ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΒΑΛΕΝΤΙΝΟΥ ΣΗΜΕΡΑ…

Κάποιος φίλος-φίδι, με ειδοποίησε πριν λίγο, ότι σήμερα την ημέρα δηλ. των ερωτευμένων, έπρεπε λέει να κάνω… σεξ.

Κοίταξα το ρολόι… 21.48΄…

Πανικοβλήθηκα. Ωστόσο, ανάκτησα ψυχραιμία γρήγορα και…

Για τα προκαταρκτικά, χλαπάκιασα 3 (τρεις) Σερενάτες.

Για την κυρίως πράξη, έφαγα ρυθμικά 20 (είκοσι) Νουαζέτες.

… και για κρεσέντο (κορύφωση βρε) κατάπια ένα ολόκληρο… προφιτερόλ, μαζί με το μπωλάκι του…

….

Τώρα είμαι αγκαλιά με μια… Toblerone και την ρωτάω αν θέλει να καπνίσει ένα τσιγάρο μαζί μου…

Τί ώρα είναι αλήθεια? 22.00΄ακριβώς…

Χμμμ, σηκώνει και δεύτερο γύρο… μη σου πω και τρίτο μέχρι τα μεσάνυχτα και μετά, πάω για πλύση στομάχου, μπορεί και για μια ξεπέτα… χολοκυστεκτομή.

.

Καλησπέρα είπα?

 

Ο ΣΤΕΛΙΟΣ & Η… ΠΡΟΩΡΗ

Αρχές της 10ετίας του ’70. Φοιτηταριό. Θεσσαλονίκη.
Μια μέρα, με παίρνει παράμερα ο (νυν) κουνιάδος μου και…
-Ρε συ Άννα… ο Στέλιος (ο κολλητός του-φοιτητής του Πολυτεχνείου) έχει ένα πρόβλημα και μου είπε να σε ρωτήσω σαν γιατρός που (σχεδόν) είσαι, αν ξέρεις κανένα… κόλπο, να τον βοηθήσεις. Ταλανίζεται από… πρόωρη εκσπερμάτιση και… καταλαβαίνεις…
-Και γιατί ρωτάτε εμένα και δεν ρωτάτε τον αδελφό σου, που είναι επίσης φοιτητής Ιατρικής και τέλος πάντων είναι και άντρας και έρχεται πιο φυσικό…?
-Ε, να… τον ντρέπεται τον Τάκη…
-Καλά… ντρέπεται τον Τάκη και δεν ντρέπεται εμένα?… Μη χειρότερα… Τέλος πάντων… Πες του να βάζει λίγο πριν… Xylocaine jel…
———-
Κανένα μήνα αργότερα, μου τηλεφωνεί ο Πάνος (ο κουνιάδος μου):
-Μην πολυκυκλοφορείς έξω… Σε ψάχνει σε όλη την Θεσσαλονίκη ο Στέλιος, για να σε… πνίξει.
-Γιατί???
-Γιατί με την ξυλοκαϊνη, όχι μόνο δεν σταμάτησε η πρόωρη εκσπερμάτιση αλλά δεν κατάλαβε και τίποτα και του κόστισε και ένα… τριχίλιαρο (δραχμές) η διακοπή της… κύησης, που προήλθε από το… «δεν κατάλαβε και τίποτα» .

 

