ΜΙΑ… ΣΠΟΥΔΑΙΑ ΑΦΙΕΡΩΣΗ

Υπάρχει στην βιβλιοθήκη μου, ένα βιβλιαράκι (λέω «βιβλιαράκι», γιατί είναι μικρό), στο οποίο προστρέχω όταν το αίσθημα εκτίμησης προς τον εαυτό μου, κάνει… «κοιλιά». Πρόκειται για το «ΓΡΑΜΜΑΤΑ Σ’ ΕΝΑ ΝΕΟ ΠΟΙΗΤΗ» του Rainer Maria Rilke. Και προστρέχω σ’ αυτό, όχι γιατί η ποίηση του Ρίλκε, ανεβάζει την αυτοεκτίμηση μου, αλλά για την αφιέρωση που μου έγραψε αυτός που μου το χάρισε. Μου το χάρισε ένας πολύ σπουδαίος (κατά την γνώμη και τα γούστα μου) άνθρωπος και μου έγραψε και μια υπέροχη αφιέρωση με λόγια τόσο όμορφα, που προστρέχω εκεί (στην αφιέρωση) όταν το ηθικό μου είναι πεσμένο και η αυτοεκτίμηση μου (είπαμε) «κάνει κοιλιά».
Για πείτε μου… άδικο έχω?
.

 

ΤΣΑΪ ΜΕ ΛΕΜΟΝΙ…

Ενθυμού και μη λησμόνει.
πίνε τσάι με λεμόνι.
Βούτα κι ένα μπισκοτάκι
και θυμήσου τον… Κωστάκη»
_______________________
Ασυμπλήρωτα τα 17, με την… ορμονική θύελλα να με παραμονεύει, μεσούσης της Β’ Λυκείου, ερωτεύτηκα κι εγώ, ευπειθής στις προσταγές της… Φύσης, έναν… ονόματι Κώστα…
Και όλα καλά θα πήγαιναν, αν δεν είχα την φαεινή έμπνευση, να γράψω το παραπάνω… ποιητικό πόνημα, στο βιβλίο της Χημείας και συγκεκριμένα, στα περιθώρια όλων των σελίδων, μέχρι το μάθημα εκείνης της ημέρας. Το άχαρο μέχρι τότε, βιβλίο της Χημείας, γέμισε από τον νεανικό μου έρωτα, διανθισμένο με λουλουδάκια, πεταλουδίτσες, καρδούλες, βέλη και άλλα σχετικά (ξέρετε εσείς 😉 ), μέχρι το κεφάλαιο «Κεκορεσμένες μονοσθενείς αλκοόλες – Αιθανόλη», που… μισοδιαβασμένο καθώς το είχα, (την επόμενη ώρα είχαμε Χημεία) σκέφτηκα να το διαβάσω στο διάλειμμα και όρμηξα έξω με το βιβλίο ανά χείρας…
-Μωρή γιδούλα, έλα εδώ!… (Η «Φωφώ»… η Φυσικός μας, μια σπουδαία μαγκίτισσα δασκάλα, που εδώ που τα λέμε, μας έμαθε άριστη Φυσική και Χημεία, στις τρεις τάξεις του Λυκείου… με σταμάτησε έξω από την τάξη… Ανατρίχιασα ελαφρά…)
-Ορίστε κυρία…
-Δώσε μου το βιβλίο , να ρίξω μια ματιά, στο παρακάτω που θα σας διδάξω.
-Μα, κυρία… Θέλω κι εγώ να ρίξω μια ματιά…
-Γιατί μωρέ?… Δεν διάβασες στο σπίτι?
-Εσείς καλέ κυρία, δεν διαβάσατε στο σπίτι?…
-Κοίτα θράσος η κατσίκα!!… Δώσε εδώ το βιβλίο και… εξαφανίσου… (με μια κίνηση, το βιβλίο, πέρασε στα χέρια της και η ίδια, έκανε μεταβολή…)
… Έμεινα ακίνητη να την κοιτάζω. Άρχισε να ξεφυλλίζει το βιβλίο. Φορούσε εκείνο το παλτό, από μπουκλέ ύφασμα… εκείνο που κοροϊδευτικά, το λέγαμε… «κουρελού». 1,2,3,4,5, βήματα και… σταμάτησε. Η καρδιά μου, έπαιζε ντραμς, σε χεβυμεταλλάδικη συναυλία… Γύρισε και κρατώντας με κόπο το χαχανητό της (την ένιωθα… πως ήθελε να γελάσει. Είχα από καιρό ταυτισθεί κατά κάποιο τρόπο μαζί της), μου σφύριξε φιδίσια:
– Κανονικά, θά’ πρεπε τώρα , να το πάω και να το δείξω στον… Γκότση (ο στριμμένος Λυκειάρχης μας και… σύζυγος της), να φας καμιά… τριήμερη να μάθεις, που έκανες την Χημεία… ερωτικό Λεύκωμα… Αλλά, δεν θα το κάνω, γιατί σ’ αγαπώ παλιοκατσίκα… και σ’ αγαπώ, γιατί αγαπάς την Χημεία και την Φυσική και… μια μέρα, πιστεύω πως θα με κάνεις περήφανη γι αυτήν σου την αγάπη…. Τί έγινε? γιατί δεν καλοδιάβασες?… Ραντεβού ήσουν χθες?
…Δεν απάντησα, αλλά όλα επάνω μου φώναζαν «ΝΑΙ»… Ήθελα να την αγκαλιάσω και να την φιλήσω επί τόπου, αλλά τότε ήταν που θα άρπαζα καμιά… 10ήμερη.
-Να προσέχεις βλαμμένο! Να προσέχεις, μην χάσεις την αγάπη για την Χημεία (μου μουρμούρισε και ξανάκανε μεταβολή, αφήνοντας μου το ποιητικά στολισμένο βιβλίο μου)
Λίγο παρακάτω, την άκουσα:
-Έλα εδώ ρε «ψηλέα»… Δώσε μου την Χημεία σου να ρίξω μια ματιά στο παρακάτω. Εσένα δεν σου χρειάζεται, διαβασμένος είσαι πάντα κλπ, κλπ…
_________________________
Την ιστορία, την θυμήθηκα σήμερα, ακούγοντας αυτό:

 

Όταν ήμουν …. βιβλιοθηκάριος …

«Όταν μεγαλώσεις , να γίνεις … παραμύθι» , μου είπε κάποτε ο Γιώργος Κατσαμάκης …
«Όταν μεγαλώσεις , να γίνεις … καλλιτέχνης» , μου είπε κάποτε ο Μάνος Χατζιδάκις …

…………………
Ούτε παραμύθι έγινα , ούτε καλλιτέχνης . Γιατρός έγινα κι εκείνο , μετά από έναν πολύ πρόχειρο και βιαστικό σχεδιασμό , μόνο και μόνο για να … πικάρω κάποιον …

Ωστόσο , η Ιατρική , δεν ήταν το μόνο επάγγελμα που άσκησα στην ζωή μου …

Κάποτε παλιά … πολύ παλιά , υπήρξα και … βιβλιοθηκάριος .

Η ιστορία που ακολουθεί , έχει αναρτηθεί πριν χρόνια σ’ αυτό το ιστολόγιο , αλλά αυτή τη φορά , την αναρτώ και πάλι , αφιερώνοντας την στον διαδικτυακό μου φίλο Γιώργο Κατσαμάκη , σαν δώρο για τα γενέθλιά του που γιορτάζει σήμερα και που δεν ξέρω ακριβώς τα πόσα κλείνει , αλλά υποθέτω ένα νούμερο … κάτω από τα 40 και γίνομαι έξαλλη , που υπάρχουν άνθρωποι (κανονικοί ενήλικες άνθρωποι , με ταυτότητα , διαβατήριο και δίπλωμα οδήγησης) που γιορτάζουν τέτοιου είδους γενέθλια με νούμερα κάτω από τα 40 , κάτι δηλαδή που για μένα χάνεται στον κουρνιαχτό κάποιων … 10ετιών πίσω …
Τέλος πάντων , δεν θα πλατιάσω γιατί το ένα Lexotanil , θα γίνει τρία – τέσσερα μέχρι το βράδυ , αν συνεχίσω να το σκέφτομαι …

.

