ΔΕΝ ΘΑ ΓΛΥΚΑΝΕΙ ΠΟΤΕ ΜΕΣΑ ΜΟΥ…

Τόσο σκληρός ο Νοέμβρης, μωρό μου… Τόσο πικρός…
Δεν θα γλυκάνει ποτέ μέσα μου.
Μα…
…και η ημέρα που ξημερώνει, θα είναι μάλλον δύσκολη… 
Είναι η μέρα, που θα θυμάμαι το δραματικό εκείνο 10ωρο, 12ωρο (δεν θυμάμαι πια καλά) χειρουργείο σου από όπου βγήκες κλινικά νεκρός και το πρωί της επαύριο, μας «αποχαιρέτησες» οριστικά. 
Θυμάμαι που μπήκα στην Εντατική, μαζί με τον Κωστή, τον μικρό μας γιο για να σε αποχαιρετήσουμε…
Ο τραχειοσωλήνας «τραβούσε» ελαφρά τα χείλη σου προς τα δεξιά… Έμοιαζες σαν να… να χαμογελούσες. Έτσι μου φάνηκε, σαν να μας… χαμογελούσες.
Άφησα τον Κωστή να πλησιάσει πρώτος.
-Μπορεί να με ακούσει μαμά?
-Και βέβαια μπορεί μωρό μου… απλά δεν μπορεί να κινηθεί ή να σου μιλήσει… του είπα ψέμματα. Πάντα, σαν γιατρός χειρουργείων και Εντατικών, έλεγα την αλήθεια στους «δαρμένους» από πόνο και αγωνία συγγενείς… (ίσως γι αυτό δεν ήμουν και ιδιαίτερα «δημοφιλής» γιατρός). Στον Κωστή μας όμως, δεν την άντεξα την αλήθεια… «Και βέβαια μπορεί να σ’ ακούσει μωρό μου…», μουρμούρισα σαν Ιούδας…
-Γειά σου μπαμπά… σου είπε μόνο…
Δεν τον άκουσες… είμαι σίγουρη. Γι αυτό σου τα λέω τώρα.

Είμαι άρρωστη μωρό μου. Πονάει το πόδι μου αφόρητα και νιώθω μεγάλη αγωνία, γιατί πονάει από την άλλη μεριά, όχι από την χειρουργημένη… Ήρθε από χθες και ένας κολικός χοληδόχου και απογείωσε την αγωνία και τους φόβους μου…
Θυμάμαι, πως κάθε φορά που σου γρίνιαζα για τις αρρώστιες μου, αντιδρούσες με εκείνη την απίθανη μακαριότητά σου:
-Μην φοβάσαι γλάρε μου. Εδώ είμαι εγώ. Όσο έχεις εμένα, μην φοβάσαι τίποτα. Στηρίξου επάνω μου και όλα θα πάνε καλά. Θα δεις…
Τώρα…
… τώρα στηρίζομαι μόνο σε ένα… μπαστούνι… Ναι, εκείνο το γνωστό, με το λουράκι στο πλάι για να μην μου πέφτει κάτω, όταν το αφήνω… Εκείνο που μου έλεγες ότι με δείχνει, ιδιαίτερα… σέξι.
_______________________________________

 

