Η ΜΙΚΡΗ… ΓΑΤΙΣΙΑ ΨΥΧΗ ΜΟΥ

-Πάμε σου λέω για ύπνο… Δεν πρόκειται να ξανάρθει. Πάνε 2 χρόνια πια που «λείπει»… Αν ήταν να ξανάρθει, θα τό’ χε κάνει μέχρι τώρα…
Δυο χρόνια, είναι πολύς καιρός… Κάπου θά’ χει χαθεί και θα μας έχει λησμονήσει ίσως… Δεν με πληγώνει… δεν με πειράζει πια αυτό το «θα μας έχει λησμονήσει ίσως»… Είναι λένε καλύτερα έτσι, για να μπορούμε να «προχωράμε», και αυτός, αλλά και εμείς… ψυχούλα μου.
Γι αυτό σου λέω. Πάμε για ύπνο… Ξεκόλλα το «βλέμμα» σου απ’ αυτό το σκληρό, ψυχρό, απάνθρωπο κενό και πάμε για ύπνο… δεν πρόκειται να ξανάρθει…
Δυο χρόνια, είναι πολύς καιρός…
———————————
Ξέρετε… ένα μικρό κομμάτι της ψυχής μου, είναι… γατίσιο… Χαδιάρικο, παιχνιδιάρικο, και ώρες-ώρες θλιμμένο κι απόμακρο, κλεισμένο στις αποκλειστικά δικές του σκέψεις…
Είναι η μικρή, γατίσια ψυχή μου αυτή…
Είναι κάποιες φορές, που μου αρέσει να μιλάω στην μικρή γατίσια ψυχή μου… Όπως καληώρα απόψε, που κλείνουν δυο χρόνια από τότε, που μπαίνοντας στην Εντατική, είδα για τελευταία φορά το πρόσωπο του… Ο τραχειοσωλήνας, τραβούσε ελαφρά την δεξιά γωνία από το στόμα του και… έμοιαζε σαν να χαμογελούσε…
Ένιωσα θυμό…
-Ρε συ… (είπα της μικρής γατίσιας ψυχής μου), χαίρεται που μας… «αφήνει» και «φεύγει»?
-Χαίρεται που σε… βλέπει (μου απάντησε εκείνη)…

 

«Μούρκα» (η γάτα , που δεν είχε την αγάπη της μάνας της)

Διαβάζοντας αυτό  , θυμήθηκα μια ιστορία απ’ τα παλιά και σκέφτηκα να σας την «πω» σαν αφιέρωμα στην σημερινή (εντάξει …χθεσινή … προχθεσινή , έστω … μην διαμαρτύρεστε , άργησα λίγο)  Ημέρα της Μητέρας .

—————————————————————

Σαν ήμουνα παιδί (το πάλαι ποτέ … 10ετία του ’50) , κάθε νοικοκυρόσπιτο για να είναι «καθώς πρέπει» , όφειλε να έχει τουλάχιστον … μία γάτα … Τα ποντίκια βλέπετε … Άλλωστε μια γάτα καθαρή (σπιτίσια) και καλοταϊσμένη έδειχνε νοικοκυροσύνη , κάποια ευμάρεια , αστική κουλτούρα και αέρα πολιτισμού , γιατί εντάξει … δεν υπήρχαν τηλεοράσεις , πολλές εφημερίδες ή internet τότε , αλλά όλο και κάπως όλοι είχαν τις πληροφορίες τους από την «πολιτισμένη» Δύση , όπου αναπτυσσόταν η περίφημη … φιλοζωία και τα λεγόμενα … «κατοικίδια» .

Έτσι λοιπόν και το δικό μας σπιτικό , είχε την δική του (πολυαγαπημένη) γάτα , την Ριρή , που γεννούσε …μόνο ένα γατάκι την φορά (το γιατί «γεννούσε» μόνο ένα γατάκι την φορά , θα το μάθετε αν κάνετε κλικ εδώ (γιατί την ιστορία την έχω διηγηθεί και δεν μου αρέσει να πλατειάζω και να επαναλαμβάνομαι …. που μου αρέσει δηλαδή , αλλά ας μην το κάνουμε τώρα θέμα… ) .

Αυτό το … μοναδικό εποχιακό γατάκι , το μεγαλώναμε η μάνα του η Ριρή κι εμείς , (το ανθρώπινο δηλ. δυναμικό του σπιτικού μας) , με μεγάλη αγάπη και φροντίδα κι όταν γινόταν μια μεγάλη γατούλα , το δίναμε για «υιοθεσία» σε κάποιο άλλο σπιτικό ή μαγαζί που χρειαζόταν γάτα , αλλά το ψάχναμε το θέμα προσεκτικά , γιατί έπρεπε αυτός που θα έπαιρνε το γατί , να το αγαπάει και να το φροντίζει όπως κι εμείς … τουλάχιστον …
Έτσι είχαν τα πράγματα , όταν στο απέναντι εγκαταλελειμμένο οικόπεδο , κάποιοι ανάλγητοι … πέταξαν τρία νεογέννητα γατάκια και άρχισε το δράμα το δικό μου και της μαμάς μου … Τα γατάκια «έκλαιγαν» σπαραχτικά (αυτό ήταν το δικό μου δράμα) κι εγώ έκλαιγα … σπαραχτικότερα (κι αυτό ήταν το δράμα της μαμάς μου) . Κάποιες (ανάμεσα στους λυγμούς και οδυρμούς μου) μικρονύξεις … «να πάμε να τα πάρουμε στο σπίτι για δικά μας» , έπεφταν στο κενό , με το «όχι» της μάνας μου στηριζόμενο σε ατράνταχτα επιχειρήματα του είδους «θα τα δέρνει η Ριρή» , ή το ακόμη ισχυρότερο «δεν έχουμε λεφτά να ταΐζουμε πολλές γάτες» … Τα «έκθετα» γατάκια , άρχισαν σιγά σιγά να «φεύγουν» σε χλοερούς τόπους («και οι γάτες , κάπου χλοερά πηγαίνουν» , μου έλεγε για παρηγοριά ο μπαμπάς μου , αλλά αυτό χειροτέρευε τα πράγματα) , ώσπου αποφάσισα την μικρή μου … «επανάσταση» . Βροντώντας πίσω μου την πόρτα , πήγα και μάζεψα το τελευταίο μισοπεθαμένο γατάκι και τό’ φερα στο σπίτι … Η μάνα μου με άρπαξε από το μαλλί , αλλά αμέσως με άφησε γιατί …

– Θα … ψοφήσει … Ούτε τα ματάκια του δεν έχει ανοίξει ακόμα … Δεν μπορεί να ζήσει χωρίς την μάνα του …

… είπε μαλακωμένη λίγο … και μετά , βλέποντας την ικεσία στα μάτια μου …
– Θα είσαι όμως εσύ υπεύθυνη για το πού θα το δώσουμε … Δεν θα τρέχω να παρακαλάω εγώ , δεξιά κι αριστερά … σταμάτα να χοροπηδάς και φέρε μου το μικρό σταγονόμετρο και … το γάλα …

 .

– Να το λέμε «Μούρκα» , που είναι Ρώσικο γατίσιο όνομα και σημαίνει «Μια όμορφη γάτα , σαν την Αλεξάνδρα» , αστειεύτηκε ο μπαμπάς μου , αλλά η μάνα μου τον αγριοκοίταξε και την έκοψε την πλάκα …
Ωστόσο της γατούλας , της έμεινε το «Μούρκα» .

 

.

Η Μούρκα  επέζησε , μεγάλωσε και έγινε μια φουντωτή , πανέμορφη και πολύχρωμη γάτα  , και πολύ την αγαπούσαμε όλοι (μέχρι και η Ριρή την είχε συνηθίσει και δεν της ριχνόταν όπως στην αρχή) , όμως …

…όμως , είχε έρθει η ώρα , πια να φεύγει από το σπίτι μας …
Είχα κάνει όλους αυτούς τους μήνες μια … προεργασία , αλλά τίποτα δεν μου γέμιζε το μάτι , τίποτα δεν με ικανοποιούσε , τίποτα δεν με έπειθε πως εκεί που θα πήγαινε η Μούρκα μας θα περνούσε καλά …’Ωσπου …

…ώσπου σαν χαμόγελο της Μοίρας (γιατί πρέπει να ξέρετε , πως οι «Μούρκες» αυτού του κόσμου , έχουν κι αυτές καμιά φορά , χαμόγελα της Μοίρας) , άκουσα την κυρία Βαρτουΐ , που μου μάθαινε Αγγλικά , να μουρμουρίζει :

– Πάει και τέλειωσε … πρέπει να πάρω μια γάτα … γεμίσαμε ποντίκια . Μια γάτα θηλυκιά , όμορφη , κυνηγιάρα , και με … καλούς τρόπους …
-Έχουμε εμείς μια τέτοια γάτα για δόσιμο … αλλά τί σημαίνει «με … καλούς τρόπους» , για μια γάτα ; (είπα δειλά-δειλά)