 

 

 ==============================================

Σαν ήμουνα παιδί , στην πόλη που γεννήθηκα και μεγάλωνα , υπήρχε μια πανέμορφη και ανθούσα Δημοτική Βιβλιοθήκη , που την διηύθηνε ο κύριος Θαλής , ένας 50άρης τότε , κοντός , κακάσχημος (εμένα μου άρεζε πάντως) καραφλός άντρας , αγνώστου (για μένα) επαγγέλματος και πόρων διαβίωσης . Ο κύριος Θαλής , εκτός των άλλων , ήταν και ανύπαντρος και ομοφυλόφιλος (έτσι λέγανε κάποιοι) , και ζούσε με την ηλικιωμένη μητέρα του σε ένα παλιό διόρωφο , απέναντι από το σπιτικό μας . Κάποιες μαμάδες , δεν άφηναν τα αγοράκια τους να πηγαίνουν στην βιβλιοθήκη (τότε σχεδόν όλοι , αγαπούσαμε τα βιβλία) εξ αιτίας του κυρίου Θαλή , που όπως σας είπα ήταν κοντός , κακάσχημος , ανύπαντρος και ομοφυλόφιλος (τότε ακόμη , δεν καταλάβαινα , τί απ’ όλα έφταιγε) . Εγώ , πάντως , δεν είχα τέτοιο πρόβλημα , γιατί αφ’ ενός μεν , ήμουν κοριτσάκι , αφ’ ετέρου δε η μαμά μου ήταν φίλη με την μαμά του κ.Θαλή και σαν νοσοκόμα που ήταν (η μαμά μου) , της έκανε ενέσεις και κλύσματα και βεντούζες , επειδή ήταν συνέχεια άρρωστη και επίσης και του κυρίου Θαλή του έκανε κι αυτουνού ενέσεις , όταν αρρώσταινε , με τα “λαιμά” του κυρίως . Αφε…τρίτου , ο μπαμπάς μου αγαπούσε και εκτιμούσε τόσο πολύ τα βιβλία και τις βιβλιοθήκες , που γινόταν και … «ριψοκίνδυνος γι αυτά» (έτσι τον άκουσα να λέει κάποτε , σε έναν “σάχλα” ομοφοβικό φίλο του) . Έτσι λοιπόν , μη έχοντας πρόβλημα πρόσβασης στην Βιβλιοθήκη , πού με έχανες , πού με έβρισκες , όλο εκεί βρισκόμουν είτε για να διαβάζω βιβλία , ή για να βοηθώ στις καρτέλες και να αδειάζω τα σταχτοδοχεία … (όσο κι αν σας φαίνεται παράξενο , το κάπνισμα επιτρεπόταν στην Βιβλιοθήκη … το “ομοφυλόφιλος” τους πείραζε) , είτε για να κάνω διάφορα “θελήματα” στον κύριο Θαλή και την ηλικιωμένη μητέρα του …

Για “θέλημα” βρέθηκα στη Βιβλιοθήκη εκείνη την μαγική ημέρα(του είχα πάει το κολατσιό του , που το είχε ξεχάσει στο σπίτι και η μητέρα του στεναχωρέθηκε) . Με το που άνοιξα την πόρτα και εισέβαλα στην ψηλοτάβανη ηλιόλουστη αίθουσα , μια αύρα μαγική με συνεπήρε … Ο κύριος Θαλής στεκόταν όρθιος δίπλα σε έναν παχουλό , νεότερο από αυτόν άντρα , που φορούσε σκούρο κουστούμι και ένα κίτρινο με μαύρα πουά , παπιγιόν . Τα βλέμματα μας (του παχουλού και το δικό μου) διασταύρωθηκαν στη μέση της αίθουσας και ένοιωσα ένα κάψιμο στο στήθος , σαν γρατσουνιά απο ξίφος , όμως δεν είχα ματώσει…. μόνο κάψιμο . Τον … ερωτεύθηκα αμέσως . Και μη νομίσετε , πως ερωτευόμουν εύκολα . Μέχρι εκείνη την ώρα είχα ερωτευθεί έναν ακόμη , τον Αλέκο Αλεξανδράκη , που τον είχα δει σε μια ταινία , με τον μπαμπά μου , σε θερινό σινεμά … Φαίνεται , πως και ο παχουλός άντρας , με … ερωτεύθηκε , γιατί με κοίταζε κι εκείνος , με … ένταση (και μη μου λέτε , ότι μου φάνηκε … είμαι σίγουρη) . Το πρόσεξε και ο κύριος Θαλής και μου ….έγνεψε να πλησιάσω .

– Σίλια , είσαι τυχερή . Σήμερα θα γνωρίσεις τον πιο σπουδαίο άνθρωπο του κόσμου … (του κόσμου , είπε … όχι της Ελλάδας) . Τον Μάνο Χατζιδάκι … Είναι προσωπικός μου φίλος … Είναι μουσικός … “χάρτινο το φεγγαράκι , ψεύτικη η ακρογιαλιά … μμμμμ…” (σιγοτραγούδησε) … Μαίτρ , η Σίλια είναι λίγο … Ρωσίδα , όμως , προς Θεού , όχι κουμμουνίστρια …. γνωρίζω τον πατέρα της …. Με βοηθάει με τα βιβλία … είναι καλό κορίτσι .

– Τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις Σίλια ; …. με ρώτησε ο … ερωτευμένος (με μένα) παχουλός άντρας .

– Μεγάλη είμαι , του αντιγύρισα με μια πρωτοφανή ξεδιαντροπιά ….

Χαμογέλασε… Έμοιαζε αφηρημένος ….

– Να γίνεις … καλλιτέχνης… Κι αμέσως μετά :

– Νοιώθω κουρασμένος Θαλή …. Έχω κι ένα σωρό δουλειές …

…. Έφυγαν , χωρίς να μου ξαναμιλήσουν…. Έμεινα με το κολατσιό του Θαλή , στο χέρι , μη ξέροντας τί να το κάνω…..

…………………………..

Συνέχισα να πηγαίνω στη Βιβλιοθήκη , με την ελπίδα ότι θα τον ξανάβλεπα….Όμως , Εκείνος … δεν ξανάρθε . Ούτε ο κύριος Θαλής μου ξαναμίλησε γι αυτόν… Κάποτε … απελπίστηκα ότι θα τον ξανάβλεπα … , αλλά και πάλι συνέχισα να πηγαίνω , γιατί αγαπούσα τα βιβλία (όλοι λίγο πολύ τα αγαπούσαμε τότε) .

Σαν … ήμουνα μικρή , πίστευα πως πολυτέλεια , είναι οι παραθαλάσσιες βίλλες και οι μακριές τουαλέτες των καλοχτενισμένων κοσμικών και εύπορων κυριών …. Τώρα , στην ωριμότητα μου , πιστεύω ότι πολυτέλεια είναι , κάτι σαν αυτό που έζησα εκείνο το πρωινό στην Δημοτική Βιβλιοθήκη …

===============================================

#################################################

Χρόνια πολλά μικρέ , σιχαμένε Κατσαμάκη … Σου εύχομαι να ζήσεις πολλά – πολλά χρόνια , γεμάτος υγεία και προκοπή και σ’ όλη σου τη ζωή , να είσαι … βιβλιοθηκάριος . Να γεράσεις με  βαθιά γεράματα , εκεί μέσα … ανάμεσα στα αγαπημένα σου βιβλία … 

Ακόμη , με την ευκαιρία αυτής της αφιερωματικής ανάρτησης , θέλω να σου επιστρέψω μια φωτογραφία σου (αυτή που χρησιμοποιείς στο βιογραφικό σου) , που … Κύριος οίδε , πως και από πότε , παράπεσε , μέσα στα φωτογραφικά μου αρχεία …

 

 

 

.

