ΣΤΟ… «Καφωδείον»

Πριν μερικά χρόνια (καμιά 15αριά).
Μπαίνω βιαστική (ήδη έχω αργήσει) στον διάδρομο του Νοσοκομείου μας, που οδηγεί ντογρού στα χειρουργεία. Λίγο πριν ανοίξω την πόρτα του γραφείου μου, στο αριστερό μου χέρι, το κουζινάκι όπου περνούμε τα διαλείμματα μας, το επονομαζόμενο και… «καφωδείον», γεμάτο κόσμο. Μέχρι και ορθίους έχει… Χαρούμενες φωνές με καλημερίζουν και:

-Καλώστηνε κι ας άργησε. Έλα, έλα μέσα, θέλουμε να σε ρωτήσουμε κάτι που μας… καίει.

-Τί θέλετε μωρέ? Έχω αργήσει…

-Ε δεν πειράζει για λίγο. Έλα έχουμε τρελή απορία για κάποιο θέμα…

Κοντοστέκομαι και μπαίνω στο «καφωδείο».
-Ακούω…

-Ε, να… για πες… να…

-Τί ρε?

-Ε, να… Αν είναι να κερατώσεις το έτερον ήμισυ, που θα πας να… βγάλεις τα μάτια σου?

-Βασικά… γιατί ρωτάτε εμένα?

-Γιατί είχαμε την κουβέντα σου που άργησες και… γιατί πάντα και για όλα έχεις… καλές ιδέες…

-Γλυφτρόνια! Τί συμβαίνει? Θέλετε κανένα χειρουργείο, εκτός προγράμματος?

-Όχι μωρέ!… Έλα, πες, πες!!!

Μου δίνουν κάθισμα. Κάθομαι:

-Να σας πω… (σκέφτομαι πυρετωδώς )
Να το κάνετε στην Κομοτηνή, δεν λέει ούτε με σφαίρες. Θα είναι σαν να το κάνετε στην σκηνή του ΔΗΠΕΘΕ, με φίσκα το θέατρο και με 5 παραστάσεις το 24ωρο, πρωινή, μεσημβρινή, απογευματινή, βραδινή και… μεταμεσονύχτια…
Να πάτε Ξάνθη (56 χιλιόμετρα)? Μπα… δεν λέει. Όλοι οι Κομοτηναίοι πάνε Ξάνθη γι αυτό και όλοι οι Ξανθιώτες έρχονται Κομοτηνή… θα είναι σαν να είσαι στον τόπο σου.
Αλεξανδρούπολη? (65 χιλιόμετρα)… Μπα… έχει Ιατρική Σχολή (σκέτη σφηκοφωλιά), λιμάνι, αεροδρόμιο, λεωφορεία και ταξί για τα παζάρια της Ανδριανούπολης και τις σκεπαστές αγορές της Κωνσταντινούπολης… δεν λέει… όλο και πάνω σε κάποιον γνωστό θα πέσεις…
Καβάλα?… Μπά… 112 χιλιόμετρα να πας και άλλα 112 να γυρίσεις, θα σε φάνε οι δρόμοι. Πόση ώρα διαθέτεις για παράνομο σεξ? Λίγη… πολύ λίγη.
Να βγείτε σε ερημιές, χωράφια, οικόπεδα, μπαΐρια? Ου!!! έχει μαμούνια, φίδια, βατράχια… Άστο, άστο!
Στο αυτοκίνητο? Μπα… σέρνονται ματάκηδες και «δράκοι» και… λουμπάγκα στην ηλικία μας…
Μπα… για πουθενά δεν είμαστε γι αυτό σ’ αυτόν τον παλιότοπο!
Ρε… δεν κάθεστε με τους άντρες και τις γυναίκες σας? Μια χαρά είναι! Αλλιώς θα σας φάνε ή το stress, ή οι δρόμοι…
—————-
Κραυγές και χειροκροτήματα συγκλόνισαν το «καφωδείον».
Ύστερα, τα μαζέψαμε και μπήκαμε σοβαροί-σοβαροί μέσα στα χειρουργεία, να κάνουμε την δουλειά μας…

(Η πλάκα είναι που πολλοί μας έχουν και για θεούς… τόσο σοβαρούς).