– Να είναι καθαρή , να μην σχίζει τις κουρτίνες , να μην κλέβει από την κατσαρόλα , γενικά να είναι να … σαν την Ριρή σας … Ξέρω εγώ … Μου τα λέει η μάνα σου … Αν το γατί είναι της Ριρής σας και της μοιάζει , να το πάρω … Της γάτας σας δεν είναι ;…
– Της γάτας μας βεβαίως … Ποιας άλλης ;

Τα ψέμματα , δεν ήσαν το καλύτερο μου , γιατί έναν φόβο για την … Δευτέρα Παρουσία , όπου ο καλός Θεός , (όπως μας έλεγε ο παπα-Παύλος στο υποχρεωτικό της εποχής μας κατηχητικό) θα έπιανε όποιον έλεγε ψέμματα από τα μαλλιά και θα τον πετούσε στο μεγάλο καζάνι της Κόλασης … το είχα , παρ’ όλο που η μαμά μου με παρηγορούσε με το περίφημο «Μην σκιάζεσαι … τόσο ανάφαγη που είσαι θα σου πέσουν απ’ την αβιταμίνωση τα μαλλιά και ως τότε δεν θα έχεις ούτε μια τρίχα στο κεφάλι σου και έτσι ο Θεός , θα σε πιάσει από αλλού και δεν θα πονέσεις» .
Παρ’ όλα αυτά , όμως , το ψέμμα μου αυτό , ήταν για καλό σκοπό και έτσι η Μούρκα , πέρασε επιτυχώς από την αγκαλιά μου στην αγκαλιά της κυρίας Βαρτουΐ , που εδώ που τα λέμε ήταν και καλύτερη … Μεγάλη , ζεστή και αφράτη σαν … πρωινό ψωμί .

– Θα την φωνάζω «Εμπριμέ» , είπε η κ. Βαρτουΐ όταν την είδε , αλλά …
– Την λένε Μούρκα … αποτόλμησα και η καλή μου δασκάλα των Αγγλικών , δεν είχε αντίρρηση …
Έτσι όλα πήγαν καλά για την ορφανή Μούρκα … Για την ώρα βέβαια , γιατί το να μην έχεις μάνα , να σε μεγαλώνει με αγάπη , έχει και τις συνέπειες του …
Αυτό το τελευταίο , το έμαθα δυο χρόνια μετά , όταν …

—————————-

– Η Μούρκα μου είναι πολύ άρρωστη … μας δήλωσε η κυρία Βαρτουΐ  … Δεν τρώει , δεν παίζει , κι ο ανόητος ο Ραμαντάν , που μας το παίζει κτηνίατρος εδώ , μου είπε πως είναι γεράματα … Είναι δυνατόν ?… γριά , μια γατούλα 3 χρόνων ? Θα μαζέψω λεφτά και θα την πάω στον καλό κτηνίατρο , στην Καβάλα … Εδώ ο δικός μας , μόνο για αγαλάδες και άλογα ξέρει … κι εκείνα , μισά .
Την εποχή εκείνη , τα 56 χιλιόμετρα , που χώριζαν την πόλη μας από την Καβάλα , απαιτούσαν ένα σχεδόν … περιπετειώδες ταξίδι , δυο ωρών , και όλοι θαυμάσαμε την φιλοζωία της κ. Βαρτουΐ , κι εγώ … ακόμα περισσότερο . Μέχρι που ανέβηκε και κανά δυό σκαλιά στην εκτίμησή μου , γιατί ομολογώ , πως δεν την είχα και σε μεγάλη εκτίμηση (Αυτό το τελευταίο , θα το καταλάβετε , αν κάνετε ένα κλικ εδώ και έχετε φυσικά και την υπομονή να διαβάσετε το … μακρυνάρι , στο οποίο παραπέμπει) .
Έτσι κι έγινε . Η άρρωστη γατούλα , ταξίδεψε μαζί με την κυρά της , στην γειτονική μεγάλη πόλη , μέσα σε ένα καλάθι ντυμένο με καρό μαξιλαράκια και γύρισε … ακόμα πιο άρρωστη … 

– Ο αλμπάνης … ο παλιοαπατεώνας … ο άσχετος (ο κτηνίατρος) , που μου πήρε και λεφτά , για να μου πει πως η Μούρκα μου έχει μια αρρώστια , που προκαλείται στα γατιά που δεν … θήλασαν μητρικό γάλα και δεν ένιωσαν την αγάπη και την ζεστασιά της μητρικής αγκαλιάς και πως δεν υπάρχει κάποιο φάρμακο που να την κάνει καλά … Τζάμπα του έλεγα πως η γάτα μου , είναι από σπίτι και πως έζησε με την μάνα της ένα χρόνο … Αυτός , το δικό του … τις ανοησίες του … Πάει … μου είπε , πως θα πεθάνει , , η Μούρκα μου … Αν είχα λεφτά , θα του έκανα … μήνυση …
Πρώτη φορά στην (μέχρι τότε) ζωή μου , χάρηκα που κάποιος …, δεν είχε λεφτά … Πίστευα πως μια … δίκη του καημένου του Καβαλιώτη κτηνίατρου , θα έφερνε στο φως την … «απατεωνία» και το ψέμα μου και θα κατέληγα σε κανένα μπουντρούμι , για το υπόλοιπο της ζωής μου … Πίστευα βλέπετε , τότε ακόμη , στην … Δικαιοσύνη .
Η Μούρκα , πράγματι , μας άφησε χρόνους , λίγες ημέρες , μετά . 
Δεν … «ομολόγησα» , ποτέ μου …

 

 

 

ZOO … (αφιέρωμα στην ημέρα του Αγίου (?) Βαλεντίνου)

Μου είπε (έγραψε) κάποτε παλιά , κάποιος φίλος , στα πλαίσια μιας κουβέντας περί … Έρωτος :

 «Να το … προσγειώσω λιγάκι το … θέμα ?… Ας το προσγειώσω .

Ο έρωτας θέλει δύο , κι αυτοί οι δύο , να είναι άνθρωποι , με τις αδυναμίες τους , με τα λάθη τους , με την μετριότητα τους , με τις μ@@@κίες τους , με … με … με …

Άρα ???

Άρα , έρωτας και Βλακεία , Έρωτας και Ευτυχία , Έρωτας και Δημιουργία , Έρωτας και προβλήματα , Έρωτας και Πόνος , θα συνυπάρχουν στον αιώνα των αιώνων … Αμήν …

Κάνουμε χωρίς φαί ;;;Κάνουμε χωρίς ντύσιμο ;;;… όχι . Τρώμε πάντα αυτό που πρέπει ;;; Ντυνόμαστε όπως πρέπει ;;; Όχι ! … Έτσι είναι και ο Έρωτας . Περίεργο πράγμα ?… όχι , εντελώς φυσιολογικός ! 

Τίποτα παραπάνω … τίποτα λιγότερο … απλά … φυσιλογικός !

Γι αυτό λοιπόν σου λέω και σου ξαναλέω : 

Ο έρωτας θέλει δύο …  κι αυτοί οι δύο , να είναι άνθρωποι !

——————————————————————

Επειδή το χιούμορ είναι μια … κοφτερή λεπίδα που με την κατάλληλη χρήση , μπορεί να πιάσει τους φόβους και τις ανασφάλειες σου και να τους (τις) κάνει … κρόσσια και επειδή νομίζω πως όλοι μας αυτή την εποχή είμαστε λίγο πολύ , γεμάτοι φόβους και ανασφάλειες , θα σας πω (γράψω) την απάντηση που του έδωσα :

“Και αυτοί οι δύο να είναι … άνθρωποι …” ???
Μπα , μην το λες … Δεν ειναι πάντα απαραίτητο , να είναι άνθρωποι
Εμένα κάποιον , που παλιά ήμασταν τρελλά ερωτευμένοι μεταξύ μας , όλοι λέγανε , πως ήταν … γαϊδούρι και για κάποιον άλλο , που επίσης αγαπούσα , ή νόμιζα πως αγαπούσα (στο απώτερο παρελθόν) η μάνα μου έλεγε πως είναι μεγάλος … μπούφος και στην τελική , δεν είχε και άδικο .
Επίσης κάποιος που επίσης στο μακρυνό παρελθόν , ήταν ερωτευμένος μαζί μου (κι εγώ … δεν λέω … ) , με φώναζε “περιστέρα μου” , “γατούλα μου” (του σεξ) , “ελαφίνα μου” (μη βλέπεις , που τώρα πάχυνα … λίγο) … και άλλα τέτοια από το ζωικό βασίλειο … και όταν χωρίσαμε , με είπε και … “γουρούνα” ….
Ακόμη , ο εδώ και 35 χρόνια σύζυγος μου , προχθές που του είπα ψέμματα για κάποιες … αγορές που έκανα (και το … ανακάλυψε το ψέμμα) , μου είπε επί λέξει : “Σίλια , είσαι μεγάλη … κατσίκα» … Και επειδή τον αγριοκοίταξα , το διόρθωσε αμέσως σε :»Σίλια , είσαι μεγάλη … μαϊμού” …
Βλέπεις λοιπόν , πως δυό ερωτευμένοι , δεν είναι πάντα , εκ προοιμίου … άνθρωποι .

————————————————-

.

