… ΚΑΤΙ ΚΑΛΟ…

-Ξέρετε, σήμερα σας σκεφτόμουν…
Ένιωσε κολακευμένη… -ήταν κι αυτό το… ιλιγγιώδες ηλικιακό χάσμα, ανάμεσα τους-. Έβαλε πολύ κόπο στην προσπάθεια, να μην ακουστεί η φωνή της… λιγωμένη:
-Μπα?… τί ακριβώς?
-Ω, τίποτα συγκεκριμένο… Απλά, σας σκεφτόμουν…
-Και?…
-Να… δεν ξέρω, συνειρμικά σκέφτηκα πως… κάτι καλό θα μου συμβεί…
-Και?… συνέβη?
-Ε, πως… (χαμόγελο του), να που έστω και τυχαία… βρεθήκαμε να μιλάμε… Άλλωστε (σοβάρεψε απότομα σαν να τρόμαξε μ’ αυτό που ξεστόμισε)… άλλωστε η ημέρα, δεν τέλειωσε ακόμα…
Εκείνη, έριξε μια αψυχολόγητη, αμήχανη ματιά στο ρολόι της… 23.45 
-Πω, πω! (κοίταξε κι αυτός το ρολόι του) Πώς πέρασε η ώρα!! Πρέπει να σας αφήσω… Χάρηκα τόσο πολύ! Καληνύχτα, τα λέμε…
Έμεινε να κοιτάζει την βιαστική του φιγούρα. 
«Κάνε πλάκα (σκέφτηκε), μόλις πάρει την στροφή, να του τύχει κάτι… καλύτερο»
.
.
Γμτ… καταραμένα ρολόγια! Τί θέλουμε και τα κουβαλάμε?

 

ΥΠΑΡΧΕΙ ΘΕΟΣ ;

 