ΤΟ… ΟΝΕΙΡΟ

Αργά το απόγευμα, γύρω στις εξίμισυ, βλέποντας μια ηλίθια ταινία κατασκοπείας (απ’ αυτές που δεν καταλαβαίνω τί και γιατί γίνεται και ποιος είναι ποιος και γιατί είναι αυτός που είναι)… δεν ξέρω πως και γιατί… με πήρε ο ύπνος…
Κλειστές οι βαριές κουρτίνες του καθιστικού, δροσιά από το κλιματιστικό, ησυχία (είχα προφτάσει και έκλεισα την TV) , με μόνο ήχο το απαλό γουργούρισμα του Ιγκόρ, που κοιμόταν στα πόδια μου… αφέθηκα να βουλιάξω στην τρυφερή αγκαλιά του νεαρού… Μορφέα. (το μυαλό μου… εκεί, εκείειειειεί… 🙂 )
Και εκεί, βουλιάζοντας, ήρθε το… όνειρο:
Είχαμε λέει εκλογές, γιατί ο πονηρός Πανούλης, βλέποντας στις δημοσκοπήσεις τον καταρρέοντα ΣΥΡΙΖΑ, αίρει την στήριξή του στον μικρό Αλέξη, πως και καλά, είναι προδότης για την σύνθετη ονομασία με τον όρο «Μακεδονία», στο γειτονικό μας κρατίδιο, παίρνειδυο-τρεις-πεντέξι ψήφους από την Χρυσαυγή, άλλους πεντέξι-εκατό από ΝΔ σφόδρα δυσαρεστημένους από τα… γουρλωτά μάτια του Κούλη και… ω του θαύματος, συμπληρώνει ένα 3,00001% και μπαίνει στην Βουλή. Στο μεταξύ, ο Κούλης, πρώτος μεν αλλά χωρίς αυτοδυναμία, με το ΠΟΤΑΜΙ να τον φτύνει (γύρω στο 1,50% το ΠΟΤΑΜΙ και δεν μπαίνει στην Βουλή, αλλά τον… φτύνει -έτσι είναι τα όνειρα αγάπες μου… δεν ξέρουν Μαθηματικά), με την Φώφη να λέει, «δεν έχω εγώ μυαλό για συγκυβέρνηση, έχω τα νεύρα μου με την Ζορμπά και την Μαριλίζα τώρα), ο Λεβέντης αποτρελαμένος με το κάτω από το 3% που πήρε, ξαναβγαίνει στο γυαλί και καταριέται τον Μητσοτάκη να… καρκινιάσει (παλιά μου τέχνη κόσκινο), και όλοι… μα ΟΛΟΙ, να περιμένουν τί θα κάνει ο Κούλης για να γίνει πρωθυπουργός και ο Κούλης… συμπράττει με τον Πανούλη, βγαίνουν στο μπαλκόνι, αγκαλιά και φιλιούνται (μου φαίνεται στο στόμα και με γλώσσα, αλλά γι αυτό το τελευταίο, δεν είμαι και πολύ σίγουρη… ήταν το όνειρο προς το τέλος και δεν πρόσεχα και πολύ τις λεπτομέρειες), ο μπάρμπα Φώτης, εγκαταλείπει την πολιτική και ανοίγει εργαστήριο… φανουρόπιτας, ο Πολάκης παθαίνει εγκεφαλικό από το κακό του και δεν βρίσκει θέση σε Εντατική του ΕΣΥ και Υπουργός Πολιτισμού γίνεται η… Ραχήλ Μακρή (… η γνωστή από τα κάγκελα της ΕΡΤ)…
Ξύπνησα απότομα, λουσμένη στον ιδρώτα με τον πανικό, να μου τρώει τα σωθικά…
Από εκείνη την ώρα, ψάχνω για κανένα… Prozac, μπας και συνέλθω…
Μεγάλο Prozac… πολύ μεγάλο…
Και… μην μου πει κανένας, πως το μέγεθος δεν έχει σημασία.
Έχει και παραέχει…
😀🤣🤣😎😁

 

Μα, τι μάνα είμαι εγώ;

Έχω παιδί, που ζει στην Β.Ευρώπη.

Έφυγε πριν 20 χρόνια, για να σπουδάσει, και έμεινε να ζει και να εργάζεται εκεί.
Χαίρομαι τόσο πολύ, που το παιδί μου… έφυγε.

Τι μάνα είμαι εγώ, που χαίρεται για ένα παιδί της που έχει φύγει;

Που προσεύχεται μην τυχόν και του μπει στο μυαλό να ξαναγυρίσει;

Που το συμβουλεύει να πάρει την ξένη υπηκοότητα (μπορεί πια, μετά από τόσα χρόνια), μην τυχόν στραβώσουν οι ξένοι και το… διώξουν πίσω στην πατρίδα του;

Προχθές Κυριακή, στο τηλέφωνο:
-Μόλις γύρισα απ’ την δουλειά, μαμά,
-Καλά, δουλεύετε και τις Κυριακές;
-Πήγα για να ταΐσω τα κύτταρα. (Εργάζεται σαν ερευνητής σε Εργαστήριο Νευροβιολογίας). Πέθαναν και μερικά και είμαι στεναχωρημένος, κλείσε τώρα, είμαι πτώμα…

Τρελάθηκα απ’ την χαρά μου. Όσο έχει “κύτταρα” που ψοφούν αν δεν τα φροντίσει, όσο οι Κυριακές, μπορούν να τον κάνουν… “πτώμα”, η μαμά του θα… χαίρεται…
Μα, τι μάνα είμαι εγώ;
(αφιερωμένο στην…  Κυβέρνηση, σαν δώρο, που κατάφερε να «πάρει» την Δόση…) 

 

ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΑ ΠΡΩΙΝΑ…

 
Σήμερα το πρωί (όπως σχεδόν κάθε Κυριακάτικο πρωινό εδώ και καιρό), ξεκινήσαμε να πάμε στο Πόρτο-Λάγος (παζάρι, θάλασσα, ψαρομεζέδες).
Είπα «Κλείνω τον υπολογιστή και ξεκινάμε»
Είπε «Πετάω τα σκουπίδια και σε περιμένω στο αυτοκίνητο»
Δεν το άκουσα και νόμισα πως μπήκε στο μπάνιο…
Μετά από ένα τέταρτο, άκουσα τα κλειδιά στην πόρτα και βλέποντας με ακόμα μπροστά στον υπολογιστή (… που ομολογώ, δεν τον είχα κλείσει ακόμα), φώναξε
-Έλεος! Τι κάνεις εδώ μέσα ακόμα; ΑΝΗΣΥΧΗΣΑ! Νόμισα πως έπαθες κάτι…
Ανταλλάξαμε κάτι βαριές κουβέντες, όπως:
«Κολλημένη με τον υπολογιστή» (αυτός)
«Προχωρημένο Alzheimer- νομίζεις ότι μου είπες για το αυτοκίνητο» (εγώ)…
Μπήκαμε στο αυτοκίνητο, μουτρωμένοι.
Λίγο αργότερα… ξαναμαλώσαμε, γιατί δεν σταμάτησε το αυτοκίνητο, για να φωτογραφίσω ένα κοπάδι κύκνους στις ανατολικές όχθες της Βιστωνίδας…
Ξανανταλλάξαμε «φιλοφρονήσεις:
«Κολλημένη με το facebook» (αυτός)
«Κολλημένε με την tv (εγώ. Ok, ok… παραδέχομαι πως δεν είπα «κολλημένε» αλλά «αποβλακωμένε»…
Μπήκαμε στο παζάρι, χολωμένοι κι οι δυο…
Ωστόσο, πολύ γρήγορα το ξεχάσαμε και το κέφι μας έφτιαξε.
Το δικό μου, γιατί σκεφτόμουν εκείνο το «ΑΝΗΣΥΧΗΣΑ! Νόμισα πως έπαθες κάτι», που… πολύ μου άρεσε, ομολογώ.
Το δικό του… δεν ξέρω το γιατί. Μόνο υποθέσεις, μπορώ να κάνω.

————————————————‘

Πω πω! σκόνες εδώ μέσα!
Πόσο καιρό έχω να μπω!
Όμως, το πήρα απόφαση, να αρχίσω να… «ξαναμπαίνω»
🙂http://www.youtube.com/watch?v=PuO0gE3JC7Y

 

ΚΑΙ ΥΣΤΕΡΑ , ΗΡΘΕ Η ΚΡΙΣΗ ….

Θυμάμαι την εποχή που ήμουν παιδί …Εκείνη την εποχή , την χωρίς TV , την εποχή του ραδιοφώνου με … δελτίο , την εποχή της βεγγέρας και των συνάξεων και της κουβέντας των μεγάλων στην καλή την κάμαρα , περί παντός επιστητού ή μη … Κουτσομπολιό , συζητήσεις περί σεξ , αναμνήσεις από τον πόλεμο και την πείνα της Κατοχής , πολιτικές συζητήσεις … Τότε που κρυφά στήναμε αυτί εμείς οι μικροί , μπας και “πιάσουμε” τίποτα από αυτά τα … μαγικά και σπουδαία , που αφορούσαν μόνο τους μεγάλους … Και “πιάναμε” αόριστα , την .. έξαψη των μεγάλων , με λέξεις ακατανόητες για εμάς τότε … όπως “εκλογές” , “λαοφιλής” , “βία και νοθεία” , “114″ , “πατριωτισμός των Ελλήνων” , “Σύνταγμα” και … “Ανένδοτος” …

Ύστερα , ο “Ανένδοτος” , έγινε … “Αλλαγή” και αρκετά μετά … “λεφτά …υπάρχουν” … Κι ώσπου να γίνουν όλα αυτά , βρεθήκαμε εμείς να είμαστε καθισμένοι στις πολυθρόνες και να είμαστε εμείς οι μεγάλοι , και τα παιδιά να μην νοιάζονται πια παρά μόνο για τους διαγωνισμούς τραγουδιού , χορού , ακροβατικών και μοντελισμού της TV … και μεις χωρίς ελπίδα και προπαντός χωρίς παρέα , και χωρίς … “έξαψη” να δακρύζουμε ΜΟΝΟΙ … κατάμονοι … παρέα μόνο με μια φωσφωρίζουσα οθόνη …

Και ύστερα , ήρθε η … Κρίση …

Και τότε η φωσφωρίζουσα οθόνη της TV , έγινε τρομακτική … τόσο τρομακτική , κάτι σαν την οθόνη του Poltergeist (ταινία τρόμου του 1982) απ’ όπου «έβγαιναν» , όλα τα κακά και απειλητικά στοιχειά του κόσμου και απειλούσαν την εύθραυστη ισορροπία μου . Και δεν ήθελα πια να είμαι μπροστά της , αλλά ήθελα να φύγω … να φύγω μακριά κι αγύριστα …

Λίγο ακόμη πιο … «ύστερα» , ξύπνησα απότομα λουσμένη στον ιδρώτα  …
Τι καλά … να ήταν όνειρο … Να ήταν απλά ένας ακόμη κλιμακτηριακός εφιάλτης …

—————————–
Παραμελαγχόλησα …
Παρενέργειες της … συνταξιοδότησης , ίσως .