Άντε βρε … και του χρόνου με υγεία (του Αγίου Βαλεντίνου) 

Α , και το σύνθημα μας ας είναι (όπως έγραψα σήμερα και στο facebook) :

«Ερωτευθείτε , γιατί … χανόμαστε !»

– 

 update της 15ης -2-2012

————————————-

Αν με παρακαλέσετε … γονατιστοί και ένθερμα με ικετέψετε , θα σας διηγηθώ και την ιστορία του άντρα που με φώναζε чайка , δηλαδή «γλάρο» (τσάικα) . 

–

–

Οι περισότερες εικόνες , είναι παρμένες από εδώ 

 

 

HELP ME PEOPLE ! … (ό έστι μεθερμηνευόμενον εις … ΑΓΙΟΥΤΟ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ! )

Κάποτε , σε βαριά απελπισία , από ερωτική απογοήτευση , καθώς εξομολογιόμουν τα …  «πάθη της ψυχής” μου , σε μια κολλητή μου , πήρα την εξής απάντηση-παρηγορία :

– Όλα θα αμβλυνθούν μια μέρα και κάποτε ίσως και να ξεχαστούν …. Αλλά επειδή  “ουδέν κακόν αμιγές καλού” , εκμεταλλεύσου αυτή την φάση για να μπορέσεις να γράψεις , μπας και τελειώσεις αυτό το …ρημάδι το βιβλίο σου …

– Τι εννοείς ; ότι τώρα χωρίς τον «—»  θα έχω χρόνο ; (κλαψούρισα)

– Όχι βρε , μην αρπάζεσαι… Εννοώ ότι θα έχεις ….κατάθλιψη …. Έτσι θα σου κατεβαίνουν ιδέες .

– Μα , οι καλές ιδέες για γραφή , κατεβαίνουν μόνον όταν διακατέχεσαι από θλίψη … από κατάθλιψη ;…

– Ούτε λόγος … 

Ξέρετε γιατί το έγραψα αυτό το παραπάνω ;…

Μα , γιατί απλά είναι η απόδειξη ότι … ΔΕΝ  πάσχω από κατάθλιψη …

Και για να γίνω πιο κατανοητή , σας πληροφορώ (κάτι που φυσικά το έχετε αντιληφθεί ήδη … όλοι) ότι τον τελευταίο καιρό , λίγο το οικονομικό πρόβλημα , λίγο η κλεισούρα μέσα στο σπίτι , λίγο η συνέπειες της απομάκρυνσης από την 37χρονη «θητεία» μου μέσα στα Νοσοκομεία (όπου μοιραία έρχεσαι σε επαφή με όλων των ειδών τους ανθρώπους) , λίγο τα χρόνια που περνούν με τις … συνέπειές τους … με έρριξαν σε ένα μαρασμό να το πω … ζάρωμα να το πω … απραξία … απομόνωση ?… Όπως όμως και να το πω , πίστεψα ότι βρίσκομαι σε κατάθλιψη .
Σαν … σωτηρία απ ‘ αυτή την στρυφνή σκέψη , μου ήρθε η ανάμνηση αυτής της κουβέντας με την ομολογουμένως … σοφή κολλητή μου … Οταν έχεις κατάθλιψη … γράφεις . Όταν ΔΕΝ γράφεις τί έχεις ?… Απλά … έλλειψη ιδεών («τεμπελιά» , πήγα να γράψω , αλλά ας μην εκθέτω περισσότερο τον … υπέροχο Εαυτό μου …. καθ’ ότι και η Ταπεινοφροσύνη , δεν είναι και η Αρετή που τρέχει από τα μπατζάκια μου)  .

Έλλειψη ιδεών λοιπόν … Χμ…. ζόρικο αυτό .

Και όταν διακατέχεσαι από κάτι «ζόρικο» , τι κάνεις ???

Μα … απλά ζητάς βοήθεια από τους «δικούς» σου ανθρώπους …

Και ποιοί είναι οι «δικοί» μου άνθρωποι ?  Έλεος … μην μου πείτε «ο σύζυγος» , ή  «τα παιδιά» σου , γιατί σας πληροφορώ , πως τους …. «γυρίζει» το μάτι ανάποδα , κάθε που με βλέπουν καθισμένη στον υπολογιστή να γράφω και να … «τους γράφω» . Μη μου πείτε ακόμη και … «οι γείτονες» ή οι εξωδιαδικτυακοί φίλοι , γιατί με έχουνε «γραμμένη» γιατί πιστεύουν ότι κι εγώ τους έχω γραμμένους λόγω της ενασχόλησης μου με τα διαδικτυακά …

Τί (ή μάλλον … ποιοί) μου μένουν τελικά ? …
Μα … εσείς αγαπημένοι μου αναγνώστες (bloggers και μη) φυσικά . Άλλωστε , εσείς είστε που ανησυχείτε , και επιθυμείτε και … τρώγεστε κυριολεκτικά για μια μου … αράδα εδώ μέσα .

Αγιούτο ! λοιπόν καλοί μου φίλοι … Βοήθεια  ! … Help !…. πως να το πω …

Βοηθάτε με καλέ . Δώστε μου …. προτείνετέ μου … εμπνεύστε μου ιδέες …

Ελάτε … Δεν είναι δα και δύσκολο . Κάτι θα βρείτε . Κάποια λέξη , κάποια κρυφή σας (ανομολόγητη) επιθυμία , κάποια αμαρτωλή ή δακρύβρεχτη , ή ξεκαρδιστική ιστορία που σας έρχεται στο μυαλό … στην μνήμη … κάτω από την γλώσσα σας τέλος πάντων , αλλά δεν την ξεστομίσατε μέχρι τώρα … Δώστε μου κάτι … να το κάνω ιστορία (να βάλω φυσικά και τις «σάλτσες» μου) , να έχετε να πορεύεστε μέσα στον μακρύ παγωμένο και δυσκοίλιο Χειμώνα που μας περιμένει .

Και επειδή οι περισσότεροι από εσάς , είστε bloggers , θα μπορούσατε να μου αντιτείνετε το … «Μα … αν έχουμε ιδέες , γιατί να τις δώσουμε σε σένα , και να μην τις γράψουμε εμείς ?» …

Μα … γιατί με … λατρεύετε γλυκές μου αγάπες … Γι αυτό …

Φιλιά και … περιμένω .

Ένας ένας … Μην σπρώχνεστε .

.

HEEEELP MEEEE !!!

———————————————

ΥΓ . Ιδέα γι αυτό το ποστ (εκτός από την … ανέχεια ιδεών που με κατατρύχει τελευταία , μου έδωσαν ένα κείμενο της  Λιακάδας (περί … έμπνευσης)  και η παρακάτω εικόνα :

.

OW MY DEAR ... HELP ME PLEASE ...

 

ΡΙΡΗ , ΡΙΡΗ , ΡΙΡΙΚΑ …

Η Ριρή , ήταν μια … κούκλα . Μελαχροινή , με μεγάλα αμυγδαλωτά μάτια , με ολόλευκη τραχηλιά , λεπτόσωμη και … μακρύσωμη («ψηλή» ήθελα να γράψω , αλλά στις γάτες , το λέμε «μακρύσωμη» ) . Λίγο ακατάδεχτη , αλλά … κούκλα .

Γεννήθηκε την ίδια ακριβώς ημέρα  με μένα , στο σπίτι της  χήρας Πελαγίας (βλέπε : ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ ΛΙΟΝΤΑΡΙΟΥ) , ακριβώς απέναντι από το δικό μας σπίτι …

Όταν η μάνα μου σαράντησε , η χήρα Πελαγία , έδεσε μια κόκκινη κορδέλλα στο λαιμό της Ριρής , την έβαλε σε ένα καλαθάκι , και την έφερε σαν δώρο στην μάνα μου λέγοντάς της :

– Τώρα Αλεξάνδρα , που έγινες και μάνα , πρέπει να κάνεις ό, τι κάνει μια καλή νοικοκυρά … Να έχεις και μία γάτα . Γιατί νοικοκυρόσπιτο , χωρίς γάτα … δε λέει … Θα «χορεύουν» τα ποντίκια … Ε , έχεις και μωρό … δεν κάνει …

Έτσι η Ριρή , μετακόμισε από το σπίτι με το ρόπτρο , στο σπίτι μας , και έγινε η … δική μας γάτα .

