ΜΙΑ… ΣΠΟΥΔΑΙΑ ΑΦΙΕΡΩΣΗ

Υπάρχει στην βιβλιοθήκη μου, ένα βιβλιαράκι (λέω «βιβλιαράκι», γιατί είναι μικρό), στο οποίο προστρέχω όταν το αίσθημα εκτίμησης προς τον εαυτό μου, κάνει… «κοιλιά». Πρόκειται για το «ΓΡΑΜΜΑΤΑ Σ’ ΕΝΑ ΝΕΟ ΠΟΙΗΤΗ» του Rainer Maria Rilke. Και προστρέχω σ’ αυτό, όχι γιατί η ποίηση του Ρίλκε, ανεβάζει την αυτοεκτίμηση μου, αλλά για την αφιέρωση που μου έγραψε αυτός που μου το χάρισε. Μου το χάρισε ένας πολύ σπουδαίος (κατά την γνώμη και τα γούστα μου) άνθρωπος και μου έγραψε και μια υπέροχη αφιέρωση με λόγια τόσο όμορφα, που προστρέχω εκεί (στην αφιέρωση) όταν το ηθικό μου είναι πεσμένο και η αυτοεκτίμηση μου (είπαμε) «κάνει κοιλιά».
Για πείτε μου… άδικο έχω?
.

 

ΤΟ ΤΡΙΣΑΓΙΟ

Δεν έχω καλή σχέση με το… λατρευτικό της θρησκείας μας, ιδίως ό,τι αφορά σε μνημόσυνα, τρισάγια, εννιάμερα, σαράντα κλπ, μου γυρνάει τ’ άντερα (που λένε). Στο Κοιμητήριο, πηγαίνω όταν είμαι πολύ χαρούμενη για κάτι, στα γενέθλια μου (ίσως γιατί η ημέρα της γέννησης μου ήταν η πιο ευτυχισμένη ημέρα των γονιών μου) και όταν πρόκειται να πάω κάποιο μακρινό ταξίδι…
Ωστόσο, όταν προχθές, μια φίλη με πληροφόρησε «Στα νεκροταφεία, έπεσε κάτω η φωτογραφία του Τάκη και διαλύθηκε και η κορνίζα», αποφάσισα να κάνω μια βόλτα απ’ εκεί, να δω τι συνέβη.
Ξεκίνησα κατά τις 4 το απόγευμα. Η μέρα ζεστή και υγρή, αλλά ηλιόλουστη. Σκέφτηκα πως σε λίγο θα σκοτείνιαζε, αλλά από την άλλη, σκέφτηκα πως δεν θα έκανα παραπάνω από λίγα λεπτά της ώρας…
Πράγματι, η φωτογραφία, είχε πέσει και αποσυναρμολογήθηκε και η κορνίζα, αλλά δεν είχε σπάσει τίποτα και τα έβαλα όλα στην θέση τους. Καθάρισα και πέταξα όλα τα ξερά λουλούδια, που του φέρνουν κατά καιρούς, δεκάδες άγνωστοι και γνωστοί άνθρωποι, εδώ και 3+ χρόνια από τον θάνατο του και… κίνησα να φύγω.
Η απόλυτη ερημιά. Ψυχή ολόγυρα, μόνο εγώ και το… ελαφρό αεράκι, που κάνει τα τζαμάκια από τους τάφους, να χτυπάνε ανατριχιαστικά… και…
…και ξαφνικά, τον είδα…
Εμφανίστηκε από το πουθενά (έτσι μου φάνηκε) και ερχόταν απέναντί μου… Ένας νεαρός ιερωμένος, ψηλός, όμορφος. Με χαιρέτησε με ένα ελαφρό κούνημα του κεφαλιού, τον χαιρέτησα, μουρμουρίζοντας κάτι ακατάληπτο μέσα από τα δόντια μου και… προσπέρασα…
Με το που έκανα καμιά 10ριά βήματα, μου ήρθε φλασιά:
Ρε, λες να μου κάνει καμιά πλάκα ο Τάκης? Τα συνήθιζε κάτι τέτοια. Γιατί να εμφανισθεί έτσι απότομα και γιατί ερχόταν προς το μέρος μου? Λες να…?
Σταμάτησα απότομα, μεταβολή και…
-Πάτερ?
Σταμάτησε κι αυτός, γύρισε και βάδισε αργά προς το μέρος μου:
-Ορίστε?
-Μήπως θα μπορούσατε να διαβάσετε ένα Τρισάγιο, για τους νεκρούς μου?
-Βεβαίως…
Προχωρήσαμε μαζί προς τον οικογενειακό μας τάφο.
-Ξέρετε πάτερ, δεν έχω μαζί μου τα… συμπαρομαρτούντα… κρασιά, νερά, καντήλια, κεριά… δεν είχα σκοπό να…
Χαμογέλασε πλατιά (είχε γίνει ακόμα πιο όμορφος):
-Αυτά είναι… κουταμάρες, σημασία έχει η προσευχή (με κόπο κρατήθηκα να μην χαχανίσω, γιατί ήμουν σίγουρη πως κι αυτός με κόπο κρατήθηκε να μην πει «Αυτά είναι… μαλακίες» και είπε «κουταμάρες».
Διάβασε το Τρισάγιο, με ευκρίνεια και καλή άρθρωση, εγώ… ψιλοσυγκινήθηκα, και τελειώνοντας, τον ευχαρίστησα και πήγα να του βάλω στο χέρι, ένα εικοσάρικο… Με σταμάτησε αυστηρά, απλώνοντας απαγορευτικά το χέρι του:
-Η προσευχή, δεν πληρώνεται…
Ένιωσα έντονη ντροπή… τα έχασα
-Συνηθίζεται όμως πάτερ μου (μουρμούρισα)
-Κακώς… εγώ προσωπικά, δεν… Ακόμα όμως κι αν το… «συνήθιζα», από εσάς δεν επρόκειτο να δεχτώ χρήματα. Ξέρετε, κυρία Μπαντούνα, είστε μια από… τις ομορφότερες αναμνήσεις της μέχρι τώρα ζωής μου…
Τρελάθηκα… Ένιωσα μια τραγική αμηχανία, δεν ήξερα τι να πω… Μέχρι και φόβο ένιωσα… Ποιος ήταν? Τι ακριβώς μου έλεγε? Από πού με γνώριζε?… Μήπως δεν ήταν παπάς?… μήπως?… (μέχρι κι αυτό σκέφτηκα, μέσα στην αμηχανία και τον μικροπανικό μου).
-Γνωριζόμαστε? (ψέλλισα)
-Όχι… Εγώ σας γνωρίζω, ή μάλλον σας «γνώρισα» πριν 20 χρόνια… όταν θα χειρουργείτο η γιαγιά μου και ζητήσατε να ενημερώσετε τους κοντινούς συγγενείς για το είδος και τους κινδύνους της αναισθησίας. Θυμάμαι πως ο πατέρας μου, έβαλε βλαστημώντας, κάποια χρήματα στην μέσα τσέπη του σακακιού του, με πήρε από το χέρι –μικρό παιδί ήμουν… στα 11- και ήρθαμε στο γραφείο σας. Αφού είπατε αυτά που ήταν να πείτε, ο πατέρας μου, βάζοντας το χέρι στην μέσα τσέπη του σακακιού του…
-Τι οφείλω γιατρέ?
-Στο Δημόσιο Νοσοκομείο, δεν πληρώνει κανείς και για τίποτα (η φωνή σας, ήταν κοφτή, σχεδόν θυμωμένη)
-Μα… στο χειρουργό, ήδη πλήρωσα κάποια χρ…
-Κακώς… να πας να τα ζητήσεις πίσω (τον διακόψατε. Ήδη χαμογελούσατε με ένα κουρασμένο χαμόγελο θυμάμαι… Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί θυμάμαι το κουρασμένο χαμόγελο…)
-Δεν μπορώ… Ντρέπομαι… (ο πατέρας μου)
-Όποιος ντρέπεται… κακά ζει (εσείς)
————
-Δεν θα το ξεχάσω ποτέ αυτό κυρία Μπαντούνα… Είναι από τα πράγματα, που δεν ξεχνάει ένα παιδί… 
Αλλά… πρέπει να πηγαίνουμε. Είναι αργά και σκοτεινιάζει γρήγορα και ο φύλακας, ήδη άρχισε να κλείνει τις καγκελόπορτες. Από εδώ ελάτε μαζί μου… μην σας κλείσουν μέσα (χαμογελούσε και είπαμε… πολύ όμορφος ο νεαρός παπούλης)
Φτάσαμε σχεδόν τρέχοντας στην κεντρική πύλη.
-Καληνύχτα πάτερ
-Καληνύχτα γιατρέ… Να είστε ευλογημένη.
_____________________________________
.
Είναι το τελευταίο ποστ μου, για το 2017 και είναι αφιερωμένο σε όποιον πιστεύει ή νομίζει πως το Καλό, πάει… χαράμι.
Το Καλό, ξαναγυρίζει πάντα σ’ αυτόν που το «εκπέμπει» και… όχι, δεν εννοώ πως το καλό που μου αντιγύρισε ο νεαρός ιερωμένος, ήταν το ότι… γλίτωσα το εικοσάρικο…
Όχι. Το Καλό ήταν το ότι με θυμόταν 20 χρόνια μετά, με Αγάπη. Το Καλό ήταν, πως θα με θυμάται πάντα, σαν έναν καλό άνθρωπο. Το Καλό ήταν το ότι μου ευχήθηκε να είμαι ευλογημένη…
================
Χαρούμενη Πρωτοχρονιά, αγάπες μου.