 

ΑΦΕΣΟΥ …

Το Φθινόπωρο , είναι μια καλή εποχή για να … αφεθείς .
Αφέσου στην ονειροπόληση , στην φαντασία , στην … ψευδαίσθηση , στην ρομαντζάδα …
Αφέσου …
Ξεκόλλα για λίγο από την Λογική …
Γιατί , αν πίσω από ένα χαμόγελο , βλέπεις μόνο μια αντανακλαστική κίνηση των μιμικών μυών του προσώπου , αν πίσω από το τιτίβισμα των πουλιών , βλέπεις μόνο την αναγκαία πράξη για την διεκπεραίωση της καθημερινότητάς τους , αν πίσω από το βούρκωμα του έφηβου , βλέπεις μόνο … συσσωρευμένες ορμόνες , τότε , είσαι από χέρι χαμένος …. γιατί , η ζωή μας είναι τόσο μα τόσο μικρή και …. αύριο , μπορεί να μας ….πατήσει το τραίνο …
Και το πιο μεγάλο και φονικό τραίνο είναι αυτό που λέγεται : “Η ΛΟΓΙΚΗ ΛΕΕΙ ΟΤΙ , ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ , ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΟ … ΑΠΟΛΥΤΟ ΤΙΠΟΤΑ” …

.

 

Crisis , cucumbers , dildos and swollen eyelids … (= Κρίση , αγγούρια , δονητές και πρησμένα βλέφαρα)

Τις παρακολουθούσα με την άκρη του ματιού μου , από ώρα …

Συγχρόνως αγωνιζόμουν να μην με πάρουνε χαμπάρι και σταματήσουν το μπλά-μπλα , αλλά να μην καταλάβει και ο φίλος , που με συνόδευε και μου κερνούσε τον καφέ σε κοσμικό Cafe της πλατείας και εδώ και μία ώρα , μου διηγιόταν τα πρόσφατα αισθηματικά του προβλήματα (… μάλιστα κύριοι και κυρίες … είμαι το «μεγάλο αυτί» για τους άρρενες φίλους μου , όσο απίθανο κι αν σας ακούγεται αυτό) .

Τις παρακολουθούσα , λοιπόν , όσο πιο προσεκτικά και διακριτικά γινόταν (όχι … για να ξέρετε τί τραβάω η φιλοπράγμων και πολυπράγμων βλόγερ , προκειμένου να έχετε ένα σπαρταριστό , φρέσκο-φρέσκο και ενδιαφέρον ποστ στις οθόνες σας … ) .

Γύρω στα 50+something και οι δύο . Οξυζεναρισμένο και στυλιζαρισμένο κοντό μαλλί βγαλμένο σε … ορθή επανάληψη και για τις δύο . Κομψές … αρκετά κομψές τέλος πάντων , αλλά με το … λάθος της εφαρμοστής μπλούζας κατάσαρκα (= φαίνονται τα … παχάκια της μέσης) . Επιμελώς και εξεζητημένα , διπλωμένες γάμπες και νευρικό κάπνισμα , η μια στα μούτρα της άλλης … (Ναι , ναι … κάπνισμα στην καφετέρια … Όχι έξω στα αερόθερμα μανιτάρια … Μέσα … μέσα στο … «ο ένας πάνω στον άλλον» … Τ’ ακούς Λοβέρδε μου ;… Όλοι (σχεδόν) καπνίζουν … Παντού (σχεδόν) … Τελικά αυτό το «Λοβέρδε μου» δεν μου αρέσει και τόσο … Καλύτερα έννοιωθα όταν γκρίνιαζα για το κάπνισμα με το «Μαριλίζα μου» … Άβυσσος η ψυχή μιας μεταμοντέρνας βλόγερ … Τές πα , που λένε και οι μορφωμένοι του Διαδικτύου … πλατειάζω και δεν είναι στις ευγενείς προθέσεις μου) …

– Τελικά , … υπάρχει κρίση …

– Τί κρίση ;

– Κρίση οικονομική … Συγκεντρώσου .

– Α …

– Λοιπόν , τί έλεγα ;… Α , ότι υπάρχει κρίση . Κάτι που δεν υπάρχει σαν προηγούμενο …

– Γιατί το λες αυτό ;

– Άκου : Μετά το «Τσοβόλα , δώστα όλα» , δεν είχαμε τον Σημίτη ;

– Για να το λες …

– Ε , … Πόσο έκαναν τα … αγγούρια επί Σημίτη ;

– Πού να θυμάμαι … Φθηνά , πάντως … Καμιά … 10ριά  δραχμές ;…

– Δυό δραχμές … άντε τρεις , αργότερα προς το τέλος του Σημίτη …

– Ναι , ε ;… πολύ φθηνά όντως .

– Λοιπόν … Ο κόσμος τότε , δεν είχε … (είχαμε) λεφτά , αλλά υπήρχε και φτήνια …

– Ναι … κάτι θυμάμαι …

– Τότε λοιπόν , αν είχες … σεξουαλικό πρόβλημα , τί έκανες ;

– Δεν είχα ποτέ σεξουαλικό πρόβλημα …

– Αν είχε πρόβλημα ο … δικός ντε … και … δεν ;

– Α , … ναι … τί ;

– Αγόραζες … δύο αγγούρια … φθηνά .