Θυμάμαι (τρόπος του λέγειν δηλ … «θυμάμαι» … . Βασικά θυμάμαι ό, τι μου διηγήθηκε η μάνα μου γι αυτό) , πως όταν η μάνα μου ρώτησε «Πως το λένε το γατί ;» η χήρα Πελαγία απάντησε :

-Δεν έχει όνομα . Πες το όπως εσύ θέλεις … και μια και γεννήθηκε την ίδια μέρα με την κόρη σου , ονόμασέ το «Θεοχαλεμένη» (=αυτή , που την ζήτησες απ’ τον Θεό) …

Η μάνα μου ήταν … άθεη , αλλά η χήρα Πελαγία ήταν θρησκευόμενη και πιστή , που όμως … είχε αλλαξοπιστήσει και πίστευε πια στο … Μεγάλο Τίποτα … Κι αυτό γιατί ήταν μοναχοκόρη πλούσιας οικογένειας , που ερωτεύτηκε τον θεόφτωχο Κωστή , οδηγό φορτηγού στο επάγγελμα (παρακατιανό δηλαδή) και κλέφτηκε μαζί του γιατί ο πατέρας της ούτε που να ακούσει γι αυτόν . Έτσι η Πελαγία , πέρασε εν μία νυκτί από τα πλούτη στην φτώχεια και ο πατέρας της την αποκλήρωσε και ούτε της μίλησε , ούτε ασχολήθηκε  ποτέ κανείς από την οικογένεια της , αλλά αγαπούσε τον Κωστή και έκανε μέσα σε τρία χρόνια δυό κόρες μαζί του και ήταν πια έγκυος στην τρίτη κόρη της , όταν της φέρανε μια μέρα τα … κομμάτια του Κωστή , και του φορτηγού που είχε πατήσει μια νάρκη απομεινάρι του πολέμου … Κομμάτια μόνο … Χωρίς σύνταξη για τα κομμάτια του άντρα , ή ασφάλεια-αποζημίωση για τα κομμάτια του φορτηγού … Τότε ήταν που η χήρα (πια) Πελαγία , έκανε δυό πράγματα : 1ον ,  ζεύτηκε στην δουλειά στο καπνομάγαζο και τα βράδια λάντζα στις ταβέρνες που σύχναζαν οι καπνέμποροι , για να ζήσει τις τρεις της κόρες (γιατί με το «αχ!» του μαντάτου , οι κόρες έγιναν τρεις) και 2ον , Αλλαξοπίστησε και άρχισε να πιστεύει μανιωδώς το … Μεγάλο Τίποτα …

Παρ’ όλο όμως που η μάνα μου ήταν άθεη , δεν το θεώρησε σωστό να ονοματίσει το γατί με ένα όνομα που … αναφερόταν στον Θεό και έτσι … αναστέναξε :

-Θα το λέμε … Ριρή …

-Γιατί , Ριρή ;

-Γιατί μου αρέσει η … οπερέττα

—————————————–

—————————————–

Η Ριρή , μεγάλωνε μαζί μου , με τους ρυθμούς μιας … γάτας βέβαια , πράγμα που σημαίνει , ότι έγινε μαμά , πολύ πριν πάω εγώ ακόμα και στο Νηπιαγωγείο . Την αγαπούσα και με αγαπούσε , αλλά δεν μου έδινε και μεγάλη σημασία , γιατί βασικά … της ήμουν άχρηστη , ενώ την μάνα μου την λάτρευε , γιατί όλο και την αντάμοιβε με λιχουδιές έτσι και της κουβαλούσε περήφανη κάποιον ποντικό που είχε συλλάβει να σουλατσάρει στο παμπάλαιο σπίτι μας . Γιατί η Ριρή , ήταν σπουδαία ποντικοκυνηγός . Ήταν ικανή να μένει για μέρες να παραφυλάει τον μισητό εισβολέα χωρίς φαΐ , χωρίς νερό , ακίνητη και να … χουγιάζει και να διώχνει και την μάνα μου ακόμα , που την πλησίαζε για να της δώσει φαΐ ή νερό , μην και τρομάξει τον ποντικό και της ξεφύγει … Από τον πάνω όροφο του σπιτιού μας , μας  χώριζε η ξύλινη οροφή , που με το πάτωμα «των από πάνω» σχημάτιζε έναν κενό χώρο … που ήταν ο Παράδεισος των ποντικιών . Ποτέ μα ποτέ , η Ριρή , δεν έμπαινε εκεί μέσα να κυνηγήσει τους ορκισμένους εχθρούς της … Τον αναγνώριζε μάλλον σαν την κατοικία τους και την σεβόταν . Αντίθετα αν κάποιο ποντίκι , αποφάσιζε να κατέβει (από έναν από τους … εκατοντάδες κενούς ρόζους) στην κατοικία της Ριρής … τον έτρωγε το μαύρο φίδι … συγγνώμη … η μαύρη γάτα … και κατέληγε στα … πόδια της μαμάς μου , γιατί η Ριρή , χορτασμένη πάντα απ’ τα «καλούδια» που τις πρόσφερε η μαμά μου δεν έτρωγε ποτέ το θήραμα αλλά το απίθωνε με περηφάνεια στα πόδια της , για να πάρει το καθιερωμένο μπάβο μαζί με το χάδι της .

Η Ριρή υπήρξε εκτός από καλός ποντικοκυνηγός και άριστη μητέρα . Δυο φορές το χρόνο , παρά το ότι ο μπαμπάς μου κυνηγούσε μετά μανίας τους φασαριατζήδες επίδοξους γαμπρούς και πατέρες των παιδιών της , γεννούσε 3 με 4 γατάκια . Η μάνα μου την ημέρα που καταλάβαινε πως η Ριρή θα γεννήσει , δεν πήγαινε στη δουλειά . Καθόταν στο σπίτι και την βοηθούσε με χάδια και καθησυχαστικά λόγια να γεννήσει . Μόλις γεννούσε και το τελευταίο γατί , της άφηνε ένα και τα υπόλοιπα τα τύλιγε σε ένα πανί «ποτισμένο» με … αιθέρα (γιατί ήταν νοσοκόμα και ήξερε από τέτοια) , ώσπου τα νεογέννητα γατιά κοιμόντουσαν βαθιά … τόσο βαθιά , που περνούσαν και στον … Μεγάλο Ύπνο , χωρίς να το καταλάβουν … Όταν γυρνούσα από το σχολείο , για χρόνια διαμοιβόταν ο ίδιος διάλογος :

-Γέννησε η Ριρή ;;;

-Γέννησε …

-Πόσα ;;;

-‘Ενα μόνο …

… μέχρι που πίστεψα πως η δικιά μας γάτα , γεννούσε μόνο ένα γατί τη φορά … Αυτό βέβαια , μέχρι που μετά από χρόνια , μια γειτόνισσα , γεροντοκόρη δασκάλα , μου το μαρτύρησε (μάλλον δεν χώνευε την μαμά μου) και έγινε ο καυγάς της αρκούδας και … ενοιωσα να μισώ την πολυαγαπημένη μου μαμά , αλλά το «έφαγα» και έσκασα , γιατί η δικαιολογία της μαμάς μου ήταν ότι δεν είχαμε την οικονομική δυνατότητα να ταΐζουμε δεκάδες γατιά … Το γατί κάθε γέννας , το καλομεγαλώναμε και το χαρίζαμε κάπου … σε καλό σπίτι (που να το αγαπάνε δηλαδή) … Εκείνα τα χρόνια , όλοι οι καλονοικοκυραίοι , σε σπίτια ή μαγαζιά , χρειάζονταν μια γάτα .

Και η Ριρή , μεγάλωνε και μεγάλωνα κι εγώ μαζί της , αλλά η Ριρή , σαν γάτα που ήταν «μεγάλωνε» πιο γρήγορα από μένα και έτσι πάνω στην εφηβεία μου η Ριρή έφτασε να είναι πια μια … γριούλα . Μια γριούλα , που δεν μπορούσε πια να μασήσει γιατί έχασε όλα της τα δόντια ,  δεν γεννούσε πια γατάκια , γιατί (υπέθετα) ότι οι επίδοξοι γαμπροί της γειτονιάς και περιχώρων , … δεν την έκαναν πια κέφι και απέκτησε ένα σωρό παραξενιές που παλιότερα δεν της είχε (να … σαν κι εμένα όπως είμαι τώρα , ένα πράμμα) … ώσπου …

…’Ωσπου το καλοκαίρι του ’67 , στα 18 της (μας) χρόνια , έπεσε θύμα τροχαίου … Την «χτύπησε» ένα μηχανάκι (γιατί ούτε έβλεπε , ούτε άκουγε πια καλά) … Έζησε ψυχομαχώντας δυό μέρες και δυο νύχτες , μέσα στην αποθήκη με τα ξύλα , που στοιβιάζαμε για τον χειμώνα … Η μάνα μου δεν κούνησε ρούπι από κοντά της . Έμεινε μαζί της χαϊδεύοντάς την , μέχρι που κάποια στιγμή μετά από 2 μερόνυχτα , βγήκε και μου ανακοίνωσε :

Η Ριρή μας … πέταξε … Έβγαλε φτερά και πέταξε … Άλλωστε ήταν και τόσο … γριούλα …

Έκλαψα , αλλά ήμουν τόσο … νέα που θα παρηγοριόμουν γρήγορα … Άλλωστε ήδη εκείνη την εποχή , βίωνα την πρώτη μου μεγάλη ερωτική απογοήτευση και δυό μεγάλοι πόνοι , δεν συμβιώνουν για πολύ καιρό μέσα σε μια 18χρονη κοριτσίστικη καρδιά …

====================================

Το ποστ αυτό , είναι κάτι σαν αφιέρωμα στην σημερινή ημέρα , 4η Οκτωβρίου , την Παγκόσμια Ημέρα των ζώων .

 

ΔΕΚΑ (με τόνο …)

Αγαπώ , πολλά πράγματα . Θα μπορούσα ώρες , μέρες , μέχρι και χρόνια να τα απαριθμώ και να μιλώ γι αυτά .