 

Η ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ, ΚΟΝΤΕΥΕΙ ΝΑ ΣΠΑΣΕΙ… (αφιερωμένο)

-Πω πω!…
-Τί?…
-Η καρδιά μου, κοντεύει να σπάσει, έτσι όπως χτυπάει σαν τρελή…
-Μήπως ανέβηκες τρέχοντας τους δυο ορόφους?
-Όχι… δεν είναι αυτό…
-Αλλά?
-Άστο…
-Να τηλεφωνήσω στον 4ο, να έλθει ένας καρδιολόγος να σε δει?
-Όχι…
-Να πάμε μαζί στον 4ο, στους καρδιολόγους?
-Όχι, σου λέω… όχι…
-Ξεκουράσου. Θα σου περάσει.
-Αποκλείεται…
-Να σου δώσω ένα ποτήρι νερό?
-Να μου δώσεις τα… χέρια σου, να τα κρατήσω λίγο…
______________________

«Αν σταματήσω μια Καρδιά που πάει να σπάσει
Δεν ήρθα μάταια στη ζωή
Αν απαλύνω κάποιου την Οδύνη
Ή ηρεμήσω άλλου τον Πόνο
Ή βοηθήσω τον μισολιπόθυμο Κοκκινολαίμη
Να μπει ξανά μες στη Φωλιά
Δεν ήρθα μάταια στη ζωή»

(Ποίημα από τον τόμο Emily Dickinson, Επειδή δεν άντεχα να ζήσω φωναχτά: Ποιήματα και επιστολές,
ανθολ.: Λιάνα Σακελλίου – μτφρ.: Λιάνα Σακελλίου, Αρτεμις Γρίβα, Φρόσω Μαντά, Gutenberg 2013)
————————————————————————-
Ένα ποίημα, αφιερωμένο στον «Κινέζο» μου…

 

ΟΤΑΝ ΣΤΕΚΟΜΑΙ ΣΤΟ ΠΛΕΥΡΟ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΜΙΚΡΗΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ…

 

ΚΟΝΙΑΚ ΜΗΔΕΝ ΑΣΤΕΡΩΝ

Χαμένα πᾶνε ἐντελῶς τὰ λόγια τῶν δακρύων.
Ὅταν μιλάει ἡ ἀταξία ἡ τάξη σωπαίνει
-ἔχει μεγάλη πεῖρα ὁ χαμός.
Τώρα πρέπει νὰ σταθοῦμε στὸ πλευρὸ
τοῦ ἀνώφελου.
Σιγὰ σιγὰ νὰ ξαναβρεῖ τὸ λέγειν της ἡ μνήμη
νὰ δίνει ὡραῖες συμβουλὲς μακροζωϊας
σὲ ὅ,τι ἔχει πεθάνει.

Ἂς σταθοῦμε στὸ πλευρὸ ἐτούτης τῆς μικρῆς
Φωτογραφίας
ποὺ εἶναι ἀκόμα στὸν ἀνθὸ τοῦ μέλλοντός της:
νέοι ἀνώφελα λιγάκι ἀγκαλιασμένοι
ἐνώπιον ἀνωνύμως εὐθυμούσης παραλίας.
Ναύπλιο Εὔβοια Σκόπελος;
Θὰ πεῖς
καὶ ποὺ δὲν ἦταν τότε θάλασσα.
========================

Κική Δημουλά
(ἀπὸ τὰ Ποιήματα, Ἴκαρος 1998)

……….

Δεν ξέρω, τι ακριβώς εννοούσε η Κ. Δημουλά μ’ αυτό το υπέροχο ποίημα της, που (μου) μοιάζει να τό’ γραψε για μένα και μάλιστα τώρα… αυτές τις πρόσφατες πικρές ημέρες… αλλά ξέρω πως… με τον Τάκη, πίναμε σαν φοιτητές, κονιάκ (όταν το επέτρεπε το χαρτζηλίκι μας… 5 αστέρων με σοκολατάκι, γιατί ήμασταν και εκλεκτικοί), πως… η φωτογραφία, είναι μικρή και είναι ακόμα στον ανθό του μέλλοντός της, πως… είμαστε νέοι, λιγάκι αγκαλιασμένοι, πως… είμαστε στην Αθήνα και εντάξει… βρισκόμαστε στο Χαλάνδρι, που δεν έχει θάλασσα, αλλά… «και πού δεν ήταν τότε θάλασσα;»…

Ξέρω ακόμα πως «έχει μεγάλη πείρα ο χαμός»… πως σιγὰ σιγὰ θα ξαναβρεί το λέγειν της ἡ μνήμη…
Και ξέρω, πως… όταν στέκομαι στο πλευρό αυτής της μικρής φωτογραφίας,… νιώθω καλύτερα.
——————————

Και κάτι ακόμα, που ίσως ακουστεί… δραματικό, αλλά πιστέψτε με, δεν είναι… Είναι απλό σαν όλες τις απλές μου σκέψεις:

Γράφοντας αυτή την ανάρτηση και απαντώντας σε κάποιο σχόλιο αγαπημένου e-φίλου από το facebook… έγινε ένα μικρό θαύμα. Κατάφερα, ό,τι δεν κατάφεραν εδώ και 25 ημέρες μια πλειάδα γιατρών και μια στοίβα κουτιά από φάρμακα…
Κατάφερα να κλάψω…
Και γι αυτό, και τον ευχαριστώ και του το αφιερώνω…

—————————————
Τελικά… «εμείς οι άνθρωποι είμαστε τα μόνα πλάσματα επί της γης  που κλαίμε».

 

Όταν ήμουν …. βιβλιοθηκάριος …

«Όταν μεγαλώσεις , να γίνεις … παραμύθι» , μου είπε κάποτε ο Γιώργος Κατσαμάκης …
«Όταν μεγαλώσεις , να γίνεις … καλλιτέχνης» , μου είπε κάποτε ο Μάνος Χατζιδάκις …

…………………
Ούτε παραμύθι έγινα , ούτε καλλιτέχνης . Γιατρός έγινα κι εκείνο , μετά από έναν πολύ πρόχειρο και βιαστικό σχεδιασμό , μόνο και μόνο για να … πικάρω κάποιον …

Ωστόσο , η Ιατρική , δεν ήταν το μόνο επάγγελμα που άσκησα στην ζωή μου …

Κάποτε παλιά … πολύ παλιά , υπήρξα και … βιβλιοθηκάριος .

Η ιστορία που ακολουθεί , έχει αναρτηθεί πριν χρόνια σ’ αυτό το ιστολόγιο , αλλά αυτή τη φορά , την αναρτώ και πάλι , αφιερώνοντας την στον διαδικτυακό μου φίλο Γιώργο Κατσαμάκη , σαν δώρο για τα γενέθλιά του που γιορτάζει σήμερα και που δεν ξέρω ακριβώς τα πόσα κλείνει , αλλά υποθέτω ένα νούμερο … κάτω από τα 40 και γίνομαι έξαλλη , που υπάρχουν άνθρωποι (κανονικοί ενήλικες άνθρωποι , με ταυτότητα , διαβατήριο και δίπλωμα οδήγησης) που γιορτάζουν τέτοιου είδους γενέθλια με νούμερα κάτω από τα 40 , κάτι δηλαδή που για μένα χάνεται στον κουρνιαχτό κάποιων … 10ετιών πίσω …
Τέλος πάντων , δεν θα πλατιάσω γιατί το ένα Lexotanil , θα γίνει τρία – τέσσερα μέχρι το βράδυ , αν συνεχίσω να το σκέφτομαι …

.