 

ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΒΑΛΕΝΤΙΝΟΥ ΣΗΜΕΡΑ…

Κάποιος φίλος-φίδι, με ειδοποίησε πριν λίγο, ότι σήμερα την ημέρα δηλ. των ερωτευμένων, έπρεπε λέει να κάνω… σεξ.

Κοίταξα το ρολόι… 21.48΄…

Πανικοβλήθηκα. Ωστόσο, ανάκτησα ψυχραιμία γρήγορα και…

Για τα προκαταρκτικά, χλαπάκιασα 3 (τρεις) Σερενάτες.

Για την κυρίως πράξη, έφαγα ρυθμικά 20 (είκοσι) Νουαζέτες.

… και για κρεσέντο (κορύφωση βρε) κατάπια ένα ολόκληρο… προφιτερόλ, μαζί με το μπωλάκι του…

….

Τώρα είμαι αγκαλιά με μια… Toblerone και την ρωτάω αν θέλει να καπνίσει ένα τσιγάρο μαζί μου…

Τί ώρα είναι αλήθεια? 22.00΄ακριβώς…

Χμμμ, σηκώνει και δεύτερο γύρο… μη σου πω και τρίτο μέχρι τα μεσάνυχτα και μετά, πάω για πλύση στομάχου, μπορεί και για μια ξεπέτα… χολοκυστεκτομή.

.

Καλησπέρα είπα?

 

ΤΑ… «ΚΛΕΙΔΙΑ»

Σκέφτομαι ότι το μέσα μας, το έχουμε γεμίσει με ερμάρια (ντουλαπάκια), συρταράκια, κουτιά αποθήκευσης, όπου κλείνουμε ό,τι θαυμάσαμε, ό,τι αγαπήσαμε, ό,τι ζήσαμε γενικώς και επομένως θέλουμε να θυμόμαστε.
Όλα καλά.
Υπάρχουν όμως κι αυτά, που μέσα τους κλείνουμε όσα θέλουμε να ξεχάσουμε…
Εκεί είναι το πρόβλημα. Τα «ντουλαπάκια», τα «συρτάρια», τα «κουτιά», που έχουν… ζόρικο περιεχόμενο. Για όλα όμως, υπάρχουν λύσεις. Να, τι κάνεις:
Μια μέρα, που είσαι μόνος (η) στο σπίτι (χρειάζεται ησυχία και περισυλλογή το θέμα) κλείνεις κουρτίνες και τηλέφωνα, μαζεύεις όλα αυτά τα… ζόρικα «ντουλαπάκια» κοντά σου, τα ανοίγεις για τελευταία φορά (μια τελευταία… φρίξη, θα την αντέξεις), βγάζεις τις ταμπελίτσες με τα… ανδρικά (ή γυναικεία) ονόματα, που βρίσκονται πάνω τους, τις πετάς μέσα στο ντουλαπάκι, το κλείνεις οριστικά πια και… καταπίνεις τα κλειδιά…
Ok, ok… μια «βαρυστομαχιά», έως και… «πεθαμενιά», πάντα ακολουθεί αυτές τις πράξεις.
Όμως, δεν θα την έχεις πάντα, ούτε τα «κλειδιά» θα μείνουν μέσα σου για πάντα.
Πέπτονται… πιστέψτε με… το έχω κάνει και ξέρω…
—————–
Φιλιά βρε… 

 