– Ναι … Και ;

– Τί «και» ;… Και το χρησιμοποιούσες σαν … δονητή …

– Σαν τί ;;;

– Σαν dildo βρε … Συγκεντρώσου .

– Α ναι … Μίλα Ελληνικά  , να σε καταλαβαίνω …

– Με το άλλο έκανες … μάσκα προσώπου … Ξέρεις φετούλες πάνω στα πρησμένα βλέφαρα . Με ένα τάλληρο , ήσουν σένια …

– Ωραίες εποχές …

– Ακολούθησαν και καλύτερες …

– Μπα ;… για λέγε …

– Να … επί Καραμανλή , τα αγγούρια ακρίβυναν … Ένα euro πήγαν … το ένα …

– Ε , ένα euro , φτηνά είναι …

– Ένα euro , βρε βλαμμένη , είναι 340 και κάτι δραχμές … φτηνά είναι ;

– Άουτςςςς … ναι … καλά λες .

– Ακρίβυναν λοιπόν τα αγγούρια , αλλά ο κόσμος είχε πολλά λεφτά πια και όταν έχεις πολλά λεφτά , τί τα χρειάζεσαι τα αγγούρια ;

– Γιατί το λες αυτό ;

– Γιατί δεν τα χρειάζεσαι πια , παρά μόνο για σαλάτα … Για το … «πρόβλημα», πήραμε … dildo …Και για τα πρησμένα βλέφαρα ειδική lotion , γαλλική … Garnier … δεν θυμάμαι και καλά …

– Ναι , ναι … γαλλική … Εγώ το θυμάμαι καλά αυτό … Αλλά όχι Garnier … της L’ OREAL ήταν …

– Και το dildo , καλής ποιότητας … από τα ακριβά , όχι σαν τα Κινέζικα που εκρήγνυνται κατά την δεύτερη χρήση …

– Ναι …

– Τώρα με τον Γιώργο , τί γίνεται ;

– Με τον Γιώργο ;… Ούτε που να με φτύσει .

– Όχι με τον δικό σου τον Γιώργο βρε … Συγκεντρώσου … Με τον πρωθυπουργό , λέω …

– Ε , τί ;

– Τί γίνεται με τα αγγούρια επί Γιώργου ;

– Τί ;;;

– Ακρίβυναν κι άλλο … Δύο euro πήγαν … και τρία , κάτι μεγάλα …

– Ναι … μη σου πω πως τα Χριστούγεννα , είδα και κάτι κρητικά θερμοκηπίου , ένα πεντάευρω το ένα …

– Κι όχι μόνο ακρίβυναν , αλλά ο κόσμος πια δεν έχει (έχουμε) και λεφτά …

– Ναι … δεν έχουμε πια …

– Οπότε ;…

– Οπότε ;…

– Οπότε αντίο dildos … Αντίο lotion γαλλικές …

– Αχ …..

– Τώρα πια , παίρνεις ένα αγγούρι (κι εκείνο … αν) και το τρως για σαλάτα … Ξανά … «πρόβλημα» … Ξανά πρησμένα βλέφαρα …

– Ναι … ξανά … Μήπως ;… Αν … πριν το κόψεις για σαλάτα ;….

– Τρελλή είσαι ; Ούτε να το σκέφτεσαι … Το διανοείσαι ;…

– Για τα … πρησμένα βλέφαρα λέω … όχι για το «πρόβλημα» …

– Ούτε … Μαραίνονται πάνω στα μάτια . Μαραμένα αγγούρια θα φας ;

– Αχ …

– Αχ … Τελικά , … υπάρχει κρίση …

– Μεγάλη … Σαν τα κρητικά του θερμοκηπίου …

Τότε ήταν που … αγνοώντας τον κακόμοιρο ερωτευμένο και κερατωμένο απ ‘ο,τι είχα μισοκαταλάβει απ’ την διήγηση του , φίλο μου , γύρισα τελείως προς το μέρος τους και τις κοίταξα στα μάτια …

Όμορφα , το πάλαι ποτέ μάτια … Μάτια με μαύρους κύκλους κάτω , με ελαφρά πρηξίματα ολόγυρα και … με μια μικρή , ανεπαίσθητη θλίψη …

 

 

 

ΠΩΣ ΝΑ ΜΙΛΗΣΕΙΣ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ;…

———————————————————————————–

Αρκετές φορές , μέσα σ’ αυτό το Ιστολόγιο , ασχολήθηκα (-με) με το Δέον, την αμφισβητούμενη από πολλούς αξία του  , την τήρηση του ή όχι …

Θα ήθελα να πω , δυο λόγια ακόμα :

Μιλούσα με φίλο για το θέμα αυτό και ζήτησα την γνώμη του . Νεαρότερος από μένα , ευθύς , λίγο απότομος (όχι αγενής , απλά απότομος) έντιμος (από όσο τον γνωρίζω) , ισχυρογνώμων , «επαναστάτης» , πατέρας ενός μικρού αγοριού .

