραίο… κάτι παρατραβηγμένο, έστω…
-Δεν… έτυχε (τον παρηγόρησα, φουντώνοντας από περηφάνεια, για το ότι ο μικρός, είχε γίνει… κλεφτρόνι για χάρη της μαμάς του)… Ίσως στο μέλλον…
… κι εκεί, σταμάτησε η κουβέντα.
———————————
Σήμερα ο μικρός μου έχει… γενέθλια. Τον περίμενα να γυρίσει από την δουλειά για να φάμε μαζί. Γύρισε στις 18.30 περίπου και…
-Θα φάω αργότερα μαμά. Θα πεταχτώ δυο λεπτά, μέχρι το κοιμητήριο, να «δω» τον μπαμπά λίγο… Πάντα χαιρόταν με τα γενέθλια μου.
-Είναι αργά βρε παιδί μου… Έδυσε πια ο ήλιος…
-Ε και;… λες να φοβάμαι ρε μάνα; χα χα χα! πλάκα έχεις.
-Όχι βρε παιδί μου, αλλά… να… θα είναι κλειδωμένες οι πόρτες…
… ούτε που με άκουσε… Βρόντηξε την πόρτα πίσω του.
Βροχή, αέρας, σκοτάδι… Ανατρίχιασα…
Γύρισε, μετά από μια ώρα… ίσα, που είχα αρχίσει να ανησυχώ.
Σκισμένο το τζην του, ματωμένο, μούσκεμα τα μακριά μαλλιά του, με ένα είδος θριάμβου… χαράς, ικανοποίησης…
-Όντως, μάνα… κλειστές οι πόρτες. Πήδηξα από τα κάγκελα… «Είδα» για λίγο τον μπαμπά. «Τριανταενός, πατέρα» του είπα… «μου λείπεις»… και πήγα πίσω, να φύγω, μα ο φρουρός από το απέναντι στρατόπεδο, πήρε το «100», όταν με είδε να μπουκάρω και με περίμεναν οι μπάτσοι με το περιπολικό… Εκεί ήταν που σκίστηκα λίγο στα κάγκελα… Βγαίνοντας. Με πήραν στο Τμήμα, για εξακρίβωση στοιχείων, με ρώτησαν γιατί… τους είπα πως έχω τα γενέθλια μου και έπρεπε να πάω στον πατέρα μου… γι αυτό. Ήταν κι ένας φίλος του μπαμπά και με ξαμόλυσαν με… νουθεσίες…
——————————–
Του έβαλα Betadin στο τραύμα, μια μικρή γάζα, του έκανα και μια δόση αντιτετανικού ορού και… έστρωσα τραπέζι…
——————————–
Ακούς ρε Τάκη;
Ο γιος σου, έγινε… μπουκαδόρος, για πάρτη σου…
«Κλεφτρόνι», για την μάνα και «μπουκαδόρος» για τον πατέρα του.
Έτσι για να μην παραπονιέσαι…
Τριανταενός, αγάπη μου… Μεγάλωσε κι αυτός…

 

Όταν ήμουν …. βιβλιοθηκάριος …

«Όταν μεγαλώσεις , να γίνεις … παραμύθι» , μου είπε κάποτε ο Γιώργος Κατσαμάκης …
«Όταν μεγαλώσεις , να γίνεις … καλλιτέχνης» , μου είπε κάποτε ο Μάνος Χατζιδάκις …

…………………
Ούτε παραμύθι έγινα , ούτε καλλιτέχνης . Γιατρός έγινα κι εκείνο , μετά από έναν πολύ πρόχειρο και βιαστικό σχεδιασμό , μόνο και μόνο για να … πικάρω κάποιον …

Ωστόσο , η Ιατρική , δεν ήταν το μόνο επάγγελμα που άσκησα στην ζωή μου …

Κάποτε παλιά … πολύ παλιά , υπήρξα και … βιβλιοθηκάριος .