Η… ΦΑΝΟΥΡΟΠΙΤΤΑ

Μια που αυτές τις ημέρες, ήταν του Αγίου Φανουρίου και μια που σαν εντελώς… ανοικοκύρευτη ΔΕΝ ξέρω να φτιάχνω φανουρόπιτα, (και ως εντελώς τεμπέλα, δεν φροντίζω να μάθω), ας πω μια ιστορία σχετική, μια που το αγαπημένο μου σπορ είναι να… φτιάχνω ιστορίες. 🙂
Η νύφη μου (του μεγάλου μου γιου), είχε μια γιαγιά (λέω «είχε», γιατί έχει ένα χρόνο που συχωρέθηκε στην ηλικία των… 98 χρόνων), μάνα της μάνας της, χήρα από τα 35 της, αμόρφωτη, αλλά έξυπνη και δραστήρια γυναίκα, που μεγάλωσε μια χαρά τα τρία ορφανά παιδιά της, σε χρόνια πολύ δύσκολα.
Όταν αρραβωνιάστηκε η αγαπημένη της εγγονή, χάρηκε πολύ, ζήτησε να γνωρίσει τον γαμπρό κι αυτός, της έκανε το χατίρι, γιατί ήταν τυφλή και δεν έβγαινε από το σπίτι. Αφού τον χαιρέτισε, τον χάιδεψε, τον κέρασε ό,τι μπορούσε, τον ρώτησε τί δουλειά κάνει (την είχαν ενημερώσει πως είναι Βιολόγος, αλλά δεν το καταλάβαινε αυτό το επάγγελμα και δεν μίλησε, μέχρι να τον γνωρίσει).
-Είμαι Βιολόγος και εργάζομαι στην… Έρευνα.
-Δηλαδή? (η γιαγιά)
-Να… είμαι Ερευνητής…
-Δηλαδή? τί κάνει ένας Ερευνητής
-Εεεε, να… Ψάχνει για διάφορα πράγματα (οι νέοι, βαριούνται τους γέροντες και τις ερωτήσεις τους και η συζήτηση τέλειωσε εκεί).
Τέτοια μέρα το 2010, φώναξε κόρη και εγγονή και διέταξε:
-Να φτιάξετε -εγώ δεν μπορώ πια… είμαι τυφλή- από μια μεγάλη φανουρόπιτα και οι δυό σας και να πείτε και της συμπεθέρας (εμού της ιδίας) να φτιάξει κι αυτή μια φανουρόπιτα μεγάλη, για να μπορεί ο Γιαννάκης (ο γιος μου), να… βρίσκει αυτά τα πράγματα που ψάχνει, γιατί αν δεν τα βρίσκει, σίγουρα θα τον διώξουν από την δουλειά του και… χάλια ζωή θα περάσει η εγγόνα μου…
Η συμπεθέρα μου, ευπειθής στην μάνα της, έφτιαξε φανουρόπιτα…
Η νύφη μου, είπε ένα «Ωχ βρε γιαγιά… σιγά μην κάνω φανουρόπιτα» και… δεν έκανε.
Εγώ επίσης δεν έκανα, είπα όμως μια ωραία ψεματάρα στην γιαγιά, πως έκανα δύο, μια δικιά μου και μια για την νύφη μου και πως είχαν και αποτέλεσμα και ο ερευνητής γιος μου, βρήκε ένα σωρό πράγματα εκείνη την εποχή και πήρε… προαγωγή.
😀🤣☺️😋❤️

 