Φρέσκο… επί του πιεστηρίου που λένε (από την απογευματινή μου βόλτα στο super-market) :
———————————
Πρέπει να βγω από μονόδρομο, πάλι σε μονόδρομο, στρίβοντας αριστερά. Τα αυτοκίνητα έρχονται από τα δεξιά μου. Η ορατότητα περιορισμένη, λόγω μιας κλειστής στροφής στα δεξιά μου (από εκεί που έρχονται τα αυτοκίνητα). Περιμένω λίγο, ελέγχοντας πάντα και δεξιά μου αλλά και αριστερά μου, που στα 50 μέτρα είναι το φανάρι που βγάζει σε μεγάλο κόμβο… Αποφασίζω να φύγω. Την ώρα, που έχω ολοκληρώσει την έξοδό μου στον νέο μονόδρομο. τον βλέπω να έρχεται με… χίλια από την στροφή και… πάει λέω θα με κοπανήσει από πίσω… (ευκαιρία να το βάψω… τζάμπα)… αλλά φρενάρει την τελευταία στιγμή και αποσοβείται η σύγκρουση… Ακούω την κόρνα του επίμονη, δεν δίνω σημασία και συνεχίζω προς το φανάρι, όπου και σταματώ… Κόκκινο. Σταματάει από τα αριστερά μου, κορνάροντας συνέχεια και χειρονομώντας έξαλλος. Κάτι ορύεται, αλλά δεν τον ακούω. Αποφασίζω να «παίξω» το… σενάριο, «Αφελής, ψιλοανόητη μεσήλιξ… στο βολάν» και ανοίγω το παράθυρό μου:
-Ορίστε?… τί θέλετε?
-Τί να θέλω μωρή από τα μούτρα σου? (αυτό με τα «μούτρα», με ενόχλησε λιγάκι, αλλά αποφάσισα να μην του το πω). Θα χτυπούσαμε!… έτσι βγαίνουν?
-Ω… αλήθεια? Θα με χτυπούσατε από πίσω? τι κρίμα… θα βρίσκατε τον μπελά σας… Χίλια συγνώμη…
-Τί συγνώμη μωρή γκιόσα (κάποιος στα σχόλια, σας παρακαλώ να μου πει, τί είναι αυτή η γκιόσα… εμένα μού’ρχεται να γελάσω, όταν το ακούω). Για συγνώμη είσαι?
-Αλλά?… τί πρέπει να κάνω ? (τελικά, με εξιτάρει αυτό το «σενάριο»)
-Να προσέχεις μωρή μαλακισμένη… Αυτό πρέπει να κάνεις…
-Ok, ok… την επόμενη φορά, θα προσέχω (ήθελα να συνεχίσω, αλλά το μάτι μου πήρε το φανάρι που είχε γίνει πράσινο και μάλιστα προς το τέλος του… είχαμε χάσει το φανάρι με την… πολιτισμένη κουβέντα μας), και… μάρσαρα μπας και το προλάβω…
-Μαλάκω, ε μαλάκω… αγάμητη, που έπιασες ένα τιμόνι και όποιον πάρει ο Χάρος…
Ομολογώ, ότι αυτό το «αγάμητη» με πείραξε… Τσαλάκωσε την… ματαιοδοξία μου… Ήμουν έτοιμη να βγάλω το filofax μου, όπου, πλάκα τα παράσημα… συγνώμη, οι λίστες ήθελα να πω, με τα ανδρικά ονόματα, διευθύνσεις, τηλέφωνα, e-mails κλπ), αλλά δεν πρόφτασα… Ο δικός μου, όρμησε έξαλλος, εμπρός, περνώντας ένα ήδη… βαθύ κόκκινο και σε ελάχιστα δεύτερα, βρέθηκε στην μέση του μεγάλου κόμβου…
«Πρόσεχε!» θέλησα να του φωνάξω, αλλά με πρόλαβε ο ήχος απ’ τις… λαμαρίνες… Ο τύπος, τράκαρε… Πέταξε όλο το πίσω μέρος ενός αυτοκινήτου…
Όχι όποιου κι όποιου αυτοκινήτου… Το πίσω μέρος του… Ανακριτικού της Τροχαίας…
Τελικά, υπάρχει Θεός!

 

ΟΝΕΙΡΟ , ΠΕΘΥΜΙΑ , ή … απλά ΑΝΑΜΝΗΣΗ ;

… Ξυπνώ μέσα στη νύχτα και τον βλέπω να … ξαγρυπνάει δίπλα μου .
– Τί τρέχει ; γιατί δεν κοιμάσαι ;
– Δεν μπορώ να κοιμηθώ με … τόσο φως .
– Πού είναι το φως ;.. Για ποιό φως μιλάς ;
– Αυτό που βγαίνει από σένα … Τα μάτια σου λάμπουν τόσο πολύ …
– Άντε βρε μαλαγάνα … (φανερά ικανοποιημένη και κολακευμένη) … Αφού κοιμόμουν και τα μάτια μου ήταν κλειστά , πώς λάμπουν ;
– Τα δικά σου λάμπουν και πίσω απ’ τα κλειστά βλέφαρα … Πάει … θα πεθάνω από … αϋπνία …
———————————————-

——————————————————

Μπορεί και να ήταν … όνειρο … Υπάρχουν τόσα όμορφα όνειρα , μέσα στην νύχτα … Όμορφα και απατηλά … Μοιάζουν τόσο πολύ να είναι πραγματικότητα , που πολλές φορές , ξεγελιέσαι .