Η ιστορία που ακολουθεί , έχει αναρτηθεί πριν χρόνια σ’ αυτό το ιστολόγιο , αλλά αυτή τη φορά , την αναρτώ και πάλι , αφιερώνοντας την στον διαδικτυακό μου φίλο Γιώργο Κατσαμάκη , σαν δώρο για τα γενέθλιά του που γιορτάζει σήμερα και που δεν ξέρω ακριβώς τα πόσα κλείνει , αλλά υποθέτω ένα νούμερο … κάτω από τα 40 και γίνομαι έξαλλη , που υπάρχουν άνθρωποι (κανονικοί ενήλικες άνθρωποι , με ταυτότητα , διαβατήριο και δίπλωμα οδήγησης) που γιορτάζουν τέτοιου είδους γενέθλια με νούμερα κάτω από τα 40 , κάτι δηλαδή που για μένα χάνεται στον κουρνιαχτό κάποιων … 10ετιών πίσω …
Τέλος πάντων , δεν θα πλατιάσω γιατί το ένα Lexotanil , θα γίνει τρία – τέσσερα μέχρι το βράδυ , αν συνεχίσω να το σκέφτομαι …

.

 

 

 ==============================================

Σαν ήμουνα παιδί , στην πόλη που γεννήθηκα και μεγάλωνα , υπήρχε μια πανέμορφη και ανθούσα Δημοτική Βιβλιοθήκη , που την διηύθηνε ο κύριος Θαλής , ένας 50άρης τότε , κοντός , κακάσχημος (εμένα μου άρεζε πάντως) καραφλός άντρας , αγνώστου (για μένα) επαγγέλματος και πόρων διαβίωσης . Ο κύριος Θαλής , εκτός των άλλων , ήταν και ανύπαντρος και ομοφυλόφιλος (έτσι λέγανε κάποιοι) , και ζούσε με την ηλικιωμένη μητέρα του σε ένα παλιό διόρωφο , απέναντι από το σπιτικό μας . Κάποιες μαμάδες , δεν άφηναν τα αγοράκια τους να πηγαίνουν στην βιβλιοθήκη (τότε σχεδόν όλοι , αγαπούσαμε τα βιβλία) εξ αιτίας του κυρίου Θαλή , που όπως σας είπα ήταν κοντός , κακάσχημος , ανύπαντρος και ομοφυλόφιλος (τότε ακόμη , δεν καταλάβαινα , τί απ’ όλα έφταιγε) . Εγώ , πάντως , δεν είχα τέτοιο πρόβλημα , γιατί αφ’ ενός μεν , ήμουν κοριτσάκι , αφ’ ετέρου δε η μαμά μου ήταν φίλη με την μαμά του κ.Θαλή και σαν νοσοκόμα που ήταν (η μαμά μου) , της έκανε ενέσεις και κλύσματα και βεντούζες , επειδή ήταν συνέχεια άρρωστη και επίσης και του κυρίου Θαλή του έκανε κι αυτουνού ενέσεις , όταν αρρώσταινε , με τα “λαιμά” του κυρίως . Αφε…τρίτου , ο μπαμπάς μου αγαπούσε και εκτιμούσε τόσο πολύ τα βιβλία και τις βιβλιοθήκες , που γινόταν και … «ριψοκίνδυνος γι αυτά» (έτσι τον άκουσα να λέει κάποτε , σε έναν “σάχλα” ομοφοβικό φίλο του) . Έτσι λοιπόν , μη έχοντας πρόβλημα πρόσβασης στην Βιβλιοθήκη , πού με έχανες , πού με έβρισκες , όλο εκεί βρισκόμουν είτε για να διαβάζω βιβλία , ή για να βοηθώ στις καρτέλες και να αδειάζω τα σταχτοδοχεία … (όσο κι αν σας φαίνεται παράξενο , το κάπνισμα επιτρεπόταν στην Βιβλιοθήκη … το “ομοφυλόφιλος” τους πείραζε) , είτε για να κάνω διάφορα “θελήματα” στον κύριο Θαλή και την ηλικιωμένη μητέρα του …

