ΤΟ ΤΡΙΣΑΓΙΟ

Δεν έχω καλή σχέση με το… λατρευτικό της θρησκείας μας, ιδίως ό,τι αφορά σε μνημόσυνα, τρισάγια, εννιάμερα, σαράντα κλπ, μου γυρνάει τ’ άντερα (που λένε). Στο Κοιμητήριο, πηγαίνω όταν είμαι πολύ χαρούμενη για κάτι, στα γενέθλια μου (ίσως γιατί η ημέρα της γέννησης μου ήταν η πιο ευτυχισμένη ημέρα των γονιών μου) και όταν πρόκειται να πάω κάποιο μακρινό ταξίδι…
Ωστόσο, όταν προχθές, μια φίλη με πληροφόρησε «Στα νεκροταφεία, έπεσε κάτω η φωτογραφία του Τάκη και διαλύθηκε και η κορνίζα», αποφάσισα να κάνω μια βόλτα απ’ εκεί, να δω τι συνέβη.
Ξεκίνησα κατά τις 4 το απόγευμα. Η μέρα ζεστή και υγρή, αλλά ηλιόλουστη. Σκέφτηκα πως σε λίγο θα σκοτείνιαζε, αλλά από την άλλη, σκέφτηκα πως δεν θα έκανα παραπάνω από λίγα λεπτά της ώρας…
Πράγματι, η φωτογραφία, είχε πέσει και αποσυναρμολογήθηκε και η κορνίζα, αλλά δεν είχε σπάσει τίποτα και τα έβαλα όλα στην θέση τους. Καθάρισα και πέταξα όλα τα ξερά λουλούδια, που του φέρνουν κατά καιρούς, δεκάδες άγνωστοι και γνωστοί άνθρωποι, εδώ και 3+ χρόνια από τον θάνατο του και… κίνησα να φύγω.
Η απόλυτη ερημιά. Ψυχή ολόγυρα, μόνο εγώ και το… ελαφρό αεράκι, που κάνει τα τζαμάκια από τους τάφους, να χτυπάνε ανατριχιαστικά… και…
…και ξαφνικά, τον είδα…
Εμφανίστηκε από το πουθενά (έτσι μου φάνηκε) και ερχόταν απέναντί μου… Ένας νεαρός ιερωμένος, ψηλός, όμορφος. Με χαιρέτησε με ένα ελαφρό κούνημα του κεφαλιού, τον χαιρέτησα, μουρμουρίζοντας κάτι ακατάληπτο μέσα από τα δόντια μου και… προσπέρασα…
Με το που έκανα καμιά 10ριά βήματα, μου ήρθε φλασιά:
Ρε, λες να μου κάνει καμιά πλάκα ο Τάκης? Τα συνήθιζε κάτι τέτοια. Γιατί να εμφανισθεί έτσι απότομα και γιατί ερχόταν προς το μέρος μου? Λες να…?
Σταμάτησα απότομα, μεταβολή και…
-Πάτερ?
Σταμάτησε κι αυτός, γύρισε και βάδισε αργά προς το μέρος μου:
-Ορίστε?
-Μήπως θα μπορούσατε να διαβάσετε ένα Τρισάγιο, για τους νεκρούς μου?
-Βεβαίως…
Προχωρήσαμε μαζί προς τον οικογενειακό μας τάφο.
-Ξέρετε πάτερ, δεν έχω μαζί μου τα… συμπαρομαρτούντα… κρασιά, νερά, καντήλια, κεριά… δεν είχα σκοπό να…
Χαμογέλασε πλατιά (είχε γίνει ακόμα πιο όμορφος):
-Αυτά είναι… κουταμάρες, σημασία έχει η προσευχή (με κόπο κρατήθηκα να μην χαχανίσω, γιατί ήμουν σίγουρη πως κι αυτός με κόπο κρατήθηκε να μην πει «Αυτά είναι… μαλακίες» και είπε «κουταμάρες».
Διάβασε το Τρισάγιο, με ευκρίνεια και καλή άρθρωση, εγώ… ψιλοσυγκινήθηκα, και τελειώνοντας, τον ευχαρίστησα και πήγα να του βάλω στο χέρι, ένα εικοσάρικο… Με σταμάτησε αυστηρά, απλώνοντας απαγορευτικά το χέρι του:
-Η προσευχή, δεν πληρώνεται…
Ένιωσα έντονη ντροπή… τα έχασα
-Συνηθίζεται όμως πάτερ μου (μουρμούρισα)
-Κακώς… εγώ προσωπικά, δεν… Ακόμα όμως κι αν το… «συνήθιζα», από εσάς δεν επρόκειτο να δεχτώ χρήματα. Ξέρετε, κυρία Μπαντούνα, είστε μια από… τις ομορφότερες αναμνήσεις της μέχρι τώρα ζωής μου…
Τρελάθηκα… Ένιωσα μια τραγική αμηχανία, δεν ήξερα τι να πω… Μέχρι και φόβο ένιωσα… Ποιος ήταν? Τι ακριβώς μου έλεγε? Από πού με γνώριζε?… Μήπως δεν ήταν παπάς?… μήπως?… (μέχρι κι αυτό σκέφτηκα, μέσα στην αμηχανία και τον μικροπανικό μου).
-Γνωριζόμαστε? (ψέλλισα)
-Όχι… Εγώ σας γνωρίζω, ή μάλλον σας «γνώρισα» πριν 20 χρόνια… όταν θα χειρουργείτο η γιαγιά μου και ζητήσατε να ενημερώσετε τους κοντινούς συγγενείς για το είδος και τους κινδύνους της αναισθησίας. Θυμάμαι πως ο πατέρας μου, έβαλε βλαστημώντας, κάποια χρήματα στην μέσα τσέπη του σακακιού του, με πήρε από το χέρι –μικρό παιδί ήμουν… στα 11- και ήρθαμε στο γραφείο σας. Αφού είπατε αυτά που ήταν να πείτε, ο πατέρας μου, βάζοντας το χέρι στην μέσα τσέπη του σακακιού του…
-Τι οφείλω γιατρέ?
-Στο Δημόσιο Νοσοκομείο, δεν πληρώνει κανείς και για τίποτα (η φωνή σας, ήταν κοφτή, σχεδόν θυμωμένη)
-Μα… στο χειρουργό, ήδη πλήρωσα κάποια χρ…
-Κακώς… να πας να τα ζητήσεις πίσω (τον διακόψατε. Ήδη χαμογελούσατε με ένα κουρασμένο χαμόγελο θυμάμαι… Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί θυμάμαι το κουρασμένο χαμόγελο…)
-Δεν μπορώ… Ντρέπομαι… (ο πατέρας μου)
-Όποιος ντρέπεται… κακά ζει (εσείς)
————
-Δεν θα το ξεχάσω ποτέ αυτό κυρία Μπαντούνα… Είναι από τα πράγματα, που δεν ξεχνάει ένα παιδί… 
Αλλά… πρέπει να πηγαίνουμε. Είναι αργά και σκοτεινιάζει γρήγορα και ο φύλακας, ήδη άρχισε να κλείνει τις καγκελόπορτες. Από εδώ ελάτε μαζί μου… μην σας κλείσουν μέσα (χαμογελούσε και είπαμε… πολύ όμορφος ο νεαρός παπούλης)
Φτάσαμε σχεδόν τρέχοντας στην κεντρική πύλη.
-Καληνύχτα πάτερ
-Καληνύχτα γιατρέ… Να είστε ευλογημένη.
_____________________________________
.
Είναι το τελευταίο ποστ μου, για το 2017 και είναι αφιερωμένο σε όποιον πιστεύει ή νομίζει πως το Καλό, πάει… χαράμι.
Το Καλό, ξαναγυρίζει πάντα σ’ αυτόν που το «εκπέμπει» και… όχι, δεν εννοώ πως το καλό που μου αντιγύρισε ο νεαρός ιερωμένος, ήταν το ότι… γλίτωσα το εικοσάρικο…
Όχι. Το Καλό ήταν το ότι με θυμόταν 20 χρόνια μετά, με Αγάπη. Το Καλό ήταν, πως θα με θυμάται πάντα, σαν έναν καλό άνθρωπο. Το Καλό ήταν το ότι μου ευχήθηκε να είμαι ευλογημένη…
================
Χαρούμενη Πρωτοχρονιά, αγάπες μου.