Μπορεί να ήταν όμως και μια … επιθυμία … Κάποιες φορές , λαχταράς κάτι τόσο πολύ , που θαρρείς πως το ζεις … Μπερδεύεις την πραγματικότητα με την αποθυμιά , με τον πειρασμό , την χίμαιρα , το κρυφό μεράκι …

Αν και … όσο το καλοσκέφτομαι … θαρρώ πως ήταν απλά , μια … ανάμνηση …

«Θαρρώ» , είπα …

 

Ο … ΜΟΝΑΧΙΚΟΣ ΑΡΡΑΒΩΝΑΣ

Το να διατηρείς ερωτική σχέση με … παντρεμμένο , είναι από πολλές πλευρές … εξιταριστικό , και έχει και τα ενδιαφέροντά του . Το κακό του (το απόλυτο κακό του) , είναι ή μοναξιά … του Σαββατόβραδου , του Κυριακάτικου γεύματος , των διακοπών και των γιορτών … σαν το Πάσχα καληώρα , που μόλις πριν λίγο βιώσαμε …

Είναι μια ιστορία , που την θυμάμαι πάντα … (σχεδόν πάντα) τέτοιες ημέρες , και που σκέφτηκα πέρισυ να την κάνω αφιέρωμα στην γιορτή του Πάσχα , αλλά με απορρόφησε τότε πολύ ένα άλλο γεγονός και έτσι η ιστορία που θα σας διηγηθώ , έμεινε στο … «συρτάρι» να περιμένει το επόμενο Πάσχα … Και ίσως , δεν θα την έγραφα ποτέ μου , αλλά από τότε ακόμη , το υποσχέθηκα στην καλή κι αγαπημένη μου διαδικτυακή φίλη Μαριάννα (Γητεύτρια) που έδειξε τότε ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την ιστορία αυτή . Γι αυτό και της την αφιερώνω .

————————————————————————

Άνοιξη του 1970 … Πρωί της Μεγάλης Παρασκευής αποχαιρετιστήκαμε στον Σιδηροδρομικό Σταθμό της Θεσσαλονίκης . Έφευγε για να κάνει Πάσχα με την υπό διάλυση οικογένεια του («τα … παιδιά , δεν φταίνε σε τίποτα … κλπ ,κλπ» ) σε μικρή επαρχιακή πόλη του Βορρά . Τρία χρόνια , τώρα , είχα συνηθίσει σ’ αυτού του είδους τους αποχαιρετισμούς … Όμως αυτή τη φορά … δεν ξέρω , ίσως η Άνοιξη να ήταν τόσο όμορφη , που μούτρωσα …

– Έλα βρε … μην κάνεις έτσι … Όλος ο χρόνος δικός μας θα είναι … Μην ξεχνάς , πως φέτος … παντρευόμαστε … Τελείωσαν τα ψέμματα …

Ένα γρήγορο φιλί , ο «Μουντζούρης» (δεν υπήρχε intercity τότε ακόμη) που σφύριξε στριμμένα και ξεκίνησε βαρυγκομώντας κι απόμεινα να τον κοιτάζω να χάνεται μέσα σε σύννεφα καπνού … Καθόλου δεν ένοιωσα σαν την … Άννα Καρένινα … Ένα κενό ένοιωθα μονάχα , κάτι , που με εμπόδιζε ακόμη και να βουρκώσω … Άσχημο συναίσθημα … Κενό .

Κατηφόρησα με τα πόδια προς το κέντρο . Πέρασα βιαστικά τον Βαρδάρη και άρχισα να χαζεύω ένα ένα τα μικρομάγαζα της Εγνατίας (είχε μεσημεριάσει και η αγορά είχε πια ανοίξει) . Αγόρασα δυο τεράστιες καραμέλλες από ένα μαγαζάκι με ζαχαρωτά , και προσπάθησα να βάλω τη μια στο στόμα μου . Δεν τα κατάφερα και τις ακούμπησα και τις δυο στο τενεκεδένιο πιατάκι του τυφλού ακκορντεονίστα ζητιάνου (μόνιμος και πασίγνωστος οργανοπαίχτης της Εγνατίας) . Σας κοίταξαν ποτέ …χωρίς μάτια ;… Ε , εμένα ο τυφλός με κοίταξε και μουρμούρισε και μια ευχή , αλλά δεν φαινόταν να την λέει με την καρδιά του … Δίπλα ακριβώς στο μεγάλο πατσατζίδικο «ΕΓΝΑΤΙΑ» , έμεινα να χαζεύω την βιτρίνα ενός μικρού παρακμιακού κοσμηματοπωλείου . Τότε ήταν , που μου κατέβηκε η … ιδέα … Τότε , … βλέποντας τα φτηνοκοσμήματα στην μικροσκοπική του βιτρίνα . Έσπρωξα την πόρτα .