Για “θέλημα” βρέθηκα στη Βιβλιοθήκη εκείνη την μαγική ημέρα(του είχα πάει το κολατσιό του , που το είχε ξεχάσει στο σπίτι και η μητέρα του στεναχωρέθηκε) . Με το που άνοιξα την πόρτα και εισέβαλα στην ψηλοτάβανη ηλιόλουστη αίθουσα , μια αύρα μαγική με συνεπήρε … Ο κύριος Θαλής στεκόταν όρθιος δίπλα σε έναν παχουλό , νεότερο από αυτόν άντρα , που φορούσε σκούρο κουστούμι και ένα κίτρινο με μαύρα πουά , παπιγιόν . Τα βλέμματα μας (του παχουλού και το δικό μου) διασταύρωθηκαν στη μέση της αίθουσας και ένοιωσα ένα κάψιμο στο στήθος , σαν γρατσουνιά απο ξίφος , όμως δεν είχα ματώσει…. μόνο κάψιμο . Τον … ερωτεύθηκα αμέσως . Και μη νομίσετε , πως ερωτευόμουν εύκολα . Μέχρι εκείνη την ώρα είχα ερωτευθεί έναν ακόμη , τον Αλέκο Αλεξανδράκη , που τον είχα δει σε μια ταινία , με τον μπαμπά μου , σε θερινό σινεμά … Φαίνεται , πως και ο παχουλός άντρας , με … ερωτεύθηκε , γιατί με κοίταζε κι εκείνος , με … ένταση (και μη μου λέτε , ότι μου φάνηκε … είμαι σίγουρη) . Το πρόσεξε και ο κύριος Θαλής και μου ….έγνεψε να πλησιάσω .

– Σίλια , είσαι τυχερή . Σήμερα θα γνωρίσεις τον πιο σπουδαίο άνθρωπο του κόσμου … (του κόσμου , είπε … όχι της Ελλάδας) . Τον Μάνο Χατζιδάκι … Είναι προσωπικός μου φίλος … Είναι μουσικός … “χάρτινο το φεγγαράκι , ψεύτικη η ακρογιαλιά … μμμμμ…” (σιγοτραγούδησε) … Μαίτρ , η Σίλια είναι λίγο … Ρωσίδα , όμως , προς Θεού , όχι κουμμουνίστρια …. γνωρίζω τον πατέρα της …. Με βοηθάει με τα βιβλία … είναι καλό κορίτσι .

– Τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις Σίλια ; …. με ρώτησε ο … ερωτευμένος (με μένα) παχουλός άντρας .

– Μεγάλη είμαι , του αντιγύρισα με μια πρωτοφανή ξεδιαντροπιά ….

Χαμογέλασε… Έμοιαζε αφηρημένος ….

– Να γίνεις … καλλιτέχνης… Κι αμέσως μετά :

– Νοιώθω κουρασμένος Θαλή …. Έχω κι ένα σωρό δουλειές …

…. Έφυγαν , χωρίς να μου ξαναμιλήσουν…. Έμεινα με το κολατσιό του Θαλή , στο χέρι , μη ξέροντας τί να το κάνω…..

…………………………..

Συνέχισα να πηγαίνω στη Βιβλιοθήκη , με την ελπίδα ότι θα τον ξανάβλεπα….Όμως , Εκείνος … δεν ξανάρθε . Ούτε ο κύριος Θαλής μου ξαναμίλησε γι αυτόν… Κάποτε … απελπίστηκα ότι θα τον ξανάβλεπα … , αλλά και πάλι συνέχισα να πηγαίνω , γιατί αγαπούσα τα βιβλία (όλοι λίγο πολύ τα αγαπούσαμε τότε) .

Σαν … ήμουνα μικρή , πίστευα πως πολυτέλεια , είναι οι παραθαλάσσιες βίλλες και οι μακριές τουαλέτες των καλοχτενισμένων κοσμικών και εύπορων κυριών …. Τώρα , στην ωριμότητα μου , πιστεύω ότι πολυτέλεια είναι , κάτι σαν αυτό που έζησα εκείνο το πρωινό στην Δημοτική Βιβλιοθήκη …

===============================================

#################################################

Χρόνια πολλά μικρέ , σιχαμένε Κατσαμάκη … Σου εύχομαι να ζήσεις πολλά – πολλά χρόνια , γεμάτος υγεία και προκοπή και σ’ όλη σου τη ζωή , να είσαι … βιβλιοθηκάριος . Να γεράσεις με  βαθιά γεράματα , εκεί μέσα … ανάμεσα στα αγαπημένα σου βιβλία … 

Ακόμη , με την ευκαιρία αυτής της αφιερωματικής ανάρτησης , θέλω να σου επιστρέψω μια φωτογραφία σου (αυτή που χρησιμοποιείς στο βιογραφικό σου) , που … Κύριος οίδε , πως και από πότε , παράπεσε , μέσα στα φωτογραφικά μου αρχεία …

 

 

 

.