Όμως η καλή διαδικτυακή μου φίλη Αγράμπελλη , μου ζήτησε να γράψω ΜΟΝΟ … δέκα . Κι εγώ επειδή είμαι ευπειθής , σκέφτομαι να υπακούσω .

Πάμε λοιπόν :

———————–

1. Αγαπώ την … αδεξιότητα στην φάση της πρώτης γνωριμίας . Την ειλικρινή όμως αδεξιότητα , που αν μη τι άλλο , φανερώνει αθωότητα , μια Αρετή , που εν πολλοίς εκλείπει στις μέρες μας εμάς των … ενηλίκων .

.

2. Αγαπώ τις γάτες … Δηλαδή , όλα τα ζώα τα αγαπώ , αλλά τις γάτες , τις λατρεύω . Λατρεύω το ότι πρέπει να κοπιάσεις για να κερδίσεις την αγάπη της γάτας , την προσοχή της , την προτίμησή της στο πρόσωπό σου . Λένε πως … είναι αχάριστες . Λάθος . Απλά , θέλει κόπο και τρόπο , και υπομονή και επιμονή για να σε βάλει στην καρδιά της … Και εμένα (προσωπικά) , μου αρέσουν τα δύσκολα . Τα «εύκολα» , τα βρίσκω λίγο … νερόβραστα …

.

3. Αγαπώ τις … αναμνήσεις μου . Πιστεύω ακράδαντα στο «Παρελθόν δεν είναι ό, τι έζησες , αλλά ό, τι θυμάσαι» και το έχω κάνει όχι μόνο τσιτάτο μου , αλλά και τρόπο ευζωίας . Άλλωστε κι αυτό το blog , στις αναμνήσεις μου στηρίζεται εν πολλοίς … Όχι αποκλειστικά , αλλά … εν πολλοίς .

.

4. Μου αρέσει (αγαπώ) η ενασχόληση με τις «ρίζες» μου … Όχι , όχι … δεν είμαι φυτό , ούτε … «γλάστρα» (αν θα εμφανιστώ δίπλα σε κάποιον διάσημο , θα φροντίσω να είμαι ισάξια του τουλάχιστον και όχι διακοσμητικό στοιχείο της εικόνας… Μου αρέσουν οι … πρωταγωνιστικοί ρόλοι) . Όταν λέω «ρίζες» , εννοώ τους αγαπημένους μου ανιόντες . Αγαπώ , να ψάχνω στο βάθος του χρόνου και να μαθαίνω όσα μπορώ πιο πολλά γι αυτούς απ’ τους οποίους προήλθα .

.

5. Με ευχαριστεί το διάβασμα . Είναι από τις αγαπημένες μου ασχολίες , αλλά αγαπώ το … χαρτί των βιβλίων . Το τρίξιμο που κάνει καθώς το ξεφυλλίζεις μέσα στην σιωπή , η μυρουδιά του , που είναι μοναδική , η αίσθηση που αφήνει στα δάχτυλά σου όταν το χαϊδεύεις , το γεγονός ότι μπορείς να τσακίσεις ένα φύλλο του (αν και ο μπαμπάς μου πάντα μου έλεγε «να μην τσακίζεις ποτέ ένα βιβλίο Άννιτσκα … Είναι ζωντανό … Πονάει» ) , να υπογραμμίσεις κάτι , να γράψεις μια κρυφή σου σκέψη στα περιθώρια , ένα στιχάκι σαν το «Ενθυμού και μή λησμόνει , πίνε τσάι με λεμόνι , βούτα κι ένα μπισκοτάκι , και θυμήσου τον …. άκη» , ένα κρυφό «Σ’ αγαπώ» , να βάλεις ανάμεσα στα φύλλα του το … λουλουδάκι , που σου χάρισε ,αφού το φίλησε πρώτα …

.

6. Τα τελευταία 35 χρόνια της ζωής μου , τα έζησα μέσα στα χειρουργεία … Αγαπούσα την δουλειά μου , αλλά πάνω απ’ όλα , αγαπώ την εικόνα και την μυρουδιά της ήσυχης μισοσκότεινης χειρουργικής αίθουσας … Πολλές φορές , τα βράδια των εφημεριών , όταν δεν είχαμε δουλειά , λάτρευα να μπαίνω στην κλειστή αίθουσα , την ήσυχη , την αποστειρωμένη , με τον ελαφρό ιώδη φωτισμό , και έννοιωθα σαν να μπαίνω σε μια … αγκαλιά αγάπης … Μια αγκαλιά , που με κανάκεψε , με συντρόφεψε , με τάϊσε για τόσο πολλά χρόνια … Και κάποιες φορές ανέβαιναν δάκρυα στα μάτια μου , όπως δάκρυζα από περηφάνεια , όταν έλεγε κάποιος κάτι καλό για τα … παιδιά μου …. Δεν πηγαίνω πια … Ωστόσο , δεν έπαψα ποτέ να την αγαπώ .

.

7. Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου , με εντυπωσίαζε το Αρχαίο Θέατρο . Λάτρεψα και λατρεύω το Αρχαίο Δράμα και στις δυο μορφές του (Τραγωδία , Κωμωδία) με ιδιαίτερη προτίμηση στα «κομμάτια» του Χορού . Σαν ήμουνα μικρή , δεν είχα και πολλές ευκαιρίες να παρακολουθήσω αρχαίο θέατρο (βασικά δεν είχαμε τα … δέοντα χρήματα) και γι αυτό το παρακολουθούσα στο ραδιόφωνο στις εκπομπές «Το θέατρο της Τετάρτης» και «Το θέατρο του Σαββάτου» , αλλά και με θιάσους (βασικά το ΚΘΒΕ) στα αρχαία θέατρα των Φιλίππων και της Θάσου , που μπορούσα με χίλιες γκρίνιες και παρακάλια βέβαια , να έχω πρόσβαση . Εκτός αυτών , διάβαζα σαν τρελλή τις Τραγωδίες των τριών μεγάλων Τραγικών και τις κωμωδίες του Αριστοφάνη . Στα 18 μου (μιλάμε για την 10ετία του ’60) , είχα διαβάσει (όποιος θέλει το πιστεύει) … όλο το αρχαίο Δράμα (των τριών Τραγικών) και απήγγειλα όλη την Αντιγόνη του Σοφοκλή απ’ έξω … Τέτοια «βίδα» … Τέτοιος έρωτας .

.

8. Αγαπώ τον ρυθμό των 9/8 στην λαϊκή μουσική , δηλαδή τον ζεϊμπέκικο χορό … Λένε πως είναι … αντρικός χορός … Μπορεί … Πάντως έτσι και πέσουν οι πρώτες νότες , ένα «κρακ» κάνει η καρδιά μου και θέλω να σηκωθώ να τον χορέψω … Και έτσι κάνω . Με το ένα χέρι στην καρδιά και το άλλο απλωμένο να θέλει να αγγίξει τον Θεό …

Μεγάλη αγάπη τα 9/8 …

.

9. Όλους τους φίλους μου τους αγαπώ , αλλά κάποιους ακόμα πιο πολύ … Είναι οι φίλοι της … «σκιάς» . Αυτοί που για λόγους που διάλεξαν ή τους επιβλήθηκαν , παραμένουν στην σκιά και ποτέ στο προσκήνιο της ζωής μου . Πάντα στο σκοτάδι των «παρασκηνίων» , αλλά που … ακόμα κι από εκεί , πίσω από τις κουΐντες , τα φώτα και τα «μπιζαρίσματα» , ξέρω ότι θα μένουν εκεί και θα με αγαπάνε πάντα το ίδιο … Είτε είμαι πάνω στην σκηνή , είτε όταν όλα τα φώτα θα σβήσουν και θα κατέβω από το πάλκο …

Ξέρω , πως κάποιοι από αυτούς , αυτή τη στιγμή … με διαβάζουν . Θέλω να τους πω ότι … «κι εγώ σας αγαπώ το ίδιο» …

.

10. Για το δέκα το καλό , άφησα το να σας μιλήσω για το τί αγαπώ πιο πολύ στο θέμα … Έρωτας …

Αγαπώ τον «δειλό εραστή» … Και όταν λέω «δειλό εραστή» , εννοώ την ανεπαίσθητη εκείνη δειλία , τον στιγμιαίο δισταγμό , την μικρή και λιγόχρονη αμήχανη συστολή , πριν από το πρώτο ερωτικό χάδι …

Δεν θα πω πιο πολλά . Δεν με παίρνει να πω πιο πολλά … Θα αφήσω να σας «μιλήσει» ένα ποιητικό μου πόνημα , από τα τελευταία που έγραψα (περίπου το 1993 … τα τελευταία χρόνια , δεν γράφω πια ποίηση) :

ΤΟΥ ΔΕΙΛΟΥ ΕΡΑΣΤΗ

—————————-

Κι αν είναι να πεθάνω ,

τώρα ας πεθάνω .

Τώρα , που όλα προσεγγίζουνε στο φως .

Τώρα που οι χαρές , παίρνουνε σχήμα

κι οι ομορφιές οριοθετούνται μέσα στα δικά μου πλάνα.