 

 

 ==============================================

Σαν ήμουνα παιδί , στην πόλη που γεννήθηκα και μεγάλωνα , υπήρχε μια πανέμορφη και ανθούσα Δημοτική Βιβλιοθήκη , που την διηύθηνε ο κύριος Θαλής , ένας 50άρης τότε , κοντός , κακάσχημος (εμένα μου άρεζε πάντως) καραφλός άντρας , αγνώστου (για μένα) επαγγέλματος και πόρων διαβίωσης . Ο κύριος Θαλής , εκτός των άλλων , ήταν και ανύπαντρος και ομοφυλόφιλος (έτσι λέγανε κάποιοι) , και ζούσε με την ηλικιωμένη μητέρα του σε ένα παλιό διόρωφο , απέναντι από το σπιτικό μας . Κάποιες μαμάδες , δεν άφηναν τα αγοράκια τους να πηγαίνουν στην βιβλιοθήκη (τότε σχεδόν όλοι , αγαπούσαμε τα βιβλία) εξ αιτίας του κυρίου Θαλή , που όπως σας είπα ήταν κοντός , κακάσχημος , ανύπαντρος και ομοφυλόφιλος (τότε ακόμη , δεν καταλάβαινα , τί απ’ όλα έφταιγε) . Εγώ , πάντως , δεν είχα τέτοιο πρόβλημα , γιατί αφ’ ενός μεν , ήμουν κοριτσάκι , αφ’ ετέρου δε η μαμά μου ήταν φίλη με την μαμά του κ.Θαλή και σαν νοσοκόμα που ήταν (η μαμά μου) , της έκανε ενέσεις και κλύσματα και βεντούζες , επειδή ήταν συνέχεια άρρωστη και επίσης και του κυρίου Θαλή του έκανε κι αυτουνού ενέσεις , όταν αρρώσταινε , με τα “λαιμά” του κυρίως . Αφε…τρίτου , ο μπαμπάς μου αγαπούσε και εκτιμούσε τόσο πολύ τα βιβλία και τις βιβλιοθήκες , που γινόταν και … «ριψοκίνδυνος γι αυτά» (έτσι τον άκουσα να λέει κάποτε , σε έναν “σάχλα” ομοφοβικό φίλο του) . Έτσι λοιπόν , μη έχοντας πρόβλημα πρόσβασης στην Βιβλιοθήκη , πού με έχανες , πού με έβρισκες , όλο εκεί βρισκόμουν είτε για να διαβάζω βιβλία , ή για να βοηθώ στις καρτέλες και να αδειάζω τα σταχτοδοχεία … (όσο κι αν σας φαίνεται παράξενο , το κάπνισμα επιτρεπόταν στην Βιβλιοθήκη … το “ομοφυλόφιλος” τους πείραζε) , είτε για να κάνω διάφορα “θελήματα” στον κύριο Θαλή και την ηλικιωμένη μητέρα του …

Για “θέλημα” βρέθηκα στη Βιβλιοθήκη εκείνη την μαγική ημέρα(του είχα πάει το κολατσιό του , που το είχε ξεχάσει στο σπίτι και η μητέρα του στεναχωρέθηκε) . Με το που άνοιξα την πόρτα και εισέβαλα στην ψηλοτάβανη ηλιόλουστη αίθουσα , μια αύρα μαγική με συνεπήρε … Ο κύριος Θαλής στεκόταν όρθιος δίπλα σε έναν παχουλό , νεότερο από αυτόν άντρα , που φορούσε σκούρο κουστούμι και ένα κίτρινο με μαύρα πουά , παπιγιόν . Τα βλέμματα μας (του παχουλού και το δικό μου) διασταύρωθηκαν στη μέση της αίθουσας και ένοιωσα ένα κάψιμο στο στήθος , σαν γρατσουνιά απο ξίφος , όμως δεν είχα ματώσει…. μόνο κάψιμο . Τον … ερωτεύθηκα αμέσως . Και μη νομίσετε , πως ερωτευόμουν εύκολα . Μέχρι εκείνη την ώρα είχα ερωτευθεί έναν ακόμη , τον Αλέκο Αλεξανδράκη , που τον είχα δει σε μια ταινία , με τον μπαμπά μου , σε θερινό σινεμά … Φαίνεται , πως και ο παχουλός άντρας , με … ερωτεύθηκε , γιατί με κοίταζε κι εκείνος , με … ένταση (και μη μου λέτε , ότι μου φάνηκε … είμαι σίγουρη) . Το πρόσεξε και ο κύριος Θαλής και μου ….έγνεψε να πλησιάσω .

– Σίλια , είσαι τυχερή . Σήμερα θα γνωρίσεις τον πιο σπουδαίο άνθρωπο του κόσμου … (του κόσμου , είπε … όχι της Ελλάδας) . Τον Μάνο Χατζιδάκι … Είναι προσωπικός μου φίλος … Είναι μουσικός … “χάρτινο το φεγγαράκι , ψεύτικη η ακρογιαλιά … μμμμμ…” (σιγοτραγούδησε) … Μαίτρ , η Σίλια είναι λίγο … Ρωσίδα , όμως , προς Θεού , όχι κουμμουνίστρια …. γνωρίζω τον πατέρα της …. Με βοηθάει με τα βιβλία … είναι καλό κορίτσι .

– Τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις Σίλια ; …. με ρώτησε ο … ερωτευμένος (με μένα) παχουλός άντρας .

– Μεγάλη είμαι , του αντιγύρισα με μια πρωτοφανή ξεδιαντροπιά ….

Χαμογέλασε… Έμοιαζε αφηρημένος ….

– Να γίνεις … καλλιτέχνης… Κι αμέσως μετά :

– Νοιώθω κουρασμένος Θαλή …. Έχω κι ένα σωρό δουλειές …

…. Έφυγαν , χωρίς να μου ξαναμιλήσουν…. Έμεινα με το κολατσιό του Θαλή , στο χέρι , μη ξέροντας τί να το κάνω…..

…………………………..

Συνέχισα να πηγαίνω στη Βιβλιοθήκη , με την ελπίδα ότι θα τον ξανάβλεπα….Όμως , Εκείνος … δεν ξανάρθε . Ούτε ο κύριος Θαλής μου ξαναμίλησε γι αυτόν… Κάποτε … απελπίστηκα ότι θα τον ξανάβλεπα … , αλλά και πάλι συνέχισα να πηγαίνω , γιατί αγαπούσα τα βιβλία (όλοι λίγο πολύ τα αγαπούσαμε τότε) .

Σαν … ήμουνα μικρή , πίστευα πως πολυτέλεια , είναι οι παραθαλάσσιες βίλλες και οι μακριές τουαλέτες των καλοχτενισμένων κοσμικών και εύπορων κυριών …. Τώρα , στην ωριμότητα μου , πιστεύω ότι πολυτέλεια είναι , κάτι σαν αυτό που έζησα εκείνο το πρωινό στην Δημοτική Βιβλιοθήκη …

===============================================

#################################################

Χρόνια πολλά μικρέ , σιχαμένε Κατσαμάκη … Σου εύχομαι να ζήσεις πολλά – πολλά χρόνια , γεμάτος υγεία και προκοπή και σ’ όλη σου τη ζωή , να είσαι … βιβλιοθηκάριος . Να γεράσεις με  βαθιά γεράματα , εκεί μέσα … ανάμεσα στα αγαπημένα σου βιβλία … 

Ακόμη , με την ευκαιρία αυτής της αφιερωματικής ανάρτησης , θέλω να σου επιστρέψω μια φωτογραφία σου (αυτή που χρησιμοποιείς στο βιογραφικό σου) , που … Κύριος οίδε , πως και από πότε , παράπεσε , μέσα στα φωτογραφικά μου αρχεία …

 

 

 

.