***************************************************************************

 Η ανάρτηση αυτή , είναι η συμμετοχή μου στις εορταστικές εκδηλώσεις «Κατσαμάκεια 2013» που διοργανώνονται με αφορμή τα γενέθλια του εκλεκτού μας φίλου , Γιώργου Κατσαμάκη .
Συμμετέχουν ακόμη οι :

Σταυρούλα, Ερυθρό Καγκουρώ, Nefosis A, Μούργος, Καγκουρώ, Polyanna, Δύτης Νιπτήρων,Ντίνα Βιτζηλαίου, Σελιτσάνος, DevaAlema, , Κόκκινο Μπαλόνι, Κουπέπια, , σημειωματάριο, kizilkum, Εύη Βουλγαράκη, γρηγορης στ. Silentcrossing, τσαλαπετεινός , RoubinakiM , Εξεγερμένο 2009 , ψαροκόκκαλο , kidscloud …

 

«Μούρκα» (η γάτα , που δεν είχε την αγάπη της μάνας της)

Διαβάζοντας αυτό  , θυμήθηκα μια ιστορία απ’ τα παλιά και σκέφτηκα να σας την «πω» σαν αφιέρωμα στην σημερινή (εντάξει …χθεσινή … προχθεσινή , έστω … μην διαμαρτύρεστε , άργησα λίγο)  Ημέρα της Μητέρας .

—————————————————————

Σαν ήμουνα παιδί (το πάλαι ποτέ … 10ετία του ’50) , κάθε νοικοκυρόσπιτο για να είναι «καθώς πρέπει» , όφειλε να έχει τουλάχιστον … μία γάτα … Τα ποντίκια βλέπετε … Άλλωστε μια γάτα καθαρή (σπιτίσια) και καλοταϊσμένη έδειχνε νοικοκυροσύνη , κάποια ευμάρεια , αστική κουλτούρα και αέρα πολιτισμού , γιατί εντάξει … δεν υπήρχαν τηλεοράσεις , πολλές εφημερίδες ή internet τότε , αλλά όλο και κάπως όλοι είχαν τις πληροφορίες τους από την «πολιτισμένη» Δύση , όπου αναπτυσσόταν η περίφημη … φιλοζωία και τα λεγόμενα … «κατοικίδια» .

Έτσι λοιπόν και το δικό μας σπιτικό , είχε την δική του (πολυαγαπημένη) γάτα , την Ριρή , που γεννούσε …μόνο ένα γατάκι την φορά (το γιατί «γεννούσε» μόνο ένα γατάκι την φορά , θα το μάθετε αν κάνετε κλικ εδώ (γιατί την ιστορία την έχω διηγηθεί και δεν μου αρέσει να πλατειάζω και να επαναλαμβάνομαι …. που μου αρέσει δηλαδή , αλλά ας μην το κάνουμε τώρα θέμα… ) .