Ο ΣΤΕΛΙΟΣ & Η… ΠΡΟΩΡΗ

Αρχές της 10ετίας του ’70. Φοιτηταριό. Θεσσαλονίκη.
Μια μέρα, με παίρνει παράμερα ο (νυν) κουνιάδος μου και…
-Ρε συ Άννα… ο Στέλιος (ο κολλητός του-φοιτητής του Πολυτεχνείου) έχει ένα πρόβλημα και μου είπε να σε ρωτήσω σαν γιατρός που (σχεδόν) είσαι, αν ξέρεις κανένα… κόλπο, να τον βοηθήσεις. Ταλανίζεται από… πρόωρη εκσπερμάτιση και… καταλαβαίνεις…
-Και γιατί ρωτάτε εμένα και δεν ρωτάτε τον αδελφό σου, που είναι επίσης φοιτητής Ιατρικής και τέλος πάντων είναι και άντρας και έρχεται πιο φυσικό…?
-Ε, να… τον ντρέπεται τον Τάκη…
-Καλά… ντρέπεται τον Τάκη και δεν ντρέπεται εμένα?… Μη χειρότερα… Τέλος πάντων… Πες του να βάζει λίγο πριν… Xylocaine jel…
———-
Κανένα μήνα αργότερα, μου τηλεφωνεί ο Πάνος (ο κουνιάδος μου):
-Μην πολυκυκλοφορείς έξω… Σε ψάχνει σε όλη την Θεσσαλονίκη ο Στέλιος, για να σε… πνίξει.
-Γιατί???
-Γιατί με την ξυλοκαϊνη, όχι μόνο δεν σταμάτησε η πρόωρη εκσπερμάτιση αλλά δεν κατάλαβε και τίποτα και του κόστισε και ένα… τριχίλιαρο (δραχμές) η διακοπή της… κύησης, που προήλθε από το… «δεν κατάλαβε και τίποτα» .

 

ΤΟ… ΟΝΕΙΡΟ

Αργά το απόγευμα, γύρω στις εξίμισυ, βλέποντας μια ηλίθια ταινία κατασκοπείας (απ’ αυτές που δεν καταλαβαίνω τί και γιατί γίνεται και ποιος είναι ποιος και γιατί είναι αυτός που είναι)… δεν ξέρω πως και γιατί… με πήρε ο ύπνος…
Κλειστές οι βαριές κουρτίνες του καθιστικού, δροσιά από το κλιματιστικό, ησυχία (είχα προφτάσει και έκλεισα την TV) , με μόνο ήχο το απαλό γουργούρισμα του Ιγκόρ, που κοιμόταν στα πόδια μου… αφέθηκα να βουλιάξω στην τρυφερή αγκαλιά του νεαρού… Μορφέα. (το μυαλό μου… εκεί, εκείειειειεί… 🙂 )
Και εκεί, βουλιάζοντας, ήρθε το… όνειρο:
Είχαμε λέει εκλογές, γιατί ο πονηρός Πανούλης, βλέποντας στις δημοσκοπήσεις τον καταρρέοντα ΣΥΡΙΖΑ, αίρει την στήριξή του στον μικρό Αλέξη, πως και καλά, είναι προδότης για την σύνθετη ονομασία με τον όρο «Μακεδονία», στο γειτονικό μας κρατίδιο, παίρνειδυο-τρεις-πεντέξι ψήφους από την Χρυσαυγή, άλλους πεντέξι-εκατό από ΝΔ σφόδρα δυσαρεστημένους από τα… γουρλωτά μάτια του Κούλη και… ω του θαύματος, συμπληρώνει ένα 3,00001% και μπαίνει στην Βουλή. Στο μεταξύ, ο Κούλης, πρώτος μεν αλλά χωρίς αυτοδυναμία, με το ΠΟΤΑΜΙ να τον φτύνει (γύρω στο 1,50% το ΠΟΤΑΜΙ και δεν μπαίνει στην Βουλή, αλλά τον… φτύνει -έτσι είναι τα όνειρα αγάπες μου… δεν ξέρουν Μαθηματικά), με την Φώφη να λέει, «δεν έχω εγώ μυαλό για συγκυβέρνηση, έχω τα νεύρα μου με την Ζορμπά και την Μαριλίζα τώρα), ο Λεβέντης αποτρελαμένος με το κάτω από το 3% που πήρε, ξαναβγαίνει στο γυαλί και καταριέται τον Μητσοτάκη να… καρκινιάσει (παλιά μου τέχνη κόσκινο), και όλοι… μα ΟΛΟΙ, να περιμένουν τί θα κάνει ο Κούλης για να γίνει πρωθυπουργός και ο Κούλης… συμπράττει με τον Πανούλη, βγαίνουν στο μπαλκόνι, αγκαλιά και φιλιούνται (μου φαίνεται στο στόμα και με γλώσσα, αλλά γι αυτό το τελευταίο, δεν είμαι και πολύ σίγουρη… ήταν το όνειρο προς το τέλος και δεν πρόσεχα και πολύ τις λεπτομέρειες), ο μπάρμπα Φώτης, εγκαταλείπει την πολιτική και ανοίγει εργαστήριο… φανουρόπιτας, ο Πολάκης παθαίνει εγκεφαλικό από το κακό του και δεν βρίσκει θέση σε Εντατική του ΕΣΥ και Υπουργός Πολιτισμού γίνεται η… Ραχήλ Μακρή (… η γνωστή από τα κάγκελα της ΕΡΤ)…
Ξύπνησα απότομα, λουσμένη στον ιδρώτα με τον πανικό, να μου τρώει τα σωθικά…
Από εκείνη την ώρα, ψάχνω για κανένα… Prozac, μπας και συνέλθω…
Μεγάλο Prozac… πολύ μεγάλο…
Και… μην μου πει κανένας, πως το μέγεθος δεν έχει σημασία.
Έχει και παραέχει…
😀🤣🤣😎😁