***************************************************************************

 Η ανάρτηση αυτή , είναι η συμμετοχή μου στις εορταστικές εκδηλώσεις «Κατσαμάκεια 2013» που διοργανώνονται με αφορμή τα γενέθλια του εκλεκτού μας φίλου , Γιώργου Κατσαμάκη .
Συμμετέχουν ακόμη οι :

Σταυρούλα, Ερυθρό Καγκουρώ, Nefosis A, Μούργος, Καγκουρώ, Polyanna, Δύτης Νιπτήρων,Ντίνα Βιτζηλαίου, Σελιτσάνος, DevaAlema, , Κόκκινο Μπαλόνι, Κουπέπια, , σημειωματάριο, kizilkum, Εύη Βουλγαράκη, γρηγορης στ. Silentcrossing, τσαλαπετεινός , RoubinakiM , Εξεγερμένο 2009 , ψαροκόκκαλο , kidscloud …

 

ΜΕ ΑΓΑΠΗ , ΜΕ ΕΚΤΙΜΗΣΗ , ΜΕ ΤΙΜΗ , ΜΕ ΣΥΜΠΑΘΕΙΑ , ΜΕ ΦΙΛΙΑ , ΜΕ ΑΦΟΣΙΩΣΗ , ΜΕ ΕΥΛΑΒΙΑ … στον … στην … στους …

Η ανάρτηση είναι συμμετοχή στο διιστολογικό αφιέρωμα με θέμα “Αφιερώσεις σε βιβλία” για το blog “Αφιερώσεις Συγγραφέων”]

Συμμετέχουν επίσης:

SillentCrossing / Αναγεννημένη / Τσαλαπετεινός / Theorema / Κυνοκέφαλοι / Φαούδι / Σημειωματάριο / Δύτης των Νιπτήρων / Κόκκινο Καγκουρό / Καγκουρό / Infoscience addict / Greek libraries in a new world / Dina Vitzileou / ξ / Road artist / Ιφιμέδεια / Anna Silia / Κουπέπια / Rubies and Clouds / Εξεγερμένο το 2009 / Ο Βιβλιοθηκάριος / Σελιτσάνος /Polyanna’s days
*

Υπάρχουν πολλές αφιερώσεις στα βιβλία μου . Όλες αγαπημένες .
Άλλες απλές , τυπικές , άλλες γραμμένες με ιδιαίτερη ευαισθησία … με εσωτερικό παλμό . Όλες όμως , όπως είπα … αγαπημένες .

Υπάρχει όμως και μία , που είναι όχι απλά αγαπημένη , αλλά πολύτιμη . Πολύ πιο πολύτιμη από τον χρυσό , από τα διαμάντια με εκατοντάδες καράτια επάνω τους , ακόμη κι από μια χούφτα χώμα από τον … εξωπλανήτη του άλφα του Κενταύρου …
Σπάνια … και πολυαγαπημένη …
Πολύτιμη .
… μόνο που …
Μόνο που , … δεν μπορώ να την δω . Ούτε εσείς μπορείτε να την δείτε . Ούτε εσύ καλέ μου Βιβλιοθηκάριε , που είχες αυτή την όμορφη ιδέα για την συλλογή των αφιερώσεων στα βιβλία του Κόσμου ….
Κι αυτό είναι που με κάνει και βουρκώνω ακόμη , 30 χρόνια μετά … Γιατί πριν από 30 χρόνια , υπήρχε …
Τώρα … δεν υπάρχει πια …
Αλλά , ας τα πάρω από την αρχή :

*

*

*

Αφησα πανω απο ενα μηνα να περασει , απο την ωρα που ο πατερας μου , εκλεισε τα ματια του και αναπαυθηκε στην φιλοξενη θρακικη γη , οπου εζησε τα τελευταια χρονια της ζωης του… Εκεινο το απογευμα , αποφασισα να μην κανω τιποτε αλλο , απο το να ασχοληθω με αυτο που … πιλάτευα στο μυαλο μου , απο τοτε , που αντιληφθηκα , οτι ο μπαμπας , θα «μας την εκανε» για τον Αλλο Κοσμο . Να ξεχωρισω τα βιβλια του , να τα μαζεψω απο δεξια κι αριστερα και να τα φροντισω πια , σαν να ηταν ολοδικά μου . Γιατι τωρα πια , ηταν ολοδικά μου . Ετσι μου ειχε υποσχεθει… Ετσι μου το ειχε ορίσει :– Οταν , δεν θα υπαρχω πια , μονο τοτε , θα γινουν ολα δικα σου…

– Ολα ;

– Ολα

– Και το …… ;;

– Κι αυτο .

…Αυτό … Πανεμορφο … Το ηξερα απο την ωρα , που αρχισα να αντιλαμβανομαι τα πραγματα γυρω μου…Το αγαπουσα παθιασμενα και το ηθελα αποκλειστικα δικο μου . Δεν μ’αφηνε να το παρω στα χερια μου , δεν μ’αφηνε να το ξεφυλλισω , ουτε που να το σκεφτω να το διαβασω ξαπλωμενη στο κρεβατι… Αδιανόητο να σαλιωσω τα δακτυλα μου ή να τσακισω τις ακρες απο τις σελιδες του.

– Ο,τι θελεις…εγω …Εγω θα σου διαβαζω…Ειναι πολυ παλιο , πολυ ευαισθητο , ποναει … μονο εμενα θελει .

– Κι αν πεθανεις ; τι θα γινει ; πως θα το διαβαζω ;

-Αν πεθανω , θα θελει εσενα … σε γνωριζει . Εχει ….ψυχη , το βιβλιο αυτο …Την ψυχη του Ποιητη …

Αυτο το βιβλιο , που ειχε ψυχη , ηταν οντως ενα πολυ παλιο βιβλιο ,τοσο παλιο , που νομιζες πως θα σκορπιζε σε σκονη μεσα στα χερια σου . Στο χοντρο χαρτονενιο του εξωφυλλο ,φιγουραριζε η εικονα ενος εφιαλτικου πλασματος (η αυλικη αριστοκρατια της Τσαρικης Ρωσσιας),να αρπαζει μια φουχτα λιποσαρκους ανθρωπους ,που στεκονταν στην …ουρά , ημιγυμνοι και ρακενδυτοι , κρατωντας δρεπανια και αξινες (οι …δουλοπαροικοι αγροτες της ιδιας εποχης) , και να τους πλησιαζει στο …στομα του . Μια εικονα , οντως τρομαχτικη και εντυπωσιακη ,για τα ματια ενος μικρου παιδιου . Ακριβως απο κατω , διαβαζες τον τιτλο , το ονομα του συγγραφεα και την χρονιά εκδοσης , σε κυριλλικη γραφη … και ολα αυτα βεβαια σε διχρωμια (ασπρο-μαυρο) .

ΣΜΕΡΤ ΠΟΈΤΑ (ο θανατος του ποιητη)

Λέρμοντοφ Μιχαήλ 1838

Το βιβλιο , δεν ηταν πολυ μεγαλο . Περιλαμβανε το ομωνυμο ποιητικο εργο του ρομαντικου ρωσου ποιητη , που εγραψε ,εμπνευσθεις απο τον θανατο του Αλεξανδρου Πούσκιν (αλλος μεγαλος ποιητης της τσαρικης Ρωσιας) ,σε μονομαχια το 1837 . Εργο , που του κόστισε , βαρια τιμωρια ,εξορια στον Καυκασο , γιατι εμμεσα στρεφοταν κατα της αυλικης αριστοκρατιας της εποχης …Στην πρωτη μετα το εξωφυλλο σελιδα , επισης σε ρώσικα κυριλλικά , διαβαζες την αφιερωση απο τον ιδιο τον ποιητη , γραμμενη με καλλιγραφικη πενα :

«Στον …..ευαίσθητο καλο μου φιλο , Κότια….

Λερμοντοφ Μ.»
Ηταν ο … παππους του πατερα μου (ο Κότια) και προπάππος δικός μου , προσωπικος φιλος του μεγαλου Ρώσου ποιητή .

 

Εψαχνα ψιλοαφηρημενα ,εκεινο το απογευμα , μα δεν το εβρισκα πουθενα . Η μητερα μου , χαζευε δακρυσμενη , απο την ανοιχτη μπαλκονοπορτα (ειχε πια μπει το καλοκαιρι) . Δεν εδωσα ιδιαιτερη σημασια , γιατι τον τελευταιο καιρο , ηταν ολο και πιο συχνα δακρυσμενη και απομακρη….

– Μαμα , μηπως ξερεις πού ειναι το βιβλιο του μπαμπα , εκεινο το …αγαπημενο του ;.. ξερεις ποιο…

– Επανω στο στηθος του… κατω απο τα σταυρωμενα του χερια .