Αυτό το … μοναδικό εποχιακό γατάκι , το μεγαλώναμε η μάνα του η Ριρή κι εμείς , (το ανθρώπινο δηλ. δυναμικό του σπιτικού μας) , με μεγάλη αγάπη και φροντίδα κι όταν γινόταν μια μεγάλη γατούλα , το δίναμε για «υιοθεσία» σε κάποιο άλλο σπιτικό ή μαγαζί που χρειαζόταν γάτα , αλλά το ψάχναμε το θέμα προσεκτικά , γιατί έπρεπε αυτός που θα έπαιρνε το γατί , να το αγαπάει και να το φροντίζει όπως κι εμείς … τουλάχιστον …
Έτσι είχαν τα πράγματα , όταν στο απέναντι εγκαταλελειμμένο οικόπεδο , κάποιοι ανάλγητοι … πέταξαν τρία νεογέννητα γατάκια και άρχισε το δράμα το δικό μου και της μαμάς μου … Τα γατάκια «έκλαιγαν» σπαραχτικά (αυτό ήταν το δικό μου δράμα) κι εγώ έκλαιγα … σπαραχτικότερα (κι αυτό ήταν το δράμα της μαμάς μου) . Κάποιες (ανάμεσα στους λυγμούς και οδυρμούς μου) μικρονύξεις … «να πάμε να τα πάρουμε στο σπίτι για δικά μας» , έπεφταν στο κενό , με το «όχι» της μάνας μου στηριζόμενο σε ατράνταχτα επιχειρήματα του είδους «θα τα δέρνει η Ριρή» , ή το ακόμη ισχυρότερο «δεν έχουμε λεφτά να ταΐζουμε πολλές γάτες» … Τα «έκθετα» γατάκια , άρχισαν σιγά σιγά να «φεύγουν» σε χλοερούς τόπους («και οι γάτες , κάπου χλοερά πηγαίνουν» , μου έλεγε για παρηγοριά ο μπαμπάς μου , αλλά αυτό χειροτέρευε τα πράγματα) , ώσπου αποφάσισα την μικρή μου … «επανάσταση» . Βροντώντας πίσω μου την πόρτα , πήγα και μάζεψα το τελευταίο μισοπεθαμένο γατάκι και τό’ φερα στο σπίτι … Η μάνα μου με άρπαξε από το μαλλί , αλλά αμέσως με άφησε γιατί …

– Θα … ψοφήσει … Ούτε τα ματάκια του δεν έχει ανοίξει ακόμα … Δεν μπορεί να ζήσει χωρίς την μάνα του …

… είπε μαλακωμένη λίγο … και μετά , βλέποντας την ικεσία στα μάτια μου …
– Θα είσαι όμως εσύ υπεύθυνη για το πού θα το δώσουμε … Δεν θα τρέχω να παρακαλάω εγώ , δεξιά κι αριστερά … σταμάτα να χοροπηδάς και φέρε μου το μικρό σταγονόμετρο και … το γάλα …

 .

– Να το λέμε «Μούρκα» , που είναι Ρώσικο γατίσιο όνομα και σημαίνει «Μια όμορφη γάτα , σαν την Αλεξάνδρα» , αστειεύτηκε ο μπαμπάς μου , αλλά η μάνα μου τον αγριοκοίταξε και την έκοψε την πλάκα …
Ωστόσο της γατούλας , της έμεινε το «Μούρκα» .

 

.

Η Μούρκα  επέζησε , μεγάλωσε και έγινε μια φουντωτή , πανέμορφη και πολύχρωμη γάτα  , και πολύ την αγαπούσαμε όλοι (μέχρι και η Ριρή την είχε συνηθίσει και δεν της ριχνόταν όπως στην αρχή) , όμως …

…όμως , είχε έρθει η ώρα , πια να φεύγει από το σπίτι μας …
Είχα κάνει όλους αυτούς τους μήνες μια … προεργασία , αλλά τίποτα δεν μου γέμιζε το μάτι , τίποτα δεν με ικανοποιούσε , τίποτα δεν με έπειθε πως εκεί που θα πήγαινε η Μούρκα μας θα περνούσε καλά …’Ωσπου …

…ώσπου σαν χαμόγελο της Μοίρας (γιατί πρέπει να ξέρετε , πως οι «Μούρκες» αυτού του κόσμου , έχουν κι αυτές καμιά φορά , χαμόγελα της Μοίρας) , άκουσα την κυρία Βαρτουΐ , που μου μάθαινε Αγγλικά , να μουρμουρίζει :

– Πάει και τέλειωσε … πρέπει να πάρω μια γάτα … γεμίσαμε ποντίκια . Μια γάτα θηλυκιά , όμορφη , κυνηγιάρα , και με … καλούς τρόπους …
-Έχουμε εμείς μια τέτοια γάτα για δόσιμο … αλλά τί σημαίνει «με … καλούς τρόπους» , για μια γάτα ; (είπα δειλά-δειλά)

– Να είναι καθαρή , να μην σχίζει τις κουρτίνες , να μην κλέβει από την κατσαρόλα , γενικά να είναι να … σαν την Ριρή σας … Ξέρω εγώ … Μου τα λέει η μάνα σου … Αν το γατί είναι της Ριρής σας και της μοιάζει , να το πάρω … Της γάτας σας δεν είναι ;…
– Της γάτας μας βεβαίως … Ποιας άλλης ;