***************************************************************************

 Η ανάρτηση αυτή , είναι η συμμετοχή μου στις εορταστικές εκδηλώσεις «Κατσαμάκεια 2013» που διοργανώνονται με αφορμή τα γενέθλια του εκλεκτού μας φίλου , Γιώργου Κατσαμάκη .
Συμμετέχουν ακόμη οι :

Σταυρούλα, Ερυθρό Καγκουρώ, Nefosis A, Μούργος, Καγκουρώ, Polyanna, Δύτης Νιπτήρων,Ντίνα Βιτζηλαίου, Σελιτσάνος, DevaAlema, , Κόκκινο Μπαλόνι, Κουπέπια, , σημειωματάριο, kizilkum, Εύη Βουλγαράκη, γρηγορης στ. Silentcrossing, τσαλαπετεινός , RoubinakiM , Εξεγερμένο 2009 , ψαροκόκκαλο , kidscloud …

 

ΜΕ ΑΓΑΠΗ , ΜΕ ΕΚΤΙΜΗΣΗ , ΜΕ ΤΙΜΗ , ΜΕ ΣΥΜΠΑΘΕΙΑ , ΜΕ ΦΙΛΙΑ , ΜΕ ΑΦΟΣΙΩΣΗ , ΜΕ ΕΥΛΑΒΙΑ … στον … στην … στους …

Η ανάρτηση είναι συμμετοχή στο διιστολογικό αφιέρωμα με θέμα “Αφιερώσεις σε βιβλία” για το blog “Αφιερώσεις Συγγραφέων”]

Συμμετέχουν επίσης:

SillentCrossing / Αναγεννημένη / Τσαλαπετεινός / Theorema / Κυνοκέφαλοι / Φαούδι / Σημειωματάριο / Δύτης των Νιπτήρων / Κόκκινο Καγκουρό / Καγκουρό / Infoscience addict / Greek libraries in a new world / Dina Vitzileou / ξ / Road artist / Ιφιμέδεια / Anna Silia / Κουπέπια / Rubies and Clouds / Εξεγερμένο το 2009 / Ο Βιβλιοθηκάριος / Σελιτσάνος /Polyanna’s days
*

Υπάρχουν πολλές αφιερώσεις στα βιβλία μου . Όλες αγαπημένες .
Άλλες απλές , τυπικές , άλλες γραμμένες με ιδιαίτερη ευαισθησία … με εσωτερικό παλμό . Όλες όμως , όπως είπα … αγαπημένες .

Υπάρχει όμως και μία , που είναι όχι απλά αγαπημένη , αλλά πολύτιμη . Πολύ πιο πολύτιμη από τον χρυσό , από τα διαμάντια με εκατοντάδες καράτια επάνω τους , ακόμη κι από μια χούφτα χώμα από τον … εξωπλανήτη του άλφα του Κενταύρου …
Σπάνια … και πολυαγαπημένη …
Πολύτιμη .
… μόνο που …
Μόνο που , … δεν μπορώ να την δω . Ούτε εσείς μπορείτε να την δείτε . Ούτε εσύ καλέ μου Βιβλιοθηκάριε , που είχες αυτή την όμορφη ιδέα για την συλλογή των αφιερώσεων στα βιβλία του Κόσμου ….
Κι αυτό είναι που με κάνει και βουρκώνω ακόμη , 30 χρόνια μετά … Γιατί πριν από 30 χρόνια , υπήρχε …
Τώρα … δεν υπάρχει πια …
Αλλά , ας τα πάρω από την αρχή :

*

*

*

Αφησα πανω απο ενα μηνα να περασει , απο την ωρα που ο πατερας μου , εκλεισε τα ματια του και αναπαυθηκε στην φιλοξενη θρακικη γη , οπου εζησε τα τελευταια χρονια της ζωης του… Εκεινο το απογευμα , αποφασισα να μην κανω τιποτε αλλο , απο το να ασχοληθω με αυτο που … πιλάτευα στο μυαλο μου , απο τοτε , που αντιληφθηκα , οτι ο μπαμπας , θα «μας την εκανε» για τον Αλλο Κοσμο . Να ξεχωρισω τα βιβλια του , να τα μαζεψω απο δεξια κι αριστερα και να τα φροντισω πια , σαν να ηταν ολοδικά μου . Γιατι τωρα πια , ηταν ολοδικά μου . Ετσι μου ειχε υποσχεθει… Ετσι μου το ειχε ορίσει :– Οταν , δεν θα υπαρχω πια , μονο τοτε , θα γινουν ολα δικα σου…

– Ολα ;

– Ολα

– Και το …… ;;

– Κι αυτο .

…Αυτό … Πανεμορφο … Το ηξερα απο την ωρα , που αρχισα να αντιλαμβανομαι τα πραγματα γυρω μου…Το αγαπουσα παθιασμενα και το ηθελα αποκλειστικα δικο μου . Δεν μ’αφηνε να το παρω στα χερια μου , δεν μ’αφηνε να το ξεφυλλισω , ουτε που να το σκεφτω να το διαβασω ξαπλωμενη στο κρεβατι… Αδιανόητο να σαλιωσω τα δακτυλα μου ή να τσακισω τις ακρες απο τις σελιδες του.

– Ο,τι θελεις…εγω …Εγω θα σου διαβαζω…Ειναι πολυ παλιο , πολυ ευαισθητο , ποναει … μονο εμενα θελει .

– Κι αν πεθανεις ; τι θα γινει ; πως θα το διαβαζω ;

-Αν πεθανω , θα θελει εσενα … σε γνωριζει . Εχει ….ψυχη , το βιβλιο αυτο …Την ψυχη του Ποιητη …

Αυτο το βιβλιο , που ειχε ψυχη , ηταν οντως ενα πολυ παλιο βιβλιο ,τοσο παλιο , που νομιζες πως θα σκορπιζε σε σκονη μεσα στα χερια σου . Στο χοντρο χαρτονενιο του εξωφυλλο ,φιγουραριζε η εικονα ενος εφιαλτικου πλασματος (η αυλικη αριστοκρατια της Τσαρικης Ρωσσιας),να αρπαζει μια φουχτα λιποσαρκους ανθρωπους ,που στεκονταν στην …ουρά , ημιγυμνοι και ρακενδυτοι , κρατωντας δρεπανια και αξινες (οι …δουλοπαροικοι αγροτες της ιδιας εποχης) , και να τους πλησιαζει στο …στομα του . Μια εικονα , οντως τρομαχτικη και εντυπωσιακη ,για τα ματια ενος μικρου παιδιου . Ακριβως απο κατω , διαβαζες τον τιτλο , το ονομα του συγγραφεα και την χρονιά εκδοσης , σε κυριλλικη γραφη … και ολα αυτα βεβαια σε διχρωμια (ασπρο-μαυρο) .

ΣΜΕΡΤ ΠΟΈΤΑ (ο θανατος του ποιητη)

Λέρμοντοφ Μιχαήλ 1838

Το βιβλιο , δεν ηταν πολυ μεγαλο . Περιλαμβανε το ομωνυμο ποιητικο εργο του ρομαντικου ρωσου ποιητη , που εγραψε ,εμπνευσθεις απο τον θανατο του Αλεξανδρου Πούσκιν (αλλος μεγαλος ποιητης της τσαρικης Ρωσιας) ,σε μονομαχια το 1837 . Εργο , που του κόστισε , βαρια τιμωρια ,εξορια στον Καυκασο , γιατι εμμεσα στρεφοταν κατα της αυλικης αριστοκρατιας της εποχης …Στην πρωτη μετα το εξωφυλλο σελιδα , επισης σε ρώσικα κυριλλικά , διαβαζες την αφιερωση απο τον ιδιο τον ποιητη , γραμμενη με καλλιγραφικη πενα :

«Στον …..ευαίσθητο καλο μου φιλο , Κότια….