The LONGHAIR femme fatale

Λοιπόν… όποιος έμεινε σε εκείνη την παλιά (προ 3ετίας θαρρώ) φωτο μου με τα μαλλιά κομμένα «εν χρω», είναι (πια) μακρυά νυχτωμένος, τουτέστιν… έχει χάσει επεισόδια.
Αποφάσισα να… μακρύνω τα μαλλιά μου (… δεν ακούω χειροκροτήματα και αυτό με πληγώνει). Και το αποφάσισα, γιατί από τα γκάλλοπ που κατά καιρούς φτιάχνω, κατάλαβα, πως τα μακριά μαλλιά, είναι… σέξι.
Έτσι, αποφάσισα να γίνω μια… Γενοβέφα, μία… Ραπουνζέλ, μια… femme fatale, που… είμαι δηλαδή (femme fatale), αλλά μερικοί-μερικοί, δεν θέλουν ούτε να το καταλάβουν, ούτε να το παραδεχτούν (ονόματα δεν λέμε, υπολήψεις δεν θίγουμε).
Τί έλεγα?… Α, ναι… πως θα γίνω μια σαν… Γενοβέφα, μία σαν… Ραπουνζέλ. Για την ώρα βέβαια, είμαι σαν… κάτι κυνηγόσκυλα, με τα αυτιά τους πεσμένα στο πλάι, αλλά κάνω υπομονή και θα μακρύνουν στο επιθυμητό μια μέρα… Εκτός από υπομονή βέβαια, κάνω και κάτι… μικροκόλπα, για να επιταχύνω την διαδικασία, όπως πχ. να τα… τραβάω κάθε βράδυ για να… μακρύνουν γρηγορότερα. Αυτό το κόλπο, το έμαθα από την σοφή μαμά μου, που όταν κάποτε, πριν από καμιά… 60ριά χρόνια, βίωνα την πρώτη ερωτική μου απογοήτευση, και γύρισα στο σπίτι κλαίγοντας σπαραχτικά και τραβώντας τα μαλλιά μου και ο μπαμπάς μου ήταν σε κατάσταση πανικού, η μαμά μου, με το γνωστό ειρωνικό της υφάκι και σηκωμένο το (ένα) φρύδι, μου είπε:
-Μμμμμ μάλιστα… Τράβα τα (τα μαλλιά σου) να μακρύνουν…
… κι εγώ να ξέρετε, σχεδόν πάντα την άκουγα την μαμά μου.
Φωτογραφία με τα ημίμακρα (για την ώρα) μαλλιά μου, δεν σας βάζω, γιατί ήδη είναι ξημερώματα και βαριέμαι να… μακιγιάρομαι…

Πέσετε κι εσείς για ύπνο και… ονειρευθείτε με…
Καληνύχτα σας.   

 

ΚΑΘΡΕΦΤΗ, ΚΑΘΡΕΦΤΑΚΙ ΜΟΥ…

Επειδή τελευταία, ένιωσα πως μου χρειάζεται μια τόνωση της… αυτοπεποίθησης μου, έκανα τα εξής:
Έβαλα το νέο στράπλες σέξι φόρεμα μου, μερικές σειρές χρυσή αλυσσίδα ισάξια μιας κυρίας… περιωπής, λίπ-γκλός σε χρώμα κρεμεζί της Κόλασης, το γνωστό smokey eyes, με extra ψεύτικες βλεφαρίδες, ξύρισα… φρύδια (όχι… τί νομίσατε πως θα πω?) και ζωγράφισα με επιστημονικό ραπιδογράφο νέα (φρύδια) της αρεσκείας μου, φακούς επαφής γαλάζιους (τα μπλε μάτια, πάντα τραβούσαν τα αντρικά βλέμματα… δεν ξέρω το γιατί… ίσως να είναι οι περισσότεροι άνδρες ψηφοφόροι του Κούλη) φόρεσα και το υπέροχο καπέλο με φτερά και πούπουλα μαύρης στρουθοκαμήλου κόκκινης φραγκόκοτας και άλλων παραδείσιων πουλιών (μην γελάτε από τώρα), που κληρονόμησα από την Ουκρανή γιαγιά μου και… κοιτάχτηκα στον μαγικό μου καθρέφτη:
-Καθρέφτη καθρεφτάκι μου, πες μου δεν είμαι η ωραιότερη της Μπλογκόσφαιρας?
-Καλή είσαι… δεν λέω, (μου απάντησε) αλλά υπάρχουν και κάποιες… ΩΡΑΙΟΤΕΡΕΣ!!!…
Κουφάθηκα η εκπάγλου καλλονής μεσήλιξ… Δεν ήξερα τί να πω…
-Ποιες είναι αυτές???
… κατάφερα να ψελλίσω, αλλά δεν μπόρεσα να ακούσω και να καταλάβω καλά τι μου έλεγε (γμ την ατυχία μου γμ)… Κάτι μου είπε για κάποιες… Άρτα και… Γιάνναινα (!)… παντελώς άγνωστες στις πιάτσες που συχνάζω…
Μήπως ξέρετε εσείς?
Θα με υποχρεώνατε…