Τα ψέμματα , δεν ήσαν το καλύτερο μου , γιατί έναν φόβο για την … Δευτέρα Παρουσία , όπου ο καλός Θεός , (όπως μας έλεγε ο παπα-Παύλος στο υποχρεωτικό της εποχής μας κατηχητικό) θα έπιανε όποιον έλεγε ψέμματα από τα μαλλιά και θα τον πετούσε στο μεγάλο καζάνι της Κόλασης … το είχα , παρ’ όλο που η μαμά μου με παρηγορούσε με το περίφημο «Μην σκιάζεσαι … τόσο ανάφαγη που είσαι θα σου πέσουν απ’ την αβιταμίνωση τα μαλλιά και ως τότε δεν θα έχεις ούτε μια τρίχα στο κεφάλι σου και έτσι ο Θεός , θα σε πιάσει από αλλού και δεν θα πονέσεις» .
Παρ’ όλα αυτά , όμως , το ψέμμα μου αυτό , ήταν για καλό σκοπό και έτσι η Μούρκα , πέρασε επιτυχώς από την αγκαλιά μου στην αγκαλιά της κυρίας Βαρτουΐ , που εδώ που τα λέμε ήταν και καλύτερη … Μεγάλη , ζεστή και αφράτη σαν … πρωινό ψωμί .

– Θα την φωνάζω «Εμπριμέ» , είπε η κ. Βαρτουΐ όταν την είδε , αλλά …
– Την λένε Μούρκα … αποτόλμησα και η καλή μου δασκάλα των Αγγλικών , δεν είχε αντίρρηση …
Έτσι όλα πήγαν καλά για την ορφανή Μούρκα … Για την ώρα βέβαια , γιατί το να μην έχεις μάνα , να σε μεγαλώνει με αγάπη , έχει και τις συνέπειες του …
Αυτό το τελευταίο , το έμαθα δυο χρόνια μετά , όταν …

—————————-

– Η Μούρκα μου είναι πολύ άρρωστη … μας δήλωσε η κυρία Βαρτουΐ  … Δεν τρώει , δεν παίζει , κι ο ανόητος ο Ραμαντάν , που μας το παίζει κτηνίατρος εδώ , μου είπε πως είναι γεράματα … Είναι δυνατόν ?… γριά , μια γατούλα 3 χρόνων ? Θα μαζέψω λεφτά και θα την πάω στον καλό κτηνίατρο , στην Καβάλα … Εδώ ο δικός μας , μόνο για αγαλάδες και άλογα ξέρει … κι εκείνα , μισά .
Την εποχή εκείνη , τα 56 χιλιόμετρα , που χώριζαν την πόλη μας από την Καβάλα , απαιτούσαν ένα σχεδόν … περιπετειώδες ταξίδι , δυο ωρών , και όλοι θαυμάσαμε την φιλοζωία της κ. Βαρτουΐ , κι εγώ … ακόμα περισσότερο . Μέχρι που ανέβηκε και κανά δυό σκαλιά στην εκτίμησή μου , γιατί ομολογώ , πως δεν την είχα και σε μεγάλη εκτίμηση (Αυτό το τελευταίο , θα το καταλάβετε , αν κάνετε ένα κλικ εδώ και έχετε φυσικά και την υπομονή να διαβάσετε το … μακρυνάρι , στο οποίο παραπέμπει) .
Έτσι κι έγινε . Η άρρωστη γατούλα , ταξίδεψε μαζί με την κυρά της , στην γειτονική μεγάλη πόλη , μέσα σε ένα καλάθι ντυμένο με καρό μαξιλαράκια και γύρισε … ακόμα πιο άρρωστη … 