 

ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ?

Όταν είσαι μικρός (στην ηλικία), το οπτικό πεδίο της ψυχής σου, είναι – ας το πω – περιορισμένο. “Βλέπεις”, μόνο ό,τι αφορά, εμπεριέχει και αναφέρεται στη ζωή. Ο θάνατος, δεν σε αφορά…Σαν να μην υπάρχει. Σαν να είναι ένα μπλάκ χιούμορ που μια αρρωστημένη παραξενιά των… μεγάλων, δημιούργησε.
Θυμήθηκα μια ακόμα… «μαύρη» ιστορία, από τον χώρο της δουλειάς μου.
Είχαν μαζευτεί καμιά δεκαριά πιτσιρικάδες γυμνασιόπαιδες, (ηλικίες από 12 ως 15 το πολύ) έξω από την πόλη και μαζί με ένα μηχανάκι, κάναν πλάκες σούζες, φιγούρες, εκ περιτροπής. Ώσπου…
… ώσπου ένας, δεν ξέρω πώς ακριβώς, έπεσε με την μηχανή σε ένα χαντάκι στην άκρη του δρόμου και… έμεινε στον τόπο…
Εφημέρευα και ήμουν αραγμένη στο γραφείο μου στον χώρο των χειρουργείων, όταν δέχθηκα τηλεφώνημα, από τον χώρο των Επειγόντων:
-Διασωλήνωση για βαριά κρανιοεγκεφαλική κάκωση από τροχαίο στα Επείγοντα…
Κατέβηκα κάτω. Ο διάδρομος, γεμάτος από νεαρούς πιτσιρικάδες, που πειραζόντουσαν, γελούσαν και μιλούσαν μεταξύ τους…
Μπήκα στον χώρο… μου έγνεψαν «dead», διασωλήνωσα, έκανα ΚΑΡΠΑ για μισή ώρα, απινιδώσεις… τίποτα. Σε κάποια φάση…εγκαταλείπεις.
-Ποιος είναι μαζί του? (ρώτησα)
-Οι πιτσιρικάδες έξω… (μου απάντησαν)
Βγήκα έξω μαζί με έναν της Τροχαίας, που άρχισε να ρωτάει τους μικρούς, για να μάθει τηλέφωνα και διεύθυνση.
-Τί κάνει ο Γ… μέσα?
-Ποιος είναι ο Γ…?
-Ο φίλος μας, με την μηχανή…
-Ο Γ… είναι νεκρός, δυστυχώς…
Δυο τρεις, πάγωσαν, δυο τρεις άλλοι, άρχισαν να γελάνε, όλοι όμως πλησίασαν το «όργανο»
-Τί λέει καλέ? (απευθύνθηκε ο μεγαλύτερος σε μένα)… Πεθαίνουν τα παιδιά? Πλάκα μας κάνει ο αστυνόμος?
-Φοβάμαι πως ο φίλος σας ναι… είναι νεκρός (ψέλλισα)
– Α, μην φοβάσαι γιατρέ… γιατρός δεν είσαι?… Μην φοβάσαι. Ή το κάνει επίτηδες για να μας τρομάξει, ή έπαθε καμιά… διάσειση και θα συνέλθει… Πλακώστε τον στις ενέσεις και θα δείτε… Είναι μικρός… Δευτέρα Γυμνασίου… Δεν πεθαίνουν έτσι εύκολα τα παιδιά… Θα δείτε…
Απομακρύνθηκα σιωπηλή, αφήνοντας στους Τροχαίους και τους γιατρούς των Επειγόντων, το βαρύ «φορτίο» της ενημέρωσης των οικείων…
…
«Πεθαίνουν τα παιδιά?»
Χρόνια με ταλάνιζε αυτό το «Πεθαίνουν τα παιδιά?», που ελέχθη, τόσο αθώα, με τόση ειλικρινή απορία, με… κοροϊδευτικό χαμόγελο…
Ακόμα με ταλανίζει…
😦

 

ΦΛΕΡΤ…

Φρέσκο-φρέσκο, επί του πιεστηρίου (που λένε 🙂 )