 

Η… ΦΑΝΟΥΡΟΠΙΤΤΑ

Μια που αυτές τις ημέρες, ήταν του Αγίου Φανουρίου και μια που σαν εντελώς… ανοικοκύρευτη ΔΕΝ ξέρω να φτιάχνω φανουρόπιτα, (και ως εντελώς τεμπέλα, δεν φροντίζω να μάθω), ας πω μια ιστορία σχετική, μια που το αγαπημένο μου σπορ είναι να… φτιάχνω ιστορίες. 🙂
Η νύφη μου (του μεγάλου μου γιου), είχε μια γιαγιά (λέω «είχε», γιατί έχει ένα χρόνο που συχωρέθηκε στην ηλικία των… 98 χρόνων), μάνα της μάνας της, χήρα από τα 35 της, αμόρφωτη, αλλά έξυπνη και δραστήρια γυναίκα, που μεγάλωσε μια χαρά τα τρία ορφανά παιδιά της, σε χρόνια πολύ δύσκολα.
Όταν αρραβωνιάστηκε η αγαπημένη της εγγονή, χάρηκε πολύ, ζήτησε να γνωρίσει τον γαμπρό κι αυτός, της έκανε το χατίρι, γιατί ήταν τυφλή και δεν έβγαινε από το σπίτι. Αφού τον χαιρέτισε, τον χάιδεψε, τον κέρασε ό,τι μπορούσε, τον ρώτησε τί δουλειά κάνει (την είχαν ενημερώσει πως είναι Βιολόγος, αλλά δεν το καταλάβαινε αυτό το επάγγελμα και δεν μίλησε, μέχρι να τον γνωρίσει).
-Είμαι Βιολόγος και εργάζομαι στην… Έρευνα.
-Δηλαδή? (η γιαγιά)
-Να… είμαι Ερευνητής…
-Δηλαδή? τί κάνει ένας Ερευνητής
-Εεεε, να… Ψάχνει για διάφορα πράγματα (οι νέοι, βαριούνται τους γέροντες και τις ερωτήσεις τους και η συζήτηση τέλειωσε εκεί).
Τέτοια μέρα το 2010, φώναξε κόρη και εγγονή και διέταξε:
-Να φτιάξετε -εγώ δεν μπορώ πια… είμαι τυφλή- από μια μεγάλη φανουρόπιτα και οι δυό σας και να πείτε και της συμπεθέρας (εμού της ιδίας) να φτιάξει κι αυτή μια φανουρόπιτα μεγάλη, για να μπορεί ο Γιαννάκης (ο γιος μου), να… βρίσκει αυτά τα πράγματα που ψάχνει, γιατί αν δεν τα βρίσκει, σίγουρα θα τον διώξουν από την δουλειά του και… χάλια ζωή θα περάσει η εγγόνα μου…
Η συμπεθέρα μου, ευπειθής στην μάνα της, έφτιαξε φανουρόπιτα…
Η νύφη μου, είπε ένα «Ωχ βρε γιαγιά… σιγά μην κάνω φανουρόπιτα» και… δεν έκανε.
Εγώ επίσης δεν έκανα, είπα όμως μια ωραία ψεματάρα στην γιαγιά, πως έκανα δύο, μια δικιά μου και μια για την νύφη μου και πως είχαν και αποτέλεσμα και ο ερευνητής γιος μου, βρήκε ένα σωρό πράγματα εκείνη την εποχή και πήρε… προαγωγή.
😀🤣☺️😋❤️