– Ο αλμπάνης … ο παλιοαπατεώνας … ο άσχετος (ο κτηνίατρος) , που μου πήρε και λεφτά , για να μου πει πως η Μούρκα μου έχει μια αρρώστια , που προκαλείται στα γατιά που δεν … θήλασαν μητρικό γάλα και δεν ένιωσαν την αγάπη και την ζεστασιά της μητρικής αγκαλιάς και πως δεν υπάρχει κάποιο φάρμακο που να την κάνει καλά … Τζάμπα του έλεγα πως η γάτα μου , είναι από σπίτι και πως έζησε με την μάνα της ένα χρόνο … Αυτός , το δικό του … τις ανοησίες του … Πάει … μου είπε , πως θα πεθάνει , , η Μούρκα μου … Αν είχα λεφτά , θα του έκανα … μήνυση …
Πρώτη φορά στην (μέχρι τότε) ζωή μου , χάρηκα που κάποιος …, δεν είχε λεφτά … Πίστευα πως μια … δίκη του καημένου του Καβαλιώτη κτηνίατρου , θα έφερνε στο φως την … «απατεωνία» και το ψέμα μου και θα κατέληγα σε κανένα μπουντρούμι , για το υπόλοιπο της ζωής μου … Πίστευα βλέπετε , τότε ακόμη , στην … Δικαιοσύνη .
Η Μούρκα , πράγματι , μας άφησε χρόνους , λίγες ημέρες , μετά . 
Δεν … «ομολόγησα» , ποτέ μου …

 

 

 

6 , στ’ , VI ,

 

 

 

 

 

——————————————————

Αυτό είναι το κέρασμα μου για την σημερινή ημέρα .
Σήμερα  , το blog «Anna-Silia» , έχει γενέθλια . Κλείνει τα 6 (έξι) του χρόνια .

.

Ευχηθείτε μου , Υπομονή , Όρεξη για γράψιμο , Ιδέες , και σκάστε μου ο καθένας από εσάς , από … έξι φιλάκια στα μαγουλάκια , να τά’ χω να μου βρίσκονται .
Αγααααααααάπες μου ! … Απόψε έχουμε party !

.

 https://silia.wordpress.com/2011/01/27

 

ZOO … (αφιέρωμα στην ημέρα του Αγίου (?) Βαλεντίνου)

Μου είπε (έγραψε) κάποτε παλιά , κάποιος φίλος , στα πλαίσια μιας κουβέντας περί … Έρωτος :

 «Να το … προσγειώσω λιγάκι το … θέμα ?… Ας το προσγειώσω .

Ο έρωτας θέλει δύο , κι αυτοί οι δύο , να είναι άνθρωποι , με τις αδυναμίες τους , με τα λάθη τους , με την μετριότητα τους , με τις μ@@@κίες τους , με … με … με …

Άρα ???

Άρα , έρωτας και Βλακεία , Έρωτας και Ευτυχία , Έρωτας και Δημιουργία , Έρωτας και προβλήματα , Έρωτας και Πόνος , θα συνυπάρχουν στον αιώνα των αιώνων … Αμήν …

Κάνουμε χωρίς φαί ;;;Κάνουμε χωρίς ντύσιμο ;;;… όχι . Τρώμε πάντα αυτό που πρέπει ;;; Ντυνόμαστε όπως πρέπει ;;; Όχι ! … Έτσι είναι και ο Έρωτας . Περίεργο πράγμα ?… όχι , εντελώς φυσιολογικός ! 

Τίποτα παραπάνω … τίποτα λιγότερο … απλά … φυσιλογικός !

Γι αυτό λοιπόν σου λέω και σου ξαναλέω : 

Ο έρωτας θέλει δύο …  κι αυτοί οι δύο , να είναι άνθρωποι !

——————————————————————

Επειδή το χιούμορ είναι μια … κοφτερή λεπίδα που με την κατάλληλη χρήση , μπορεί να πιάσει τους φόβους και τις ανασφάλειες σου και να τους (τις) κάνει … κρόσσια και επειδή νομίζω πως όλοι μας αυτή την εποχή είμαστε λίγο πολύ , γεμάτοι φόβους και ανασφάλειες , θα σας πω (γράψω) την απάντηση που του έδωσα :