Ψέλλισα κάτι ακαταληπτο… που ουτε εγω η ιδια ακουσα… Ημουν στα προθυρα ….»εγκεφαλικου» . Αντι αλλης απαντησης , σηκωσε το μαξιλαρι της , πηρε ενα τσαλακωμενο φακελλο και μου τον προτεινε . Το χερι της , ηταν σταθερο και δεν με κοιταζε στα ματια . Κοιταζε το μαξιλαρι-κρυψωνα . Χιλια χρονια μου φανηκε οτι περασαν , ωσπου να σχισω το φακελλο , να ξεδιπλωσω το γραμμα ΤΟΥ και να συγκεντρωσω το βλεμμα στα ομορφα καλλιγραφικα ΤΟΥ γραμματα :

————————————————————————————

«Το οτι διαβαζεις αυτη τη στιγμη αυτο το γραμμα μου , σημαινει δυο πραγματα : 1ον : οτι εγω , μαλλον εχω πεθανει και  2ον : οτι εσυ , μαλλον ψαχνεις για το αγαπημενο ΜΑΣ βιβλιο … Μην την μαλλωσεις τη μητερα σου… Εγω της το ζητησα. Δεν μπορουσα να το αφησω σ’αυτον τον κοσμο και να φυγω. Το ξερω οτι το αγαπας .Το ξερω οτι θελεις να το διαβαζεις. Ομως δεν μπορουσα να το αποχωριστω … Εγω θα στο διαβαζω. Καθε φορα , που θα το αποζητας , θα ερχεσαι και θ’ ακουμπας το αφτι σου πανω στο …χωμα μου κι εγω θα σου διαβαζω οπως τοτε , παλια …. Τοτε , στην αγκαλια μου… Αφου το αγαπας και το ζητας , ξερω οτι θα το κανεις . Ο μπαμπας σου …. που κοιμαται , μαζι με τον ποιητη…»

———————————————————————————-

– Πω πω ! … Θα άξιζε τώρα μια περιουσία , μια ιδιόχειρη αφιέρωση του Λέρμοντωφ … (μου είπε κάποτε η φίλη μου η Όλγα , από το Καζακστάν) , όταν της διηγήθηκα την ιστορία .

– Μπα … Μια περιουσία , είναι ένα τίποτα … Είναι ένας κόκκος στάχτης από ένα πυρπολημένο Σύμπαν … Για μένα είναι κάτι πολύ περισσότερο , από μια περιουσία .

Δεν το πολυκατάλαβε αυτό η Όλγα από το Καζακστάν , αλλά δεν πειράζει … Η Όλγα με αγαπάει , σχεδόν όσο και τις … περιουσίες … Αυτό (το γιατί δηλαδή η Όλγα με αγαπάει τόσο) , θα σας το εξηγήσω μια άλλη φορά .

 **************************************************************

(Το κείμενο είναι από παλιά μου ανάρτηση στο blog , και οι ιδιόχειρες γραφές  , φυσικά … δικές μου)

 

 

Η «ΜΠΕΜΠΑ» … Η ΤΖΟΥΛΗ … ΚΙ ΕΓΩ

Την … φθονούσα θανάσιμα για πολλούς λόγους :

Ήταν … ξανθιά και γαλανομάτα (ακραίο μου όνειρο-επιθυμία) . Ήταν μεγαλύτερη από εμένα (σε μια εποχή που επιθυμείς να είσαι … μεγάλος) . Μιλούσε … Αγγλικά (και δεν μπορούσα να καταλάβω πως μπόρεσε να μάθει μια ξένη γλώσσα οκτάχρονη πιτσιρίκα) … άρα ήταν (… μπορεί και να ήταν) πιο έξυπνη από εμένα . Όλοι της συμπεριφερόντουσαν σαν να ήταν … πριγκίπισσα (που αποκλείεται να ήταν … Αυτό μου το είπε ο μπαμπάς μου χαμογελώντας … αλλά δεν ξέρω αν το είπε απλά για να με παρηγορήσει) . Ήταν … Αμερικάνα …

Αλλά , ας τα πάρω από την αρχή :

 .

 Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου , και μέχρι την πρώτη μου νεότητα , όλες τις διακοπές μου (καλοκαιρινές και μη) τις περνούσα στο «χωριό» , ένα καπνοχώρι της Ανατολικής Μακεδονίας , όπου ζούσαν τα αδέρφια της μάνας μου .

Εκεί , το καλοκαίρι του 1955 , γνώρισα την … Τζούλη .
Τώρα , το πως μια Αμερικανιδούλα , βρέθηκε  το καλοκαίρι του 1955 στα καπνοχώρια εκείνα , είναι μια … ωραία ιστορία . 

Ο μοναδικός γιος της θείας Ελένης (αδελφής της μάνας μου) , μέσα στα μεταπολεμικά … «καλούδια» της UNRA ( =United Nations Relief and Rehabilitation Administration) , που τους μοίραζαν στο σχολείο , βρήκε ένα χαρτάκι με μια Αμερικάνικη διεύθυνση που είχε βάλει η Κριστίν  Γκρόου , μάνα της Τζούλης , που … «I love Greece and I want to know a Greek mother» και … άρχισε να αλληλογραφεί μαζί της , με την βοήθεια του αγγλομαθούς Γραμματικού του διπλανού χωριού …. μέχρι …

Μέχρι που , το καλοκαίρι του 1955 , αποφάσισε να έρθει στην χαροκαμένη Ελλάδα και να γνωρίσει εκ του σύνεγγυς την Greek mother , που η Τύχη , είχε ρίξει στον «δρόμο» της . Πήρε λοιπόν την μονάκριβη κόρη της (τα ρούχα της οποίας φορούσα εδώ και τρία χρόνια … μεταποιημένα από τα χέρια της μαμάς μου) και αριβάρισε μεσοκαλόκαιρο (ανάγκη ήταν ;… που ήμουν κι εγώ εκεί… ) στο ρημαγμένο από τον πόλεμο και τον Εμφύλιο , καπνοχώρι… 

Την … μίσησα από την πρώτη στιγμή την Τζούλη . Είπαμε … ήταν ψηλή , ξανθιά , όμορφη , μεγάλη (ήδη … 8 χρονών) , και μου μιλούσε σε μια … ακατάληπτη γλώσσα , απ’ την οποία , το μόνο που κατάλαβα ήταν ο τόπος της , που λεγόταν «South Dakota» (… κάτι με … «κότα» είχε να κάνει …και καλά το είχα καταλάβει εγώ ότι το σπίτι της ήταν ένα … βρωμερό κοτέτσι … ) .

Εκείνο το καλοκαίρι μου , κύλησε βασανιστικό . Δυο-τρεις φορές , επιχείρησα να την πλακώσω στο ξύλο , αλλά πάντα κάποιος με … πρόφταινε την τελευταία στιγμή και ματαιωνόταν η κοριτσίστικη Ελληνοαμερικανική σύρραξη (όπως πολύ καλά βλέπετε και καταλαβαίνετε τον λόγο που η μαμά μου , μου κρατάει τα χέρια στην πρώτη φωτο) .

Η ποθητή μέρα της αποχώρησης των Αμερικάνικων «δυνάμεων» από το περήφανο χωριό  μας , έφτασε . Αλλά «ουδέν καλόν , αμιγές κακού» που έλεγαν και οι αρχαίοι ημών ανιόντες (κάπως αλλιώς το έλεγαν , αλλά μην κολλάτε τώρα σε επουσιώδεις λεπτομέρειες) . Με … πληροφόρησαν , πως την παραμονή θα έπρεπε να βγάλουμε και αναμνηστική αποχαιρετιστήρια φωτογραφία , οι άσπονδες «φίλες» … «Στα κομμάτια» σκέφτηκα «… μια ψυχή που είναι να βγει , ας βγει … Αρκεί που θα ξεκουμπιστεί για το … κοτέτσι της (Ντακότα) » . Φυσικά το … θέμα της φωτογράφισης , το διάλεξε η Τζούλη : Τσεμπέρια (μαντήλες) στο κεφάλι , για να φέρνουμε (προφανώς) προς το … φολκλόρ και με μια … αγκαλιά χόρτα , να ταΐζουμε το αγαπημένο ΤΗΣ μοσχαράκι , που ΑΥΤΗ διάλεξε ανάμεσα σε  5 που υπήρχαν στον σταύλο της θείας ΜΟΥ … 

Προσπαθώντας να πείσω τον εαυτό μου ότι η Υπομονή , είναι η … αρίστη των Αρετών , «στήθηκα» κι εγώ για την φωτογράφιση … ανάθεμα την Ελληνοαμερικανική μου φιλία μέσα … Ας όψονται τα Αμερικάνικα δέματα με τα φουστάνια που με έντυναν και θα με έντυναν για πολλά χρόνια ακόμα … Βασικά , ας όψεται η μάνα μου , που με απειλούσε με σφαλιάρα , έτσι και εκδήλωνα τα … πραγματικά μου αισθήματα .

………………………………………………………………

Επειδή όμως , ο Θεός , αγαπάει τις Αμερικανιδούλες-ξυλάγγουρα της Νότιας Ντακότας , αλλά … αγαπάει και τις Ελληνο-ουκρανο-ρωσιδούλες της Βορειοανατολικής Ψωροκώσταινας , … έκανε το θαύμα του .