Λερμοντοφ Μ.»
Ηταν ο … παππους του πατερα μου (ο Κότια) και προπάππος δικός μου , προσωπικος φιλος του μεγαλου Ρώσου ποιητή .

 

Εψαχνα ψιλοαφηρημενα ,εκεινο το απογευμα , μα δεν το εβρισκα πουθενα . Η μητερα μου , χαζευε δακρυσμενη , απο την ανοιχτη μπαλκονοπορτα (ειχε πια μπει το καλοκαιρι) . Δεν εδωσα ιδιαιτερη σημασια , γιατι τον τελευταιο καιρο , ηταν ολο και πιο συχνα δακρυσμενη και απομακρη….

– Μαμα , μηπως ξερεις πού ειναι το βιβλιο του μπαμπα , εκεινο το …αγαπημενο του ;.. ξερεις ποιο…

– Επανω στο στηθος του… κατω απο τα σταυρωμενα του χερια .

Ψέλλισα κάτι ακαταληπτο… που ουτε εγω η ιδια ακουσα… Ημουν στα προθυρα ….»εγκεφαλικου» . Αντι αλλης απαντησης , σηκωσε το μαξιλαρι της , πηρε ενα τσαλακωμενο φακελλο και μου τον προτεινε . Το χερι της , ηταν σταθερο και δεν με κοιταζε στα ματια . Κοιταζε το μαξιλαρι-κρυψωνα . Χιλια χρονια μου φανηκε οτι περασαν , ωσπου να σχισω το φακελλο , να ξεδιπλωσω το γραμμα ΤΟΥ και να συγκεντρωσω το βλεμμα στα ομορφα καλλιγραφικα ΤΟΥ γραμματα :

————————————————————————————

«Το οτι διαβαζεις αυτη τη στιγμη αυτο το γραμμα μου , σημαινει δυο πραγματα : 1ον : οτι εγω , μαλλον εχω πεθανει και  2ον : οτι εσυ , μαλλον ψαχνεις για το αγαπημενο ΜΑΣ βιβλιο … Μην την μαλλωσεις τη μητερα σου… Εγω της το ζητησα. Δεν μπορουσα να το αφησω σ’αυτον τον κοσμο και να φυγω. Το ξερω οτι το αγαπας .Το ξερω οτι θελεις να το διαβαζεις. Ομως δεν μπορουσα να το αποχωριστω … Εγω θα στο διαβαζω. Καθε φορα , που θα το αποζητας , θα ερχεσαι και θ’ ακουμπας το αφτι σου πανω στο …χωμα μου κι εγω θα σου διαβαζω οπως τοτε , παλια …. Τοτε , στην αγκαλια μου… Αφου το αγαπας και το ζητας , ξερω οτι θα το κανεις . Ο μπαμπας σου …. που κοιμαται , μαζι με τον ποιητη…»

———————————————————————————-

– Πω πω ! … Θα άξιζε τώρα μια περιουσία , μια ιδιόχειρη αφιέρωση του Λέρμοντωφ … (μου είπε κάποτε η φίλη μου η Όλγα , από το Καζακστάν) , όταν της διηγήθηκα την ιστορία .

– Μπα … Μια περιουσία , είναι ένα τίποτα … Είναι ένας κόκκος στάχτης από ένα πυρπολημένο Σύμπαν … Για μένα είναι κάτι πολύ περισσότερο , από μια περιουσία .

Δεν το πολυκατάλαβε αυτό η Όλγα από το Καζακστάν , αλλά δεν πειράζει … Η Όλγα με αγαπάει , σχεδόν όσο και τις … περιουσίες … Αυτό (το γιατί δηλαδή η Όλγα με αγαπάει τόσο) , θα σας το εξηγήσω μια άλλη φορά .

 **************************************************************

(Το κείμενο είναι από παλιά μου ανάρτηση στο blog , και οι ιδιόχειρες γραφές  , φυσικά … δικές μου)

 

 

ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗ … αγάπη μου …

Το παρακάτω κείμενο , δεν είναι (φυσικά) δικό μου … Το έγραψε η Έλενα Ακρίτα  στο βιβλίο της “Τα φλου” , που πρωτοδημοσιεύτηκε από τις Εκδόσεις “Κάκτος” το 1990 . … Ωστόσο , το θυμήθηκα , όταν αποκλείστηκε η Εθνική μας , από το EURO του 2008 . Το θυμήθηκα και στην σημερινή επέτειο της Δημοκρατίας – Μεταπολίτευσης .

Το βιβλίο … το είχα ψιλοξεχάσει …

Τον θρίαμβο του EURO του 2004 , τον είχα ψιλοξεχάσει ….

Τον πρώιμο αποκλεισμό της Εθνικής μας από το EURO του 2008 , θα τον ξεχάσω γρήγορα …. Τι λέω ;… σχεδόν τον έχω ξεχάσει …

Την ….Μεταπολίτευση , ποτέ … Είναι που …. με πονάει … Είναι που την αγαπώ … Κατάλαβες ;

Σήμερα , κανένας δεν φώναξε για μας στις κερκίδες . Σήμερα τρυπώσαμε βιαστικοί και κάθιδροι στα αποδυτήρια , με τους ώμους σκυμένους , χωρίς να κοιταζόμαστε μεταξύ μας . Σήμερα τα φλας , δεν ήταν για μας .

Σήμερα , χάσαμε .

Κι όμως μπήκαμε ακμαίοι και φορμαρισμένοι και πανέτοιμοι στον αγωνιστικό χώρο . Πως την πατήσαμε έτσι , πως μας την έπαιξαν έτσι , αυτοί οι βόρειοι , ρόδινοι , ξανθοί αντίπαλοι – αυτοί οι αντίπαλοι που μπήκαν σαν φιλοξενούμενοι κι αγόρασαν το γήπεδο ; Που αρχίσαμε το ματς στην έδρα μας και το τελειώσαμε στη δική τους ;

Πως χάσαμε , πού χαθήκαμε , τί γίναμε εμείς , αυτή η τρομερή ενδεκάδα της Μεταπολίτευσης , των οραμάτων και των συνθημάτων ;

(Νύχτες στο Σύνταγμα κι εμείς παιδιά , με σημαιάκια “Ενωμένη Αριστερά” , χέρι-χέρι οι άλλοι στο μπαλκόνι , γροθιές σφιγμένες , πρόσωπα αναψοκοκκινισμένα , με την υπόσχεση χαραγμένη στο σχήμα του χαμόγελου , από το μεγάφωνο τα αντάρτικα , ένα αεράκι που λικνίζει τα πανό και υποσχέσεις πως όλα πια θ’ αλλάξουν , όλα θα διορθωθούν , ο αγώνας , παιδιά τώρα δικαιώνεται …) .

Πως γίνεται να χάνουμε σήμερα Κυριακή , εμείς οι παίκτες που βγήκαμε απ’ τα τσικό της ομάδας , που την ιδρώσαμε και την πιστέψαμε την φανέλα , από τότε , που δεν διαφημίζαμε χαλιά , γάλατα και ταξιδιωτικά γραφεία στο στήθος μας ;

(Σούρουπο στους δρόμους της Αθήνας , νεσκαφέ στο Μουσείο , πρωινά στο αμφιθέατρο , χαράματα στην Ομόνοια . Ο βασιλιάς χαμένος από χέρι , στα πεζοδρόμια , πατημένες προκυρήξεις , συζητήσεις χωρίς αρχή και τέλος , τσιτάτα , αφίσες με τον Τσε στα δώματα των πολυκατοικιών ….)

