ΟΤΑΝ ΔΙΝΕΙΣ ΤΟΝ ΛΟΓΟ ΣΟΥ..

Αίφνης, θυμήθηκα την μάνα μου, που όταν της είπα, πως θέλω να γίνω γιατρός, μου είπε κουνώντας το κεφάλι της:

-Γιατρός?… και πως θα ζήσεις βρε παιδί μου? Γιατροί, πρέπει να γίνονται μόνο οι… πλούσιοι, που έχουν λεφτά για να τρώνε και μπορούν να ασχολούνται και με το λειτούργημα…

-Μα… βρε μαμά, και η Ιατρική, ένα επάγγελμα είναι…

-Δεν φαντάζομαι, να πάρεις ποτέ λεφτά από άρρωστο άνθρωπο… Ευχή και κατάρα σου δίνω, να μην το κάνεις ποτέ…

…………..

Εκείνη την ώρα, αποφάσισα, με το τέλος των σπουδών μου, να ασχοληθώ μόνο, με την Δημόσια Ιατρική. Δεν άσκησα Ιδιωτική Ιατρική, ούτε για μια ώρα, στα περίπου 40 χρόνια της «συντροφιάς» μου, με τον Ιπποκράτη.

……………

… ή μάλλον… ψέματα. Είπα ψέματα… Λάθος, ξεχάστηκα.

Κατά κάποιον τρόπο, άσκησα ιδιωτική Ιατρική κάποτε και εξηγούμαι γι αυτό το «Κατά κάποιον τρόπο» που είπα:

Γέννησα τον δεύτερο γιο μου σε ιδιωτική κλινική και ο κλινικάρχης συνάδερφος που με ξεγέννησε, εκτός που δεν μου πήρε δεκάρα τσακιστή, με κράτησε και 10 ημέρες σε μονόκλινο δωμάτιο για να περάσω ξεκούραστα τις πρώτες ημέρες της λοχείας, μια και το μωρό το περιποιόντουσαν οι μαίες τις περισσότερες ώρες.

Έτσι, όταν μου ζήτησε να του δίνω καμιά φορά Αναισθησία για επείγουσα καισαρική, όταν δεν εύρισκε Αναισθησιολόγο, δεν μπόρεσα να αρνηθώ, νιώθοντας πως είχα υποχρέωση να πάω. Έβαλα όμως τον όρο, ότι δεν επρόκειτο να πληρωθώ, γιατί ήμουν Δημόσιος γιατρός και είχα δώσει και τον λόγο μου στην μάνα μου γι αυτό…

Με θεώρησε… ηλίθια και μου το είπε και κατάμουτρα κιόλας, αλλά δεν το εκμεταλλεύτηκε ποτέ το να έχει συνέχεια τζάμπα Αναισθησιολόγο και έτσι πήγα κάμποσες φορές, κάτι γιορτές, κάτι μεσάνυχτα, κάτι βράδια με πολύ άσχημες καιρικές συνθήκες… μέχρι που βρήκε μόνιμο Αναισθησιολόγο για την κλινική του και… ησύχασα απ’ αυτό.

Θυμάμαι πως την ώρα που δουλεύαμε, με κορόιδευε συχνά, αλλά και συχνά τον ένιωθα να με κρυφοκοιτάζει με ένα βλέμμα παραδοχής έως και θαυμασμού…

Χρόνια μετά, του έτυχε κάτι τραγικό. Νοσηλεύσαμε το παιδί του, με βαριά κρανιοεγκεφαλική κάκωση για μια εβδομάδα περίπου, σε κώμα στο Νοσοκομείο μας και μετά από μέρες, του είπα πως το παιδί ήταν άνελπις για επιβίωση και του ζήτησα να σκεφτούν σαν γονείς, να δώσουν τα όργανα του για μεταμόσχευση.

Θυμάμαι, πως για πρώτη φορά μου έπιασε το χέρι (ήταν ένας απόμακρος και ψυχρός άνθρωπος) και μου ψιθύρισε:

-Για να το λες εσύ, πρέπει να είναι το σωστό…

Και το έκανε…

__________________________

Όταν δίνεις τον λόγο σου, πρέπει να τον τηρείς…

Όταν νιώθεις, πως έχεις χρέος, πρέπει να το «πληρώνεις»…

Και εγώ, και αυτός, τα τηρήσαμε αυτά.