Ο φαλακρός και … ασσορτί με το μαγαζί του (μικροσκοπικός) μαγαζάτορας , με κοίταξε με … μισό μάτι :

– Τί θέλει η κοπελιά ; (η προφορά , βαριά αρμένικη)

– Θα ήθελα μια … βέρα … φθηνή …

– Θα ήθελες … βέρες , θέλεις να πεις …

– Όχι , θέλω …μία βέρα

– Οι βέρες πάνε δυό-δυό …

– Εγώ θέλω μία …

– Και την άλλη , … τί θα την κάνω ;

– Ξέρω κι εγώ ;… πούλα την σε κάποιον σαν κι εμένα … ή κράτα την , μπας και χάσεις την δική σου …

– Μπεκιάρης (εργένης – ανύπαντρος) είμαι … δεν έχω βέρα …

– Ε , … ευκαιρία … Κάνε τότε , ό, τι κι εγώ ….

– Τί ;… να παντρευτώ μονάχος μου ;…

– Όχι , να … αρραβωνιαστείς …

Ο κοντός Αρμένης , ξεκαρδίστηκε στα γέλια … Τράβηξε ένα συρταράκι από τον πάγκο του και μου πέταξε πάνω στο τζάμι μια λεπτή βέρα , που «έγραψε» έναν μεγάλο κύκλο και σταμάτησε με έναν λεπτό τενεκεδένιο ήχο μπροστά μου …

– 300 δραχμές κάνει … Δώσε μου ένα κατοστάρικο και ξεφορτώσου με … χρονιάρες μέρες … Έχει και λίγο … χρυσό μέσα … Ό, τι πρέπει …

……………………………………….

Τριγύρισα λίγο στα … αρχαία της Ναυαρίνου , άναψα ένα κεράκι στην Αχειροποίητο , και κατηφόρισα την Βασ. Σοφίας , όπου χάζεψα για λίγο στα φοιτητικά βιβλιοπωλεία της και ξανανηφόρισα μέχρι το Τουρκικό Προξενείο ,… στο σπίτι μου .

Με υποδέχτηκε ο μπαμπάς μου , ανήσυχος . Πάντα ήταν ανήσυχος , όταν «φορούσα» αυτό το … «κάπως» ύφος μου .

– Άννιτσκα ψυχή μου , θα πάμε στον Επιτάφιο στην Ρώσικη Εκκλησία στου Χαριλάου απόψε ;

– Όχι παπάκη … είμαι κουρασμένη ….

Ξέρω ότι τον πλήγωσα , αλλά με αγαπούσε πολύ για να μου το πει ….

Εκείνο το βράδυ , κοιμήθηκα κρατώντας την βέρα «μου» , σφιχτά , έναν ανήσυχο ύπνο …

Μεγάλο Σάββατο , έφυγα νωρίς από το σπίτι , με την βέρα στην τσέπη και την μάνα μου να γκρινιάζει , που την εγκατέλειψα μόνη της με τις Πασχαλιάτικες δουλειές . Κατηφόρησα στη Νέα Παραλία … Σε ένα παγκάκι δίπλα στο ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΠΑΛΛΑΣ , με την θάλασσα φάτσα μόστρα και έναν ανοιξιάτικο ήλιο για παρέα … φόρεσα με αργές τελετουργικές κινήσεις την βέρα μου στο αριστερό μου χέρι κι αφού απόλαυσα μια πανεμορφη παραθαλάσσια βόλτα , ανηφόρισα την Αγίας Σοφίας και τρύπωσα μέσα στο «ΕΛΒΕΤΙΚΟΝ» … Σχετικά νωρίς ακόμη και το … μοδάτο εστιατόριο , άδειο . Ο Αντύπας , ο νεαρός σερβιτόρος , φίλος μου , με πλησίασε και …