Κι όμως , είχαμε πει , πως θα νικήσουμε . Πως δεν φοβόμαστε κανέναν εμείς . Πως με την μπάλλα αγκαλιά , θα χυμήξουμε στην εστία του αντιπάλου και με μια υπέροχη κεφαλιά , θα σηκώσουμε το γήπεδο στο πόδι . Πως χάσαμε το ματς χωρίς καν να το καταλάβουμε ;

(Μεσημέρι στο αεροδρόμιο κι ένας ένας γυρίζανε οι “μεγάλοι” . Ο Καραμανλής , ο Ανδρέας , ο Μίκης . Άστραφτε η Συγγρού μες στο σκοτάδι , ένας λαός , χύμα στους δρόμους , χοροί έξω απ’ του Φιξ , σώπα όπου νά’ναι θα σημάνουν οι καμπάνες , κι οι ηγέτες χαμογελαστοί , να κουνάνε το χέρι , έννοια σας τώρα επιστρέψαμε , ο αγώνας τώρα δικαιώνεται….)

Γιατί χάσαμε τότε , σήμερα Κυριακή ; Γιατί ο … Αγώνας , δεν δικαιώθηκε ; Και τελικά , μιλούσαμε όλοι για τον ίδιο αγώνα ;

(Τώρα οι παλιοί φίλοι χάθηκαν . Οι μέρες οι παλιές έγιναν επετειακά στην τηλεόραση . Τα συνθήματα , τρύπωσαν σε κουτιά με συσκευασία δώρου . Τα πανό λειώσανε , οι αφίσες αντικαταστάθηκαν με πίνακες του Φασιανού , το Μουσείο άλλαξε , το νεσκαφέ μας πειράζει στα νεύρα , οι καταλήψεις , μας τη σπάνε , οι απεργίες , μας ενοχλούν .

Τώρα , γίναμε άλλοι . Είμαστε άλλοι . Άλλος , κι όχι εμείς , έζησε το παρελθόν μας . Άλλος , κι όχι εμείς , ξεχύθηκε -τότε- στους δρόμους ….)

Αυτή , την αντίπαλη ομάδα , εγώ δεν την ξέρω . Δεν ξέρω το ποδόσφαιρο που παίζουν , ούτε τους κανόνες , που εφαρμόζουν . Ξέρω μόνον , πως αυτοί , είναι οι Θεοί του 1988 (2004), κι αυτούς φωνάζει ο κόσμος στις κερκίδες .

Εμείς , μια κουρασμένη ενδεκάδα , προσπαθούμε όπως – όπως να υπερασπίσουμε την εστία μας , υποχωρούμε κακήν κακώς , ενώ εκείνοι προχωρούν , επελαύνουν , επιτίθενται , σουτάρουν και ….

Γκοοοολ !!!

(Που πήγανε τα χρόνια και τα πρόσωπα , που πήγανε οι μνήμες και πώς σήμερα , ύστερα από τόσο καιρό – πώς τα … θυμάμαι όλα ξανά ; )

Κι εγώ , γιατί έμεινα ακίνητη στον πάγκο , όταν χάναμε ;

Υ.Γ. Πολλοί , είπαν αργότερα , πως το ματς ήταν σικέ . Πως όλα , ήταν αγορασμένα , πουλημένα και βρώμικα .

Δεν αποδείχτηκε ποτέ ! …

 

 

 

«Όνειρα με χαρταετούς και περιστέρια» (Φερεϋντούν Φαριάντ)

 

 

Στο βιβλίο «Όνειρα με χαρταετούς  και περιστέρια» του Πέρση συγγραφέα Φερεϋντούν Φαριάντ , παρακολουθούμε την καθημερινή ζωή δύο αγοριών φτωχικής οικογένειας, στην Περσία. Ο Αλβάν γράφει ωραίες εκθέσεις και λατρεύει τους χαρταετούς. Ο Μεϊλού, ο μεγαλύτερος αδελφός, αγαπά τα περιστέρια. Ο καλύτερος φίλος του Αλβάν είναι ο Σαλέμ. Τα καλοκαίρια, τα παιδιά χωρισμένα σε δύο ομάδες, την ομάδα Τακ και την ομάδα Ζαρίν, παίζουν πετροπόλεμο. Όμως ξεσπά πραγματικός πόλεμος. Γίνονται μεγάλες καταστροφές και σκοτώνονται πολλοί άνθρωποι, μεταξύ των οποίων και οι δύο μικρές αδελφές του Σαλέμ, η Τουλή και η Σεκουλή.

Τα παιδιά υπερασπίζονται ενωμένα την πατρίδα τους. Κι ο Αλβάν ονειρεύεται ότι κάποτε ο πόλεμος θα τελειώσει.

 

Τι όνειρα έβλεπα απόψε στον ύπνο μου, όλο περιστέρια, χαρταετούς και πολύχρωμα μπαλόνια… Και, να, που τ’ όνειρό μου κόβεται ξαφνικά απ’ το θόρυβο που κάνουν τα φτερά των περιστεριών, που πρωί πρωί τα ταΐζει ο μεγαλύτερος αδελφός μου, Μεϊλου. Τινάζομαι απ’ τον ύπνο μου και μισανοίγω τα μάτια. Μεσ’ απ’ τα τσίνορά μου θαμποβλέπω τον γαλάζιο ουρανό και τον αγαπημένο μου χαρταετό, τον Κοκκινολαίμη, και το αγαπημένο περιστέρι του αδελφού μου, Ριπιδάτο, που τον βάφτισε έτσι γιατί άνοιγε την ουρά του φαρδιά σαν βεντάλια. Ο Ριπιδάτος τα ‘χει καταφέρει να φτάσει ψηλά ως το κεφάλι του Κοκκινολαίμη μου κι αρχίζει να τσιμπολογάει με το ράμφος του τη μύτη του Κοκκινολαίμη. Ο χαρταετός μου χάνει την ισορροπία του και το κεφάλι του ταρακουνιέται μια δω, μια κει. Πολύ μ’ αρέσει να μένω έτσι πλαγιασμένος στο στρώμα μου, εδώ στην ταράτσα και να κοιτάζω με μισόκλειστα μάτια τα τσαλίμια του αετού μου.
Ο χαρταετός μου εμένανε είναι ο πιο όμορφος χαρταετός του κόσμου…

«Το όνειρο του Αλβάν»

Ο Αλβάν στην ταράτσα κρατάει στη φούχτα του τους σπάγκους των πολύχρωμων μπαλονιών του που σχηματίζουν πάνω από το κεφάλι του ένα ουράνιο τόξο. Όταν φυσάει ένα δροσερό αεράκι νιώθει να χάνει το βάρος του, σαν να φυτρώνουν φτερά στα πλευρά του και τα πόδια του ανάλαφρα αιωρούνται χωρίς ν’ αγγίζουν την ταράτσα.
Κοιτάζει γαλήνια τον ουρανό. Ο ουρανός δεν είναι όπως πάντα. Ήταν κάτι περίεργο. Τα χρώματά του, το σχήμα του, τα σύννεφά του… Ήταν κάτι περίεργο. Τα συννεφάκια, λευκά, μπαμπακένια, σκόρπια στον ουρανό σαν μικρές ανθοδέσμες από φως και λουλούδια, τα στριφογυρίζει ο αέρας και τους δίνει παράξενα σχήματα.

Ο Αλβάν πλησιάζει το χαρτί κοντά στα μάτια του κι αρχίζει να διαβάζει αργά αργά τις λέξεις και τις φράσεις γεμάτες φως. Έτσι που διαβάζει, είναι σαν να διαβάζει για τους ανθρώπους όλου του κόσμου, κι έτσι ψηλά που στέκεται μοιάζει σαν να ’ναι η ψυχή όλων των παιδιών του κόσμου κι έχει να πει ένα παγκόσμιο μήνυμα.