“Και αυτοί οι δύο να είναι … άνθρωποι …” ???
Μπα , μην το λες … Δεν ειναι πάντα απαραίτητο , να είναι άνθρωποι
Εμένα κάποιον , που παλιά ήμασταν τρελλά ερωτευμένοι μεταξύ μας , όλοι λέγανε , πως ήταν … γαϊδούρι και για κάποιον άλλο , που επίσης αγαπούσα , ή νόμιζα πως αγαπούσα (στο απώτερο παρελθόν) η μάνα μου έλεγε πως είναι μεγάλος … μπούφος και στην τελική , δεν είχε και άδικο .
Επίσης κάποιος που επίσης στο μακρυνό παρελθόν , ήταν ερωτευμένος μαζί μου (κι εγώ … δεν λέω … ) , με φώναζε “περιστέρα μου” , “γατούλα μου” (του σεξ) , “ελαφίνα μου” (μη βλέπεις , που τώρα πάχυνα … λίγο) … και άλλα τέτοια από το ζωικό βασίλειο … και όταν χωρίσαμε , με είπε και … “γουρούνα” ….
Ακόμη , ο εδώ και 35 χρόνια σύζυγος μου , προχθές που του είπα ψέμματα για κάποιες … αγορές που έκανα (και το … ανακάλυψε το ψέμμα) , μου είπε επί λέξει : “Σίλια , είσαι μεγάλη … κατσίκα» … Και επειδή τον αγριοκοίταξα , το διόρθωσε αμέσως σε :»Σίλια , είσαι μεγάλη … μαϊμού” …
Βλέπεις λοιπόν , πως δυό ερωτευμένοι , δεν είναι πάντα , εκ προοιμίου … άνθρωποι .

————————————————-

.

Άντε βρε … και του χρόνου με υγεία (του Αγίου Βαλεντίνου) 

Α , και το σύνθημα μας ας είναι (όπως έγραψα σήμερα και στο facebook) :

«Ερωτευθείτε , γιατί … χανόμαστε !»

– 

 update της 15ης -2-2012

————————————-

Αν με παρακαλέσετε … γονατιστοί και ένθερμα με ικετέψετε , θα σας διηγηθώ και την ιστορία του άντρα που με φώναζε чайка , δηλαδή «γλάρο» (τσάικα) . 

–

–

Οι περισότερες εικόνες , είναι παρμένες από εδώ 

 

 

5 , V , ε’ , (πέντε , five , пять , 五年 ) …

………..  (πατήστε πάνω στον σύνδεσμο)

Να λοιπόν η απάντηση σε εκείνο το ερώτημα :

Εδώ … Εδώ βρίσκομαι ακόμα … πέντε χρόνια μετά … (από την πρώτη δειλή ανάρτηση στο νεογέννητο τότε blog μου) .

Πέντε σειρές όλες κι όλες … Πέντε σχόλια είχα λάβει (ούτε που ήξερα , πως πρέπει να απαντήσω κιόλας … ) . Στο πέμπτο από αυτά τα σχόλια , μου έλεγε η νεόκοπη «φίλη» μου :

– Γράψε, γράψε, γράψε.
Ασε τα δάκτυλα στο πληκτρολόγιο να παίξουν πιάνο για εμάς.

Και … «έπαιξα» … Συμφωνίες , κονσέρτα , φούγκες , σονάτες , κουαρτέτα , εμβατήρια , Allegra con brio , Andante con motto ,…  τέτοια πολλά … Έπαιξα , έπαιξα , επανέλαβα , αυτοσχεδίασα , μιμήθηκα , πήρα χειροκροτήματα και κάποιες απογοητεύσεις , «χτύπησα» κρεσσέντα , μέθυσα από ενθουσιασμό , και  ήρθε η στιγμή που … κουράστηκα …

Είπα λοιπόν , σήμερα , που κλείνουν πέντε χρόνια από εκείνο το «παρθενικό» μου ποστ , να υποκλιθώ μπροστά σας και να κάνω … φινάλε …

Όμως …

Όμως ο «Έρωτας» μου , στο πρόσωπο του … «Anna-Silia» , αποδεικνύεται μεγαλύτερος από την κόπωση μου και έτσι … αφήνω τα δάχτυλά μου πάνω σ’ αυτά τα «πλήκτρα» που τόσες και τόσες νότες έβγαλαν αυτά τα πέντε χρόνια …

Όχι … Αγαπώ πολύ το blog και εσάς που με «ακούτε» να παίζω … Τόσο , ώστε δεν μπορώ να σηκωθώ , να υποκλιθώ και … «να την κάνω» .

Όπως θα καταλάβατε … μάγκες μου , πέντε χρόνια «Anna-Silia» και συνεχίζω …

Συνεχίζουμε …

Μαζί ! …

Χειροκρότημα και … πάμε γι άλλα …

.