– Τίποτα δεν είναι έτοιμο ακόμη … Θες να πιούμε έναν καφέ παρέα ;

– Όχι σήμερα … Σήμερα γιορτάζω … Φτιάξε μου τηγανητές πατάτες και φέρε μου και ένα ποτήρι κόκκινο κρασί …

– Τί … γιορτάζεις ; (ο Αντύπας έμοιαζε μπερδεμένος)

– Αρραβωνιάστηκα σήμερα …

– Και πού είναι ο … αρραβωνιαστικός σου ; (το μάτι του «κόλλησε» στη φτηνή μου βέρα)

– Να μη σε νοιάζει …

Απόλαυσα τις τηγανητές μου πατάτες και το κρασί μου φροντίζοντας να δείχνω παντού την γυαλιστερή ολοκαίνουρια βέρα μου στον κόσμο , που σιγά σιγά , γέμιζε το εστιατόριο … Έφυγα , καμαρωτή – καμαρωτή , νοιώθωντας το βλέμμα – μαχαίρι του Αντύπα , «καρφωμένο» στις πλάτες μου … Ούτε που τον χαιρέτησα …

Ήπια καφέ στο πατάρι του GALAXY , που είχε την φήμη του μεγαλύτερου …»νυφοπάζαρου» της Θεσσαλονίκης εκείνη την εποχή , αφού απώθησα τους διάφορους ερωτύλους Δον Ζουάν νεαρούς και μη που προσπάθησαν να μου πιάσουν κουβέντα , επιδεικνύοντας την βέρα μου , αυτήν με «…λίγο χρυσό μέσα» .

Πήρα τον δρόμο του γυρισμού στο σπίτι , νωρίς το βραδάκι … Η Θεσσαλονίκη του Μεγαλοσαββάτου του 1970 , είχε πια ερημώσει .

Εκείνο το βράδυ , έκανα το χατήρι του παπάκη μου και πήγα μαζί του στην Ρώσικη Εκκλησία στου Χαριλάου για την Ανάσταση … Πήχτρα η εκκλησία και όλο το προαύλιό της στους μπάτσους (Άνοιξη του ’70 γαρ … στην καρδιά της Χούντας) . Ήταν το μόνο μέρος που μπορούσες να ακούσεις (χωρίς να συλληφθείς και να φας καμιά … ψιλοανάκριση) , το «Χριστός Ανέστη» στα ρώσικα … Αρκεί να μην το σιγοψιθύριζες κι εσύ … Έτσι λοιπόν , είπαμε το «Χριστός Ανέστη» από μέσα μας κάνοντας την … μικρή μας Αντίσταση … Εγώ , δεν έβγαλα το δαχτυλιδοφορεμένο μου χέρι από την τσέπη , όλο το βράδυ …

Αργά , πολύ αργά , παραδόθηκα σε έναν σχεδόν ευτυχισμένο ύπνο ….

Ανήμερα το Πάσχα γύρω στις 11.00 πήρα και πάλι τους δρόμους , παρά τις έντονες διαμαρτυρίες της μάνας μου (που εδώ που τα λέμε , είχε αντιληφθεί την … ουρανοκατέβατη βέρα στο χέρι μου , αλλά δεν τολμούσε να ρωτήσει , … μη και χαλάσει εντελώς την διάθεσή της πασχαλιάτικα … Άλλωστε είχε ψιλοσυνηθίσει τις «παραξενιές» μου) . Την χαιρέτησα με ένα «Θα είμαι πίσω για το μεσημεριανό» και … ξαμολύθηκα στην παντέρημη Εγνατία .