 

… ΗΜΩΝ, ΤΩΝ…

Ασταθής, Παρορμητική, Επιπόλαιη.
Πώς? δεν καταλάβατε?
Μα… για την καρδιά μας μιλάω
… ημών, των βαθιά συναισθηματικών
… ημών των δυστυχούντων εν μέσω χαράς
… ημών των ευτυχούντων εν μέσω άπατης ηλιθιότητας
… ημών των… «σήμερα εδώ και αύριο εκεί»
… ημών των τέκνων της αγρύπνιας
… των στενών συγγενών της αφηρημάδας
… των καρδιακών φίλων της ερωτοτροπίας με ένα ξεραμένο λουλουδάκι
… με ένα σύννεφο
… με τον φλοίσβο
… με το χαλίκι που μας πλήγωσε
… με το τηλέφωνο που δεν χτυπάει
… με μια φωτογραφία που ξεθώριασε
… με ένα όνομα, που κομματιάζει την γλώσσα μας…
________________________
Καλημέρα κόσμε αγαπημένε…

 

ΠΑΡΑΞΕΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ… :)

Λοιπόν… κοίτα να δεις, τί θυμήθηκα τώρα:
Με ρώτησε κάποτε ο Τάκης: 
«Με απάτησες ποτέ?» Του απάντησα «ναι»… Χαμογέλασε και δεν το σχολίασε καθόλου. Τίποτα… niente.
Μια άλλη φορά:
«Αν πεθάνω πρώτος, θα ξαναπαντρευτείς?» Του απάντησα «ναι»… Χαμογέλασε και… ουδέν σχόλιο ή ερώτηση άλλη.
Άλλοτε πάλι:
«Αν κατέβουν τίποτα εξωγήινοι και σου πουν έλα μαζί μας στο διαστημόπλοιο, να σε πάρουμε στον δικό μας πλανήτη, θα πας?» Του απάντησα «ναι»… Θύμωσε και άρχισε την γκρίνια, «γιατί?» και «είσαι σοβαρή?» και «και πού θα μας αφήσεις εμάς?» και «προτιμάς την πάρτη σου, από μένα»…
————
Τελικά, ήταν παράξενος άνθρωπος.   🙂  🙂  🙂

 

ΑΡΤΥΜΑΤΑ & ΚΑΡΥΚΕΥΜΑΤΑ

Σαν ήμουνα μικρή, καμιά φορά παρακολουθούσα την μάνα μου που μαγείρευε και κάποια πράγματα, μου φαινόντουσαν παράξενα και ακατανόητα.

Κάποτε την ρώτησα:

– Μαμά η ρίγανη, είναι πολύ ακριβή;

– Όχι αγάπη μου, ούτε καν φθηνή δεν είναι. Τζάμπα την έχουμε… εδώ παρακάτω πάω και την μαζεύω το καλοκαίρι.

– Τότε γιατί βάζεις τόση λίγη, και δεν βάζεις μια χούφτα να νοστιμίσει πιο πολύ το φαγητό;

– Γιατί αν βάλω πολύ ρίγανη, το φαγητό θα πικρίσει, ενώ αν βάλω λίγη, θα νοστιμίσει…

————————-

Ας μιλήσουμε σήμερα, για την… προστυχιά στον έρωτα. 🙂

Η προστυχιά στον έρωτα, είναι σαν την ρίγανη στο φαγητό. Μια πολύ μικρή δόση, νοστιμίζει τον έρωτα… Μεγαλύτερη, όντως τον χαλάει.

Κι όταν σερβίρεις, ή γεύεσαι… νόστιμο έρωτα, η ζωή σου γίνεται ομορφότερη.

________________

Τί κάθομαι και… θυμάμαι τώρα… 🙂 🙂 🙂

.