Τώρα που οι ικανοποιήσεις

κυματιστά ,

απαλά ,

έρχονται πάνω μου ,

σαν τ’ ακροδάχτυλα

του δειλού εραστή .

*************************************

Όποιος νομίζει ότι θέλει να μου (μας) πει δέκα  «αγαπώ»  του , ας μου (μας) τα πει .

Είτε μου τα πεί , είτε όχι , εγώ … θα τον αγαπώ το ίδιο , γιατί πρέπει να σας πω , πως … ΑΓΑΠΩ όλους τους φίλους μου τους bloggers …

Αυτό το τελευταίο , δεν είναι η … ενδέκατη αγάπη μου (είπα , ότι είμαι ευπειθής και θα γράψω μόνο 10 αγάπες μου) … Είναι ο … τόνος στο δέκα … (10′ )… Δέκα με τόνο , λοιπόν .

 

ΣΕΦΕΡΗΣ … ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΟΣ

Ἄρνηση

Στὸ περιγιάλι τὸ κρυφὸ
κι ἄσπρο σὰν περιστέρι
διψάσαμε τὸ μεσημέρι
μὰ τὸ νερὸ γλυφό.

Πάνω στὴν ἄμμο τὴν ξανθὴ
γράψαμε τ᾿ ὄνομά της
ὡραῖα ποὺ φύσηξεν ὁ μπάτης
καὶ σβήστηκε ἡ γραφή.

Μὲ τί καρδιά, μὲ τί πνοή,
τί πόθους καὶ τί πάθος
πήραμε τὴ ζωή μας· λάθος!
κι ἀλλάξαμε ζωή.

Φωτιὲς τοῦ Ἅϊ-Γιάννη

Ἡ μοίρα μας, χυμένο μολύβι, δὲν μπορεῖ ν᾿ ἀλλάξει
δὲν μπορεῖ νὰ γίνει τίποτε.
Ἔχυσαν τὸ μολύβι μέσα στὸ νερὸ κάτω ἀπὸ τ᾿ ἀστέρια κι ἂς ἀνάβουν οἱ φωτιές.

Ἂν μείνεις γυμνὴ μπροστὰ στὸν καθρέφτη τὰ μεσάνυχτα βλέπεις
βλέπεις τὸν ἄνθρωπο νὰ περνᾶ στὸ βάθος τοῦ καθρέφτη
τὸν ἄνθρωπο μέσα στὴ μοίρα σου ποὺ κυβερνᾶ τὸ κορμί σου,
μέσα στὴ μοναξιὰ καὶ στὴ σιωπὴ τὸν ἄνθρωπο
τῆς μοναξιᾶς καὶ τῆς σιωπής
κι ἂς ἀνάβουν οἱ φωτιές.

Τὴν ὥρα ποὺ τέλειωσε ἡ μέρα καὶ δὲν ἄρχισε ἡ ἄλλη
τὴν ὥρα ποὺ κόπηκε ὁ καιρός
ἐκεῖνον ποὺ ἀπὸ τώρα καὶ πρὶν ἀπὸ τὴν ἀρχὴ κυβερνοῦσε τὸ κορμί σου
πρέπει νὰ τὸν εὕρεις
πρέπει νὰ τὸν ζητήσεις γιὰ νὰ τὸν εὕρει τουλάχιστο
κάποιος ἄλλος, ὅταν θά ῾χεις πεθάνει.

Εἶναι τὰ παιδιὰ ποὺ ἀνάβουν τὶς φωτιὲς καὶ φωνάζουν μπροστὰ στὶς φλόγες μέσα στὴ ζεστὴ νύχτα
(Μήπως ἔγινε ποτὲς φωτιὰ ποὺ νὰ μὴν τὴν ἄναψε κάποιο παιδί, ὦ Ἠρόστρατε)
καὶ ρίχνουν ἁλάτι μέσα στὶς φλόγες γιὰ νὰ πλαταγίζουν
(Πόσο παράξενά μας κοιτάζουν ξαφνικὰ τὰ σπίτια, τὰ χωνευτήρια τῶν ἀνθρώπων, σὰν τὰ χαϊδέψει κάποια
ἀνταύγεια).

Μὰ ἐσὺ ποὺ γνώρισες τὴ  χάρη τὶς πέτρας πάνω στὸ θαλασσόδαρτο βράχο
τὸ βράδυ ποὺ ἔπεσε ἡ γαλήνη
ἄκουσες ἀπὸ μακριὰ τὴν ἀνθρώπινη φωνὴ τῆς μοναξιᾶς καὶ τῆς σιωπῆς
μέσα στὸ κορμί σου
τὴ νύχτα ἐκείνη τοῦ Ἅι-Γιάννη
ὅταν ἔσβησαν ὅλες οἱ φωτιές
καὶ μελέτησες τὴ στάχτη κάτω ἀπὸ τ᾿ ἀστέρια.

Λονδίνο, Ἰούλιος 1932

Ἐπιτύμβιο στὴ Γάτα μου τὴν Τούτη

Εἶχε τὸ χρῶμα τοῦ ἔβενου τὰ μάτια τῆς Σαλώμης
ἡ Τούτη ἡ γάτα ποὺ ἔχασα· διαβάτη, μὴ σταθεῖς.
Βγῆκε ἀπ᾿ τὸ χάσμα ποὺ ἔκοβε τῆς μέρας τὸ σεντόνι
τώρα νὰ σκίσει δὲν μπορεῖ τοῦ ζόφου τὸ πανί.

Ἄγκυρα 22. 8. 1949

… και το Καλοκαίρι , επελαύνει ακάθεκτο προς την κορύφωση του …

 

Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΓΑΤΑ

– Τίποτα δεν είναι απίθανο πια στην εποχή μας , … είπε ο μεσόκοπος άντρας χωρίς να σηκώσει τα μάτια του από το βιβλίο που κρατούσε … Άλλωστε οι … μεταμορφώσεις , είναι το αντικείμενο του εργαστηρίου μας , εδώ και καιρό . Αλλά πού να το ξέρεις εσύ ;… Ακόμη και να νοιαζόσουν για τη δουλειά μου , πολύ λίγα θα μπορούσες να καταλάβεις για τους σκοπούς και την χρησιμότητα κάποιων ροπών της Επιστήμης …

Σταμάτησε απότομα … Το περιποιημένο χεράκι της κατά πολλά χρόνια νεώτερης συζύγου του , κατέβασε μαλακά το βιβλίο του , ενώ το άλλο περιποιημένο χεράκι της , χάιδευε το γόνατό του .

– ( … Μόνο για κάτι τέτοιες γαλιφιές είσαι ικανή) σκέφτηκε ο Ερευνητής Καθηγητής , και αποφάσισε αφήνοντας οριστικά το βιβλίο δίπλα του , να ασχοληθεί μαζί της .

– Για πες μου τί θέλεις ;…

– Σκέφτηκα … αν θα μπορούσες να με μεταμορφώσεις σε … γάτα … Θα μπορούσες να το κάνεις αυτό ;

– Και βέβαια θα μπορούσα … Αν και ….. Τί σ’ έχει πιάσει ; Δεν νομίζω ότι θα ήταν και τόσο διασκεδαστικό …

– Εγώ έχω άλλη γνώμη … Δεν θα σου άρεζε να γουργουρίζω στα πόδια σου ;

– Μα … γουργουρίζεις … Είναι το μόνο που ξέρεις να κάνεις καλά ….

– Είμαι η … γατούλα σου , γι αυτό … Έλα κάνε μου τη χάρη …

– Τέλος πάντων … Πριν πω το «Ναι» , πρέπει να συζητήσουμε και να συμφωνήσουμε για το θέμα της … επαναφοράς .

– Υπάρχει φόβος να … διαφωνήσουμε πάνω σ’ αυτό ;

– Ξέρω κι εγώ ;… (Ο άντρας , χαμογέλασε με συγκατάβαση , μπροστά σε τέτοια βλακώδη αθωότητα) , μπορεί να θελήσω την τελευταία στιγμή , να ζήσω … χωρίς εσένα … με μία γάτα … μόνο … Πρέπει να με … εμπιστευθείς . Άλλωστε το απαιτεί και το επιστημονικό πρωτόκολλο … Χρειάζεται η συγκατάθεσή σου …

– Μα ….

– Έλαααα … μην σουφρώνεις το χαριτωμένο μουτράκι σου … Το ξέρω ότι με εμπιστεύεσαι … Άντε , με … κατάφερες πάλι … Θα το κάνουμε … Σύντομα … Αύριο κιόλας …

……………………………………………………………………

…………………………………………………………………….