 

The LONGHAIR femme fatale

Λοιπόν… όποιος έμεινε σε εκείνη την παλιά (προ 3ετίας θαρρώ) φωτο μου με τα μαλλιά κομμένα «εν χρω», είναι (πια) μακρυά νυχτωμένος, τουτέστιν… έχει χάσει επεισόδια.
Αποφάσισα να… μακρύνω τα μαλλιά μου (… δεν ακούω χειροκροτήματα και αυτό με πληγώνει). Και το αποφάσισα, γιατί από τα γκάλλοπ που κατά καιρούς φτιάχνω, κατάλαβα, πως τα μακριά μαλλιά, είναι… σέξι.
Έτσι, αποφάσισα να γίνω μια… Γενοβέφα, μία… Ραπουνζέλ, μια… femme fatale, που… είμαι δηλαδή (femme fatale), αλλά μερικοί-μερικοί, δεν θέλουν ούτε να το καταλάβουν, ούτε να το παραδεχτούν (ονόματα δεν λέμε, υπολήψεις δεν θίγουμε).
Τί έλεγα?… Α, ναι… πως θα γίνω μια σαν… Γενοβέφα, μία σαν… Ραπουνζέλ. Για την ώρα βέβαια, είμαι σαν… κάτι κυνηγόσκυλα, με τα αυτιά τους πεσμένα στο πλάι, αλλά κάνω υπομονή και θα μακρύνουν στο επιθυμητό μια μέρα… Εκτός από υπομονή βέβαια, κάνω και κάτι… μικροκόλπα, για να επιταχύνω την διαδικασία, όπως πχ. να τα… τραβάω κάθε βράδυ για να… μακρύνουν γρηγορότερα. Αυτό το κόλπο, το έμαθα από την σοφή μαμά μου, που όταν κάποτε, πριν από καμιά… 60ριά χρόνια, βίωνα την πρώτη ερωτική μου απογοήτευση, και γύρισα στο σπίτι κλαίγοντας σπαραχτικά και τραβώντας τα μαλλιά μου και ο μπαμπάς μου ήταν σε κατάσταση πανικού, η μαμά μου, με το γνωστό ειρωνικό της υφάκι και σηκωμένο το (ένα) φρύδι, μου είπε:
-Μμμμμ μάλιστα… Τράβα τα (τα μαλλιά σου) να μακρύνουν…
… κι εγώ να ξέρετε, σχεδόν πάντα την άκουγα την μαμά μου.
Φωτογραφία με τα ημίμακρα (για την ώρα) μαλλιά μου, δεν σας βάζω, γιατί ήδη είναι ξημερώματα και βαριέμαι να… μακιγιάρομαι…

Πέσετε κι εσείς για ύπνο και… ονειρευθείτε με…
Καληνύχτα σας.   