Γωνία Εγνατίας και Αριστοτέλους βρήκα τον … τυφλό ακκορντεονίστα , να τα μαζεύει και να φεύγει …

– Έϊ … πατρίδα … πού πας ;

Με κοίταξε με τα άδεια μάτια του :

– Σπίτι … Θαρρείς πως δεν έχω σπίτι κι εγώ ;… Βλακεία μου να έρθω σήμερα . Κανείς δεν κυκλοφοράει ανήμερα Πάσχα … Τί θές ;

– Να … σου δώσω κάτι …

Μου πρότεινε το τενεκεδάκι του , και δυο τρία κέρματα κουδούνισαν χαρούμενα . Έβγαλα την βέρα μου προσεχτικά και … την έρριξα μέσα στο τενεκεδάκι … Ο ήχος της , τον παραξένεψε … Ασυνήθιστος … Ψαχούλεψε , την έπιασε και αφού την «κοίταξε» με τα ανύπαρκτα μάτια του , την έβαλε στο στόμα και την δάγκωσε ελαφρά … Έκανα μεταβολή και άρχισα να απομακρύνομαι .

– Μαντάμ …. μη φεύγεις … Αυτή , είναι … χρυσή …

– Δεν είναι …

– Έχει λίγο χρυσό μέσα …

– Ναι … λίγο … Κράτα την … Εγώ , δεν την χρειάζομαι πια …

Είχα απομακρυνθεί αρκετά , όταν άκουσα ένα φάλτσο «Χριστός Ανέστη» απ’ το ξεκούρντιστο ακκορντεόν του …

Μαριάννα μου … δικό σου .

.

 

Ο ΖΙΓΚΟΛΟ ΤΟΥ … ΑΠΡΙΛΗ

Απομεσήμερο … Το δωμάτιο , λιτό . Το φως , ίσα που φιλτράρεται μέσα από τις κατεβασμένες γρίλλιες . Στο πάτωμα , μαύρη λουστραρισμένη οξιά , έπιπλα ελάχιστα , λευκά τσαλακωμένα σεντόνια … Μυρουδιές από νοτισμένα σώματα , με μια υποψία ακριβής εσάνς … και του τσιγάρου , που μόλις άναψαν και οι δύο …

Αυτή , … αθεράπευτα ενήλικη … Aυτός , … νεαρός … όχι εξτρίμ κατάσταση , αλλά νεαρός …

– Υπέροχος , όπως πάντα μωρό μου … Γυρίζει προς το μέρος του και του χαϊδεύει ένα μικρό tatoo , στον αριστερό ώμο … Στον … έρωτα λέω … υπέροχος , όπως πάντα … Πλάκα – πλάκα ξέρεις ότι κλείσαμε και ξεπεράσαμε χρόνο , που είμαστε μαζί ;… Δηλαδή που … «βλεπόμαστε» , θέλω να πω … Ποτέ δεν το περίμενα , πως θα κρατούσε τόσο … Νόμισα πως θα έμενε σαν μια ευκαιρία για σεξ , ανάμεσα σε έναν … μαργιόλη ερωτιδέα … έϊ … μη θυμώνεις … μ’ αρέσει να σε λέω έτσι … και μια … «γριούλα» … σαν κι εμένα , που … έψαχνε για το … «κύκνειο άσμα» της … Έϊ …. τί τρέχει ;

– Τί τρέχει …

– Είσαι … «κάπως» … Σαν να μην με παρακολουθείς ..

– Σε παρακολουθώ .

– Σαν … στεναχωρημένος ….

– Είμαι στεναχωρημένος .