Η νεαρή γυναίκα , έλειψε … τρεις ολόκληρες εβδομάδες από το σπίτι . Πέρασε τόσο όμορφα , όσο ποτέ άλλοτε στη μέχρι τότε ζωή της . Τριγύρισε στα στενοσόκκακα της πόλης , καυγάδισε με όποιον δεν γούσταρε , έδειξε νύχια και αγρίλα , τα έβαλε με τους σκύλους , κρύφτηκε πάνω σε δέντρα και σε απόκρυφες γωνιές , έκλεψε φαγητό , κυλίστηκε στα χώματα , νίφτηκε περιπαθώς τεμπελιάζοντας κάτω απ’ τον λαμπρό ήλιο , γουργούρισε ευχαριστημένη από τα χάδια κάποιων (εντάξει , κάποιοι την χούγιαξαν κιόλας , αλλά και αυτό της άρεσε , γιατί είχε και μια δόση … αδρεναλίνης , που δεν είχε γνωρίσει μέχρι τότε) , κυκλοφόρησε αμέριμνη πάνω σε στέγες , σε ταράτσες , σε τοιχάκια και … έκανε αχαλίνωτο σεξ με γνωστούς και άγνωστους μερακλήδες , αφήνοντας κατά μέρος τους στοιχειώδεις τύπους και επιδεικνύοντας μια προστυχιά , που ούτε στα πιο ακραία όνειρά της είχε ποτέ … αποτολμήσει .

Με το … ξεψύχισμα του προσυμφωνηθέντος χρόνου , ούτε λεπτό λιγότερο ή περισσότερο , ξαναγύρισε στο … σπίτι . Πήδηξε στο περβάζι του παραθύρου , για να την δει εκείνος … Μια μαύρη φιγούρα στο φεγγαρόφωτο …

—————————————————————

————————————————————————

Νόμισε , πως θα τον εύρισκε να κοιμάται , ήταν όμως ξύπνιος … Σαν να την περίμενε . Μα και βέβαια την περίμενε … Ο άντρας χαμογέλασε … μοχθηρά , είναι η αλήθεια , στην εικόνα της στο κλειστό παράθυρο . Να την άφηνε άραγε να περιμένει εκεί έξω μέχρι το πρωί ; Να την φάει η αγωνία , … του αν επιθυμεί τελικά την … «επαναφορά» της ;…. Να νοιώσει λίγο , πως η … ανοησία και η ελαφρότητα της σκέψης , έχουν κάποιο τίμημα ;… Ή να την «ελευθερώσει» αμέσως και να την βρει το ξημέρωμα να κοιμάται με τα μαύρα της μαλλιά , ανάκατα και το πικάντικο προσωπάκι της , ακουμπισμένο πάνω στο χέρι της με τα περιποιημένα κόκκινα νύχια ;…. Φτηνιάρικη εικόνα , αλλά μια εικόνα που την χρειαζόταν ο μεσήλικας … ανδρισμός του … Στο κάτω της Γραφής , ήταν δικιά ΤΟΥ … ΤΟΥ ανήκε …

Προτίμησε τελικά το τελευταίο και χωρίς να χάσει ούτε ίχνος από το μισοσαρκαστικό του χαμόγελο , πλησίασε στο παράθυρο , έτοιμος να το ανοίξει .

Εκείνη όμως … δεν μπήκε μέσα …. Μόνο η ουρά της κινήθηκε ελαφρά ανατριχιασμένη …. Κύρτωσε ελαφρά , σάλεψε (απειλητικά;… χαδιάρικα ;… δεν πρόφτασε να καταλάβει) και με … ένα σάλτο , βρέθηκε ξανά κάτω , στο νοτισμένο πλακόστρωτο και χάθηκε μέσα στο μισοσκότεινο δρομάκι ….

=========================================

Μια μόνο φορά , να γνωρίσεις την Ανεξαρτησία , δεν γυρνάς πίσω , με τίποτα ….

###################################

Το διήγημα είναι εμπνευσμένο από τα γραπτά του S. FOWLER WRIGHT .

 

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΞΑΝΑ … ΚΑΙ ΞΑΝΑ

Ποτέ μου δεν … συμπάθησα τα Χριστούγεννα . Τα πήγαινα όμως πάντα καλά με τα … Χριστουγενιάτικα δέντρα . Και γι αυτόν ακριβώς τον λόγο , φρόντιζα να τα φωτογραφίζω και να … φωτογραφίζομαι μαζί τους … Μόνη , ή μ’ αυτούς που αγαπώ …

Ένα μικρό … πολύ μικρό χρονικό φωτογραφίσεων με τα Χριστουγεννιάτικα δέντρα της ζωής μου :

17 μηνών μπροστά στο πρώτο μου Χριστουγεννιάτικο δέντρο .

Σας παρακαλώ , να … εστιάσετε στο … πλήθος των ελληνικών σημαιών … Είχαμε μια λαχτάρα … μα μιά λαχτάρα να είμαστε και να μας θεωρούν … Έλληνες ….

.

Στο Δημοτικό σχολείο πια … ολόκληρη κοπελίτσα , 6 χρονών , ανάβω τα κεράκια του δέντρου …

Γιατί , έτσι γιορτάζαμε τα Χριστούγεννα τότε στο σπίτι μας … Από νωρίς το βράδυ της Παραμονής (και όχι από τον Νοέμβριο , όπως επιτάσουν οι σύγχρονες Αμερικανιές) , στολίζαμε το δέντρο , όλη η οικογένεια (δηλ. ο μπαμπάς , η μαμά μου κι εγώ) , πίνοντας (ναι … ναι …. κι εγώ) γλυκό κρασί και τραγουδώντας ρώσικα και ελληνικά κάλαντα αλλά και άλλα τραγούδια , ακόμη και παθιάρικα ερωτικά τραγούδια (ο μπαμπάς μου κυρίως , που είχε και καλή φωνή) . Το στόλισμα του δέντρου , τέλειωνε με το άναμμα των κεριών του , αγκαλιαζόμασταν , φιλιόμασταν και πηγαίναμε για ύπνο , αφού σβήναμε τα κεράκια , για να μην ξυπνήσουμε Χριστουγεννιάτικα , σαν …. κάρβουνα  .

Σας παρακαλώ , να εστιάσετε , πάνω στους φιόγκους στα μαλλιά , που μισούσα θανάσιμα (γιατί με κορόϊδευαν τα αγόρια) , αλλά τους ανεχόμουν , χρονιάρες μέρες , λόγω που ήταν και … βίτσιο … της μαμάς μου , καθώς επίσης και στα παιχνίδια τα αραδιασμένα στη βάση του δέντρου , που είναι όλα …. σικέ (δανεισμένα από την γειτονιά για την φωτογράφιση – πλην της ΓΕΩΓΡΑΦΙΚΗΣ ΤΟΜΠΟΛΑ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ – γιατί παρέλειψα να σας πω , πως μισούσα θανάσιμα ΚΑΙ τις κούκλες , επίσης γιατί τις κορόϊδευαν … τα αγόρια) .

8 χρονών με την μαμά και τον μπαμπά . Η κούκλα που κρατώ , ήταν το δώρο του νονού μου για εκείνη την χρονιά …. Της …. φωτογράφισης , προηγήθηκε φοβερός καυγάς με την μαμά για να την κρατάω , και υποχώρησα , γιατί ο μπαμπάς μου , μου υποσχέθηκε , πως αμέσως μετά τις γιορτές , θα την … καίγαμε στην ξυλόσομπα (υπόσχεση που φυσικά , δεν κρατήθηκε , γι αυτό κι εγώ , φρόντισα και την έκαψα την μισητή κούκλα … μόνη μου … και φυσικά , έφαγα το ξύλο της αρκούδας) .

Σας παρακαλώ , να εστιάσετε στον πίνακα ψηλά στον τοίχο , που αποτελεί το … πρώτο μου ζωγραφικό έργο σε λάδι , που ονόμασα «Η κόρη και το … άτι» .

Επίσης , να εστιάσετε στο γεγονός , ότι οι κορδέλες στα μαλλιά , μειώνονται σε όγκο και αριθμό .

Οι σημαίες στο δέντρο … παραμένουν .

.

Λίγο πριν τον γάμο μου  …

Σας παρακαλώ , να εστιάσετε στον όμορφο άντρα , που έγινε ο πατέρας των γιών μου ..

Με τον … μόλις 10 ημερών , μεγάλο μου γιό .

Θα σας έλεγα , να εστιάσετε στον πίνακα απέναντι , αλλά είναι μια άλλη πονεμένη ιστορία , που επειδή είναι μεγάλη και άσχετη με τα Χριστουγεννιάτικα δέντρα , θα σας την πω , μια άλλη φορά . Εστιάστε λοιπόν , στο μέγεθος της … πιπίλας .

Με τον 9χρονο μικρό μου γιο , να μου τραγουδάει τα κάλαντα .

Παίζει υπέροχη κιθάρα και τραγουδάει τόσο όμορφα , που κάποιες φορές θαρρώ πως …. ξανακούω τον μπαμπά μου ….

… με τον μεγάλο μου γιο ….

…. με τον μικρό μου …

————————————

Τα χρόνια πέρασαν …

Να μην εστιάσετε … πουθενά .

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ !

 

7 ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΓΙΑ ΜΕΝΑ :

Γλυκέ μου Ethan :

Άργησα λίγο να ανταποκριθώ στην ευγενική και πολύ ενδιαφέρουσα πρόσκληση σου , να γράψω 7 (επτά) αλήθειες για μένα … Αν κάποιοι νόμισαν πως δεν θα το κάνω , είναι βαθιά γελασμένοι , γιατί απλά , δεν ξέρουν , πόσο πολύ αγαπώ να μιλώ …. για μένα . Θα μπορούσα να γράψω όχι 7 , αλλά … 77 αλήθειες για μένα , και πάλι λίγες θα μου φαινόντουσαν . Ωστόσο επειδή είμαι και ευπειθής , θα γράψω τις 7 …. και μπορεί να … «κλέψω» και λίγο …

Πάμε λοιπόν :

1η . Είμαι υπναρού

.