 

ΚΑΘΡΕΦΤΗ, ΚΑΘΡΕΦΤΑΚΙ ΜΟΥ…

Επειδή τελευταία, ένιωσα πως μου χρειάζεται μια τόνωση της… αυτοπεποίθησης μου, έκανα τα εξής:
Έβαλα το νέο στράπλες σέξι φόρεμα μου, μερικές σειρές χρυσή αλυσσίδα ισάξια μιας κυρίας… περιωπής, λίπ-γκλός σε χρώμα κρεμεζί της Κόλασης, το γνωστό smokey eyes, με extra ψεύτικες βλεφαρίδες, ξύρισα… φρύδια (όχι… τί νομίσατε πως θα πω?) και ζωγράφισα με επιστημονικό ραπιδογράφο νέα (φρύδια) της αρεσκείας μου, φακούς επαφής γαλάζιους (τα μπλε μάτια, πάντα τραβούσαν τα αντρικά βλέμματα… δεν ξέρω το γιατί… ίσως να είναι οι περισσότεροι άνδρες ψηφοφόροι του Κούλη) φόρεσα και το υπέροχο καπέλο με φτερά και πούπουλα μαύρης στρουθοκαμήλου κόκκινης φραγκόκοτας και άλλων παραδείσιων πουλιών (μην γελάτε από τώρα), που κληρονόμησα από την Ουκρανή γιαγιά μου και… κοιτάχτηκα στον μαγικό μου καθρέφτη:
-Καθρέφτη καθρεφτάκι μου, πες μου δεν είμαι η ωραιότερη της Μπλογκόσφαιρας?
-Καλή είσαι… δεν λέω, (μου απάντησε) αλλά υπάρχουν και κάποιες… ΩΡΑΙΟΤΕΡΕΣ!!!…
Κουφάθηκα η εκπάγλου καλλονής μεσήλιξ… Δεν ήξερα τί να πω…
-Ποιες είναι αυτές???
… κατάφερα να ψελλίσω, αλλά δεν μπόρεσα να ακούσω και να καταλάβω καλά τι μου έλεγε (γμ την ατυχία μου γμ)… Κάτι μου είπε για κάποιες… Άρτα και… Γιάνναινα (!)… παντελώς άγνωστες στις πιάτσες που συχνάζω…
Μήπως ξέρετε εσείς?
Θα με υποχρεώνατε…

 

ΣΥΝΤΑΞΗ… ΧΗΡΕΙΑΣ

Άκου τώρα:
Το (πρώην) ΤΣΑΥ, μου έκοψε την σύνταξη χηρείας, ήτοι 430 ευρώ (καθαρά στο χέρι), με το που συμπληρώθηκαν 3 χρόνια (χηρείας)…
-Πώς κάνετε έτσι? Μετά την τριετία, την κόβουμε την σύνταξη και θα σας την ξαναδώσουμε αν την δικαιούστε… (με πληροφόρησαν στην τηλεφωνική μας επικοινωνία… όταν σήκωσαν τηλέφωνο, μετά από 3 περίπου ώρες επιμονής μου)
-Τί σημαίνει αυτό το «αν την δικαιούμαι»? (ρώτησα με ειλικρινή περιέργεια).
– Να… αν συνεχίζετε να είστε χήρα…
– Ω Θεέ μου! (αναφώνησα) Υπάρχει περίπτωση να… αναστηθεί ο Τάκης μου???
– Αφήστε τις κρυάδες και έχουμε τρελή δουλειά να διεκπεραιώσουμε… Μπορεί στο μεταξύ, να έχετε παντρευτεί κάποιον άλλο…
………….
Κουφάθηκα η ανύμφευτος…
– Πωωωωωω ρε συ, ευτυχώς που αρνήθηκα τις χιλιάδες προτάσεις γάμου, που μου έγιναν, από την επόμενη κιόλας ημέρα της κηδείας, έως το τριετές προχθεσινό μνημόσυνο… Συγνώμη κιόλας που σας καθυστερώ, αλλά ήθελα να ρωτήσω… γκόμενος επιτρέπεται, ή θα μου…
(κλικ στα μούτρα μου… φυσικά μου τό’ κλεισαν)