Η έκθεσή του αρχίζει μ’ αυτά τα λόγια:

“Τα όνειρά μου είναι όλο περιστέρια, χαρταετούς και πολύχρωμα μπαλόνια…”

 

μετάφραση: Γιάννης Ρίτσος

Φερεϋντούν Φαριάντ (Fereydun Faryand, Περσία 1949)

 

Ασχολείται με την ποίηση, τη συγγραφή παιδικών βιβλίων και τη μετάφραση. Αγαπά την Ελλάδα στην οποία ζει μόνιμα, και τον πολιτισμό της. Με τις μεταφράσεις του έχει κάνει γνωστούς στην Περσία κορυφαίους Έλληνες ποιητές (Γιάννη Ρίτσο, Οδυσσέα Ελύτη, Τάσο Λειβαδίτη κ.ά). Έχει μεταφράσει στα ελληνικά ιστορίες από την αρχαία περσική λογοτεχνία (Ιστορίες από τον Παράδεισο). Έργα του για παιδιά: Καρχαρίες και λιμπελούλες, Το κύμα κ.ά.

*** Ο ιρανικής καταγωγής ποιητής και μεταφραστής του Γιάννη Ρίτσου, του Οδυσσέα Ελύτη και πολλών άλλων νεοελλήνων ποιητών Φερεϋντούν Φαριάντ, ο οποίος ζούσε και δημιουργούσε για περισσότερο από τρεις δεκαετίες στην Ελλάδα, πέθανε την Κυριακή 5 Φεβρουαρίου 2012 στην Αθήνα, ύστερα από σύντομη μάχη με τον καρκίνο. Ήταν 63 ετών.***

 

ΔΥΟ ΜΙΚΡΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ σαν απάντηση στα σχόλια του προηγούμενου ποστ .

ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΡΩΤΗ

Την γνώρισα πριν πολλά χρόνια , όταν πρωτοήρθα να ζήσω σ’ αυτή την πόλη που τώρα ακόμα ζω . Ήμασταν γείτονες και γίναμε και παρέα . Στα … 35 something τότε αυτή , καλοβαλμένη , έξυπνη , δραστήρια , άφθαστη νοικοκυρά , καλή σύζυγος και μητέρα δυο 8χρονων διδύμων αγοριών . Ο σύζυγος , άβουλος , δημόσιος υπάλληλος , τελείως υποταγμένος και εφησυχασμένος «ακουμπώντας» τα ηνία του σπιτικού στα χέρια της . Άψογη την χαρακτήριζαν όλοι , ωστόσο κάτι δεν μου πήγαινε καλά … Σαν κάτι να με ενοχλούσε … Προσπαθούσα να της βρώ … κουσούρια . Και επειδή όταν ψάχνεις … βρίσκεις , βρήκα ότι το «κουσούρι»της ήταν ότι είχε και το έδειχνε μεγαλύτερη αδυναμία στο ένα από τα δυο δίδυμα παιδιά της … Ο  Α. ήταν ομορφότερος (επρόκειτο για διωγενείς δίδυμους , όπου δεν μοιάζουν απόλυτα μεταξύ τους) , ευγενικότερος , πιο πρόθυμος σε όλα , άριστος μαθητής και πολύ εξυπηρετικός . Αντιλήφθηκα ότι παίνευε πάντα τον Α. , απευθυνόταν πάντα στον Α. , φρόντιζε πάντα πρώτα αυτόν και ζητούσε την γνώμη του και την βοήθεια του αυξάνοντας έτσι την αυτοπεποίθηση του .

Θυμάμαι μια σκηνή , όπου ήμουν παρούσα :

Χτυπάει το τηλέφωνο και μη θέλοντας η φίλη μου να απαντήσει (ασχολιόταν και με το εμπόριο από πόρτα σε πόρτα και υποθέτω ότι κάτι ή κάποιον ήθελε να αποφύγει) απευθύνεται στον Α.βιαστικά:

– Σήκωσέ το και όποιος κι αν είναι εκτός από τον μπαμπά , πες του ότι δεν είμαι εδώ … ότι λείπω και δεν ξέρεις που και πότε θα επιστρέψω .

– Αμάν ρε μαμά !… Όλο εμένα βάζεις να λέω ψέμματα … Γιατί δεν το σηκώνει και ο Β. (ο αδελφός του) καμιά φορά ;

– Γιατί … ΔΕΝ του έχω καμία εμπιστοσύνη … Δεν καταλαβαίνει από δουλειές αυτός …

– (κλικ) …Εμπρός ;… Α, κυρία Χ… εσείς ; Χαίρομαι που σας ακούω , τί κάνετε ;… Όχι η μαμά μου δεν είναι εδώ … Δυστυχώς δεν ξέρω που πήγε … Όχι ούτε αυτό το ξέρω … δεν μας είπε … Ναι θα της το πω όταν γυρίσει . Γειά σας .(κλικ) …

———————————-

Τα χρόνια πέρασαν και ο Α. είχε μια πολύ καλή εξέλιξη . Σπούδασε , βρήκε μια πολύ καλή δουλειά πάνω στο αντικείμενο των σπουδών του , άρχισε να πορεύεται προς τον δρόμο του … πολιτεύεσθαι και έκανε έναν πολύ καλό κατά γενική ομολογία , γάμο και δυο μικρά , όταν …

Όταν , έσκασε πριν λίγο καιρό εν αιθρία η βόμβα , ότι χώρισε , έχασε την κηδεμονία των παιδιών του , απομακρύνθηκε από τους πολιτικούς του στόχους (που ήταν «δώρο» του πεθερού του ) , έκλεισε το γραφείο του και έφυγε στην Αθήνα , όπου μπήκε βοηθός σε ένα παρόμοιο γραφείο συναδέρφου του … για να «απομακρυνθεί και να ξεχαστεί» , όπως διέδωσαν τα επαρχιώτικα κουτσομπολιά . Άφησα ένα διάστημα να περάσει και επισκέφθηκα την παλιά μου φίλη ,που μένει εδώ και αρκετά χρόνια σε άλλη , γειτονική πόλη . Με υποδέχθηκε σαν «σωτήρα» … Ήθελε σε κάποιον να μιλήσει …

– Αχ Σίλια μου … Δεν το περίμενα αυτό από τον Α. … Δεν ήξερα τί τρέχει όλα αυτά τα χρόνια . Τόσα χρόνια μου έλεγε … ψέμματα … Ψέμματα για όλα όσα δεν μπορούσα να αντιληφθώ μόνη μου … Στην δουλειά του , στον γάμο του , στις σχέσεις και στα προβλήματα με την γυναίκα του , με τους συγγενείς , τους φίλους του , ακόμα και με τα παιδιά του … «Όλα ψέμματα ήταν μαμά … Δεν έχει γιατί … Γιατί … έτσι» . Αν το ήξερα … Αν ήξερα τί συνέβαινε ίσως να το είχαμε προλάβει … Ίσως … τί να πω …

– Να μην πεις τίποτα (την παρηγόρησα … Τί άλλο να έκανα ; )

Έφυγα κάπως βιαστικά , για να μην κάνω καμιά κουτουράδα (βασικά , να μην πω κάτι από αυτά που σκεπτόμουν) και την πληγώσω ακόμα πιο πολύ .

………………………………………..

# # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # #

.

ΙΣΤΟΡΙΑ ΔΕΥΤΕΡΗ

Ο μεγάλος μου γιός , ήταν πάντα , αυτό που λέμε  «καλός μαθητής» … Με ό,τι κι αν καταπιάστηκε , αρίστευε . Στο Δημοτικό , Γυμνάσιο , Λύκειο , σπουδές , μεταπτυχιακά , ξένες γλώσσες , μουσική , ακόμα και με τις εξετάσεις για το δίπλωμα της οδήγησης .