Το μοσχαράκι  guest-star , αρνήθηκε επίμονα να φάει από το χέρι της μισητής Υπερδύναμης , ό, τι και αν προσπάθησαν η Τζούλη η ίδια , αλλά και η κρυόκωλη μάνα της , ακόμη και η θειά μου η Ελένη (προσκυνημένη Αμερικανόφιλη , Θεός σχωρέσ’την πια) … Μόνο η μάνα μου , δεν κουνήθηκε από την θέση της … Τελικά παιδιά … «μάνα είναι μόνο μία» … όποιος το είπε αυτό , είχε ΑΠΟΛΥΤΟ δίκιο …

Και όχι μόνο αρνήθηκε τα … χορτάρια της Νότιας Ντακότας , αλλά γυρίζοντας προς το μέρος μου και κοιτάζοντας με , με λατρεία στα μάτια , άρχισε να μασουλάει από τα δικά μου , από το χέρι μου …

– Oh Julie! Unfortunately the little cow prefers Silia from you … κραύγασε η … άφρων Αμερικανίς μάνα .

Την ώρα που αγκάλιαζα το μοσχαράκι με … ευγνωμοσύνη και καθώς η Τζούλη , πατούσε απελπισμένη τα κλάματα (για πρώτη ευλογημένη φορά μέσα σ’ εκείνο το εφιαλτικό καλοκαίρι) , ακούστηκε το … «κλικ» του φωτογράφου …

Τελικά , υπάρχει Θεός  . Ο … «Θεός της Ελλάδας».

.

.

.

.

 Για όποιον απορεί , ποια είναι η τρίτη «ντίβα» του τίτλου αυτής της ανάρτησης ( η επονομαζόμενη και «Μπέμπα» ) , πληροφορώ , ότι είναι η … μικρή αγελάδα , που έσωσε το γόητρό μου εκείνο το καλοκαίρι του 1955 … 

Στην οποία Μπέμπα , αφιερώνω και το σημερινό μου ποστ , καθ’ ότι σήμερα … γιορτάζει …

4η Οκτωβρίου , Παγκόσμια ημέρα των ζώων .

 

 

 

Мамины глаза (τα μάτια της μάνας)

.

Η μάνα μου , είχε τα … πιο όμορφα μάτια του κόσμου …

Της τό’λεγα και πάντα σχεδόν , μαλώναμε γι αυτό …

Έλεγε , πως τα πιο όμορφα μάτια του κόσμου , … τα είχα εγώ …

Παραδεχόταν όμως , πως … αυτό που της έλεγα για τα μάτια της , το ίδιο της έλεγε και η δικιά της μάνα , πως δηλαδή αυτή (η κόρη της) είχε τα πιο όμορφα μάτια του κόσμου …

Ωστόσο έλεγε ακόμα , πως τα μάτια μου (αυτά τα … πιο όμορφα του κόσμου κατά την γνώμη της)  , μόνο με τα μάτια της … μάνας της μπορούσαν να συγκριθούνε …

………………………

Σας ζάλισα ;… Σας μπέρδεψα ;… Πιστεύω πως όχι . Κι αν όμως το έκανα , το έκανα παρά την θέληση μου , απλά και μόνο γιατί ήθελα να πω , πως τα μάτια της μάνας , βλέπουν σαν πιο όμορφα μάτια της Γης , τα μάτια του παιδιού της … 

Και το κάθε παιδί , «βλέπει» σαν πιο όμορφη παρουσία στην ζωή του … την μάνα του …

………………………

Ωστόσο , πέρα από το … πως θέλω να βλέπω τα μάτια της μητέρας μου … επιμένω πως η μάνα μου , αν όχι τα πιο όμορφα μάτια του κόσμου , είχε  μάτια πανέμορφα .

Αχ αυτά τα όμορφα μάτια της !… Τα βλέπω που και που να επαναλαμβάνονται μέσα στο σόϊ και τα καταχαίρομαι … Η γιαγιά Άννα (η μάνα της μάνας μου) και η μάνα μου τα … “φόρεσαν” … Η αφεντιά μου , ο μεγάλος μου γιός , η πρώτη ξαδέρφη μου (Άννα κι αυτή) του Николай , του μεγάλου αδερφού της μαμάς μου (που κι αυτός τα φορούσε) , και κάποια εγγόνια των ξαδερφιών μου … τα “φοράμε” κι εμείς και ποιος ξέρει ποιος τυχερός κατιών συγγενής μας θα έχει την τύχη να τα “φορέσει” …

……………………………………

Συγχωρήστε μου όλη αυτή την … περιαυτολογία , αλλά … ξέρετε , σήμερα , δικαιολογείται …

Γιατί σήμερα … γιορτάζω …

Σήμερα , γιορτάζει και η μάνα μου …

Γιορτάζει και η μάνα της μάνας μου … 

Γιορτάζουν και εκατομμύρια άλλες μάνες σ’ αυτόν , αλλά και στον άλλο κόσμο …

… Όλες , με … πανέμορφα μάτια …

.

 

 

.

Αφιέρωμα στην γιορτή της μητέρας (Κυριακή 8 Μαΐου 2011)

 

ΦΡΑΟΥΛΕΣ ΚΑΙ ΑΙΜΑ … ΜΑΗΣ ΤΟΥ ’68

Θα σας πω μια ιστορία – αφιέρωμα στην σημερινή Πρωτομαγιά … Μπορεί να μην συνέβη ακριβώς ημέρα Πρωτομαγιάς , αλλά έχει κάποια σχέση με τα γεγονότα του Μάη του ’68 στην Γαλλία (γνωστός και σαν «Γαλλικός Μάης» ) , που άρχισαν κάτι τέτοιες ημέρες .

Αρχές του ‘70 στη Θεσσαλονίκη . Πηγαίνω με τον “Μεγάλο μου έρωτα”  εκείνης της εποχής , στον κινηματογράφο “ΘΥΜΕΛΗ” να δούμε μια ταινία , που δεν ξέραμε καν το περιεχόμενο της …. “Φράουλες και αίμα” ( The Strawberry Statement) …

Το αίσθημά μου , ένα φτωχόπαιδο , που “φίλησε” τον κώλο της Χούντας για μια θέση δουλειάς (εντάξει … δεξιός , συμπαθών ήταν… Δεν σημαίνει πως όποιος φιλούσε τον κώλο της Χούντας … εύρισκε και δουλειά … Κάτι μου θυμίζει αυτό τώρα , αλλά δεν είναι επί του προκειμένου) …

Ο κινηματογράφος μικρός , αμφιθεατρικός , γεμάτος φοιτητές … Αρχίζει η ταινία … Μάης του ‘68 … φοιτητικό κίνημα … Επανάσταση , αστυνομική βία , ξύλο … αίμα …

Μου λέει το «αίσθημα» :
– Πάμε να φύγουμε … Θα πέσει ξύλο εδώ μέσα … δεν το ήξερα ότι θα ήταν κάτι τέτοιο …
– ΟΧΙ !… (εγώ) .
Κάθησε κι αυτός στα αυγά του (μου είχε …αδυναμία , βλέπεις ) .

Σε κάποια φάση σηκώνονται όλοι και αρχίζουν να χειροκροτούν … Σηκώνομαι κι εγώ … “Κάτσε κάτω” αυτός …. Τίποτα εγώ … Σηκώνεται και … χειροκροτάει κι αυτός (είπα , … μου είχε αδυναμία) …..
Στο διάλειμμα , “μπουκάρουν”  καμιά 20ριά Ασφαλίτες ανάκατα με ΕΣΑτζήδες και όποιον … αρπάξει ο Χάρος … Μας δείραν του χαμού … Ούτε προσαγωγές , ούτε τίποτα … Μόνο ξύλο … της αρκούδας …. Τί να πει και το … “αίσθημα ;… Εγώ είμαι δικός σας , μη με βαράτε ; … δεν γινόταν … Άρπαξε το ξύλο του και το βούλωσε . … Ωστόσο την άλλη κιόλας μέρα , …. απολύθηκε …. Κρίμα … γιατί είχε και οικογένεια … Παντρεμένος (μικροπαντρεμένος) και με ένα 4χρονο κοριτσάκι …

————————————–

 Κοίτα τί θυμήθηκα τώρα … Πιο πολύ γι αυτόν μίλησα παρά για τον Μάη του ‘68 …
Ας είναι ….

.

.

Αφιερωμένο στον διαδικτυακό φίλο μου Καναλιώτη , σαν απάντηση σε κάποιο σχόλιο του 

 

ΕΙΣ ΜΝΗΜΗΝ …

Όλοι μας …είμαστε η συνέχεια κάποιου … Γι’αυτό συγκινιόμαστε με κάτι τέτοιες αναφορές… σαν αυτή που αποτελεί απλά , επανάληψη παλιότερης ανάρτησης .