– Θέλεις να μου πεις ; Το χέρι της σέρνεται πάνω στο στήθος του , στα μπράτσα , και ανεβαίνει στο λαιμό … Μυώδης , … το δέρμα το μαλακό της νιότης , με μια δυό μικρές ουλές … «ποιός σ’ έκαψε μωρό μου με το τσιγάρο» είχε ρωτήσει κάποτε … «Κάποιοι μαλάκες καπνίζουν εκεί στο kick-boxing , που γυμνάζομαι…» –Δεν είχε δώσει και ιδιαίτερη σημασία τότε – … και σταματά (το χέρι της) στα χείλη του … Σφιγμένα … Σκληρά … πρώτη φορά τα βρίσκει σκληρά … «Τί στην οργή ;» σκέφτεται … Έλα , πες μου …

– Χρωστάω … Έκανα μια μαλακία στο «ΣΤΟΙΧΗΜΑ» , … πήρα τα λεφτά του συνεργάτη μου …

– Του …ποιού ; … Έχεις συνεργάτη στο μαγαζί ;.. γιατί δεν μου το είπες ποτέ ;…

– Μη με διακόπτεις μωρέ !… Έχω κι άλλη δουλειά … δεύτερη …

– (……….) Η γυναίκα έχει ανακαθήσει στην άκρη του κρεβατιού … Το βλέμμα της έχει αρχίσει να παγώνει …

– … λοιπόν , έκανα μια μαλακία με τα ξένα τα λεφτά … Πού να σου εξηγώ τώρα … Χρωστάω έξι χιλιάρικα …

– Τί … δεύτερη δουλειά ; Δεν κατάλαβα …

– Ζιγκολό … Συνοδός … (τέλος πάντων… ) κυριών , που χρειάζονται έναν … ωχ μωρέ καταλαβαίνεις … έναν νέο άντρα στο κρεβάτι τους … Δουλεύουμε με τηλεφωνικά ραντεβού … εχεμύθεια βλέπεις … από το γραφείο … έχουμε Γραφείο , που συντονίζει τα ραντεβού … ε , … και ο «συνεργάτης» που λέγαμε ;… απ’ εκεί … απ’ το γραφείο … Τί να κάνεις … ανάγκες … Με το μαγαζάκι μόνο , δεν «βγαίνω» … Έχουμε και τα τυχερά μας … Καμιά κυρία που θα πετύχουμε , εκτός … «συντονισμού» του Γραφείου … Καθαρό «μαύρο» χρήμα χωρίς ποσοστά και μειώσεις , δικό μας …. Καλήώρα … να πω …

– Μπορώ να … βοηθήσω σε κάτι ; Η φωνή της τρέμει … ίσα που ακούγεται .

– Τί να βοηθήσεις μπέμπα … (αυτό το «μπέμπα» το λάτρευε κι αυτός δεν το τσιγκουνευόταν) … Να μου δώσεις , ας πούμε τα έξι χιλιάρικα … Πολλά είναι ε;… Αν όμως σκεφτείς ότι εδώ και ένα χρόνο , δεν έχεις πληρώσει δεκάρα τσακιστή (σταματάει απότομα βλέποντας το βλέμμα της … )

———————————————————

Καλοί μου φίλοι , μόνιμοι ή και περιστασιακοί αναγνώστες :

Κάνω μια διακοπή εδώ , γιατί θέλω να σας ομολογήσω κάτι . Αυτή (αυτή η ανάρτηση) είναι η πρώτη μου προσπάθεια ενός εγχειρήματος , που σκέφτομαι εδώ και αρκετό καιρό : Προσπαθώ να γράψω σενάριο … Μέχρις εδώ , έχω την εντύπωση , ότι κάτι κατάφερα … Θαρρώ πως σας έδωσα κάποιες εικόνες … Εδώ όμως , σ’ αυτό το σημείο της διήγησής μου … κόλλησα … Μπορώ να περιγράψω τις κινήσεις των ηρώων μου , τις στάσεις που παίρνει το σώμα τους , το φως που μπαίνει στον χώρο , … αλλά μου είναι αδύνατον να περιγράψω το βλέμμα της ηρωίδας μου … Ή μάλλον θα μπορούσα , αλλά όχι με την λιτή γλώσσα , που απαιτεί η γραφή ενός σεναρίου …

Σ’αυτό το κομμάτι της διήγησης , το πιο σημαντικό , είναι το … βλέμμα της …

————————————————————

– Μπέμπα ;…

– (……….)