Ωστόσο κάποτε έκανε κάτι πολύ εντυπωσιακό . Αποφοιτώντας από το Γυμνάσιο , έφερε το Ενδεικτικό-Απολυτήριο της Γ’ Γυμνασίου με τον εκπληκτικό μέσο όρο μαθημάτων … 20 !  Όχι πως ήταν καλύτερος μαθητής από κάποιον άλλο που είχε 19 & 14/15 ας πούμε , αλλά όπως και να το κάνουμε , ήταν εντυπωσιακό . Υπέστη (και λέω «υπέστη» , γιατί ήταν πάντα κάπως απόμακρος , λιγομίλητος και δυσφορούσε με τα κανακέματα των μεγάλων) για ένα διάστημα τα συγχαρητήρια , τους επαίνους  τα χάδια τις ευχές και τα «μπράβο» όλων των μεγάλων και με το που είχε αρχίσει το όλο σκηνικό να ξεθυμαίνει , δέχθηκα απογευματιάτικα την επίσκεψη μεγάλης παρέας φίλων που μόλις τον πέτυχαν (δεν πρόλαβε να την … κάνει) άρχισαν πάλι τα ίδια . Τότε ήταν που μια φίλη τον ρώτησε :

– Μα … 20 βρε Γιάννη ! Εκπληκτικό . Πες μου όμως , πως εξηγείται … πως γίνεται , ένας μόλις 15 χρονος νεαρός , να αγαπάει τόσο πολύ το διάβασμα ;

… για να πάρει την αφοπλιστική απάντηση :

– Μα … ΔΕΝ μου αρέσει καθόλου το διάβασμα . Μου αρέσουν οι βόλτες , οι εκδρομές , τα παιχνίδια με τους φίλους μου … Το διάβασμα , είναι απλά … η δουλειά μου  … Άλλωστε στην μέχρι τώρα ζωή μου , ΔΕΝ είδα τίποτε αλλιώτικο μέσα στο σπίτι μου … Έβλεπα πάντα βιβλία … Πολλά βιβλία , στα ράφια , στα τραπέζια , στις καρέκλες , στο πάτωμα , μέσα στα κρεβάτια … και τους γονείς μου πάντα να διαβάζουν και να συζητούν μεταξύ τους και με τους φίλους τους γι αυτά που διάβασαν και προπαντός να είναι … να μοιάζουν ευτυχισμένοι μ’ αυτό …

Τον διέκοψα , με κάποιο πρόσχημα και … εμείς οι μεγάλοι , συνεχίσαμε την παρέα μας …

.

Όχι , όχι … Μη σας περάσει από το μυαλό , ότι η κυρία της εικόνας … είμαι εγώ . Προς θεού , μην τρελλαθούμε κιόλας . Εγώ είμαι νέα και ωραία ακόμα … και με καμπύλες , όχι σαν την … ανορεξική βιβλιολάτρη της εικόνας …

Ποιος … γέλασε ;

# # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # #

Στο προηγούμενο απ’ αυτό ποστ μου , αντιλήφθηκα , ότι όλοι συγκλίναμε και συμφωνήσαμε σε έναν … κοινό παρανομαστή . Ότι σημασία δεν έχει τόσο το τί θα πούμε στα παιδιά για τα πρέπει της ζωής , όσο το προσωπικό μας παράδειγμα …

Τα παιδιά «ρουφούν» και αποτυπώνουν περισσότερο … εικόνες , παρά ακούσματα .

Καλό σας βράδυ .

 

«ΑΝ ΜΙΛΗΣΑ ΑΣΧΗΜΑ …»

Κάποτε , σαν ήμουνα παιδί (10ετία του ’50) , είχε πέσει στα χέρια μου , δεν ξέρω από που , ένα βιβλιαράκι με εικόνες και σύντομα κείμενα για την ζωή του Χριστού  .

Το βιβλίο ήταν μισομαδημένο , χωρίς εξώφυλλα και του έλειπαν πολλά από τα αρχικά φύλλα , με αποτέλεσμα , να “ξεκινάει” από την σελίδα , όπου ο Χριστός έχει συλληφθεί πια και καθώς ανακρίνεται , κάποιος , του δίνει ένα χαστούκι για κάτι που είπε (δεν θυμάμαι πια , τί) …

Ο Χριστός τότε , ήρεμος του απαντά :
– Αν μίλησα άσχημα , τιμώρησέ με , μα αν μίλησα σωστά , γιατί με δέρνεις ;
Δεν ξέρω , γιατί , αλλά έμεινε μέσα μου , σαν μια από τις πιο αγαπημένες φράσεις , που έχω ακούσει σ’ όλη μου τη ζωή …
Όποιος με γνωρίζει και με αγαπά , με καταλαβαίνει , όταν διηγούμαι αυτή την ιστορία με το βιβλιαράκι ….

.

Η ιστορία αυτή , αποτελεί μέρος της απάντησής μου σε σχολιαστή παλιότερης ανάρτησης μου .

‘Εννοιωσα έντονη την ανάγκη να την γράψω , γιατί αποτελεί μια από τις πιο τρυφερές μου αναμνήσεις .

Εκτός αυτού , πολλές φορές μέχρι τώρα στη ζωή μου , ένοιωσα την επιθυμία να ξεστομίσω αυτά τα λόγια του Χριστού … (με την μεταφορική έννοια , πάντα) .

 

ΔΕΚΑ (με τόνο …)

Αγαπώ , πολλά πράγματα . Θα μπορούσα ώρες , μέρες , μέχρι και χρόνια να τα απαριθμώ και να μιλώ γι αυτά .

Όμως η καλή διαδικτυακή μου φίλη Αγράμπελλη , μου ζήτησε να γράψω ΜΟΝΟ … δέκα . Κι εγώ επειδή είμαι ευπειθής , σκέφτομαι να υπακούσω .

Πάμε λοιπόν :

———————–

1. Αγαπώ την … αδεξιότητα στην φάση της πρώτης γνωριμίας . Την ειλικρινή όμως αδεξιότητα , που αν μη τι άλλο , φανερώνει αθωότητα , μια Αρετή , που εν πολλοίς εκλείπει στις μέρες μας εμάς των … ενηλίκων .

.

2. Αγαπώ τις γάτες … Δηλαδή , όλα τα ζώα τα αγαπώ , αλλά τις γάτες , τις λατρεύω . Λατρεύω το ότι πρέπει να κοπιάσεις για να κερδίσεις την αγάπη της γάτας , την προσοχή της , την προτίμησή της στο πρόσωπό σου . Λένε πως … είναι αχάριστες . Λάθος . Απλά , θέλει κόπο και τρόπο , και υπομονή και επιμονή για να σε βάλει στην καρδιά της … Και εμένα (προσωπικά) , μου αρέσουν τα δύσκολα . Τα «εύκολα» , τα βρίσκω λίγο … νερόβραστα …

.

3. Αγαπώ τις … αναμνήσεις μου . Πιστεύω ακράδαντα στο «Παρελθόν δεν είναι ό, τι έζησες , αλλά ό, τι θυμάσαι» και το έχω κάνει όχι μόνο τσιτάτο μου , αλλά και τρόπο ευζωίας . Άλλωστε κι αυτό το blog , στις αναμνήσεις μου στηρίζεται εν πολλοίς … Όχι αποκλειστικά , αλλά … εν πολλοίς .

.

4. Μου αρέσει (αγαπώ) η ενασχόληση με τις «ρίζες» μου … Όχι , όχι … δεν είμαι φυτό , ούτε … «γλάστρα» (αν θα εμφανιστώ δίπλα σε κάποιον διάσημο , θα φροντίσω να είμαι ισάξια του τουλάχιστον και όχι διακοσμητικό στοιχείο της εικόνας… Μου αρέσουν οι … πρωταγωνιστικοί ρόλοι) . Όταν λέω «ρίζες» , εννοώ τους αγαπημένους μου ανιόντες . Αγαπώ , να ψάχνω στο βάθος του χρόνου και να μαθαίνω όσα μπορώ πιο πολλά γι αυτούς απ’ τους οποίους προήλθα .