Βγαίνω να πετάξω τα σκουπίδια. Ακριβώς μπροστά στην πόρτα της αυλής σταματημένος πάνω στο πεζοδρόμιο, νεαρός Ρομά (γύρω στα 15) με παρακμιακό μηχανάκι και αναμένη την μηχανή, συνομιλεί με νεαρή συνομίληκη του, όχι Ρομά, κοντοπίθαρη, ασθενικά αδύνατη, μαλλί κοντό βαμμένο ξανθό ιβουάρ με ένα μακρύ τσουλούφι… μπλε, πάνω στην μούρη… κρατάει (η τσουλουφοφόρος) βιβλία και τετράδια, δεμένα με ένα σχοινί, τα βιβλία να σέρνονται στο πεζοδρόμιο, και να μοιάζουν σαν να έχει βγάλει βόλτα το σκυλί… στο χέρι στριφτό τσιγάρο με την γνωστή… ύποπτη μυρωδιά, υφάκι «υπεράνω», ενώ αυτός, ένα… ψιλοκαημένο ύφος, που θά’θελε να μην φαίνεται, αλλά δεν τα καταφέρνει…
Μιλούν… Αυτός φλερτάρει… Αυτή, τον έχει στο φτύσιμο…
Πετώ τα σκουπίδια στον κάδο απέναντι, γυρνάω στο σπίτι, ξαναβγαίνω μετά από ένα τέταρτο περίπου για ψωμί στο μαρκετάκι λίγο πιο πέρα, ξαναγυρνώ στο σπίτι… εκεί… με την μηχανή αναμμένη να γουργουρίζει… Μιλούν στο ίδιο στυλ…
Ξαναβγαίνω μετά από μισή ώρα,… εκείνος εκεί, εκείνη απομακρύνεται…
Δεν αντέχω, του πιάνω κουβέντα:
-Ρε όμορφε… όταν είναι σταματημένοι, την σβήνουν την μηχανή… η βενζίνη έχει γίνει πανάκριβη…
-Ας έχει γίνει… Όταν «χτυπάς» γκόμενα, πρέπει να δείχνεις ότι δεν σε νοιάζουν τα λεφτά…
Χαμογελώ… εντυπωσιασμένη.
-Τί έγινε? την έρριξες?
-Μπα… τίποτα για σήμερα. Αύριο, θα την στήσω έξω απ’ το σχολείο. Είναι μπάνικη και σπουδαία γκόμενα… Μαθήτρια…
Μπαίνω στην αυλή, γελώντας.
Σβύνει την μηχανή και…
-Εσύ κυρία… έχεις άντρα?
-Όχι… πέθανε
-Κρίμα καλέ κυρία… Θα… μου φτιάξεις ένα φραπέ γλυκό με πέντε ζάχαρες και δυο καφέ?
-Πέντε ζάχαρες? καταστροφή είσαι βρε… Δεν μπορώ τώρα… έχω δουλειές.
-Καλά… θά’ρθω αύριο, μετά απ’ το σχολείο… αν δεν μου… «κάτσει» η γκόμενα…
….
Να δείτε, που θα… έρθει.
🙂 🙂 🙂  

 

ΣΤΑ… ΜΑΤΙΑ…

Λοιπόν, βασικά… καλημέρα σας.
Για μαζευτείτε όλοι από εδώ… Ένας ένας, μην σπρώχνεστε, κάντε ησυχία και ανοίχτε τα αυτάκια σας, έχω να σας πω κάτι ενδιαφέρον… Ξέρω πως κάποιοι και προπαντός… κάποιες, θα ζηλέψουν αφόρητα, αλλά τι να κάνουμε?… τα έχουμε αυτά, εμείς οι ωραίες και οφείλουμε να ενημερώνουμε τον κόσμο του Διαδικτύου, που «ψοφάει» να μαθαίνει τα νέα μας. Λοιπόν:
Προχθές το απόγευμα, ένας νεαρός, με κοίταξε στα μάτια και… απόμεινε να με κοιτάζει σιωπηλός και έκθαμβος (τέλος πάντων, το «έκθαμβος» μπορεί και να μου φάνηκε)… Μετά από λίγο, ήρθε και ένας άλλος νεαρός άνδρας, φίλος του πρώτου, κι απόμεινε κι αυτός να με κοιτάζει στα μάτια… Αυτός ο τελευταίος, μου χαμογελούσε κι όλας και μου είπε και διάφορα (τα οποία δεν συγκράτησα, γιατί ήμουν λίγο σαν… αδιάφορη να το πω?… σαν μαστουρωμένη να το πω?…) λογάκια σεξουαλικού (σαφώς) περιεχομένου, του είδους «χμμμ πολύ ωραία», «το χρειαζόσασταν», «μην κουνιέσαι τώρα», «τέλεια!… τελείωσα… πάω να πλυθώ τώρα, και τα λέμε μετά»… «πόνεσες?»…
-Πόνεσα… απάντησα, αλλά δεν είχα πονέσει, απλά έλεγα ψέμματα, για να κρατάω το ενδιαφέρον τους ζωντανό… Ε, δεν βρίσκεις πια και τόσο εύκολα, νεαρούς άντρες, να σε κοιτούν στα μάτια χαμογελαστοί και να σου λένε διάφορα γλυκόλογα αυτού του είδους…
Και μην νομίσετε πως ήταν τίποτα τσογλανάκια, κατωτέρας υποστάθμης, που κοροϊδεύουν τις… ώριμες (τέλος πάντων) κυρίες και μετά χαχανίζουν πίνοντας μπύρες, τρώγοντας πιτόγυρα και χαμουρεύονται με τα κορίτσια τους και γελάνε… Όχι, όχι… Εξαιρετικοί νέοι, καλοντυμένοι, ευπρεπείς, ευγενέστατοι και μορφωμένοι… Του Πανεπιστημίου, που λένε…
Οφθαλμίατροι.
🙂 🙂 🙂