Αύριο, μην αρχίσετε τίποτα τηλέφωνα, οι υποψήφιοι γαμπροί, ή οι υποψήφιες προξενήτρες, γιατί θα λείπω όλο το πρωί. Πάω να βγάλω πιστοποιητικά… χηρείας, να τους στείλω. Θα στείλω μαζί και γραπτό όρκο στον Χριστό, στον Αλλάχ (Κομοτηνή, βλέπεις με πολλούς Μουσουλμάνους), αλλά και στην… Τιμή και Υπόληψη μου, ότι δεν απολαμβάνω τις «παροχές» και τις «ευδαιμονίες» ενός γάμου και ούτε πρόκειται να τις απολαύσω, μέχρι να κλείσω τα μάτια μου στον μάταιο τούτο κόσμο…

Τρελαίνομαι γμ την καταδίκη μου γμ… (αυτή, ήταν μια βρισιά που έλεγε ο Τάκης κι εμένα με έπιαναν τα γέλια… Με τιμωρεί ο Θεός, αυτό, είναι σίγουρο)…

 

ΙΣΤΟΡΙΕΣ… ΒΟΤΚΑΣ

 

(ιστορία Νο 1)

-Ρε μπαμπά… μην πίνεις τόσο πολύ… δεν κάνει…
-Πρέπει να… πίνουμε Άννιτσκα. Όποιος δεν πίνει… μπορεί να πάθει αφυδάτωση.
-Μα βρε μπαμπά… αυτό το λένε για το νερό.
-Και η βότκα… νερό είναι девушка моя (κορούλα μου). Για ένα Ρώσο (Ουκρανός ήταν, αλλά δεν ξέρω το γιατί… έλεγε Ρώσος), είναι νερό.
-Τότε, γιατί λούζεσαι με νερό κι όχι με βότκα;
-Δεν μ’ αφήνει η μάνα σου… Όταν όμως, κόβω κανένα δάχτυλο, βάζω επάνω… βότκα.
-Μα… επειδή είναι οινόπνευμα βρε παπάκη.
-Σσσσσσ, Άννιτσκα, μην λες κακές λέξεις…
-Τί είπα?
-Οινόπνευμα…
🙂 🙂 🙂 
Λατρεμένε μου Ουκρανέ…
.
.
.

(ιστορία Νο 2)

-Άννιτσκα, πετάξου μέχρι του Σαμουρίδη (ποτοποιία στην γειτονιά μας… δεκαετία του ’50) και ζήτα να σου βάλει στο καραφάκι, 100 δράμια κονιάκ…
-Δεν πάω… θα με μαλώνει η μαμά.
-Άννιιτσκα, моя любов… (αγάπη μου)
-Τί το θέλεις?
-Άκου любов… Ξέρεις πως πάντα το βράδυ, πίνουμε με την мамочка (μανούλα) τσάι…
-Ναι…
-Βάζουμε και λίγη βότκα μέσα στο τσάι, ξέρεις…
-Ξέρω…
-Ε, όταν η мамочка, βγαίνει από την κάμαρα, εγώ πάντα συμπληρώνω το κενό, με λίγη βότκα ακόμα. Μπαινοβγαίνει συχνά και στο τέλος… το παίρνει χαμπάρι τί κάνω και μαζεύει τα τσάγια θυμωμένη…
-Χα χα χα χα!… φυσικά βρε παπάκη, αφού στο τέλος δεν υπάρχει τσάι μέσα στο φλυτζάνι, αλλά βότκα, που έχει χρώμα σαν το νερό…
-Γι αυτό σου λέω… Φέρε μου λίγο κονιάκ, να βάζω που έχει το ίδιο χρώμα με το τσάι… Να μην το καταλαβαίνει…
-Όχι παπάκη… Δεν πάω… Δεν θα μου δώσουν κονιάκ. Δεν πουλάει ο Σαμουρίδης κονιάκ στα μικρά παιδιά.
-Γιατί?
-Γιατί δεν κάνει λέει να πουλάει σε μικρά παιδιά οινόπνευμα.
-Σσσσσσ, Άννιτσκα, μην λες κακές λέξεις…
-Τί είπα?
-Οινόπνευμα…
🙂 🙂 🙂

Λατρεμένε μου, άπαιχτε Ουκρανέ μου…