.

Σαν ήμουνα μικρή , ήταν μια ολόκληρη περιπέτεια για να καταφέρει κάποιος , να με σηκώσει απ’ το κρεβάτι (για ύπνο μιλάμε … μην διαμαρτύρεστε όλοι μαζί) . Και αν αυτό είναι κάτι φυσιολογικό για μικρό παιδί , σας πληροφορώ , πως με συνοδεύει αυτή μου η λατρεία για το κρεβάτι (για ύπνο μιλάμε πάντα … έλεος) , ακόμη και στην ενήλικη (και ελπίζω και στην υπερήλικη) ζωή μου .

2η . Δεν αγαπώ τα Χριστούγεννα

.

.

Για να ακριβολογώ , τα Χριστούγεννα , μου προκαλούν ένα είδος θλίψης . Θα προτιμούσα να μην υπάρχουν και αν ήταν να επιλέξω κάποια από τις μεγάλες γιορτές , την ψήφο μου θα κέρδιζε , σαφώς η Λαμπρή … Ίσως να φταίει η … μαύρη μου η φτώχεια , που ταλάνισε τα παιδικά μου χρόνια …. ‘Ολος αυτός ο γκλάμορους στολισμός … τα δώρα που δεν έπαιρνα , τα ταξίδια , που δεν έκανα , η κοτόσουπα με έξτρα αυγολέμονο που τρώγαμε αντί της γεμιστής γαλοπούλας , τα κάλαντα , που ντρεπόμουν να πω , γιατί μου θύμιζαν … ζητιανιά …. Τί να πω … Ίσως πάλι να φταίει , αυτό το καταραμένο το Χριστουγεννιάτικο παραμύθι με το κοριτσάκι με τα σπίρτα …. που όταν η μάνα μου αντιλήφθηκε ότι με … τρόμαζε , μου το διηγιόταν όχι μόνο κάθε Χριστούγεννα , αλλά και κάθε φορά που αρνιόμουν να ….. φάω (γιατί , ήμουν και ανάφαγη) …. προς εκφοβισμό .

3η . Κρατάω ενθύμια-φετίχ από τους ανθρώπους , που αγαπάω ή αγάπησα .

Μικρά αγαπημένα αντικείμενα με βαθιά συναισθηματική αξία , που με κάνουν να θυμάμαι , πρόσωπα ,… χέρια που τρέμαν , αγαπημένες εικόνες , λέξεις που λάτρεψα , ήχους που έψαξα , μυρουδιές που με ξάφνιασαν , αγγίγματα … αγκαλιές … δάκρυα …. χάδια …. πεθυμιές …

Τα φυλάω στο … σεντουκάκι της καρδιάς μου , όπου προστρέχω , κάθε φορά που νοιώθω , πως η ζωή μου γίνεται άχαρη και άχρωμη και ανούσια … Και το ανοίγω και «ψαχουλεύω» όλα αυτά τα αγαπημένα …. Ξεραμένα λουλούδια , επιστολές με καλλιγραφικά γράμματα , φωτογραφίες … σκισμένες (ή όχι) , το … πρώτο τους δοντάκι που έπεσε , μια γραβάτα του μπαμπά , το μαντήλι της μαμάς μου (αυτό που σκούπιζε τα μάτια της λίγο πριν πεθάνει) , ένα ξύλινο καραβάκι μινιατούρα από νησιώτικο παζάρι («είναι ευτελές» , μου είχες πεί , «αλλά θέλω να το κρατάς να με θυμάσαι» ) , μια μασημένη τσίχλα … αυτή που κόντεψες να πνιγείς όταν με είδες με τα ηλίθια σέξυ εσώρρουχα που μου είχαν προτείνει οι φίλες μου για το πρώτο ραντεβού , ….

Δεν μπορώ να γράψω άλλα … Σταματώ εδώ , γιατί με … υγρασίες στο πληκτρολόγιο , κινδυνεύω από … ηλεκτροπληξία …

4η . Δεν πήρα ποτέ μου «φακελλάκι»

.

Ωστόσο πληγώνομαι όταν ξεχνούν να μου πουν «Ευχαριστώ» (για την λέξη , μιλάω) , όταν φεύγουν υγιείς απ’ το Νοσοκομείο ….

Ουδέν άλλο σχόλιο .

5η . Δεν έχω πάρει ούτε μία μέρα , άδεια … τοκετού .

.

.

Για το δεύτερο μου παιδί , μιλάω …

Κι αυτό , γιατί η Υπηρεσία με «χρειαζόταν» πολύ εκείνη την εποχή … Δεν μου το επέβαλε κανείς … Απλά , μου … το ζήτησαν . Όσο για την άδεια λοχείας , ήταν όλη κι όλη …. μια εβδομάδα .

Ίσως και να είμαι ο … μοναδικός Νεοέλληνας Δημόσιος Υπάλληλος , που το έχει κάνει αυτό …. Μαλακία ;;;… Μπορεί …. Πάντως , δεν έπαθα τίποτε κακό …. Ούτε σωματική βλάβη , ούτε ψυχολογικό πρόβλημα μόνο που …

Μόνο που με στεναχωρεί κάπως , που δεν μου είπε ποτέ (η Υπηρεσία) , … «ευχαριστώ» ….

Αχ , αυτό το «ευχαριστώ» …. Τελικά μόνο αυτό , … το ότι δεν το ακούω , με ταλανίζει ….

6η . Το όνειρό μου , ήταν να γίνω φιλόλογος

.

Όνειρο , που δεν με έχει εγκαταλείψει , ποτέ . Το «φορτώθηκα» (το όνειρο) , εκεί κάπου στα 15 με μια νεαρή φιλόλογο που μας ήρθε στην Γ’ Γυμνασίου , γλυκομίλητη (πράγμα σπάνιο για την εποχή) , που μας έκανε να αγαπήσουμε το Συντακτικό και την Αρχαιοελληνική και Νεοελληνική Γραμματεία .

Το ότι έγινα … γιατρός , οφείλεται σε μια εντελώς … ανόητη συγκυρία , σε ένα ηλίθιο εφηβικό πείσμα , και σε μια τάση να αποδείξω σε κάποιους που μου την «έσπαγαν» , πως κάτι τέτοια δύσκολα (κατά την γνώμη τους) , εγώ τα παίρνω … για πρωινό ….

Ας είναι … Δεν βαριέσαι … Καλή ήταν και η Ιατρική …. Καλά πέρασα

Αλλά το όνειρο … όνειρο .

7η . Έχω υποπέσει στο θανάσιμο αμάρτημα της Εκδίκησης

Λυπάμαι που το λέω , αλλά , έχω υποπέσει ….

Κάποτε κάποιος μου έκανε κακό (η γνωστή Προδοσία , που όλοι λίγο πολύ , έχουμε υποστεί) . Αφού έκανα υπομονή και προσποίηση για 4 ολόκληρα χρόνια , όταν ο άνθρωπος αυτός αρνήθηκε , εγκατέλειψε και κατάστρεψε τα πάντα σχεδόν στη ζωή του , για να μπορεί να είναι μαζί μου , …. τον εγκατέλειψα .

Το Κακό , ενυπάρχει μέσα μας . Εκδηλώνεται , ανάλογα με το πώς σε κάθε περίοδο της ζωής μας , αντιλαμβανόμαστε , αξιολογούμε και βιώνουμε τον Πόνο …

Δεν θα το ξανάκανα …

Η Ζωή , μαλακώνει τα … αγρίμια , μέσα μας .

=====================================

Είπα , πως θα μπορούσα να γράψω πολύ περισσότερες από 7 Αλήθειες για μένα , όπως πχ. ότι … λατρεύω τις γάτες (πράγμα που όλοι μάλλον έχετε καταλάβει) , ότι ψοφάω για επιβράβευση (κάτι που έχετε πάρει χαμπάρι , πολλοί) , ότι με «δέρνει» μια … παρελθοντολαγνεία , ότι κάνω τρελλό κέφι το … ποιοτικό σεξ (καλά , και για το ποσοτικό … δεν θα έλεγα όχι) , ότι …

Τί ;… Έχω ξεπεράσει κατά πολύ τον αριθμό 7 ;… Έφτασα αισίως τις 11 Αλήθειες ;…

Ε , τί να κάνουμε … Είμαι και λίγο κλέφτρα …. Μου αρέσουν οι …. μικροκλοπές … Μόνο το super-market , δεν έχω κλέψει ….

Ακόμα …

==============================

Επειδή πιστεύω ότι το παρόν μπλογκοπαιχνίδι , ήδη έχει «παλιώσει» δεν καλώ κανέναν προσωπικά να το συνεχίσει , αν και πολύ θα μου άρεσε να ακούσω κάποιες Αλήθειες σας .

Στην … προαίρεσή σας , λοιπόν .

=========================