 

ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΑ…

Λοιπόν, σας προειδοποιώ: Σήμερα, να προσέχετε πολύ, πως με κοιτάτε, πως μου μιλάτε… γενικώς να προσέχετε…Είμαι σε κατάσταση… υστερίας! Μάλιστα, υστερίας και… εξηγούμαι:

Εδώ και αρκετά χρόνια, πάσχω από μια αλλεργική δερματίτιδα του έξω ακουστικού πόρου, που την αντιμετωπίζω με κατά καιρούς κρέμα κορτιζόνης. Όχι τίποτα σπουδαίο, αλλά ενοχλητικό.
Πες ο ένας, πες ο άλλος, με έπεισαν να δοκιμάσω την Εναλλακτική Ιατρική με… βότανα και συγκεκριμένα, με σπαθόλαδο. Μου έφεραν κιόλας σαν δώρο ένα βαζάκι με δαύτο… Όμορφο, αρωματικό, λαμπερό, κατακόκκινο… λιμπιστικό.
Ψες βράδυ λοιπόν, ευπειθής στις οδηγίες των «εναλλακτικών θεραπευτών» μου, έβαλα το σπαθόλαδο, μέσα στα αυτιά μου (όποιος αρχίσει να γελάει από τώρα, δεν θα του ξαναμιλήσω), κοίταξα λιγάκι θλιμμένα τις μαξιλαροθήκες και τα σεντόνια («δεν θα τα βουλώσεις με βαμβάκι τα αυτιά» ήταν η αυστηρή οδηγία). «Δεν γ…. -σκέφτηκα- θα τα πλύνω το πρωί, αφού θα λαδωθούν» και ξάπλωσα, περιμένοντας τον νεαρό… Μορφέα, να με πάρει αγκαλιά…, πράγμα και που έγινε…
Γλυκός ο ύπνος… Ανέφελος… Είδα και κάτι ωραία όνειρα που όμως αισχύνομαι να σας τα περιγράψω… Θα σας τα περιγράψω μια άλλη φορά, που δεν θα αισχύνομαι, γιατί ενίοτε, συμβαίνει κι αυτό το τελευταίο.
………..
Ξύπνησα σχεδόν… ευτυχισμένη… Σκοτεινά, πολύ λίγο φως από τις γρίλιες…
Κάτι… μυστήριο, σάλευε ολόγυρα μου… πάνω μου, κάτω μου… σαν να με χάιδευε στο πρόσωπο, στα μαλλιά, στο σώμα όλο… «Ουάου!!!» -σκέφτηκα- τί τάχα τρέχει και άναψα το φως…
Κολυμπούσα μέσα σε μια λίμνη… μπορείς να την πεις και θάλασσα, από… μυρμήγκια… ΜΥΡΜΗΓΚΙΑ ΠΑΝΤΟΥ!!! Στα αυτιά, στα μαλλιά, στα ρουθούνια, στον λαιμό… (σιγά μην σας διηγηθώ και τα παρακάτω… εσείς είστε ικανοί να γελάτε, μέχρι μεθαύριο)… παντού.
Μόλις πριν λίγο ξεμπέρδεψα με δαύτα. Ψέκασα παντού, έστρωσα στην βιβλιοθήκη για να κοιμάμαι στο εξής, έμεινα μία ώρα στο ντουζ, πήρα δύο Lexotanil, έβαλα την γνωστή κρέμα κορτιζόνης στα αυτιά μου, πέταξα το σπαθόλαδο και τώρα προσπαθώ να θυμηθώ δυο τρεις ασκήσει γιόγκα, που είχα μάθει κάποτε και που λένε, μπορούν να σε γλυτώσουν από την απόλυτη… ταραχή…
Την Εναλλακτική μου, μέσα…

 

ΥΠΑΡΧΕΙ ΘΕΟΣ ;

 