.

5. Με ευχαριστεί το διάβασμα . Είναι από τις αγαπημένες μου ασχολίες , αλλά αγαπώ το … χαρτί των βιβλίων . Το τρίξιμο που κάνει καθώς το ξεφυλλίζεις μέσα στην σιωπή , η μυρουδιά του , που είναι μοναδική , η αίσθηση που αφήνει στα δάχτυλά σου όταν το χαϊδεύεις , το γεγονός ότι μπορείς να τσακίσεις ένα φύλλο του (αν και ο μπαμπάς μου πάντα μου έλεγε «να μην τσακίζεις ποτέ ένα βιβλίο Άννιτσκα … Είναι ζωντανό … Πονάει» ) , να υπογραμμίσεις κάτι , να γράψεις μια κρυφή σου σκέψη στα περιθώρια , ένα στιχάκι σαν το «Ενθυμού και μή λησμόνει , πίνε τσάι με λεμόνι , βούτα κι ένα μπισκοτάκι , και θυμήσου τον …. άκη» , ένα κρυφό «Σ’ αγαπώ» , να βάλεις ανάμεσα στα φύλλα του το … λουλουδάκι , που σου χάρισε ,αφού το φίλησε πρώτα …

.

6. Τα τελευταία 35 χρόνια της ζωής μου , τα έζησα μέσα στα χειρουργεία … Αγαπούσα την δουλειά μου , αλλά πάνω απ’ όλα , αγαπώ την εικόνα και την μυρουδιά της ήσυχης μισοσκότεινης χειρουργικής αίθουσας … Πολλές φορές , τα βράδια των εφημεριών , όταν δεν είχαμε δουλειά , λάτρευα να μπαίνω στην κλειστή αίθουσα , την ήσυχη , την αποστειρωμένη , με τον ελαφρό ιώδη φωτισμό , και έννοιωθα σαν να μπαίνω σε μια … αγκαλιά αγάπης … Μια αγκαλιά , που με κανάκεψε , με συντρόφεψε , με τάϊσε για τόσο πολλά χρόνια … Και κάποιες φορές ανέβαιναν δάκρυα στα μάτια μου , όπως δάκρυζα από περηφάνεια , όταν έλεγε κάποιος κάτι καλό για τα … παιδιά μου …. Δεν πηγαίνω πια … Ωστόσο , δεν έπαψα ποτέ να την αγαπώ .

.

7. Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου , με εντυπωσίαζε το Αρχαίο Θέατρο . Λάτρεψα και λατρεύω το Αρχαίο Δράμα και στις δυο μορφές του (Τραγωδία , Κωμωδία) με ιδιαίτερη προτίμηση στα «κομμάτια» του Χορού . Σαν ήμουνα μικρή , δεν είχα και πολλές ευκαιρίες να παρακολουθήσω αρχαίο θέατρο (βασικά δεν είχαμε τα … δέοντα χρήματα) και γι αυτό το παρακολουθούσα στο ραδιόφωνο στις εκπομπές «Το θέατρο της Τετάρτης» και «Το θέατρο του Σαββάτου» , αλλά και με θιάσους (βασικά το ΚΘΒΕ) στα αρχαία θέατρα των Φιλίππων και της Θάσου , που μπορούσα με χίλιες γκρίνιες και παρακάλια βέβαια , να έχω πρόσβαση . Εκτός αυτών , διάβαζα σαν τρελλή τις Τραγωδίες των τριών μεγάλων Τραγικών και τις κωμωδίες του Αριστοφάνη . Στα 18 μου (μιλάμε για την 10ετία του ’60) , είχα διαβάσει (όποιος θέλει το πιστεύει) … όλο το αρχαίο Δράμα (των τριών Τραγικών) και απήγγειλα όλη την Αντιγόνη του Σοφοκλή απ’ έξω … Τέτοια «βίδα» … Τέτοιος έρωτας .

.

8. Αγαπώ τον ρυθμό των 9/8 στην λαϊκή μουσική , δηλαδή τον ζεϊμπέκικο χορό … Λένε πως είναι … αντρικός χορός … Μπορεί … Πάντως έτσι και πέσουν οι πρώτες νότες , ένα «κρακ» κάνει η καρδιά μου και θέλω να σηκωθώ να τον χορέψω … Και έτσι κάνω . Με το ένα χέρι στην καρδιά και το άλλο απλωμένο να θέλει να αγγίξει τον Θεό …

Μεγάλη αγάπη τα 9/8 …

.

9. Όλους τους φίλους μου τους αγαπώ , αλλά κάποιους ακόμα πιο πολύ … Είναι οι φίλοι της … «σκιάς» . Αυτοί που για λόγους που διάλεξαν ή τους επιβλήθηκαν , παραμένουν στην σκιά και ποτέ στο προσκήνιο της ζωής μου . Πάντα στο σκοτάδι των «παρασκηνίων» , αλλά που … ακόμα κι από εκεί , πίσω από τις κουΐντες , τα φώτα και τα «μπιζαρίσματα» , ξέρω ότι θα μένουν εκεί και θα με αγαπάνε πάντα το ίδιο … Είτε είμαι πάνω στην σκηνή , είτε όταν όλα τα φώτα θα σβήσουν και θα κατέβω από το πάλκο …

Ξέρω , πως κάποιοι από αυτούς , αυτή τη στιγμή … με διαβάζουν . Θέλω να τους πω ότι … «κι εγώ σας αγαπώ το ίδιο» …

.

10. Για το δέκα το καλό , άφησα το να σας μιλήσω για το τί αγαπώ πιο πολύ στο θέμα … Έρωτας …

Αγαπώ τον «δειλό εραστή» … Και όταν λέω «δειλό εραστή» , εννοώ την ανεπαίσθητη εκείνη δειλία , τον στιγμιαίο δισταγμό , την μικρή και λιγόχρονη αμήχανη συστολή , πριν από το πρώτο ερωτικό χάδι …

Δεν θα πω πιο πολλά . Δεν με παίρνει να πω πιο πολλά … Θα αφήσω να σας «μιλήσει» ένα ποιητικό μου πόνημα , από τα τελευταία που έγραψα (περίπου το 1993 … τα τελευταία χρόνια , δεν γράφω πια ποίηση) :

ΤΟΥ ΔΕΙΛΟΥ ΕΡΑΣΤΗ

—————————-

Κι αν είναι να πεθάνω ,

τώρα ας πεθάνω .

Τώρα , που όλα προσεγγίζουνε στο φως .

Τώρα που οι χαρές , παίρνουνε σχήμα

κι οι ομορφιές οριοθετούνται μέσα στα δικά μου πλάνα.

Τώρα που οι ικανοποιήσεις

κυματιστά ,

απαλά ,

έρχονται πάνω μου ,

σαν τ’ ακροδάχτυλα

του δειλού εραστή .

*************************************

Όποιος νομίζει ότι θέλει να μου (μας) πει δέκα  «αγαπώ»  του , ας μου (μας) τα πει .

Είτε μου τα πεί , είτε όχι , εγώ … θα τον αγαπώ το ίδιο , γιατί πρέπει να σας πω , πως … ΑΓΑΠΩ όλους τους φίλους μου τους bloggers …

Αυτό το τελευταίο , δεν είναι η … ενδέκατη αγάπη μου (είπα , ότι είμαι ευπειθής και θα γράψω μόνο 10 αγάπες μου) … Είναι ο … τόνος στο δέκα … (10′ )… Δέκα με τόνο , λοιπόν .

 

ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΡΝΑΛΗΣ … Υπάρχει κάποιος που να μην σιγοτραγούδησε τους στίχους του ;

.

.

————–> συνέχεια