– Η γνώμη μου για τα “πρέπει” στη ζωή όλων μας και ιδιαίτερα των απογόνων μας (των παιδιών μας), είναι ότι πρέπει να κοπούν “μαχαίρι” … – μου απάντησε –

Μπερδεύτηκα . Και συμφωνούσα και όχι . Διχάστηκα κυριολεκτικά κι αναρωτήθηκα :

– Ναι σωστά το λες αυτό το “Η γνώμη μου για τα “πρέπει” στη ζωή όλων μας και ιδιαίτερα των απογόνων μας (των παιδιών μας), είναι ότι πρέπει να κοπούν “μαχαίρι” , αλλά πες μου φίλε μου : Να μην πω στο παιδί μου “πρέπει να μην καπνίζεις …. πρέπει να μην αλητεύεις ….πρέπει να είσαι ανεκτικός με τους αδύναμους , πρέπει να μορφωθείς , πρέπει να μπείς στην … παραγωγή” ,…. (ελάχιστα «πρέπει» από τα πολλά που ΠΡΕΠΕΙ να λέμε στα παιδιά μας .
Από την άλλη μεριά , πως να πω στο παιδί μου “Ζήσε ελεύθερος , χωρίς “πρέπει” , μέχρι να πέσεις κάτω απ’ την πείνα και τα χαστούκια που θα σου ρίξουν γιατί δεν θα πράξεις τα απαιτούμενα για την διαβίωση σου “πρέπει” ;…
Μεγάλο δίλημμα … πολύ μεγάλο , πιστέψτε με .
Τα λόγια είναι όμορφα και εύκολα … Όταν φτάνουμε στο σημείο να τα κάνουμε πράξη , … εκεί είναι τα ζόρια .
Μακάρι και η εφαρμογή τους να ήταν εύκολη .
Τελικά , σχεδόν πάντα στις «αναζητήσεις» μου , καταλήγω στην Πρώτη μεγάλη αρχή του Βουδισμού :

«Η ζωή , είναι … δύσκολη» .

——————————————-

 

TIME CAPSULE 2010

Το TIME CAPSULE 2009 , πέρυσι τέτοιες ημέρες , το είχα εν πολλοίς «αφιερώσει» στην … μοναξιά . Είχα πει , πως ένοιωθα μόνη , αλλά περνώντας και ξαναπερνώντας την μνήμη μέσα από τα γεγονότα και τις στιγμές και τα «γυρίσματα» του χρόνου , κατέληξα στο :

***Στο ξεκίνημα του 2010 , κάνοντας κι απόψε τον απολογισμό μου , έχω να πω , πως μπορεί … τρελλά ευτυχισμένη να μην είμαι , αλλά σαφώς και είμαι ακόμα πιο ερωτευμένη με την ζωή … Κι ένας ερωτευμένος άνθρωπος , … ένας πολύ ερωτευμένος άνθρωπος , μ’ αυτή την υπέροχη Ζωή ,…  δεν είναι ποτέ … μόνος .***

Αυτός ο «ερωτευμένος με την ζωή» άνθρωπος , απόψε κάνει τον απολογισμό του χρόνου που πέρασε και … «ξεθάβοντας» την κάψουλα του 2010 , «ξαναταξιδεύει» μέσα στο χρόνο που μόλις πριν λίγο αποχαιρετίσαμε …