Φρέσκο… επί του πιεστηρίου που λένε (από την απογευματινή μου βόλτα στο super-market) :
———————————
Πρέπει να βγω από μονόδρομο, πάλι σε μονόδρομο, στρίβοντας αριστερά. Τα αυτοκίνητα έρχονται από τα δεξιά μου. Η ορατότητα περιορισμένη, λόγω μιας κλειστής στροφής στα δεξιά μου (από εκεί που έρχονται τα αυτοκίνητα). Περιμένω λίγο, ελέγχοντας πάντα και δεξιά μου αλλά και αριστερά μου, που στα 50 μέτρα είναι το φανάρι που βγάζει σε μεγάλο κόμβο… Αποφασίζω να φύγω. Την ώρα, που έχω ολοκληρώσει την έξοδό μου στον νέο μονόδρομο. τον βλέπω να έρχεται με… χίλια από την στροφή και… πάει λέω θα με κοπανήσει από πίσω… (ευκαιρία να το βάψω… τζάμπα)… αλλά φρενάρει την τελευταία στιγμή και αποσοβείται η σύγκρουση… Ακούω την κόρνα του επίμονη, δεν δίνω σημασία και συνεχίζω προς το φανάρι, όπου και σταματώ… Κόκκινο. Σταματάει από τα αριστερά μου, κορνάροντας συνέχεια και χειρονομώντας έξαλλος. Κάτι ορύεται, αλλά δεν τον ακούω. Αποφασίζω να «παίξω» το… σενάριο, «Αφελής, ψιλοανόητη μεσήλιξ… στο βολάν» και ανοίγω το παράθυρό μου:
-Ορίστε?… τί θέλετε?
-Τί να θέλω μωρή από τα μούτρα σου? (αυτό με τα «μούτρα», με ενόχλησε λιγάκι, αλλά αποφάσισα να μην του το πω). Θα χτυπούσαμε!… έτσι βγαίνουν?
-Ω… αλήθεια? Θα με χτυπούσατε από πίσω? τι κρίμα… θα βρίσκατε τον μπελά σας… Χίλια συγνώμη…
-Τί συγνώμη μωρή γκιόσα (κάποιος στα σχόλια, σας παρακαλώ να μου πει, τί είναι αυτή η γκιόσα… εμένα μού’ρχεται να γελάσω, όταν το ακούω). Για συγνώμη είσαι?
-Αλλά?… τί πρέπει να κάνω ? (τελικά, με εξιτάρει αυτό το «σενάριο»)
-Να προσέχεις μωρή μαλακισμένη… Αυτό πρέπει να κάνεις…
-Ok, ok… την επόμενη φορά, θα προσέχω (ήθελα να συνεχίσω, αλλά το μάτι μου πήρε το φανάρι που είχε γίνει πράσινο και μάλιστα προς το τέλος του… είχαμε χάσει το φανάρι με την… πολιτισμένη κουβέντα μας), και… μάρσαρα μπας και το προλάβω…
-Μαλάκω, ε μαλάκω… αγάμητη, που έπιασες ένα τιμόνι και όποιον πάρει ο Χάρος…
Ομολογώ, ότι αυτό το «αγάμητη» με πείραξε… Τσαλάκωσε την… ματαιοδοξία μου… Ήμουν έτοιμη να βγάλω το filofax μου, όπου, πλάκα τα παράσημα… συγνώμη, οι λίστες ήθελα να πω, με τα ανδρικά ονόματα, διευθύνσεις, τηλέφωνα, e-mails κλπ), αλλά δεν πρόφτασα… Ο δικός μου, όρμησε έξαλλος, εμπρός, περνώντας ένα ήδη… βαθύ κόκκινο και σε ελάχιστα δεύτερα, βρέθηκε στην μέση του μεγάλου κόμβου…
«Πρόσεχε!» θέλησα να του φωνάξω, αλλά με πρόλαβε ο ήχος απ’ τις… λαμαρίνες… Ο τύπος, τράκαρε… Πέταξε όλο το πίσω μέρος ενός αυτοκινήτου…
Όχι όποιου κι όποιου αυτοκινήτου… Το πίσω μέρος του… Ανακριτικού της Τροχαίας…
Τελικά, υπάρχει Θεός!