– Βρε , αγάπη μου … Αν έβλεπες τη φάτσα σου … Έλα μωρέ … σύνελθε … Έϊ … σύνελθε … συγκεντρώσου … (Την πιάνει από τους ώμους και την ταρακουνάει ελαφρά στην αρχή και λίγο πιο βίαια μετά ) …Έλαααα …. Πρωταπριλιά βρε …

– Τί ;….

– Τί «τί» ;… Πρωταπριλιά είναι σήμερα … Σε γέλασα … Μα βρε γλύκα μου , κι εσύ … Στον αέρα την άρπαξες την «φόλα» …. Έλα … γέλα … χαμογέλα , έστω … Mα ακούς , να την πατήσεις με την πρώτη … Χαμογέλα … (την αγκαλιάζει) .

——————————————————————–

Η σκηνή αλλάζει … Δρόμος με κίνηση αρκετή … Το φώς , έχει «πέσει» αρκετά … Βραδάκι με την αγορά ανοιχτή … Ένα ψιλόβροχο , κάνει τον δρόμο να γυαλίζει και να καθρεφτίζει όλα τα φώτα …

Εκείνος , περπατάει σχετικά αργά … Μοιάζει απελπισμένος . Σκεφτικός …

– Πω πω … (Σκέφτεται … μουρμουρίζει) …. πώς μου ήρθε και την τελευταία στιγμή το διόρθωσα … Δεν φανταζόμουν πως θα το έπαιρνε τόσο στραβά … Ε , εδώ που τα λέμε , δεν είναι και ό, τι καλύτερο να ακούσει μια γυναίκα … στην ηλικία της … Πώς με … κοίταξε όμως , Χριστέ μου … Τί μ’ έπιασε κι εμένα ;…. Γιατί την πλήγωσα ;… Είναι τόσο γλυκειά … Τόσο καλή … Και … είμαι σίγουρος , πως θα μου έδινε και τα λεφτά να ξελασπώσω αν της τα ζήταγα , – αν και μ’ έχει γλυκομαλώσει επανειλημμένα για τον τζόγο … Τί κατάλαβα τώρα ο μαλάκας ;… Καί την πλήγωσα , και την τρόμαξα , – δεν πάει να τα ψιλοκουκούλωσα με την Πρωταπριλιά – και κατά πάσα πιθανότητα θα την χάσω …. Τί «κατά πάσα πιθανότητα» δηλαδή , … την έχω χάσει ήδη , στα σίγουρα … το είδα στο βλέμμα της , … την βλακεία μου μέσα … (Κλωτσάει νευρικά ένα αδειο τενεκεδάκι Coca-Cola , κοντοστέκεται , ανάβει τσιγάρο . Χτυπάει το κινητό … Ψάχνεται αφηρημένα , το βγάζει από την μέσα τσέπη του λεπτού μπουφάν … και … «Μήνυμα» από το Γραφείο … Έχει «δουλειά» απόψε να μην το ξεχάσει … Διεύθυνση όνομα (μικρό) , σύντομη περιγραφή και … να προηγηθεί καφές ή ποτάκι κάπου κοντά … πετάει το τσιγάρο με θυμό κάτω , το πατάει βλαστημώντας και χάνεται ανάμεσα στον κόσμο) …

====================================

Με την ευκαιρία της σημερινής ημέρας .

Σήμερα είναι Πρωταπριλιά .