————————————————–

————————————————————————–

*** Καλημερίζω το 2010 με μια αισιοδοξία . Το γεγονός ότι με χαρακτηρίζουν «άνθρωπο ερωτευμένο με τη ζωή» με κάνει να χαμογελώ στο ξεκίνημα της νέας χρονιάς .*** Γρήγορα όμως τα χαμόγελα , αρχίζουν και ξεθωριάζουν … Στη δουλειά , τα πράγματα αγριεύουν . Τα προβλήματα μεγαλώνουν και οι αποδοχές μειώνονται *** Άσχημες συμπεριφορές , από συνεργάτες … Δέχομαι ακόμα και έμμεσες απειλές για την ζωή μου … Κάποιοι με λένε υπερβολική , αλλά όλα αυτά με κάνουν να νοιώθω πως … πρέπει να φύγω … Προσπαθώ να μην το σκέφτομαι *** Λίγο πριν την ανατολή της Άνοιξης , ταξιδεύω στην Πρωτεύουσα … Ζει ο μεγάλος μου γιος εκεί . Όμορφη είναι η Αθήνα , αλλά για τους … «λεφτάδες» . Γνωρίζω εκεί μια μαμά (υπέροχη και αξιοθαύμαστη διαδικτυακή φίλη) και το καφεδάκι σε μια πλατειούλα στο Παγκράτι , κάτω από τον χειμωνιάτικο ακόμα ήλιο με … «μπολιάζει» με μια γενναία δόση από θετικά συναισθήματα . Από τα … τελευταία χαμόγελα γι αυτό το χρόνο .*** Η Άνοιξη έρχεται και παρέρχεται και … χαμπάρι δεν την παίρνω … βουτηγμένη μέσα σε έναν απαράδεκτο πόνο … Η αρρώστια με συνθλίβει … Η αίσθηση της ανημπόριας και η πάνω από δίμηνο κατάκλιση , με αποδιοργανώνουν . *** Με αποδιοργανώνουν και με απορροφούν τόσο , ώστε ούτε την «συμφορά» που αρχίζουμε να μαθαίνουμε ότι πλήττει τον Άγιο τόπο μας , μπορώ να κατανοήσω ***  Ο μικρός μας , απολύεται από τον Στρατό , και η δυσθυμία του έρχεται να προστεθεί στην ήδη δικιά μας (των μεγάλων) Τα … «άλλοθι» ένα – ένα τελειώσαν και είναι χωρίς δουλειά και η όλη κατάσταση δείχνει ότι θα είναι για πολύ .*** Το Καλοκαίρι μπαίνει δύσθυμο . Ξανακάνω βήματα έξω , αλλά η όλη θλίψη , για το οικονομικό πρόβλημα , δεν μ’ αφήνουν να χαρώ . *** Τελικά , αχάριστο πλάσμα ο άνθρωπος . *** Λένε πως η βοήθεια θα έλθει από … την Κίνα … Χαμογελώ σαν το ακούω από την TV … Το μυαλό μου , αρπάζει μικρά κομματάκια καρδιάς και σκόρπια ψίχουλα από κομματιασμένες μνήμες και «τρέχει» στον … Κινέζο «μου» *** Όντως … κάποια χαμόγελα έρχονται … δώρα του Κινέζου (πάντα χαμογελώ , όταν τον σκέφτομαι – θυμάμαι – βλέπω – αγγίζω) *** Χάνω κάποιους «φίλους» , κερδίζω κάποιους άλλους … Μουδιασμένα αντιδρώ … Μουδιασμένη η αίσθηση της απώλειας , μουδιασμένη ακόμα και η έξαψη του καινούριου . *** Μεσοκαλόκαιρα , μια ζωή σχεδόν 37χρονη μέσα στην «αγκαλιά» του Ιπποκράτη , τερματίζεται με ένα απλό «κρύο» έγγραφο του Υπουργείου : «Η σύμβασή σας με το Δημόσιο , λήγει στις 30 Ιουνίου τρέχοντος έτους 2010 , λόγω συμπλήρωσης από καιρού ήδη , της 35ετίας σ’ αυτό» … Μαζεύω τα πράγματά μου και … καταφέρνω  να μην κλάψω …τουλάχιστον  εμφανώς … Ναι ήθελα να φύγω , αλλά το … «τυπικόν» , με … παγώνει *** Η λυπημένη αντίδραση κάποιων στο φευγιό μου απ’ την Υπηρεσία , είναι αυτό που ζεσταίνει την καρδιά μου . … Παράξενο δεν ειναι , τα δάκρυα (κάποια δάκρυα) να σε … ζεσταίνουν ;… Κι όμως *** Βαρύθυμο το καλοκαίρι , «κουτσαίνει» καθώς ανηφορίζει προς το Φθινόπωρο … Κουτσαίνει κυριολεκτικά και η Silia , , αλλά ξαναπερπατάει … Με το μπαστούνι , αλλά περπατάει .*** Το Φθινόπωρο , έρχεται σαν ανακούφιση μετά το βάρος του καύσωνα , αλλά η καρδιά μου γίνεται κουβάρι … Ο μεγάλος μου γιος , φρικαρισμένος από την Ελληνική πραγματικότητα , ξαναφεύγει απογοητευμένος στο εξωτερικό … Εκεί , μακριά , που έζησε τόσα χρόνια … Εκεί που αν μη τι άλλο (λέει) πως υπάρχει αξιοκρατία … Εκεί που μπορεί να μην υπάρχει ο ήλιος ή … η μαμά , αλλά υπάρχει σεβασμός της εργασίας , της μόρφωσης , της προσπάθειας . Διχασμένα τα συναισθήματα στον αποχαιρετισμό μας . *** Το θυμικό των ανθρώπων γύρω μου , ακόμα βαρύτερο και … ίσως βαρύ θα ήταν και το δικό μου αν δεν μου τύχαιναν οι 4 μέρες χαλάρωσης στην αγκαλιά της πολυαγαπημένης Θεσσαλονίκης , παρέα με τους θαμώνες της  … «Λάσπης» . Η Θεσσαλονίκη , τόσο όμορφη και οι φίλοι της Λάσπης τόσο χαλαρωτικοί … τόσο ικανοί, να … ψαλιδίζουν τα περίσσια κουρέλια της θλίψης … Σαν ένεση ζωντάνιας , σαν εμφύσηση θάρρους . *** Το Φθινόπωρο , δίνει σκυτάλη σε έναν Χειμώνα , που θα μπορούσε να είναι πανέμορφος (τόσο «μαλακός» … σαν πρώιμη Άνοιξη) , αλλά όλη αυτή η κατήφεια , το αίσθημα ανασφάλειας , τα οικονομικά , που μέρα με την μέρα χειροτερεύουν , ασχημίζουν και  κάνουν αξιοθρήνητο , κι αυτόν ακόμα το γλυκό Χειμώνα . *** Κι εκεί , πάνω στην λήξη … κοντά στο «νήμα» , έρχεται η χαρά σαν «Λύση» αρχαίας θεατρικής παράστασης να σκορπίσει μεγάλο μέρος της «μουντάδας του 2010 . Χριστούγεννα , μέρα Ελπίδας , ο μεγάλος μου γιος μας ανακοινώνει πως ζήτησε σε γάμο το κορίτσι που αγαπάει και το καλοκαίρι παντρεύεται *** Στον ουρανό που μας σκεπάζει , εκτός από τους μεγάλους Θεούς των Χριστιανών , του Ισλάμ , των μελαχροινών Ινδών και των σχιστομάτηδων Κινέζων (χαμόγελο) , κατοικοεδρεύουν και ένα σωρό αρχαία , μυθικά δαιμόνια … Δευτεράντζες , αλλά με την χάρη τους όλα . Έτσι λοιπόν , κάπου σε μια γωνιά του Ουρανού μου , η Μυθική σκανδαλιάρα Πανδώρα , μου κλείνει το μάτι … σαν να μου λέει : «Έχω κάτι για σένα … Δεν τα σκόρπισα όλα … Δεν χάθηκαν όλα … Για σένα , άφησα την μικρή Ελπίδα , ότι η χαρά και η ζωή συνεχίζονται» .***