Αφιερωμένο με περισσή αγάπη σε όλους τους φίλους αναγνώστες , που έχουν την τύχη να μπορούν να αντικρύζουν τον πατέρα τους … και ιδιαίτερα στον «φίλο» -αναγνώστη  silentcrossing , που έγινε σήμερα η αιτία , να ξαναθυμηθώ τον … μπον-βιβέρ πατέρα μου και μάλιστα το ότι σαν σήμερα , 30 του Απρίλη , κλείνουν 29 χρόνια από τότε που αποφάσισε να καταταγεί στην … χορεία των Αγγέλων …

.

 

ΚΑΒΑΛΑ ΣΤΟΝ ΚΟΜΗΤΗ

Μερες τωρα , ο κομητης τριγυριζε στις γειτονιες μας και η διαφημιση που του γινοταν στην TV στις εφημεριδες και στα «παρεϊστικα» πηγαδακια , αγγιζε τα ορια της υστεριας ….Αρνιομουν πεισματικα να βγω να τον χαζεψω . Να ιδω δηλαδη τι ; Ενα ουρανιο σωμα…..

– Εχει και ουρά .

– Ενταξει….εχει και ουρά…....Ενα ουρανιο σωμα με ουρα , λοιπον , που διασχιζει το χειμωνιατικο στερεωμα μας ….Κι έπειτα ;….Αν δωσω μια γερη κλωτσια στο σιαμεζο γατο μας , και διαγραψει μια γενναια τροχια πανω απο την αυλη μας , με γουρλωμενα τα γαλαζια του ματια και ανατριχιασμενη την καταμαυρη ουρα του , θα εχει περισσοτερο γουστο ……Χωρια , που θα πλακωσει και η Φιλοζωικη , μ’εκεινη τη φατσα , τη σμιλεμενη απο την αγαμια , να μου πεταει πετρες…….Μεγαλος …τζερτζελές

– Μη γινεσαι γελοια….Η Φιλοζωικη , δεν πεταει πετρες ….απλα συμβουλευει

– Εμενα μου λες ; Η καμπουρα μου το ξερει….Ξεχνατε φαινεται την ¨πετρια» που εφαγα περυσι απο την εκπροσωπο της Φιλοζωικης , επειδη…..

– Ωχου , καημενη….υπερβολικη και αρνητικη οπως παντα…Στο κατω της Γραφης , το θεμα μας δεν ειναι η Φιλοζωικη , αλλα ο Κομητης….

– Ε , ….και ;

– Τι «ε , και» χριστιανη μου ; που ταξιδευεις ;

– Το «χριστιανη»…., κομμενο!!!…

Δεν ηταν ο τονος της φωνης μου ο αυστηρος , αλλα η κουραση , που τωρα τελευταια , ολο και πιο ευκολα , στρογγυλακαθονταν αναμεσα στα ματια μου και εκανε τους – καλοπροαιρετους κατα τα αλλα – συνομιλητες μου , να φρεναρουν και να με παιρνουν «με το καλο» .

– Ελα καημενη ….παρε το και σαν , «περιπτωση» .Καθε 88 χρονια περναει ο Κομητης. Δεν θα εχουμε αλλη ευκαιρια να τον ξαναδουμε.

– Γιατι ;

– Γιατί θα έχουμε πεθάνει …

– Εγω ,….θα ζω . Μπορει …να ζω……Μαλλον …θα ζω…

– Κανεις δεν ζει τοσο , ωστε να δει τον Κομητη δυο φορες…….

Τοτε , κομητες και ουρες , Φιλοζωικες και πετροβοληματα , και Χριστιανοι Ορθοδοξοι , κανανε ταπεινα στην «παντα» για να περασει η λαμπυριζουσα μνημη του πατερα μου…………………………………………………………………………………………………………

Παντα «λαμπυριζουσα» ηταν η μνημη αυτη . Σπανια , αλλα λαμπυριζουσα . Αλλωστε και ο ιδιος , λαμπυριζων ανθρωπος ηταν , τιποτε αλλο . Κι αυτο το «τιποτε αλλο» , ηταν που εθλιβε τη μανα μου και την καταπονουσε και την εβγαζε απο τα ρουχα της . Ωστοσο , επειδη δεν της «καθοταν» και καλα να τον εμφανισει και σαν αχρηστο στα παιδικα μου ματια , βρισκοταν σε μεγαλο διλημμα . Διλημμα , απ’οπου την εβγαλε σαν «απο μηχανης Θεος» καποτε η …θεια Ευδοκια .»Θειες» αποκαλουσα ολες τις κολλητες της μανας μου , στα χερια των οποιων , μεγαλωνα κιολας , μια και αυτη , ολη την ημερα ελειπε , τρεχοντας δεξια και αριστερα , για τον ¨επιουσιο» .

– Ελα καημενη , παρτον σαν …»φολκλορ» …….της ειπε….

Κι ετσι , σωθηκε κι αυτη απο το διλημμα , σωθηκε κι αυτος στα παιδικα μου ματια………..Φολκλορ τυπος , λοιπον …..Εγχρωμος ….Διασκεδαστικος . Σαν σερπαντινα…Σαν κεντημενη φορεσια πανηγυριου ….Γεματος , νοτες και εικονες , που εσπαζαν τα μιζερα χρωματα της καθημερινοτητας , ενος μεταπολεμικου , επαρχιωτικου σπιτικου σαν το δικο μας……..Πολυ ψηλος , πολυ αδυνατος , πολυ …χαρουμενος για το ….»χάλι» μας . Διηγιοταν περιπετειες σε χωρες εξωτικες και τοσο μακρυνες , που , αμφεβαλλα ακομη και αν υπηρχαν σ’αυτον τον πλανητη . Κι ομως, σχεδιαζαμε μαζι , βημα προς βημα τα μελλοντικα μας ταξιδια – οταν θα πιαναμε λεφτα – στους μυστηριους αυτους τοπους ………Τραγουδουσε καποια αργοσυρτα και λυπητερα τραγουδια , σε γλωσσες παραξενες και ισως , ανυπαρκτες . Και ομως , μου τα μετεφραζε , λεξη προς λεξη , και δεν ηταν λιγες οι φορες , που συγκινιομασταν και δακρυζαμε ανταμα……..Προσευχοταν σε αγνωστους θεους και ζητουσε την ευνοια και την βοηθεια μυστήριων Αγίων , που αν και ηξερα , πως δεν υπηρχαν (τί στη οργη….χλευαζε τους Εβραιους , ευρισκε «φτωχη» την Χριστιανοσυνη , σιχαινοταν τους Κινεζους , αγνοουσε επιδεικτικα , ως μη υπαρχοντες τους Μουσουλμανους , φοβοταν τους Ινδιανους)……εν τουτοις , πολλα βραδια , αποκοιμιομουν καθυσηχασμενη , οτι , οι μυστηριες αυτες θεϊκες δυναμεις , που , «Κυριος οιδε» , σε ποια γωνια αυτου του δυστυχου πλανητη , ανθιζαν , θα συνηγορουσαν , ωστε να μεναμε μακρια απο τα δεινα του κοσμου ετουτου…………Κι οταν μιλουσε για τα …αστρα (αχ αυτα τα αστρα τα μαγικα !) , ηθελα δεν ηθελα , ταξιδευα μαζι του , καβαλα σε ουρανια σωματα ,σ’ολες τις γωνιες του αχανους και σκοτεινου Συμπαντος …….

–Μπαμπα , φοβαμαι…..

– Μη φοβασαι χαρα μου ….Εχεις τα αθωα και ομορφα ματια σου , να……φεγγουν στα σκοταδια…..

Μα , πανω απο ολα αυτα τα φαιδρα και περιεργα , πανω απ’ολες αυτες τις παραξενιες , που διαόλιζαν την υπερκινητικη μανα μου …..μου αρεζαν τα παιχνιδια , που παιζαμε μαζι …..Και δεν μιλαω για τις πανπονηρες με τρανταχτα ονοματα στρατηγων , παρτιδες σκακι , ουτε για τα περιπλοκα κολπα με την τραπουλα αραδιασμενη σε μυστηριους «κωδικες» , αλλα για ΤΟ παιχνιδι μας . Ενα παιχνιδι ,που σχεδον παντα , κατεληγε με εκεινον νικητη κι εμενα ….ευτυχισμενη . Ηταν το παιχνιδι , με τις παραξενες …λεξεις . Συνεριζομασταν , για το ποιος θα πει , την πιο παραξενη λεξη , που ομως προσδιόριζε , πραγμα υπαρκτο . Οι γνωσεις , η μαθηση , η κουλτουρα , η φαντασια , οι μνημες , σε ενα ξεφρενο διονυσιακο χορό ….Τα νουμερα της ….»χασουρας» μου , απελπιστικα μεγαλα . Οι ελαχιστες νικες μου,….»πύρρειες» ,γιατι ή ξαπλωνα νηστικη τα βραδια , ή κοιμομουν πολυ αργα , ή πηγαινα αδιαβαστη στο σχολειο την επαυριο………….Γιατι , τελικα , τί ειχα να αντιταξω , εγω , η «πτωχη» στα τρανταχτα και μαγικα και στριμμενα …»Βλαδιβοστοκ» , «υπερσιβηρικος», «ιγκλου» , «πυγμαίοι» , «Λάος» «τρόϊκα» , «Παυλωφ» , «Μεντελ» «περιοδικο συστημα» ,»εκατόμβη» , «τιπιτέϊκα» * , «μπαλνταχίν»**, «χαβάγια» , «Μπαρμπαρόσσα» , ……..(Χριστε μου μεγαλοδυναμε , σωσε με)……Χείμαρρος , καταιγίδα , φως….Απλετο φως…..Φως , στα σκοταδια που φοβομουν….