——————————————————

——————————————————

Αν το TIME CAPSULE 2007 το αφιέρωσα στην σαστιμάρα και την αμηχανία της πρωτόγνωρης σχέσης μου με το Διαδίκτυο …

Αν το TIME CAPSULE 2008 το αφιέρωσα στην Τύχη που έχω στη ζωή μου …

Αν το TIME CAPSULE 2009 το αφιέρωσα στην Μοναξιά που κάποτε θαρρείς πως σε βαραίνει …

Ε , το  TIME CAPSULE 2010 το αφιερώνω στην Ελπίδα …

……………………………………

Καλώς , μας … μπήκε …

(Το 2011 , καλέ !… )

 

…ΝΩΡΙΣ ΗΡΘΕ Ο ΣΕΠΤΕΜΒΡΗΣ ΚΑΙ ΧΩΡΙΣΑΜΕ …

.

Την ιστορία την διηγήθηκα  (έγραψα)  τέτοιες μέρες πριν από δύο ακριβώς χρόνια . Επειδή όμως πιστεύω πως δεν έχει χάσει τίποτα από την φρεσκάδα της , θα την ξαναπώ σήμερα :

Κάθομαι μαζί με τον μικρό μου γιο 25άρης περίπου , στην βεράντα , νωρίς το απόγευμα και απολαμβάνουμε ένα κρύο καφέ . Μιλάμε , για την κατάθλιψη , που μαστίζει κάποιους πολύ νέους ανθρώπους και που είναι κρίμα .
– Είμαι κι εγώ λίγο θλιμμένος φέτος το Καλοκαίρι , μαμά … Όχι άρρωστος …. καταθλιπτικός δηλαδή …, απλά λίγο θλιμμένος …
– Γιατί ;… (ανησυχώ)
– Γιατί τώρα τον Σεπτέμβρη , που θα γυρίσω στο νησί (ζει και σπουδάζει σε νησί) , πρέπει (μη χειρότερα … ) να χωρίσω και από την Ζ. …
– Γιατί να χωρίσεις ; (ανησυχώ , αλλά δεν … τρελλαίνομαι κιόλας)
– Γιατί , φεύγω από το νησί , ρε μάνα με την νέα χρονιά , και σχέση δεν γίνεται ο ένας εδώ κι ο άλλος εκεί …
– Και γιατί τον … Σεπτέμβρη , αφού θα μείνεις μέχρι τις γιορτές ;
– Γιατί ο Σεπτέμβρης , είναι ό,τι καλύτερο για να χωρίσεις ….
– Γιατί ;… (δεν ανησυχώ πια , απλά είμαι πραγματικά περίεργη)
– Γιατί έτσι , ρε μάνα … Άσε … δεν ξέρεις από αυτά …
– Ξέρω …
– Δεν ξέρεις … Αλλοιώς τα σχεδιάζατε στον καιρό σας … Ήταν αλλοιώτικες οι σχέσεις τότε … Αλλά και νά’ ξερες , τα … ξέχασες …
…………………………………….
Τηλεφωνιόμαστε κάθε 3-4 μέρες … Ο Σεπτέμβρης κοντεύει να τελειώσει , κι ακόμα δεν βρήκα το κουράγιο , να τον ρωτήσω τί έκανε … Μου ακούγεται θλιμμένος , αλλά ,… μπορεί να είναι και της ιδέας μου .

.