– Υπεραιωνοβιος …….αντεταξα καποτε δειλα , και ξαφνικα ….σαν να κουραστηκε….Μια θλιψη , φτερωτη , περαστικη , τσαλακωσε το προσωπο του…….

– Το γνωριζω αυτο …το ξερω .Καταλαβαινω τι θελεις να πεις …..Ομως , ξερεις….δεν υπαρχει τετοιο πραγμα . Οι ανθρωποι , ζουν , ογδοντα , ενενηντα χρονια το πολυ …..Μονο εγω….Εγω , πρεπει να ζησω , μμμμ , ….περιπου 113 χρονια….

Τρελλαθηκα. Η αναιμικη προοπτικη μιας πιθανης νικης μου , πηγε περιπατο .

– Γιατι ;

– Για να ξαναδω τον κομητη……Ημουν 25 χρονων οταν τον ειδα να περναει πανω απο την ομορφη Κριμαια , την θαλασσα του Αζώφ , το Κιμμέριο κυμα .

Σωπασε . Η μανα μου , μαζεψε τα τελευταια πιατα , μουρμουριζοντας , οτι πρεπει να παω για υπνο…………………

Εκει , ….κοπηκε αποτομα η λαμπυριζουσα μνημη του πατερα μου . Και τοτε , ηταν που αποφασισα να βγω να ιδω κι εγω ….τον Κομητη .

…….Η Νυχτα , ποτε δεν ηταν ντροπαλη . Μου φανηκε ομως , πως εκεινη την ωρα , καθως ανοιξα την πορτα προς τον γεναριατικο κηπο , αρπαξε αποτομα , και ερριξε βιαστικα επανω της , το εναστρο πεπλο της . Σηκωσα το βλεμμα πανω της και ….χαμος . Τα παντα βρισκονταν πανω στο σκοτεινο πιατο του Ουρανου , μα , ο Κομητης , που ; Τα παντα . Αστερες κι αστερισκοι , πλανητες και απλανεις , ο Αυγερινος και ο Έσπερος , ο Νυχτοκόπος και η Παρθενος Σεληνη , οι Άρκτοι , η Κασσιόπεια , ο Ωρίων , οι Πλειάδες , ο Βέγας , Αλτάϊρ , Αντάρης , Σείριος και ο Πολικός του Βορρά και στη μεση , πανω απ’ολους , το ζωναρι της Καλογριάς , ο χαμογελαστος Γαλαξίας . Τα παντα , μα ο Κομητης πουθενα . Και πανω που οι ελπιδες μου για να τονιδω , αρχισαν να φυλλορροουν σαν τα «πεφταστέρια «, νά τος που φανηκε να ερχεται απο ….τον Νοτια………….Ο κομητης , δεν ειναι ευπειθης . Δεν ακολουθει κανεναν απο τους κανονες του Ουρανου . Ο ακριβοθωρητος αλητακος του Συμπαντος , συμπεριφερεται απροβλεπτα και το «παιζει» …ο αναρχικος του χωρου . Ομως , αυτη τη φορα , ο εκκεντρικος και ελευθερος δρομοκόπος του Χάους , ειχε βρει τον μαστορα του . Πιλαλούσε στα ουρανια μονοπατια και πλησιαζε λαχανιαζοντας κι αφριζοντας , ζωσμενος φωσφοριζοντα χάμουρα και ασημενια χαλιναρια , χτυπωντας νευρικα την ολοφωτη ουρα του , και πανω στην ραχη του , ο πιο απιθανος ιππηλάτης του κοσμου . …..Ο πατερας μου …..Ο πατερας μου , που τραβηξε τα γκεμια , τον φρεναρησε σιγα-σιγα , και τον εφερε μερικα μετρα πανω απο τις γυμνες φλαμουριες της εισοδου του κήπου . Εφεξε ο τοπος ολος …..Εφεγγε και το προσωπο του απο χαρα …..

– Ηρθα , να παιξουμε το παιχνιδι μας ….Και ειναι η σειρα σου .

……….Ο θανατος , ειναι καταλυτικος ……..Κανενας ελλογος ανθρωπος , δεν ελπιζει οτι θα ξανανταμωσει , εν ζωή , τους νεκρους αγαπημενους του . Κι ομως , κατι «παραξενιες» των κλιμακτηριακων αγρυπνιών μου , μ’εκαναν να πιστευω , πως ισως καποτε , καπως , ισως και να ξαναπαιζα μαζι του , το παιχνιδι μας …….Κι ετσι , μαζευα ο,τι καινουριο και απιθανο , πλουτιζε το λεξιλογιό μου στις «συγχρονες» ημερες μου . Κατι , μυστηρια , οπως «κυβερνοχώρος» , «διαδικτυο» , «απεμπλουτισμένο ουράνιο» , «κλωνοποίηση» , φτιαχνοντας την πονηρη παρακαταθηκη μου , για εκεινη την απιθανη ωρα , που………………Ομως , συνεχιζα να μενω αποσβολωμενη , ακίνητη , ξεθεωμένη μπροστα στο ανηκουστο θεαμα , ανημπορη να ψελλισω κατι απ’ολα αυτα , που χρονια μαζευα με διαθεση ρεβανσισμού . ……Ο πατερας μου , καβαλα στον Κομητη ….. Στον κομητη ΤΟΥ . Στον κομητη , που ποιος ξερει , ποιες συγκυριες ανταμωσαν τους δρομους τους στον ουρανο . Εκει ,…που πλανιοντουσαν και οι δυο …….Φαινεται , πως αργησα πολυ , γιατι :

– Αργεις….Ειναι η σειρα μου τωρα……

Προσπαθησα να τον κοιταξω στα ματια , αλλα θαμπωσα μεσα στο καταύγασμα……Η ενταση , κορυφωθηκε στο επακρο . Συναμα , ειχα την εντυπωση , οτι ο Κομητης σηκωθηκε ψηλοτερα και απομακρυνοταν προς τα πανω . Ολα , αρχισαν να γινονται , λιγοτερο φωτεινα . …..Πραγματι , ο Κομητης , εφευγε . Τωρα πια , μπορουσα να τον ιδω , χωρις να θαμπωνω . Λιγο πριν παρει την τελικη στροφη προς ανατολικη μερια , ακουσα την τραγουδιστη φωνη του καβαλαρη :

– Σ’ αγαπώ……

Τρελλαθηκα….

– Μα , αυτο το ξερω….ΤΟ ΞΕΡΩ . ΤΟ ΞΕΡΩ .

Αλλα μονο τα χειλια μου κουνιόντουσαν . Το ηξερα , παναθεμα με , αλλα κανεις δεν ηταν πια εκει για να μ’ακουσει . ….Ο Κομητης , με τον στοιχειωμενο αναβατη του , ειχαν χαθει προς την Ανατολη …..Ολα ξαναγιναν σκοτεινα . Σκοτεινα κι ακινητα , οπως οταν τελειωνει το ονειρο μεσα στην νυχτα . ….

– Το ξερω…..

Το ηξερα , αλλα δεν προφτασα να το πω . Κι ετσι ….εχασα και παλι……………….

Τωρα , πρεπει να πεθανω , το λιγοτερο 135 χρονων , για να βρω την ευκαιρια να ξαναπαιξω μαζι του και ισως να κερδισω …..135 χρόνων…..Οταν θα ξαναπερασει ο Κομητης …..Κι εκεινο……..ισως .

#########

* τιπιτέϊκα=μικρο βελουδινο κεντημενο με μεταξι καπελακι των Τατάρων

**μπαλνταχίν=καλυμενη με υφασμα κατασκευη , καθισμα , για την ραχη των ελεφαντων

………ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΓΡΑΦΤΗΚΕ ΤΟΝ ΙΑΝΟΥΑΡΙΟ ΤΟΥ 1997…

.